De kleine Theo Teughels in de armen

van zijn vader Louis.

1983 – Juli  : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Theo Teughels van 28 maart 1954 :

GROOTVADERS HOND.

“We reden voor een paar maanden naar de zee. Daar gingen we naar de familie WAUTERS-TEUGHELS. Bij deze familie hadden ze een hond, die heette Cixi, en Cixi had toen zeven jongskens. Mijn oom Antoon zegde : ‘Als ge een hond moet hebben, zeg het dan maar.’

Grootvader dacht even na en zegde : ‘Ja, ik wil een hondje. Deze avond zal ik hem komen halen.’ En hij zocht uit het nest het schoonste diertje.

Het hondje was een paar maanden oud, het had lieve oogjes, lange oortjes, gekruld haar op zijn lijf en een kort staartje zwierde achteraan. Het kon al wat keffen en alleen eten.

’s Anderendaags, als we van de duinen terugkwamen, gingen we nog goeiedag zeggen, wat praten en reden we met ons hondje weg. We hadden het in de auto gezet op een kussen. Toen we onderweg waren vroeg grootvader : ‘Maar, hoe gaan we de hond noemen ? Max ?’ was zijn voorstel. ‘Neen !’ zeiden we allen. ‘Even nadenken…’ zegde hij dan weer.

‘Boel zullen we hem noemen’, zegde onze vader gauw. En ’t was dan Boel.

We waren goed thuis gekomen. En ’s anderendaags zijn we de hond gaan aangeven. Maar bij zijn naam is er iets bijgekomen. Thans heet hij : BOEL DE LA REINE DE LA PLAGE.

‘Dat is plechtig en hiermee wordt hij bijna van adel,’ zegt onze va.

Maar het is toch een deugniet en een heel slimme hond. Hij ging dikwijls lopen en op ne keer stond grootvader met een stok klaar tegen dat Boel zou terugkomen en grootvader gaf hem een pak slaag.Dat heeft Boel goed onthouden.

Boel is mijn beste vriend, mijn liefste Boeleke en met zijn vele krullekens precies een warreboeleke.”

De schrijver Theo TEUGHELS :

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Mechelen op 9 september 1942.

-Oudste zoon van Louis TEUGHELS  en Mathilde ABSILLIS, Blaasveldstraat 26.

-Gehuwd te Rome in 1975 met Stef MACHTENS uit Sterrebeek (onderwijzeres).

-Wonende Moorselstraat 15 Sterrebeek (deelgemeente van Zaventem)

-Beroep : vanaf 1959 meubelmaker in Mechelse firma, sinds 1978 Technisch leraar Houtbewerking (Technische vakken) Leuven Groep T, Dekenstraat 3.

-Kinderen : Luc en Wim.

-Studies na het 7^de leerjaar : 1 jaar Oefenschool Mechelen, 3 jaar Vakonderwijs Houtbewerking TSM – A3, daarna 2 jaar avondonderwijs na dagtaak als volgt

onderverdeeld : 3 jaar meubeltekenen TSM, 4 jaar meubelontwerp SITO – B2, 1 jaar Academie Mechelen – sierboetseren, ornamentstekenen, 3 jaar Pedagogiek – Pedagogisch diploma. – Leuven.

Hobby’s :

“Mijn werk is mijn hobby en vice versa,” zegt Theo,”liefst meubelen ontwerpen en maken.”

Maar zijn hobby schoot onvoorziens volop in actie en hij voelde zich bijzonder hoog in zijn element bij de aankoop in 1973 van het oud hoeveke in de Oude Leestse Baan, nr.37 (=’t Strijp). Een droom zou hij proberen gestalte te geven. Zijn eerste raming was de restauratie te verwezenlijken in één jaar, wat uiteindelijk uitliep tot vijf jaar. Maar het resultaat, lezer : aardig, fijn, esthetisch, smaakvol, puik.

Ik stel ’t volgende vast : toen Theo de Leestse school verliet, heeft hij een jarenlange kamp ingezet voor hogerop. Veel moed en kiemend zelfvertrouwen, het nodige moreel, sterke en rustige kracht, drijven hem taai en koppig door, niet bang voor de hele lange inzet. Er groeit in hem iemand die zijn doel niet wil loslaten. In de dingen die hij stelt, let hij op het einde, mikt scherp naar wat hij op het oog heeft. Elf jaren avondschool na zijn dagelijks werk is een lastig pak en een zware torn, waarvoor men veel moed moet scheppen en houden.

Daarbij mag ik vermelden, dat Theo lange maanden een voor zichzelf moeilijke en voor zijn ouders een bijzonder beangstigende tijd heeft doorgemaakt, toen zijn gezondheid, langzaam, maar steeds erger, en uiteindelijk uitzichtloos de sukkeldreef in geraakte. Maar een jongen, die van kleinsaf geleerd werd, voor allerlei werk en moeilijkheden niet om te gaan, die geoefend is zich pal te zetten, zich veel te kunnen ontzeggen, heeft door die taaie levensregel zijn wil gestaald, beschikt meer dan een ander over de nodige reserve – WIL en HOOP en KRACHT en VITALITEIT en STUWING en ENERGIE en DOORZETTINGSVERMOGEN.

Waar hier in België geen hoop meer was voor hem, zonder amputatie van zijn been, heeft hij, met een straal van hoop, de weg naar KASSEL (Duitsland) genomen. Een zeswekenlange behandeling in een kliniek aldaar zette hem weer op de weg naar de volkomen genezing.

Gelukkiglijk. Maar voor mij zit ook Theo zelf daar voor iets tussen. In elk geval, ik meen dat hij tot hiertoe voldoende spreuken ere heeft aangedaan : willen is kunnen. Met de wil kan men bergen verzetten. Waar een wil is, is een weg. En bijzonder deze : een mens zijn wil is een mens zijn leven. Om deze vaststelling ben ik blij dat zijn opstel uit de oude doos heden in mijn handen is gevallen. Kranige jongen, taaie kerel.”

Wie is wie in het opstel ?

-De grootvader : Theodoor Teughels (‘Dore van Noldus’), schrijnwerker te Leest, Dorppl. (+).

-De familie Antoon en Virginie  WAUTERS-TEUGHELS, hoteliers in DE HAAN aan Zee, schoonbroer en zus van Theodoor Teughels (++).

-De vader : Lode Teughels (‘Lowie van Dore’).

Theo groet langs deze Band vanuit Sterrebeek zijn medeleerlingen van het 7^de leerjaar : De Prins Raymond, Lauwers Willy, Moons André, Nuytkens Daniël,  Somers Herman, Spoelders René, Verbruggen Leon en Verhoeven Herman. Wat ik me nog goed herinner, zegt hij, is dat onze klas in 1954 enkele weken in de Kouter (nu parochielokalen) gehuisvest was. Daar had de meester een heel hoge lessenaar staan, zo’n antiek katheder…

Inderdaad Theo, dat herinneren we ons nog. Die lessenaar was een oud en zeldzaam stuk, haast versleten door de tijd en ’t gebruik door Juffrouw Hellemans Mathilde en haar voorgangers. Zeker, dat waren daar plezante dagen. Een oud en muf lokaal, met de sfeer en lucht van 1879, maar nieuw begeesterd door frisse jonge harten. We lieten ze maar schilderen, letterlijk en figuurlijk, in de jongensschool. Blij dat we waren, dat ons klaslokaal in de Scheerstraat daar, moest dienen om beurtelings ingenomen te worden door de andere drie klassen, wegens schilderwerken (uitwendig en inwendig) voor een nakende grote  en plechtige conferentie. Gelukkige tijd van toen…

    Stan Huysmans.