1985 – 1 juni – Gazet van Mechelen : Knipoogje

“Een nieuw rolluik dat nieuw blijft, wat kan je nog meer wensen. Een publiciteitsbord dat we aantroffen in het centrum van Leest liegt er duidelijk niet om. Rolluiken bieden nieuwe mogelijkheden wanneer ze uit plastiek zijn vervaardigd.

Wanneer we althans de aanprijzingen op het (ijzeren) gevelpaneel mogen geloven.

Aan het voeren van dergelijke reclame op een centraal en opvallend punt in zijn huisgevel, verdient de Leestse bewoner van dit pand waarschijnlijk wel een extra centje. Maar die bijverdienste is klaarblijkelijk lang niet voldoende om van de houten

“blaffeturen” af te stappen en de overschakeling naar het plastieken rolluik te maken.

Of is de man zélf niet overtuigd van de voordelen die een nieuw rolluik dat nieuw blijft, te bieden heeft ?

FoJ”

Waarna Frans ‘Susse’ Teughels zich aangesproken voelde, zijn pen ter hand nam en volgende satire neerschreef, die hij publiceerde in ‘De Band’ van juni 1985 :

“In ’t Mechels blad, op ’t eind van mei,

schreef een reporter vrank en vrij,

helemaal niets naar mijnen zin

met ’n knipoog slaat laster ’t beste in.

Op d’ eerste blik was ik verbaasd

van de foto niet, maar wel er naast,

over d’oude plaat die jaren op de dorpsplaats hing

alsof ’t alleen om centen ging,

van een rolluik dat eeuwig nieuw zou blijven

en ’t verschil van ‘blaftuurkens’ zo geestig om te schrijven

wordt in dit rijmstuk niets beslecht,

maar van dat geld moest direct recht.

‘k Nam ’t spreekmachien, ’t stond juist naast mij.

Na een tijd kwam ’t lijntje vrij.
Toen z’hoorden waarvoor het was

kwam er een zucht ‘tis weer ambras’.

’t Was niet de eerste keer is toen gebleken

maar de ‘directie’ die was niet te spreken.

De andere dag nogmaals verzocht,

dezelfde man zei ‘dat ’t niet mocht’.

Toen hij ‘schadeloosstelling’ vernam

schoot hij uit een andere kram.

Als een koning voeld’k mij, zo rijk,

want ‘k kreeg twee stemmen te gelijk

‘hallo, hallo’ kwam het spontaan,

nu kwam ’t alleen maar op de juiste aan.

‘k Vertelde nog eens mijn geval,

‘voor mij niet m’nheer, maar ten zal

voor de Fons zijn, hoorde ik hem zeggen

en direct de hoorn neerleggen.

‘Hallo’ klonk ’t nogmaals in mijn oren,

Iets minder scherp dan tevoren.

‘k Heb aan die vent dan heel oprecht

gewoon mijn meningske gezegd.

‘Dat hij gekrenkt had mijne eer’.

‘Waarom dan ?’ vroeg de andere weer.

‘Mijn oude vak is mij nog lief,

maar de reclame is negatief,

en zo’n annonce kost wel wat

zeker in ’t midden van uw blad.
Had ge de lens noordwaarts gericht

kwam d’afgetakelde kerkmuur in ’t gezicht.

Noord-oost had ge de brokken baan

maar zulks durft de Fons niet aan.

Wij Leest’naars moeten kunsten maken,

om zonder brokken in Battel te raken.

Al wat gij schrijft dat staat U vrij,

misschien hoort hier die knipoog bij.

Daarom mens durf ik het wagen

aan U schadeloosstelling vragen’.

‘Hoeveel dan’ kwam het van de andere kant

die vraag vond ik dan heel plezant.

‘Zeggen we honderd-duizend bonen’.

‘Chantage’ brulden de vibronen.

Ach mensen lief wat klonk dat stug

maar snel hervatte ik terug

‘Stort die somme aan ‘Zennevallei’,

alles voor hen, geen frank voor mij’.

Zo niet, komt ge dan later nog eens kijken,

zal op die ‘blikvangende’ gevel prijken

-Zeg beste mensen wist ge dat –

-Ons Mechels krantje is een roddelblad-.

       Frans Teughels, Dorpplaats 24 Leest – Mechelen.”            

‘