Boven : Marc Windelen, Eric en Bartel Vandenwyngaert, Jan Emmeregs, Guido Hellemans, Jan Devos, Raf Scheers, Frauke Vandenwyngaert, Renild Polfliet, Jean-Pierre Berckmans. Midden : Benny Van Humbeeck, Erik Van de Vondel, Imelda Van der Hasselt, Marcel Verwerft. Onder : Dominiek Van Laenen, Rudi en Joris De Neve, Ria Verschooten, Kathleen Van Dijck, Ellen Casteels.
1996 – 2 en 3 november : Rust Roest bracht ‘Het Gezin van Paemel’
Telkens te 20 uur in zaal ‘De Kouter’, Kouter 1A Leest. Het populaire stuk van Cyriel Buysse in een regie van Guido Hellemans.
Personages
Vader Van Paemel, arme boer Marcel Verwerft
Moeder Van Paemel, zijn vrouw Imelda Van der Hasselt
Eduard, hun zoon, metaalbewerker Joris De Neve
Kamiel, hun zoon, helper op het land, deserteur Rudi De Neve
Désirè, hun gehandicapte zoon, helper op het land Dominiek Van Laenen
Cordula, hun dochter, helpster thuis en op het landRia Verschooten
Célestine, hun dochter, kloosterroeping Ellen Casteels
Romanie, hun dochter, dienstmeid op kasteel Kathleen Van Dijck
Baron De Villermont de Wilde Jean-Pierre Berckmans
Barones De Villermont de Wilde Renild Polfliet
Maurice, hun zoon Raf Scheers
Germaine de Saint-Siffrides Frauke Vandenwyngaert
Pastoor Jan Emmeregs
Masco, pensejager en verloofde van Cordula Jan Devos
Decorbouw Marc, Dominiek, Sylvia, Jean-Pierre, Guido olv Christoph Bernaert
Decoraankleding Ivan Van der Haegen
Decorschildering Tony Baarendse en Ivan Van der Haegen
Belichting Eric Van de Vondel
Geluidsmontage Benny Van Humbeeck
Kostuums en kapsels Renild Polfliet en Imelda Van der Hasselt
Algemene leiding Guido Hellemans.
(‘Rust Roest Ontmaskerd’, G. Hellemans)
1996 – Zondag 3 november : Solistentornooi te Puurs.
“Op zondag 3 november hebben een viertal van onze jonge muzikanten deelgenomen aan het provinciaal kampioenschap voor solisten dat door het Muziekverbond van Antwerpen werd georganiseerd in het Cultuurcentrum Begijnhof te Kalfort-Puurs. Al onze deelnemers hebben ten minste een zeer behoorlijk resultaat behaald ! Proficiat !
Onze muzikanten moesten als eersten het podium op in de lagere graad. Misschien had Kathleen Lamberts daardoor te veel last van de zenuwen. In de lagere graad haaden onze twee deelnemers de volgende uitslag :
-Kathleen Lamberts, bugel, 74% met ‘The young Genious’.
-Katrien Delaet, cornet, 85,5% met ‘Le Fanfaron’ (André Waignein).
In de middelbare graad traden op :
-Hans Van Houcke, cornet, 82,5% met ‘Three Pieces for Wind I’ (Jan Segers).
-Tinneke De Decker, cornet, 83% met ‘Three Pieces for Wind I’ (Jan Segers).
Bij de senioren deden ook Jos Peeters (euphonium) en Etienne Caron (bas) mee onder een andere vlag. Zij behaalden individueel en met hun ensemble ook uitermate goede cijfers. Wie 80% of meer haalde, was gekwalificeerd voor het nationaal kampioenschap. Senioren mogen echter niet optreden op het nationaal kampioenschap.” (“T&T”, december ’96)
Een verslag van dat nationaal kampioenschap : zie 1 december 1996.
1996 – Maandag 11 november : Wapenstilstandsviering
“Het was die dag bijzonder slecht weer en vermoedelijk was de opkomst van de muzikanten daarom aan de lage kant. Na de herdenkingsmis werd de burgerlijke plechtigheid voor ’t eerst gehouden aan het nieuwe monument aan de strooiweide op het kerkhof. De reden hiervoor is dat op deze dag niet meer de gesneuvelden en de oorlogsslachtoffers van de eerste wereldoorlog worden herdacht, maar ook die van de tweede wereldoorlog.
We hebben vastgesteld dat het al wandelend musiceren niet meer zo goed gaat als dat vroeger het geval was. Aan stapmarsenwedstrijden deelnemen is iets dat onze vereniging niet meer op haar programma moet plaatsen. Het zou ook moeilijk kunnen, want er worden er bij ons weten geen meer georganiseerd. Volgens we vernomen hebben, kunnen de meeste amateurmuziekverenigingen niet meer stappend musiceren, tenzij hier en daar nog een uitzondering.
Met de plaatselijke Oudstrijdersbond zal over een paar maanden afgesproken worden hoe deze herdenkingsplechtigheid nieuw leven kan worden ingeblazen, letterlijk en figuurlijk. Misschien moet er gezorgd worden dat ook andere plaatselijke verenigingen betrokken worden in deze herdenking. Daarbij wordt dan gedacht aan de plaatselijke scholen, de jeugdbewegingen, het zangkoor, de studentenbeweging ‘De Stap’ en wie maar wil meedoen… We zullen zien wat er mogelijk is…” (“T&T”, december ’96)
Het logo voor het gezamenlijk concert, ontworpen door Bart Lauwens.
1996 – Vrijdag 25 oktober : KOPER & KOREN KERKCONCERT
Het herfstconcert van de K. Fanfare St.-Cecilia werd vervangen door een gezamenlijke organisatie van het zangkoor ‘Orlandus Lassus’ en de fanfare uit Leest. Bart Lauwens stelde de naam en het logo voor en dat werd door het comité aanvaard. Met ‘koper’ werd een duidelijke verwijzing gegeven naar de fanfare en met ‘koren’ werden de beide afdelingen van ‘Orlandus Lassus’ bedoeld, het jeugd- en het volwassenkoor. De fanfare stond onder leiding van Johan De Win en het Leestse zangkoor ‘Orlandus Lassus’ werd gedirigeerd door Wim Van Ranst (volwassenen) en door Els Van den Bossche (jeugdkoor). Na afloop van het conert was er nog een ‘Napraatcafé’ in café-zaal St.-Cecilia. De inkom bedroeg 150 BEF in voorverkoop en 200 BEF ter plaatse op de dag van het concert. (“T&T”, september ’96)
Orlandus Lassus (ook Orlando di Lasso) werd omstreeks 1532 geboren in Bergen in Henegouwen. Als jonge knaap begon hij zijn zangcarrière in Italië en werd daar op twintigjarige leeftijd kapelmeester. Later verbleef hij in Engeland en Frankrijk. Vanaf 1554 werden zijn composities uitgegeven in Antwerpen. Hij werd wereldberoemd toen hij een tijd later als tenor-zanger werd aangenomen door hertog Albrecht van Beieren. Het gelijknamige koor uit Leest werd opgericht op 21 december 1993 en zou in het jaar 2000 zijn naam wijzigen in KORILE.
Een verslag van dit concert verscheen in het fanfareblad van december dat jaar :
“Omstreeks 19 u. begonnen de eerste luisteraars in de Leestse St.-Niklaaskerk toe te komen. Op dat moment dachten we dat het een overrompeling ging worden en dat de kerk veel te klein zou zijn. Zou het dan toch waar zijn dat de Leestenaars ook op weekdagen naar een concert willen komen ? Omstreeks 19.20 u. was de toeloop aan het afnemen en om 19.30 u. kwam er zelfs een prille periode ! Toen bleek al dat de kerk niet zou vollopen ! Vanaf 19.45 u. kwam er gelukkig nog wat volk bij en uiteindelijk waren de kerkstoelen voor 90% bezet. En toen waren we ook best tevreden, want meer hadden we ook niet verwacht ondanks de vele inspanningen die we hadden gedaan om bekendheid te geven aan dit concert. Degenen die niet waren komen opdagen, hebben echter ongelijk gehad. Het is een prachtige muziekavond geworden, zeker als daarbij in het achterhoofd wordt gehouden dat het om een eerste gezamenlijk optreden ging van het zangkoor en de fanfare. Onder de belangstellenden was de Heer Luc Dockx, privé-secretaris van minister-president Luc Van den Brande. De minister-president kon niet aanwezig zijn wegens een dienstreis naar Zuid-Afrika, maar beloofde dat hij een van de volgende keren toch aanwezig zal zijn indien zijn agenda dat toelaat.
‘Koper&Koren 1996’ werd gepresenteerd door Bart Lauwens, de bedenker van de naam en het logo van dit Leestse evenement. Het concert werd ingezet door een koperkwintet van onze fanfare. Daarna verwelkomde Marc Keulemans, voorzitter van ‘Orlandus Lassus’ de aanwezigen. Het eerste deel van het programma werd verzorgd door het Kinderkoor onder leiding van Els Van den Bossche. Daarna was het de beurt aan het Gemengd Koor onder de kundige leiding van Wim Van Ranst. Vervolgens de fanfare onder leiding van Johan De Win. Onze dirigent, onze solisten en zelfs alle muzikanten waren deze keer in een uitstekende vorm. De Mechelse componist, Jos Lerinckx, zat met open mond te luisteren, vooral naar de uitvoering van de ‘Bolero’ en van ‘James’. Met het fanfareoptreden werd het eerste deel afgesloten.
Na de korte pauze openden het Gemengd Koor en het Kinderkoor, de fanfare vervolgde. Samen werd een nieuw werk van Jos Lerinckx gebracht, nl. ‘Vlaanderen, mijn land’. Het bleek een uitstekende compositie te zijn die goed past bij de fanfare en het zangkoor. Na de slottoespraak van de fanfaresecretaris werd het concert afgesloten met ‘Land of Hope and Glory’ van Edward Elgar in een bewerking van Frans Bernaerts.
Daarna trokken alle uitvoerders, de talrijk opgekomen sponsors en nog heel wat luisteraars naar café-zaal ‘St.-Cecilia’ waar er kon nagepraat worden. Het was er volle bak en er werd duchtig verbroederd en verzusterd.
Alles bij mekaar werd er op een goede manier samengewerkt tussen de beide verenigingen. De opbrengst was, dank zij de verkoop van inkomkaarten en de bijdrage van de sponsors, ook voldoende groot om van een succes te spreken. Natuurlijk kunnen er dingen worden verbeterd. De micro stond min of meer opgesteld achter een pilaar en aan het eind van het concert liep er ook hier en daar wat mis met de uitreiking van de bloemen. Maar er zijn natuurlijk ergere dingen in het leven…Als we alles samenvatten, kunnen we toch nog besluiten : ‘het viel over het algemeen mee !’
Eind januari zal beslist worden of ‘Koper&Koren’ in 1997 wordt georganiseerd of een tweejaarlijkse organisatie wordt. De organisatoren kregen bedankingsbrieven met lof van de minister-president en van zijn privé-secretaris.”
1996 – Vrijdag 20 september : 3de Nazomerkwis van St.-Cecilia
In de gelijknamige zaal om 20 uur. Er werden 130 vragen gesteld die gespreid waren over twaalf reeksen en handelden over de volgende onderwerpen : sport, radio-tv, film, fauna en flora, wetenschap en techniek, actualiteiten, aardrijksknde, geschiedenis, kunst, literatuur, foto’s en afbeeldingen, droedels en muziek. Het inschrijvingsgeld per ploeg bedroeg 500 BEF en elke ploeg mocht maximum bestaan uit 5 personen. Elke deelnemer ontving een prijs. Inschrijvingen dienden te gebeuren bij Lieve Vlemincx, Winkelstraat 7 Leest.
Uiteindelijk kwamen er 41 ploegen opdagen en het werd een spannende kwis die door de meeste deelnemers als moeilijk zou worden ervaren. De gemiddelde score bedroeg 59%. Vooraan in de uitslag allemaal ervaren kwisploegen zoals ‘Think Thank’ (winnaars met 79%) voor ‘5 PK’, ‘Café René’, ‘Vennekant’ en ‘Sk Muizen’.
De Leestse ploegen deden het in vergelijking met de vorige jaren minder goed, maar in verhouding schreven ze ook met minder in. Er namen ook twee gelegenheidsploegen deel bestaande uit muzikanten en ereleden van de Leestse fanfare. Zonder voorbereiding behaalden ze ook een gelegenheidsresultaat. De ‘Loebassen’, de ploeg van de bassen, behaalde 34% en eindigde 39ste, de ‘Tenoren’ werden 41ste.
Ondanks het feit dat het een moeilijke kwis was, gingen de deelnemer tevreden naar huis, de prijzentafel was gevarieerd en de resultaten waren, dank zij de computer an Willem Van Linden, binnen de gestelde tijd bekend. Samengevat uit “T&T” van september en december ’96)
1996 – 21 en 22 september : Palingfeesten St.-Cecilia
“Of het nog echte Palingfeesten zijn, weten we niet zo direct. Er wordt namelijk uit het menu nogal wat ‘biefstuk met frieten’ gekozen. Voorlopig blijven we het maar Palingfeesten noemen.
In vergelijking met het vorige jaar was er een lichte daling in het aantal deelnemers. Een grote daling is het gelukkig niet. Een andere vaststelling is dat er in verhouding veel meer mensen komen eten op zaterdagavond. Op deze eerste dag was de zaal zo goed als de hele avond volledig bezet. Op zondag daarentegen was er in verhouding minder volk. Waarschijnlijk moeten we daar in het vervolg ook rekening mee houden. Over de kwaliteit van de maaltijden was zo goed als iedereen lovend ! De ‘paling in ’t groen’ kreeg zelfs hoge beoordelingscijfers. We hebben ook vernomen dat we in vergelijking met andere organisaties de porties paling te groot maken…! Ons principe is dat we graag iedereen waar voor zijn geld geven. En op onze volgende gelegenheidsrestaurants houden we het zo…!
De foto onderaan is overgenomen uit een krant. Deze foto werd op zaterdagavond genomen en geeft duidelijk aan dat onze jeugdige muzikanten (waaronder de vier deelnemers aan het solistentornooi) niet alleen naar de repetitie komen maar ook de handen uit de mouwen steken als het aankomt op bedienen in het gelegenheidsrestaurant.” (“T&T”, december ’96)
1996 – Zaterdag 5 oktober : St.-Cecilia Leest gaf concert in Loenhout
“Op zaterdag 5 oktober hadden we nog eens een optreden af te werken dat werd gesubsidieerd door het Ministerie van Vlaamse Gemeenschap, Dienst Volksontwikkeling. Alles was vooraf prima afgesproken en er werd een autocar ingelegd. Tot onze verbazing was daarop plaats te weinig zodat een aantal bestuursleden de reis met de eigen wagen hebben gemaakt. We konden zelfs zo goed als op tijd vertrekken en het beloofde dan ook een geslaagde avond te worden. We hadden voorzien tegen 19 u. in Loenhout aanwezig te zijn en zo goed als iedereen was op dat moment in de zaal ‘St.-Lucia’. Tot onze verbazing moesten we echter vaststellen dat de plaatselijke vereniging nog geen aanstalten maakte om met haar concert te beginnen. Een aantal muzikanten en vergezellende ereleden vroegen zich af waarom ze daar nu zo vroeg moesten aanwezig zijn ! Ons antwoord hierop is : het was zo afgesproken en wij kunnen er niets aan doen indien de organisatoren hun zelfgemaakte afspraken niet respecteren.
Maar al bij al ging ‘St.-Lucia’ toch van start om 19.30 u. en hun hele programma werd afgewerkt. Het gevolg daarvan was dat onze verenigning pas om 20.45 u. van start kon gaan…Voor het Ministerie moet er ten minste een concert van 70 minuten worden gegeven en dat hebben we ook gedaan ! We hebben zelfs nog een korte pauze ingelast. Het is dan ook te begrijpen dat het héééél laat, zelfs veel te laat werd voor de muzikanten hun optreden konden afsluiten. Ondanks de mankementen in de organisatie viel het optreden nog mee en waren de Loenhoutenaren erg tevreden met de gebracht muziek.
Toch zullen we in de toekomst bijkomende afspraken maken : we zullen een beginuur afspreken en dan berekenen om welk tijdstip we ons optreden afsluiten. Kan de organiserende vereniging ons dat beginuur niet garanderen, dan zou het kunnen dat ons optreden van korte duur zal zijn…In dat geval moeten de organisatoren echter ook de subsidie van het Ministerie laten vallen en alle kosten voor hun eigen rekening nemen !” (“T&T”, december ’96)
1996 – Zondag 6 oktober : Demonstratiedag MVB K.F.St.-Cecilia
1996 – 9 oktober : Overlijden van Maria Van Epperzeel
“Maria Van Epperzeel, weduwe van Frans Huysmans was te Leest geboren te Leest op 25 november 1921 en ze overleed in dezelfde gemeente. De uitvaartplechtigheid had plaats in de Sint-Niklaaskerk te Leest op 15 oktober.
Maria is de moeder van Nicole Huysmans en de schoonmoeder van Hubert De Borger. Door haar kleinkinderen, Maggy en Steven De Borger, werd ze steeds ‘Bonneke’ genoemd. Maria was altijd een en al vrolijkheid en optimisme. Steeds had ze een stralend lachend gezicht op. Heel haar leven was ze zo goed als op alle fanfare-organisaties aanwezig.” (“T&T”, december ’96)
“Bonneke, iedereen kende je vrolijkheid en goedheid. Vol optimisme en moed. Steeds een stralend lachend gezicht, zelfs nu nog kon je glimlachen en een knipoogje werpen. Tot het bittere einde bleef je vechten en had je hoop. Steeds was alles goed : al wat we zegden, al wat we deden. Steeds was je antwoord “ja” heel goed… en plots werd het heel stil in huis nu jij er niet meer bent, doch je hart blijft bij ons. Er was nog zoveel te zeggen, zoveel om te doen, zoveel om te laten zien, zoveel om te delen. Je bent nu van ons heengegaan maar bij ons, bonneke, blijf je steeds bestaan. Missen zullen we je zeer en aan je denken keer op keer. Bonneke, je bent 1 uit de duizend. Maggy.” (Uit haar gedachtenisprentje)
Haar echtgenoot Frans Huysmans was te Ekeren geboren op 20 mei 1917 en overleden te Mechelen op 21 april 1994.
1996 – 13 oktober : 24ste Jaarlijkse Massacroos van Chiro-Vevoc
1996 – Zondag 20 oktober : Herfstconcert K.F. St.-Cecilia
Foto’s : -De jonge muzikanten die een handje toestaken in het gelegenheidsrestaurant. -Maria Van Epperzeel.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Gelukkig zijn er dan nog samenkomsten zoals deze van vandaag. Namens de aanwezigen dank ik de organisatoren van deze reünie, Maria De Hertogh, Karel Diddens en Ernest Nuytkens. We hopen dat ze het bij deze ene keer niet zullen laten en dat ze wanneer het past hun initiatief nog eens zullen herhalen.
Er is nog veel meer te vertellen, maar op een zeker moment is het genoeg. De tekst van deze gelegenheidstoespraak is op papier gezet en is gekopieerd voor alle vijftigjarigen. Daarbij hebben we kopieën gemaakt van foto’s zodat we een beeld bewaren van de mensen die geen familie zijn maar die in ons leven een rol hebben gespeeld.
Vermoedelijk heeft u af en toe eens zin om naar Leest te komen ter gelegenheid van bepaalde organisaties als Posse Leest met de tentoonstelling van het Davidsfonds, het Aperitief- en Palmzondagconcert van de fanfare, de zangavonden van ‘Orlandus Lassus’, het Kerkconcert met de fanfare en het zangkoor, de toneelavonden van ‘Rust Roest’, een schoolfeest bij een van de Leestse scholen, de voetbalwedstrijden van VV Leest en SKR Leest, de Loopcross van Vevoc, een wandeling met ‘De Slak’, een bieravond bij de studentenvereniging ‘De Stap’ of een van de vele gelegenheidsrestaurants die worden ingericht door de verschillende Leestse verenigingen. Namens al die Leestse verenigingen bent u natuurlijk van harte welkom.
Dames en Heren, beste vrienden,
Ik dank u voor uw aandacht, ik wens u een verder prettige avond en ik geef het woord aan een vertegenwoordigster van Leest-Dorp, aan Maria De Prins, die namens de meisjes van 1946 zal spreken. Zij zal u een aantal anekdotes vertellen die voor ons, jongens, tot vandaag geheim zijn gebleven… Stan Gobien.”
De meisjes zouden echter op hun honger blijven zitten. Met de organisatoren was afgesproken dat Stan Gobien de jeugd van de jongens en speciaal die van de Heide zou behandelen en Maria De Prins, dochter van beenhouwer Nante, zou over haar jeugdherinneringen komen vertellen. Zo waren beide geslachten vertegenwoordigd evenals de Heide en het Dorp. Maria kreeg echter drempelvrees en het is er niet meer van gekomen.
In dezelfde brochure : Anekdotes van de jongens van de Heide…
“Er was een groot verschil tussen de opvoeding van de meisjes en de jongens in de jaren vijftig. De jongens mochten de straat op, de meisjes werden eerder thuis gehouden. De Leestse jongens hadden een erg avontuurlijke lagere schooltijd.
De jongens hielden van kamperen ook al mocht dat niet van thuis. Met lakens en dekens en wasspelden werden tenten gemaakt. Toen die niet tegen de regen bestand waren, gebruikten we waterdichte dekzeilen (‘bachen’). In de meeste gevallen mochten we die van thuis niet gebruiken omdat die nogal eens met scheuren terug kwamen. Daarom werden ze stiekem weggepakt toen onze ouders weg waren naar het veld. Er werd vooral gekampeerd in een bos langs een beek. De geliefkoosde plekken voor de mannen van de Leest-Heide waren de Dreef en het Zuur bos, het ‘Bos van Pier Prins’ (langs de beek en de spoorlijn tussen de Kloosterhoeveweg, de Tiendeschuurstraat en het Rennekouter) en het kreupelhout aan het ‘Beke Brugske’. Daar werden ook kampen gebouwd. De kampen van de tegenstrevers werden natuurlijk opgzocht en afgebroken. Het gevolg was dat er geregeld oorlog ontstond tussen de verschillende clans. Dikwijls werd er gevochten tussen de Heide, het Dorp, de Geuzen Hoek (de ‘bende van Jefke’) of tussen de Bist. Maar in sommige gevallen werd er een groot Leests leger opgericht en werd er slag geleverd met de verenigde legers van Tisselt. Aan de ijzeren paal langs de vaartdijk (Overloopstraat) hebben de verenigde legers van Leest destijds eens een grote nederlaag geleden en toen werd er niet meer gevochten tegen ‘buitenlandse legers’…
Er werd gevochten met houten sabels, met een zelfgemaakte goedendag (een stok met een ketting en daaraan een blok hout), met pijl en boog, met speren en soms ook met…jonge canadabomen.
Iets minder wreed ging het er aantoe bij het voetballen. Op de vrije namiddag werden er interlands georganiseeerd tussen de Heide, het Dorp en de Bist. De wedstrijd werd dikwijls niet uitgespeeld, want er werd gespeeld zonder scheidsrechter. De doelpalen bestonden uit twee stokken of soms maar uit een paar kledingstukken, een doellat (deklat) ontbrak. Wanneer er een doelpunt werd afgekeurd wegens ‘te hoog’ of ‘piket’, kwam er veelal heibel van en in sommige gevallen werd het vervolg van de match uitgevochten in plaatsvan uitgevoetbald.
Vanaf 1957 werden er enkel nog ‘interlands’ gespeeld op een voetbalveld met ‘echte goalen’ (doelpalen en een dwarslat). De ruzie om al dan niet afgekeurde doelpunten verminderde, maar toen ontstonden er weer transferproblemen met spelers die op de grensgebieden woonden. Toen werd de grens tussen het Dorp en de Heide getrokken in een min of meer officieel akkoord : de Aa-beek of de Molenbeek.
Voetballen gebeurde alleen als het echt niet te warm was en vooral als er een terrein beschikbaar was. We gingen echter ook dikwijls op stekelbaarsjes vissen in de Aa-beek. Met een grote blikken pot waarin we met een spijker gaatjes hadden gemaakt, schepten we tussen de waterplanten. De eerder zeldzame exemplaren, ‘een roodvis’ of ‘een zwarte’, waren heel wat meer waard dan een gewone drie- of tiendoornige stekelbaars. Was het te koud of kwamen we terug van school dan visten we met een stok waaraan een zwart draadje garen was gebonden en waaraan we tot soms een viertal regenwormen vastknoopten. Zo konden in een keer wel vier stekelbaarzen worden gevangen. De vissen werden meegenomen en thuis stiekem in de regenput gezet. Wanneer daar dan water werd uitgehaald om een of andere was te doen, maakten de moeders steeds hun beklag dat het water niet meer schuimde zoals dat vroeger het geval was en zij dachten dat het kwam omdat het waspoeder van mindere kwaliteit was dan vroeger. Toen de vaders beslisten de regenput uit te kuisen was de oorzaak vlug gevonden…
Een tijdje later waren we te weten gekomen dat er grote vissen (voorns, brasems, karpers,…) te vangen waren in Felix’put (Bist), in de vijver bij ‘Pier Prins’ en in de ‘Dorpelput’. We kochten voor 20 frank al een echte vislijn. Alleen in de Dorpelput mochten we niet vissen, maar dat deden we toch en…bijna altijd werden we weggejaagd en moesten we gaan lopen. Maar dat was ook spannend !
We deden nog andere watersporten : we bouwden met lege benzineblikken, met potten, met takken en strokoorden een vlot. Omdat die vaartuigen niet stabiel op het water lagen, zijn daarmee de gekste dingen gebeurd. Sommigen moesten geen vlot bouwen om te varen. Zij konden een grote waskuip te pakken krijgen en gingen daarmee experimenteren. We hebben kuipen zien omdraaien en daaronder zaten de matrozen dan gevangen. Als de ene groep een vaartuig vond van een andere club dan kon het best dat het werd afgebroken en de bruikbare stukken meegenomen werden om op een andere plaats een nieuw vlot te bouwen. En dat werd weer vernietigd door een andere groep, zodat er opnieuw speurwerk moest worden verricht om de daders te vinden en weerwraak te nemen…
Over de kledij van destijds kan ook nog een en ander gezegd worden. Vanaf november gingen we naar school in een fluwelen smokkelbroek en met schoenen of bottinen. In de winter deden we wollen wintersloefen aan omdat we anders te koude tenen hadden. We bleven dan ook ineten bij Emerance Van den Heuvel, niet in het café, wel in haar keuken.
In de zomermaanden liepen we met een korte broek die werd opgehouden door een elastiek of door bretellen. Slechts een paar kinderen hadden een echte broeksriem. Aan onze voeten hadden we zeesloefen, een soort rubberen schoenen met grote gaten in. Wanneer we door de stofferige veldwegen liepen en we trokken onze zeesloefen uit, dan was de tekening van de gaten nog zichtbaar. We hielden onze zeesloefen aan wanneer we stekelbaarzen gingen scheppen of wanneer we gingen zwemmen.
De openbare orde werd gehandhaafd door de man van de wet, de veldwachter. Hij mocht processen-verbaal uitdelen en ‘ons opschrijven’. Het was ten strengste verboden op de macadam van de Juniorslaan te rijden en toch werd dat gedaan. De oude garde, Theodoor Huybrechts (foto), was veldwachter tot 1953. Hij schreef ons niet op toen we op de rijweg reden. Hij keek nog liever naar de andere kant. Er werd zelfs gezegd door die van het achtste leerjaar dat hij een glazen rechteroog had. Wanneer hij dan van de Heide kwam en wij koersten naar huis, dan kon hij ons niet zien omdat zijn glazen oog langs de kant van de macadam stond…
De nieuwe garde, Vic Van Hoof (foto), had wel twee ogen en het duurde niet lang of we liepen tegen de lamp bij het koersrijden. Hij schreef onze namen in zijn boekje maar een proces is er nooit van gekomen. Wanneer we werden opgeschreven, stopte het koers rijden een paar weken en daarna begon het terug tot de veldwachter ons weer een keer opschreef…We deden nog andere wedstrijden : om het langst en het rapst met losse handen rijden, de toer van de Oude Steenweg (Tisseltbaan), de toer langs het ‘Beke Brugske’, de ‘toer rond de Hoge Berg’ (Scheerstraat, Molenstraat, Dorpstraat).
Vanaf het derde studiejaar mochten we met de fiets naar school. ’s Morgens was dat meestal geen probleem omdat de meesten op verschillende tijdstippen vertrokken. Toen de school echter uit was om 11.30 u. of om 15.30 u. werd er door de jongens van de Heide en de Geuzen Hoek koers gereden. De eindstreep was de pekmeet die het dichtst bij de elektriciteitspaal aan de hoek van de nu verdwenen woning van burgemeester Lauwers (Foto) lag of de pekmeet aan de elektriciteitscabine. Dikwijls werd er gespurt met de hoofden over het stuur en met zo goed als gesloten ogen.
Won de eerste met een lengte voorsprong, dan waren er geen problemen. Was het minder dan een half wiel, dan werd er gediscussieerd over wie nu wel of niet had gewonnen. Er waren er zelfs die het reglement probeerden te veranderen en die de eindstreep een pekmeet verder of eerder als aankomst zagen.
De kwaliteit van de fietsen was ook niet zo goed. We reden in die tijd bijna uitsluitend met tweedehandse fietsen, afleggers van anderen of dingen die de tweede wereldoorlog nog hadden meegemaakt en dat was meestal nog duidelijk te zien ook.
Er zijn ontelbare valpartijen geweest en de meesten vlogen per jaar een paar keer over hun stuur. Op de benen stonden steeds schaafwonden en af en toe was er een met ‘een gat in zijn kop’.
We zouden nog van alles kunnen schrijven over de ‘Ronde van Leest’, een loopkoers over verschillende etappes die werd georganiseerd door de ‘mannen van het dorp’, met onder andere Walter De Prins en Leo Lauwens (foto) en een andere ‘Ronde van Leest’ door de mannen van Leest-Heide georganiseerd onder leiding van Leo Verschuren, over het vangen van mussen met klemmen, over het mussen scheppen ’s avonds, over het medisch onderzoek tijdens de eerste schooldag, over de medische bezoeken van Dr. Stuyck, over onze belevenissen met Jan De Smedt sr., over…
Maar ook de vijftigjarigen van 1947 moeten nog wat te vertellen hebben en we willen hen tegen volgend jaar niet al het gras voor hun voeten wegmaaien…”
Lijst van de vijftigjarige ‘Leestenaars’ in 1996 (geboortejaar 1946)
De meisjes Annie Bradt, Paula Ceuppens, Justine Carlier, José Daelemans, Lili De Donder, Gerarda Den Haerynck, Gilberte De Prins, Maria De Prins, Maria De Sagher, Marie-J. De Schoenmacker, Marie-José Fierens, Jacqueline Francx, Elia Jacobs, Greta Jacobs, Maria Lauwens, Frieda Leemans, Greta Moons, Gaby Nieuweling, Maria Polspoel, Annie Samson, Greta Sollie, Rina Spoelders, Gabrielle Tereken, Maria Teugels, Liliane Van den Heuvel, Micheline Van den Heuvel, Louisa Van der Auwera, Hilda Van der Hasselt, Godelieve Van Obberghen, Anita Verbruggen, Agnes Verhoeven, Annie Winnen, Maria De Hertogh, Renilde Polfliet.
De jongens Robert Ardies, Jozef Apers, Raymond Beullens, Antoine Boey, Guido Bosselaers, William Cool, Leon Daelemans, Jozef De Bondt, Robert De Rooster, Edgard De Schouwer, Karel Diddens, Felix Geerts, René Geerts, Stan Gobien, Luc Hoffenbom, Theo Huysmans, Guido Lamberts, Willy Lauwers, Jean Neutiens, Ernest Nuytkens, Jean Nuytkens, Jozef Nuytkens, Henri Peetes, Paul Peeters, Robert Savoir, André Segers, Roger Silverants, Silvain Teughels, Frans Thomas, Emiel Van Aken, Jos Van Buggenhout, Sylvain Van den Avont, Frans Van den Brande, Jozef Van der Elst, Frans Van der Hasselt, Maurice Van den Sande, Alfons Vennix, Jozef Verdoodt, Willy Verschuren, Emiel Vloebergh.
Overleden : Martin Tourné.
Foto’s : -Had veldwachter Huybrechts een glazen oog ? -Veldwachter Vic Van Hoof vermaande wel maar strafte nooit. -De verdwenen woning van burgemeester Lauwers in de Juniorslaan. -Leo Lauwens, medeorganisator van de ‘Ronde van Leest’.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Na het zesde leerjaar moest een belangrijke keuze worden gemaakt. In die tijd moest dan al worden gekozen wat men in zijn latere leven zou doen : zo vlug mogelijk gaan werken (thuis op de boerderij of naar de fabriek) of verder leren. Wie zo vlug mogelijk wou gaan werken, bleef in Leest op school en kwam terecht in de vierde graad : de meisjes bij Zuster Virginie en de jongens bij Meester Huysmans (foto). Wie destijds in de vierde graad wilde lesgeven, moest een bijkomend diploma hebben. Zuster Virginie had er zo een en Meester Huysmans had ook het diploma van technische vakken. Van Zuster Virginie weet ik dat ze dikwijls orgel speelde en dat ze heel streng was. Meester Huysmans heb ik later nog als collega leren kennen en waarderen. Ondanks zijn strengheid was hij een plichtsbewust onderwijzer die tot zijn laatste jaar in het onderwijs wekelijks een drietal lessen schriftelijk voorbereidde. Hij had ook een enorme zin voor humor…
Wie verder wou leren, verliet de Leestse scholen na het zesde leerjaar en zo groeiden we stilaan uit elkaar. We bleven echter elkaar zien na de schooltijd. De jongens die in Leest in de vierde graad zaten, vonden wel ergens een wei waarop mocht gevoetbald worden. Na schooltijd was het zo goed als steeds match en toen degenen die in Mechelen naar het middelbaar onderwijs gingen daar voorbij kwamen, stapten die af en begonnen mee te voetballen.
Toen we dan zo’n jaar of vijftien waren, had iedereen in feite al zijn bestemming gevonden : de een werkte thuis en de ander in een fabriek en nog anderen gingen verder naar school en het voetballen werd overgelaten aan degenen die een paar jaar jonger waren dan wijzelf. Sommigen zagen elkaar nog in de jeugdbeweging, maar steeds groeiden we verder uit elkaar…tot we elkaar terug tegenkwamen op de kermisbals die onder andere in deze zaal (Noot : zaal St.Cecilia in de Dorpstraat) werden georganiseerd met Sinksen en met tweede Paasdag.
Zo zijn de meesten van ons dan uiteindelijk getrouwd. Gebeurde de plechtigheid in Leest, dan zal het burgerlijk huwelijk op het Leestse gemeentehuis hebben plaats gevonden onder het voorzitterschap van burgemeester August Lauwers (foto). Het kerkelijk huwelijk werd dan gesloten bij pastoor Frans Lornoy (foto).
Het hing er vanaf dat moment van af of het jonge paar in Leest bleef wonen. Was dat het geval dan bleef de binding met degenen waarmee men opgroeide min of meer bestaan. Ging men buiten Leest wonen, dan waren er ook minder kansen dat we elkaar terugzagen. Later werd het contact nog minder want bals worden niet meer ingericht en de meesten van ons zullen –geloof ik- het niet lang uithouden op de TD’s van tegenwoordig.
Vervolgt…
Foto’s : -Meester Huysmans was een plichtsbewust onderwijzer met een enorme zin voor humor. -August Lauwers, de laatste burgemeester van het autonome Leest. -Pastoor Frans Lornoy.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
In de derde graad kwamen de meisjes bij ‘Juffrouw Maria’ (zie foto) terecht en zij hebben ook nog een zestal maanden bij ‘Juffrouw Paula’ (zie foto) gezeten, die in de meisjesschool in dienst kwam op 1 januari 1958.
De jongens kwamen bij meester Meyers te zitten (zie foto). Ik herinner mij nog dat hij van het begin van het schooljaar controleerde wie zijn tafels van vermenigvuldiging kende en dat hij naging wie na de vakantie nog kon lezen. Wie onvoldoende haalde, mocht na de school overblijven en er waren er veel die hier of daar wat vergeten waren. Meester Meyers was een rustig iemand. Hij gaf ons op een degelijke manier taal- en rekenlessen, maar ook landbouw stond op het programma. Het eerste lesuur van de maandagnamiddag was er geschiedenis en meester Meyers kon prachtige historische verhalen vertellen. Tijdens die les was iedereen een en al aandacht. Voor degenen die wat langer van gestalte waren dan de anderen, zorgde hij voor een speciale bank uit het zevende en achtste studiejaar.
Toen wij de klas binnenkwamen, ging Meester Meyers regelrecht naar de kachel en stond daar het laatste van zijn sigaret op te roken tot er bijna niets meer van overbleef. Of hij zijn vingeren verbrandde of niet, het peukje verdween ten slotte langs het gaatje van het deksel in de kachel. Meester Meyers tekende en schilderde graag. Wie straf kreeg moest als model gaan staan en hij werd geportretteerd door de meester. Wie echt stout was, kreeg een lichaamsstraf. Hij moest dan ‘haartje pluk’ ondergaan. Maar alles bij elkaar was dat nog niet zo’n erge zaak.
Vanaf 1957 moesten we regelmatig naar de catechismuslessen als voorbereiding op de plechtige communie. Tegen het moment dat we onze plechtige communie deden, werd er verwacht dat we de hele catechismus van buiten kenden, alle gebeden, alle vragen, tot sommige vragen met een sterretje toe. Voor we naar school gingen moesten we destijds eerst naar ‘’catechismus “. De meisjes werden voorbereid door pastoor Coosemans (zie foto) en de jongens door eerst onderpastoor De Decker en later door onderpastoor Van Geneugden.
In 1958 was het dan zo ver. We mochten onze plechtige communie doen. Drie keer op één dag werden we in de kerk verwacht voor de vroegmis, de hoogmis en het lof. En drie keer werden we gekeurd door de omstaanders. We kregen ook een missaal (van de uitgeverij Brepols) en een goede maand later werd die al door sommigen gebruikt als ‘trekboek’ voor prentjes die in de chocoladerepen zaten. Omdat wij dat jaar onze plechtige communie deden, werd in Brussel ook de Expo ’58 georganiseerd. We gingen binnen het paleis van de Verenigde Staten en dat van Rusland waar de eerste ruimtetuigen stonden opgesteld. We moesten ook naar dat van Belgisch Kongo, maar het liefst gingen we naar het paviljoen van Coca Cola, van Jacques en van Côte d’Or en van fabrikanten van andere zoetigheden.
In die tijd zijn de jongens van de gemeenteschool voor ’t eerst in hun leven in staking gegaan. De meisjes moesten op een bepaald moment ’s zaterdags niet meer naar school omdat daar de vijfdagenweek was ingevoerd. In de jongensschool bleef de zesdagenweek van kracht, dit wil zeggen dat we op de zaterdagvoormiddagen nog naar school konden. De mannen van het zevende en achtste waren razend en zij spoorden ons aan om met hen mee te werken. Op een donderdagmiddag na schooltijd reden de jongens van de Leest-Heide en de Geuzen Hoek met een paar medestanders van de Winkelstraat en de Tiendeschuurstraat naar de toenmalige burgemeester, Pieter De Prins (zie foto). Daar werd hem gezegd dat het niet eerlijk was en dat het niet kon dat de meisjes een halve dag minder naar school moesten. De burgemeester zei dat hij er de volgende gemeenteraad voor zou zorgen dat het voor iedereen gelijk werd. En zo is het ook gebeurd…
Vervolgt…
Foto’s : -Juffrouw Maria Rheinhard was beter bekend als ‘Juffrouw Maria’. -Juf Paula Bradt, was een dochter van de gemeentesecretaris. -Meester Meyers was een rustig iemand. -Pastoor Coosemans ontfermde zich over ‘catechismus’ voor de meisjes. -Burgemeester Pieter De Prins.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
In het derde en vierde leerjaar kwamen de meisjes terecht bij Maria De Boeck (zie foto), bij ‘Juffrouw De Boeck’. Zij heeft haar leven lang in deze klassen lesgegeven. Ze was gehuwd met drukker Robert Lafosse.
Wij deden de tweede graad bij Meester Victor Selleslagh (zie foto). Meester Selleslagh was ook een speciale figuur. Hij was een rasechte optimist en een filosoof en daarbij een grappenmaker als geen ander. Tijdens de catechismuslessen kon hij uitspraken doen die geen ander kon nadoen. Wanneer iemand zijn catechismusles niet had geleerd en toch probeerde een en ander van het antwoord te geven, kon dat natuurlijk niet letterlijk zoals het in het boekje stond. Was meester Selleslagh in een serieuze bui dan zei hij : ‘Half en half, maar toch niet heel’. Was de meester in een filosofische bui dan werd het een of andere spreuk die voor de kinderen erg aangebrand leek. De hele klas riep dan : ‘Heu !!!!” Nog geen drie seconden later vloog dan de deur open en stond meester De Leers daar en hij riep dan : ‘Wat is dat hier nu weer !!!’ of ‘Is ’t hier weer kermis ???’
Meester Selleslagh trok zich daar niets van aan en koos –toen meester De Leers weg was- een nieuw slachtoffer waarvan hij met zekerheid wist dat die ook zijn catechismusles niet kende. Toen die zijn tekst wat had gebrabbeld en toen het inderdaad kant noch wal raakte, toverde hij een van zijn andere geijkte spreuken uit zijn mouw. De hele klas brulde dan nog luider dan voorheen : ‘Heu !!! Heu !!!’ Meester De Leers kwam toen toch niet meer opdagen. Dat wist de meester en dat wisten wij ook !
Er werd destijds nogal wat kattenkwaad in de klas uitgestoken. Meester Selleslagh vloog dan naar de boosdoener. Deze zag de wervelwind naderen en sprong de bank uit en rende tussen de banken door de klas. De meester zette natuurlijk de achtervolging in. De andere leerlingen supporterden en joelden en de meester probeerde de belhamel uit te schakelen door hem bij de kraag te pakken en een pak voor zijn broek te geven. Sommige leerlingen waren hem echter te vlug af en toen hij moe werd van de achtervolging probeerde hij een andere tactiek: hij zou het opgejaagd wild uitschakelen door een rake trap. Velen onder ons hebben op deze manier een trap onder hun achterst gekregen. Daarna vlogen de stouteriken in de hoek tot aan de speeltijd. Wij zullen echter nooit te weten komen of meester Selleslagh het echt meende of toneel speelde. Vermoedelijk beschouwde hij het als een toneelspel…
De lei en de griffel bleven nog bestaan, maar in het derde en vierde leerjaar hadden we ook al een kladboek om er onze oefeningen in te schrijven. We schreven nog steeds met een ballonpen, waarmee we hadden leren schrijven aan het einde van het eerste leerjaar. Ballonpennen moeten er destijds door het Leestse gemeentebestuur met duizenden gekocht zijn en meester De Leers moet hectoliters schoolinkt hebben gemaakt. Toen wij in de tweede graad zaten, werden we ook gevormd. De plechtige communie en het vormsel vielen in die tijd niet samen. We vermoeden dat we gevormd werden toen we in het vierde leerjaar zaten.
De Leestse vormelingen trokken dan te voet onder begeleiding van onderpastoor De Decker (zie foto) , de zusters, juffrouwen en meesters door de Kouter naar de kerk in Hombeek. Daar was het een volle kerk met ook de leerlingen van Hombeek en Zemst-Laar. Na het vormsel kwamen we te voet terug. Als vormselpeter trad de burgemeester op. Voor ons wat dat Miel Verschueren (zie foto). Onze vormselmeter was Emerance Van den Heuvel (zie foto), beter bekend als ‘Emerance van de Croes’. In café ‘De Zwaan’ kregen we een stuk Jacques-chocolade en een glas limonade. Het eerste was een gift van Emerance en het tweede kwam van de burgemeester.
Vervolgt…
Foto’s : -Juffrouw Maria De Boeck was de echtgenote van drukker Robert Lafosse. -Meester Victor Selleslagh was een olijkerd en een onverbeterlijke optimist. -Onderpastoor Stany De Decker. -Burgemeester Miel Verschueren. -Rechts Emerance Van den Heuvel van café ‘De Zwaan’, links José Tourné.
Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Toen we zes waren moesten we naar de grote school. De meisjes gingen in de klas van Zuster Alberica (zie foto). We herinneren ons van in onze kleutertijd dat het een erg brave en lieve zuster was. Meer kunnen we over haar niet vertellen en over het klasleven bij haar zal straks iemand van de meisjes komen vertellen.
Wij, de jongens, belandden toen bij Meester De Leers (zie foto) in de eerste graad. Hij was toen al een dorpsfiguur. Hij was bijzonder fier op de oorlogswonde onder zijn rechteroog. Meester De Leers was een oud-soldaat die het vaderland écht verdedigd had.
We kregen toen ruim een half uur morgengebed en catechismusvragen aan het begin van de dag. ’s Namiddags voor we naar huis gingen ook nog een half uur gewijde geschiedenis. Tijdens de rekenlessen tekende de meester bij de getallen allerlei dingen die wat te maken hadden met zijn soldatenleven. Belgische vlaggetjes, geweren, bommen en helmen. Wij zaten in oude, brede banken met z’n vieren naast elkaar. We leerden er rekenen op een telraam. Het was veel ‘commandorekenen’ of hoofdrekenen in die tijd. De meester zei ‘drie plus vier’ en wees toen met zijn biljartkeu een leerling aan en deze moest dan direct het antwoord zeggen. De biljartkeu diende ook om tijdens de schrijflessen de knokkels bij of weg te werken. Meester De Leers was destijds ook hoofdonderwijzer en oud-inspecteur Nauwelaerts heeft ons toen we daar zaten vereerd met een inspectiebezoek.
Toen ik hem een vijftal jaren geleden vertelde dat ik afkomstig was van de gemeenteschool van Leest (Noot : Stan Gobien was er schoolhoofd vooraleer zelf inspecteur te worden) vertelde hij dat Meester De Leers hem steeds was bijgebleven als een ‘speciaal iemand’.
Hij beaamde dat we in die tijd leerden lezen met zijn speciale leesmethode. De eerste zin die we bij meester De Leers leerden was : ‘De kilometer is het veertigduizendste deel van de wereldomtrek.’ Wij moeten nogal eens straffe leerlingen geweest zijn, want ik vermoed dat we toch allemaal hebben leren lezen. Nog dezelfde week leerden we met de decameter de kilometer afmeten in de Kouter : van aan het café tot aan ‘het kasteel in de Kouter’ was precies 100 decameter of 1 kilometer. We deden er bijna een halve dag over om dat te leren.
Wij kregen bij Meester De Leers aadrijkskunde en geschiedenis die nu in het vijfde en zesde leerjaar wordt gegeven : de loop van de Leie, de Schelde en de Maas kenden we van buiten en we konden die aanwijzen op de kaart van België maar we hadden deze stromen nog nooit gezien. We wisten zelfs dat de Zenne er wat mee te maken had, maar de kinderen van de Heide hadden deze rivier nooit van dichtbij gezien. De geschiedenislessen gingen vooral over de eerste en de tweede wereldoorlog en vooral over Koning Albert. Hij werd voorgesteld als de koning-ridder die gezeten op zijn paard de Duitsers in 1918 zo goed als helemaal alleen ons landje had uitgedreven.
Natuurkennis en biologie kregen we ook, maar dan op een praktische manier. In de groententuin leerden we spruiten en kolen planten. Heel wat belhamels staken deze planten moedwillig omgekeerd in de grond ! We hebben schadelijke insecten uitgeroeid bij de vleet. We brachten in een luciferdoosje eerst meikevers mee en later coloradokevers en de meester reeg deze diertjes aan een lange draad die in de klas was gespannen en verklaarde naarmate de rij beestjes langer werd dat we een flinke inspanning hadden gedaan om het ongedierte uit te roeien. Muskusratten werden ook betitteld als bijzonder schadelijke dieren omdat ze gaten in de dijken maakten. Het zou wel eens kunnen dat door hun graafwerk de Zennedijk zou breken en dan zou heel Leest onder water kunnen lopen. Daarom moesten die dieren worden uitgeroeid en moesten we er jacht op maken. Maar we werden gewaarschuwd : het waren laffe en verraderlijke dieren die zelfs mensen durfden aanvallen en in de broekspijpen kropen en zo naar boven. Toen we dat vernamen, lieten we de muskusratten met rust.
Toen de meester de klas uit moest, ging hij zijn hond ‘Fifi’ halen, een soort witte keffer met een strik rond de hals. Fifi werd dan op de lessenaar van de meester geplaatst en hield de klas in ’t oog. Als er iemand een bruuske beweging maakte, begon Fifi te blaffen. In het begin hadden we schrik en niemand durfde haast te bewegen. We geloofden zelfs dat Fifi aan de meester kon zeggen wie er stout was geweest. Later heeft Fifi heel wat te verduren gekregen toen we wisten dat het beestje vermoedelijk meer schrik had dan wijzelf. De meester had ook een sprekende ekster in een hok achter het schoolhuis.
Meester De Leers had een bijzonder waardevol en onbetaalbaar juweel in zijn bezit : een praline die hij had gekregen van Koningin Elisabeth toen hij in het militair hospitaal lag. Tijdens de lessen lichamelijke opvoeding leerden we marcheren als soldaten en we mochten een stok meebrengen die we dan droegen als een geweer. Op zeker moment mocht dat niet meer, want er waren klachten gekomen. We waren na de turnles in zo’n militaire stemming geraakt dat we die stokken gebruikten als sabels en er tegenaan gingen als de Witte van Zichem in zijn strijd tegen de sansculotten van Napoleon.
We hebben in die tijd zelfs op het droge leren zwemmen. De meester leerde ons op de speelplaats de schoolslag aan. We deden die bewegingen al rechtstaand. Toen de vakantie begon, zei hij dan wie er kon zwemmen en wie nog wat op het droge moest oefenen. Wij, de jongens van Leest-Heide, gingen het uitproberen in de vijver bij Pieter De Prins in de Kleine Heide (Zie foto). Rechtstaand in de modder deden we onze oefeningen, maar zwemmen lukte op die manier niet. We denken dat heel wat voorbijgaande boeren destijds moeten gedacht hebben : ‘Die hebben weer leren zwemmen bij Meester De Leers”. Zijn leerlingen uit het Dorp zullen waarschijnlijk hetzelfde hebben ervaren in de vijver bij Jan Spoelders, die van de Winkelstraat en de Tiendeschuurstraat in de Dorpelput, die van het Kruispunt in het Blauw Putteke in de Molenbeek, die van de Geuzen Hoek in de Zwarte Beek of in de Raketput. We waren zo’n naarstige leerlingen dat we omstreeks 15 augustus al inbraken in de school, niet om er te gaan leren, maar om de halfoogstappelen te gaan proeven. Op de speelplaats stond zo’n appelboom en het was verboden van die appels te eten. Velen zijn er destijds betrapt door de meester toen ze over het muurtje klommen om een aantal van die verboden vruchten in hun bezit te krijgen.
Vervolgt…
Foto’s : -Zuster Alberica was een ‘brave en een lieve’. -Meester De Leers was een ‘speciaal iemand’. -De vijver van Pieter De Prins . Op de achtergrond de Rendelbeekhoeve.
1996 – Zaterdag 14 september : Reünie van de Leestse vijftigjarigen
“En eindelijk hebben we Abraham gezien !!!” Deze reünie voor de Leestenaars die geboren waren in 1946 vond plaats in zaal “St.-Cecilia’. Bij deze gelegenheid kregen de feestelingen een speciale brochure aangeboden door de Kon. Fanfare St.-Cecilia. Ze was geschreven door Stan Gobien. De auteur hield ook de gelegenheidstoespraak :
Jeugdherinneringen van ons allemaal
Het is dit jaar een halve eeuw geleden dat wij het spreekwoordelijke levenslicht zagen. Traditiegetrouw wordt er dan in Leest een reünie georganiseerd. Het is dan ook een enige gelegenheid om elkaar nog eens terug te zien en om herinneringen van de tijd van toen op te halen. We zullen u daarbij een beetje helpen. We weten wel dat niet iedereen die hier vandaag aanwezig is zijn of haar jeugd heeft doorgebracht in Leest. Een aantal onder ons is pas later in Leest verzeild geraakt, maar we zullen proberen een zo duidelijk mogelijk beeld te schetsen van onze ‘jonge tijd’, zodat de niet-originele Leestenaars zich een beeld kunnen vormen van hoe het hier was en dan vooral in de jaren vijftig en zestig.
Wij hebben daarstraks al kunnen vaststellen dat we allemaal veel veranderd zijn tegenover vroeger, maar iedereen heeft zijn voornaamste kenmerken toch wel behouden. En als we goed kijken, dan moeten we toch vaststellen dat we het gebracht hebben tot ‘goede burgers’. De spichtige meisjes van in onze plechtige communietijd zijn dames geworden en de jongens van die tijd zijn meestal heel wat kilootjes bijgekomen en de meesten hebben veel haar verloren.
Volgens de statistieken was 1946 een vruchtbaar jaar. Wij, de borelingen van 1946, hadden –zonder dat we daarvoor iets gedaan hebben- het geluk aan onze kant. Het kon ook moeilijk anders. De meesten van onze ouders trouwden eind 1944, in 1945 of 1946, vlak na de tweede wereldoorlog. Het zal wel uit liefde geweest zijn, maar vermoedelijk waren er ook praktische redenen bij. Gehuwde jonge mannen moesten niet naar het bezettingsleger in Duitsland. Het gevolg daarvan was dat er vorig en dit jaar heel wat gouden jubileums werden en worden gevierd en dat heel wat van onze leeftijdsgenoten als eersteling werden geboren uit de in die tijd afgesloten huwelijken. We kwamen op de wereld in een tijd die in feite niet meer te vergelijken is met die van vandaag. Onze ouders hadden het in die tijd helemaal niet breed.
Van onze kameraden van destijds is er al één overleden, namelijk Martin Tourné (004.04.46 - +21.08.86) (zie foto onderaan), die ons tien jaar geleden heeft verlaten. Wij hadden nooit gedacht dat Martin het zo vroeg zou opgeven. Het leek wel of hij zeven levens had, zo hebben wij, zijn leeftijdsgenoten van de Leest-Heide, dat toch ervaren. Martin was een kampioen in het koerslopen. Hij kon tevens erg goed in de bomen klimmen. Bij dit laatste is hij een paar keer op het nippertje aan erge dingen ontsnapt. Daarom dachten we dat hij minstens zeven levens had…
We stellen het ten zeerste op prijs dat het comité hem vandaag niet heeft vergeten en dat er namens ons allemaal bloemen zijn neergelegd op zijn laatste rustplaats en dat hij werd vernoemd in de eucharistieviering van daarstraks. Zo is het leven nu eenmaal : er is een tijd van komen en een tijd van gaan, maar wanneer dat weten we eigenlijk nooit juist te bepalen.
Terug naar onze tijd van komen nu…Tot 1949 zullen wij weinig van mekaars bestaan hebben geweten. Pas in 1949, vermoedelijk na de paasvakantie, hebben we elkaar stilaan leren kennen.
We gingen toen in de onmiddellijke buurt van deze feestzaal voor het eerst naar school en daar kwamen we terecht bij Zuster Annonciata (zie foto), beter bekend als de ‘dikke zuster’. Jongens en meisjes mochten toen al samen in de kleuterklas, maar de geslachten werden gescheiden gehouden : de jongens zaten in de kleuterklas aan de ene kant, de meisjes mochten aan de kant van het raam zitten, omdat zij toch van nature aandachtiger waren. Maar…naar buiten kijken door het raam was in die tijd zo goed als onmogelijk omdat de onderste vensterruiten gemaakt waren van een soort dof en gebombeerd glas.
Een tijd later, volgens de leeftijd, mochten we geleidelijk overgaan naar de volgende klas bij Zuster Gonzaga (zie foto), de ‘lange smalle zuster’. Deze was veel strenger dan Zuster Annonciata. Velen zullen zich nog de kleuteractiviteiten van die tijd herinneren. We hebben er uren allerlei bloemen en figuren ‘geprikt’, op sommige momenten ook al eens een pikuur gezet in de billen van degene die naast ons zat. Daarna moesten we zijn gehuil aanhoren en zo zijn er heel wat van ons in de hoek verzeild geraakt. We hebben bij de zusters matjes gemaakt op een soort weefgetouw, met de blokken leren spelen en met een griffel op een lei leren tekenen. We hebben er een Weesgegroet en een Onzevader geleerd en op basis van deze kennis werden we bestempeld als slim of minder slim, vroom of minder vroom. We leerden er verplicht slapen met ons hoofd op onze armen. En wee degene die niet wilde slapen of die te vroeg wakker werd. Wie een sluikse blik in de klas durfde te werpen en wie zo nieuwsgierig was te kijken wat de zuster aan het doen was, werd ook gestraft en mocht stoppen met slapen. De wakkeren werden uit de bank gehaald en moesten weer de hoek in.
De kleuters van het dorp mochten te voet met de grotere meisjes mee naar school. De kleuters van de andere Leestse wijken, van de Winkelstraat, van de Heide of soms nog verder mochten achteraan op de fiets van een leerlinge van het zevende of achtste studiejaar mee. De ouders van de kleuters zorgden zelf voor een ‘stoeltje’ dat op de fiets van die grote meisjes werd geplaatst.
Uit die tijd op de kleuterschool zijn een aantal beelden bij ons blijven hangen : de fruittuin achter de lagere afdeling, de kersenbomen langs de speelplaats en de honderden mussen die een nest bouwden in de gaten onder de golfplaten van dee overdekte speelplaats.
Vervolgt…
Foto’s : -Stan Gobien, de auteur van de jeugdherinneringen van de mannen van 1946. -Martin Tourné was reeds tien jaar overleden toen de reünie plaats vond. -Zuster Annonciata, de ‘dikke’ zuster. -Zuster Gonzaga, de ‘lange, smalle’ zuster, was de strengste.
