Eddy De Smet naar een schets van

zijn ‘baas’ Georges Herregods.

1983 – Julinummer ‘De Band’ : Eddy De Smet zwaait af (assistent van Aalm. Herregods)

“Beste mensen, mijn verhaal speelt zich af in een klein Brabants dorpje. Een dorpje van ongeveer 2000 inwoners gelegen tussen Vilvoorde en Melsbroek, aan de autosnelweg Brussel-Mechelen.

Momenteel is Peutie een landelijk dorpje en is gedeeltelijk afgesteld op het industriële Vilvoorde. Dit belet niet dat aan de rand van de gemeente verscheidene uitgestrekte bossen zijn die hun gunstige invloed laten gelden voor een gezond en aangenaam leefmilieu.

Veel bezienswaardigheden zijn er niet, gezien branden en verwoestingen weinig spaarden. De kerk, gebouwd rond 1900, bevat een werk van David Teniers de Jongere, getiteld ‘De zeven werken van Barmhartigheid’ (1660). Niet te verwonderen, gezien de schilder lange tijd in deze streek woonde.

Het vroegere kasteel Batenborch, zetel van de plaatselijke heerlijkheid, heeft een middeleeuwse oorsprong. Momenteel blijft er van het oude slot niet veel meer over.

Maar de rust en kalmte zijn uit Peutie nog niet verdwenen…

Als men van Mechelen naar Brussel reist via de E-10 dan ziet men op zo’n 10 km van Brussel langs rechts een aantal moderne blokachtige gebouwen. Dat is dan de kazerne. Een moderne kazerne. Het kwartier Majoor Housiau. Daar werd ik 10 maanden geleden opgeroepen om mijn dienst te vervullen. De eerste maand was dus de opleiding tot soldaat. Gedurende die vier weken gaan ze daar van een gewone brave burger eens een straffe, stoere soldaat maken. Dat is water in een mand scheppen. Hoe kan men nu  iemand die van toeten noch blazen afweet, op vier weken leren marcheren, groeten en al dat andere gedrill, leren sluipen, kruipen en kamoefleren, leren schieten, laat staan een geweer vast houden. Ook proberen ze je wat bij te leren over graden, over nucleaire, biologische en chemische oorlogsvoering en nog over vele andere dingen die ik al 9 maand vergeten ben. Na die maand kent misschien de helft van een peleton het geleerde. Van die helft draagt de helft hiervan nog iets mee na de tweede maand,enz.

Oorspronkelijk zou ik mijn dienst vervullen als telefonist. Zoals jullie allemaal weten zit ‘den aalmoezenier’ ook in Peutie. Gedurende mijn eerste maand trof ik hem eens en zijn bediende zwaaide toen toevallig af. Gezien mijn codenummer toevallig in aanmerking kwam, kon ik die plaats innemen. Ik was in de zevende hemel. Ja, bij een aalmoezenier werken dat is een droom die slechts voor één is weggelegd. Nogal wat beter dan die stomme transmissies en bovendien mocht ik nu elke dag om 5 uur naar huis. En dat is veel waard als je soldaat bent.

Daar wil elkeen voor tekenen. Meteen werden ook alle kampen, manoeuvers, schietoefeningen, wachten en piketten afgeschaft, want ik was onmisbaar (neem dit maar met een korreltje zout) op het bureel van de Padre. Dat waren zowat de normale voordelen die ik had. Ook waren er nog andere voordelen wanneer er weinig werk was. Dan wist ik wel altijd iets te doen. Zo had ik dan tijd om de planten van de kapel een beetje vocht te geven, of om den boel wat op te ruimen want na een klei- of verfslag kon het er nogal stofferig uitzien… Ook vond ik nogal eens de tijd om een boek of krant te lezen. Die had ik daar wel genoeg. Ik zat bij de bron. Juist naast ons bureau is de bibliotheek met leeszaal waarin een uitgebreid  pakket kranten liggen (wel 20 verschillende). Dus lectuur genoeg.

Nu heb ik het enkel nog maar gehad over de stille momenten die ik had (en die de aalmoezenier nooit had). Nu één en ander over het werk bij een aalmoezenier. De hoofdschotel was wel het typwerk. Er moest redelijk veel geslagen worden. Ik heb dagen gehad dat ik niet van het machien wegkwam. Ook iedere maand typte ik enkele artikels voor ‘De Band’. Hier en daar liet ik enkele hoekjes open zodat mijn collega die artikeltjes een beetje versierde en opvrolijkte. Dan ging het geheel naar de drukkerij om vervolgens terug te komen en dan maakte ik er boekjes van. Wat er dan mee gebeurde weet ik niet maar feit is dat ze bij u allen in de bus komen.

Terug ter zake. Er wordt mij nogal eens de vraag gesteld of ik nu ook potten en mozaïeken kan maken. Neen hoor. Geloof me, den eerste den beste maakt zoiets niet. Men moet er iemand voor zijn die deze talenten bezit en dan speelt ook de langdurige ondervinding nog een grote rol, voor zover ik hiervan op de hoogte ben.Voor kleiactiviteiten was er trouwens in de kazerne geen tijd. Regelmatig echter werd bij het afscheid van één of andere hoge piet aan de aalmoezenier gevraagd een herinneringsgeschenk vanwege de kazerne te maken. Wat ik dan te doen had was de klei kloppen en rollen, dus klaar maken om er iets uit te snijden of te vormen. Ook heb ik enkele mozaïken gevoegd met cementcol. Meer heb ik niet gedaan, meer kon ik trouwens niet.

Voor de rest was er ook nog een hele boel correspondentie. Er kwamen daar dagelijks een heel pak papieren toe en er moesten er met momenten ook veel verstuurd worden.

De eerste twee weken van iedere maand zijn altijd de zwaarste, dan komen de nieuwelingen aandraven met hun ‘problemen’ nadat de aalmoezenier hen heeft toegesproken in de cinemazaal. Soms is het wel een ganse processie.

Ik zorgde ook dat er hier en daar affiches te lezen kwamen i.v.m. de H. Missen, of één of andere bedevaart, of i.v.m. andere kerkelijke aangelegenheden. Ik zorgde er ook voor dat er wat muziek op een casette kwam voor de zondagsmis. De liedjes werden uiteraard door de aalmoezenier gekozen.

Ik heb een mooie legerdienst gehad met proper, afwisselend en niet te veel werk, maar toch genoeg om aan de verveling te ontlopen. Tijdens die 10 maanden heb ik heel veel, praktisch alles, te danken aan de aalmoezenier. En langs deze weg doe ik dat dan nog eens. Van harte bedankt aalmoezenier !!!

Tot slot nog een prettige anekdote.

Naast ons bureau is de bureau van het culturele centrum. Daar werk An, een vrouwelijk B.V. Zij had haar auto eens verkeerd geparkeerd vlak voor de oprit omdat er geen plaats was. Dus voor den aalmoezenier was er geen parkeerruimte. Hij had niet beter gevonden een papiertje tussen de ruitewisser van An haar auto te steken. Aangezien een boefer toch niet kan lezen of schrijven waren er geen problemen voor den aalmoezenier en zijn fars. Dan ging hij vertellen dat de militaire politie haar hadden geboekt. Waarschijnlijk was het een waarschuwing maar verzetten zou aangeraden zijn. An stormde vol paniek naar haar auto en reed weg. En zo rap als de wind placeerde de aalmoezenier zijn karretje op de verboden plaats. Hij stond en dat was het voornaamste en An kon enkele honderden meters verder een plaatsje gaan zoeken.

An heeft nooit beseft dat ze was beet genomen. Maar ja, wat zou je willen, een BV en dan nog wel een vrouw !!!

Of den aalmoezenier nu geboekt is geweest of niet, hij heeft het me nooit komen zggen.

In alle geval hij stond verkeerd geparkeerd…

    Eddy.”

11-06-2013 om 18:10 geschreven door Marcel Van Hoof

De kleine Theo Teughels in de armen

van zijn vader Louis.

1983 – Juli  : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Theo Teughels van 28 maart 1954 :

GROOTVADERS HOND.

“We reden voor een paar maanden naar de zee. Daar gingen we naar de familie WAUTERS-TEUGHELS. Bij deze familie hadden ze een hond, die heette Cixi, en Cixi had toen zeven jongskens. Mijn oom Antoon zegde : ‘Als ge een hond moet hebben, zeg het dan maar.’

Grootvader dacht even na en zegde : ‘Ja, ik wil een hondje. Deze avond zal ik hem komen halen.’ En hij zocht uit het nest het schoonste diertje.

Het hondje was een paar maanden oud, het had lieve oogjes, lange oortjes, gekruld haar op zijn lijf en een kort staartje zwierde achteraan. Het kon al wat keffen en alleen eten.

’s Anderendaags, als we van de duinen terugkwamen, gingen we nog goeiedag zeggen, wat praten en reden we met ons hondje weg. We hadden het in de auto gezet op een kussen. Toen we onderweg waren vroeg grootvader : ‘Maar, hoe gaan we de hond noemen ? Max ?’ was zijn voorstel. ‘Neen !’ zeiden we allen. ‘Even nadenken…’ zegde hij dan weer.

‘Boel zullen we hem noemen’, zegde onze vader gauw. En ’t was dan Boel.

We waren goed thuis gekomen. En ’s anderendaags zijn we de hond gaan aangeven. Maar bij zijn naam is er iets bijgekomen. Thans heet hij : BOEL DE LA REINE DE LA PLAGE.

‘Dat is plechtig en hiermee wordt hij bijna van adel,’ zegt onze va.

Maar het is toch een deugniet en een heel slimme hond. Hij ging dikwijls lopen en op ne keer stond grootvader met een stok klaar tegen dat Boel zou terugkomen en grootvader gaf hem een pak slaag.Dat heeft Boel goed onthouden.

Boel is mijn beste vriend, mijn liefste Boeleke en met zijn vele krullekens precies een warreboeleke.”

De schrijver Theo TEUGHELS :

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Mechelen op 9 september 1942.

-Oudste zoon van Louis TEUGHELS  en Mathilde ABSILLIS, Blaasveldstraat 26.

-Gehuwd te Rome in 1975 met Stef MACHTENS uit Sterrebeek (onderwijzeres).

-Wonende Moorselstraat 15 Sterrebeek (deelgemeente van Zaventem)

-Beroep : vanaf 1959 meubelmaker in Mechelse firma, sinds 1978 Technisch leraar Houtbewerking (Technische vakken) Leuven Groep T, Dekenstraat 3.

-Kinderen : Luc en Wim.

-Studies na het 7^de leerjaar : 1 jaar Oefenschool Mechelen, 3 jaar Vakonderwijs Houtbewerking TSM – A3, daarna 2 jaar avondonderwijs na dagtaak als volgt

onderverdeeld : 3 jaar meubeltekenen TSM, 4 jaar meubelontwerp SITO – B2, 1 jaar Academie Mechelen – sierboetseren, ornamentstekenen, 3 jaar Pedagogiek – Pedagogisch diploma. – Leuven.

Hobby’s :

“Mijn werk is mijn hobby en vice versa,” zegt Theo,”liefst meubelen ontwerpen en maken.”

Maar zijn hobby schoot onvoorziens volop in actie en hij voelde zich bijzonder hoog in zijn element bij de aankoop in 1973 van het oud hoeveke in de Oude Leestse Baan, nr.37 (=’t Strijp). Een droom zou hij proberen gestalte te geven. Zijn eerste raming was de restauratie te verwezenlijken in één jaar, wat uiteindelijk uitliep tot vijf jaar. Maar het resultaat, lezer : aardig, fijn, esthetisch, smaakvol, puik.

Ik stel ’t volgende vast : toen Theo de Leestse school verliet, heeft hij een jarenlange kamp ingezet voor hogerop. Veel moed en kiemend zelfvertrouwen, het nodige moreel, sterke en rustige kracht, drijven hem taai en koppig door, niet bang voor de hele lange inzet. Er groeit in hem iemand die zijn doel niet wil loslaten. In de dingen die hij stelt, let hij op het einde, mikt scherp naar wat hij op het oog heeft. Elf jaren avondschool na zijn dagelijks werk is een lastig pak en een zware torn, waarvoor men veel moed moet scheppen en houden.

Daarbij mag ik vermelden, dat Theo lange maanden een voor zichzelf moeilijke en voor zijn ouders een bijzonder beangstigende tijd heeft doorgemaakt, toen zijn gezondheid, langzaam, maar steeds erger, en uiteindelijk uitzichtloos de sukkeldreef in geraakte. Maar een jongen, die van kleinsaf geleerd werd, voor allerlei werk en moeilijkheden niet om te gaan, die geoefend is zich pal te zetten, zich veel te kunnen ontzeggen, heeft door die taaie levensregel zijn wil gestaald, beschikt meer dan een ander over de nodige reserve – WIL en HOOP en KRACHT en VITALITEIT en STUWING en ENERGIE en DOORZETTINGSVERMOGEN.

Waar hier in België geen hoop meer was voor hem, zonder amputatie van zijn been, heeft hij, met een straal van hoop, de weg naar KASSEL (Duitsland) genomen. Een zeswekenlange behandeling in een kliniek aldaar zette hem weer op de weg naar de volkomen genezing.

Gelukkiglijk. Maar voor mij zit ook Theo zelf daar voor iets tussen. In elk geval, ik meen dat hij tot hiertoe voldoende spreuken ere heeft aangedaan : willen is kunnen. Met de wil kan men bergen verzetten. Waar een wil is, is een weg. En bijzonder deze : een mens zijn wil is een mens zijn leven. Om deze vaststelling ben ik blij dat zijn opstel uit de oude doos heden in mijn handen is gevallen. Kranige jongen, taaie kerel.”

Wie is wie in het opstel ?

-De grootvader : Theodoor Teughels (‘Dore van Noldus’), schrijnwerker te Leest, Dorppl. (+).

-De familie Antoon en Virginie  WAUTERS-TEUGHELS, hoteliers in DE HAAN aan Zee, schoonbroer en zus van Theodoor Teughels (++).

-De vader : Lode Teughels (‘Lowie van Dore’).

Theo groet langs deze Band vanuit Sterrebeek zijn medeleerlingen van het 7^de leerjaar : De Prins Raymond, Lauwers Willy, Moons André, Nuytkens Daniël,  Somers Herman, Spoelders René, Verbruggen Leon en Verhoeven Herman. Wat ik me nog goed herinner, zegt hij, is dat onze klas in 1954 enkele weken in de Kouter (nu parochielokalen) gehuisvest was. Daar had de meester een heel hoge lessenaar staan, zo’n antiek katheder…

Inderdaad Theo, dat herinneren we ons nog. Die lessenaar was een oud en zeldzaam stuk, haast versleten door de tijd en ’t gebruik door Juffrouw Hellemans Mathilde en haar voorgangers. Zeker, dat waren daar plezante dagen. Een oud en muf lokaal, met de sfeer en lucht van 1879, maar nieuw begeesterd door frisse jonge harten. We lieten ze maar schilderen, letterlijk en figuurlijk, in de jongensschool. Blij dat we waren, dat ons klaslokaal in de Scheerstraat daar, moest dienen om beurtelings ingenomen te worden door de andere drie klassen, wegens schilderwerken (uitwendig en inwendig) voor een nakende grote  en plechtige conferentie. Gelukkige tijd van toen…

    Stan Huysmans.

11-06-2013 om 18:04 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Julinummer van ‘De Band’ : René De Laet – Terug van Weggeweest.

“Eén van die sympathieke missionarissen die ons op geregelde tijd een briefje sturen is René De Laet. Na meer dan twee jaar Zaïre is hij op vakantie in zijn geboortedorp.

‘Op die drieëndertig jaar missiewerk ben ik zeven maal weergekeerd en telkens heb ik mijn moeder in uitstekende gezondheid weer teruggezien. Maar deze keer is het anders, ze lijdt aan geheugenverlies en maakt het niet meer zo goed’, vertelt hij.
Bij het verschijnen van deze juli-band zit René ergens in Cannes (Zuid-Frankrijk) bij de ‘Paters van Afrika’ om terug op adem te komen. De natte voorjaarsmaanden hadden hem moe en depressief gemaakt. Voor hij vertrok hadden we nog een interview met hem.

-‘Hoe is de situatie in het land van Mobutu ?’

-‘Zaïre is een lachertje ! Het land is bankroet en ieder trekt z’n plan. Ik geef u een voorbeeld : de streek waar ons missiewerk is, daar zijn veel goudmijnen. De situatie is zo dat er grote fabrieken zijn om het goud te exploiteren. Deze fabrieken worden geleid door Zaïrezen en alle posten zijn bezet. Maar deze mensen zijn onbekwaam om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ze kunnen hun werk niet plannen en zo komt het dat van veel goud winnen geen sprake is. Hetgeen wel gewonnen wordt gaat langs smokkelwegen naar de grens of wordt op de zwarte markt versjacherd zonder dat het land er wel bij vaart.

Zaïre kan niets uitvoeren en krijgt daarmee geen vreemde deviezen in handen. De meeste jonge mannen delven zelf goud. Het goud wordt gewonnen en bewaard in zakken of ketels en alles wat maar bruikbaar is. Wanneer de hoeveelheid goud groot genoeg is, verkopen ze die. Zo gaat het goud van hand tot hand. Ieder trekt zijn winst op tot het goud bij de handelaar of de smokkelaar komt. Het vijftiende parool klinkt : ‘Trek je plan.’

Alles is ontredderd. De beschaving die de blanken brachten is helemaal weggevallen. De zwarten kunnen het niet alleen aan. Zo komt het dat de wegen stuk en niet onderhouden worden. Er is te weinig brandstof voor het autoverkeer, de post werkt niet, enz…

Artikel vijftien van het wetboek : ‘Ieder trekt zijn plan.’

-‘En het missiewerk, kan dat nog ?’

-‘Ik werk in Bunia, in het N.O. van Zaïre. Ons bisdom is ongeveer zo groot als België en bestaat uit 13 parochies. In elke parochie is een kapel en soms een school. Elk dorp heeft een dorpsraad (je kunt dat vergelijken met onze kerkfabriek). De catechist is verantwoordelijk voor de parochie. Hij zorgt voor de misviering, het koor, het ziekenbezoek en het begraven van de doden. De mensen in de parochie betalen bijdragen voor zijn maandloon. Die bijdragen worden ook gebruikt voor het bouwen van een school of kapel en andere zaken die de parochie nodig heeft. De missie helpt met raad en daad. Zij bezorgt de mensen in de parochie het hout, de golfplaten, enz. Alle materialen voor het bouwwerk en de inrichting.

Alles wat in de brousse moet aangebracht worden voor de inrichting van de school en de kapel gebeurt  door het zoek- en vliegwerk van de missie. Om de Zaïrezen de waarde van het geld en  zin voor verantwoordelijkheid te leren kennen, moeten ze de missie betalen voor de ontvangen goederen.

Wij missionarissen hebben  nog een grote taak in Zaïre, maar onze grootste taak is nu de catechisten meer verantwoordelijkszin bij te brengen. De missiecel werkt nu nog goed, maar de situatie verslechtert zienderogen. Eens zullen de catechisten en inlandse priesters ons werk moeten overnemen. Zolang kan Zaïre nog niet zonder de missie. De missie werkt in de parochies, aan de herstelling van wegen en bruggen. Ze organiseert de medische hulp in de brousse, ze speelt postbeambte en raadgever…en noem maar op.’

-‘Hoe kunnen we helpen ?’

-‘In de koloniale tijd hebben wij hun rijkdommen uit de grond gepierd. Nu dat ze alleen staan met hun problemen en op zoek zijn naar hun ware identiteit kunnen we hen niet in de steek laten. Alleen met ons geld kunnen ze overleven. Met ons geld kunnen ze medicijnen, voedsel en alles kopen wat nodig is voor hun levensonderhoud. Wie wil meedelen kan steeds storten op mijn rekening bij de Raiffeisenkas te Leest voor het missiewerk van Pater De Laet.’

Dank u, René De Laet voor het interview en zeker voor uw inzet in Zaïre. De redactie van ‘De Band’ belooft hierbij de eerste storting op uw missierekening over te maken.

    Karel Soors”.

-René De Laet (Schets : Georges Herregods)

-De missionaris in vroeger tijd. (Foto : familie Voet)

06-06-2013 om 12:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 30 juni : De Mechelse Week :

                    A.B.C. BOUWMARKT en V.V.Leest stappen in huwelijksboot.

“’Waar een wil is, is een weg’ is de veelzeggende leuze die men in het Oscar Van Kesbeeckstation aantreft. Deze leuze is tevens kenmerkend voor de werking van V.V. Leest.
V.V. Leest is bovendien ook een ploeg van werkers die resultaten willen zien van hun inspanningen. Vandaar dat de leuze ‘De club zal zegepralen’ nog het meest van al begeestert bij Leest.

Bij V.V. viert men dit jaar het 10^e voetbalseizoen. Men wil in het seizoen 1983-84 dan ook iets presteren. Het bestuur heeft grote verwachtingen en deze werden uiteengezet op een persconferentie bij Candries Sport.

Om het seizoen 83-84 iets te presteren heeft het bestuur ook belangrijke stappen gezet om dit doel te realiseren.

Na een tijdje in de bedreigde zone verbleven te hebben kon V.V. Leest zich vorig seizoen nog op een mooie zevende plaats nestelen op het einde van het seizoen. Wanneer men echter met een ploeg hogerop wil is het nodig dat de zwakke schakels in het elftal veranderd worden. Daarvoor is uiteraard geld nodig en Leest bekostigde steeds de transfers door de opbrengsten van de jaarlijkse Leestse Volksfeesten. Dit festijn werd dit jaar een ramp en men ging een sponsor zoeken. In tijden van economische crisis is dit uiteraard zeer moeilijk om een bedrijf te vinden dat enkele tienduizenden in een voetbalploeg wil steken van tweede provinciale.  V.V. Leest vond echter in ABC-Bouwmarkt, Steenweg op Blaasveld 23 te Mechelen een betrouwbare firma die het provinciaal voetbal genegen is. Met ABC-Bouwmarkt sloot Leest een overeenkomst voor drie jaar, beginnende vanaf het seizoen 1983-84.

Deze overeenkomst voorziet, naast het gratis ter beschikking stellen van uitrusting voor al de ploegen, ook nog een belangrijke financiële tegemoetkoming. Over het bedrag wou men bij Leest weinig kwijt. Wel staat vast dat het enkele tienduizenden is. Gust Emmeregs verklaarde dat het zeker boven het normale bedrag ligt dat sponsors aan provinciale ploegen geven.

Bij een eventueel stijgen naar eerste provinciale of een degradatie naar derde, wordt de jaarlijkse financiële bijdrage procentueel verhoogd of verlaagd.

Bij V.V. Leest is men de sponsor, de ABC-Bouwmarkt, en in het bijzonder de heer Beckx, afgevaardigd beheerder, uitermate dankbaar voor deze voor Leest uiterst belangrijke sponsor.

Seizoen 1983-84

Stijgen naar eerste provinciale is dan ook het doel van het komend seizoen. Al zegt Gust Emmeregs dat promoveren geen must is dan drukt hij wel op het feit dat de ploeg die wil promoveren zeker voor Leest zal moeten eindigen en met zijn ploeg zal moeten afrekenen.

Nog voor het afsluiten van de transfermarkt riep V.V. dus de pers bijeen en maakte de transfers bekend. Het kwam nog maar eens tot uiting in welke goede verstandhouding V.V. Leest leeft met K.V. Mechelen.

De vier nieuwe spelers die men aantrok, hebben alle vier iets met K.V. Mechelen te maken.

Patrick Pisse, Francis Spinnael, Jos Bogaerts en Rudy Wouters zijn de nieuwe gezichten bij Leest.
Patrick Pisse speelde vorig seizoen bij Muizen maar is echter van K.V. en werd vorig seizoen aan Muizen uitgeleend. Nu gaat hij voor 1 jaar over naar Leest.

Ook doelman Francis Spinnael gaat voor 1 jaar de kleuren van Leest verdedigen. Spinnael speelde vorig seizoen bij de Uefa-juniors van K.V. Mechelen en was zelfs enkele wedstrijden actief in de tweede ploeg.

Jos Bogaerts zal zowat de taak van Hans Schöning moeten overnemen. Hopelijk voor Leest met meer succes. Bogaerts kan immers een rijke ervaring als eerste klassespeler in de balans gooien. Voor twee seizoenen speelde Jos negen wedstrijden in de eerste klasse. Dit jaar zat hij ook enkele malen op de bank maar speelde voor de rest in het reserve elftal van Malinois.

Ook Jos gaat voor 1 jaar over.
De vierde speler is Rudy Wouters. Wouters speelde ook vroeger bij K.V. Mechelen maar werd vorig seizoen verkocht aan Humbeek. Deze club stond hem dan op zijn beurt voor 1 jaar af aan Leest.

Ook Guido Slachmuylders speelt volgend seizoen terug bij Leest. Slachmuylders was vorig jaar ook al actief in de ploeg die nu gesponsord wordt door ABC-Bouwmarkt, maar was nog steeds eigendom van geel en rood. Leest nam deze aanvaller nu terug over voor 1 jaar, nu echter met een optie.

Voeg bij deze vier oud KV-spelers nog Guido Slachmuylders en William Selleslagh en V.V. Leest heeft dus een echt geel en rood tintje.

Op de vraag hoe dit komt gaf Emmeregs volgend antwoord : ‘K.V. Mechelen is zeer redelijk geweest in het vaststellen van een prijs voor deze spelers. Wanneer wij moeten spelers gaan kopen bij andere provinciale clubs dan kost ons dit een pak geld meer. Tevens steek ik het niet onder stoelen of banken dat K.V. mijn geliefde club is al sedert mijn jeugd. In ’54 reeds ik zelfs met mijn fiets naar Gent om er K.V. zien kampioen te spelen. Zij kregen er echter een 4-1 nederlaag te slikken en ik kon mijn bloemen onderweg weggooien’.

Ook zijn er spelers die V.V. Leest verlaten. Het merendeel gaat naar S.K. Leest. Zo vertrekt Wilfried Piscador definitief. Leo Verhasselt voor 1 jaar en ook Harry Cauwenbergh voor 1 jaar naar de ploeg in Leest die vanaf volgend seizoen actief zal zijn bij de Belgische Voetbalbond.

Leon Marivoet kocht zichzelf vrij en Benny De Win gaat definitief over naar de Brabantse derde provincialer F.C. Zemst. Julien Van den Broecke gaat als speler-trainer zijn geluk beproeven bij Zulte in West-Vlaanderen.

De belangrijkste overgang is misschien deze van 1^ste jaars kadet Paul Muysoms voor 3 jaar naar K.V. Mechelen. Muysoms is de belangrijkste jeugdspeler bij Leest. Hij bezit talent en door de goede betrekkingen tussen de kampioen van tweede klasse en V.V. Leest kon men bij de ploeg van Gust Emmeregs niets anders doen dan de vraag van K.V. inwilligen betreffende de overgang van Muysoms.

De eerste ploeg zal volgend seizoen onder de leiding staan van Ivan Emmerechts. Hij was vijf seizoenen actief bij Muizen.

   Jan Segers.”  

Een delegatie van het bestuur van V.V. Leest met de vertegenwoordiger van ABC Bouwmarkt.

06-06-2013 om 07:24 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 25 en 26 juni : Schoolfeest stedelijke lagere school

            Zaterdag 25 en zondag 26 juni ging in de stedelijke lagere school gelegen

            Ten Moortele te Leest het jaarlijks schoolfeest door.

            Amper een jaar na hun oprichting heeft de vriendenkring van de school o.l.v.

            Edmond Polspoel, tezamen met de leerkrachten o.l.v. Stan Gobien voor de

            tweede maal een geslaagd schoolfeest op haar actief.

            Dank zij de inkomsten van vorig jaar konden allerlei financiële tussenkomsten

            worden verleend zoals onder meer een gratis schoolreis voor alle kinderen,

            tussenkomst in de zeeklassen, aankoop van boeken die worden uitgedeeld op het

            einde van het schooljaar, een moederfeest, wafelenbak en aankoop van allerlei

            kleinere schoolbehoeften.

            Ook dit jaar een welgevuld programma : mini-voetbaltornooi met 12 ploegen die

            door de leerlingen zelf samengesteld werden, op zaterdagavond een kaartavond,

            gymoefeningen, een gymkana (is een verzameling van een reeks

            behendigheidsoefeningen op de fiets) met medewerking van de Mechelse politie.

            Ongeveer 50 kinderen namen er aan deel.

            Verder allerlei kleine leuke spelletjes zoals eendjes hengelen voor de allerkleinsten,

            het gewicht raden van een fruitkorf, enz.

            Uniek was een reeks van twee toneelstukjes waarvan de tekst door de leerlingen

            zelf werd verzonnen en het dekor ook door hen werd geconstructeerd.

            (‘De bende van het Hertsveld’ en ‘de Teletijdmachine’)

            Zondagavond kreeg de school uit handen van schepen Joris en uit naam van Bloso,

            een plaket overhandigd , een onderscheiding uitgereikt aan de meest sportieve

            school van het Vlaamse gewest.

            Een hele eer voor een plaatselijke school met amper 80 leerlingen.

            In het bestuur van de “Vriendenkring” zetelden o.a.  Edmond Polspoel

            (voorzitter), Mevr. Van Laenen, Mevr. Verschueren, Jozef Vloeberghen,

            Theo Van Moer en Eddy Apers. (Samengevat uit DMW van 30/6/83)      

            (zie ook in deze Kronieken onder 30 juni : het infoblad ‘Schakel’.)

1983 – Dinsdag 28 juni : Schoolreis  kinderen van de Stedelijke Lagere School Leest

            De kinderen van de 1^ste t.m. de 4^de klas gingen op schoolreis naar de Antwerpse

            Zoo, de haven en een speeltuin. Dezelfde dag trokken de leerlingen van  de

            5^de en 6^de klas met een andere autocar naar de Ardennen.

            Zij bezochten de spelonken van Goyet, maakten een boottocht op de Maas en

            brachten een bezoek aan de frisdrankenfabriek van Spontin.

            Ook hun dag werd afgesloten met een speeltuinbezoek.

1983 – 28 juni : Marc VLOEBERGEN zwaaide af.

Na acht maanden geduldig wachten en aftellen was het eindelijk zover : Soldaat-Milicien VLOEBERGEN Marc zwaaide af. In ‘De Band’ van augustus gaf hij een korte schets van zijn militaire dienst :

“Op 3 november 1982 is het allemaal begonnen. Vele jonge mensen stonden toen om 14 uur voor het grote onbekende. Er stonden ons zes weken te wachten waarin we opgeleid zouden worden als chauffeur-zwaar-vervoer.

Naast deze opleiding genoten we ook nog een basisopleiding als echt soldaat. Drill, wapenkunde, E.H.B.O., tactiek en dergelijke waren dagelijkse kost. Er werd ons vooral geleerd hoe we ons goed moesten camoufleren. Als volleerde zwarte pieten kropen we op klaarlichte dag door de plassen en door de modder met een wapen in de hand en met een helm op ons hoofd die bij sommige soldaten veel geleek op een mini-moestuin.

Half december, toen we zogezegd al een echt soldaat geworden waren, muteerden we naar Neheim, een klein stadje in de buurt van Soest, gelegen op 308,5 km van de Kloosterhoeveweg. Van de twaalf jongens die toen muteerden van Heverlee naar Neheim werden er slechts vier aangeduid om voor de rest van hun legerdienst als chauffeur te fungeren. Ik was één van deze vier en daar heb ik nooit spijt van gekregen. Chauffeur is immers één van de beste jobkes die er in het leger zijn. Ja, als er geen zendingen waren moesten wij wel wat kuisen of wat schilderen, maar dit deden we volgens een eigen tempo en dit lag beslist niet te hoog !

Met twee verhuizen naar België en een totaal van meer dan 4.000 kilometer kan ik zeker niet 

klagen. Daarenboven heb ik nog een mooi stukje Duitsland kunnen bewonderen. Ik kan jullie verzekeren dat de streek rond Neheim één van de prachtigste is van gans Duitsland : een heuvelachtig landschap, kabbelende riviertjes en, op tien kilometer van de kazerne, het grootste en prachtigste meer van Duitsland : de Möhnesee.

Dit alles kon ik dagelijks bewonderen door de vele zendingen maar ook door de militaire voetbalploeg van Neheim. Ik werd immers een paar keer geselecteerd om met ‘onze’ ploeg de eer van Neheim hoog te houden en hierdoor kreeg ik ook de kans om een beetje door Duitsland te reizen, zelfs tot op enkele tientallen kilometers van het Ijzeren Gordijn.

Meer dan zes maanden heb ik in die omgeving vertoefd. Samen met collega’s miliciens hebben we er allerlei streken uitgehaald en hebben we flink wat gek gedaan.  Maar in het leger moet men een beetje gek doen om het zelf niet te worden. Gek ben ik er niet van geworden…en rijk evenmin, 75 fr. per dag gedurende de eerste zes maanden en 100 fr. voor de twee laatste is immers bitter weinig !

Achteraf bekeken is mijn legerdienst lang niet slecht geweest. Het leger kan fijn zijn maar men moet het einde kunnen zien. En het einde is er.

Tenslotte wil ik iedereen bedanken die mij op gelijk welke manier geholpen heeft mijn legerdienst enigszins lichter te maken door mij te bedenken met een briefje, een krant, een tijdschrift, een kleine attentie en zelfs een bezoekje. Ik denk hier vooral aan mijn ouders, broers en zuster, vrienden, kennissen en, last but not least, de redactie van De Band.

Aan allen hartelijk dank en…vergeet niet heimelijk te lachen als je een soldaatje tegenkomt !

   Marc Vloebergen.”

1983 – 30 juni : Uit ‘Schakel’ Infoblad van de Vriendenkring van de Sted.Lag. School

“Geachte ouders, beste vrienden, meisjes en jongens,

Vandaag is het de laatste schooldag van dit schooljaar 1982-83 ! Het is een prachtig schooljaar geweest zeker dan de laatste weken ! Eens de proefwerken voorbij, was er het schoolfeest op 25 en 26 juni ll. ! Het is een prachtig schoolfeest geworden in alle opzichten.

De leerlingen willen we daarom proficiat wensen met het werk dat ze gepresteerd hebben !

De spelertjes van de ploegen van Club Brugge, Anderlecht en Standard Luik hadden zoveel bijval dat er haast meer fotografen op het veld stonden dan voetballertjes. De grotere leerlingen hebben er in hun demonstratietornooi minivoetbal een doelpuntenkermis van gemaakt. In 4 wedstrijden werden maar liefst 21 doelpunten gescoord. ..

De gymkana was ook een succes ! Ongeveer 50 kinderen hebben eraan deelgenomen !

Nu zijn de fietsen weer eens gecontroleerd en kunnen eventuele foutjes hersteld worden. Zo kan de vakantie veilig worden ingezet want we zijn er zeker van dat de fietsen niet in de garage zullen blijven staan. Al de deelnemers hebben een sticker ontvangen van de verkeerspolitie van het Mechels Verkeerspark en ook nog een reflector !

De gymoefeningen van de leerlingen van de 1^ste tot en met de 4^de klas werden uitgevoerd voor een groot aantal toeschouwers ! En weer wensen we de leerlingen proficiat in de eerste plaats omdat ze allen hebben meegedaan maar ook omdat ze het voortreffelijk hebben uitgevoerd.

En dan de leerlingen van de 5^de en de 6^de klas met hun toneelopvoeringen. De beide toneelstukken duurden elk ongeveer een gans uur ! Dat was wel heel lang ! Voor sommigen hebben ze een eeuwigheid geduurd ! Er waren spelertjes bij die al een uur voor de aanvang hun tranen niet konden bedwingen…niet van ontroering maar van de plankenkoorts ! Anderen kregen het pas later wanneer ze het podium op moesten ! Zij zegden dat hun maag begon te draaien, dat ze zich ziek voelden ! Daarbij was er dan nog de hoge temperatuur in de gymzaal en nog eens de warmte van de spots met een kracht van maar liefst 8000 Watts !

De ouders verschoten ervan hoe hun kinderen die thuis zo’n grote mond opzetten, op het toneel haast brave lammetjes waren. Stille kinderen persten alles uit hun longen om zich toch maar verstaanbaar te maken ! Maar we hebben nu ook ondervonden dat de frêle kinderstemmen het niet konden halen tegen een met ongeveer 250 personen gevulde gymzaal !

En toch…hebben ze allen hun schrik overwonnen en we zijn er zeker van dat het een volgende keer veel beter zal zijn. Wij zullen zorgen voor kortere stukjes en dan wordt het zeker een succes ! Dus ook aan alle toneelspelertjes een proficiat ! Jullie hebben niet alleen jullie ouders en familieleden aan het lachen of schreien gekregen, jullie hebben er –ondanks de ongunstige omstandigheden- een uitstekende vertoning van gemaakt !

Ook de ouders en de oud-leerlingen  willen we danken  voor hun medewerking ofwel als spelers in het mini-voetbaltornooi ofwel als supporters van een of andere ploeg.

Ook de mensen die aan de kaartavond hebben deelgenomen worden bedankt ! Ze waren op deze zomerse avond nog met meer dan zestig spelers.

Het schoolfeest is op alle gebieden een succes geweest. Ook op financieel gebied en de leerlingen zullen daarvan het volgend schooljaar zeker profiteren !

Op dinsdag, 28 juni ll. gingen de leerlingen van de 1^ste tot en met de 4^de klas op schoolreis naar de Antwerpse Zoo, de haven en een speeltuin. Het weer was prachtig ! Het was niet te warm en niet te koud ! Ze hebben veel gezien en zich uitstekend geamuseerd.

Dezelfde dag gingen de leerlingen van de 5^de en de 6^de klas met een andere autocar naar de Ardennen ! Zij gingen de spelonken van Goyet binnen en zagen er hoe de voorhistorische mensen geleefd hebben; ze maakten een boottocht op de Maas. Dan bezochten ze ook nog de frisdrankenfabriek in Spontin, maakten een wandeling met een flinke klimpartij en besloten hun schoolreis met een speeltuinbezoek !

Een dag later was er de jaarlijkse voetbalmatch tussen de leerlingen van de 6^de klas en de leerkrachten.

En zo is het donderdag 30 juni geworden ! De laatste schooldag van dit schooljaar kregen alle leerlingen hun eindejaarsrapport. De proefwerken werden gemaakt in een broeiende, bijna tropische hitte. Naar het einde toe waren de resultaten niet zo schitterend meer ! Toch hebben  de meeste leerlingen zich bijzonder  goed ingespannen. Wij gooien niet met de punten en elk puntje dat op het rapport staat, is verdiend !  Wij zijn er zeker van dat we de ouders hiermee een eerlijk beeld geven van de mogelijkheden van hun kinderen ! Zo strooien we niemand zand in de ogen en zullen er later geen valse verwachtingen worden gesteld !

Want dan zouden de teleurstellingen nog groter kunnen zijn en dan zijn we er ook zeker van dat de schuld aan de leerkrachten van onze school zou gegeven worden !  Daarom zijn de leerkrachten van oordeel dat ook hier het spreekwoord ‘Eerlijk duurt het langst’ vast en zeker van toepassing is en blijft !

Vandaag is er voor de ouders die dat wensen nog een oudervergadering met bespreking van de eindejaarsuitslagen vanaf 16u30 tot 19 u in de school. U bent er van harte welkom !

Tenslottte wensen we U namens de Inrichtende Macht, de Heer Schepen van Onderwijs, alle leerkrachten het personeel van de school en ook namens de leden van de Vriendenkring een opperbeste zomervakantie toe !

De leerlingen die naar het secundair onderwijs overgaan wensen we veel succes toe !

Dat ze blijven doorwerken zoals ze dat in onze school gewoon waren en sommigen zouden zeker nog beter kunnen indien ze meer inzet betoonden !

Het gaat jullie goed !

Aan de andere leerlingen zeggen we tot ziens volgend schooljaar !

Het schooljaar 1983 – 84 dat begint op donderdag 1 september e.k. zal er eentje worden met nieuwe initiatieven en met nog meer vreugde. Vreugde in het leren (want dat komt toch steeds op de eerste plaats), vreugde in het naar school gaan en vreugde in het samen wat kunnen presteren !

Nogmaals een uitstekende en veilige zomervakantie en tot ziens volgend schooljaar !

Met de beste groeten,

Namens de leden van de Vriendenrking, de Voorzitter Edmond Polspoel.

Namens de leerkrachten en het personeel van de schol, het Schoolhoofd Stan Gobien.”

“PS: Tijdens de zomervakantie zullen de leerkrachten die ouders en leerlingen bezoeken die een nieuwe klastitularis krijgen ! Ook nieuwe leerlingen worden uiteraard bezocht !”

06-06-2013 om 07:15 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 19 juni : TENNISKAMPIOENSCHAP VEVOC

“Het was die dag werkelijk prachtig weer. De stemming was dan ook in verhouding. Het was als op de grote dagen van Wimbledon, alleen het gras ontbrak.

Onze Vevoc-dames speelden een slopend kampioenschap. Zij moesten ieder zes sets spelen, en dat deed zich vooral voelen aan de voeten. In de namiddag werden dan ook tapes, kleefbandjes en andere hulpmiddelen gebruikt om de voeten te beschermen.

De finale werd betwist tussen Lea HOFNER en Vera LAUWERS. Het was een spannend finale want bij 5-5 stand werd het voordeel geregeld van kamp gewisseld. Het was tenslotte Lea die het haalde. Voor de 3^de en 4^de plaats won DE RAEDT Mimine van Liesbeth CADEE en Wikke LAUWERS werd vijfde door van Emilia VERBRUGGEN te winnen.

Bij de heren werd er eerst een schifting gespeeld. De zes winnaars en de zes verliezers werden daarna in één reeks ondergebracht.

Er werd keihard gespeeld en naargelang het tornooi vorderde kon men vaststellen dat de balwisselingen talrijker en krachtiger werden. Sommigen bewezen dat ze met een beetje oefening zelfs Wimbledon nog kunnen halen.

Uitslagen heren :

11^de – 12^de plaats VETS M – MOORTGAT E. : 4 – 3

9^de – 10^de plaats  DE WIT P. – DE LAET H. : 4 – 3

7^de – 8^ste plaats   CLEYMANS P. – DE MAEYER V. : 5 – 1

5^de – 6^de plaats   DE LAET C. – SMETS V. : 5 – 1

3^de - 4^de plaats   BRASSEUR J. – VAN MEDEGAEL M. : 6 - 4

1^ste – 2^de plaats VAN DEN HEUVEL J. – PRAILLE P. : 6 – 1.

Aan de positieve reacties  te horen na deze tennisdag, kunnen we zeggen dat het een geslaagde activiteit was, die misschien volgend jaar bij voldoende interesse opnieuw zal hernomen worden.

P.S. Al wie een onderbroek mist, kan deze afhalen bij V. De Maeyer in ’t café.”

(‘DB’, augustus ’83)

1983 – 23 juni – De Mechelse Week :

            Geert De Bruyn op de sukkel. (Foto)

“Vorig seizoen was voor Geert De Bruyn werkelijk geslaagd geweest. Hij boekte toen in totaal 14 overwinningen : 12 bij de nieuwelingen en nog eens 2 toen hij in juli overstapte naar de juniores.

Het huidige wielerjaar hield dus mooie verwachtingen in. Niets was echter minder waar. Tot nu toe behaalde deze junior maar één overwinning te Eppegem, buiten een 2^de plaats, drie 4^de plaatsen en enkele malen binnen de eerste tien.

De reden van dit minder presteren is in de eerste plaats een medisch probleem.

Geert, die momenteel al een 14-dagen inactief is, sukkelt namelijk met een virus op de spieren. Het gevolg daarvan was dat hij in de wedstrijd geregeld krampen kreeg, die stilaan langer en heviger werden. Zodoende draaide deze renner minder vlot de pedalen rond, zonder dat hij eigenlijk wist wat daar de oorzaak van was. Geert geraakte daardoor uiteraard ontmoedigd en zocht noodgedwongen het doktersadvies op. Hijzelf hoopt nu dat hij vlug van zijn kwaal verlost is, om zich terug in de eerste gelederen van het peleton te kunnen nestelen. Dit was een eerste oorzaak van het minder presteren, maar Geert heeft dit jaar ook al met onnoemelijk veel pech moeten afrekenen. Ofwel was hij betrokken in een valpartij, ofwel reed hij lek of sukkelde met een ander fietsdefect, zoals in zijn thuiswedstrijd te Leest. Toen geraakte zijn fietsspaken uit de haak, net op het moment dat de beslissing in de wedstrijd viel. Spijtig voor Geert, want iedereen toont zich graag voor zijn eigen supporters. Het ontlokte bij bewuste renner de reactie los dat hij misschien beter zijn kandidatuur had gesteld voor het Belgisch kampioenschap daags na de wedstrijd te Leest. Over zo’n kampioenschap wist Geert ons nog twee anekdotes te vertellen van tijdens zijn nieuwelingenperiode. Tweemaal nam hij deel. De eerste keer te Mettet zat hij goed mee vooraan in de sprint met 50 renners op een 500 m van de meet, toen hij in volle snelheid tegen een onvoorzichtige supporter opbotste die over de nadar-afsluiting was geklommen. Het jaar nadien moest hij opgeven tengevolge van een hevig bloedende neus, opgelopen toen weer een supporter de renners wou verfrissen op een beklimming en Geert de hevige waterstraal recht op het aangezicht kreeg. Wedstrijden waar hij echt zijn zinnen op zet, lopen blijkbaar steeds slecht af. Dit is mede de oorzaak dat hij nooit op voorhand zal uiten hoeveel overwinningen hij dat jaar zal behalen. Geert is immers niet het type dat voortdurend aanvalt, daar hij kan bogen op een sterke sprint.

Hopelijk kan hij vlug terug de fiets op om te trainen, iets wat dagelijks gebeurt, zowel individueel als met clubmaat Philip Maerivoet, maar echter nooit overdreven. Je mag natuurlijk op die jonge leeftijd nog niet teveel van je krachten aanspreken, wil je nadien ook nog een rol spelen. Het seizoen is uiteraard nog lang en het zou ons verbazen moesten we niets meer horen van deze Leestse renner. Mocht dit echter wel het geval zijn, is dat nog geen reden om paniekerig te gaan doen, want als 1^ste jaars nieuweling kende hij ook veel pech en het jaar nadien won hij daarbij toch ook 12 maal. (R.V.H.)” 

1983 – 23 juni : “Met gans de basisschool dromen in het prachtige sprookjesbos ‘de Efteling.’

            (Blikvangers, ‘Schoolkrant’, Vrije Kleuter- en Basisschool, ’83)

1983 – Vrijdag 24 juni : Midzomernachtwandeling van Leefmilieu Leest

            Deze wandeling van ongeveer twee uur vertrok om 21u30 op de Leestse Dorpplaats.

            (‘DB’, juli)

1983 – 25 juni : Stuif-In

            Met D.J. Eddy De Groot van Radio Reflex ten voordele van S.K.Leest Lady’s.

            In zaal Sint-Cecilia vanaf 20 uur. Kaarten 50 fr ( in voorverkoop 40 frank).

-Te Eppegem haalde Geert De Bruyn zijn enige seizoenspalm binnen. (foto : DMW)

-De folder van de ‘Stuif-In’ van de SK Lady’s.

05-06-2013 om 08:43 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 11 juni : BARBECUE in de tuin van het ‘Hof ten Broecke’.

            Folder van Volksunie Hombeek-Leest :

‘We krijgen dan toch nog een zomer, net op tijd voor onze

                     BARBECUE

Die ingericht wordt op zaterdag 11 juni in de tuin van het ‘Hof ten Broecke’, Kerkenblokweg 18 te Leest. Alles is voorhanden om er een gezellig zomerfeest van te maken :

-op het houtskoolvuur : vleesspiesjes, hamburgers, witte en zwarte pensen.

-gebak naar ieders meug.

-allerhande gerstenat, wijnen, frisdrank…

Voor de muzikale omlijsting wordt alleen beroep gedaan op het vogelkoor van de Zennevallei.
Iedereen welkom van 18 u. af.”

1983 – 11 juni – Gazet van Mechelen : Yvan Emmerechts traint V.V. Leest

“Yvan Emmerechts traint voorlopig voor één seizoen VV Leest, de ploeg van Gust Emmeregs.

De nieuwe Leestse trainer was meerdere seizoenen bij FC Muizen actief, maar zag het daar niet meer zitten.

Ondanks zijn voortijdig ontslag neemt trainer Julien Van den Broecke in alle vriendschap afscheid. Hij gaat in de buurt van Harelbeke aan de slag.

Op het vlak van transfers is Leest tot nog toe minder bedrijvig.

Gust Emmeregs : ‘Wij voeren een voorzichtige politiek en willen eerst zicht hebben op de ramp die ons overkwam. Guido Slachmuylders en William Selleslagh blijven. Schöning integendeel vertrekt. De overgang van Wilfried Piscador naar SK Leest ligt ook vast.”

1983 – Zondag 12 juni : Eéndagsreis van S.K. Leest naar Vlaamse Ardennen.

            Leden van de spaarkas betaalden 200 frank, niet-leden 300 frank.

1983 – 14 juni – Gazet van Mechelen : Nieuwkomer SK Leest

“SK Leest, reeds 15 jaar actief in het Katholiek Sportverbond, wil van volgend seizoen af uitkomen in de competitie van de Belgische Voetbalbond. Het bestuur, onder voorzitterschap van Jean Van Dam, heeft deze stap weloverwogen en de voor- en nadelen van deze beslissing afgewogen.  Omdat er meer pluspunten ontdekt werden heeft men de stap gewaagd.

Secretaris Jean Apers (foto) : ‘Wij hadden vernomen dat in het Mechelse nog slechts twee ploegen in de competitie van de voetbalbond mochten actief worden. Daarom hebben wij de beslissing niet langer uitgesteld. Nu krijgen we ook de kans om meer in de bekendheid te treden en een ruimer publiek aan te trekken omdat in vierde provinciaal heel wat derby’s met ploegen zoals Heffen, Hombeek, Rapid en Tisselt op het programma staan en de verplaatsingen tot een minimum beperkt worden.  Dat was vroeger in het Katholiek Sportverbond een van de grote problemen. Daar speelden we in derde en moesten meestal aantreden tegen Antwerpse ploegen, zelfs een verplaatsing naar Essen diende gemaakt.

Ander pluspunt is dat wij vanaf volgend seizoen ook inkomgelden zullen mogen innen.’

Dat zulke overstap ook heel wat problemen met zich meebrengt ligt voor de hand. Maar daarvoor gaat het dynamisch bestuur niet uit de weg en heeft de meeste hiervan reeds opgelost.

Weerom secretaris Apers : ‘Vooreerst moeten we zorgen een jeugdelftal op de been te brengen. Hierbij hebben we geweldige steun gekregen van Racing Mechelen. Uit een aanbod van meer dan dertig scholieren hebben wij na onderhandeling met de betrokken spelers en hun ouders er momenteel veertien kunnen vastleggen. Met nog enkele Leestse jongeren is dit probleem van de baan. Ook voor de seniores stellen zich enkele problemen. Een vijftal spelers, reeds enkele jaren actief bij ons, maar nog aangesloten bij een andere club van de Belgische Voetbalbond, waar ze meestal niet aan hun trekken komen, moeten nu getransfereerd worden. Ook van Racing Mechelen komen Van Calster en Vlassenroot over. Als trainer hebben we Harry Cauwenbergh aangeworven, tot voor kort nog actief in tweede provinciaal  en een man met heel wat ervaring. Ook de werkzaamheden aan een tweede terrein zijn gestart en het hoofdterrein wordt gedraineerd zodat de bespeelbaarheid er zeker zal op vooruitgaan.’ (lh)”.

1983 – 16 juni  - De Mechelse Week : Oost-Vlaanderen het wielerterrein van

                                                                                Gino De Leeuw (foto)

“Een ranke en bruingetaande renner, dat is een korte beschrijving van de in Leest inwonende 2^de jaars junior Gino De Leeuw van Vlug en Vrij Muizen. Bij de nieuwelingen behaalde hij 1 overwinning en als 2^de jaars junior twee 2^de plaatsen, een 3^de plaats te Hofstade en verder meestal binnen de eerste tien. Het klein aantal zeges is vooral te wijten aan de matige spurtgaves waarover Gino beschikt. Men kan deze renner meer als een klimmerstype beschouwen of toch zeker als iemand die houdt van het heuvelachtige parcours. Om die reden traint hij ook het meest in Oost-Vlaanderen, vooral bergop en dit tot hij goed vermoeid geraakt. Dat vormt zijn programma voor dins-, woens- en donderdag; vrijdag rijdt hij alleen de spieren los. Bij zijn training staat hij al enigszins onder de begeleiding van een kinesist uit Kessel-Lo. Het is deze persoon die hem ook verlost heeft van een lastige rugkwetsuur, opgelopen na een valpartij tijdens zijn laatste nieuwelingenjaar. Deze buiteling was er de oorzaak van dat Gino achteraf een volledig jaar inactief bleef. De geklemde spieren bezorgden hem zoveel last, dat hij meestal na 50 km al moest opgeven. Dit letsel lijkt nu genezen.

Gino traint niet alleen het liefst in Oost-Vlaanderen, hij rijdt er ook graag de wedstrijden. Vooral omdat er aldaar een andere mentaliteit heerst. De renners omringen je veel meer ook tijdens de wedstrijd, hetgeen in Antwerpen alleen voor of na de koers gebeurt. Zelfs voor hem vreemde supporters moedigen hem aan of feliciteren hem na de wedstrijd. Na zijn thuiswedstrijd te Leest vormt zijn lievelingswedstrijd dan ook deze in Erondegem, een hellend parcours met veel kasseien. Voor dit laatste moet je wel over een degelijke stuurvaardigheid beschikken, iets wat Gino tijdens het dooie winterseizoen aanscherpt door ontspannen aan cyclo-crosswedstrijden mee te doen.

Buiten deze manier van trainen dachten wij ook dat Gino zijn sprint wel wou bijschaven, maar daarvan ziet hij niet dadelijk de noodzaak in daar hij meer een aanvallerstype is (meestal de eerste) en hij door zijn lange spieren toch nooit een rasechte spurter zal worden. Deze aanvallende manier van rijden vereist wel een continu vormpeil, iets waarover Gino wel beschikt, alhowel bij warm weer dat wel wat durft verminderen. Zo houdt hij er tevens aan 2 wedstrijden per week-end te rijden en zelden in de week. Bewuste renner wil zich zo volledig inzetten om ook bij de liefhebbers nog mee te kunnen. De nakende legerdienst kan hierbij (zoals bij velen) wel een probleem vormen, maar Gino denkt wel in België zijn dienst te mogen vervullen  om zo stevig en regelmatig te kunnen doortrainen. De wens om ooit beroepsrenner te worden, zal één van zijn grote betrachtingen blijven. (R.V.H.)” 

1983 – Zondag 18 juni : Benefietdag Rampenfonds Leest

            In de Mechelse groentenhal aan de Zandpoortvest startte de “Benefietdag” om

            14u30 met een mini-handelsbeurs met verkoop van beschadigde goederen zoals

            personenwagens, rietwerk, fietsen, radio’s en tv’s, porselein en bestekken,

            zonnebanken, optiekvoorwerpen, bloemen en planten,salons en meubelen.

            Onder de leuze “alles moet weg” boden de handelaars die schade leden door de

            ingestorte tent, hun goederen aan sterk gereduceerde prijzen aan.  Hiermee

            recupereerden ze een deel van de opgelopen materiële schade.

            Eveneens om 14u30 werd in de Mechelse groentenhal een gevarieerd

            namiddagprogramma aangeboden met de bereidwillige medewerking van

            verenigingen als de Kon.Fanf. Sint-Cecilia van Hombeek-Plein, de Kon.Fanf.

            Vreugdegalm uit Heffen, de tafeltennisclub Rubens uit Walem, volksdansgroep

            Korneel uit Leest, de Kon.Kat.Turnkring Sint-Jozef Mechelen, Jennifer en The

            Honeybees uit Mechelen en de Kon.Fanf. Sint-Cecilia uit Leest.

            Om 20 uur startte een te Mechelen nooit geziene sterrenparade met ronkende

            namen als Marva, Stella, John Terra, Danny Fisher, Sylviana, Fancy, Paul

            Anderson, Micha Marah, Ivo Franklin, Freddy Stewart, Eric Van Neygen, Pascal

            Molly, Sarah Kane, Gene Summer, Kikki Amity, Anita Leoné, Connie Neefs,

            The Five Pennies met Rob De Nijs…

            De algemene inkomprijs bedroeg 150 fr en er waren zo’n 1.500 toeschouwers

            opgekomen.   

            De opbrengst, zo’n 500.000 frank kon aan de benadeelde standhouders worden

            overhandigd. 
 

Foto’s :

-De secretaris van S.K. Leest Jean Apers.

-Gino De Leeuw

-Enthousiaste fans op de Benefietavond in de Mechelse groentenhal.

03-06-2013 om 17:53 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 5 juni : Chiro aanwezig op eucharistieviering “moeder Stinne”

            Die zondagnamiddag kwam de chiro mee eucharistie vieren om hun bivakmoeder

            moeder Stinne te bedanken.

            Justine De Hondt was op 24 maart 1895 geboren en op 16 mei 1983 overleden.

            Zij huwde in 1920 met Corneel Solie.

            Moeder Stinne was reeds bivakmoeder in de jaren 1950-56, dat was in de periode van

            onderpastoor Stanny De Decker. Ze was er bij in Velm, Baarle-Nassau en

            Warnant.

            Toen de chiro in 1970 op zoek was naar een derde kookmoeder viel de toen

            75-jarige Stinne met veel plezier in. En ook de daaropvolgende bivakken in

            Koersel-Stal, Zutendaal, Bastogne en Bocholt was zij van de partij.

            (‘DB’, augustus ’83)

Justine ‘Stine’ De Hondt was te Kapelle-op-den-Bos geboren op 24 maart 1895 en overleed in het rustoord ‘Den Kerselaere’ te Heist-op-den-Berg op 16 mei 1983, drie weken voor de chiro haar kwam herdenken.

1983 – Zondag 5 juni : Hengelkampioenschap K.F. St.-Cecilia

            Op de visvijver van de Humbeekse Lijnvissers.

            Winnaar werd Vic De Maeyer en daarmee de eerste hengelaar die dit kampioenschap

            driemaal wist  te winnen.  (‘Toeters en Trompetten’, nr.4 van 1983)

1983 – 11 en 12 juni  : Op bezoek bij Frank De Prins in Soest

Eindelijk was het er eens van gekomen ! We zouden onze collega-chiroleider Frank De Prins eens gaan bezoeken in het verre Duitsland, waar hij momenteel zijn legerdienst klopt.

Hij had ons uitgenodigd om op 10, 11 en 12 juni naar de ‘opendeurdagen’ van de kazerne ADAM in Soest te komen. De ‘4^de Compagnie Médicale’ waarbij hij toebehoort, zou er een wijntent uitbaten en je kon er naar de militaire demonstraties komen kijken of in de Möhnesee gaan zwemmen of zonnen.

Met zes leiders (Willem Van Linden, Dirk Peeters, Paul Van Roy, Dirk De Smet, Frans Lamberts en Bart Lauwens) zouden we uiteindelijk naar Soest reizen tot we het bericht hoorden dat Frank waarschijnlijk op ‘boerenverlof’ naar huis ging komen. Op vrijdag 10 juni kregen we pas het nieuws dat dit verlof aan Frank geweigerd was en dat hij ons zaterdagmiddag in Soest verwachtte.

Die zaterdagmorgen om O7u15 hebben we dan met twee auto’s de lange tocht aangevat. Met ‘de Willem’ en ‘de Dolf’ aan het stuur togen we richting Antwerpen om daar, langs Turnhout over Venlo de Duitse grens te overschrijden. In Nederland pauseerden we even om onze ‘patatten af te gieten’ en onze stramme beenspieren even uit te strekken, want er lagen nog vele kilometers voor de boeg. In Duisburg staken we de Rijn over en zaten we weldra volop in het Ruhrgebied. In het Duitse Essen werd het tijd om te ‘essen’ en hebben we in een plaatselijke kroeg onze lekkere-van-thuis-meegebracht-boterhammetjes opgegeten. Gesterkt door deze maaltijd reden we verder om door de ‘flessennek’ van Dortmund richting Kassel te vorderen. Aan het bord ‘Auffahrt Soest’ sloegen we af om zonder problemen aan de kazerne Adam te arriveren. De Willem wou daar al direct binnenrijden, maar de nuchtere milicien van piket wees er ons op dat alleen voertuigen met een Duitse nummerplaat de kazerne mochten binnenrijden. Die hadden we juist niet bij ons, dus parkeerden we onze wagens in de graskant. Aan de ingang van de kazerne zagen we blij verrast Gerd, de zus van Frank en hun tante. In hun gezelschap zijn we naar de kamer van onze ‘milicien’ getrokken, die ons allerhartelijkst welkom heette. Het eerste wat hij in onze ‘pollen’ duwde waren ettelijke sloefen sigaretten van verscheidene merken.

Omdat het bijna middag was, stelde Frank ons voor om eens een aperitiefje in de wijntent te bezigen om daarna een bezoekje te brengen aan het restaurant. Terwijl Frank naar de refter trok, deden wij ons te goed aan het uitstekende en goedkope eten dat ons voorgeschoteld werd. De Belgische keuken en de Lamot smaakte ons goed.

Nadien kregen we van Frank een rondgang door de kazerne en we kregen het vermoeden dat hij niet bijster veel wist over al het tuig dat er stond, maar dat is begrijpelijk, Frank is een ‘ambulancier’ en die moeten veel wachten en rusten tijdens de manoeuvers.

Nadat we nog even de wijntent bezocht hadden, trokken we met gans onze bende, inclusief Gerd en hun tante, naar de Möhnesee. Dat is een groot stuwmeer waar een heleboel attracties aan verbonden zijn zoals roeien, surfen, zwemmen, zonnen, zeilen, enz.

Tijdens onze wandeling op de stuwdam zagen we daar ook een heleboel Belgische miliciens met hun liefje, vrouwtje, ouders of vrienden wandelen en de drukke sfeer van de kazerne ontvluchten.

…”

De vrienden vonden een slaapplaats bij een Duitse boer waar ze hun tenten opsloegen onder een ‘Kastanjerbaum’ in zijn tuin. Ze bezochten de vestigingsmuren van de oude Hansestad en namen deel aan een wijkfeest van Belgische families en hun buren en een laatste bezoek aan de wijntent.

De terugreis verliep zonder problemen.

(Verslag van Willem, Dirk P., Dirk D.S., Paul, Frans en Bart in ‘DB’ van juli 1983)           

1983 – 11 juni – Gazet van Mechelen : Voor de wandelaars.

            Het Kapellekenspad te Leest

“Deze wandeling bestaat uit twee trajecten. Vertrek voor beide routes aan de Sint-Annakapel. Het eerste traject is ongeveer 4 km lang. Het bijkomende traject is nog eens 6 km.

Vertrek aan de Sint-Annakapel aan de Mechelbaan bij de Zenne.

In 1913 werd op deze plaats een nieuwe kapel gebouwd. Tot voor drie jaar stond hier een wondermooi houten St.-Annabeeldje in een typisch Mechelse stijl 16^e eeuw.

Het werd echter laffelijk gestolen en is thans vervangen door een keramiekbeeld van de hand van aalmoezenier Herregods. Dit kapelletje was de vertrekplaats voor de bedevaart naar Scherpenheuvel. Voor de gevel staat een prachtige linde.

Het wapenschild van Mechelen staat op het bruggewelf over de Sint-Annakerk.

Langs de Mechelbaan togen we de Zenne over. We volgen echter onze weg voorbij het “Brughuis”, een oude dorpsherberg en stamcafé van veiling- en groentenboeren.

We trekken voorbij de pastorij links. De westergevel laat de ouderdom van dit gebouw aan belangstellenden kennen. Aan de herberg “’t Hoekske” draaien we de kasseibaan rechts in (Molenstraat).

Langsheen de vloeibeemden van de Zenne bereiken we de Sint-Apolloniakapel, deze heilige werd aanroepen tegen tandpijn en tandkwalen. Deze kapel werd door bereidwillige handen gerestaureerd in 1977. De keramiek (ook van G. Herregods) geeft de legende weer van Sint-Apollonia.

Vervolgens wandelen we links de Vinkstraat in. Bewonder rechts van u  de vallei van de Molenbeek (ook Aabeek genoemd). Aan huisnummer 49 slaan we naast de boerderij rechts een veldweg in. Deze weg loopt naar de Molenbeek.

In deze omgeving werd eertijds in diepe greppels vlas geroot.
We volgen de weg verder langsheen het canadabos, naar het hoger gelegen “Hertsveld”.

Hier treft men echte zandgrond aan waarop voor 50 jaar vlas en graan verbouwd werden. Door de bemesting en structuurverbetering wordt hier nu veelvuldig aan tuinbouw gedaan.

Het “Hertsveld” ligt 7 tot 9 m boven de zeespiegel.

De naam “Hertsveld” komt van “Herdgang”  en “Herdschap”. Beide woorden duiden op een gebied van woeste grond (met bos,open vlakten, heide naar verwilderd gebied).

We volgende de aardeweg tot aan het kruispunt (9 m hoogtepunt).

Vanop dit punt kan men de kerk van Heffen en de kanaalbruggen van Willebroek,Tisselt en Kapelle-o-d-Bos waarnemen. Achter u ligt de watertoren van Leest.

Keuze

Hier kan men de keuze maken : ofwel de korte wandelweg (links) nemen ofwel de grote route volgen rechtdoor.

Voor de korte Kapellekensweg , gaan we de weg links en komen terecht op de Juniorslaan aan het kapelleke van de Boerinnengilde. Beschrijving verder in tekst.

Aan voormeld hoogtepunt (9 m) begeven wij ons verder tot op een asfaltweg de “Hertstraat” genaamd. Deze weg moeten we links inslaan. Aan het eind draaien we rechts de Blaasveldstraat in. Aan de driesprong gaan we rechtdoor. Rechts van ons ligt de hoeve van de familie Bernaerts die het jaartal 1864 draagt.

Zo bereiken we de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand. Deze kapel werd in 1901 opgericht door de familie Bernaerts. Merkwaardig is wel dat de kruisweg in deze kapel in drie talen is opgesteld (Engels,Spaans en Frans). Het klokzaal wordt nog steeds getrokken bij het overlijden van een der buren.

Aan de kapel vervolgen we de weg links, een aardeweg die uitloopt op de Blaasveldstraat en die we even links opvolgen. Deze omgeving wordt “Zuurbos” genoemd vanwege de zure grond in de laagten en beemden. Op onze rechterkant merken we een dreef die we dan ook inslaan.

Eertijds liep deze dreef vanuit Blaasveld-Broek langs de “Rendelbeekhoeve” (Kleine Heide) naar het “Expoelkasteel” in Hombeek. Jammer genoeg is er op de dreef een huis gebouwd, bij voornoemde kapel. Deze dreef bevat een mengeling van bomen en planten, meestal eik, braam, els, berk, zelfs brem. Wie oog heeft voor de grondsoort merkt dat die hier heel wat zwaarder is dan op het zandig “Hertsveldgebied”.

De dreef loopt uit op een baantje. Hier kan men een keuze maken : ofwel de dreef blijven volgen, ofwel het betonbaantje volgen. Straks komen beiden terug samen.

Wanneer we de dreef volgen tot het einde kunnen we rechts een weg volgen die uitkomt op de betonbaan.

We bevinden ons nu in het gebied “Geuzenhoek” genaamd, officieel Grote Heide.

We gaan 100 m rechts het betonbaantje op, waar we dan links het veld ingaan.

De veldweg loopt over de Zwarte Beek en buigt om naar de grote baan voor Tisselt die we links in de richting van het dorp opgaan. Op de linkerkant ontmoeten we het kapelleke van O.L.Vrouw van Hofland.
We volgen dan de Juniorslaan, richting Dorp, tot voor de spoorweg, waar we rechts indraaien in de Lindelaan, na een kleine bocht in de baan zien we rechts een oud gebouw.
Dit is een resterend gedeelte van de “Augustijnenhoeve” die toebehoorde aan de Orde der Augustijnen en verpacht werd.

In de verte zien we de “Rendelbeekhoeve”. We gaan links de spoorweg over en vervolgen de weg. We bevinden ons hier op het gebied “Rennekouter”, een hoger gelegen plaats die vroeger zandig en onvruchtbaar was. Op de veldweg nemen we de splitsing links om langs een “lugustrum-haag” de Juniorslaan te bereiken.

Rechts van de kapel van de Boerinnengilde volgen we de Tisseltbaan.

We gaan terug over de Molenbeek. Plaatselijke bijnamen doen er aan herinneren dat eertijds het getij langs de Zenne ook hier waarneembaar was. Voorbij de beek vervolgen we de weg op een betere asfaltbaan die rechts afdraait. We komen op de Rennekouter.

Rechts van ons staat een langgerekt gebouw : de “Jezuietenhoeve” wat eveneens een pachthof was. Voor 50 jaar was hier een herberg “De Wip” genaamd.

We nemen de eerste veldweg links die in de Elleboogstraat komt en naar het Hof ter Haelen leidt. Dit was vroeger een “leenhoeve”.

Wanneer we verder gaan komen we aan een kruispunt waar het mooi-onderhouden kapelleke van O.L.Vrouw van Fatima prijkt (1945).

De asfaltbaan rechts van het kruispunt draagt de naam “Tiendeschuurstraat”.

We volgend de Kouterweg links en passeren links de doornhaag.

Een kasseiweg brengt ons tot bij de Sint-Jozefkapel aan de Dorpsstraat, wellicht de oudste kapel van de gemeente. Ook deze kapel kreeg een opknapbeurt.

We kunnen nu de Dorpsstraat volgen om het centrum en de kerk te bereiken. Het dorpsplein is omgeven door een stoere romaanse kerktoren en een hoogopgetrokken “gemeentehuis” van Leest.

Een pintje of drankje in het dorpscafé is nu wel biezonder genietbaar.”

Foto’s :

-Sint-Annakapel

-Sint-Apolloniakapel.

01-06-2013 om 14:45 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 29 mei : Gezellige dag van Chiro en KVG Zenne.

“Op 29 mei organiseren Chiro en KVG Zenne een gezellige dag waarop validen en mindervaliden in een prettige en ludieke sfeer samen kunnen spelen, dansen, zingen, babbelen… In de namiddag wordt er in verschillende groepen een kapelletjestocht afgewandeld tijdens dewelke men op diverse controleposten een groepsproef moet afleggen. De groepjes komen samen op het Hof ter Halen (bij V. Verschueren) waar men in stoet naar het dorp zal trekken met een geïmproviseerde fanfare op kop. Op de chiroterreinen is er gelegenheid tot barbecue en kan men een frisse pint drinken om vervolgens mee te doen aan de grote spelavond waarna het feest verder gezet wordt met een drankje, een dansje en een lach.

We hopen hiermee een steentje bij te dragen met de samenwerking tussen de verschillende Leestse verenigingen. Hopelijk zal deze dag slagen en u mag altijd eens komen kijken…en meedoen hoor…”

(Aankondiging van de chiroleiding in ‘De Band’ van mei 1983)

In ‘De Band’ van juli verscheen daarvan volgend verslag :

1983 – Zondag 29 mei : Lentewandeling KVG-Zennevallei

            Samen met de Chiro en KVG-Wezelhof richtte KVG-Zennevallei een

            lentewandeling in doorheen de Leestse natuur, van het ene kapelletje naar het

            andere, de zgn Kapelletjestocht.

            Na de wandeling kregen de aanwezigen een avond vol animatie, spel, zang

            en dans voorgeschoteld en werd de inwendige mens versterkt met

            barbecue-hapjes en een goed glas bier om alles door te spoelen.

            Deze organisatie was er gekomen onder impuls van Johan Vandeputte van KVG

            Leest, Vic Michiels van KVG Hombeek en Bart Lauwens van Chiro Leest.

            De bedoeling was om de mensen van KVG Leuven een stukje  van het landelijk

            Leest te tonen en tegelijkertijd een gezellige namiddag door te

            brengen en de vriendschapsbanden tussen de drie verenigingen nauwer aan te

            halen.

            De Leestse Chiro zag in dit opzet een gelegenheid om eens naar buiten te treden

            en over hun “muur” te kijken. Samenwerken en spelen met mindervalieden

            zou een rijke ervaring zijn voor groot en klein.  

            Er kwamen echter kinken in de kabel. De parochiezaal met aangrenzende

            chirohemen was per vergissing doorverhuurd en daarom moest in laatste instantie

            nog worden uitgekeken naar een nieuwe locatie. De redder in nood was de firma

            Pol Piessens die een zaal ter beschikking stelde.

            Het tweede probleem was dat KVG Leuven verstek liet gaan zodat het

            organiserend comité naar een nieuwe gast-vereniging moest uitzien.

            Deze werd gevonden in KVG Wezelhof (Groot-Zemst) die zeer graag op deze

            uitnodiging inging.

            Na het eetfestijn volgde een instuif en kregen alle deelnemers nog een

            afscheidsherinnering onder de vorm van een wenskaartje. 

Deze wandeling  van Chiro en KVG had schijnbaar simultaan plaats met die van de Volksunie Hombeek-Leest want in de ‘Mechelse Week’ van 2 juni verscheen volgend verslag :

Hombeek-Leestse VU op stap ‘Kapellekeswandeling’, aardig initiatief.

“Dat de Hombeek-Leestse afdeling van de Volksunie nog wat anders in haar mars heeft dan politiek voeren, bleek uit de organisatie van een ‘Kapellekeswandeling’ op zondag 29 mei.

Deze wandeling bleek nogmaals het zoveelste bewijs te leveren hoe weinig we onze directe omgeving kennen en leren waarderen. Velen kennen bijvoorbeeld de stranden en bezienswaardigheden langs de Spaanse kust als hun broekzak, maar vergeten hoeveel mooie plekjes de eigen gemeente telt. Spijtige zaak !

Deze negen km lange wandeling werd een belevenis voor jong en oud. Langs schilderachtige beken, door jong groen en vaak ploeterend door modderige veldwegen, was dit een ontspanningskuur als geen ander. Ruim dertig deelnemers die hun vrije zondagnamiddag opofferden om aan het vertrek te verschijnen.

Deelnemers die op heel de route, die over Leests, Blaasvelds en Heffens grondgebied liep, zowat zeven kapelletjes konden tellen. Alle met een eigen legende, een eigen stukje bewogen geschiedenis.

Even voorbij halfweg, of met nog drie kapelletjes voor de boeg, werd halt gehouden aan eethuis “’t Seel”  waar ieder zich tegoed deed aan een stevige boterham met beleg en een sterke kop koffie. De hongerigen kwamen dus ook dit keer weer niets te kort.

Samengevat werd de wandeling in elk geval een aanrader voor ieder die op een interessante manier een zondagnamiddag wou doorbrengen, en daar dan ook met alle gemak in slaagde. (pds)”         

En ook de Leestse socialisten lieten het niet aan hun hart komen :   

1983 – 29 mei : 8^ste Wijkenfietstocht van SP Leest

            Het parcours liep langs mooie plekjes en in het lokaal van elke wijkafdeling

            was er een gezellig volksspelletje voorzien. (‘DMW’, 26/5/83)

1983 – Zondag 29 mei : Schoolfeest Vrije Kleuter- en Basisschool

            “Een absolute topper – ‘Ons Schoolfeest’ ! Een nokvolle zaal, creatieve kinderen

            in prachtige kostuums en gelukkige ouders.”

            (Blikvangers ‘Schoolkrant’, ’83)

1983 – Juni : Emmerechts werd nieuwe trainer V.V. Leest

            Voorlopig voor één seizoen werd Yvan Emmerechts de nieuwe trainer van

            VV. Hij was meerdere seizoenen bij FC Muizen actief maar zag het daar niet

            meer zitten.

            Ondanks zijn vroegtijdig ontslag nam ex-VV Leest-trainer Julien Van den Broeck

            in alle vriendschap ontslag. Hij ging aan de slag als speler-trainer bij Zulte.

            Ander transfernieuws van de Leestse club : Guido Slachmuylders en W.

            Selleslagh bleven terwijl Hans Schöning vertrok, na onenigheid, evenals Wilfried

            Piscador, Leo Verhasselt en Harry Cauwenbergh die zouden overstappen naar de

            nieuwe provincialer S.K. Leest. Leon Marivoet verhuisde naar Kapelle en Benny

            De Win ging definitief naar Zemst.

            Als doelman werd Francis Spinnael aangetrokken, verder verdediger Patrick

            Pisse, middenvelder Jos Bogaerts en voorspelers Rudy Wouters en Jean Vos.

            De club ging ook scheep met een nieuwe sponsor : ABC-bouwmarkt. (Foto)

1983 – Zaterdag 4 juni : 3^de Grote Prijs Jef Vloeberghen voor nationale liefhebbers.

            Vertrek werd gegeven aan zaal St.-Cecilia en dit voor een afstand van 118

            km.

            Buiten de ruime prijzenpot (verdeeld tot de 30^ste plaats) was er voor de eerste

            naast de palm ook een beker geschonken door gemeenteraadslid Jef Vloeberghen.

            Voor de tweede geklasseerde schonk burgemeester Ramaekers nog een beker en

            de stad Mechelen deed hetzelfde voor de derde renner.

            Bij de 57 starters telde men 17 Nederlanders. De plaatselijke winnaar van vorig

            jaar, Dirk Van Dam, was opnieuw van de partij maar ditmaal achter het stuur van

            de eerste wedstrijdwagen.

            Winnaar werd Rupelspurter Walter Verstrepen uit Willebroek voor Hage Nap

            en Roger Van den Bossche.

Foto’s :  

-V.V.Leest voorzitter Gust Emmeregs stelde op een persconferentie de nieuwe sponsor voor. Links Staf Van Ingelgem, rechts Herman De Neef.

-Folder van de 3^de Grote Prijs Jef Vloeberghen.

-Walter Verstrepen uit Willebroek won te Leest zijn eerste koers van het seizoen.

-Links vooraan de Mechelse burgemeester Jef Ramaekers, geflankeerd door Daniël Nuytkens (links) en Jefke Vloeberghen.

30-05-2013 om 09:41 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Vrijdag 20 mei : Openingsconcert Kon.Fanf. St.-Cecilia n.a.v. de Sinksenkermis.

            Het concert begon om 20 uur en vond plaats op de speelplaats van de Sted. Lagere

            School. Toegang was gratis.

1983 – Zaterdag 21 mei : Davidsfonds Driedaagse  Parijs Versailles.

1983 – 21,22 en 23 mei : 15^de Sinksentornooi SK. Leest

            10^de Wisselbeker Jean Van Dam en Beker Stad Mechelen.

De Mechelse Week (26/5/83) : ‘Tornooi SK Leest – Veel volk en goed voetbal

“…Traditiegetrouw nemen acht ploegen deel. De in totaal twaalf wedstijden worden verdeeld over drie dagen, een zware belasting voor het toch al niet denderende speelveld. In de nabije toekomst echter zal daaraan verholpen worden door het aanleggen van een tweede terrein, de contacten zijn reeds gelegd.

Het tornooi kende een vlot en sportief verloop, in de finale kregen we de SP Leest tegen de KWB Leest, een heruitgave van de finale van vorig jaar. Beide ploegen hadden zich versterkt. Bij de SP viel de ex-Racinger Hans Schöning op als organisator van de verdediging, daarin bijgestaan door de snelle Geert Van Kampenhout. In het doel van de KWB stond ex-KV’er en huidig Bornemtitularis Raoul Van Trimpont.

Na negentig minuten gelijk opgaand spel noteerden we een 0-0 eindstand. Ook tijdens de twee verlengingen bleven de nullen op het bord ondanks enkele reuzekansen. Strafschoppen dus.  Op dit vlak leken de SP-ers iets preciezer te zijn dan hun tegenstrevers.

Je kan moeilijk stellen dat Victor Van Den Avond een betere doelman is dan Raoul Van Trimpont, hij had echter geluk dat de KWB slechte strafschopnemers had.
Eindstand : 4-2.
Tijdens een gezellig samenzijn  in het chalet werden de prachtige bekers uitgereikt aan volgende ploegen : 1. SP Leest, 2. KWB Leest, 3.SK Leest, 4. Chiro, 5. Sint-Cecilia, 6. Heidevrienden, 7. Vevoc II, 8. Vevoc I.

Het was de eer aan schepen G. Joris om de wisselbeker Jean Van Dam voor de tweede maal uit te reiken aan zijn SP-genoten.

Naast het herentornooi speelden vier damesploegen een spetterend tornooi :

1.VV Leest, 2. SK Leest, 3. Chiro, 4. Schuttershof”. (edm)

Foto’s :

-De ploeg van Sint-Cecilia.

-Het elftal van de Heidevrienden.

28-05-2013 om 17:58 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 19 mei – De Mechelse Week : ‘Een ‘Wondervisch’ uit de Zenne.

In die periode publiceerde ik sporadisch artikels over Leest in dit Mechels weekblad. Eén van mijn collega’s was Mit Van Wauwe. Ze had Leestse roots en vertelde over een bruinvis die haar vader in de jaren ’30 in de Zenne had geschoten. Ik vond het verhaal te mooi om niet te publiceren en Jef Verbeeck beaamde wat Mit me had verteld en wist daar nog één en ander aan toe te voegen :

“Leest Dorp, 2^de Paasdag 1932. ‘Kom dat zien ! Kom dat zien ! Een wondervis van onder de dertig kilo ! Toegangsprijs 1 frank !’ Met die woorden trachtten de gebroeders Verbeeck en Louis Van Wauwe publiek naar hun tentje  (noot : op het Dorpsplein) te lokken. Toeschouwers die een vis van 130 kilogram hadden verwacht, kwamen bedrogen uit, maar hetgeen ze te zien kregen loonde ongetwijfeld de moeite : een prachtexemplaar van de P. Phocaena, beter bekend als bruinvis en neergeschoten in hun eigenste Zenne.

Enkele dagen voordien had Louis Van Wauwe de bruinvis toevallig zien rondzwemmen in de Zenne te Leest. Vliegensvlug had hij zich huiswaarts gerept  (in het Pensenstraatje) om een vuurwapen. Met een  geweer van Duitse makelij uit de Eerste Wereldoorlog  slaagde hij erin de ‘wondervisch’ neer te schieten. De bruinvis was niet onmiddellijk dood, maar zwom nog door tot grondgebied Heffen alwaar het kadaver werd bovengehaald door enkele plaatselijke bewoners. Die mensen dachten de vangst van hun leven te hebben gedaan, maar Louis was niet bij de pakken blijven zitten. Zoals het goed jager betaamt, was hij zin prooi gevolgd en eiste zijn rechten op. Na langdurig redetwisten en met de hulp van Jules Verbeeck, slaagde hij erin het zoogdier naar Leest te halen.

De bruinvis werd ontdaan van alle ingewanden, volgepropt met ijs en voorlopig bewaard in een grote diepvrieskast tot 2^de Paasdag.

Op die bewuste dag stonden Louis en de broers Verbeeck vol enthousiasme met hun curiosum op het Leestse Dorpsplein. De bruinvis veilig weggeboren voor nieuwsgieirige blikken in een tent. Toegangsprijs 1 frank. Jef Verbeeck vertelde dat ze toen luidkeels riepen : ‘Een vis van onder de dertig kilo. Kom dat zien ! ‘ Alleen de aandachtige toehoorder trapte daar niet in, men verwachtte zich immers aan een vis van honderddertig kilo.

Hun expositie kende zo’n succes dat ze het enkele dagen later overdeden in Hofstade aan de Putten.

Nadien werd de bruinvis begraven in de tuin van de familie Verbeeck op de Tisseltbaan.

Louis Van Wauwe was zo fier op zijn vangst dat hij zich met zijn prooi liet vereeuwigen op een postkaart. Aan de achterzijde liet hij volgende tekst afdrukken : ‘Een Wondervisch geschoten in de Zenne te Leest bij Mechelen. Na een hevige jacht van 5 uur velde Louis Van Wauwe deze bruinvisch of zeekalf van 1,20 m.’

Nog een woordje over deze vissoort (?). De bruinvis (P.Phocaena) is familie van de kleine tandwalvissen. Het zijn visetende zoogdieren die nooit langer dan 2 m worden. Ze jagen vaak in scholen (tot 150 dieren) in ondiep water en kwamen vroeger in grote aantallen aan de Belgische en Nederlandse kust voor.

De lezer moet zich geen illusies maken over de kwaliteit van het Zennewater in 1932. Reeds voor 1866 was de Zenne zwaar vervuild en dat jaar werd er aan de stad Brussel een toelage van 9 miljoen verleend om haar gezond te maken.

        Marcel Van Hoof”

Voor- en achterzijde van de ansichtkaart waarop Louis Van Wauwe zich liet vereeuwigen.

28-05-2013 om 15:06 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 13 mei : Bruiloftsrijmelarij.

“Avondster” sloeg weer toe in ‘De Band’ van juli ’83.

Zij (of hij) publiceerde volgend rijmpje ter gelegenheid van het huwelijk van Etienne VAN RIET uit Hombeek met Sigrid VAN NOBELEN uit Leest :

“Neen, neen, mensen, wij wisten het niet

dat uit Hombeek een Etienne Van Riet

zich in Leest herhaaldelijk kwam vermeien

en er tenslotte met Sigrid straf ging vrijen.

Vormen Van Riet en van Nobelen vandaag één stel

een grote Van met een klein van, dat mag ook wel.

Dat maakt voor beiden geen enkel punt verschil

dus maar trouwen, en zegt elk ‘Ja, ik wil !’

Proficiat van alle Leestenaars aan ’t jonge paar,

ook aan d’ouders wederzijds. Weze dit hun schoonste jaar.

Mogen ze hieruit nog een talrijk nageslacht zien.

Zo vijf zonen, plus vijf dochters, da’s nog maar amper tien.

          Avondster.”

1983 – Zaterdag 14 mei : De Kon. Fanf. St.-Cecilia won de Grote Prijs van de Lions Club.

‘Toeters en Trompetten’ van maart/april/mei ’83 :

Van Goliath en David…of van…!

“Op zaterdag 14 mei arriveerden de eerste muzikanten en supporters op het Leestse dorpsplein.
Ze zouden  in Binche deelnemen aan de Grote Prijs van de Lions Club voor fanfares 1983.

Alle kandidaten hadden omstreeks Nieuwjaar een bandje moeten insturen met daarop de verplichte mars en nog wat repertoriumstukken. De jury had een selectie gemaakt en een veertiental korpsen weerhouden voor verdere deelneming. Die mochten dan een tweede verplicht werk instuderen, nl. een bewerking van ‘Carmen’, een ouverture van Bizet.

Op zondag 24 april moest dan alles nog eens ‘life’ uitgevoerd worden in studio 1 van de R.T.B.F.

De Leestse fanfare deed dat ’s voormiddags en weer op een uitstekende manier. Het korps was goed voorbereid en dank zij de repetities en ook nog een kerkconcert op 23 april was elke muzikant in topvorm.

Voor het optreden in de studio was er toch een muzikant die last had van zenuwen. Het is een gewezen chauffeur bij een Mechelse brouwerij die met prépensioen is gegaan toen de firma werd overgenomen door een Waals bedrijf. Hij heeft daar ter plaatse een aantal winden gelaten, zodat horen, zien en ruiken haast onmogelijk werden. Gelukkig was de toestand opgeklaard een aantal minuten voor het optreden.

Tot op heden is deze studio 1 van de R.T.B. de beste plaats geweest waar het korps ooit heeft opgetreden. De akoestiek was er prima ! Achteraf hoorden we de juryleden verklaren dat het sensationeel was geweest, maar punten wilden ze niet meedelen. Deze keer konden we er niet achterkomen hoeveel percent we hadden behaald. Maar de Leestse fanfaremensen zegden achteraf dat ze uitstekend hadden gespeeld en als die zoiets over zichzelf zeggen dan is het zo !

Seders een aantal jaren kunnen zij al het kaf van het koren onderscheiden.

’t Was dus wachten op de finaleplaatsen. Zes korpsen zouden naar Binche gaan op 14 mei.

De geselecteerde verenigingen waren Les Chasseurs de Binche, Fanfare Royal Les Amis Réunis Gives-Huy, de Fanfare ‘St-Genoveva’ Oplinter, de brass band ‘Midden-Brabant’, de brass band Willebroek en de Leestse fanfare. De korpsen uit Ath, Belsele, Heestert, Izegem, Kapellen, Leval-Trahegnies, Limal en Overboelare hadden het studio-optreden niet overleefd.

De Leestse fanfare zou het moeten opnemen tegen vooral de beide brass bands die gerekend worden tot de absolute top van de Belgische amateurkorpsen. Geen gemakkelijke taak en een plaats tussen de eerste drie zou al als een hele prestatie aangerekend worden.

Via heel wat binnenwegen geraakten we tenslotte in Binche. We zouden bijeenkomen in het nieuwe gebouw voor de ouden van dagen. Toen we daar aankwamen, werd de fanfare netjes opgesteld voor een optocht doorheen de stad. Dit optreden was niet voorbereid wegens het regenachtig weer op de repetitiedagen tijdens de voorbije weken. Toch liep alles nog goed af ! Uitstekend zelfs, want al stappend muziek maken op gekasseide straten is niet zo gemakkelijk. Op de toppen van de hellingen was het bizonder moeilijk want de voorste rijen waren al aan het dalen en de achterste rijen moesten nog klimmen…

Op het gestelde uur bereikte de fanfare  het park van Binche waar het kioskoptreden zou uitgevoerd worden. ’t Was er koud, maar gelukkig regende het deze keer niet. De juryleden, nog altijd zeven in getal,  zaten in hun tentje te bibberen en dronken hete koffie aangelengd met iets sterkers…

Het optreden was niet meer zo goed als in de studio maar ernstige fouten en grote vergissingen bleven uit ! ’t Was dus nog goed…!

Na het optreden trokken de muzikanten weer naar de plaats van bijeenkomst. Een veertigtal supporters liepen achter het korps aan.  In het gebouw voor de ouden van dagen stonden de koude schotels te wachten…

Na het eten was het de beurt aan een van onze grote concurrenten, de brass band ‘Midden-Brabant’. Tot onze grote verwondering kon dit korps ook op stap gaan ! Onze verwondering was nog groter toen we zagen dat ze achteraan nog minstens veertig reservespelers hadden lopen ! Wat een

weelde ! In het reglement van de wedstrijd stond niets over op te stellen reservespelers en de verantwoordelijken van dit korps redeneerden : ‘wat niet verboden is, is toegelaten !’

Ze hadden ons toch mogen verwittigen, dan hadden we ook reserven meegenomen. Maar ja, van je beste vrienden moet je het hebben, zeggen ze. Later op de dag zullen ze het zelf wel ondervinden…

Toen moest iedereen direct de autocar in ! We zouden naar een groot kasteel rijden voor de gezamelijke uitvoering, de  bekendmaking van de uitslag en voor het banket.

Op een mooi verzorgd gazonnetje werden de korpsen opgesteld. De slotceremonie werd ingezet met een toespraak die kort zou zijn, maar veel te lang duurde. Toen werd de mars ‘We serve’, de officiële mars van de Lions Club Belgium uitgevoerd en ook nog ‘Carmen’.

En dan ging de uitslag worden bekend gemaakt…

Op de 3^de plaats : Brass Band Willebroek, op de 2^de plaats : Brass Band ‘Midden-Brabant’.
Op de 1^ste plaats : de Kon. Fanfare ‘St.-CCecilia’ van Mechelen-Leest !

Commentaar : de Leestse meisjes sprongen omhoog terwijl hun schoenen bleven steken ! Hun witte sokjes hingen vol met afgemaaid gras en modder ! Emerance kon niet op de toeschouwersplaatsen blijven staan en kwam naar de muzikanten toegesneld met tranen in de ogen…Ze zei : ‘Leest heeft verdiend gewonnen !’ De dirigent was ook content : hij had tweemaal gewonnen. Hij was er zelfs in gelukt zichzelf te overwinnen !!!

Op de autocar was het deze keer bijzonder stil. Er zaten muzikanten van Midden-Brabant bij en teveel feestvieren zou hen een nog grotere morele opdoffer hebben gegeven. En dat was niet nodig ! De Leestse muzikanten herinneren zich nog tijden toen zij werden geklopt en dan nog opdoffers kregen te verwerken…

Wat zijn nu de gevolgen van deze overwinning ?

-In de eerste plaats heeft de vereniging een goede financiële zaak gedaan door aan deze wedstrijd deel te nemen. De eerste prijs bedroeg nl. maar liefst 75.000 fr.

-Daarbij komt nog een plaatopname voor de Lions Club. Onze vereniging zal waarschijnlijk in de studio van ‘Polygram’ de plaat opnemen met daarop de verplichte mars van deze wedstrijd.   

…”

Wie torent boven alles uit ?

“J.P. Leveugle in de eerste plaats want hij wist zowel de eerste plaats als de tweede te behalen in de Grote Prijs van de Lions Club 1983 voor de F 1-korpsen die aan de finale mochten deelnemen, de muzikanten die zowel bij de Leestse fanfare meespelen en in de brass band ‘Midden-Brabant’ want ook zij werden eerste en tweede, maar alle records worden gebroken door YVES DE WIT, die én eerste en tweede én derde werd want die is ook nog muzikant bij brass band Willebroek.
Ook EDDY VAN ASCH verkeert in hetzelfde geval en misschien is er nog wel zo iemand…(We konden dat echter niet nagaan want op het ogenblik dat brass band Willebroek optrad, reden de autocars door de binnenwegen van Binche).
Ook ALFONS VAN ASCH speelde waarschijnlijk bij de drie korpsen mee want hij kwam samen met Yves het korps vervoegen…”  (Folder)

Sint-Cecilia Leest haalde met deze overwinning een geldprijs van 75.000 fr. binnen, het hoogste bedrag dat ooit aan prijzengeld is gewonnen door een Belgische amateurmuziekvereniging.

(‘Leest in Feest’, blz. 65)

28-05-2013 om 14:58 geschreven door Marcel Van Hoof