Foto :

De drumband van de Kon. Fanfare St.-Cecilia in 1980  (foto ‘Leest in Feest’ van Stan Gobien)

1975 – De Bleukens in de Zennevallei

            In 1975 publiceerde Leefmilieu Leest in De Band enkele gegevens over de

            Leestse “Bleukens” : (n.a.v. de potentiele woonwijkuitbreiding)

            “Het landschap dat u vanuit de Kouter kan bewonderen, was vroeger een geheel

            van vloeibeemden die ’s winters gans onder water stonden. Vandaar typische

            plantengroei en aangepaste vogels.

            Planten: zeldzame en uiterst zeldzame planten : gele lis, engelwortel,

            vlasleeuwebek, wespenorchie, bereklauw, fluitekruid en dagboekoeksbloem,

            pinksterbloem en vele andere.

            Dieren: rijk aan vogels : de blauwe reiger, groene specht, kievit, torenvalk,

            waterhoen, blokeend, steenuil kun je er dagelijks zien. Zeldzame doortrekkers of

            broeders : kiekendief, sperwer, velduil, buizerd, houtsnip, rietzanger.

            Werden er nog gezien : boomvalk, koekoek, karekiet.

            De laatste visarend werd 20 jaar geleden hier neergehaald. De jager kreeg een

            foto in de krant. Gelukkig zijn de tijden veranderd en worden deze vogels

            beschermd.

            Zoogdieren: haas, konijn, egel, muskusrat, hermelijn, bunzing, wezel.

            Dit landschap wordt bedreigd door een woonwijkuitbreiding te Leest en door een

            stort te Heffen !

            U kunt wel denken dat deze mooie rustige natuur er weldra aangaat ondanks

            protesten van “groencomitees en actiegroepen”.   

1975 – Oprichting Trommelkorps K.Fanfare St.-Cecilia

“…in 1968 werd een fanfarekostuum aangekocht. Toen bestuursleden naar het buitenland op verkenning gingen om een eigen wedstrijd te organiseren en ook bij een deelname aan marswedstrijden werd vastgesteld dat de toonaangevende verenigingen er beschikten over majorettes en dikwijls over een trommelkorps. Voor een majorettenkorps was het bestuur niet gewonnen omdat vermoed werd dat de jongedames na een zekere tijd zouden afhaken en dan moesten vervangen worden. Als gevolg daarvan zouden weer nieuwe uniformen moeten aangekocht worden en de kosten zouden te hoog oplopen. Al in de dirigeerperiode van Theo Fierens werden daarom jonge slagwerkers opgeleid. Later waren er zelfs heel wat voorstanders  om een trommelkorps, destijds een ‘kliek’ genoemd, op te richten. Dat trommelkorps zou ook zonder de fanfare kunnen optreden. Het trommelkorpsproject ging definitief van start toen Jan-Piet Leveugle in 1975 werd aangetrokken als instructeur slagwerk. Er werd gehoopt dat de trommelaars later makkelijker zouden overschakelen naar de fanfare en eventueel een koperblaasinstrument zouden bespelen. Daarom werden er in de slagwerkklas ook lessen notenleer gegeven. Het trommelkorps oefende dikwijls op straat en daardoor zagen en hoorden de Leestenaars dat de fanfare veel ‘buitenkwam’.

De leden van het trommelkorps waren Ingrid en Sonja Alewaeters, Maggy De Borger, Alfons De Hertogh, Patrick De Hondt, Walter De Kunst, Christel De Maeyer, Carla De Prins, Brigitte De Smedt, Christel Huysmans, Bart Lauwens, Ilse Lauwens, Marleen Lauwers, Michel Leveugle, Monique Mees, Carine Peeters, Rudy Peeters, Serge Piessens, Ann Robbens, Yves Robbens, Karin Schillemans, Louis Thijs, Linda Van Alsenoy, Edy Van Asch, Nancy Van Camp, Marc Van de Rasieren, de latere drumbandleider Walter Van de Venne, Ann Van den Vondel, Eric Van den Vondel, Ann Van Roy, Paul Van Roy, Wendy Van Steen, Danny Vercammen, Pascale Vercammen, Krista Verschuren, Nancy Verschuren en Liesbeth Voet.

Toen Jan-Piet Leveugle fanfaredirigent werd, stelde hij alles in het werk om de leden van het trommelkorps zoveel mogelijk om te scholen tot koperblazers. Er is een periode geweest dat heel wat van deze jongeren tegelijkertijd lid van de drumband, daarnaast lessen koperblaasinstrument volgden en zelfs in de fanfare meespeelden. Muzikale wandelingen werden vanaf dat moment voor deze muzikanten doorgaans een karwei. Uit noodzaak werd het trommelkorps omgevormd tot een drumband. Geleidelijk aan ging deze zich specialiseren in het geven van concerten in zalen.

In de eerste afdeling haalde de drumband ‘St.-Cecilia’ Leest op 30 september 1984 op het Belgisch kampioenschap in Landen 90%, een eerste prijs met grote onderscheiding.

Toen Jan-Piet Leveugle het voor bekeken hield om St.-Cecilia Leest te dirigeren, werd er ook geen moeite meer gedaan om de drumband in leven te houden en werd deze opgeheven. Er was nog uitsluitend aandacht voor concertoptredens van de fanfare. De meeste drumbandleden zijn niet naar de fanfare overgekomen. Ofwel hebben ze de muzikale activiteiten stopgezet ofwel zijn ze uitgeweken naar andere muziekverenigingen.”

(Stan Gobien – Leest in Feest)    

1975 – Januari : KVLV Startvergadering

“Op de eerste vergadering van ons nieuw werkjaar mochten we als vormingswerker volksvertegenwoordiger Michel Van Dessel begroeten. In naam van de plus minus 80 aanwezigen werd hij hartelijk verwelkomd door mijnheer pastoor die de vergadering inzette met een kort gebed, om hierna aanstonds het woord te geven aan de spreker.

Bij het onderwerp ‘landelijk milieu’ werden de verschillende vormen van levenswijze van 75 jaar geleden tot op heden aangehaald. Hij maakte ons attent op de snelle evolutie van de laatste jaren. Met tal van voorbeelden wist hij heel en al de aandacht te boeien, zoals :

-voor 75 jaar liepen slechts de besten school tot 11 jaar, tegenwoordig zit 80% van de jeugd op de schoolbanken.

-vroeger huwden de mensen laat : grote kinderen waren een bron van inkomsten voor het gezin, nu zijn ze een bron van grote uitgaven.

-toen leefde men in een afgezonderde gemeenschap : er was weinig relatie tussen stad en dorp. Nu leeft 75% van België verstedelijkt…

Het bleef niet alleen bij woorden over het landelijke : de proost toonde ons een prachtige reeks dia’s over ons eigen dorp. We stonden perpleks over al dat mooie in eigen streek. Ook was onze eigen dorpskerk er op te zien, maar dan geschilderd door een van onze eigen dorpsgenoten. …”

In 1975 organiseerde de KVLV bezoeken aan Brussel, Geel en een reis naar Londen met de Hovercraft.  

1975 – 25 januari : Jaarlijks teerfeest - Breugelavond Vevoc-Chiro. 

            In de parochiezaal in de Kouter. Breugheliaanse avond met pensen, kop, boerenbrood…

            Prijs : 200 frank per persoon.

            Er was gevraagd om zich te kleden ‘gelijk in den tijd van de Heren van Zichem’.

25-06-2012 om 13:07 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 – 8 december :

Rust Roest bracht ‘Wat doet mijn vrouw van twee tot vijf’ van Ladislas Fodor.

“deze laatste voorstelling van dit blijspel was een succes omdat de zeer talrijke aanwezigen op de twee voorstellingen tevreden waren op menig gebied. Hiermee is helemaal niet gezegd dat de voorstelling feilloos was. De toeschouwers hadden (hopelijk) kritiek, wij ook. We zullen trachten het aantal fouten te verminderen door onze eigen en uw kritische opmerkingen (ons tijdens terloopse gesprekken overgemaakt) als opbouwend element te gebruiken, en door gewetensvol verder te boetseren aan het eigen ik en de maatschappij langs het geheimzinnige medium, dat toneel heet.

Blijft voorlopig allen die meegewerkt hebben aan deze voorstelling –op welke wijze ook, want de intermenselijke wisselwerking is raadselachtig-  te danken, zeer erkentelijk te danken. U toeschouwers danken wij, want wij hebben u nodig, toneel zonder toeschouwers is zinloos. Maar ook u heeft ons nodig, toneel behoort tot de aangeboren behoeften van de mens. Toneel is een spiegel waardoor men zichzelf corrigeert of corrigeren kan.” (Guido Hellemans in De Band)

1974 – 15 december : Gemeenteraad – Subsidies voor Leestse organisaties

            Toelagen aan Jeugdverenigingen:

                                                             1973             1974                1975

            K.L.J-Jongens                            1.000             1.000               1.000

            K.L.J.-Meisjes                          1.000            1.000               1.000

            Chiro Jongens                          5.000             2.500              4.000

            Chiro Meisjes                           3.000             2.500              4.000

            Boerenfront                             1.000             1.000              1.000

            Boerengilde                              1.000            1.000              1.000

            Veldwachtersbond                    1.000            1.000              1.000

            Toelagen ontspanningsinstellingen,enz.:

            Boerinnegilde                           1.000            1.000               1.000

            K.W.B                                       1.000            3.000               1.000

            Davidsfonds                               4.000            4.000               4.000

            Rust Roest                                 1.000            4.000               4.000

            Gepensioneerden                     5.000            5.000               5.000

            Milac                                         1.000            1.000               2.000

            Vevoc                                       1.000            1.000               1.000

            Fanfare Sint Cecilia                  7.500          20.000            10.000

            Oud-Soldaten                            1.000            1.000               1.000

            K.G.B.                                        1.000            3.000               3.000

            Toelagen aan Sportverenigingen:

            FC Telstar                                  5.000            5.000               5.000

            De Luchtreiziger                       1.000            1.000               1.000

            De Snelle Vlucht                       1.000            1.000               1.000

            Het Vliegend Wiel                    2.500            2.500               2.500

            Wipmaatschappij                      2.000            1.000               1.000

            VV.Leest                                       --               1.000             10.000

            Leefmilieu                                 2.000            2.000               1.000

            In dezelfde gemeenteraad werden ook de belastingen verhoogd.

            Voor de plaatsing van kermisvermakelijkheden werd de prijs per vierkante meter

            vastgesteld op 10 fr. Voorheen was dat 5 frank.

            Een paspoort kostte vanaf nu 25 fr en voorheen slechts 5 fr.

            Een kinderpaspoort : 5 fr zonder en 10 fr met plastiek zakje.

            Huisvuilbelasting steeg van 150 naar 300 fr.

            De belasting op drankgelegenheden van 100 naar 1.000 fr en een begrafenis

            voor personen van buiten de gemeente ging van 5.000 naar 10.000 fr.

1974 – Op 31 december telde Leest 2046 inwoners, de gemeente was 933 Ha groot,

            er waren 600 woningen en 113 landbouwers.

22-06-2012 om 08:47 geschreven door Marcel Van Hoof

1974- 12 oktober : Aangetekende brief naar de Gouverneur

            Die dag stuurde de VZW Heemkundige Kring van het Vaartland met adres

            Stationsstraat 3 Willebroek een aangetekende brief naar de gouverneur van de

            provincie Antwerpen ivm het ontwerp van het gewestplan Mechelen.

            “...dienen absoluut als woongebieden met culturele, historische en

            esthetische waarden te worden opgenomen in het Gewestplan :

            -de typische dorpskern van Heindonk...

            - de dorpskern van Klein-Willebroek...

            Ook vragen wij met aandrang dat volgende natuurgebieden als “landschappelijk

            waardevol gebied” in het Gewestplan worden opgenomen :

            -het historisch landschap van het natuurpark het Broek...

            -de landschappen van de Abeek-Molenbeek en de Zenne te Hombeek, LEEST en

            Heffen. En wel zoals zij in het voorontwerp gewestplan Mechelen 1969 werden

            voorzien , namelijk als gebieden die wegens hun landschappelijke waarde

            bijzondere zorg behoeven (daarom die “bijkomende bepalingen”).

            (...)”

            Was ondertekend door J. De Keersmaecker, voorzitter en L. Schurmans,

            secretaris van  de Heemkundige Kring van het Vaartland.

1974 – Zaterdag 19 oktober : Zilveren Jubileum KWB Leest

            De viering van het 25-jarig bestaan van KWB Leest werd ingezet met een mis

            opgedragen door pastoor Lornoy, de nieuwe proost van de vereniging. Hij werd

            bijgestaan door de vroegere proosten De Schutter, De Decker, Van Dessel en

            pater Clementiaan en de mis werd opgeluisterd door het gemengd zangkoor.

            Op het gemeentehuis werden het bestuur en 8 jubilarissen door de voltallige

            gemeenteraad ontvangen.

            Met 105 waren ze om in “Ons Parochiehuis” de viering verder te zetten.

            Meerdere sprekers kwamen aan bod, allen steeds ingeleid door Fons Geerts.

            Eretekens werden uitgereikt aan de acht jubilarissen : A. Van den Brande, Louis

            Solie, Leopold Van den Heuvel, Frans Lamberts, Jules Geens, August Mollemans,

            Gerard De Mesmaecker en posthuum wijlen Louis Verbruggen.

            Het menu bestond uit gebakken forel, tomatensoep, rosbief-gebraad, vier soorten

            groenten + kroketten.

            Het feestgebak werd geserveerd met 25 brandende kaarsen. 

            Er konden frisco’s bekomen worden en ook de sigaren ontbraken niet.

            Toen was het tijd voor “ten dans” en dit liep uit tot ruim 3 uur in de ochtend...
            (DB, november 1974)

1974 – 19 oktober : Folklorebal KVLV

“We hadden ze zien zitten in de avondmis, die 19^de oktober. Pittoresk aangekleed en het was fijn. 50 jaar vierden ze nu voor iedereen. Het zou een bal in de ‘oude trant’ worden, zo stond  er geschreven en ik kan niet ontkennen, dat onze Leestse KVLV er niet in gelukt zou zijn. Immers die erbij zijn geweest getuigen hiervan en hun getuigenis is waar en ze weten dat ze de waarheid spreken. Het was er gezellig en met spijt in het hart zijn we er weg gegaan. Maar ja schone liedjes duren niet lang. Het hoogtepunt van de avond was wel, toen moeders en dochters gingen volksdansen. Het moet heel wat moeite gevergd hebben om het zo goed te doen en ik neem er dan ook m’n hoed voor af en geef ze er nog een dikke pluim ervoor bij. Maar alsof dit alles nog niet genoeg was, kwam er nog wat bij. Hebt u ze ook gegeten, die mosselen, echt waar, ik wist niet dat onze vissers zulke smakelijke mosselen konden vangen, en als er een kok in de zaal was, wel die zal de bereidingswijze wel hebben opgeschreven.

KVLV heeft haar viering erop zitten, men heeft er heel wat werk voor over gehad en het is voorwaar een feit geworden waar men binnen 50 jaar nog in geuren en kleuren zal over spreken. Het is een echt gezellig bal geworden waarvan niemand spijt van zal hebben gehad er heen

te zijn geweest, men kan alleen spijt hebben er niet bij te zijn geweest.

Een zo actieve vereniging in ons dorp kan alleen maar een stimulans betekenen voor anderen.  En ze mogen er zeker van zijn, als ze nog wat inrichten, ik kom ook.

Verslaggever ter plaatse”. (De Band, november 1974)

1974 – 26 oktober : Jaarllijks Groot Bal K.F. Sint-Cecilia

            Vanaf 21 uur in zaal Sint-Cecilia met optreden van het orkest ‘Lelax Music Clan’
            onder leiding van Marcel Sterckx.

1974 – 9 november : In de zaal Forum te Hombeek organiseerde de supportersclub

            van de Leestse wielrenner Gustaaf Van Cauter een wielerbal met John Horton

            en zijn orkest. (KH)   

1974 – 16 november : Voetbalmatch Vevoc-Familie Lefever

            De wedstrijd begon om 15u op het terrein van VV Leest.

1974 – 17 november : Chiro Familiefeest met inhuldiging nieuwe meisjeslokalen

1974 – 2 december :  Vevoc                                Leest, 2 december 1974

Beste vrienden,

De langdurige regens hebben de landbouwers hun werk geweldig achteruit gesteld.

Ook bij Rik Muysoms, één van onze zeer actieve leden is dat het geval.

Daarom doe ik beroep op vrijwilligers om zaterdag 7 december hem in blok een dagje te gaan helpen. Wij komen samen op het dorp om 7u45, telaatkomers komen naar de Alemstraat te Leest. Mochten er van onze leden nog zijn die buiten ons weten met dergelijke moeilijkheden zitten, gelieve mij dan te verwittigen.

Beste groeten en tot zaterdag.

Louis” (Vloebergh) (flyer voor de leden van Vevoc)

17-06-2012 om 06:04 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 – 15 en 16 september : Tweedaagse bedevaart naar Lourdes van de Parochiale Vrouwengilde. Opnieuw werd er geopteerd voor het vliegtuig.

1974 – 15 september : Hengelkampioenschap ’74 K.F.St.-Cecilia

Was Florent De Smet in augustus nog primus in de eerste reeks te Blaasveld, ditmaal was het de beurt aan Stan Gobien die er te Humbeek in slaagde 27 vissen boven te halen met een totaal gewicht van 1.500 gram. Hij werd koningvisser 1974. In de eindstand ging hij Albert Robijns en Ludo Robbens vooraf. (DB,oktober 1974)            

1974 – 22 september : Parochiale Vrouwengilde wordt Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen (KVLV) (Wilfried Hellemans, ‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, 2009)

1974 – 28 september :  Vevoc Uitstap naar Bierfeesten Wieze

            Beperkt tot 50 deelnemers. Inschrijvingen bij Dirk Leemans. Prijs autobus : 100 frank.

1974 – 6 oktober : Chiro-Vevoc JEUGDCROSS

“Op 6 oktober trappelden 522 jongen en rijpere crossers bemodderd en bespat (zoals het hoort) door en over de Leestse velden, beken en Zenneboorden, dapper pogend een trofee of één van de talrijke waardevolle

prijzen in de wacht te slepen. De organisatoren Vevoc-Chiro konden zich voor de 2^de uitgave van deze jeugdcross –vergeleken bij de toch reeds geslaagde primeur van vorig jaar- verheugen op een groeiende belangstelling bij publiek en deelnemende groepen. Zij mochten verwelkomen :

Plaatselijke verenigingen :

-Jongens- en meisjesschool

-Telstar en V.V. Leest

-Jongens- en meisjeschiro (120)

-Boerenbond en Vevoc

Uit het omliggende:

-Chiro Hofstade, Weerde, St.Jan Berchmans, Mechelen, Battel, Londerzeel, Tisselt, Opwijk, Heffen, Hombeek, Kapelle-op-den-Bos.

Atletiekgroepen :

-K.V. Mechelen, Racing Mechelen, KAJ Blaasveld, Meerstraat Sportief Londerzeel, St.Ther. College Kapelle-op-den-Bos.

Meerdere individuelen.

UITSLAGEN :

Pupillen – Jongens                 Meisjes

1.De Win Dirk, Leest.             1.Jennis Kristel

2.De Laet Hans, chrio Lerest 2.Van Bael Marleen

3.Bessens Luc, chiro Opwijk  3.Verbeeck Linda, chiro Leest.

Miniemen -  Jongens             Meisjes

1.Engels Jan, KV Mechelen    1.Somers Erna, chiro Hofstade

2.Vranckx Marc                     2.Geroms Griet

3.Julien Gunter, Hombeek     3.Van Hamme Viviane, chiro Londerzeel

Klassement: chiro Hofstade   Klassement : chiro Leest.

Kadetten -  Jongens                Meisjes

1.De Keyzer J.P.,KV Mechel.  1.Van Acoleyen Ingrid, Londerzeel

2.Peeters Herman,S.T.K.        2. Van Hoof Maggy, chiro Leest

3. Jacobs Herbert,ch. Heffen 3. Van Buggenhout Leo, Londerzeel

Klassement: chiro Battel        Klassement : Meerstr. Sportief Londerzeel

Scholieren -  Jongens             Meisjes

1.Behets Marc,ch.Homb.       1. Schaerlaeken, chiro Leest

2.Verbeeck Hans,ch.Tiss.       2.Moortgat Martine, chiro Leest

3.Beukelaers Ludo,ch K.Bos   3. Van Hamme Maria

Klassement: chiro Battel        Klassement : Chiro Kapelle-op-den-Bos

Seniors – Juniors

1.Van Waeyenbergh              1. Patteet Gina, chiro Leest

2.Van Win Nicolaas                2.Gijsbrechts Rita

3.Van Win Willy                     3.De Backer Els, Vevoc Leest

Klassement : KAJ Blaasv.        Klassement : chiro Leest.

Veteranen :

1.Van Utterbeeck Herman, chiro Heffen

2. Govaerts Frans

3.Verbeeck Johannes

Klassement : chrio Heffen.

Plaatselijke chiro Leest behaalde 4 klassementen. De Wisselbeker voor de verenigingen van Leest bij de seniors-juniors, geschonken door Jean VAN DAM, werd gewonnen door jongens chiro Leest.

Nog even een ‘dankjewel’ voor :

-meneer pastoor (ter beschikking stellen van zaal en toebehoren)

-het gemeentebestuur voor de wimpels

-de eigenaars van landen en beemden van het parcours

-het Vliegend Wiel voor gebruik van de afsluiting, het ter beschikking stellen van materiaal, podium, tent, enz.

-de schenkers van prijzen voor lopers en tombola

-de bijzondere actieve medewerking van chiroleiders- en leidsters, aspi’s en vevoccers bij voorbereiding en opruiming. En last but  no least voor duiveltjedoetal (pater Damiaan), proost van chiro en vevoc, aan wie wij hoofdzakelijk de voortreffelijke samenwerking chiro-vevoc te danken hebben.

Eens te meer is bij deze sportmanifestatie gebleken dat bij intense samenwerking van verschillende verenigingen  het succes haast bij voorbaat verzekerd is. Moge dit voor onze kleine landelijke gemeente, waar voor 5 jaar terug toch maar weinig sportactiviteiten te bespeuren vielen, een aansporing zijn om meer en meer aan sport te doen.

Louis Vloebergh”. (De Band, november 1974)

1974 – 9 oktober : Overlijden van Witte pater Albert Jozef ‘Jef’ Selleslagh

“Jef werd geboren in de Bist (nu : Witveld) als tweede oudste van negen kinderen. Na humaniorastudies in Hoogstraten trad hij in bij de Witte paters van Afrika te Boechout (1937) waar hij twee jaar filosofie studeerde.

Zijn noviciaat, één jaar, deed hij in Varsenare en theologie studeerde hij vier jaar lang te Heverlee. Daar werd hij priester gewijd op 10 april 1944. Zijn eremis deed hij te Leest op 16 april datzelfde jaar.  Omdat hij door de oorlogsomstandigheden niet wegkon, studeerde hij één jaar aan de K.U.Leuven ‘psysische aardrijkskunde van Congo’ en…tandheelkunde (1945).

Datzelfde jaar scheepte hij op 20 juli 1945 te Antwerpen in als missionaris naar (B)urindi (vicariaat Nogazi) en kwam er aan op 31 augustus. Drie maanden leerde hij er Kirundi, de inheemse taal, op de missiepost Busiga. Dan begon zijn missioneringswerk en zijn werk in de onderwijssector. Achtereenvolgens verbleef hij te Ruganza, te Kitongo, te Katara en Musigati.

Omwille van een noodzakelijke heelkundige ingreep na een voetkwetsuur kwam pater Jef in juni 1953 over naar België. Een jaar later kon hij terug naar Karusi (Burundi).

Van Karusi werd hij overgeplaatst naar Muhanga (1957). Hij had er hartklachten maar werd niettemin overste te Chibitoke (1959) wat hem zeer beviel. Even was hij te Gihanga (januari 1960) en keerde omwille van zijn hart terug naar België. Toch ging hij opnieuw naar Burundi en werd schoolaalmoezenier, later diocesaan aalmoezenier te Rugari (1961-68).

Op 1 juni 1968 verliet hij Burundi definitief als missionaris waar hij zoveel had gerealiseerd in de onderwijssector, de pastoraal, de catechese en de predikatie. Iedere zondag na de mis was hij er zelfs…gelegenheidstandarts.

Terug in België werd hij godsdienstleraar aan de vrije technische school te Borgerhout en was één jaar tegelijk zondagsonderpastoor te Kalfort-Puurs.

Getroffen door een hartinfarct stierf hij toch nog onverwacht in het Sint-Elisabethziekenhuis te Antwerpen op 9 oktober 1974. Zijn uitvaart vond plaats te Leest op 14 oktober waar hij ook begraven werd. Daar werd zijn grafsteen (in 2002) verwijderd.

(Wilfried Hellemans, ‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’ – 2009)

“…Enkele weken geleden heeft een blanke niet ver van mijn missie Karusi een leeuw geschoten. Die was er met een koe van onder getrokken. De mensen waren dan de blanke gaan halen die het beest met één kogel neerschoot. Het wijfje was er niet bij, en heeft dan nog enkele dagen rondgelopen, en heeft op een tiental kilometer van hier nog een oude vrouw opgesmuld…” (Brief vanuit Karusi 1956)

Albert Jozef Selleslagh was te Leest geboren op 8 mei 1917.

“Opgegroeid in een diepkristelijk gezin, leerde hij van jongsaf de veilige weg gaan, die leiden zou naar het priesterschap. Met liefde en ontzag was hij opgegaan naar het altaar en werd missionaris in Burundi, naar de inzichten van zijn goddelijke Meester. Zichzelf vergetend, vol ijver, tot de laatste dag, in en voor zijn Technische School, voor zijn parochie Kalfort-Puurs, heeft hij gewoekerd met de talenten, die Ons Heer hem had gegeven. Ontstellend klonk dan ook voor ons het bericht van zijn overwacht heengaan. ..”  (woorden uit zijn gedachtenisprentje)

Foto’s :

-Het gezin van Lode Selleslagh-Leonie Verbergt. Bovenaan als derde van links Pater Jef. Vader Selleslagh speelde 60 jaar lang tuba en trombone bij de fanfare ‘Arbeid Adelt’ en leerde aan de jongens uit de Bist een instrument te bespelen. Hij was ook één van de medestichters van de Landelijke Gilde te Leest. (LG,blz. 305)

-Uitnodiging bijwoning Eremis.

-Albert Jozef ‘Jef’ Selleslagh tussen zijn  vader Louis ‘Lode’ en moeder Leonie Verbergt. (foto : LG blz. 322)

13-06-2012 om 11:25 geschreven door Marcel Van Hoof

Edward De Maeyer dirigeert de tweede jeugdfanfare in de geschiedenis van ‘St.-Cecilia’. Rechts onderaan ouderdomsdeken Eugeen Vloeberghen. Voor tuba- of basspelers werden geen leeftijdsgrenzen toegepast. (Foto : ‘Leest in Feest’)  

1974 – 8 juni : Bruegelbal van de Boerenbond

 “Waarom Bruegelbal ? Pieter Bruegel de oude, bijgenaamd Boeren-Bruegel (1525-1569) was in de eerste plaats de schilder van de boeren in hun dagelijks leven,

zowel in landschappen als in binnenhuizen, het paste dan ook volledig in het teken van de Boerengilde dat zij hun bal Bruegelbal zouden noemen.

Waar ? Het Hof ter Halen is nog één van de weinige boerderijen in Leest dat buiten zijn geschiedenis, welke begint in de 14^de eeuw, nog een groot gedeelte van zijn vroeger

uitzicht wist te behouden.

Hoe Bruegelbal ? Het regende die avond oude wijven toen we uit de kerk kwamen, onwillekeurig dacht ik aan het feit, dat er die avond weer veel verliefde paartjes niet achter een boom of muur zouden kunnen gaan staan. We vertrokken met een ietwat lange lip naar de Elleboogstraat. Tot onze verbazing zagen we dat de parkeerplaats reeds op een overbevoking wees, wat werd bevestigd toen we de schuur betraden. Een 700 tellende zotte massa probeerde zich staande te houden, in een schuur die we tot in onze verste dromen niet zo hadden kunnen voorstellen. Een maand lang hadden de inrichters eraan gespendeerd om dit resultaat te bereiken. Het was dan ook geweldig : muren met gildevlaggen getooid, personeel zo verkleed dat ik veronderstelde dat ze rechtstreeks van een schilderij waren afgestapt, een balkon dat zeer geheimzinnig leek, een bedwelmende pensengeur en spieren die pijn deden van het lachen. Een tombola met echte, wat dacht je wel, natuurprijzen, een gezonde pint, een gezond lied en bovenal gezonde aanwezigen. Later zou dit waarschijnlijk veranderen, wanneer de laatsten omstreeks 5 uur afscheid namen van deze geweldige uitgewerkte  manifestatie van echt onnagebootst plezier.

De Boerenbond, Oud K.L.J., K.V.L.V. mogen dan ook fier zijn op het bekomen resultaat, dat dan toch ook voor een groot deel te danken is aan de familie Verschueren die zo bereidwillig hun schuur ter beschikking hebben gesteld. We zouden het zo durven te stellen dat het een morele plicht is deze ingeslagen weg verder door te trekken. Niets negatief kan er van worden gezegd, alleen misschien : spijtig dat het niet alle dagen kan.

   Verslaggever ter plaatse.”  (DB)

De volgende dag diende Jozef De Smet aangifte in van de diefstal van twintig potten cyclamen en sensiverias, elk met een waarde van 100 frank. De potten waren voorzien om de tombola te spekken.

1974 – 24 juni : KVLV Reis naar de Vlaamse Ardennen.

1974 – 1 juli : De Mechelse vereniging voor archeologie deed opgravingen op de

            site van het Norbertinessenklooster Leliëndaal op de grens met Hombeek-Leest.

            Het werd in de 16^e eeuw verwoest door de Geuzen en de ruïne werd

            verlaten. (KH)

1974 – 23 juli : Start Chiro Bivak te Bocholt.           

1974 – September :  Oprichting jeugdfanfare ‘St.-Cecilia’. (foto bovenaan)

“Nu de Ceciliafeesten achter de rug waren, ging de aandacht van het bestuur van de Leestse fanfare opnieuw naar het maken van muziek door de eigen muzikanten.

Alle bestuursleden hadden ingezien dat de muzikanten niet mochten in de steek gelaten worden en dat ze meer aandacht verdienden.

In september 1974 werd daarom de jeugdfanfare ‘St.-Cecilia’ opgericht, zoals dat twintig jaar tevoren het geval was met ‘Jong St.-Cecilia’. Ook deze tweede  jeugdfanfare van St.-Cecilia Leest werd opgericht om de jongste muzikanten de kans te geven in een samenspeelgroep te musiceren en om de doorstroming naar de grote fanfare gemakkelijker te laten verlopen.

Edward De Maeyer werd de dirigent van de jeugdfanfare. Deze groep muzikanten was erg enthousiast en wou er wat van maken. Ook muzikanten uit de grote fanfare die jonger dan dertig jaar waren, speelden mee en kwamen naar de repetities. Eugeen Vloeberghen, de oudste fanfaremuzikant met toen 56 jaar dienst en tubaspeler, was zelfs bereid om mee te doen omdat de zware instrumenten onvoldoende vertegenwoordigd waren. Door zijn toedoen was er meer evenwicht tussen de verschillende instrumentengroepen.

Al op zondag 2 november 1974 gaf de jeugdfanfare haar eerste geslaagd concert op een verbroederingsfeest ingericht in de zaal ‘St.-Cecilia’. (Stan Gobien, ‘Leest in Feest’)

Die eerste jeugdfanfare werd in 1954 gesticht onder impuls van Rik De Bruyn. Eén der eerste leerlingen was toen Theo Fierens die al een zestal jaren muziekles had gevolgd en in het Mechels Stedelijk Conservatorium een eerste prijs had behaald en daarbij de Stadsmedaille had gewonnen  met het ‘Concerto voor trompet’ van Haydn. Hij werd muziekleider van ‘Jong St.-Cecilia’.

De allereerste muziek avond van ‘Jong St.-Ceclia’ was een bijzonder groot succes. Stan Gobien daarover :

“…Op deze muziekavond trad Ferdos, een humorist, op om de pauzes tussen de verscheidene stukjes te vullen. Ferdos was niemand minder dan fanfaremuzikant Ferdinand Meysmans. Op het programma stond ‘De staking van de muzikanten’. De uitvoering van dit stuk heeft in de daaropvolgende dagen voor beroering gezorgd. De hele jeugdfanfare begon dit stuk te spelen en één na één verlieten de muzikanten het podium.

Een aantal mensen dacht dat het om een echte staking ging, onder andere meester De Leers, het toenmalig schoolhoofd van de Gemeentelijke Jongensschool. De eerste schooldag na het concert werden alle muzikanten van Jong St.-Cecilia die naar de gemeenteschool gingen op het matje geroepen en kregen ze een flinke uitbrander. Volgens het schoolhoofd kon het niet dat jongen mensen en dan nog wel leerlingen van zijn school in staking gingen. Het ergste vond hij nog dat dit gebeurde op een openbaar concert voor de ogen van bijna de hele Leestse bevolking en heel wat belangrijke mensen uit het omliggende. Het bestuur moest later het schoolhoofd uitleggen dat er in feite geen staking van Jong St.-Cecilia was geweest…”

13-06-2012 om 09:16 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 – 4 mei : Chirobal

            De jongenschiro telde op dit moment 96 en de meisjeschiro 92 leden.

1974 – 5 mei : Volleybaltornooi – Organisatie : Vevoc en KWB.
Met de deelname van Chiro (2 ploegen), Telstar, St.-Cecilia, KLJ, Leefmilieu, KWB en Vevoc.

1974 – Zondag 12 mei : Jimping Chiro Leest

            “...alles begon heel vroeg, een voltallig leidingskorps hield zich bezig met in de

            buik van ballonnen gas te pompen, met  de laatste hand te leggen aan de

            versiering van de wagens voor de optocht, met alles verder te organiseren voor

            het verloop van deze zonnige meidag.

            Om kwart over tien vertrokken we dan, al zingend op wagens, fietsen en allerlei

            voertuigen, 180 jeugdige – zingende harten, die door de straten van Leest hun

            bedoeling en hun liedjes achterlieten.

            In de namiddag werd het dorp hermetisch afgesloten, om alles in gereedheid te

            brengen voor een spel zonder grenzen.

            Ladderbaan, emmerrace, fietsslalom, kruireis, goudzoekers zatte fles, natte wip,

            zaklopen, trottinettenslalom ... het hoorde er allemaal bij.  

            De Leestse jimpingnamiddag werd besloten met zang en dans.          

            Om 20 uur bracht een kampvuur de aanwezigen (o.a. chirogroepen uit Hombeek,

            Kapelle-o-d-Bos, Battel, Heffen) in de juiste stemming.

            Er werd gezongen, wafels gegeten, wat gedronken en aan volksdans gedaan.

            De Chiro Jimping Leest werd afgesloten met een dank- en slotwoord van onze

            pater.”

            (DB-juni 1974)

1974 – 16, 17, 18 en 19 mei : Leestse Volksfeesten

“Dit jaar zag men van in de verte een reuzentent opgeslagen in de Dorpstraat, waar andermaal de Leestse Volksfeesten zouden plaats hebben. Een grote parking was voorzien, waardoor geen problemen waren gesteld om de wagen kwijt te raken.

Donderdag 16 mei : werden de feestelijkheden ingezet. De toeloop aan belangstellenden was enorm en wanneer de show met Vader Abraham aan bod kwam was er geen plaatsje meer vrij en moesten de helft van wat de tent kon herbergen mt 50% aangevuld worden.

Het hoeft wel niet gezegd dar het optreden van Vader Abraham een buitengewoon succes kende, onverpoosd klonk zijn stem door de ruimte, ’t was een mooie avond.

Vrijdag 17 mei :  beoogde men een avond van gezelligheid en sfeer want wie kwam er ? WILL TURA ! Het zal ons niet kwalijk genomen worden –hopen we toch- de belangstelling was minder dan daags tevoren, en de ambiance was er niet. Men kon zich niet ontdoen van de indruk dat het optreden minder geapprecieerd werd.

Zaterdag 18 mei : het Oberberger en BIERFEEST : en of er gedanst, gezwierd en plezier gemaakt werd ! Buitengewoon ensemble. Bij het sluiten en ’t naar huis gaan kon men het nog horen en aanvoelen dat velen de bloemetjes hadden buitengezet ! We zijn er sterk van overtuigd dat de ‘tappers’ en de ‘obers’ die avond niet gauw zullen vergeten.

Zondag 19 mei : laatste dag van deze Volksfeesten met het optreden van NICK MCKENZIE en eigen orkest. Zeer genietend, afwisselend met gebrachte genres, zeker geen tegenvaller, en men zou er werkelijk van genoten hebben , ware het niet dat het lawaai te groot was.

De Voorzitter dankte allen die meegeholpen had met het voorbereidende werk, eveneens de opgekomen scharen, en kondigde aan dat volgende week de Ceciliafeesten van start gingen, wat wij ten zeerste appreciëren.

Deze Leestse Volksfeesten moeten zeker niet onderdoen voor de vorigen. Het is andermaal een prestatie geweest ! Een paar dagen nadien was er niets meer van te merken…het afbreken was afgelopen en weer tot de volgende maal !”

(De Band, Juni 1974)

Ook in 1974 richtte het bestuur van de Leestse Volksfeesten een reis in. Die ging dit jaar naar Amsterdam en Volendam. Een honderdtal reislustigen namen deel. 

1974 – 18 tot 26 mei : Ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan en mede door het succes van  voorgaande Ceciliafeesten, ging de Leestse fanfare over tot de inrichting van de
                                     4^de Internationale Stapmars- en Showwedstrijden.

“In 1974 stonden de Ceciliafeesten in het teken van het 75-jarig bestaan van de fanfare. Het hoogtepunt van de viering was de 4^de Internationale Marsen- en Showwedstrijd voor

amateurkorpsen. De belangstelling voor deze wedstrijd was bijzonder groot. Er waren 117 kandidaat-deelnemers.  Nog nooit waren er in Vlaanderen zoveel inschrijvingen

geweest voor een vrije wedstrijd. Het feestcomité moest uit dit enorme aantal een keuze maken en wou om organisatorische redenen eerst niet meer dan 40 verenigingen aanvaarden. Na aandringen van het Ministerie van Nederlandse Cultuur werd het deelnemersaantal uitgebreid tot 45 groepen.

Op de deelnemerslijst stonden naast Belgische verenigingen ook Nederlandse en Engelse deelnemers. Buiten wedstrijd traden daarbij nog eens 16 muziekverenigingen uit het omliggende op.

De Ceciliafeesten ’74 vonden plaats in het dorpscentrum, in het parochiehuis en op de omliggende terreinen. 

Op zaterdag 18 mei 1974 overhandigde burgemeester Lauwers op het gemeentehuis de schaal van de gemeente Leest aan fanfarevoorzitter Vic Verschueren. Deze schaal zou worden

geschonken aan de show- en drumband met het hoogste puntentotaal. De burgemeester mocht eveneens de medaille van Z.M. Koning Boudewijn en de medailles van de Minister van

Nederlandse Cultuur en de Provinciegouverneur overhandigen. Al deze ereprijzen werden na afloop van de wedstrijd geschonken aan de deelnemende verenigingen.

Op zondag 29 mei werd een plechtige eucharistieviering opgedragen in de St.-Niklaaskerk te Leest. Onder een stralend blauwe hemel stapte de fanfare naar de kerk. Daar werden aan de pastoor twee sierplanten overhandigd als aandenken aan deze viering. Na de mis was er een receptie in de zaal St.-Cecilia voor alle muzikanten, oud-muzikanten  en ereleden.

Om de vergoedingen aan de deelnemende muziekverenigingen te kunnen betalen kon de fanfare vooral rekenen op de subsidies van het Ministerie van Nederlandse Cultuur. Dit was echter helemaal niet voldoende. Daarom werden in de feesttent twee bal- en showavonden georganiseerd, één met Willy Sommers en één met Walter Capiau en De Strangers.

Het hoogtepunt lag echter bij de internationale show- en marsenwedstrijd. Op donderdag 23 mei moest een gedeelte van de showwedstrijd omwille van een aanhoudend onweer in de feesttent worden gehouden. Op zondag 26 mei was het terug een stralend weer en toen kon de hele wedstrijd in de openlucht plaatsvinden.

Bij de show- en drumbands wonnen de Derby Serenaders uit Derby (GB) voor de Showdrumband Lyra uit Lier. In de lagere afdeling harmonieën won ‘St.-Cecilia’ uit Westmalle voor ‘St.-Cecilia’ Heestert en voor ‘De Werker’ uit Kapelle-op-den-Bos. In de hogere afdeling ging de overwinning naar ‘Concordia’ Tisselt.

De Ceciliafeesten 1974 waren op alle terreinen een uitzonderlijk succes geweest. Niet minder dan 2.400 muzikanten traden op, er waren ongeveer 7.000 toeschouwers geweest voor de wedstrijd en de beide bal- en showavonden hadden nog eens gezorgd voor 2.400 betalende aanwezigen. Met alle nevenactiviteiten erbij kon de penningmeester een flinke reserve aanleggen voor de volgende internationale muziekwedstrijd.” (Stan Gobien, ‘Leest in Feest’) 

Foto’s :

-Optocht naar de kerk voor de viering n.a.v. het 75-jarig bestaan van de Kon.Fanf. St.-Cecilia. Op de achtergrond de twee verdwenen woningen links van het gemeentehuis, rechts van het gemeentehuis de vroegere gebouwen van de gemeenteschool (foto : ‘Leest in Feest’).

-De Engelse winnaars van de show- en drumbandwedstrijd : de ‘Derby Serenader Band’ aan het Brughuis. (Foto : Cesar Apers)

-Emerance Van den Heuvel en Ida Mertens voor de tapkast in de feesttent op de terreinen achter het parochiehuis.

13-06-2012 om 08:24 geschreven door Marcel Van Hoof

1976 – 21 juni : Meisjesschool won prijs

“Internationale Jongeren Contacten
VZW onder bescherming van het Ministerie van Nationale Opvoeding en het Commussariaat-Generaal voor Toerisme

Brussel 21 juni 1976,

Mevrouw de Directrice
Vrije Meisjesschool, Dorp 10 2931 Leest.
Mevrouw de Directrice,

Dit jaar heeft uw klas deelgenomen aan de wedstrijd ’25 jaar regering van Koning Boudewijn’. Het is ons een groot genoegen u te mogen meedelen dat uw album door de jury werd verkozen.
Een aankoopbon voor boeken, ten bedrage van 3.000,-F wordt u aangeboden door het Ministerie van Nationale Opvoeding, het Commissariaat-Generaal voor Toerisme en de Internationale Jongeren Contacten.

Teneinde deze prijs u zo vlug mogelijk te laten geworden, gelieve ons de naam en het adres van de gewenste boekhandel te laten kennen.

Een speciale prijs zal u nog worden toegekend door het Gemeentekrediet van België.

Wij feliciteren u van harte alsook alle leerlingen welke aan dit album hebben meegewerkt en tekenen,

   Hoogachtend Voor Inter-J, J.P.Gilson, Directeur.”

“Naar aanleiding van ’s lands feest werd er een wedstrijd ‘internationale ontmoetingen tussen jongeren’ uitgeschreven voor het 6^de jaar van het lager onderwijs. De leerlingen van de vrije meisjesschool uit Leest, o.l.v. Mw. Verbruggen-Bradt, wonnen de eerste prijs met geschreven teksten, foto’s, tekeningen en plakwerk over de evolutie van de gemeente sinds 1951. De prijs, uitgereikt door het ministerie van Nationale Opvoeding, was een boekenbon ter waarde van 3.000 fr.”

(Knipsel uit een onbekende krant)

13-06-2012 om 00:00 geschreven door Marcel Van Hoof

Victor Van Hoof krijgt felicitaties van burgemeester Lauwers.

1974 – 11 april – Gazet van Mechelen : Victor Van Hoof 20 jaar veldwachter te Leest.

“Te Leest handhaaft Victor Van Hoof reeds 20 jaar orde en rust. Dat was de aanleiding tot een hulde en een ontvangst door het schepencollege. Namens het gemeentebestuur

overhandigde burgemeester Lauwers een geschenk.”(GvM)

1974 – Van zaterdag 13 tot maandag 15 april :  Paastornooi F.C. Telstar

            Negen ploegen namen er aan deel. Op tweede paasdag was er een incident.

            De match voor de 6^de en 7^de plaats tussen Vevoc (Oud) en B.S.P. kon niet

            doorgaan omdat laatstgenoemde ploeg weigerde te spelen op tweede paasdag.

            (een beslissing van het B.S.P.-bestuur)

1974 – Eddy Van Hoof won de Paaskoers te Leest

“…bij het gebeuren op de paasdagen hadden we ook te Leest een paaskoers voor liefhebbers, gebeurtenis die heel wat volk op de been bracht.

Voor de Leestenaars ging het er vooral om de plaatselijke renner Eddy Van Hoof aan het werk te zien, want we schreven reeds vroeger dat er heel wat ongezonde en onrechtvaardige kritiek aan zijn adres was geweest.

Meestal komt dan de kritiek van mensen die het op en af gaan, het minder goed draaien van een renner, steeds van tijdelijke of voorbijgaande aard, niet willen of kunnen begrijpen.

De afstand die tijdens deze paaskoers moest afgelegd worden bedroeg 120 km, waaraan 44 renners ingeschreven waren en vertrokken.

De afstand werd afgelegd in 2 u 45 met als eindoverwinnaar Eddy Van Hoof, wat als een klinkend antwoord mag gezien worden voor de nefaste beoordeling.

Er werd wel eens opgeworpen, dat rond zijn persoon vanuit de supportersclub te weinig propaganda wordt gedaan en het meer gelijkt op een familiale aangelegenheid, t.t.z. niet genoeg naar buitenuit te komen.

Deze bewering kunnen we niet controleren, maar het zou best kunnen dat de bescheidenheid, toch een kenmerk van deze wielrenner, daarvan de oorzaak zou kunnen zijn.

Wat er ook van is, vertrouwen door deze geleverde prestatie zal zeker aangescherpt zijn, en we wensen dat deze zege een spoorslag moge zijn verder de moed en wilskracht op te brengen om nog meer succes te oogsten.

Proficiat ! Het was een prachtig paasgeschenk !

Wat evenwel een eer is voor onze gemeente, dat Eddy Van Hoof geselecteerd is geworden deel te nemen aan de VREDESKOERS, die zal gereden worden van 6 tot 22 mei e.k. en dat iedereen met belangstelling uitziet naar de prestaties.” (DB, mei 1974)

De Vredeskoers was een wielerkoers die jaarlijks werd verreden in Polen, Tsechoslowakije en Oost-Duitsland. De wedstrijd werd in 1948 voor het eerst georganiseerd en was tijdens de Koude Oorlog de oostblok-tegenhanger van de Ronde van Frankrijk.

De wedstrijd, die traditioneel de drie hoofdsteden Praag, Warchau en Oost-Berlijn aandeed, was de belangrijkste wedstrijd voor amateurs, voor wie ze alleen toegankelijk was. Meestal werd ze gewonnen door Oostblokrenners. Marcel Maes was de enige Belgische winnaar.

De laatste jaren was de wedstrijd ook voor profs toegankelijk. Bekende winnaars waren Olaf Ludwig, Uwe Ampler, Jan Svorada, Steffen Wesemann, Jens Voigt en Michele Scarponi.

In 1974 bedroef de totale afstand van de Vredeskoers 1806 km waarvan 612 km op Pools, 501 km op Tsjechisch en 693 km op DDR grondgebied. Winnaar dat jaar was Stanizlav Szozda.   

1974 – 15 april – Paasmaandag : VOLKSMARKT

Chiro en Davidsfonds organiseerden een VOLKSMARKT in en om het parochiehuis op tweede paasdag.

De Brugse folkloristische groep ‘Cactus’ gaf demonstraties weven, spinnen en kantklossen. Verder was er een tentoonstelling met verkoop van allerhande dieren, waaronder pluimvee. Aan Leestenaars was verzocht om  hun dieren tentoon te stellen of een kunstambacht uit te oefenen. De Chiro richtte bij deze gelegenheid een ‘boem,la,la’ in, een café met ‘pot en pint’ en voornoemde vereniging voorzag ’s avonds in een T.Dandant met ‘D.J. à la Breugheliaans’.    

 In ‘De Band’ van mei 1974 verscheen volgend verslag :

“EEN SUCCES OF EEN SISSER ?

Vanaf het begin leek het ernaar de ‘de dierenmarkt’ op een sisser zou uitlopen. Het was een groots opzet met grootse plannen maar te verwerken met weinige bestuursleden op enkele weken tijd. Het groots opzet buiten de parochiezaal had geen bijval. De biologische pannenkoeken vielen in ’t water. De leeuw werd bij de manen getrokken en vervangen door een ezel, sic. De mannen van de ‘Vogelenmarkt’ bleven bij hun leest.

Toch werd de ‘Volksmarkt’ een succes. Ondanks de broedtijd brachten Wilfried De Bondt en Buelens hun vogels in de zaal. In de bolieres van de club tierelierden honderden zangers.

Vooral de toekan was een echte blikvanger. Ondanks zijn ene oog lonkte hij voortdurend naar de duizenden bezoekers.

De groep ‘Tierelantijne’ nog vlug uit het Mechels museum gehaald weefde en spinde voor een Leest publiek. Daarbij mogen we de groep ‘Cactus’ uit Brugge niet vergeten en de medewerking van verschillende kunstenaars.

Een groot terrarium van Dirk Dormaels was het pechmannetje van de zaal. De zachtaardige kameleons werden als duistere monsters bekeken. Enkele Leestenaars kwamen de bestuursleden aan de mouw trekken. ‘Dat ze toch aub het deurtje zouden sluiten want dat anders die menseneters zouden kunnen ontsnappen.’

De groep ‘Leefmilieu Leest’ deed een poging om de speelruimte in de ‘Kouterwijk’ aan de mensen voor te stellen. Dat het gemeentebestuur daar zal op inhaken dat zal Joost weten.

Uit de Kouterwijk kwamen konijnen, guinese biggetjes, hamsters, duiven, goud- en andere vissen, een rivierkreeft niet uit de Zenne maar uit een viswinkel.

Davidsfonds dankt voor de medewerking van de Leestenaars, voor al diegenen die van de Volksmarkt hun tentoonstelling hebben gemaakt.

Het succes was op tweede paasdag voor de beesten !”

1974 – mei : Mei-Vergadering KLJ-Meisjes

“De mei-vergadering startte onder leiding van het duo Maria Daelemans en Maria De Prins.

De gevierde van de avond was Maria LEFEVER die in het huwelijk treedt met Jules Selleslagh.

Dus in de Maria-maand speelden de Maria’s een grote rol.

Vooreerst na een welkomswoord van de proost speelde men een partijtje ‘trefbal’. Ook de volksdans kwam aan trek en de traditionele pateekens trokken de snoepers voor de tafels.  Er werd duchtig gezongen, gans het klj-repertorium kreeg zijn beurt.

Een belangrijk moment was het Lourdes-gedeelte : herinneringen van de gelukkige winnaars van vorig jaar, zin en betekenis en reglementering.

Verbelen Monique en Verstrepen Christiane werden uitgeloot. Afschied van Maria Lefever. Veel geluk en zegen !”

(De Band, juni 1974)

1974 – Mei-Feest Gepensioneerden

“Mei is de maand van het nieuwe leven, de vogeltjes leggen hun ei, broeden het uit, de bomen staan weer stilaan in volle bladertooi en het weer zou warmer en warmer moeten worden.

De gepensioneerden voelen ook dat het nieuwe leven in hen bruist en zij zijn blij dat de koude donkere wintermaanden voorbij zijn. Daarom vieren wij ieder jaar op hun maandelijkse

bijeenkomsten de komst van de nieuwe zomer.

Dit jaar werd algemeen aanvaard door het bestuur dat zij gezien de hoge kosten van traiteurs, zij zelf de feestdis zouden klaarmaken en het werd een smakelijk feest.

Juffrouw De Brouwer kwam de gepensioneerden uitleg verschaffen over de diensten die ter hunner beschiiking staan :

Dienst voor bejaardenzorg

Al wie gepensioneerd is en zijn dagelijks werk wegens ziekte of een andere handicap niet kan doen, kan er van genieten. Zo is het goed iemand te vragen in geval van griep om een handje te komen toesteken, want griep kan bij oudere mensen reeds een lange herstelperiode vergen.

Natuurlijk kan men niet voor altijd rekenen op de hulp van deze dienst, eens de zieke hersteld moet de bejaarde weer zelf aan de slag gaan.

Wat mogen de bejaarden ? De bejaardenhelpsters ‘commanderen’ ?

Soms wordt ten onrecht gezegd : zij mogen niet kuisen, niet wassen…Al wat een bejaarde doet in de loop van een week mag door de bejaardenhelpster gedaan worden : kuisen, koken, boodschappen doen, klederen herstellen, een wekelijks wasje doen.

Natuurlijk dienen de bejaardenhelpsters niet om de grote kuis te doen.

Wie zal hen betalen ?

De dienst van de bejaardenhelpsters wordt gesubsidieerd door het Ministerie van Volksgezondheid, een gedeelte door de gemeente en ook de mutualiteit komt tussen en ten slotte zal ook de betrokkene een geringe bijdrage leveren al naargelang de grootte van het pensioen. (ongeveer 12 frank per uur).

Hoeveel bejaardenhelpsters staan er gereed ?

Voor de stad Mechelen en omstreken, waaronder ook Leest, zijn er 32 bejaardenhelpsters ter beschikking. Deze krijgen een flinke vorming gedurende enkele maanden, krijgen kennis over hygiëne van de bejaarden, de psychologie van de oudere mensen, de wetgeving in verband met ouderdomsproblemen enz. Daarbij moeten zij 400 uren stage doen in bejaardentehuizen. Gezien het gering aantal bejaardenhelpsters en de grote vraag naar huishoudelijke hulp voor sukkelachtige oudjes zou het niet slecht zijn dat er in iedere gemeente enkele kuisvrouwen zouden ter beschikking staan van de oudjes van de gemeente die voorlopig zich alleen niet kunnen verhelpen.

Wit-Geel Kruis

Al wie lid is van de kristelijke mutualiteit is tevens lid van het Wit-Geel kruis en kan van deze dienst genieten. Wanneer een zieke gedurende een tijd verpleegd werd na een operatie in een kliniek dan kan hij beter en vlugger opknappen in zijn eigen vertrouwde omgeving thuis. Daar mag hij eten als hij honger voelt, zelfs op tijden buiten de maaltijden, daar kan hij eens klagen en zijn hart uitstorten, daar is zij of hij niet langer bij vreemden. Maar dikwijls zal medische hulp nog wel vereist zijn voor injecties, om wonden te verbinden, om zich te laten wassen. Wie geen lid is van de kristelijke mutualiteit kan toch lid worden van het Wit-Geel kruis mits betaling van een gering bedrag per jaar.

Solival

Heel wat zieken en oudere mensen missen de nodige instrumenten om zich te behelpen zoals bv een ziekenbed, een speciale toilet-emmer, eettafeltje, rolstoel, kaartenstandje, enz.. Solival beschikt over 300 verschillende hulpmiddelen en leent deze gratis uit. Waarom sukkelen of dure toestellen aanschaffen bij de verzorging van de zieken als u ze gratis kunt lenen.

Ook Senator Stan De Clercq kwam de gepensioneerden van Leest begroeten en sprak over het levensminimum ten bedrage van 100.000 fr voor een gezin en 80.000 voor alleenstaanden. Dit inkomen zou onbelast worden.

Een goede opmerking van juffrouw De Brouwer : met al deze diensten voor bejaarden mogen wij de liefdevolle toewijding van de kinderen voor hun ouders niet wegschakelen.

Er bestaat een wet dat de ouders verplicht zijn om voor hun kinderen te zorgen; wanneer gaat men een wet stemmen die de kinderen verplicht vol toewijding en dankbaarheid te zorgen voor hun bejaarde ouders ?” (De Band, juni 1974)   

12-06-2012 om 08:29 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 – 8 februari : Milac-Dansavond

            In de parochiezaal vanaf 20 uur met Atlantis Driving Show. Inkom : 50 frank.

1974 – 17 februari : Voetbal Vevoc Oud-Vevoc Jong en Meisjes Vevoc-Meisjes Chiro
Op terrein Telstar. Deze wedstrijden werden gepland met het oog op het vormen van twee herenploegen voor het nakende Paastornooi. De organisatie van de damesploeg was in handen van Els De Backer (echtgenote Walter Lefever).

1974 – Vrijdag 22 februari : Nachtdropping Chiro
Proost pater Van Aken zorgde voor een prachtig uitgestippeld parcours en een warm onthaal achteraf met wafels en koffie. Een dertigtal Chirojongens en –meisjes namen er aan deel.

1974 – Zaterdag 2 maart : Chiro Leest bij BRT-Radio

Maak een tekst met de beginzin “als ik minister was” op het lied “daar gaat mijn grootpapa” van Rocco Granata, was de opdracht van de gewestelijke radio-omroep ivm het programma “Tsing-Boem” van Jos Boudewijn. Nadat de leiders Jan en Jos (Lamberts, Tisseltbaan 91) een tekst hadden ingestuurd, kregen ze van producer Jos Boudewijn een schrijven dat hun inzending bekroond was en meteen ook een uitnodiging voor de uitzending.

25 Leestse chirojongens en –meisjes, keurig in uniform, maakten er een onvergetelijke namiddag van. Samen met Rocco zongen ze de longen uit hun lijf.

Ze kregen nog vijf langspeelplaten mee en de belofte van een luchtdoop vanuit Deurne, maar dat laatste is om één of andere reden nooit doorgegaan.

De winnende tekst :

“Toen Adam al zijn Eva had, en er nog geen minister was

toen liepen ze in ganzenpas al vrijend op het hemelpad.

Terwijl nu in ons land, de regering valt in het oliebad

waar de Leburton verscheen was er plezier voor iedereen.

Refrein : als ik minister was

dan zou het anders gaan,

oh zie me daar al staan.

Als ik minister was

Dan kwam ze niet ten val

met al die bla,bla,bla.

En daar verscheen een Iranees, Ibramco met zich meegedaan

wat was me dat, en toch zo rot, sloeg hij daar alles mee kapot.

Ze zaten aan de grond geplakt, de regering in elkaar gezakt,

ach de telex sloeg op hol en er vloeide geen petrol.”    

1974 – Zondag 10 maart : Rust Roest bracht ‘Tien Kleine Negertjes’.
Het wereldberoemde stuk van Agatha Christie in ‘Ons Parochiehuis’.

De Band van april 1974 hierover :

‘Rust Roest bracht deze thriller tot een goed einde. De belangstelling van het Leestse publiek was zeer groot.De spanning was er, alleen kwamen sommige stemmen niet tot hun recht achter in de zaal.

De blikvanger van de avond was wel het nieuwe decor, ineengeknutseld door Pierre De Wit.De medewerking van vele Leestenaren droeg bij tot een mooi en spannend spel.

We wensen Rust Roest veel geluk en hopen dat ze niet zullen rusten om vernieuwing te brengen in het Leests toneel.

Verleenden hun medewerking :

Rogers : Frans Lamberts

Roger’s vrouw : Renilde Polfliet

Vera Claythorne : Monique Verschueren

Philip Lombaert : Guy Hellemans

Anthony Marston : Dirk Baarendse

William Blore : Marcel Verwerft

Generaal Mckenzie : Guy Mollemans

Emily Brent : Mariette Verbeeck

Sir Laurence Margrave : Ferdi Van der Hasselt

Dr. Armstrong : Pierre De Wit

Een stem : Willy Baarendse

Voorzegger : Theo Lauwers

Bandmontage : Karel Mertens

Toneelmeester : Victor Diddens

Decorbouw : Jaak Publie en Pierre De Wit.”

In hetzelfde maandblad van Milac (enkel jaartal gekend) richtte Guido Hellemans zich tot de toneelvrienden :

“Langs deze weg danken wij allen die bijdragen tot de werking van onze groep. Dit zijn het gemeentebestuur dat onze toelagen heeft verhoogd,de parochieoverheid over wiens zaal we kunnen beschikken, de talrijke toeschouwers die geestdriftig onze vertoningen bijwonen en de mensen die suggesties geven in verband met de opvoeringen.De mensen die om een of andere reden niet komen kijken, maar onze groep en werking met genegenheid en sympathie volgen, caféuitbaters, winkeliers en particulieren, die zo bereidwillig zijn een aankondigingsbiljet op hun wagen of voor hun venster te hangen.

De mensen die aan bijzondere voorwaarden ons bepaald materiaal, nodig voor een opvoering ter beschikking stellen. Allen die ons bijstaan met raad, daad, en liefde.

Voor hen kondigen we aan dat volgend speelseizoen vermoedelijk twee stukken zullen opgevoerd worden. Als eerste waarschijnlijk het vervolg van de beroemde trilogiereeks ‘Slisse en Cesar’ t.t.z. het tweede deel : ‘Sisse bouwt’. Hierover later meer, maar nu reeds mag gezegd dat dit een pittige avond wordt. Het tweede stuk is nog niet bepaald, maar mogelijk wordt het een passiestuk.

Hopend u blijvend tevreden te stellen groeten we u allen, danken we u nogmaals en spreken we af tot de volgende vertoning.

    Guido Hellemans”.   

1974 – 10 maart : Voetbal Vevoc Jongens-KWB Leest : terrein Telstar

1974 – 22 maart : Ontspanningsavond Vevoc

1974 – Zondag 31 maart : Paasontmoeting K.V.G.

            Met ruim 90 waren ze aanwezig in de parochiezaal te Leest voor de

            Paasontmoeting die aanving rond half drie met een welkomstwoord door de

            proost. Vervolgens hield A. De Hondt, verbondsproost van de KVG Mechelen

            een bezinningstoespraak met als onderwerp “Iedereen liefhebben”.

            Na een dankwoord volgde een eucharistieviering opgedragen door de beide

            proosten en opgeluisterd door het zangkoor van Leest.

            Hierna werd iedereen aan tafel genodigd voor een smakelijk etentje met

            boerenpensen, brood, koffie en een doosje paaseieren.

            Als ontspanning kregen de aanwezigen nog enkele optredens van bovenvernoemd

            zangkoor.  (DB)

1974 – 1 april : De Hombeekse veldwachter Jan Reydams ging op pensioen en Victor Van Hoof, de veldwachter van Leest, zou tot de fusie beide gemeenten bedienen. (KH)

1974 – 7 april : Jaarlijks Muziekconcert K.F.St.-Cecilia- De Band van mei 1974 :

“Dit stond onder leiding van Frans Dierckx. Laat maar eerst aangestipt dat de uitvoering van een gevarieerd programma door een overbezette zaal van aanwezigen werd bijgewoond.

Inzonderheid het vierde opgevoerde stuk ‘Variaties in Dansvorm’ (een introductie-tango en dansen) werd buitengewoon geapprcieerd en voor het zangkoor dient inzonderheid vermeld

‘Een avond bij Paul Lincke’.

Het vooropzetten van beiden doet absoluut niets af betreffende de uitvoering en genot van de anderen : het was bondig gezegd een welgekozen afwisseling van marsen, suite’s en selectie.

Zoals gebruikelijk werd de betekenis van het uit te voeren werk toegelicht door Mejuffer Verschueren.

Vermeldenswaard is het eenvoudige en klare verslag voorgedragen door de secretaris, de heer Constant Gobien.

De bloemen aangeboden aan de ‘Chef’, de ‘eerste onderchef’ én koorleider, zeker oververdiend, besloot deze prachtige muziekavond.”

12-06-2012 om 08:10 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 –  Nacht van 1 op 2 februari : Diefstal in de kapelletjes van Sint-Anna en Sint-Jozef.

Gazet van Mechelen (februari ’74) :  Opnieuw antiek beeldje gestolen te Leest

“Vorige week werd in de St-Jozef-kapel aan de Dorpstraat te Leest door onbekenden ingebroken. De dieven ontvreemden een 18^e eeuws beeldje dat de H. Familie voorstelt. Tijdens het weekeinde werd vastgesteld dat meer dan  waarschijnlijk dezelfde dieven te Leest opnieuw aan de slag geweest zijn.

Inderdaad, uit de Sint-Annakapel aan de Mechelbaan werd een circa 30 cm hoog antiek beeldje van de H. Anna, uit de 16^e eeuw, gestolen.

Een grondig onderzoek werd ingezet.”

Op 6 februari deed pastoor Lornoy aangifte van de inbraak en diefstal in de Sint Jozefskapel : “Er werd een beeldje gestolen, voorstellende de Heilige Familie, uit de 18^de eeuw, vier stulpen met gemaakte bloemen. De waarde van deze gestolen voorwerpen kan ik niet bepalen, doch ik vermoed wel dat dit tamelijk veel is.

Ze werden destijds door het Provinciaal archief gefotografeerd en ingeschreven.  Ik kan niet juist zeggen wanneer de diefstal is gepleegd, doch ik vermoed, tijdens

de nacht van 1 op 2 februari 1974. Want dan werd ook in de Sint Annakapel ingebroken en werd daar eveneens een kostbaar beeld gestolen.

Hiervan werd een afzonderlijk Proces Verbaal opgesteld door de Rijkswacht.

De gestolen voorwerpen horen toe aan de Kerkfabriek. Ik heb op niemand vermoedens,” aldus pastoor Lornoy.

De dieven, noch het gestolen goed, werden ooit gevonden.

Op het door Georges Herregods aangebrachte keramiekstuk van 1977 in de Sint-Annakapel staat volgende tekst :

“Dit wonderbaar gepolychromeerd Sint Anna beeldje uit de 16^e eeuw werd uit deze kapel gestolen in het jaar 1974. De kapel werd gerestaureerd in 1977 door een ploeg geestdriftige parochianen van Leest.

      Herregods Georges”

Voordien bewaarde men dit beeldje in de pastorie. Meer over deze kapellen : Sint-Jozefkapel zie 1701, Sint-Annakapel zie 1913.

In 1977 publiceerde de aalmoezenier in De Band : “Iets meer over Sint Anna”.

Wie was die Sint Anna die wij zo dikwijls treffen in onze veldkapellen en kerken ? Sint Anna was de moeder van Maria en bijgevolg de grootmoeder van Jezus.

Het feest van Sint Anna was destijds het feest van onze moeders (voor de consumptie om commerciële doeleinden de moederkensdag had uitgevonden).

Historisch gesproken weten we heel weinig over Sint Anna. Wat we er over weten is pure legende : dat ze opgevoed werd in de tempel enz…

Deze gegevens komen uit het ‘apocryfe’ evangelie van Jacobus, een geschrift uit de 2^de eeuw dat door de kerk niet als authentiek werd erkend en dat de vrucht was van veel verbeelding om tegemoet te komen aan de nieuwsgierigheid van het volk. Over de voorouders van Jezus geven de evangelies enkel de naam.

Sinds de 6^de eeuw werd St Anna vereerd in het Oosten en sinds de 8^ste eeuw in Rome. Het duurde echter tot in de Middeleeuwen vooraleer zij ook in onze streken een ereplaats kreeg.

Op het einde van de 16^de eeuw werd hier bij ons haar feest ingevoerd en het moet uit die tijd zijn dat dit beeld uit onze kerk dateert.

Alhoewel de verering tot St Anna hier tamelijk laat werd ingevoerd kwam de devotie tot St Jozef nog veel later : de naam Jozef bijvoorbeeld vond men heel weinig bij onze mensen.

En archieven uit de 15^de eeuw bevatten spreuken als : ‘Jezus, Maria, Anna’… Later werd dit ‘Jezus, Maria, Jozef !’

Foto’s :

-Het gestolen Sint-Annabeeldje.

-Sint-Anna ten Drieën, keramiekstuk van Georges Herregods, aangebracht in 1977.

-De Sint-Annakapel anno 2012.

11-06-2012 om 13:00 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 – Dat jaar noteerde de veldwachter dat er te Leest geen hotel-, logementhouders of kamerverhuurders gevestigd waren.

1974 –  Jozef Vloeberghen nieuwe penningmeester van de Fon. Fanfare St.-Cecilia.

Dat jaar nam Jozef ‘Jef’ Vloeberghen de taak van penningmeester van de K.F.St.-Cecilia over van Albert Robijns. Hij zou deze taak blijven uitoefenen tot 1985.

Jef Vloeberghen was een zoon van Eugeen, de gemeentearbeider uit de Scheerstraat. Hij werd te Leest geboren op 16 september 1929 en was gehuwd met Rosalie Hermans (°Kapelle-op-den-Bos 25/06/1932, +Leest 19/08/2001) die hem één dochter schonk : Tinneke Vloeberghen.

In 1946 werd hij leerling-muzikant en reeds het jaar nadien mocht hij met de fanfare meemusiceren als tuba-speler. Hij werd in 1964 bestuurslid en wijkverantwoordelijke.

Jefke Vloeberghen was gemeenteraadslid te Leest van 1965 tot 1976. Later bleef hij lid van de Mechelse gemeenteraad.

“Bert en Jef waren zo stipt dat –wanneer de rekeningen niet klopten- ze uren en zelfs dagen aan een stuk de moeite deden om uit te zoeken waar het verschil lag. Ze maakten er een punt van eer van een sluitende rekening voor te leggen aan het bestuur.” (Stan Gobien, ‘Leest in Feest’)

In 1991 (29 april) werd hij in de Mechelse gemeenteraad, samen met Luc Van De Velde, gehuldigd voor hun 25-jarig ambtsjubileum als gemeenteraadslid.

“Op de huldezitting waren buiten de actuele gemeenteraadsleden ook een aantal  oud-collega’s, waaronder o.a. oud-burgemeester Joris, komen opdagen.Burgemeester Vanroy, daarin gesteund door de fractieleiders van de politieke partijen in de Mechelse Raad, bedacht de beide gevierden met felicitaties en zette hun respectievelijke dames in de bloemen. De gevierden mochten elk een tinnen schotel in ontvangst nemen evenals de burgerlijke medaille eerste klas.

Jef Vloeberghen ontving ook het ereteken “Ridder in de  Leopoldsorde”. In zijn feestrede zei burgemeester Vanroy dat beiden kunnen terugblikken op een vruchtbare politieke loopbaan. “Jefke” Vloeberghen, aldus de burgemeester, is een man waarop het spreekwoord “bescheidenheid siert de mens” van toepassing is. Zijn politieke loopbaan startte in de fusiegemeente Leest op 5 april 1965 toen er nog geen sprake was van kleurenpolitiek. Hij stapte in de politiek via de lijst van de fanfare Sint-Cecilia. Toen de fusies in 1977 werkelijkheid werden, bleef Jef Vloeberghen gemeenteraadslid. Hij zetelt van dan af als gemandateerde van de SP.” (Gazet van Mechelen)

Jef Vloeberghen gaf ook zijn naam aan verschillende wielerwedstrijden in de gemeente. De winnaar van de ‘Grote Prijs J. Vloeberghen’ ontving naast de traditionele palm ook een beker genoemd naar de inrichter.

Datzelfde jaar werd Jan-Piet Leveugle, de latere dirigent, slagwerkinstructeur van deze fanfare. (zie ook 1976)

1974 – In de maanden januari en februari 1974 werd er een opgraving ondernomen door

            het  M.V.A. (Mechelse Vereniging voor Archeologie) aan de localiteit “de

            Bleukens” op de grens van Hombeek en Leest, meer bepaald op de gronden waar

            eens het oude norbertinessenklooster van Leliëndael stond, op het perceel

            genaamd “Kerkhofweide” (Kadaster,Hombeek, sectie A, blad 2, nrs.246 C en

            255).

            Eerst werden op het terrein enkele proefputten gemaakt. Ze leverden weinig op.

            Daarna werd er in het noordelijk gedeelte van het perceel nr. 246 C, langsheen

            de Zennedijk, een sleuf gegraven.

            Er werden o.a. een gedeelte van een majolica pronkbord uit het vierde kwart

            der XVIe eeuw en een fragment van een volks terra-cotta beeld met sporen van

            witte monochromie ontdekt .

            Einde januari werden inexpressieve muren blootgelegd (18x7,5x4,5 cm) in het

            midden van hetzelfde perceel, eveneens langs de Zennedijk. De dikte verschilt

            naargelang zijn respectievelijke functie : 0,60 m, 085 m en 1,88 m.

            In de onmiddellijke nabijheid werden er ook rode tegels bovengehaald.

            De werkzaamheden dienden voortijdig stopgezet te worden en werden in juli

            hernomen. 

            (Meer over opgravingen te Leest : 1939 aan Steinemolen)

1974 – 26 januari : Vevoc Teerfeest
“Liefst 105 deelnemers staken de benen onder de feesttafel, om tot laat in de nacht (of vroeg in de morgen) de verjaardag te vieren van V.E.V.O.C. Welke andere vereniging kan zoiets op zijn palmares zetten : één jaar oud en met 105 mensen dineren.Voor het zover kwam werd er een jaar lang intens aan activietien deelgenomen, activiteiten van diverse aard, met uiteenlopende interesse. De sport nam wel een voorname plaats in. Een tiental voetbalwedstrijden werden met een sportieve inzet en kameraadschap gespeeld. Sportiviteit ontbrak nooit, en iedereen die aanwezig was, kreeg steeds de kans om zijn kunde te tonen.
Ook de meisjesploeg van Vevoc speelde een tweetal wedstrijden.
Ook heeft Vevoc een volleybalploeg (een vijftal wedstrijden in 1973). Natuurexploratie kwam ook aan bod. Wandeltocht in de bossen van Oud-Heverlee. Tweemaal mochten de Vevoc-leden hun ‘kinderlijke creativiteit’ ten toon spreiden tijdens twee groots opgezette spelen voor de chirojeugd.Het eerste was een Arabierenspel in Mechelen, terwijl het tweede een soldatenmaskerade was in Leest. Twee ontspanningsavonden brachten een zestigtal leden bijeen. Een gezellig onderonsje zonder gezochte of opgedrongen bezigheden, gewoon jezelf zijn gedurende de avond.
Beste mensen, verdere uitleg zal wel overbodig zijn, de bewijzen zijn voorgelegd. Vevoc is er en blijft er. Daarom deze oproep aan alle oud-chiroleden en sympathisanten, neem contact op met één van de bestuursleden of met de voorzitter Louis Vloebergh, Winkelstraat Leest.
Doe mee met onze activiteiten, praat eens met leden die ge kent; werf zelf leden aan; wees actief in Leest; kom buiten je eigen deur.
Dank u, het Bestuur.” (folder Vevoc – februari 1974)  

Bijgevoegd :

-Jef Vloeberghen met echtgenote Rosalie tijdens de huldezitting in 1991.

-Flyer van een ‘Grote Prijs J. Vloeberghen’.
-Jefke Vloeberghen

11-06-2012 om 12:41 geschreven door Marcel Van Hoof

In “De Band” van september 1983 publiceerde Frans Teughels zijn visie over Georges Herregods :

            George Herregods door de ogen van Frans Teughels

“Hoe was het mogelijk dat hij verzeilde in dat kleine dorpken waar de Zenne spoelt sinds mensenheugenis, dat in dag uit, eb na eb, vloed na vloed ; waar de bomen en velden ruisen, jaar in jaar uit, alle dagen hetzelfde ritme en melodie ; waar voor de mensen die er wonen, vergroeid met elkaar en met de natuur niets verholen kan blijven.

Iedereen kent er elkaar lijk zijn eigen broekzak. Velen zijn er ook gegaan, anderen gekomen. Iedere nieuweling die er eigenlijk als vreemdeling komt, wordt niet altijd zo maar aanvaard. Er zijn zelfs mensen die onze Leestenaars als niet gastvrij betitelen, doch niets is minder waar.

Zo kwam hij enkele jaren geleden wonen in het huis van de familie Moyson, waar eens de koster-componist Jef Rheinhard heeft geleefd.

Groot en recht van gestalte was hij. Het kaki linnen petje dat hij meestal op het hoofd droeg en de met verf en kiel besmeurde oude legeruniform deden eerst denken aan een of andere mislukte Amerikaan. De grote tuin, met zijn geïmproviseerde, in zeven haasten opgetrokken afrastering, waarin men hem op zijn eigen manier zag rondlopen tussen al die soorten kippen en vogels, maakt het spel compleet.

Voor opname van een of andere Far-West film was er geen mooiere plaats te bedenken.

Wie van ons zou vermoed hebben dat die korte knik en minzame “gedag” een groet van een hogere officier van ons leger was ?

Wie zou in die rijzige gestalte een priester hebben gezien en in die ernstig starende ogen een groot kunstenaar en eeuwig humorist ?

Geen wonder dan, dat hij hier zo vlug ingeburgerd was en door iedereen gekend en bemind. Misschien is het zijn grote liefde tot Hem die alles geschapen heeft, die zijn drie persoonlijkheden tot uiting laat komen.

Als officier van hoge rang is de PADRE, zoals ze hem in die middens noemen, vriend van iedereen. Van de hoogste Piet in graad tot de minste man in functie is hij de kameraad, zelfs meermaals de raadsman. De minder-valide kinderen van de militairen zouden hem op de handen dragen. Niet te verwonderen in feite, want hoeveel nachten en vrije dagen van zijn bestaan offert hij niet op om een onsje geluk aan deze mensen te brengen.

Als priester echter is hij ook niet te onderschatten. Een gezelliger luisteraar vindt men niet. Zijn eenvoudige omgang en gemoedelijk praten scheppen een zo groot vertrouwen dat, als men niet oppast men zijn biecht aan ’t spreken is zonder in een hokje hoeven te zitten. Een knikje of een lachje moedigen dan wel aan en voor men het zelf beseft is men zijn geheimen kwijt. Berispingen kent hij niet. Een goed woord en een goede raad geeft hij gratis mee en van de gebruikelijke “penitentie” komt gewoonlijk niets in huis.Hou je echter vast, want altijd heeft hij iemand nodig of kan hij iets gebruiken.

Onbaatzuchtig als hij is, zal dat iets nooit wat voor zichzelf zijn. Het woord “eisen” komt ook niet voor in zijn woordenboek. Verder kan dat vraagje van alles beduiden : een werkje hier of daar, een klusje zus of zo, al is het maar een klein tekstje voor “de Band”. Beloven heeft men het gewoonlijk al gedaan voor men het begrepen heeft en eer men het zelf weet is men al aan die opdracht bezig.

In de derde persoon is hij eigenlijk de plezantste.

Met zijn geest en talent openbaart hij de schepping zo dat men er het schone moet van zien. Wie veronderstelt dat zijn werken altijd door heiligheid overgoten zijn, heeft het verkeerd voor. In eenvoud en natuurgetrouw maakt hij de mooiste dingen , van kleine schets over edel keramiek tot grote meesterwerken in koloriet met plamuurmes of penseel.

Een vlugge gedachte en een paar rake lijntjes met zijn vlotte hand volstaan om de sierlijkste pittoreske tekeningetjes op papier te toveren, zoals wij die bijvoorbeeld in “de Band” kennen.

Zijn landschappen, juiste weergave van de natuur en dartelend van levenslust, vloeien hem zo maar uit de hand. Wie eenmaal een tentoonstelling van zijn potten, reliëfs en beelden heeft gezien, kan begrijpen met welke meesterlijke hand de kale kleiklompjes door zijn knedende vingers tot een heerlijk sierstuk ontluiken. Zonder eigenlijk naar nieuwe vormen te zoeken, bekomt hij de mooiste verhoudingen, steeds zuiver van lijn en altijd boeiend. Het aangepast snij- en kleurenwerk van zijn keramieken maken er echte geestige scheppingen van. Een groot gamma van simpele oude spreukjes tot om diep over na te denken gezegden –meestal van hemzelf- kan men er  in vinden.

Voor mij zijn de boeiendste van al echter zijn grote doeken. Geesteskinderen noemen kunstenaars die en terecht, zoals hier het geval is. In sterk contrast waarin hij hart, geest en vaardigheid de vrije teugel laat, bouwt hij de kleurvlakken naast elkaar op. Eigenaardig als ze soms lijken en niet altijd gemakkelijk om te begrijpen, stralen ze toch één voor één een bezieling uit die men zo maar voelen kan. Al hebben ze een eigen kleur, ritme en stijl, toch doen ze denken aan Rik Wouters, Servaes, Minne en zoveel andere Vlamingen wiens namen klank geven over de hele wereld. Af en toe herinneren ze zelfs aan Rubens, maar altijd en weerkomend is er de humor, waarin men Breughel kan terugvinden.

Helaas moet hij ons dorpje nu verlaten, wel niet helemaal, maar nieuwe plichten roepen. Als Hoofdaalmoezenier van onze soldaten in Duitsland zal hij nu meestal in Keulen verblijven.We kunnen hem dan ook niet anders dan van harte proficiat wensen en een vruchtbaar apostelaat. Dat huis in de nieuwe heimat is hem van harte gegund, alsook die nieuwe wagen met chauffeur en alles erop en eraan, zodat “Monseigneur” gezeten in de malse kussens rechts achteraan op zijn gemakske ons blad zal kunnen lezen !!!

Wij danken u voor alles wat ge voor ons en ons dorp gedaan hebt, vriend aalmoezenier. Die verwezenlijkingen zijn echter een ander hoofdstuk waard.

Ondertussen vragen we u Heer, schenk ons meer mensen zoals Georges, opdat we in hun werken een glimpje van uwe Heerlijkheid kunnen aanschouwen.”

In het ‘Gesprek van de week’, Kerk en Leven nr.5 van 31 januari 1991 verscheen een gesprek met Georges Herregods onder de titel :

”De aalmoezenier is een vuilnisbak”

Straks gaat Georges Herregods met pensioen. Althans als hoofdaalmoezenier van de BSD (Belgische Strijdkrachten in Duitsland). Als priester blijft hij actief. Hij wordt pastoor in Elst in de buurt van Oudenaarde, zijn geboortestreek. Ook als kunstschilder legt hij de handen niet in de schoot. De ezel en het kanvas, de schetsboeken en mappen met tekenpapier zullen het eerst uit de verhuiswagen worden geladen. Zoals je ‘priester voor eeuwig’ bent (sacerdos in aeternum), blijf je ook kunstenaar tot je laatste snik.

Georges Herregods behoort tot de generatie priesters uit ‘de grote jaren’. Uit zijn wijdingsjaar 1950, kwamen 59 priesters voor het bisdom Gent. Een deel van hen had een jaar verloren tijdens de oorlog doordat ze door de bezetter na hun humaniora opgeëist waren voor de arbeidsdienst. Georges Herregods had zich hieraan kunnen onttrekken door als arbeider te gaan werken in een weverij. ‘Dat jaar tussen het werkvolk gaf ons een andere mentaliteit,’ zegt hij, ‘ik behoor tot de generatie van ontluikende priesters die reeds in de jaren vijftig met een been in de conciliaire vernieuwing stonden, nog voor Vaticanum II. Vanuit onze ervaring keken wij anders op de identiteit van de priester dan de traditionele kijk van een sacrale kaste.  Na zijn wijding in 1950 werd hij leraar aan de Hogere Landbouwschool van Oudenaarde, daarna gaf hij vier jaar les in het college van dezelfde Oostvlaamse stad. In 1957 begon zijn loopbaan als legeraalmoezenier. Meteen Duitsland, meer bepaald Siegen. ‘Je had voor vele weken de jongens. Ze waren in die tijd echt aan hun lot overgelaten. Als aalmoezenier kon je fantastisch werk doen. Je ging overal mee, op maneuver, op kamp. Ik heb veel aan Milac-werk in de kazerne kunnen doen. Ik had ook een goed zangkoor. Op Goede Vrijdag organiseerden wij een grote kruisweg door het kwartier. Klokslag 15 uur weerklonken negen kanonschoten over de stad.’

In 1960 is Georges Herregods voor drie maanden als aalmoezenier meegegaan naar Katanga. Hij heeft twee doden bij de onlusten meegemaakt. Een van hen was van Elst, waar Herregods straks pastoor wordt.

In 1970 werd hij aalmoezenier in Mechelen. In 1973 moest hij terug naar Siegen, omdat hij de zaak daar goed kende en er een grote wisseling van eenheden plaatsgreep. In 1974 werd het Peutie waar hij aalmoezenier werd van het opleidingscentrum en de wapenschool. Hij had gedacht dat hij daar zijn carrière zou kunnen beëindigen. Hij was er in het weekend ook al ingeschakeld in het plaatselijk parochiewerk, vooral bij de jongeren. De opperaalmoezenier meende in 1983 echter dat hij de geschikte persoon was om het hoofdaalmoezeniersschap in Duitsland op zich te nemen. Dat loopt nu ten einde. Dat valt toevallig samen met de eerste fase in de terugtrekking van het Belgisch leger uit Duitsland.

-Speelt een aalmoezenier een rol in het begeleiden van de menselijke problemen van zo’n reorganisatie ?

Ik denk het wel. De aalmoezenier is altijd  een klankbord geweest waarop de mensen hun problemen en hun frustraties konden kwijtgeraken. Hij is de vuilnisbak. Wat ze aan hun chefs niet kunnen zeggen, kunnen ze de aalmoezenier vertellen. Het is goed dat dit kan. De aalmoezenier kan veel relativeren. Dat is een van zijn grote taken, vind ik : de mensen op hun gemak stellen, door ze de kans te geven stoom af te blazen. Wee je, door met mensen te praten kun je toch zoveel zaken goed maken die anders heel slecht zouden aflopen. Ik heb ondervonden dat een goed gesprek ook in wanhopige gevallen redding kan brengen. De mensen zijn vaak heviger in hun eerste reactie. Een gesprek kan hen bedaren.

-Aalmoezenier zijn is dat iets anders dan pastoor zijn ?

Het pastorale werk van aalmoezenier is meer de directe aanpak, de pastoraal van het contact. Op een parochie kan dat minder, vooral in de stad. Daar heeft de pastoor vooral of uitsluitend contact met de kerkelijken.

Hij kan zomaar niet in een fabriek binnengaan om met de mensen te gaan praten. Dat is hier wel het geval. Het grote voordeel van het priesterwerk in het leger is dat je contact hebt met de families via de man die je in de kazerne elke dag ontmoet, met wie je een pint drinkt, met wie je op oefening meegaat, enz. Het feit dat je een uniform draagt net als zij, ben je een van de hunne. In het begin dat je toekomt, benaderen ze je wel wantrouwig : ze willen weten wie je bent. Na enkele maanden voel je of je aanvaard bent. De militairen komen makkelijker naar de aalmoezenier dan de parochianen naar hun pastoor, omdat je meer spontane contactmogelijkheden hebt. Mijn werk van de laatste jaren, als hoofdaalmoezenier, ligt echter op een wat ander vlak. Minder rechtstreeks met de manschappen, maar meer de organisatie. Ik zou het als volgt omschrijven : ik hou mij bezig met de mensen die zich met de mensen bezighouden.

-Men zegt dat het leger een unieke kans is voor de Kerk om jongeren te ontmoeten in een leeftijd waar ze anders daarvoor zo moeilijk te bereiken zijn ?

Dat is klaar. Jonge mensen van twintig lopen zomaar niet naar de kerk of achter een pastoor. In het leger is dat veel spontaner. De eerste dagen van hun legerdienst lopen ze er heel verloren bij. Als je ze dan aanspreekt, zijn ze zeer toegankelijk. Veel miliciens hebben sinds hun vormsel geen pastoor meer gezien.

-U bent ook kunstschilder.

Als kleine snotneus zat ik al te tekenen in het café van mijn grootmoeder. Ik heb geaarzeld of ik St.-Lucas zou volgen of me zou aanmelden voor de militaire school of naar het seminarie zou gaan. Ik heb het derde gekozen. Ik had het geluk dat ik van die twee andere ook iets kon doen. Ik heb mijn jeugd gekend in de tijd van het expressionisme. Ik heb altijd, zonder het goed te weten, voor die stroming een voorliefde gehad, omdat die in zekere zin spiritueel is maar ook zeer menselijk. In al mijn schilderijen komen mensen voor. Ik hecht veel belang aan de ogen, omdat deze de expressie van de afgebeelde figuur zijn. Ik ben niet voor landschappen en stillevens. Vermits ik ook religieus ben, zit dat er ook in. Misschien is mijn kunst typisch Vlaams. Wat mij daarin beweegt, weet ik niet. Het komt vanzelf. Dikwijls zit er een humoristische blik op de wereld in, maar ook een aandacht voor de miseries van het leven, dat niet alleen seks en plezier maken is. Tegelijk wil ik alles relativeren. De mensen op mijn schilderijen zijn ook nooit echt gelukkig of plezierig, zeggen ze. Er hangt altijd wat weemoed over. De weemoed van : het is maar een klein leven dat we leiden, een klein geluk dat we dragen, een klein liefde waartoe we in staat zijn, nooit dat echte, grote volmaakte. Zo heb ik een koppeltje geschilderd. Ze staan wel heel dicht bij elkaar, maar toch kunnen ze als het ware niet echt bij elkaar komen. Het is ook wel best dat we nooit de andere kunnen worden, maar onszelf moeten blijven. Ik schilder het verdriet van de wereld ook : een oude tante in een rusthuis die zit te wachten tot er bezoek komt. Er staat een papegaai bij : in afwachting praat ze tegen zichzelf. En dan mijn ‘Ween over uzelf en uw kinderen’ : een Christus voorgeleid door een soldaat zoals we op de televisie zien, omringd door vrouwen die wenen. Mensen bepalen hun eigen lot. Ween dus over uzelf, zegt Christus. Kijk naar de Golf : iedereen is tegen de oorlog, maar we zijn er regelrecht naartoe gegaan.

M.V.d.V.”           

Ontelbare pennenvruchten liet Georges Herregods na in de Leestse Milac-periodiek. In De Band van februari 1976 publiceerde hij :

“Alle dagen vlees en soep zonder werken bij den Troep…”

Ik hoor mijn vader zaliger nog over den troep vertellen : hoe ze ’s avonds vooraleer “z’er inkropen” eerst hun luizen zaten te vangen : ze hielden daartoe hun broek met de naden boven een kaarsenvlammeke. Men kon de luizeneikes horen knetteren en de luizekes zelf vielen geroosterd in het vuur.

Sindsdien is er heel wat water door de Zenne gelopen. De tijden zijn veranderd. Ook de troep is er niet op verslecht. Anciens die tien jaar geleden van de klas ‘zwaaiden’ kunnen hun ogen niet geloven als ze tegenwoordig een moderne kazerne van dichtbij zien : ge kunt zelfs de ‘muur’ niet meer doen, want er is geen omheining meer, geen muur, geen draad, niets : systeem van vertrouwen noemen ze dat.

Waar is de tijd dat z’uit gamellen moesten fretten : stomp met boeletten en ’s anderendaags boeletten met stomp ! Thans is dat self-service : G.B.systeem, alle dagen keus tussen drie menu’s. En een rollend tapijt verdwijnt met uwen afwas ! Vooral de menselijke kant is verbeterd : jongens die getrouwd zijn of met familieproblemen zitten, krijgen een kazerne tegen hun deur en slapen elke nacht in hun eigen bed. Het verlofsysteem werd interessanter. En het strafreglement van 1830 werd eindelijk wat aangepast !

Toch blijft de troep voor wie binnenmoet nog steeds een avontuur, een ontgroening, waar hij in zijn leven iets van overhoudt, ten goede of ten kwade : nieuwe horizonten, nieuwe kameraden, ver van huis op eigen poten. ’t Is niet al slecht wat er aan is : wie optimist is en wat haar op zijn tanden heeft, zal er ook veel deugd aan beleven…

Of in hetzelfde blad van augustus 1976 brak hij een lans voor het lidmaatschap van een jeugdvereniging :

“O ja, de kerels  bestaan nog…

Zondagavond op een troepenkamer in Siegen. Hij kwam binnen in zijn scoutskostuum, met korte broek, gouden haartjes op zijn pezige billen, een zweetlucht rond hem, en liet zich op zijn bed vallen : oef ! Hij had zich nog eens een ganse namiddag ingezet voor zijn ‘wolfjes’, de kinderen uit het militaire dorp. Zijn kameraden lagen van op hun bed te grinniken : ‘hebde ze nog eens goed verdiend ? Hebd’u goed geamuseerd ?’

Het is meer plagerij dan kwade wil, want in de grond kunnen ze hem best verdragen. En ze weten nog hoe hij de eerste dag dat ze binnenkwamen hen heeft moeten helpen om hun dekens te plooien, want zelf konden ze het niet.

Dat is zo. Ge haalt er bij de troep direct de mannen uit die in een jeugdbeweging zijn geweest. De jeugdbeweging maakt u gereed voor het leven :

-ze maakt jongemensen ‘sociaal’ omdat ze hen op een ongedwongen manier leert omgaan, leert ‘leven’ met de anderen. Ze opent de kleppen van de ogen en leert hen verder zien dan hun eigen persoontje en het wereldje van hun gezin.

-ze leert hen ‘spelend’ door het leven gaan, met al wat het spel inhoudt aan fair-play, kunnen verliezen, optimisme.

-ze leert hen de liefde tot de natuur en de moed om ook het harde aan te pakken.

Ge wordt een schoner mens ! En laat dan de anderen maar lachen.”

Terug In zijn geboortestreek begon Georges Herregods in 1992 vrienden-kunstenaars uit te nodigen om hun werk tentoon te stellen in zijn kerk te Elst ter gelegenheid van het feest van Sint-Apollonia.

Intussen is dit evenement uitgegroeid tot een cultureel hoogtepunt dat zelfs buiten onze landsgrenzen bekendheid geniet.

Hierna een verslag van een ‘Alnetum’ uit 2011 :

BRAKEL – Priester Georges Herregods is wereldbekend in Elst. Het mag dan ook niet verwonderen, dat al zijn nieuwe werken vlug verkocht waren. Temeer daar Georges ze aan heel democratische prijzen verkocht heeft. Hij geniet immers van de wetenschap, dat ze zullen hangen bij mensen die hem een warm hart toedragen. Zondagnamiddag waren er al 1.300 bezoekers komen genieten van de tentoonstelling. Ik sprokkelde enkele impressies, allen even lovend !

Frans en Mieke uit Harelbeke : loven de aparte stijl van de werken van Georges. Ze vinden ze deels kinderachtig, maar dan wel in positieve zin. Ze zijn beeldend, hebben iets van de werken van Permeke. De kleuren vinden ze geweldig, en de schijnbare tegenstelling tussen het religieuze en de sexueel getinte kant van vele werken, is ook geslaagd.

Johan en Monique uit Melle : vinden de schilderijen erg mooi en vooral vanwege de boodschap die ze uitdragen. De Afrikaanse invloeden, de fragmenten uit de Bijbel, de herinneringen aan vroeger, de ironie om kerkelijke gebeurtenissen, ze hadden het allemaal niet verwacht van een pastoor. De titels bij de schilderijen vinden ze erg adrem !

Wim en Ann uit Zottegem : roemen de werken om hun vrolijkheid, die hun spontaan aan het lachen brengt. Ze zijn kinderlijk, met sterke kleuren. Het doet hen aan een kinderbijbel met prentjes denken. Ook zij vinden dat Georges Herregods wel durft, om op die manier te schilderen.

Dirk en Mia uit Oudenaarde : …vele werken vertalen de actualiteit met een ondeugende knipoog. Hij roemt de schilder voor zijn klare kijk op de wereld !

Martin en Marijke uit Merelbeke : …de schilderijen fascineren hem, onder andere vanwege het grote stripgehalte. De personages gaan dialogen met elkaar aan, wat goed zichtbaar is op vele doeken. Georges is niet de verfijnde technicus, maar dat is ook niet noodzakelijk om mooie kunst te maken. Kunst, en ook de werken van Georges Herregods, zijn immers van een hogere dimensie.

We hebben met z’n allen genoten van de tentoongestelde werken, en hopen, nog veel meer werken van Georges Herregods te kunnen bewonderen in de toekomst.

(Website van Martin Uvijn verslag van het Alnetum 2011 in Brakel)

In ‘Klei en Kleur. Georges Herregods retrospectief’  Antwerpen, Halewijn 2002, belicht publicist en journalist Koenraad J.S. De Wolf het veelzijdig kunstenaarschap van de gewezen inwoner van Leest, wiens kortstondige aanwezigheid in dat dorp nog overal zichtbaar is.

Bijvoegsels :

-De achterkant van zijn Leestse woning in de Kouter.(pentekening van Karel Soors)

-Pater Damiaan door de ogen van Georges Herregods.

-De kunstenaar in 2011.

-Gevonden op het internet…

05-06-2012 om 18:54 geschreven door Marcel Van Hoof

1974 –  Nieuw lokaal voor Chiromeisjes. 

Dat jaar kregen de Chiromeisjes een nieuw gebouwd bakstenen lokaal of heem haaks en naast de parochiezaal. Dit dankzij de inzet van velen, o.a. van pater K. Van Aken, proost (sinds 1973-1974) en van groepleidster Gert De Prins. Als financieel hulpje organiseerde men een papierslag. Drie jaar later telde men in Leest honderd en vijf Chiromeisjes waarvan er vijfentachtig mee op bivak gingen.

Voor de oudsten –er waren zes leeftijdsgroepen met eigen einduur :  prutsen, de speelclub, de kwiks, tippers, tiptiens en de aspimeisjes- werd maandelijks een gemengde vergadering met de ‘kerels’ gehouden. En er was ook een oudercomité.

(Wilfried Hellemans, ‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, 2009)

1974 – Enkel jaartal bekend : Leefmilieu Leest – Zet het licht op groen

Stinkt de Zenne,

“U kent ze ook wel, onze mooie riviergang, waar de mist zo spookachtig kan wezen dat zelfs een doorwinterd automobilist er grijze haren van krijgt.

Dit is een feit, en misschien is het ook wel een feit dat ze dat in ‘Brussel’ niet weten, maar zeker is het, dat wij Leestenaren nog een mooi stukje groen hebben, langsheen die

Zenne waar we ons soms nog te weinig bewust van zijn. Leest is en blijft een dorp dat als landschappelijk waardevol gebied een pluspunt is in onze sterk geïndustrialiseerde wereld.

Het verheugd ons dan ook ten zeerste, toen wij een dezer dagen mochten vernemen, dat de westelijke zennekant, welke niet als beschermd-landelijk gebied was afgeschreven, en gaat van

Heffen-Leest-Hombeek, dat deze streek zou worden opgenomen, dit op een zo groot mogelijke basis genomen en te interpreteren, als beschermd gebied.

DE ZENNE STINKT, maar onze Zennevallei is een stukje Leest dat de moeite waard is, zichzelf te kunnen blijven !” (De Band)  

1974 – Georges HERREGODS

Dat jaar vestigde priester en kunstenaar Georges Herregods (°1926) zich te Leest.(een andere bron vermeldt 1970)  Hij zou er verblijven tot 1983 bij zijn benoeming tot hoofdaalmoezenier van de Belgische Strijdkrachten in Duitsland. Alhoewel zijn domicile in de Kouter behouden bleef, resideerde hij van toen af de meeste tijd van het jaar in Keulen.

In zijn Leestse periode verzette de aalmoezenier bijzonder veel werk. Op pastoraal en sociaal maar vooral op artistiek gebied en als monumentenverzorger.

‘De Band’, het maandblad van Milac-Leest, kreeg een ander aangezicht toen hij zich met de redactie begon te bemoeien.  Naast aalmoezenier was hij ook een begenadigd en veelzijdig kunstenaar : keramist, schilder, tekenaar en auteur. Hadden Jan De Decker en Hendrik Diddens zich al voorzichtig aan geschiedkundige bijdragen over de gemeente Leest gewaagd, de aalmoezenier nam het hele kerkarchief onder de loep. Zijn historische bijdragen werden door iedereen gesmaakt : stambomen van de oudste Leestse families, de historiek van de eeuwenoude herendoeningen, van de kerk, de pastorij, de kapellekens…

Na zijn benoeming tot hoofdaalmoezenier dankte ‘De Band’ hem op haar manier :  

“Beste Georges, wij danken u van harte voor uw inzet. Als grote bezieler en motor van De Band hebt u zich gedurende meer dan acht jaar met hart en ziel ingezet voor ons dorpsblad. Duizenden tekeningen van uw hand brachten een persoonlijk cachet aan de Band. De vele bandwerkavonden in een geest van samenwerken hebben van de Band een fijn verzorgd en veel gelezen blaadje gemaakt. Wij zijn daar fier op. De goede samenwerking heeft veel mensen dichter bij elkaar gebracht. De ontelbare keramieken die we hebben zien groeien en die je overal tegenkomt zijn als zoveel geesteskinderen waarbij men even ernstig wordt of moet lachen. Ze geven een blijk van uw mensenkennis en kunstzin.
Georges, wij kijken uit naar uw Keulse brieven en als het kan, willen we blijven hopen op uw medewerking.”  

Aan hem werd ook nog een stukje poëzie toevertrouwd :

“De Heiland had U lang bewaard,
om zonneschijn te brengen
en leven in de woestenij
of mensen bij elkaar te brengen.
Nu gaat ge weer te naaste bij
de sporen van ons Heer.
De bloesems door U opgespaard
zullen bloeien, telkens weer.
Al gaat ge Georges tot ieders spijt,
de vrienden van “de Band” geraakt ge nimmer kwijt.”  

Naar aanleiding van de fusie in 1977 en omdat 1978 uitgeroepen werd tot ‘Jaar van het dorp’  verzocht burgemeester Lauwers de aalmoezenier om een boek over het dorp te maken. Georges Herregods liet zich omringen door een tiental Leestenaars en onder zijn algemene leiding ontstond in ’78 het fraaie ‘Leest Geweest’.
In 1980 verscheen van zijn hand ‘Waar Leestenaars samenkwamen’, een uitgave van Davidsfonds Leest met een historiek van de kerk en een blik op haar kunstpatrimonium. 

Georges Herregods werd in 1950 in het bisdom Gent tot priester gewijd, dit samen met 59 andere priesters. Een deel van hen werd tijdens de oorlog, na hun humaniora, opgeëist door de bezetter. Georges kon hieraan ontsnappen door als arbeider te gaan werken in een weverij. “Dat jaar tussen de arbeiders gaf mij een andere kijk op de realiteit”, vertelde hij. “Ik behoor tot de generatie priesters die toen al half in de conciliaire vernieuwing stonden, nog voor Vaticanum II. Vanuit onze ervaring hadden we een ander beeld van de figuur van de priester.”

Na zijn wijding werd priester Herregods leraar aan de Hogere Landbouwschool en aan het college van Oudenaarde.

In ’57 begon hij zijn werkzaamheden als aalmoezenier in Siegen, Duitsland. “Ik heb toen veel aan Milac-werk kunnen doen omdat de jongens in die tijd echt aan hun lot overgelaten werden.”

Drie jaar later ging hij als aalmoezenier mee naar Katanga, waar hij tijdens de onlusten getuige was van de moord op twee mensen. Via een aalmoezenierspost in Mechelen, en zijn terugkeer naar Siegen, werd hij begin ’70 aangesteld in Peutie. Ondertussen verbleef hij in Leest en werd er een echte Leestenaar. In 1983 werd hij hoofdaalmoezenier in Duitsland.

Priester Herregods ontpopte zich in zijn loopbaan als een volleerd kunstenaar, die ettelijke uren les liep aan diverse kunstscholen.

“Als kind tekende ik de achterkanten van affiches vol met stripverhalen. Dat was in het café van mijn grootmoe, in Brakel. Ik heb lang geaarzeld om naar de St.Lucasschool te gaan, me aan te melden voor militaire dienst, of naar het seminarie te trekken. Ik koos voor het derde, maar had het geluk dat ik ook van die andere twee opties wat kon proeven”, aldus de aalmoezenier in GvA op 28 maart 1991. (zie verder)

Deze kunstenaar, die zichzelf een self-made man noemt, liet geen gelegenheid voorbij gaan om zich op artistiek vlak te vervolmaken. Van ’51 tot ’56 volgde hij les bij Gerard Hermans, aan het St.-Lucasinstituut in Gent, waar hij zich bekwaamde in etsen en schilderen. Nadat hij naar Siegen was gestuurd, volgde hij er een jaar “Mahlkurse”, bij Meyer-Lippe en bij Willy Schutz, die zelf een opleiding genoot bij de wereldbefaamde Oostenrijkse en later Britse Oskar Kokoschka. Zijn later verblijf  in de kusntstad Köln gaf Georges de gelegenheid drie jaar les te volgen bij Wolfgang Guntermann, in de privéschool Kölner Schule für Mahlerei.

Het werd van G. Herregods is volks en expressief. Op al zijn schilderijen komen mensen voor en ze zijn overgoten met humor. Bovendien verraden tal van zijn werken zijn religieuze engagement en graag zet hij veel kruisen en Christusfiguren neer.

“Het koor van Herzogenrath” omschrijft de aalmoezener zelf als één van zijn beste werken.

In 1984 benoemde de paus hem tot “Apostolisch Militaris”, met standplaats te Brussel. In deze nieuwe hoedanigheid hield de aalmoezenier eraan zelf een hoogmis te Leest te celebreren en de gelovigen aldaar zijn eerste pauselijke zegen “laetare populum innocente” te geven.

Naar aanleiding van zijn afscheid van het leger en van Leest bracht het Davidsfonds een retrospectieve van zijn werken in de parochiezaal tijdens “Posse Leest” 1991.

“Klei en kleur, 35 jaar tussen boeren en soldaten, George Herregods” kende een enorm succes.

Georges trok in 1991 naar zijn geboortestreek Elst waar hij als priester actief bleef. (GvA,1/6/91)

Naar aanleiding van de Davidsfonds tentoonstelling “Klei en Kleur” met werk van Georges Herregods ter gelegenheid van “Posse Leest” 1982 publiceerde Gazet van Mechelen een intervieuw van Pat Donnez met de aalmoezenier-kunstenaar : (9/4/1982)

-G.H. : “Ik ben op de eerste plaats aalmoezenier en heb daar nog geen minuut spijt van. Ik heb daar ook mijn hele leven op gezet. Kolossaal intressant als opgave. Er zijn dagen dat ik werkelijk tevreden ben dat ik die richting gekozen heb omdat ik mensen heb geholpen. In die zin zijn mijn andere activiteiten, nevenbedoeningen die altijd in verband staan met mijn apostolaat, mensen samen brengen en werken steunen.”

-Na vele jaren dienst in Siegen, ga je in ’74 naar Peutie. Een opleidingscentrum voor nieuwe rekruten. Waaruit bestaat je taak ?

-G.H. : “Ik help de rekruten de eerste dagen opvangen. Die jongens zitten dikwijls met problemen omdat ze ontworteld zijn, voelen zich “mottig”. Omdat ze uit hun gewoon burgermilieu worden getrokken kampen ze met heel wat sociale problemen. Thuis zit er dan dikwijls ook iets niet in de haak. Als aalmoezenier ben je katalisator van al die gevoelens. Het menselijk en geestelijk aspect loopt geweldig door mekaar. In een pluralistisch milieu moet je aanvaard worden, en moet je mekaars mening respecteren.”

-Aalmoezeniers kunnen duidelijk nog werk leveren in het leger ?

-G.H. : “Je merkt dat een minderheid het ernstiger neemt dan ooit. Op een parochie is er altijd iemand bij wie ze in nood terecht kunnen. Vooral in Duitsland in het BSD-garnizoen met de families en kinderen. Daar kan een priester nog werken. In België ligt het anders. Het geestelijk aspect speelt minder. De cultus ligt anders, de meeste jongeren zijn zondags thuis. Zo kwam ik in de kazerne in Peutie toe en vond een heel mooie, oecumenische kapel –zowel voor katholieken, protestanten als andersdenkenden. Is dat nodig, vroeg ik mij af, in een tijd waar zondags het grootste deel naar huis gaat ? Maar ik ben sindsdien van idee veranderd. Elke kazerne heeft een plaats nodig waar je je kunt bezinnen en tot jezelf komen, rustig worden, nadenken en bidden. Mijn bureau is net naast de kapel en ik hoor regelmatig mensen binnengaan.

-De opkomende vredeswil van honderdduizenden jongeren blijkt samen te gaan met anti-leger houding. Kan je je daarmee verzoenen ?

-G.H. : “Dat wordt dikwijls verkeerd begrepen. Alsof voor de vrede zijn, a priori betekent tegen het leger zijn. Alsof alle militairen voor oorlog zouden zijn en tegen de vrede. Dat is het verkeerde. Het is een andere opvatting om vrede te bekomen en te bewerken. De ene zegt je moet de deur open zetten, de ander : neen, je moet zorgen dat ze niet binnen kunnen. Op den duur weet je niet wat het beste is. Maar de twee beogen hetzelfde. We mogen niet van alles een krachtproef maken.”

-Je woont 12 jaar in Leest. Je keramieken en schilderijtjes drukken een gemeende verbondenheid met het dorp uit. Je moet je ongetwijfeld thuis voelen ?

-G.H. : “Ik ben hier niet als pastoor komen wonen maar als gewone mens tussen de Leestenaars, als parochiaan. Maar omdat de mensen in u ook een priester zien, komen ze met andere problemen, soldatenzaken, jongens die bij den troep moeten. Ik probeer mezelf te zijn in mijn werken. Kijk je ziet dat die schilderijen gericht zijn op de gewone dorpelingen. Zij vragen geen grote kunst, zij vragen om de gewone dagelijkse zaken. Het is geen grote schepping, het vraagt creativieteit en het is toch artistiek verantwoord.”

De werken staan kris kras verspreid in het salon.Het zijn de jongste, één moet nog een kader krijgen. De geur van olieverf maakt de kamer tot een atelier. Gezichten op Leest, de pastorie, landschappen, wachten naast religieuze taferelen, op een veilig onderkomen in de parochiezaal.

-De persoonlijke stijl herinnert ons aan de naïeven ?

-G.H. : “Dat komt waarschijnlijk door de grote expressiviteit. Gelaat met grote ogen en eenvoudige mondtrek. Ik geloof dat ik zo op mijn best ben. Ik heb in mijn leven nogal wat cartoons gemaakt voor allerlei blaadjes en uitgaven. Ik ben daar nogal sterk in ja, al zeg ik het zelf.”

-Vooral in je niet-profane schilderijen blijk je met dubbele bodems te werken ?

-G.H. : “Dat klopt. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen ! Een tafereel met de Kristusfiguur centraal en er rond een maskerade, het lijkt wel carnaval hé. Die mensen rond Jezus, staan voor de rechtvaardigheid van de wereld, de bourgeoisie die (ver)oordeelt. Jezus is de zwakheid. De band met de oorlog en de repressie die klaar staat met de steen, is voor de hand liggend, zie je.”

-Je hebt ook een oven voor je keramische werken. Niet gemakkelijk werken neem ik aan ?

-G.H. : “Ik maak eerst een schets, boetseer de klei –die wordt uitgehold om barsten te voorkomen en te beletten dat de klei vlugger droogt- en begin een eerste maal te bakken.

Nadat het glazuur is aangebracht, wordt de klei een tweede maal gebakken. En dat is niet zo eenvoudig omdat de temperatuur verschilt naargelang de klei en het glazuur. Nu draait mijn oven al enkele dagen op volle toeren. Mijn grotere stukken laat ik in Westerwald bakken. Een klein familiebedrijfje in Duitsland waar ik elke maand een halve middag ga werken. Het is een oeroude methode, men werkt er zoals 500 jaar geleden. Het is een speciaal systeem. De stukken staan in de vlammen en de temperatuur gaat tot 1250 graden. Je strooit zoutkristallen in de oven die tot zoutklompen verdampen, en die neerslag vormt een natuurglans die je niet met een electrische oven kunt bekomen. Niet giftig en bevat ook geen loodwitten. Die natuurglans gebruik ik voor mijn potten, kopjes en borden.”

-Dit weekeinde gaan meer dan 180 schilderijen en karamieken de deur uit. Met pijn in het hart ?

-G.H. : “Nee, oh nee. Op het moment dat het werk af is en je merkt dat het mensen het graag zien, dat je aan hun ogen ziet dat het hun zint, is je doel bereikt.

Als ik gewaar wordt : kijk, die neemt dat keramiek of vergezicht omdat hij het graag ziet, dan ben ik tevreden.”

Foto’s :

-De extra lokalen van de Chiromeisjes. (foto : ‘De St-Niklaasparochie in Leest’, Wilfried Hellemans)

-Aalmoezenier Herregods

-Georges Herregods tijdens een tentoonstelling.

05-06-2012 om 18:09 geschreven door Marcel Van Hoof