10. Clinckart en zoon, Lage weg, Hoboken, schaliedekkers.
Bouwvergunningen :
11. Van der Auwera Frans, Blaasveldstraat, architect Bradt Egied, kouter 4 bis Leest, aannemer.
12. Van den Heuvel Constant, Rennecauter Leest, architect, aannemer Cuypers Pieter, Pikkerie Hombeek en schrijnwerker de eigenaar zelf.
13. Nuytkens Alfons, Tisseltbaan Leest, aannemer Vloebergh Gebroeders, Dorp te Leest, architect Van de Vondel Mechelsesteenweg te Blaasveld.
14. De Smedt Albert, Kouter te Leest, architect Bradt Eg. Kouter 4 bis Leest. Aannemers Vloebergh Gebroeders, Dorp Leest en Teughels Jan, Brusselse steenweg te Mechelen voor de schrijnwerkerij.
15. Van Cauter, Kapellebaan nr 1 te Leest, architect Van de Vondel, Mechelse steenweg te Blaasveld, aannemer.
16. Parochiale werken der Dekenij Mechelen Zuid architect : Van Steenbergen te Beerse, aannemers Vloebergh gebroeders, Dorp te Leest en Teughels Theofoor, Dorp te Leest voor de schrijnwerkerij.
Veranderingswerken :
17. De Belser Frans, Dorp te Leest, aannemers Vloebergh Gebr. Dorp te Leest.
18. Piessens Frans, Dorp te Leest, aannemers Vloebergh Gebr, Dorp te Leest en Teughels Th. Dorp te Leest, schrijnwerker.
1951 – 11 en 18 maart : “Rust Roest” bracht “Passiebloemen”.
“Verleden zondag voerde “Rust Roest” de gunstig gekende toneelkring, het passiespel op : “Passiebloemen” door E.P. Hilarion Thans. De Eerw. schrijver heeft er voor gezorgd dat het geen bloot lijden was, maar legde het verhaal van het lijden van O. H. in verschillende monden. Vandaar dat de aantrekkelijkheid van het stuk merkelijk verhoogd wordt. De spelers en speelsters hebben allen voortreffelijk hun moeilijke taak volbracht. Er was spanning tot het laatste ogenblik. Hoogtepunten waren zeker de kruisdraging van Jezus en de ontmoeting met zijn H. Moeder. Veronica die haar hoofddoek kwam tonen, en het machtig slottafereel, dat ons denken doet aan de machtige scenes uit het Mariaspel te Halle. De kostumes waren schitterend en het lichtspel droeg machtig veel bij om het geheel in een kleur te zetten die nodig was, om de verschillende taferelen de nodige atmosfeer te geven. De koren, door enkele juffrouwen buitengewoon goed gezongen, stelde de toeschouwers al dadelijk in de vereiste stemming, om het stuk met de nodige gesteltenis te volgen. Een vertoning op heel de lijn waarop “Rust Roest” terecht fier mag gaan. Allen waren uiterst voldaan over deze buitengewoon geslaagde opvoering. Zondag 18 Maart hebben de liefhebbers van goed toneel nog een gelegenheid dit prachtige drama aller tijden te komen zien in de zaal “De Rozelaar” bij Teughels, te 6.30 u.” (Mediasprokkels in “Rust Roest Leest Ontmaskerd” van Guido Hellemans)
1951 – 31 maart : Barre winter.
De winter 50-51 heeft een gemiddelde temperatuur van -14°C gekend. Zelfs scheepvaart op de Schelde heeft stilgelegen. (KH-GvM)
1951 – 21 april : Leestse fanfares vierden mee in Hombeek.
De benoeming Koninklijk van de fanfare De Vrolijke Vrienden uit Hombeek werd gevierd in de zaal Alhambra op 22 april. Deelnemers waren Willen is Kunnen uit Zemst-Laar, St.-Cecilia uit Leest, St.-Cecilia uit Hombeek-plein, Arbeid Adelt uit Leest en St.-Martinus uit Hombeek-dorp. (KH-GvM)
1951 - 9 juni : Attest Gewapende Weerstander voor Jaak Eduard Coeckelbergh.
“De hoedanigheid van Gewapende Weerstander is toegekend aan : Mijnheer COECKELBERGH Jaak Eduard. Geboren te Leest de 30 november 1912 Door de 14de Herzieningscommussie van Brussel in datum van 9 juni 1951 bij toepassing van artikel 1, van het wetsbesluit van 19 september 1945, houdende vaststelling van het Statuut van de Gewapende Weerstand. Belanghebbende is aangesloten bij de Groepering B.N.B. De bij de Weerstand doorgebrachte tijd is van 1-3-44 tot 17-11-44, zijnde 9 maand, afgerond tot de hogere maand. Te Brussel, den 1 april 1955, voor de Minister van Landsverdediging, (getekend) Kolonel De Ridder, Hoofd van de Dienst van de Weerstand.”
Foto’s en documenten :
-Afgeleverde “leurkaarten”…
-De leurderskaart van Maria “Nieke” Janssens.
-Op de achtergrond haar frituur, op de voorgrond Hilda en Magda Van Steen in 1932. (Foto : archief Gerda De Laet)
-Het attest van de hoedanigheid van Gewapende Weerstander van Jaak Eduard Coeckelbergh.
Wijzigingen - aanvullingen. - Stany De Decker onderpastoor
Vervolg Kronieken van Leest.
1950 – 25 oktober : Stany DE DECKER werd onderpastoor te Leest.
Hij verving onderpastoor Leo De Schutter. Constantinus “Stany” Maria Florentinus De Decker was te Duffel geboren op 18 oktober 1924 en op 23 juli 1950 te Mechelen tot priester gewijd. Leest was zijn eerste benoeming, hij werd er onderpastoor op 25 oktober 1950. Tot 1955 bleef hij onderpastoor te Leest waarna hij (op 31 december) dezelfde functie waarnam te Mechelen-Coloma tot 1967. Te Leest doopte hij 44 kinderen en zegende hij één huwelljk in.
Zijn vertrek te Leest werd als een serieus verlies ervaren, zowel door de parochianen als door de pastoor. Tot twee jaar na zijn vertrek werd er in het decanaal verslag nog over hem geschreven. In 1956 : “Nood aan een goede onderpastoor. Het vertrek van de vorige is een groot verlies voor de werken en de geest van de parochie”. En in 1957 : “Vertrek van E.H. De Decker heeft veel jeugdwerken geremd.” Wie hem tegenkwam, ontmoette een opgewekte, lachende persoonlijkheid. Na zijn werk in Coloma werd hij op 15 juli 1967 pastoor te Elewijt. Zijn laatste functie was die van secretaris van het aartsbisdom (28-2-1973). Zijn zilveren priesterjubileum vierde hij weer in Elewijt (1975).
In 1956 schreef hij naar “De Band” : “Herinneringen aan Leest zijn er bij de vleet ! Mijn beste herinnering in het algemeen is de volledige medewerking van al de Leestenaren voor het goede. Steeds bereidwillig, behulpzaam, joviaal en meewerkend, niet alleen op gebied van de organisaties maar op heel het parochiaal plan. Ik heb de B.J.B.-ruiters weten beginnen. – Stichting van De Band. – Herstichting van het Davidsfonds. – Stichting van Vrijheid en Democratie. – Definitieve oprichting van Chiro-muziekkapel. Bouw van de parochiezaal en vernieuwing der lokalen ; bouw van de kapel van O.L.V van Fatima ; schildering van de kerk ; Missie in 1953 en Mariamissie in 1955 ; jubileum van beide B.J.B.-afdelingen in 1952. Mijn huidige parochie : 5.300 inwoners. Als stadsparochie zeer goed met flinke organisaties en echte lekenapostelen. De jaren die ik in Leest doorgebracht heb zal ik nooit vergeten. St. De Decker.” Stany speelde viool en was vooral bij de Leestse Chiro zeer populair. Zijn populariteit was zo groot dat de Leestenaars hem in 1968 een gift van 16.145 frank overhandigden als bijdrage voor herstelling van zijn kerk te Elewijt, hij was toen reeds vele jaren uit Leest weg.
Hij overleed op 20 mei 1994 als titularis-kanunnik in het Sint-Norbertusziekenhuis van zijn geboortedorp. “Stany had een groot hart, zijn hele leven lang. Zijn hart sprak voor iedereen, zelfs in die mate dat zijn hart het sneller dan verwacht begeven heeft. ‘Jezelf geven voor de anderen’, dat was de rode draad in heel zijn leven, steeds het positieve zien in de wereld romdom hem, zijn eigen lief en leed was voor hem niet de hoofdzaak. Als jonge priester te Leest en Coloma heeft hij zich steeds volledig in de parochiale werking gestort. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht. Zieken konden steeds rekenen op zijn optimisme, zelfs dat korte praatje gaf hen een andere kijk op het leven. De jeugdbeweging had een speciale plaats in zijn hart, meedoen met de jeugd, dat was zijn kenspreuk. Als parochiepriester van Elewijt werd het pas echt duidelijk hoe groot zijn inzet was voor de parochie. Gestoeld op een diep kristelijke overtuiging gaf hij richting aan het parochiale leven, zijn werkzaamheid in het verenigingsleven, het opknapwerk in de kerk…weinig woorden waarachter vele daden schuil gaan. Iedereen herinnert zich nog het feestelijk gebeuren toen hij als pastoor afscheid nam van zijn geliefde parochie ; jaren later werd hij gevierd naar aanleiding van 25 jaar priester in Elewijt. Deze gebeurtenissen waren slechts het topje van de ijsberg voor de waardering die hij genoot. Zijn promotie naar een functie met zware verantwoordelijkheden in het bisdom, gevolgd door zijn benoeming tot kanunnik, geven aan dat de kerkelijke overheid overtuigd was dat zijn diep menselijke inzet een waarde had voor de gehele kristelijke gemeenschap van het Aartsbisdom Mechelen-Brussel. Bescheidenheid heeft hem hierin steeds gesierd…Inzet en verantwoordelijkheid nemen vond hij het belangrijkste. Als familie denken wij met plezier terug aan de vele familiale bijeenkomsten; hij was er altijd, hij zocht zijn familie op, hij was een grote steun voor zijn moeder, hij deed met alles mee, zijn humor werkte aanstekelijk, voor iedereen van groot tot klein. Zelfs als hij wat zieker werd was de interesse voor zijn kleine neefjes en nichtjes groter dan voor zijn eigen leed. Dankbaarheid is het enkele woord, de rode draad voor ons allen die je kenden; we kunnen niet teruggeven wat jij ons gaf. Dank je, Stany.” (Warme woorden uit zijn gedachtenisprentje) (“De Sint-Niklaasparochie in Leest”, W. Hellemans en “DB”, nr.8, 1968) Zie ook in deze Kronieken: 20/5/1994.
1950 – 3 november : Opening van de nieuwe bewaarschool en huishoudschool. (DB-1956)
1950 – 17 december : Moeders gehuldigd door de “Bond der Kroostrijke Gezinnen”.
De “Bond der Kroostrijke Gezinnen” huldigde de moeders met tien en meer kinderen. De viering begon met een mis en ’s namiddags vond de feestzitting plaats in “de Rooselaer”. De moeders ontvingen een prachtige herinneringsmedaille van de Bond. Die werd hun overhandigd door de pastoor en de burgemeester. De feestrede werd gehouden door de heer Slaets, gewestelijk afgevaardigde. De meisjesschool droeg stukjes voor waarin de “moeder” centraal stond en Jan De Decker las een fragment voor van Ernest Claes : “Oorlogsnovellen : van een schamel moederke”. Na een kort woordje van de pastoor en secretaris Alfons Hellemans werden de aanwezige moeders en vaders op een koekenfeest vergast. (DB-1956)
1950 – 24 december : Vernieuwing van het dak van kerk en pastorij.
Bij openbare aanbesteding werden de werken toegewezen aan de heer Clinckart uit Hoboken voor de som van 243.539 fr maar gedurende de uitvoering werd deze som verhoogd tot ongeveer 250.000fr. (DB-1956)
1950 – 31 december : Bevolking.
Op 31 december 1950 telde Leest 1871 inwoners.
Foto’s : -Herinnering aan zijn handoplegging. -Stany als jonge onderpastoor. -Met pastoor Coosemans. -Op oudere leeftijd. -Tijdens zijn periode in Elewijt.
Monseigneur Van Eynde wijdt de drie nieuwe klokken in. De grote klok weegt 969 kg en geeft als toon FA. Zij draagt volgend opschrift : “Pace reduce campanis restitutis, Nicolai voce Deo gratulantur cives”.(Nu de vrede teruggekeerd is en de klokken teruggegeven, danken de burgers God door de stem van St Niklaas).Haar naam : Niklaas.
De kleine klok heeft als naam Jozef en weegt 325 kg, geeft als toon DO en draagt volgende opschriften : “Sanctus Joseph Patriae principalis Patronu ac secunderius paroeciae O.P.N.” “-Quotidiano pulsu ad Superna evoacre mihi est Josepho.-Leest 1950.” (Heilige Jozef, voornaamste patroon van het vaderland en tweede patroon van onze parochie, bid voor ons. Het is aan mij, Jozef, gegeven, de mensen tot het hogere op te roepen door mijn dagelijks gelui. Leest 1950) Peter : burgemeester Pieter De Prins, meter : Mevr. Julie De Laet-Meuldermans.
Deze twee klokken zijn ter vervanging van de twee weggenomen tijdens de Tweede Wereldoorlog en die hadden een gewicht van 928 en 234 kg. De middenklok was niet weggenomen maar gebarsten en stemde door haar toon niet meer overeen met de twee nieuwe. Die klok werd hergoten. Zij draagt de naam van Maria, weegt 560 kg en heeft als toon LA. Ze heeft dezelfde opschriften als de oude : “Gij, christenen, weest toch eendrachtig, Maria rein zal hierin uw bijstand zijn. Leest in eendracht nu zal maken Macht, in vele als goede zaken”. Peter : Edward Van Steenwinckel, voorzitter van de kerkfabriek. Meter : Mevr. Van den Brande-Piessens.
In mei 1953 werden deze klokken volledig afbetaald : 123.776 fr. (87.000 fr was afkomstig van het ministerie) (DB-1956) Op 1 juli 1950 werden de drie klokken elektrisch aangedreven, dit voor de som van 27.000 fr.
1950 – 13 juni - Gemeenteraad : Toelage voor de viering van de veldwachter.
De gemeenteraad stemde een toelage van 2.000 frank “voor het plaatselijk comiteit der jubelfeesten”. Reden : “gezien in de maand juli 1950 de veldwachter zal gevierd worden om zijn 25 jaar dienst als secretaris van de plaatselijke afdeling van de Nationale Strijdersbond en zijn 25 jaar dienst als veldwachter der gemeente.”
Jan Theodoor Huybrechts had op 19 maart 1925 Isidoor Constant Van Hoof vervangen en op 30 mei dat jaar zou hij benoemd worden met een jaarwedde van 4.500 frank. Voordien was hij boerenknecht bij de familie Spruyt in de Winkelstraat, hij was wees en woonde bij de familie in. Later zou hij de dochter van zijn baas en pleegvader Serafien huwen nadat zij hem zelf ten huwelijk had gevraagd. Theodoor had zelf een aangenomen dochter (Maria Nuytkens), evenals hijzelf een wees.
“Hij was te goed om iemand op te schrijven”, zouden de mensen later over hem zeggen. Jan Theodoor Huybrechts was te Leest geboren op 3 oktober 1888 en hij overleed er op 65-jarige leeftijd, op 3 oktober 1953. Hij werd opgevolgd door Victor Van Hoof, een kleinzoon van zijn voorganger.
1950 – 8 augustus – Gemeenteraad : Heffing taks identiteitskaarten.
De gemeenteraad stemde voor een heffing ivm afgifte van identiteitskaarten : 5 fr. voor het eerste paspoort, 5 fr voor een eerste duplicaat en 10 fr voor alle volgende duplicaten. Personen die onvermogend waren dienden niets te betalen.
1950 – 8 september : Constantia KEULEMANS trad in bij de zusters annonciaden.
Nathalia Constantia ‘Constance’ Keulemans werd in de Kouter te Leest geboren op 11 januari 1930. Ze trad in bij de zusters annonciaden te Huldenberg op 8 september 1950. Door haar professie (in 1953) werd ze zuster Wilhelmina en in april 2003 vierde ze haar gouden jubileum. Zuster ‘Mien’ werd regentes ‘linnennaad’ gediplomeerd te Antwerpen aan het St. Maria-Instituut in 1959 en gaf van dan af tot 1967 plastische opvoeding en naad in de Middelbare Landelijke Huishoudschool te Keyhof-Huldenberg waar ze tot 1968 ook woonde.
Ook in Mechelen gaf ze in 1967-68 plastische opvoeding en naad aan de Beroepsschool (Nieuwe Beggaardenstraat). Ondertussen had ze in Brugge leren kantklossen en woonde van 1968 tot 1980 in Oud-Turnhout, Zwaneven en van 1980 tot 1986 in Dessel. Ze onderwees naald en kant in de Beroepschool te Ravels (1968-1982) en kantwerken aan de Academie Schone Kunsten in Turnhout (1972-1988). Zelf vervaardigde ze prachtige stukken hedendaagse kant (Maria Boodschap, Uilen). In 1986 verhuisde ze naar Wijnegem. (‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, W. Hellemans)
Vervolgt met : Stany De Decker werd onderpastoor te Leest.
Foto’s :
-Een beeld van de klokkentoren anno 2019 met links de kleine klok Sint Jozef. (Foto : Hugo Lauwens)
-Veldwachter Huybrechts tijdens een van zijn taken.
-Links Simone Pateet, rechts Constance Keulemans. Op de achtergrond het pas gebouwde klooster in de Dorpstraat.
-Constance deelde Kolos-chocoladerepen uit aan Leestse vormelingen. (Foto : Wilfried Hellemans)
Meer dan een halve eeuw was hij missionaris in Afrika (Belgisch Congo, later : Zaïre en Demokratische Republiek Congo). Steeds in de Noord-Oost provincie met een ondergrond vol rijkdommen, mee de basis van de voortdurende spanningen en oorlogen. In 1950 vertrok René naar de missie in Bunia. Hij werd er benoemd op de “aumônerie” in Kilomines (waar ook de hoofdzetel van de goudmijnontginning van Kilo-Moto was). Hij leerde er Kiswahili, de taal van oostelijk Kongo en werd er “professeur en commerce” aan de middelbare school voor het administratief personeel. Later, tot juli 1970, woonde en werkte hij als onderpastoor, daarop als pastoor in Badiya, veertig km westwaarts van Bunia en leerde daartoe Kibira, de plaatselijke taal. Precies in die periode begonnen in Kongo, na de onafhankelijksheidsverklaring, de eerste politieke moeilijkheden (juli 1960). Maar ze waren een lachertje in vergelijking met de bezetting en de terreur door de rebellenbeweging “SIMBA” (van 1/9 tot 1/12/1964). (Zijn verhaal over deze donkere periode staat te lezen in deze Kronieken : augustus 1964)
René De Laet kreeg nieuwe posten : eerst onderpastoor aan de kathedraal van Bunia (augustus 1970 - augustus 1972) en dan acht jaar in Geti (september 1972 – eind 1980), zestig km bezuiden Bunia en bij de grens (toen) Zaïre en Oeganda.
In 1973 kreeg René op zijn missie bezoek van twee dorpsgenoten : zijn broer Georges en Karel Duysburgh. Deze laatste schreef daarover een gedetailleerd reisverslag dat in deze Kronieken te lezen is op datum van 4/7/1973.
Na een verlof in Leest (1978) realiseerde René in Geti het “Centre des Jeunes” met o.a. een bibliotheek. Zijn missiegebied was wel uitgestrekt : ongeveer 120 km van noord naar zuid en een 40 km van oost naar west met tezamen een honderdtal “schoolkapellen”. En opnieuw verhuizen : terug voor zes jaar (januari 1981 – augustus 1987) naar het vroegere Kilomines, nu: Bambu. Een paar keer (in 1981 en 1986) was hij op verlof in Leest. Maar intussen had pater René, na 34 jaar verblijf in Kongo, voor het eerst moeraskoorts of malaria gekregen (1984). En in Bambu werd zijn “parochie” overgenomen door drie inlandse priesters (augustus 1987). Zo verhuisde hij naar het hem bekende Badiya. Daar kreeg hij een tweede, zware malariacrisis in 1990…
Het jaar nadien was er feest : een 36 m lange “brug der vriendschap” een “Bailey-brug” over de Shari -een rivier op drie km van de missiepost- werd er ingehuldigd. Dankzij de hulp van heel veel mensen uit o.a. Heist a/zee (waar een confrater woonde), uit Leest en van elders kon het materiaal ervoor (in België) worden aangekocht en de brug aangelegd.
Omwille van een oogkwaal was hij (in 1993) in België. En al kreeg René drie jaar later een nieuwe benoeming in Geti, na amper drie maanden stond hij hier terug, nu omwille van de rebellenbeweging van Kabila, die ageerde tegen de dictatuur van Mobutu (1996). Met een Canadees en een Nigeriaan, confraters, ontsnapte hij te voet door het moerasgebied van de Semliki, een grensstroom tussen Kongo en Oeganda. Maar het volgende jaar (1997) was hij weer…in Geti. Tijdens zijn eerste verlof erna werd hij op Pinksteren (2000) in Leest gevierd voor zijn gouden priesterjubileum. En dan vertrok hij opnieuw, bestemming Geti. Bij een overval op de missie werd hij er (begin 2001) bijna doodgeschoten. Dronken, gedrogeerde gewapende mannen eisten de missieauto op. De pater hield er een oorletsel aan over : zijn gehoorvlies bleef gescheurd en werd in België geopereerd. Toch vertrok hij nog maar eens, in september 2001. En als zou zijn parochie in Geti, op 28 februari 2002, doorgegeven worden aan inlandse priesters, geen enkele plek was nog veilig en noodgedwongen moest René terugkomen naar ons land (mei 2002). Tijdelijk verbleef hij bij zijn zus in Battel. Tot hij (in januari 2003) opnieuw -dit keer voor het laatst- naar Zaïre ging. De onlusten in Bunia en ruime omgeving duurden echter voort en (in mei 2003) diende hij definitief terug te komen na meer dan een halve eeuw missiewerk. Hij vestigde zich te Antwerpen op de Prokuur der Missionarissen van Afrika.
Op haar honderdste verjaardag vergat Stefanie Van Steenwinkel (°Mechelen 24/10/1905, +Leest 9/12/2010) haar vroegere overbuur in de Tiendeschuurstraat niet. In plaats van geschenken en bloemen vroeg ze te storten op een rekeningnummer voor de missie van Badiya, waar René vijfentwintig jaar gewerkt had. Ze kon hem 1157,5 euro schenken.
Meer over pater René in deze Kronieken, o.a. : -23/2/1960 : Spreekbeurt over Kongo. -6/3/1960 : Afscheidsfeest en filmavond. -Augustus 1964 : “Het geval Kongo”, zijn ervaringen met de Simba’s. -4/10/1972 : Brief uit Geti. -4/7/1973 : “Reis door Rwanda en Oost-Zaïre” van Karel Duysburgh. -30/8/1989 : Een brug voor pater De Laet. -27/4/2003 : Brief uit Bunia.
Bronnen : “De Sint-Niklaasparochie in Leest”, W. Hellemans, “LG”, “Vijf eeuwen familiegeschiedenis De Laet van Kontich tot Leest” van Lieve Huysmans en “De Band”.
Pater René De Laet overleed te Antwerpen op 8 december 2019. De verrijzenisliturgie en de uitvaart hadden plaats op zaterdag 14 december 2019 in de parochiekerk Sint-Niklaas te Leest om 10u30, gevolgd door de begrafenis op het kerkhof van zijn orde te 8490 Varsenare (de Manlaan 50). De rouwadressen : Missionarissen van Afrika, Keizerstraat 25 2000 Antwerpen en Familie De Laet, Spoorwegstraat 3, 1880 Kapelle-op-den-Bos.
Omdat de paters geen overlijdensberichten en doodsbrieven hadden verspreid was er niet zo veel volk op de begrafenisplechtigheid te Leest. Het was wel een zeer mooie uitvaart en op het einde hadden zijn medepaters zich in een kring rond de kist opgesteld, onderwijl ter zijner ere mooie Latijnse liederen zingend. Ontroerend. Nadien werd de kist overgebracht naar Varsenare om daar bijgezet te worden bij de andere overleden paters van zijn orde.
Foto’s : - Het gezin De Laet-Meuldermans na de eremis. (Foto : Lieve Huysmans) -Zijn vertrek naar Kongo. -Pater René De Laet in 2018. (Foto : Gerda De Laet) -Zijn medepaters zongen mooie Latijnse liederen rond zijn kist. (Foto : Familie De Laet) -Zijn gedachtenisprentje.
