1987 – 5 november : Els Duysburgh vanuit Concepcion (Chili)

In de laatste ‘Band’ (december ’87) verschenen enkele uittreksels uit de brieven die Els Duysburgh schreef vanuit Concepcion. Ze zat in haar voorlaatste jaar geneeskunde en dat is voor toekomstige dokters een stagejaar. De universiteit van Leuven bood de mogelijkheid een deel van die stage in ontwikkelingslanden te doen en Els stelde haar kandidatuur voor Zuid-Amerika. Ze kwam toevallig in Chili terecht en nog wel in Concepcion waar ook zuster Jeannde De Boeck werkte.
Ze vertrok op 3 november voor een termijn van zes maanden. 

“5 november 1987.

Ik ben dus in Schiphol vertrokken en in Toronto (Canada) met twee uur vertraging aangekomen. Van Toronto zijn we dan naar Santiago gevlogen, met een tussenlanding in Lima (Peru) waar wij zelfs mogen uitstappen zijn. Rond 1 uur plaatselijke tijd –dat was reeds bijna anderhalve dag vliegen- zijn wij dan in Santiago geland. Ik heb er ’s middags in de stad wat rondgelopen, door de winkelstraten en het paleis van Pinochet gaan bekijken. De nachtbus vertrok om 23 uur. Ik heb 200 BF betaald om van Santiago naar Concepcion te rijden, 8 uur lang in een luxebus met W.C. en video, 500 km ver naar het Zuiden. Ik heb in de bus ook vrij goed geslapen.

Om 7 uur vanmorgen ben ik aangekomen in Concepcion. Ik heb dan de bus naar het centrum genomen en ben het Belgische consulaat gaan zoeken. Rond 8u30 heb ik de vrouw van de consul uit haar bed gebeld. Hier ben ik echt zeer goed onthaald. Ik heb er onmiddellijk een uitgebreid ontbijt gekregen. Tijdens dat ontbijt werd er ook wat over en weer gebabbeld over de Belgen hier in Concepcion. Toen de vrouw van de consul zei dat het eigenlijk vooral Belgische paters en zusters zijn die hier in de streek zitten, zei ik natuurlijk dat ik zuster Jeanne De Boeck kende. De vrouw van de consul zei dat dat echt moest lukken, want dat ze juist vanmorgen naar de Hogar de Christo ging en ze stelde me voor mee te rijden. Zij en de consul, die ook bij ons was komen zitten, spraken met veel lof en bewondering over zuster Juanita.

Wij besloten om toch maar eerst logement te gaan zoeken. De vrouw van de consul ging mee en ik heb het kot genomen waar onze voorgangers vorig jaar gezeten hebben. Het kost 1.900 BF per maand.

Nadien ben ik meegegaan naar de Hogar de Christo en heb zo van de eerste dag al kennis gemaakt met zuster De Boeck. Wat zij daar uit de grond gestampt heeft is wel de moeite. Haar hospitaal voor stervenden is eigenlijk netter dan wat ik in veel Belgische hospitalen al gezien heb.”

Els Duysburgh zette de aspiraties die ze als twintigjarige koesterde door, als volwassen vrouw verwezenlijkte ze haar droom : ontwikkelingshulp en met man en kinderen van avontuur naar avontuur.

Zij is een dochter van Karel en van Suzanne Broothaerts en groeide op in de ouderlijke woonst in de Juniorslaan.

Na haar studies als arts aan de K.U.L. volgde ze nog specialisatie aan het Tropisch Instituut te Antwerpen. Van jongsaf wou ze naar het buitenland en dat heeft ze ook gerealiseerd.

Aan het Tropisch Instituut leerde ze haar man kennen, Epco Hasker, eveneens arts.

Als pas getrouwd koppel reisden ze voor de Nederlandse Lepra Stichting –gespecialiseerd in lepra en TBC- naar het noorden van Nigeria, waar ze vijf jaar actief waren midden de brousse…

Een volgende post was Afghanistan, nu in opdracht van de Duitse Damiaanactie. Daar moesten ze hals over kop vluchten voor de Taliban en kwamen zo terecht in Pashawar Pakistan maar na enige tijd konden ze toch met een vliegtuig van het Internationale Rode Kruis hun tien klinieken in Afghanistan onder Taliban-bestuur bezoeken.

Vier jaar later keerden ze terug naar België waar Els de graad van Master behaalde aan het Tropisch Instituut.

De volgende post van het dokterspaar was Kiev in het pas onafhankelijk geworden Oekraïne.
Daar was hun werk vooral gericht op TBC bestrijding. Een project van de Europese Gemeenschap. Toen dat project na drie jaar ten einde liep gingen ze voor een Amerikaanse ontwikkelingsorganisatie werken in Oezbekistan en omliggende landen. Zij verbleven in Tashkent.

Daar hun oudste dochter haar middelbaar onderwijs moest aanvatten, werd in 2008 besloten naar België terug te keren waar Epco een plaats kreeg aangeboden als professor aan het Tropisch Instituut en als onderzoeker volgt hij projecten op in India en Kongo (slaapziekte).
Els is verbonden aan de Universiteit van Gent in dienst van Marleen Temmerman, de bekende gynaecologe en hoogleraar, waar ze projecten begeleidt en evalueert ivm ‘moeder en kind’ in Afrika.

Het echtpaar kreeg drie kinderen, Sien, Klaas en Daan, die hen overal vergezelden en les volgden aan tal van internationale scholen. Sien is pas zeventien en volgt les aan de Universiteit van Chicago waarvoor ze een beurs van vier jaar bemachtigde.

Momenteel woont Els met haar gezin in Lier.

De andere brieven van Els Duysburgh, gepubliceerd in De Band van december, staan afgedrukt na de datum van verzending verder in deze Kronieken.  

Foto’s : (Karel Duysburgh)
-Epco en Els Hasker – Duysburgh met hun kroost.
-Klaas en Daan Hasker hadden de tijd van hun leven in Oezbekistan.
-Opendeurdag van de Internationale School in Tachkent Oezbekistan.
-Sien en Klaas bemandden ook een standje.