Wijzigingen – Aanvullingen.

1960 – 26 tot 29 mei : M.I.J.A.R.C.-Congres te Lourdes. (Vervolg)

Ook de meisjes van de Leestse B.J.B. namen deel. Dat konden we terugvinden in een verslag in “De Band” van 1960 : “Voor de congressisten van de Mijarc zijn nu de dagen geteld. We weten het voor hen, nog zoveel keren dit of dat en we zien Lourdes echt. Dat is dan voor Jeannine Van de Poel, Jeanne Buelens en Hilda Silverans, de gelukkigsten uit onze afdeling. Zij hebben gedurende maanden gespaard en als beloning werd dan ook onder hen de frisco niet, maar het frisco-geld verdeeld. In de Mariamaand zullen ze de Lourdesgrot gaan bestormen met gebeden, gezangen en ook gunsten-voor-hen, maar zeker voor onze afdeling…”

In “De Band” nr. 6 van 1960 stuitten we op een verslag van Hilde Silverans :

Wereldcongres van de Boeren- en Buitenjeugd

Te Lourdes op de bergen !

“Maandag morgen 23 mei, staan 2.000 Vlaamse meisjes klaar in de stations van België, voor de tocht naar de hoge Pyreneeën, waar over een paar dagen 30.000 jonge mensen uit alle hoeken van de wereld zullen samenkomen voor het beeld der Lieve Vrouwe, met de noden van het hele mensdom en met de dromen van de ganse jeugd. Al spoedig is de groene trein de grens voorbij en rijdt hij in vliegende vaart Frankrijk door. Een wijde, vreemde wereld, waarover dra de avond valt en de nacht. Het gebed is ten einde en de trein snelt als een pijl door het slapende land, zijn doel tegemoet. Het duurt lang eer de zon terug rijst, maar nu is het toch reeds vijf uur, en ja, een prachtig landschap bloeit voor ons open. Nevels hangen nog over de bergtoppen en ons treintje schijnt moe, maar toch klimt hij onverstoorbaar voort de hoogten in. Daar gaat het dan door de luidsprekers “WIJ NADEREN LOURDES : Magnificat !..”
Het is een zeer ontroerend beeld dat in de verte voor ons opdaagt : de h. basiliek, het flikkeren van de kaarsen bij de grot en de Gave die er voorbij kronkelt. Even later rijden we reeds het station binnen en het wordt een druk gesjouw van het station naar de bus, naar het hotel, naar de kamer en dan zo gauw mogelijk weer buiten, recht naar de grot, want die vindt men heel vlug. En dan volgt het ogenblik, waar we zo lang naar getracht hebben, het moment dat ons dierbaar blijft : de ontmoeting met HAAR ! We vinden haast geen woorden voor een gebed, alle ogen staren naar het beeld in de rotsholte en het is alsof het spreekt zoals tot Bernadette : “Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis”…
Het is nog vroeg in de morgen en fris aan de Gave, maar het heiligdom wordt reeds druk bezocht en de zieken tot voor Maria’s beeld gevoerd. Het wordt almaar drukker de hele dag door. Onze bedevaart echter, is er geen gewone. Het wordt niet alleen een kennismaking met jonge mensen van België, zelfs niet van Europa, maar van geheel de wereld. Uit alle delen van de aarde komen treinen en vliegtuigen toe en zo staan op vrijdag 27 mei de 30.000 jongens en meisjes klaar voor de aanvang van het wereldcongres. Een blijde verbroedering en verzustering is het van alle rassen en talen en daverend klinkt het welkomstlied, ieder in zijn taal : “Aan blank en bruin en zwart, reiken wij hand en hart, zo groeit de liefdeband, die heel de aard omspant. Van overal gekomen, allen vrienden, hoor en zie, vereend in daad en dromen, bonjour tous les amis !”
Dadelijk begint de opstelling voor de opening in de Pius X basiliek, waar de voorstelling aan Maria gebeurt van 65 vertegenwoordigende landen. “Hier zijn wij Maria, de landelijke jeugd van heel de wereld. Wij zijn hier om te bidden voor de noden van het hele mensdom, vooral voor de honger die er heerst Lieve Vrouwke, die moordende honger die zijn scepter zwaait over drie vierde van de aardbevolking. Wij, die in het landje van belofte leven, wij denken er zo weinig aan, dat nu op dit ogenblik duizenden mensen en kinderen sterven van honger. Wij vergeten dat in vele Oosterse steden elke morgen de karren rondrijden om de lijken op te laden van de mensen die dezelfde nacht, langs de straat zijn omgekomen, en dat in bepaalde gebieden geen geneesmiddelen meer worden aangekocht ; men laat de kinderen liever aan een ziekte sterven omdat ze anders later toch moeten gaan…van honger… Dat gebeurt allemaal in onze moderne twintigste eeuw en in plaats van broederliefde groeit er rassenhaat tussen de volkeren. Maar wij willen het anders Maria, daarvoor zijn wij bij U samengekomen, Uw sterke jeugd !
’s Namiddags is er in het stadion een groot welkomsspel, want jeugd is vreugd ! Het wordt verzorgd door de buitenjeugd van Vlaanderen, de B.J.B., die een spel van kleuren en beweging ontplooit in een stijlvolle vrolijkheid. Een kaarsprocessie is het einde van een schone, eerste congresdag. De tweede dag wordt ingezet met een H. Mis per taalgroep. Voor de Nederlandse en Vlaamse jeugd aan de grot, een deel van de voormiddag wordt verder in beslag genomen door persoonlijke contacten met jongeren uit alle landen. Er worden kentekens verwisseld en adressen opgenomen, zelfs gebabbeld en verteld, al bracht de toren van Babel hiervoor soms heel wat problemen. Zo spraken we met jongens en meisjes van Oostenrijk, leden van de K.L.J. (Jeunesse Agricole Catholique), met Noord-Afrikaanse meisjes, met Kongolezen enz. kortom, iets waar men heel wat mee te weten komt en tevens veel vreugde aan beleeft. Daarop volgt een kruisweg in de Pius X kerk voor alle congressisten. Dit is er één van bijzondere aard. U zult wel begrijpen dat men in zo’n massabijeenkomst niet van statie tot statie gaat. Ditmaal werd het altaar in ’t midden door felle schijnwerpers belicht, in verschillende kleuren, naargelang de aard van de gebeurtenissen. Bij elke statie wordt een lied gezongen of een gedicht voorgedragen, afwisselend in het Frans, het Duits, het Engels, Vlaams, Italiaans, Spaans. Bij de kruisdood wordt een groot kruis op het altaar geplaatst en met rood belicht, terwijl het Duits koor zacht inzet : “Wenn ich einmal soll scheiden, so scheide nicht von mir !” Na de kruisweg en sacramentsprocessie, wordt alles klaar gemaakt voor het grootste nachtspel in het stadion, opgevoerd door de Franse jeugd. Het is een uitbeelding en tegelijkertijd een toneelopvoering, dat alle drama’s van honger in de wereld omzet in één aangrijpend verhaal. Wie dit stuk mocht zien heeft zich ongetwijfeld onder de indruk gevoeld. Decor en belichting heeft jarenlang voorbereiding gevraagd en de Franse jeugd mag zeker roemen op een onberispelijk spel. Zelfs als een hevige regenbui kleren en haren deden aan ’t lijf plakken en de 30.000 toeschouwers haast niet meer konden opkijken, hebben zij zonder de minste aarzeling dapper door gespeeld ! En heel vlug kwam dan ook de derde dag, en meteen het afscheid van velen waarmee we ons reeds zo vertrouwd en één hebben gevoeld. Na de pontificale hoogmis volgde de slotplechtigheid: verzorgd door de Duitse buitenjeugd. We hoorden de radio-boodschap van de H. Vader, toespraken van voorzitters van de Mijarc, en daarna de laatste vlaggendefilé met de zegen van het Allerheiligste als einde van een zeer geslaagd congres. Een paar uur nadien hollen de autobussen reeds druk naar het station en de treinen zetten weer puffend de tocht in naar het verre vaderland. Maar overtuigend klinkt het lied over de bergen en grenzen heen : “Wij zullen met veel vertrouwen een nieuwe wereld bouwen, want jeugd is sterk !” …Het is nacht over Lourdes…ook deze trein rijdt het station buiten. We vangen nog een laatste blik op van de grot, en het “Ave” ruist nu zacht, met een tikje heimwee ja, maar met oprechte dank voor deze onvergetelijke dagen. H.S.” (DB, nr.6, 1960)

Foto’s :

-Verslaggeefster Hilde Silverans anno 1994.
-Lourdes was in die periode een geliefkoosde bestemming voor mensen van onze regio.
-Uiterst rechts de oudste zoon van meester Hellemans en latere bakker Alfons Hellemans.
-Een Lourdesreis uit 1967 met o.a. Mathilde en Jeanne De Bruyn.
-Als tweede van links Maria Mees met haar twee jongsten tijdens één van de processies in het bedevaartsoord Lourdes.