Jan Frans De Ruysscher (°Kapelle-op-den-Bos 14/7/1899),echtgenoot van Maria Anna De Schauwer, ketelmaker van beroep en wonende te Mechelen Hogeweg 93, diende een klacht in bij veldwachter Van Hoof. Het graf van hun zoon op het kerkhof van Leest was herhaalde malen geteisterd door grafschenners. Zo werden de op het graf geplaatste plaatjes met opschriften als “aan onzen betreurden broeder en aan onzen betreurden zoon” stukgeslagen of gestolen en dit herhaalde malen. Deze platen zijn in witte steen en kosten 145 fr. tot 180 fr. per stuk.
1954 – Zondag 26 september : Feestvergadering Boerinnengilde.
"Een honderdtal leden van de Boerinnengilde hielden hun feestvergadering in “Ons Parochiehuis”. Er werd aandachtig geluisterd naar Juf. De Winter, die in een zeer pittige taal, plezant en leerzaam, de “zon liet spelen door al de huizen van Leest”. De godsdienstles door Z.E.H. Pastoor werd eveneens met grote aandacht gevolgd. En ja, waar er vrouwen samenkomen, moet er natuurlijk koffie bij zijn. En bij die koffie was er dan nog rozijnenbrood. Wat moet ge nog meer hebben. Tussen de 16 grote rozijnenbroden die binnenschoven als boter, en de liters koffie die deze geweldige massa’s moest doorspoelen, werd er veel verteld en duchtig gelachen. Nochtans, op zeker ogenblik was er ook een grote spanning en diepe stilte en dat was op het ogenblik dat de twee schone Lourdesbeelden gingen verloot worden. Deze waren als geschenk meegebracht door de Lourdesafgevaardigde van de Boerinnengilde : Liza De Prins-Boey. De gelukkige winnaars waren : Alida De Prins en Emérance De Croes !” (“DB” ,nr . 11)
1954 – 26 september : KWB verzocht om wachthuisje voor de treinhalte.
(“DB”, december 1954)
1954 – Dinsdag 28 september : Terug van Lourdes.
Die dag kwamen 7 leden van de Boerengilde en de B.J.B. terug van Lourdes. “Ze zagen er stralend uit, en waren allen uiterst tevreden over die schone bedevaart.” Die bedevaarders waren : Gerard Somers, Viktor Diddens (Warande), Louis Van den Brande (Warande), Frans Van den Brande, Juul De Smet, Jaak Van Nobelen en Marcel Diddens. (DB, oktober 1954)
1954 – Oktober – “De Band” : Godelieve MEYERS geslaagd aan univ.
“Godelieve Meyers behaalde in de afgelopen maand aan de universiteit het diploma en de graad van Licentiaat in de Sociale Wetenschappen. Als sociale thesis moest ze een werk maken over de sociale toestanden te Leest.”
In afwachting van de vaste aanstelling van een dirigent werd Alfons Huysmans aangesteld als voorlopig dirigent. Tot dusver hebben zich zes kandidaten aangemeld om die taak op zich te nemen.
1954 -Ongeval Dr. Stuyck.
“Dokter Stuyck ondervond zware stoffelijke schade aan zijn auto bij een ongeval op de Battelse steenweg.”
1954 - Edward Diddens in de gracht.
“Edward Diddens reed met een mand verse eieren in de gracht ! Hij kwam er met een ei (van de schrik) van af.” (“DB”)
1954 – Oktobernummer De Band : KWB-Nieuws.
“Vrienden, deze maand steken we terug van wal hoor ! Ge hebt wel gelezen bij het nieuws van Leest dat er deze maand nog veel belangrijke verwezenlijkingen op de dagorde staan. We hebben voor deze maand, voor de eerste maal in de geschiedenis van de KWB van Leest, een smakelijke “SCHEPAVOND”. Schep met brood en een fris biertje daarbij is niet te versmaden ! Ook de vrouwen van de KWB mogen ditmaal eens meekomen. Ze reclameren anders toch al zo gemakkelijk tegen hun mannen dat ze altijd weg zijn, ’s avonds voor de KWB. En nu mogen ze zelf meekomen, maar…dan moeten ze beloven van daarna niet meer op te spelen als hun mannen voor de KWB op toer zijn !
Spijtig soldaten, dat gij zelf niet kunt mee aanzitten dit jaar. Maar kom, uitgesteld is niet verloren ! Ge blijft toch geen eeuwigheid van Leest weg ! Vrienden, ik hoor toch zo weinig van U in de KWB. Kan er dan geen enkele onder U eens een briefje schrijven naar onze voorzitter ? Gij maakt toch genoeg mee in het leger veronderstel ik om ons eens iets te vertellen. Adres : De Heer Louis Solie, Tiendeschuurstraat Leest. Ge moogt zeker zijn dat er antwoord zal gegeven worden. Het ware voor ons aangenaam eens een briefje van onze makkers te kunnen voorlezen op de vergadering. … Tot volgende maal ! Vele KWB-groeten R. Van Praet.”
1954 – Oktober : Werkloosheid Leest.
Die maand waren er 2 mannen volledig en 6 tijdelijk werkloos. 1 vrouw volledig en 1 vrouw tijdelijk werkloos. (DB-nr.11-1954)
1954 – 1 oktober : Nieuwe wegcode, katogen verplicht.
“…de fietsen moeten dus allen buiten het gewone achterlicht nog een “Katoog” hebben. Ook de gewone boerenkarren moeten voorzien zijn van zulk een rood glas aan de beide kanten van hun kar. Reeds verschillende kregen hiervoor een aanmerking. Maar het zal zeker niet blijven bij vermaningen !” (“DB”, nr. 11)
1954 – Zondag 3 oktober : Uitgelezen zomerdag voor de processie.
“Voor de eerste maal moest de processie niet meer door het slijk ploeteren van de Scheerstraat en de Vinkstraat, maar konden ze genieten van de nieuwe macadambaan die tegen dan in orde was…” (“DB” , nr. 11)
1954 – Dinsdag 5 oktober : Meisjesschool Leest naar Inhuldiging nieuw raam te Koekelberg.
“Een schone dag voor al de zusters Annonciaden die prachtig werk leveren in heel het land. Die dag werd een prachtig nieuw glasraam, geschonken door de zusters en de scholen, ingewijd te Koekelberg, en wel door Monseigneur Schoenmaekers, hulpbisschop van Mechelen. Duizenden leerlingen uit alle scholen van het land, en zeer vele zusters vulden de basiliek tot in de kleinste hoeken. De meisjesschool van Leest was ook voltallig aanwezig op deze grootse plechtigheid. Ze brachten tevens een bezoek aan het klooster van Neerpede, waar de gewezen Moeder Overste van Leest nu overste is. Ze deed de beste groeten aan alle Leestenaren.” (“DB”, nr.10 van 1954)
De glasramen zijn er gekomen sinds 1937 en ze groeiden mee met de trage bouw naarmate de giften van de gelovigen, de christelijke organisaties en de verenigingen volgden. De ontwerpen werden op karton gezet door een tiental van de grote glazeniers die halfweg de 20ste eeuw in ons land werkzaam waren.
Foto’s :
-De gedeelde grafzerk van de familie De Ruysscher. (Foto : archief Eddy Apers)
-Liza De Prins-Boey vertegenwoordigde Leest te Lourdes en zorgde voor twee Lourdesbeelden.
-Emerance De Croes-Van den Heuvel was één van de winnaressen van een Lourdesbeeld.
“Op zondag 12 september werd in onze parochie de jaarlijkse priesterdag gehouden. De omhaling voor het werk der priesterroepingen bracht de som op van 2.358 fr. Het aantal priesterroepingen voor het Bisdom Mechelen is dit jaar zeer goed : een 120 studenten zullen dit jaar in het Seminarie te Mechelen hun priesterstudies beginnen. Verleden jaar waren er maar een 75 !” (“DB”)
1954 – Zondag 12 september : Commodo et incommodo bouw fabriekje van den Blokmaker.
Fr. De Nyn gaf in dit document toestemming aan Jan Frans Piessens voor het bouwen van een fabriekje achteraan zijn huis in de Dorpstraat. Het eerste pantoffelfabriekje was te klein geworden en dit tweede zou later ook dienst doen als repetitielokaal van de fanfare Sint-Cecilia. Uiteraard was dhr De Nyn niet de enige die zijn toestemming moest geven. Hugo Lauwens ontving dit document van Alice Holbrechts, de echtgenote van Fons De Nyn.
Jan Frans Piessens, bijgenaamd “den Blokmaker”, was te Londerzeel geboren op 3/12/1882 en vestigde zich na zijn huwelijk met Melanie Robijns uit Kapelle-op-den-Bos te Leest in de Blaasveldstraat om er zijn “blokken” te maken. Klompen behoorden tot voor de tweede wereldoorlog nog tot het normale schoeisel van boerenmensen en schoolkinderen. Door de groeiende welvaart verdween deze volksschoen na de oorlog uit de mode.
In 1923 was hij de enige Leestenaar, buiten Hendrik Verbeeck met zijn tractor, die een motorvoertuig bezat en één van de eersten met een telefoonaansluiting. Frans Piessens was voorzitter van de Commissie van Openbare Onderstand, ondervoorzitter van de K. Fanfare Sint-Cecilia en beheerder van de firma’s “Jupi” en “Dyla Shoe”. In 1928 verhuisde hij van de Blaasveldstraat naar de ‘Root’ in de Dorpstraat. Frans Piessens en Melanie Robijns kregen veertien kinderen. Hij overleed te Leest op 17 oktober 1956.
“14e september…De dag van het vertrek is aangebroken. Van ’s morgens vroeg stonden we klaar met voertuigen en manschappen om de lange reis van 150 km aan te vangen. Meschede !... eindpunt van de reis…beginpunt van de manoevers. Alles was in orde, alles was vooraf op papier vastgelegd. De voorbereiding en de bestudering van de kaarten hebben langer geduurd dan de manoevers zelf. In de namiddag kwamen we op het terrein aan : een groot bos, doorsneden door een brede weg. Het lag een tweetal km buiten de stad op een helling. Elke compagnie kreeg een gebied toegewezen, en na een kleine verkenning werd met de installatie begonnen. De tenten werden opgericht en de voertuigen kregen hun plaats tussen de dichte struiken, zodat ze onzichtbaar waren voor vijandelijke vliegtuigen. Vijandelijke vliegtuigen ?… Het is immers oorlog, en waar er oorlog is, zijn er vrienden en vijanden. Wij behoorden tot de vrienden, natuurlijk ! Maar het ongeluk was dat we de ganse dag konden rondlopen met de helm, terwijl onze vijanden slechts hun muts moesten dragen. En wee als ge uw helm moest vergeten, want aanstonds werd ge aanzien als een spion ! Alles was klaar. Tenten waren ingericht als “slaapzalen”, eten gebeurde in open lucht; boomstronken deden dienst als stoelen, de gamellen vervingen de telloren van de kazerne. 16 september…De oorlog was verklaard. De eerste berichten kwamen reeds binnen “de vijand heeft ons grondgebied geschonden, bommen werden neergelaten in de omgeving van Soest.” Soest, maar daar bevinden zich mannen van ons ! En wat ik vreesde was gebeurd ! Daar rinkelde de telefoon…”Allo…Wat ? Pelotonoverste gesneuveld ?” De strijd was maar pas begonnen, en reeds was de overste van onze Compagnie buiten gevecht gesteld. Toen een pelotonoverste op zekere nacht een verkenning deed van een lijn, werd hij overvallen en gevangen genomen. Gelukkig kon hij alle papieren die inlichtingen konden verschaffen vernietigen alvorens de vijand er zich meester kon van maken. Vier dagen heeft hij gevangen gezeten. Toen is hij ontsnapt, en terug in onze lijnen geraakt. Maandagavond…de strijd duurde reeds bijna een week, de vijand drong dieper en dieper in onze stellingen. Opeens rinkelde de telefoon. “Allo ! Sinds heden avond 5 u is de oorlog gedaan”. Zodra dit nieuws zich onder de soldaten verspreidde, werd er gezongen en gejuicht alsof een echte oorlog gedaan was. Onmiddellijk werden de helmen weggeworpen en de mutsen weer opgezet. Er waren nu immers geen vijanden meer. Onderluit. Geerts Alfons.” (“DB”)
-Alfons Geerts : “Maneuvers ‘Semence’” (“DB”, maart ’55) : “Ik heb nog eens het geluk –of ongeluk- gehad op maneuvers te mogen gaan. Ja, van maneuvers krijgen we hier zeker ons deel : verleden jaar “Battle Royal” meegemaakt, om de twee maand maneuvers “Corbusch” en nu “Semence”. Deze maneuvers duurden eigenlijk maar vier dagen, van maandag 14 tot donderdag 17 maart. Maar voor ons, helaas, lijnleggers van beroep, duren ze een zestal dagen langer. Immers de verbindingen moeten klaar zijn alvorens de maneuvers beginnen, en eens dat ze gedaan zijn, moeten de lijnen weer afgerold worden. Donderdag 10 maart zijn we dan vertrokken met Hövel als bestemming. Als hoofdkwartier werd een hotel uitgekozen, de mannen sliepen bij boeren. Gelukkig dat ze niet onder tenten moesten slapen want ginder was het koud en lag er veel sneeuw. Op sommige plaatsen lag hij wel 30 cm dik. Vrijdagmorgen reeds vroeg uit de veren want er moesten meer dan 100 km lijnen gelegd worden en dit moest klaar zijn voor maandagmorgen. Ge kunt u dan ook wel voorstellen dat de mannen na dit werk doodop waren want zo 100 km lang ladder op, ladder af om de kabels vast te maken, is zeker geen lachspelletje. Zondagnamiddag om 3 uur waren de verbindingen verwezenlijkt; 280 bijlijnen waren gelegd. Wanneer ge weet dat elke bobijn 400 m kabel bevat, dan kunt ge u een gedacht vormen van de lengte der lijnen. Maar nu was het werk nog niet afgelopen ; we moesten nog nagaan of alles marcheerde. Gans de zondagnacht werd er gewerkt en eindelijk maandagmorgen om 6 uur was alles klaar. De maneuvers konden beginnen. Voor ons, TTr (=Transmissietroepen), was het zwaarste werk voorbij. We konden tamelijk rustig in ons hotel blijven ; enkel wanneer de lijnen niet meer marcheerden moesten we ze zo snel mogelijk herstellen. Alles verliep echter zonder veel incidenten. Donderdag 17 maart waren de maneuvers afgelopen. Nu konden we beginnen alles weer op te rollen, maar dat ging natuurlijk veel vlugger. Zaterdagmorgen zijn we dan weer uit Hövel vertrokken, terug naar Delbrück…”
Bijvoegsels :
-Het commodo en incommodo document voor toestemming van de bouw van het pantoffelfabriek.
-Jan Frans Piessens in 1953.
-Het gezin van den “Blokmaker” : boven v.l.n.r. : Frans, Gaston, Pol, Jan en Flor. Onder : Marcel, Bert, Mathilde, vader Piessens met aan zijn hand Maria, Paula, moeder Robijns met op haar schoot Julien, Aline en Hendrik. Agnes Piessens (°1939 in médaillon) was nog niet geboren.
1954 – September – “De Band” : Soldaat Milicien Louis DE BLESER.
-Louis De Bleser vanuit Brasschaat : We zijn op maneuvers geweest. Van Brasschaat naar Helchteren, Leopoldsburg, Elsenborn. Op die plaatsen waren er oefeningen. Dan zijn we naar Vogelsang in Duitsland gereden, waar we twee dagen kampeerden. De lange reis was plezanter dan de oefeningen !.. Vroeger was het toch plezanter hier in de batterij : nu mogen we alle veertien dagen maar afkomen…Ik zal zorgen dat ik meer schrijf, want gij laat uw goed hart zien voor de soldaten, en wij, we zouden nog niet schrijven…”
-Louis De Bleser vanuit Brasschaat, 18/10/1955 :“Daar ik ’s avonds radio-cursus volg, heb ik nog niet veel tijd gehad om te schrijven. Onlangs deden we nog eens maneuvers te Elsenborn, 14 dagen. Nachtoefeningen in de regen. Natuurlijk harde dagen. We hebben er ook een plezante dag tussen gehad : een uitstap per autocar naar de afdamming van de Gileppe, de waterval van Coo en de Grotten van Han… Beste groeten aan al de soldaten van Leest !”
-Vanuit Helchteren : “Ik ben nu veranderd van adres, en lig nu op een andere plaats in het kamp. Ik ben nu ook een goeie kameraad kwijt, die vertrokken is naar Duitsland. Maar ik zal gauw een andere hebben, want de mannen op mijn kamer houden er niet van ’s avonds uit te gaan. Het grootste deel gaat ’s zondags met mij naar de H. Mis. We hebben hier ook tesamen bijeengelegd en hebben een kruisbeeld bij de aalmoezenier gekocht, en hebben het op ons kamer omhoog gehangen.” (“DB” van november 1954)
Louis De Bleser was te Leest geboren op 1 februari 1935 en overleed in het A.Z. Sint-Maarten te Mechelen op 26 mei 2001. Hij was gehuwd met Louisette Van Baelen. “Papa, te vroeg hebt gij ons verlaten. Moeder en wij hadden U nog zo graag bij ons gehad. We zullen uw wijze raad missen, onze sterke steun is nu verloren. Bompa, je was onze beste kameraad. We herinneren uw goed humeur, je altijd opgewekte lach. We missen je nu al.” (Uit zijn gedachtenisprentje)
Constant De Prins (°Leest 16/7/1937, +Jette 19/3//2003)
Eindelijk heeft de Stanne zijn eerste koers bij den “Bond” gewonnen te Weerde. Proficiat ! Hij zal nog een drietal koersen betwisten, om dan daarna een welverdiende rust te nemen. Op te merken valt dat de Stanne 14 dagen inactief is geweest wegens ziekte. Maar niettegenstaande dat reed hij nog een mooie erelijst bij elkaar : Steenhuffel : 14de op 22 vertrekkers (ziek). Kapelle : 11de op 32 v. (ziek). Battel : 5de op 24 vertr. Schilde : 5de op 63 vertr. (laatste ronde ingelopen). Brussel-Herent : 5de op 40 vertr. (zeer lastige koers). Mechelen : 11de op 40 vertr. (25 man in de spurt. Stanne beweert zeker 4 plaatsen beter geweest te zijn). Walem : 14de op 43 vertrekkers (Zeer sterk gereden, op ’t laatste kapot). Meensel-Kiezegem : 3de op 60 vertrekkers (Twee man vooruit, Stanne won groepsspurt). Weerde : 1ste op 22 vertrekkers. Mechelen : 5de op 24 vertrekkers. Moerzeke-Kastel : 2de op 8 vertrekkers (Koers à la Papa).
Miel heeft de laatste twee maanden meer tegenslag gekend dan op gans de rest van zijn koersjaar. Maar Miel moet niet wanhopen hoor ! Na regen komt zonneschijn, en met een weinig geluk haalt u dit jaar nog wel de eerste prijs naar huis. U bent er in elk geval al enkele keren kort bij geweest. Dus nog wat harder, en wij schrijven in “De Band” de volgende maand de mooiste erelijst die men kan voorleggen. Hier dan zijn erelijst van de laatste twee maanden : Sint. Amands : 6de op 45 vertrekkers. Beigem : 3de op 48 vertr. Rijmenam : / op 72 vertr. (gevallen). Itegem : / op 39 vertr. (stang gebroken). Diegem : 2de op 35 vertreekkers (met twee vooruit). Peulis : 12de op 62 vertrekkers (massaspurt). Heike : 13de op 18 vertr. Oppuurs : 6de op 28 vertr. Liezele : 3de op 32 vertr. Heffen : 6de op 28 vertr. (aan deze koers bewaart hij steeds een goede herinnering. Hij ontsnapte begin koers, en liet zich niet eerder inlopen dan nadat hij bijna al de premies bij getale van 20 veroverd had). Ramsdonk : 10de op 42 vertr. Kalfort : 5de op 23 vertrekkers. Malderen : / op 33 renners (pedaalbreuk).(Emiel Polfliet).
1954 – September – “De Band” : De veldwachter op studie.
“Onze nieuwe veldwachter is tegenwoordig terug aan de studie. Drie maanden lang zal hij dagelijks lessen en opleiding moeten volgen te Antwerpen. We wensen hem van nu af aan reeds een goede uitslag in de examens die hij op het einde van deze drie maanden zal moeten afleggen. Ondertussen zorgt de garde van Hombeek hier voor de dienst.” (“DB”, nr. 11)
1954 – Zondag 5 september : Grootse Mariahulde te Koekelberg.
“Ongeveer een 60 parochianen van Leest hebben deelgenomen aan de grote nationale Mariahulde die doorging op zondag 5 september te Koekelberg. Spijtig dat de regen weer eens spelbreker was voor de uiterlijke plechtigheden. Niettegenstaande dat hebben de ruim 300.000 aanwezigen getuigenis afgelegd van de trouw van het katholieke België aan Maria.” (“DB”)
1954 – 8 september : Yvonne Verschueren geprofest.
Yvonne Verschueren, geboren te Leest in de Dorpstraat op 30 april 1931, ging binnen bij de zusters Ursulinnen van Onze Lieve Vrouw Waver als zuster Maria Ismelda.
Yvonne was een gediplomeerde onderwijzeres en ze onderwees aan de basisschool van de Congregatie te Antwerpen-Linkeroever (van 1958 tot 2001) : eerst als leerkracht en dan -nu in de wijkafdeling O.L.V. ter Schelde- als directrice. Met ook het diploma taakleerkracht op zak werkte ze zeventien jaar, ook na haar pensioen, kinderen bij met leermoeilijkheden. Sedert 2002 verbleef ze in Huize Sint-Angela te O.L. Vrouw-Waver waar ze vredig overleed op 30 september 2008. Haar uitvaart op zaterdag 4 oktober vond er plaats in de kapel waarna ze ter ruste werd gelegd op het kloosterkerkhof. (“DB” en “De Sint-Niklaasparochie in Leest”, Wilfried Hellemans)
Naar aanleiding van haar intreden publiceerde Mariette Coeckelbergh volgend verslag in De Band nr.10 van 1954 :
Kleding van Yvonne Verschueren bij de zusters ursulinen te O.L.Vr.Waver.
“Op de 8ste september werd Yvonne Verschueren gekleed te Waver bij de zusters Ursulinen. Vele Leestenaars hebben nog nooit in hun leven zulk een plechtigheid bijgewoond. Daarom geven we hier, aan de hand van één der aanwezige B.J.B.-meisjes, een ooggetuigenverslag over die schone plechtigheid : Op woensdag 8 september was het in het Instituut der E.E.Z.Z. Ursulinen een hoogdag. Ook voor ons B.J.B.-meisjes was het een dag die we nog lang zullen herinneren, want één van onze beste zusjes, namelijk Yvonne Verschueren, zou plechtig het kloosterkleed ontvangen. Een langverwachte droom werd voor haar werkelijkheid. Om 9 u ’s morgens vertrokken we met elf per fiets naar O.L.Vr.Waver. Alles was daar in feeststemming, de kapel was prachtig versierd met bloemen en tapijten. Even na 10 u kwam Yvonne, met begeleiding van triomfantelijke orgelmuziek, de kapel binnen, als een bruidje, wit kleed met sleep en een tullen sluier met kroontje. Nadat ze plaats genomen had kwam Z.E.H. Deken, omringd door zijn assistenten, tot bij haar, en gaf haar een kruisbeeld dat ze tijdens de hele plechtigheid in handen zal houden, en later haar kamertje zal versieren als blijvend aandenken aan die onvergetelijke dag. Daarop begon de Plechtige H. Mis, die gezongen werd door het koor der E.E. Zusters. Op het einde van de Mis ging Yvonne tot op de trappen voor het altaar, waar Z.E.H. Deken en de Directeur van het Instituut hadden plaatsgenomen. Daar heeft ze dan aan de vertegenwoordiger van Zijne Eminentie de Kardinaal, de drie geloften uitgesproken van gehoorzaamheid, zuiverheid en armoede, en de belofte gedaan van de Regel der E.E.Z.Z. Ursulinen stipt na te leven. Daarop ging Z.E.H. Deken over tot de wijding van het kloosterkleed, waarop Yvonne de kapel verliet om haar blanke bruidskleed te verwisselen voor het zwarte kloosterhabijt. Getooid met haar nieuw kleed en een brandende kaars in de handen, omringd door vier medezusters, die elk een lantaarn droegen, kwam Yvonne terug tot het altaar, waarop Z.E.H. Deken, omringd door de zusters haar de witte doek omhing, die ze heel de duur van het Noviciaat zal dragen, namelijk twee jaren. Van dat ogenblik af werd ze opgenomen in die grote kloostergemeente der Religieuze Ursulinen.
Onder de naam van SOEUR IMELDA zal zij zich geheel en gans wijden aan de dienst van God. Soeur Imelda, we zijn fier op U, en gelukkig om de schone roeping en het groot geluk dat u is te beurt gevallen. We vragen U dan ook dat U zeker in Uw gebeden Leest niet zou vergeten, en ook ons niet, uw vriendinnen in de B.J.B., waar we samen zulk een schone vorming en opleiding hebben genoten.
Foto’s :
-Louis De Bleser.
-Constant De Prins.
-Emiel Ceuppens.
-Yvonne Verschueren gerprofest : bovenaan v.l.n.r. : Paula Lauwens, Josephine Polfliet, Mariette Solie, onbekend, Paula Vloeberghen, Yvonne Verschueren, Mathilde Verbruggen, Paula Bradt en Madeleine Verbruggen. Onderaan : Georgette Daelemans, Maria Polfliet, Lisette Fierens en Mariette Coeckelbergh.
1954 – Septembernummer “De Band”- Pater René De Laet : “Missie Front ! “
Zoudt u me geloven als ik u heel rechtuit moest zeggen dat dat boekske van “De Band” iedere keer met gretigheid en plezier uitgelezen wordt van de eerste letter tot de laatste, hetgeen van niet veel kan gezegd worden, tenminste hier in Kongo daar waar het gaat over gazetten, tijdschriften en andere boekskes… Dat is zeker enkel en alleen omdat al wat daarin te lezen staat de een of andere herinnering voor de geest brengt aan personen, zaken en toestanden. Veel dingen waar men anders nooit of ternauwernood nog eens zou op peinzen, worden hier terug levendig en zorgen ervoor dat men niet totaal Kongolees zou worden… Er wordt nieuws gevraagd uit de missies, hetgeen ik heel graag ga geven temeer daar er in Leest ook aan de missies gedacht wordt en daarom dan maar wat nieuws uit Badiya, dat u misschien zal interesseren. Badiya is een missiepost die een beetje verloren ligt in de brousse maar van den anderen kant is de eerste missie waar kennis mee gemaakt wordt als men uit het vliegtuig stapt op Kongolese bodem Badiya. Het eerste vliegveld dat dichtst bij de grens ligt is in Irumu en dat plaatsje ligt maar amper een goei 20 km van hier. Hier in Kongo is dat tegen de deur ! Nogal fel uitgestrekt is onze missie : naar het Westen toe gaat het tot over de 90 km., dus zo iets van Leest tot Luik. Naar het Noorden 50, naar het Oosten 20 en naar het Zuiden bijna 40 kilometers. Voor ’t moment sukkelen we voort met drie paters, en er zou absoluut een vierde moeten bijkomen zoals het altijd geweest is maar iedereen vraagt zich af, en Monseigneur op de eerste plaats geloof ik, wanneer die moet komen. Op een bevolking van 39.000 zielen zijn er iets meer dan 13.000 christenen en 3.000 catechumenen (Noot : doopleerlingen). Om ons te helpen zijn er hier op de missie acht inlandse zusters waarvan er vijf klas geven aan de meisjes. Men heeft hen ook een kleine materniteit gebouwd en de nieuwe meisjesschool is half af. Het begrip “moederhuis” is hier anders nog niet fel ingeburgerd hoor ! In de brousse hebben we dan nog 75 schoolkapellen.
Hetgeen ik hier onder andere te doen heb in Badiya, dat is directeur spelen van de jongensschool (U ziet dat ik het al ver gebracht heb). Ze zijn bijna met 300, verdeeld over vijf studiejaren met drie secties voor het derde en twee voor het vierde jaar. Op de 15de Oogst na de hoogmis gaan er 80 onder hen een soort demonstratie geven voor de mensen met gymnastiek, liederen en spelen, het is een proef en we gaan zien wat dat gaat geven. In alle geval de jongens doen het heel graag, uren aan een stuk willen ze oefenen zonder hun geduld te verliezen. Spijtig voor de stofie ; ik zou hen graag allemaal een soort uniform willen geven om mee te kunnen marsjeren en gymnastiek te doen, dat is dan toch veel schoner. Als er onder u misschien de een of andere peter of meter zou willen worden van de jongensschool in Badiya, hij of zij zou vele kleine hartjes gelukkig maken… Daar waar vele mensen in Europa soms kledingstukken omhangen, dat men zich afvraagt waarom, is men hier al content van het hoogst noodzakelijke te hebben. Ik zie nog altijd die kleine seminarist in Bambu; ter gelegenheid van het feest van pater Overste was er ook een tombola en er waren ook enkele troostprijzen bij. Onder andere ook een pakske waar ze twee zakken van een versleten gandoera van een pater ingestoken hadden, maar u had moeten zien hoe content die jongen was. Als men hen eens echt plezier wil doen, dan volstaat het maar een stuk lap te geven…
Ik heb daar nog op aan ’t peinzen geweest toen het hier processie was de zondag na Sacramentsdag. Wanneer ik in “De Band” die lange lijst van groepen zag staan die de processie bij u opgeluisterd hebben, dan is het water me echt in de mond geschoten. Ik zou eens gewild hebben dat u onze processie had gezien. Op die dag was ik alleen thuis; dat is verwonderlijk maar daar was niet van tussen te kunnen. Pater Dujardin was in het hospitaal en pater Overste moest absoluut naar Irumu. Van ’s morgens vroeg voor de 1ste mis waren de schooljongens al druk in de weer om te versieren. Tussen de palmboompjes die ’s avonds te voren al geplant waren langs de weg spanden ze een soort koorden met groen. Nevens het huis van de zusters voor het kapelleke van O.L. Vrouw was het rustaltaar. Na de hoogmis ging dan de processie uit. Drie misdienaars met kruis en kandelaars voorop en daarachter de mensen al biddende en zingende. U moet ook niet denken dat er iemand langs de baan staat te kijken zoals bij ulie. Iedereen gaat mee. Als al de mensen de kerk uit zijn komen er vier maagdekens in ’t wit gekleed met een korfke vol bloemen en groen voor het H. Sacrament post vatten om die bloemekens uit te strooien voor Onze Lieve Heer. Dat was ongeveer alles wat er uiterlijk te zien was en het ging er niettegenstaande alles heel devoot aan toe. Eenmaal heb ik mij toch moeten betrappen op een oneerbiedigheid en dat nog wel terwijl ik het H. Sacrament droeg. Juist voor de mis kwam broeder Ivo, een oude broeder uit Wolvertem, die hier ook in Badiya woont, in de sacristie met een stallantaarn zoals de mensen er voor 25 jaar nog veel gebruikten in Europa. “Ik zal die zeker maar meenemen in de processie voor het geval dat de kaarsen moeten uitgaan,” zo zei hij. En daarna moest ik echt lachen toen in de processie broeder Ivo nevens mij stapte met een stallantaarn; ik denk toch dat O.L.Heer dat niet kwalijk genomen heeft… In alle geval was er niemand die er aanstoot aan genomen heeft. Moest zo iets in Europa gebeuren, de mensen zouden zeker denken met ne zot te doen te hebben die thuis hoort in Geel… Laat ons daar maar een ding uit besluiten : als er soms mensen uit Leest niet zouden weten wat te doen met processieklederen bv. van hun kinderen die intussen groot geworden zijn, dat ze zich in Gods naam zich daar geen kopbrekens over maken, dat is echt de moeite niet. Hier in Badiya kunnen wij dat altijd gebruiken. Onze Babiras zullen er wat content mee zijn. Badiya is een missie die gesticht geweest is tijdens de oorlog, toen er niets uit Europa kwam. Men heeft zich zo goed mogelijk uit de slag getrokken, kwestie van gebouwen, meubels, maar het was toch maar primitief en na de oorlog was er veel ander werk zodat Badiya in de vergetelhoek geduwd werd; er moesten nieuwe missies bijgesticht worden en zo is het hier bij het oude gebleven. Er is zo niets om de mensen aan te trekken naar de missie; in de kerk bv. is het maar poverkens gesteld, er is geen harmonium en de Babiras zijn al geen goede zangers… In het begin dat ik hier was had ik altijd een beetje hartpijn onder de hoogmis of onder het lof toen ze me daar begonnen te zingen. Nu ben ik dat al gewoon en ik doe ook mijn allerbeste best voor zover dat mogelijk is, hen een beetje fatsoenlijk doen te zingen. Nu ga ik ook met de grote feestdagen na de hoogmis met de jongens van de school iedere keer een soort turnfeest geven, want dat heeft veel succes bij de mensen. Uren kunnen ze daar staan op zien in een brandende zon, als er maar tromgeroffel bij is. Het zou compleet zijn moesten we uniformen hebben en een of twee clairons…
Om te sluiten moet ik nog een speciaal dankwoordje richten tot hen die die schone attentie gehad hebben mij, zoals aan de andere paters, broeders en zusters, regelmatig “De Band” te sturen. Maar vergeten we ook niet dat er nog een andere band moet bestaan die nog veel steviger is, een bovennatuurlijke band, die van ons gebed. En bid dan voor vele missionarisroepingen en ook voor de roepingen hier in Kongo zelf. Vandaag nog heb ik mijn vijf kandidaten uit het vijfde jaar voor het klein seminarie per brief voorgesteld aan pater Overste van het Seminarie. Goeie moed hebben ze en veel goede wil ook. Laten we dan ook hopen en bidden dat ze mogen volharden tot het einde. Met mijn beste zegen aan alle bekenden en onbekenden, R. De Laet.”
“We zijn voor een maand naar Tervuren gegaan om de wacht te betrekken aan het Koninklijk Paleis te Laken. Die maand is vlug voorbijgevlogen en het is veel aangenamer op wacht te staan dan in de kazerne van Tervuren, want daar moesten we een ganse dag kuisen en patatten jassen. In het bijzonder schrijf ik u nog een woord van dank voor het geschenk dat ik voor een paar maanden mocht ontvangen en verder voor het regelmatig afsturen van ons Parochieblad en “De Band”. Langs mijn kant gezien is de soldatentijd wel de schoonste tijd van mijn leven, maar ik zal toch ook tevreden zijn als de 18 maanden achter de rug zijn. Kamp hebben we nog nooit gezien, maar we liggen hier al bijna vier maanden in tenten, en ik denk wel dat dit meer zal zijn dan een week kamp of zo ! Beste groeten aan alle soldaten vanuit Weelde !”
1955 – Septembernummer “De Band” : Soldaat Louis Selleslagh vanuit de Kuststreek.
“Rechtuit gezegd, tot nu toe heb ik nog niet te klagen en ben ik met mijn goesting bij het leger, vooral sinds we hier bij de 5de Batterij zijn. Ze hadden ons het leven hier slechter afgeschilderd dan het werkelijk is. Dat komt omdat de ganse dag hier goed gevuld is en omdat chaufferen me goed afgaat. De plezierigste uren hebben we hier tussen 6 en 10u30 ’s avonds. Het is zelden dat er hier wordt uitgegaan, daar we veel te ver van de bewoonde wereld liggen. Er zijn er aan ’t dansen, bedden aan ’t omverhalen, broeken aan het toenaaien, met hoofdkussens aan het werpen dat de lampen naar beneden komen. Kamp doen voor zover ik er kan van meepraten is zeer plezant, uitgenomen dat slapen op een strozak, en die nachtoefeningen die er bijkomen. Ne goeie dag in Leest !!!”
“De twee eerste maanden in Doornik waren streng, de volgende twee al wat minder. In Doornik kenden ze niets anders dan : “Pas op voor de Ballen !” Uw geweer niet goed gekuist of uw ceintuur niet goed geblanketeerd : ballen ! Na die 4 maanden ben ik in Laken aangeland als Dépaneur van een Diamond. Schoon leven ! Als ik zo mijn legertijd kan doorbrengen ben ik tevreden ! Alle weken thuis, en soms ook al eens binst de week ! Ik dank “De Band” voor hun doos pralines en voor hun fotozakje die ze gestuurd hebben. Voor mij is “De Band” een goed boekje. Ge vindt er al het nieuws over Leest in !”
Foto’s :
-Pater René De Laet in Kongo.
-Louis Selleslagh (rechts) als supporter van zijn broer Frans.
Wijzigingen en aanvullingen - Kronieken van Leest.
1954 - 16 april : Uitnodiging van N.S.B. Leest tot lidmaatschap van de garde.
Aan de Heer Veldwachter van en te Leest. Geachte Heer Veldwachter. Namens de Nationale Strijdersbond afdeling Leest nemen wij de eerbiedige vrijheid ons tot U te wenden met de volgende wensen. Daar U door zijne Ex. De Heer Gouverneur der Provincie Antwerpen benoemd werd als Veldwachter, voor de gemeente Leest, willen wij U van harte gelukwensen en U ook tevens een lange en een schone loopbaan toe sturen in Uw nieuwe functies. Wij durven het eveneens, aan U, eerbiedig te vragen het lidmaatschap in onze vereniging te willen aanvaarden, gezien dat de Nationale Strijdersbond buiten en boven alle politiek staat. Wij zijn inderdaad overtuigd dat door Uwe deelname onze vaderlandse vereniging aanzienlijk in waarde en standing zou stijgen. Wij zouden ons dan ook ten zeerste tegenover U verplicht gevoelen, in dien U op ons voorstel zoudt ingaan. Vertrouwend in het goed gevolg dat U zult gewaardigen aan dit verzoek voor te behouden, Geachte Heer Veldwachter, bieden wij U onze meeste gevoelens van eerbied en hoogachting. Hoogachtend, namens het Bestuur N.S.B. (Ondertekend door de voorzitters van 1914-18 en 1940-45)
1954 – juli : “St.-Cecilia” haalde een eerste prijs in Willebroek.
In juli 1954 nam de Kon.Fanfare “St.-Cecilia” Leest deel aan de muziekwedstrijd te Willebroek. In 1949 had de fanfare zich te Mechelen op het Antwerps provinciaal concerttornooi in tweede afdeling geklasseerd. In Willebroek trad de Leestse fanfare aan in de eerste afdeling en behaalde “Sint-Cecilia” 251,5 op 300 of bijna 84 %, een eerste prijs met onderscheiding. (“Leest in Feest”, Stan Gobien)
1954 – 10 juli : Overlijden van Broeder Ambrosius DE BOECK (°Leest 03/12/1876, +Leuven 10/07/1954).
Enkele uittreksels uit het ‘In Memoriam’ dat verscheen in ‘Dominikaans Leven’, tijdschrift van de paters Dominikanen gepubliceerd in ‘De Band’ nr.1 van 1955. “Op 10 juli 1954 overleed te Leuven, na een langdurige ziekte, gesterkt door de laatste H. Sacramenten en met de Apostolische Zegen ‘In Articulo Mortis’, Eerwaarde Br. Ambrosius De Boeck. Hij werd geboren te Leest op 3 december 1876 en in het klooster geprofest op 8 december 1900. De meeste Paters, Fraters en Broeders van de provincie hebben met hem kennis gemaakt in de sacristie te Leuven waar hij 50 jaar lang koster was. Eén van zijn principes was dat de jonge mannen moesten gedrild worden. En een ander dat alles stipt op wieltjes moest lopen. De vroomheid was bij hem vanzelfsprekend. De toewijding zonder grenzen. Tot het niet meer kon, was hij ’s morgens te 4.30 uur uit de veren. Wat hij zelf voor zijn kerk kon vervaardigen, liet hij door geen ander doen. Hij had een groot gedacht van de armoede en was er trouw aan tot in het kleine. Alleen zichzelf spaarde hij niet. Hij was betrouwbaar als rots, bescheiden en medelijdend. Hij hield niet van omslachtigheid en veel gepraat. Hij was rechtuit en kende geen omwegen. Hij kon kortaf en schertsend een antwoord geven, maar ook als hij iets hards te zeggen had, kon hij de goedheid van zijn hart niet verbergen : de mondplooi en de blik verraadden hem. Broeder Ambrosius werd door iedereen geacht en geëerd. Zowel buiten als binnen het klooster had hij vele vrienden. Voor de Moeder Gods heeft hij een bijzondere verering gehad. Daarvan getuigen niet alleen de reusachtige versieringen die hij voor Haar aanbracht tijdens mei- en okotobermaand, met de onvergetelijke verlichtingen, maar ook zijn trouw in het dagelijks voorbidden van het rozenhoedje. Zijn leven is een voorbeeld geweest van echte religieuze geest en toewijding.”
Franciscus ‘Frans’ De Boeck werd geboren te Leest als tweede zoon en vierde kind van Petrus Joannes (uit Londerzeel) en Maria Theresia Van den Brande (uit Leest). Hij trad in bij de dominicanen te Leuven waar hij als broeder Ambrosius geprofest werd op 8 december 1900. In de sacristie van het Leuvense klooster was hij een halve eeuw koster. Tot hij niet meer kon, was hij ’s morgens te 4.30 uit de veren. Zijn vroomheid was vanzelfsprekend en zijn toewijding zonder grenzen. Ook voor de Moeder Gods had hij een bijzondere verering. Zo bracht hij voor haar grote versieringen aan in de mei- en de oktobermaand en bad hij dagelijks het rozenhoedje voor. Ook armoede stond bij hem hoog in het vaandel. Hij was betrouwbaar, bescheiden en toonde medelijden met velen. Broeder Ambroos werd door iedereen geacht en geëerd en telde veel vrienden zowel buiten als binnen het klooster. Hij overleed te Leuven na een langdurige ziekte en gesterkt door de laatste H. Sacramenten en de Apostolische zegen op 10 juli 1954. (Wilfried Hellemans)
1954 – 1 augustus : Eerste prijs voor Jan De Prins.
Jan De Prins behaalde een eerste prijs in een dressuurwedstrijd te Waver. (“DB”, december 1954)
1954 – September : Oproep van pater René De Laet.
In “De Band” van september deed pater De Laet een oproep “om prentjes, heiligenbeeldekens van alle slag en soort te verkrijgen... U kunt zich niet indenken hoe schooljongens, zelfs grote, in verwondering staan als men een deel prentjes voor hen openlegt. En als ze dan moeten kiezen : de moeite waard om te zien.” Pater Rene De Laet was toen missionaris in Badiya, in het toenmalig Belgisch Congo. (DB, nr.9, 1954)
1954 – September : “Hier de KWB”.
Verslag van Richard Van Praet in “De Band” nr 9 van 1954 : “Aan alle tegenwoordige en toekomstige leden : heil ! Zo gaan we van de ene maand in de andere, deze weer beter dan de andere. Maar wat het weder aangaat, allen even slecht. Ge moogt uw kop niet buiten de deur steken of ge zijt al nat ! Maar kom, of het nu regent of de zon schijnt, we moeten verder ! We staan nu aan de drempel van een nieuw werkjaar in de K.W.B. Ik mag nu wel het één en ander verklappen in het vooruitzicht van een algemeen jaarverslag. Wat de ledenbeweging betreft, we hebben dit jaar een aanwinst geboekt van 14 nieuwe leden. Daartegenover hebben we vier ontslagnamen. Dus onze afdeling groeide aan met 10 man. Niet zo slecht, maar…er kunnen er nog veel bij ! Dus mannen, nemen we dit jaar ieder één lid op ons actief, dan zou dat maken 72+72 = een afdeling van 144 leden. En dat is mogelijk, ook in Leest. We spraken daar hoger van 72 leden. Spijtig genoeg waren die niet altijd aanwezig. De gemiddelde tegenwoordigheid op onze kaartavonden in de winter bedroeg 26 leden. Dat volstaat niet ! We zouden minstens maandelijks een 50 mannen daar moeten tegenwoordig zien. In het nationaal criterium behaalden we de 70ste plaats op over de 800 afdelingen, of de 5de plaats van het Verbond. Wat zijn de vooruitzichten voor het komend werkjaar ? Op 20 oktober de jaarvergadering. Op 27 oktober gezellig onderonsje voor de KWB-families. Er zal eens lekker gesmuld worden en we zullen een gezellige avond doorbrengen. Ook de vrouwen van onze KWB-ers mogen ditmaal hun man eens vergezellen. Ze moeten anders al zoveel alleen thuis blijven. De prijs voor dit feest is vastgesteld op 15 fr. In november beginnen we met onze eerste studiekring, die zal handelen over werkrechtersraden. Niemand van onze afdeling zou dit mogen missen. Die studiekringen zijn altijd zeer nuttig. Dus, beste vrienden, er komt werk op de winkel. Ik hoop dat ge allen vol iever het nieuwe werkjaar zult aanvatten. Richard Van Praet.”
Foto’s en bijvoegsels :
-De uitnodiging van de N.S.B.
-De K. Fanfare ”St.-Cecilia” Leest. Foto uit de Concertwedstrijd te Willebroek.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
Victor Van Hoof was een trouwe supporter van Racing Mechelen en een fervent kaarter en visser. Hij hield ook van reizen. Een auto bezitten in het begin van de vijftiger jaren was geen evidentie. Toen hij nog mecanicien was in de Hanswijk-garage van de familie Zwaan in Mechelen, kon hij een koopje doen en zo een Renault C4 uit 1946 op de kop tikken (het zogenaamde ‘Reneauke’). Een trip naar de Belgische kust of de Ardennen was toen nog een heus avontuur maar dat autootje bracht ons, soms met onverwachte averij, naar in die tijd exotische bestemmingen als Luxemburg, Duitsland, Zwitserland en de Spaanse grens, dit na een bezoek aan Lourdes. Nederland werd verschillende keren per jaar aangedaan. Niet alleen voor het toerisme, maar ook om te smokkelen : boter, kaas, koffie, jenever en sigaretten waren daar veel goedkoper en in Terneuzen gingen we krabben vangen. Een stok, een touw en een reep paardenvlees, meer hadden we niet nodig om die beestjes van tussen de golfbrekers te vissen.
Ook de Efteling in Kaatsheuvel werd verschillende keren bezocht. Op latere leeftijd prefereerden ze, naast Westende, vooral het Spaanse Benidorm.
Victor Van Hoof overleed in zijn slaap te Leest op 26 november 1998.
Hoofdcommissaris en Korpschef F. Buelens schreef in zijn rouwbetuiging :
“Bij de fusie van gemeenten in 1977 was hij blij dat hij in “zijn gemeente” en bij “zijn mensen” mocht blijven. Alzo behield hij als inspecteur een grote zelfstandigheid, ver weg van dat grote politiekorps. Tien jaar lang hebben wij met Victor samengewerkt en hem leren kennen en waarderen als een verdienstelijk en integer politieman, zowel naar zijn collega’s als naar de bevolking toe. Ook al is Victor Van Hoof nu gestorven, hij blijft steeds in onze gedachten.”
De familie ontving talrijke rouwbetuigingen o.a. van Ziekenzorg Leest, van I.P.A. (International Police Association), van Wandelclub De Slak, Voetbalclub S.K.R. Leest, Adjunct Politiecommissaris E. De Baeck, hoofdbrigadier J. Piessens, hoofdbrigadier L. De Buck, van de Dienst Opleiding van de Mechelse politie, hoofdinspecteur G. Herman, W. Magriet van Openbare Werken stad Mechelen, hoofdbrigadier F. Van Loo, Schepen L. Lodewijckx, dokter Matheusen, dokter H. Van Brabandt, de Vriendenkring 8ste Bn-FUS, pater-pastoor Van Aken, stadssecretaris G. Ardies, Burgemeester G.Bervoets en van zijn talrijke vrienden, familieleden en Leestenaars.
Op zijn bidprentje stonden deze representatieve lijnen : “...Bescheiden, minzaam en rechtvaardig, zo hebben we je altijd gekend. Steeds klaar met raad en daad en immer bezorgd voor je kinderen en kleinkinderen...”
Zijn echtgenote Maria “Leonore” Mees was te Blaasveld geboren op 31 maart 1925. Ze zou haar man bijna 12 jaar overleven. Ze overleed te Mechelen op 24 juli 2010.
Zowel Victor als Leonore wilden zo goedkoop mogelijk en zonder franjes begraven worden. De plaat en urn in het columbarium op het kerkhof van Leest van Victor werden reeds in 2014 door de diensten van de stad Mechelen verwijderd. Victor’s naam blijft echter aanwezig op het monument van de oudstrijders van 1940-1945.
Foto’s :
-Voor zijn “Reneauke”.
-Vic en Leonore tijdens een feestmaaltijd.
-Het monument van de oudstrijders van 1940-45.
-Vic, naar een tekening van Georges Herregods.
- Met de kleinkinderen : v.l.n.r. Olivier, Saskia en Jochen Honnay, Oma Leonore, Opa Victor met benjamin Nick Van Hoof, de zusjes Vanessa en Brenda Van Hoof en nichtje Kim Van Hoof.
Wijzigingen - aanvullingen. Vervolg Victor Van Hoof de laatste garde van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
In 1974 had hij er twintig jaar als veldwachter opzitten en namens het gemeentebestuur ontving hij van burgemeester Frans August Lauwers gelukwensen en een geschenk (zie foto).
In 1985 ontving Victor, als blijk van erkentelijkheid voor bewezen diensten, de Zilveren Palm in de Kroonorde.
Na de fusie kreeg hij de graad van politie-inspecteur en in 1987 ging hij met pensioen na 35 jaar dienst. G.v.M. van 7 april 1987 schreef daarover toen het volgende :
Laatste veldwachter van Leest met pensioen.
"Victor Van Hoof, de laatste veldwachter van Leest, heeft er op 1 april 1987 het bijltje bij neergelegd. En Victor is daar helemaal niet kwaad om. Hij heeft er zowat 35 jaar dienst opzitten. Meteen blijft er nog slechts 1 veldwachter-inspecteur over te Mechelen, nl. in de deelgemeente Muizen.
Inspecteur
Op de vraag of de fusie der gemeenten voor- of nadelig was voor de Leestse deelgemeenschap antwoordt Vic filosofisch : “de fusie is slechts goed geweest voor enkele mensen. De gemeenteraadsleden die meer zitpenningen kregen, en voor mezelf omdat ik benoemd werd tot veldwachter-inspecteur en meteen een flinke salarisverhoging kreeg”.
Victor benadrukt dat Jos Vanroy en de politieoverheid de nieuwe veldwachters-inspecteur zeer goed hebben opgevangen en dat de aanpassing goed is verlopen.
Victor Van Hoof kan terugblikken op een loopbaan zonder veel hoogte- en laagtepunten. Sinds 2 jaar is hij aan het “uitbollen”. Verlof- en ziektedagen werden opgenomen en vorige week heeft hij ook zijn dienstwapen ingeleverd. De definitieve opruststelling zal door Victor niet te letterlijk genomen worden. Als een volleerde doe-het-zelver hebben elektriciteit, waterleiding, metselen en andere klusjes geen geheimen meer, en zijn kinderen zullen dit best kunnen beamen. Ook zijn chalet in Westende zal eens meer opgezocht worden en langs de zijlijnen van het voetbalveld van S.K. en V.V. Leest kan men Victor ook regelmatig tegen het lijf lopen. Muzikale ontspanning vindt Victor bij de Kon. Fanfare Sint-Cecilia waar hij erelid is. Zo te zien hoeft Victor Van Hoof zich geen zorgen te maken om zijn dagen rond te krijgen.”
Camping “Westende”.
Mijn vader heeft zich als ‘garde’ nooit moeten doodwerken maar gerust was hij nooit. Zelfs niet als hij een dagje verlof had genomen, er kon altijd iets gebeuren en hij was de enige politieman op het dorp. Om die reden bouwde hij zich, begin jaren ’60, een kleine chalet in Westende, op een gloednieuw aangelegde camping. Er stonden amper 16 huisjes op de grote wei van de familie Soetaert toen het zijne klaar was en dat werd chalet 17.
Zijn vriend en collega uit Heffen, Staaf Mampaey, kreeg niet toevallig chalet 18 toegewezen. Later opteerden de uitbaters van camping Westende voor de opstelling van stacaravans en zouden de meeste chalets afgebroken worden.
In het kielzog van de twee gardes volgden vele streekgenoten. Men sprak toen niet ten onrechte van Klein-Leest als men het over camping Westende had. Nadat hun “chalekke” afgebroken was betrokken Victor en Leonore een stacaravan in de onmiddellijke buurt van hun vroegere locatie, een ‘occasie’. Toen “Leonore” ze enkele jaren later wilde van de hand doen weigerde de uitbater er ook maar één euro voor te betalen. ‘Ze mocht van geluk spreken dat ze niet moest betalen voor het wegslepen’, aldus uitbater Vleminckx. Aan die caravan mankeerde nochtans niets en welke bestemming hij er uiteindelijk heeft aan gegeven is ons onbekend.
Foto’s :
-In 1974 ontving hij van burgemeester Lauwers Frans August Lauwers gelukwensen en een passend geschenk naar aanleiding van zijn 20 jaar dienst.
-In 1985 ontving Victor, als blijk van erkentelijkheid voor bewezen diensten, de Zilveren Palm in de Kroonorde.
-Camping Westende begin jaren ’60. Eén van de eerste ansichtkaarten van deze camping. Rechts voor zijn chalet staat de garde van Leest met enkele familieleden. Het chaletje links ervan hoorde toe aan zijn collega uit Heffen. De meeste vakantiehuisjes op de foto zijn thans verdwenen en vervangen door luxueuze stacaravans die elke vrije meter van het kampeerterrein hebben ingenomen.
-Vic en Leonore voor hun chaletje in Westende. Onder hun impuls zouden heel wat Leestenaars er hun tweede verblijf vinden, o.a. ook eeuweling Stanne Van den Broeck die daar nog gevierd werd als oudste kampeerder van België.
Wijzigingen - aanvullingen. Vervolg Victor Van Hoof, de laatste garde van Leest.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
Op 1 april 1954 trad Victor in dienst en over wat volgde lieten wij hem zelf aan het woord :
“De eerste dagen voelde ik mij werkelijk als uit een zak geschud en kon zeer moeilijk mijn draai vinden. Doch ik werd op het gemeentehuis door de toenmalige secretaris Bradt zeer goed opgevangen. Ook burgemeester De Prins viel geweldig mee en van deze mensen verkreeg ik alle mogelijke medewerking. Als veldwachter heb ik met drie burgemeesters in de beste verstandhouding samengewerkt. Eerst Pieter De Prins, dan Emiel Verschueren en als laatste August Lauwers. Zonder aan de twee anderen iets te kort te doen, heb ik aan August Lauwers de beste herinneringen. Die viel niet alleen op door zijn werkkracht maar ook door zijn totale inzet, in dienst van de ganse Leestse bevolking ongeacht politieke kleur. Blek of Sus, iedereen was welkom bij hem. Hij had de moed en de ambitie om van Leest een mooie gemeente te maken. Met een minimum aan mogelijkheden heeft hij er het maximum uitgehaald.
Dan volgde in 1977 de fusie met Mechelen. Met vijf veldwachters werden we bij het Mechels politiekorps ingelijfd. We werden er goed opgevangen.
Terugblikkend op mijn loopbaan mag ik stellen dat ik een goede tijd heb gehad. Steeds een goede samenwerking met de overheid en een, op enkele uitzonderingen na, een goede bevolking. Alhoewel men het als enig politieman op een gemeente, soms wel zeer moeilijk heeft. Automatisch wordt men dagelijks geconfronteerd met het wel en wee van de inwoners. Soms met de meest tragische, doch ik heb mij voorgenomen enkel de meest plezierige te onthouden. Zo kreeg ik op een bepaalde dag een vrouw bij mij die haar beklag kwam maken over het wangedrag van haar echtgenoot. Deze sloeg haar, gaf haar geen geld en zo meer. Ondanks alles vernam ik dat ze nog steeds op hem verliefd was. Na haar jeremiade te hebben aanhoord, kon ik haar laten plaats nemen op een stoel. Met de belofte een tas koffie voor haar te laten klaarmaken, kon ik mij even verwijderen en kon ongezien een buurman vragen om haar echtgenoot naar mij te laten komen. Terwijl ze haar koffie opdronk leek ze volledig gekalmeerd. Toen ging de bel, ik opende de deur en wat een toeval, daar stond haar echtgenoot. Ik bereidde hem op de nakende confrontatie voor, doch toen ze elkaar zagen brak de hel los. Ik kon, buiten mijn verwachting, de gemoederen bedaren, ze spraken met mekaar en enkele minuten later vielen ze in elkaars armen. Hij met de belofte nooit meer te drinken en zij zou steeds tijdig het eten klaarmaken. Het mooiste was hun vertrek, zij was te voet gekomen, hij per fiets. Hij nam zijn vrouwtje in zijn armen, plaatste haar vooraan op zijn fiets en zo zijn ze samen naar huis gereden. Ik heb haar nooit meer over de vloer gekregen met klachten over haar man... Zo kan ik nog tientallen herinneringen ophalen...”
Foto’s :
-Op tweede paasdag 1954 trad Vic in dienst als veldwachter onder burgemeester De Prins. Uit die tijd dateert deze foto uit een ons onbekende krant.
-Victor in 1957 met echtgenote Maria “Leonore” Mees en Duitse herder Mirra.
-Ook hier werd de hulp van de garde gevraagd : in een anonieme, niet gedateerde brief, van voor het burgemeesterschap van Gust Lauwers. Wij vonden hem terug in zijn nalatenschap zonder verdere informatie. Een bezorgde inwoner (inwoonster) wilde dat de garde een weduwe waarschuwde voor een dorpsgenoot waarvan de naam onleesbaar is gemaakt.
-De garde van Leest bij de uitoefening van een van zijn taken in 1980.
-Victor werd na de fusie met Mechelen politie-inspecteur.
Wijzigingen - aanvullingen. Vervolg Victor Van Hoof de laatste garde van Leest.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Vervolg Victor Van Hoof,
de laatste garde van Leest.
Op 3 april 1948 huwde hij met Maria “Leonore” Mees uit Blaasveld die hem drie kinderen zou schenken. Zij was de dochter van een volle nicht van zijn moeder. Hun grootvaders waren twee broers. Het was een huwelijk van ‘moetes’ en omwille van hun verwantschap moest er toelating verkregen worden van het bisdom. Die kwam er ook en Leonore, vier maand zwanger mocht haar Victor in haar armen sluiten. Spijts hun verwantschap kon je geen grotere contrasterende persoonlijkheden vinden. Mijn vader rustig, introvert, rationeel en zuinig. Mijn moeder uitbundig, extravert, emotioneel en kwistig. Een ontvlambare cocktail…
Vijftig jaar later, in 1998, vierden ze in zaal “Sint-Cecilia” te Leest hun gouden huwelijksjubileum met een feestmaaltijd. Voor die gelegenheid schreef ik volgend feestgedicht :
Dit is een verhaal uit het leven, zonder pretentie neergeschreven.
In honderd lijnen en zonder te slijmen.
Een halve eeuw geleden en ze hadden een verdomd goeie reden.
Leonore had er haar buikje van vol en Vic’s vrijheid was de tol.
Alles begon een tikkeltje incestueus maar de liefde liet hen geen keus.
Hun moeders waren volle nichten maar tegen al dat hormonengeweld moesten ze zwichten.
Vic en Leonore werden een paar en dit nu al ruim vijftig jaar !
Zij, de pronte dochter van een bakker. Hij, de kleinzoon van de garde, pienter en wakker.
Alhoewel van verre verwant, karakterieel weinig band.
De Van Hoviaanse introvertie met dat vleugje ironie, soms naar cynisme neiging contra de uitbundigheid van de Meesjes zorgde soms voor een temperatuurstijging en andere turbulente wrijving.
Ying en yang verenigd creëert iets geks maar zorgt na elke verzoening voor een portie goeie seks.
Ze was al vier maanden zwanger en ‘t was niet van de Ertveldse zanger.
Leonore liet haar triporteur in de steek en trok naar een andere streek.
In Leest zou ze tieren en weldra met drie pagadders aan hare arm zwieren.
In die tijd waren de koeien nog normaal en ontbrak het woord Aids uit onze taal.
Meneer pastoor dirigeerde de wet en stuurde iedereen op tijd naar bed.
Wat had Bomma toch op hare ziel dat de pastoor van Leest buiten haar biechtgeheim viel.
Ze trok naar Mechelen bij die paters met hun blote voeten waarschijnlijk kreeg ze daar een kleinere boete.
Vic werkte in de garage van Meneer De Baere maar de job van veldwachter leek hem het ware.
Veertien jaren voordien had hij op de schoolbanken slechts d’oude spelling gezien.
Zijn jongste broer schoot hem ter hulp en Victor maalde de 12 andere kandidaten tot pulp.
Als prille garde voelde hij zich als uit een zak geschud maar burgemeester De Prins haalde hem dra uit de put.
Zo ook secretaris Egide Bradt vereffende voor hem het juiste pad.
Dat was niet altijd evident en simpel in een dorp met twee partijen met eigen vlag en wimpel.
Als kinderen vielen wij er altijd tussen, wij waren geen Blekken, wij waren geen Sussen.
Victor fietste het dorp af van noord naar zuid, hier was hij garde, daar speelde hij therapeut.
In 77 kwam de fusie en hoorde hij tot de Mechelse keur en hij werd er veldwachter-inspecteur.
In 87 ging hij met pensioen, na 35 jaar niet zo veel te doen.
En dan hebben we nog gezwegen en dat maakt hem verlegen.
Toen hij in den oorlog, heel integer, als Private Van Hoef motocyclist werd in het Engelse leger.
En voordien zijn tijd als vluchteling en smokkelaar, maar dat leid ons te ver van dit gouden paar.
Beethoven, Mozart noch List, geef den Bompa maar een spelletje whist.
Dat is zijn lang leven, dat is zijn streven.
Als kind kreeg Leonore vaak op haar billen, dan zette ze het op een afgrijselijk gillen.
Soms vluchtte ze holderdebolder naar de zolder en gooide ze zich met haar gat op de val gelukkig, dat maakte de doorgang voor vader Mees veel te smal.
Maar ten einde raad stuurde die brave man haar naar ‘t pensionaat.
Vechten, achter de jongens aanzitten en belleketrek, geen enkele kwajongensstreek was haar te gek.
In den oorlog was bakker Mees allesbehalve content, toen zijn dochter pateekes ging smullen bij concurrent Convent.
De duurste van de streek met echte boter gemaakt. Men moet niet vragen hoe haar dat heeft gesmaakt !
Tijdens de vlucht met paard en wagen, raakte haar koffer vol kogelinslagen.
Met haar broer Louis had ze een speciale band, zelfs bij de jongens was hij haar surveillant.
Goedlachs, ‘t hart op de tong en geef-graag en een immer hongerige maag.
Wie was het ook weer die zei : aan wie niet huilt gaat de moederborst voorbij.
Schetteren en tetteren, kwebbelen en keuvelen, zelfs Tony Corsari zou er bij sneuvelen.
Je kunt er geen speld tussenkrijgen, ze doet niets anders dan woorden aaneenrijgen, alléé ze kan gene minuut zwijgen !
In Blaasveld spreken ze nog van haar, als de krachtpatser met de grote broodkaar.
Ze trapte die enorme triporteur met souplesse en grandeur.
Zodra ze even kan zit ze met een ganse clan.
Sociaal is ze altijd al geweest. Westende noemen ze nu al Klein-Leest.
Het liefst van al zit ze met hare man in hare knusse caravan.
18.262 dagen en evenveel nachten, vooral dat laatste kost krachten en vergt veel van je knoken. Geen probleem, een andere heup is zo gestoken.
Het libido van den Bompa kreeg een nieuw elan en hij voelt zich terug 100 percent man.
Intussen is er al voorzien in ‘t nageslacht. Een elftal staat klaar voor ‘t overnemen van de wacht. Zeven klein-, één achterklein- en drie kinderen en dat zal naar de toekomst toe niet verminderen.
Vic en Leonore, pa en ma, bompa en bomma, zet achter deze periode geen komma.
Leef nog lang gelukkig en gezond, dit wensen u alle aanwezigen hier in ‘t rond.
Het Menu van dit Gouden Huwelijksjubileum van 4 april 1998 bestond uit : koninginnenhapje, tomatensoep, kalkoengebraad met fijne groentjes, kroketten en dessertbuffet.
Foto’s :
-Omdat hun moeders volle nichten waren moesten ze van het bisdom nog toestemming verkrijgen om te huwen.
-Het bruidspaar tijdens hun huwelijksfeest omringd door familieleden. Van l. naar r. : Jan Edward Van Hoof, Sophie De Schoenmaeker, bruidegom Victor, Jeanette Mees, bruid Leonore Mees, Jeanne Van Hoof, Florentien De Schoenmaeker, Albert Tourné, Jan-Baptist Mees en Louis Van Hoof.
-Het gezin Van Hoof-Mees met de kinderen Yvonne (°1950), Marcel (°1948) en Rudi °1954).
-Vic en Leonore 50 jaar getrouwd.
Vervolgt met : Victor trad in dienst op 1 april 1954.
Wijzigingen - aanvullingen. Victor Van Hoof, de laatste garde van Leest.
Aanvullingen en Wijzigingen – Kronieken van Leest.
Victor Van Hoof, de laatste garde van Leest.
1954 – 1 april : Victor Van Hoof verving J.T. Huybrechts als veldwachter te Leest.
Victor Van Hoof volgde Jan Theodoor Huybrechts op als veldwachter te Leest. Victor was op 1 januari 1926 te Leest geboren als zoon van Jan Edward (°Leest 1/8/1896, +Tisselt 6/10/1953) en Florentina “Tien” De Schoenmaeker (°Heffen 14/3/1898, +Mechelen 25/6/1991). Die geboortedatum bezorgde hem veel nadeel vertelde hij vaak : “Ik heb nooit ten volle kunnen genieten van een echte verjaardag, steeds waren er de naweeën van oudejaarsavond en het vieren van nieuwjaar zelf.” Gelukkig voor hem mocht hij op school de lessen volgen met de jongens van 1926, zodat hij eigenlijk wat vooruit was op zijn jaargenoten.
Na de Leestse gemeenteschool liep Vic school te Mechelen in de “Oefenschool onder den toren”, om er onderwijzer te worden. Zover kwam het niet. Op 14-jarige leeftijd hield hij het voor bekeken en ging werken in garage De Baere aan de Leuvensesteenweg te Mechelen (de latere Hanswijk –Renault garage). Het was inmiddels oorlog geworden en de dag dat Victor 18 werd stonden de Duitsers aan de deur. (Noot : zijn oorlogsherinneringen staan in deze Kronieken : einde 1940) Victor werd verplicht te gaan werken in de wapenfabrieken FN te Luik. Na 14 dagen muisde hij er vanonder en hield zich ondergedoken bij landbouwer en schepene Henri Van Den Heuvel in de Hertstraat te Leest, tot en met de bevrijding in september 1944. Hij zou Henri eeuwig dankbaar blijven voor het enorme risico, het gulle onthaal en het zachte strobed. In oktober 1944 bood hij zich aan als oorlogsvrijwilliger en diende tot juni 1946 onder Engels commando in het Duitse bezette gebied (8e Bataljon Fuseliers 3de Cie). Nadien keerde hij terug en hervatte zijn werk in de garage.
Op 3 april 1948 huwde hij met Maria “Leonore” Mees uit Blaasveld.
Toen in 1953 een examen uitgeschreven werd voor veldwachter waagde Victor zijn kans. Zijn grootvader, Isidoor Constant, beoefende de functie van 1900 tot 1924 en ook zijn vader ambieerde die, maar hij moest het afleggen tegen Jan Theodoor Huybrechts, omdat laatstgenoemde oudstrijder was. Begin november 1953 werd hij opgeroepen voor het examen dat werd afgenomen in de raadszaal van het gemeentehuis te Leest. Dit samen met een twaalftal andere kandidaten waaronder nog een drietal Leestenaars. Na enkele weken kreeg hij bericht dat hij geslaagd was, een éénparige gemeenteraad steunde zijn kandidatuur en in maart 1954 volgde zijn benoeming.
Foto’s :
-Het geboortehuis van de laatste garde van het autonome Leest in de Blaasveldstraat.
-Met zijn jeugdvriend Jan Baetens.
-Victor’s grootvader Isidoor Constant Van Hoof was ook garde te Leest van 1900 tot 1924.
-Op 3 april 1948 huwde hij te Blaasveld met Maria “Leonore” Mees. Hier op weg naar de kerk aan de arm van zijn moeder.
"De Band" nr. 9 van 1954 : “Op dit ogenblik zijn er 16 werklozen tewerk gesteld aan de wegeniswerken der gemeente. Ondertussen zijn er nog 10 anderen die bezig zijn de waterlopen aan te ruimen. De betonbaan in de Grote Heide is volledig gegoten, en is al druk in gebruik. En het is nog al een verschil tegen voor enkele maanden. Ook de betonbaan in de Scheerstraat zal rap in orde komen. De opbrekingswerken zijn volledig gedaan, en de betonnering zal spoedig voltooid worden. Daarmee is onze gemeente toch weer enkele betonbanen rijker geworden.”
1954 – 15 januari : Overlijden van Léon Alyda Lauwers.
Die dag overleed Leon Alyda Lauwers, het kindje van de latere en laatsteburgemeester van Leest, Frans August ‘Gust’ Lauwers en van Jeanne Geerts. Een gesprongen appendix werd hem fataal. Leonneke was geboren op 19 juni 1948 en stierf in de Sint-Jozefkliniek te Mechelen. Hij was nog geen 6 jaar oud.
1954 – 7 maart : E. Coeckelberg en J. Huyghe ontvingen de medaille van Weggevoerde. (“DB”, december 1954)
1954 - 15 maart : Karel Leemans verzocht om vernietiging van een voetweg.
Uit een brief van Karel Leemans, Blaasveldstraat 15 Leest naar het gemeentebestuur : “Ik ondergetekende Leemans Karel, Blaasveldstraat 15 Leest, verzoekt U beleefd volgende vraag te willen onderzoeken : of er mogelijkheid bestaat de voetweg nr. 61 te willen vernietigen, gezien deze niet meer in gebruik is, mits een vergoeding van 10 fr per m2. Het zou voor mij van ‘t allergrootste belang zijn daar ik zinnens ben hiervan een weide te maken met afspanning.”
Op 30 juli datzelfde jaar schreef Karel Leemans een nieuwe brief : “Ik ondergetekende Leemans Karel, verzoekt U beleefd uw instemming te willen verlenen tot het verleggen van de voetweg nr 61 langsheen de waterloop van de gemeente. U bij voorbaat mijn innigste dank betuigend en op een gunstig gevolg hopend, bied ik U, geachte Heer Burgemeester en Heren Gemeenteraadsleden, de verzekering mijner bijzondere hoogachting…”
Karel Leemans werd te Leest geboren op 9 september 1920 en hij overleed in het A.Z. Imelda te Bonheiden op 8 november 1996.
1954 – Van 28 tot 31 maart : Retraite voor toekomstige soldaten.
“De militairen van de klas ’55 : Antoon Lauwens, Louis Vloebergh, Frans Verbruggen en Louis Keulemans volgden van 28 tot 31 maart een retraite te Lier. Een goede voorbereiding voor hun legerdienst”. (“DB”, jan.’55)
Foto’s :
-De doodsbrief van Leonneke Lauwers.
-Zijn graf op het kerkhof van Leest.
-De landbouwer uit de Blaasveldstraat Karel Leemans.
-Antoon Lauwens volgde een retraite voor toekomstige soldaten in Lier.
-Zo ook Louis Vloebergh, hier op een foto van 1957 samen met zijn neef Jan.
