1984
29 mei : Bart Lauwens zwaaide af.
In
De Band van juli 84 publiceerde Bart Lauwens een mooi representatief verslag
van de verplichte diensttijd van die dagen :
Afgezwaaid staat netjes.
Mei 1983. Vanaf het moment dat
ik het donkere poortgat in het Klein Kasteeltje had doorschreden, werd ik
direct geconfronteerd met het verschrikkelijke administratieve legersysteem. In
mijn zweterige handen prompt een heleboel paperassen gedeponeerd die later in
één of andere stoffige kast zouden verdwijnen. Voornamen kent men hier niet en
je krijgt direct een nummer toegewezen en wordt in hokken of rijen gezet.
Discipline en orde noemen ze
dat.
Nadat ze mij, als een product
aan de lopende band, betast en onderzocht hadden, werd ik goedgekeurd om het
vaderland te verdedigen.
Na het crossweekend te Leest vertrok ik met een kloppend hart naar de
Koninklijke School van de Medische Dienst in de Leopoldkazerne te Gent.
Schoenen insmeren en koper poetsen behoorden tot het verplichte tijdverdrijf.
Een echte opleiding hebben we niet genoten. Er werd verondersteld dat mensen
die de medische dienst als macht hadden gekozen ofwel in de sportploeg van t
leger terecht kwamen, op een bureau kwamen te zitten of toch een dienst moesten
vervullen die niets met E.H.B.O. of verpleegkunde te maken had.
Dus werd ons in Hotel Leopold
de gelegenheid geschonken om tijdens de lessen de reeks van Gust Flatersalbums
of een andere stripheld door te nemen. s Avonds werden we automatisch
meegesleurd door het nachtleven van de Gentse studenten, die hoogtij vierden in
deze prille oktobermaand. We moesten de straat op omdat er ons in de kazerne
niets of weinig aangeboden werd. In de kazerne zelf verwendde men ons met
lekker eten en een lange morgendrust. Heerlijk dit Belgisch leger !
Natuurlijk waren we allemaal
geslaagd in onze examens die slechts als futuliteit doorgingen en mochten we
automatisch naar onze eenheid in Duitsland of in het binnenland muteren.
We hadden reeds vele staaltjes
van absurditeit meegemaakt, maar wat ons in Lüdenscheid te wachten stond was ongelooflijk. Met 2
verplegers kwamen we in Kwartier IJzer toe. Ikzelf werd daar officieel
verwacht maar dan 7 dagen later terwijl mijn compagnon totaal onbekend was.
Toch is alles dan in orde gekomen. We werden in de Staf opgenomen en maakten
deel uit van het Medisch Detachement van 2de Jagers te paard. Wat ik
daar meegemaakt heb, grenst dikwijls aan het ongelooflijke. Onbewust (of werd
het bewust gedaan) speelden ze met mensenlevens. De gezondheid en fysieke
ingesteldheid van sommige jongens kregen het hard te verduren. Ik ga echter
niet uitweiden over deze zaken want dat is normaal gezien medisch geheim en ik
zou bepaalde mensen kwetsen of in een verkeerd daglicht stellen.
Eén ding is zeker ! Er wordt
verschrikkelijk geknoeid in het leger ! Je kunt enkel machteloos toekijken
hoeveel geld er verloren wordt uitgegeven, hoeveel er wordt verbrast.
En dan zijn er nog die vele
jongens die hopeloos naar een oplossing zoeken en zich dikwijls verloren geven
aan drank- en vechtlust of zich een bepaald imago aankweken waaraan ze niet
meer kunnen ontsnappen. Helaas !
Toch zijn er enkele dingen die
een positieve weerklank hebben. Ik denk hier aan de solidariteit en de
hulpvaardigheid onder de miliciens ook al heerst er een groot egoïsme tussen
deze groep van mensen. Je hebt ook de kans, alhoewel je er zelf sterk moet
achterzitten en je hierover moet informeren, om deel te nemen aan de
milac-sessies in Herzogenzalh of een militaire bedevaart naar Lourdes of Rome.
Deze periodes brengen wat rust in het overdrukke soldatenleven vol stress. Als
je als toekomstig milicien wil meedoen aan zon evenement dan informeer je best
bij jouw plaatselijke Milac-organisatie of je wipt even bij de Padre
(kazerne-aalmoezenier) binnen. Ikzelf heb mooie herinneringen aan Herzogenzalh
en Lourdes.
(Noot
: zie het verslag van de militaire bedevaart naar Lourdes van Joost Duysburg en
Bart Lauwens in deze Kronieken bij 23 mei 84)
t Heeft me goed gedaan !
Op 29 mei kreeg ik de bons in
t leger. Afgezwaaid ! Van de klas !
Tot
de legeroverheid me terug
oproept voor een kamp. Dat kan binnen de tijdslimiet van 15 jaren gebeuren.
Zolang vertoef ik nog in onbepaald verlof !
Nu we ons terug wat burger
voelen, kunnen we de-dingen-des-levens rustig op orde stellen. Alles zal terug
zijn normale gang gaan. De druk is verdwenen en we kunnen weer vrijer ademen.
We kunnen terug met een propere lei beginnen.
Afgezwaaid staat netjes !
Bart Lauwens.
|