1925 – Stichting van het Davidsfonds te Leest.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

                                        DAVIDSFONDS LEEST

            Dit gebeurde onder impuls van onderpastoor Cleeren, Jozef Verhavert (een

            propagandist voor het gewest Mechelen) en Alfons Hellemans.

            Laatstgenoemde werd de eerste voorzitter, Lode Verbruggen werd

            penningmeester, Maria Rheinhard secretaresse.

            Andere bestuursleden van het eerste uur : Victor Selleslagh, Flor Meyers,

            August Verlinden en Victor De Laet.

            In het begin was de afdeling Leest ook samengesteld met leden van Hombeek,

            dit tot Hombeek een eigen afdeling kreeg.

            Onder de kenspreuk “voor godsdienst, taal en vaderland” ging het bestuur van

            de culturele vereniging er flink tegenaan.

            Het richtte voordrachten in, 11-julistoeten met medewerking van beide

            muziekkorpsen en de andere plaatselijke maatschappijen, gevolgd door

            spreekbeurten in open lucht of beurtelings in de zalen van Teughels en

            Huybrechts.  

            Concerten door de beide fanfares of gymnastische oefeningen wisselden soms

            de spreekbeurten af.

            Er werden opstelwedstrijden georganiseerd, boerenkrijgherdenkingen,

            declamatieprijskampen, goochelavonden,  bedevaarten, enz...

            Deze declamatierijskampen waren de eerste in heel het Davidsfonds.           

            De eerste voordrachten werden gehouden in de zaal “Sinte Cecilia” bij Theodoor

            Van den Heuvel, later bij de weduwe Van den Heuvel.

            Een ballonnekensprijskamp werd in 1933 –eveneens de eerste soortgelijke

            prijskamp in heel het Davidsfonds- gehouden, die de naam van Leest en het

            Davidsfonds uitdroeg tot aan het Bodenmeer in Zuid-Duitsland.

            Gedurende de tweede wereldoorlog en nog enkele jaren nadien bleef de

            Davidsfondswerking zo goed al achterwege om midden jaren vijftig

            opnieuw in gang te schieten.

            Het nieuwe bestuur van 1956 gaf de vereniging een nieuwe opflakkering,

            een nieuw elan en de organisaties stegen evenals het aantal leden.

            Weerom was Alfons Hellemans voorzitter en zijn medebestuursleden waren

            Cyriel Verbruggen, Maria Rheinhard, Albert Van Rompaey, Hugo Stuyck,

            Frans Van Neck, Hugo Verlinden, Juul De Smet, Mariette De Prins, Madeleine

            Verbruggen en Mariette De Boeck.

            In 1969 kwam, vooral onder impuls van Toon Lamberts, het Davidsfonds

            weer aan zijn trekken. De beweging kreeg een nieuwe injectie en zag haar

            ledenaantal de hoogte ingaan.

            In 1980 zag het bestuur er als volgt uit :

            Voorzitter : Jeroom Verbruggen, Ere-voorzitter : Alfons Hellemans.

            Ondervoorzitter : Maria Dons-Lamberts, secretaris Martin Mollemans,

            Penningmeester Aloïs Hendrickx en actieve bestuursleden Marleen De Prins,

            Pastoor Lornoy, Mia Van Sweevelt-Dewit en Marleen Verschueren.

            Het lidmaatschap gaf toen volgende voordelen : zesmaal per jaar het tijdschrift

            “DF-mededelingen”, gunstvoorvoorwaarden voor speciale aanbiedingen,

            korting op plaatselijke activiteiten en een extra reisservice dank zij Davo Reizen.

            Het nationale Davidsfonds werd in 1875 opgericht met het tweeledige doel

            de alzijdige ontwikkeling van het Vlaamse volk en de verdediging van de

            Vlaamse belangen.

1925 –Bureel der Weldadigheid werd Commissie van Openbare Onderstand

Louis Verbruggen in “De Band”  1956 :

“Voor het jaar 1925 had de Commissie van Openbare Onderstand de naam van “Bureel der Weldadigheid”.

Ingevolge de wet van 10 maart 1925 op de Openbare Onderstand werden de burelen van weldadigheid afgeschaft en ontvingen de naam “Commissie van Openbare Onderstand”.

Zij bestaat uit 5 leden, waarvan een lid voorzitter is, die bij geheime stemming door de leden zelf wordt verkozen.

De leden hebben voor hun ambt geen vergoeding.

Het administratief werk wordt verricht door de secretaris, Lode Verbruggen en door Alfons Hellemans als ontvanger voor het beheer der fondsen.

Deze twee laatsten genieten een jaarwedde volgens het aantal inwoners der gemeente.

Doel van de C.O.O.

De ellende lenigen en de dienst van de ziekenverpleging der behoeftigen geldelijk regelen.

Geldelijk beschikt de C.O.O. over de landpachten waarvan zij eigenaar is.

Indien deze gelden ontoereikend zijn, vraagt zij een jaarlijkse toelage aan het gemeentebestuur.

            (Louis Verbruggen in “De Band” – 1956)

1925 – 7 januari : Veearts Van Passen stelde mond- en klauwzeer vast bij vee van

            Jozef De Maeyer uit de Kleinheidestraat.

            Plakschriften met verbod van doorgang werden geplaatst en al het vee in een

            zone van 300 m werd geinventariseerd.

1925 – 19 januari : Doordat de Laerestraat zich in heel slechte toestand bevond,

            verzocht de burgemeester van Leest zijn ambtsgenoot van Hombeek dit

            euvel te verhelpen en de kosten te delen.

            Leest stelde de kasseier Alfons Van de Ven uit Tisselt voor om de

            werkzaamheden te verrichten. Deze vroeg 4 fr per uur.

1925 – 24 januari : Zonsverduistering.

            “We zullen toch ook iets te zien krijgen van de zonsverduistering van 24 januari,

            die in Amerika totaal zal zijn. De verduistering zal waar te nemen zijn tussen 3 en

            4 uur”. (KH-GvM)

1925 – 29 januari : 8 leerlingen van Leest volgden lessen aan de Tekenacademie te

            Mechelen. De gemeentekas nam daarvoor 35 fr per leerling ten haren laste.

1925 – 29 januari – Gemeenteraadszitting –

            -Grafmaker Van den Vondel bekwam opslag :

            “...Overwegende dat de grafmaker het kerkhof in zuiveren en zienlijken staat

            heeft gehouden, dat het getal overlijdens, middelmatig tot 30 per jaar beloopt,

            hij dus voor het delven en vullen van iederen grafkuil 4 franks geniet.

            Dat het dus billijk ware de gevraagde verhooging te verleenen, ingezien hij

            de wegen en het kerkhof voortdurend onderhoudt, besluit de Raad éénparig

            zijn jaarwedde van 125 fr op 250 fr te brengen.”

            -“De Voorzitter doet kennen dat eenen ouden treurwilg, welks stam deels

            verrot is, en eenen noteboom, met hunne takken de daken belemmeren,

            licht beletten in de kerk, dreigen om te vallen en alsdan groote schade aan de

            daken en de geschilderde glasramen kunnen veroorzaken.

            Dat in den hof der pastorij zich eenen ouden olmen boom bevindt van 2 meters

            omvang, waarvan den verkoop alsnu nog voordelig is gezien de overdreven

            prijzen van die houtsoort, besluit éénparig machtiging te vragen om bedoelde

            3 boomen openbaar te mogen verkoopen.

            Na uitkapping zou er eenen anderen jongen treurwilg gepland worden op meer

            afstand van het kerkgebouw.”