1984 – 23 november – Oud-Leestenaar Eddy Beterams in de belangstelling

Gazet van Mechelen :

            Jongeren stromen toe – Walem heeft eigen judoclub.

“Enkele maanden geleden werd er in Walem een judoclub opgericht. Tot grote verbijstering van velen misschien, maar in de Mechelse deelgemeente kent deze club toch een opmerkelijk succes.

Er werd gestart met enkele leden en het aantal judoka’s blijft toenemen. Alhoewel er in Mechelen verschillende clubs bestaan blijft Seiryoku Zen’y toch nog een gat in de markt gevonden te hebben.

Niet alleen de Walemse jongeren gaven blijk van interesse. Velen komen zelfs van heelwat verder. Positieve vooruitzichten dus voor de club en voor trainer EDDY BETERAMS die

de judoka’s opleidt.

(...)

Aan Eddy Beterams is een hele judogeschiedenis verbonden. Niet alleen heeft hij al een 12-tal jaren de judomicrobe te pakken, maar hij beoefende deze sport ook op verschillende plaatsen. Eddy Beterams verscheen het eerst op de mat bij Bushido Kwai uit Mechelen en stapte nadien over naar Fudji Yama uit St-Kat.Waver. Daar behaalde hij de zwarte gordel

en bleef er een zestal jaren actief.

Stilaan rijpte bij hem de interesse om zelf met een club te beginnen.

Het Health Center te Zemst bood hem gedurende een jaar een voorlopige oplossing, maar Beterams wilde om allerlei redenen toch wat meer.

Alles scheen een droom te blijven en Eddy besloot het judo vaarwel te zeggen.

Dirk Poels en enkele andere leden uit Zemst waren hiermee niet akkoord en brachten Eddy Beterams ertoe om ergens anders en met een onafhankelijke club te starten.

Met een 12-tal mensen uit Zemst werd de Walemse club uit de grond gestampt.

Al vlug bleek dit een succes te zijn, want momenteel telt men reeds 48 judoka’s.

Meer dan de helft staat totaal onwetend en nieuw tegenover deze sport en men beschikt over een groot aantal jonge mensen onder de 14 jaar.

Voor Eddy Beterams staat er dus nog veel werk op stapel. Hij moet deze mensen een degelijke opleiding geven. Als trainer staat hij hier zeer positief tegenover : “Jonge mensen zijn de toekomst voor een club,” verduidelijkt hij, “bovendien is het steeds mijn stelregel geweest alle judoka’s te accepteren en dat verlang ik ook omgekeerd. De kleur van de gordel is voor mij van geen belang en dat wordt in vele clubs wel eens vergeten. Een goede mentaliteit en sportiviteit zijn veel belangrijker dan alleen het streven naar graduatie.

De zwarte gordel hoeft niet minachtend te kijken op beginnelingen”, zegt Eddy Beterams.

De Walemse club denkt er ook aan om binnenkort met een cursus zelfverdediging voor vrouwen voor de dag te komen…”

            (...)

Eddy is een zoon van Luc Beterams (°Mechelen 27/7/1903, +Leest 25/5/1988) en van Bertha De Becker (°Mechelen 16/5/1909, +Zemst 17/2/1999).

Deze oud-chiroleider heeft zich met dezelfde passie als voor het judo op de modelfotografie gestort en momenteel is hij voorzitter van een Haachtse fotoclub.

Op zijn knappe website http://users.pandora.be/creafoto kan je zijn kunst bewonderen en genieten van enkele van zijn wondermooie gedichten.

Dat de appel niet ver van de boom valt kun je hier nalezen in het interview van zijn vader :

Zijn ouders waren afkomstig uit Mechelen waar in 1928 hun huwelijk werd ingezegend door pastoor Filip Van Stappen. Luc vertelde daarover in ‘De Band’ (september ’78) :

“Wat ik nooit zal vergeten is dat op ’t ogenblik dat we de Hanswijkkerk binnenstapten men er juist een begrafenis had gevierd, de lijkstoet werd juist buitengedragen…”

Het echtpaar vestigde zich in 1944 in Leest. Eerst op de Grote Heide, dan in ’t dorp en uiteindelijk op de Tisseltbaan.

“Ik was bibliothecaris van de Hanswijkparochie, Bertha was een echte leesgier en de schoonste boeken kreeg ze van mij,” vertelde Luc, “Daarbij speelde ik ook toneel. Ik heb onder meer in het toneelspel van Racine ‘Athalie’ gespeeld.
Bertha werkte in Antwerpen bij ‘Van Siena’ Kunstvlaggen. We waren zeer spaarzaam en gingen nooit uit. Toen we trouwden hadden we dan ook alles wat we nodig hadden. Onze eiken slaapkamer die kostte 1.200 fr.. Een fornuis, een keukenkast, enz. hadden we gekocht met 100 fr. die we elke maand opzij hadden gelegd. We woonden toen op de Leuvense Steenweg. Ik was begonnen aan m’n carrière van syndicale leider in 1926. Vooral sociale aangelegenheden. Dikwijls een kot in de nacht lag ik te zweten aan de dossiers om te verdedigen. Ik heb daarmee veel mensen geholpen. M’n syndicale loopbaan was ook de oorzaak dat ik het zingen gelaten heb. Ik was een tijdlang sopraan van het Sint-Romboutzangkoor waarvan ik dit jaar nog een herinneringsmedaille ontving.

Het is Stan De Decker die me is komen vragen om mee te helpen aan ‘De Band’. Samen met pater Clemenciaan hebben we jaren dit blad samengesteld. Tot in 1960, toen kreeg ik alles op mijnen nek. Van dan af heb ik het helemaal alleen klaar gespeeld om elke maand een ‘Band’ uit te geven en als m’n ogen weer goed zijn begin ik er terug aan. ‘De Band’ moet een soldatenblad bij uitstek blijven. De technische dienst is een heel moeilijke opgave. Ik hoop dat jullie de mensen in moeilijkheden naar mij blijven sturen.”  

-Oud-Leestenaar en oud-chiroleider Eddy Beterams tijdens de opleiding van nieuwe judoka’s.

-Eddy Beterams in 2013.

-Luc en Bertha Beterams De Becker. (Schets : Georges Herregods)