KAATSEN OP DE GROTE MARKT

t’ was een kaatslut op de Groote Markt, dit was nog een van mijn groote zwansdeugnieterijen.

Ik schreef er een lut uit, de walen tegen vlaaminge
Bij de walen: kopman de Kromme Van Hoof, rooi manne De Boeck, de lange Claessens, groote keer Gustaaf, ne slinke zoon van de zwarte Baro, achterman Pol Gijssels, vervanger Gabbe Van Wesemael.

De Vlamingen: kopman Gustje Mestag, rooimanne Nuuke De Geest, Marcel Kelbaert, groote keer Mong uit t’ hoeksche die woonde toen op de schelstraat nevens Doctor Scholler en Dierickx, Akkermans en Rieke Vercammen (Hamme Zog)
Jurie Waelse ploeg: Clement Kelbaert, Vlaamse: Frans De Clercq boekbinder, en een onzijdige: Désiré De Wolf, schipper die woonde op t sas.

Het akkoord was: de vlaminge gaan de walen in de statie afhalen. ik was op voorhand met de valieze naar de markeur gegaan, bureel der marchandiezen eenige vrachtbrieve doen oppleke, want die waren nog al gekend en gevraagd en gezaamentlijk naar de groote Markt waar veel volk stond te wachte

De vlaminge hadden alle dezelfde handschoenen, daar had de Gabbe voor gezorgd t waren deze der hottentotten, Moenske Van Hedersem was gevraagd door de walen, maar hadt zijn trein gemist en wierd vervange door de Gabbe, die kon geen handschoen nemen, hij was tegenstrever van de vlaaminge en bondt nen houten blok aan zijn hand.
Dat de Jurie zijn werk had, moet ge niet vragen, Marcel met achteruit te loope viel op zijn grosse caisse, met een weinig te masseeren kwam alles op zijn effe.

Een weinig nadien krijgt de Gabbe nen bal, met te keere vliegt den blok van zijn hand en Marcel had juist den tijd om op zij te springe of hij vloog vlak in zijn gezicht.

De Jurie kwam bijeen en er moest gekaatst worden met de bloote hand. t was nen handicap voor de vlamingen en na nen geweldige strijd waren de walen overwinnaars.

De nijdt was te groot en de walen moeste het alleen aftrappe, ze zijn ne heelen tijd blijve hangen op t vestje bij de Mathiü, in t’ spinske, in t’ Capelleke bij Pol Van Drogenbroek, de zot Hersens, de zeve Billekes bij zoo ver dat ze hunnen trein hadden gemist en hoe ze op destinatie zijn gekomen, ben ik nooit te wete gekome, wij van onze kant konde dit verlieze moeielijk kroppe en kropen in t hoeksche bij Mong, wat later bij Dupont die woonde toen waar nu Dolf De Wachteleir woond, daarna bij Tante Finne nevens t vissershuis Clement Kelbaert en voor t sluite bij de Gabbe

het verdriet was te groot, van daar trapte de vlamingen allen naar huis in volle verdriet.
Wilt Ge nu het verslag eens wete over de groote lut vlaeminge en waelen, de twee jongste zijn nog in leven ploeg: kromme Van Hoof, Pol Gijssels, ploeg Gustje Mestag, zijn rooiman Marcel Kelbaert, Audegem. De Bock in t gasthuis de man van deux à deux, quarante à deux, t was ne rooiman van de walen, hij moet zijn frans niet vergeten hebben, want t is niet lang geleden dat ik hem tegen gekomen ben en t was nog van deux à deux.

OVER DE WEKELIJKSE MARKT

Ik heb de markt wete kwijnen en verdwijnen, t was toen de verhuizing naar St. Gilles begon, geholpe door onze vrienden uit Aalst die met de zwarte vlag afkwamen, metinge kwamen geven en trachte te overhandigen met Burgemeester en Schepenen hetgeen hun niet lukte.

St Gilles deedt zijn best om dit doel te berijke, hetgeen tijdelijk ging: onze markt verminderde in t voordeel van onze geburen, er waren kramers die thuis bleven liever dan over te loopen.

Ik herinner me goed: op de Groote Markt was één stoffe kraam gebleven, M^me Fr. Van Damme, Baesrode.

Ik richte zelf kaatslutten in om er den moed in te houden, we speelde van aan den ouden tinne pot tot aan t vaderland.

Dat het niet lang ging duren, wiste we zeker, den ijzere weg en de Schelde stonden in de weg

er wierd een beestemarkt ingericht, er waren weinige verkoopers, maar nog minder koopers met dit verschil: de wekelijkse markt kwam terug, maar de beeste markt verhuisde naar t’ sas van aan de zwartzusterstraat tot achterkant gasthuis.

Er was spraak dat die markt daar ging blijven, eenige commercanten kwamen bij een, want dit was een ramp voor de Groote Markt, veemarkt en omliggende straten

ik richte een schrijve in tot Burgervader en Schepenen als protest onderteekend door de eigenaars der volgende straten: Veemarkt, Greffeling, Groote Markt, schelstraat, Kerkstraat,

ik was overal geweest, persoonlijk laten teekenen en doen afgeven door de concierge met de groete van Gustje Mestag, ik stond de eerste vermeld op den brief die ik zelf had op gemaakt en ontving de antwoord van den Heer Burgemeester, gebracht door den zelfde concierge.

Mijne Heeren, ge moogt gerust zijn, het is maar tijdelijk en de beestemarkt komt op hare gewone plaats terug en z’ is er gebleven tot wanneer ze verhuisd is naar t vestje, dit kon niet anders, want met te veranderen van die straat, t was toen geen beestemarkt meer maar een laan of Boulvard, was men verplicht te verhuizen en ik mag zegge, t was de geschikte plaats, t’ vestje was toch toegelegd.

Onze markt kwam normaal terug en de kramers kregen soms een aubade van Gustje met zijn Clarinet, waar soms zijn twee boezemvrienden zich bijvoegde, namelijk Kleinen Trip als groscaissier en mijn Clarinet Solo, Nestor Van Vlemmeren.

GUSTJE EN DEN DOLLE

Nu wil ik nog iets vertellen van voor den oorlog 14.18, toen ik nog jongman was, meubelmaker en sculpteursgast in Brussel, Chaussée d’ Haecht

den Dolle, zooals men in dien tijd De Klippel noemde, was werkzaam bij nen antikeir eenige huizen voorbij ons magazijn. Het toeval wilde dat we s’ avonds na t werk bij een vielen, dus we trapte naar de Nord, Rue Botaniek, af

onder weg zegt Den Dolle: mijn moeir heeft een occasie gedaan - onder ons gezegd die kocht alle oude brol op en woonde in t prison strotje - nen ouden velo, maar zonder licht.
O, zei Gust, is het anders niet. ik zal u uit den nood helpen. ik heb nog ne solinger die met carbure gevuld wordt, ik gebruik hem niet meer, ge moogt er om komen

 en De Clippel die nog al ne lieppe was, liet zich vangen, wachte me af aan den uitgang en ging mee met mij. We spraken niet meer over dit licht of lantaarn, ik wil zeggen Solinger,

mijn ouders woonde op de koornaert aan de denderbrug, hoekhuis, den overkant koning Van Haeltert, aan zijn huis hing ne lantaarn die s’ avonds wierd aangestoken en s morgens uitgedaan, den eene keer door Tolfte Van Goetem. die kon moeielijk een D uitspreke, daarom noemde ze hem Van Toetem, nen andere keer was het den Houte Viool,

ik zeg zoo flegmatik: Dolle, neemt uw solinger maar mee, het kost u geen centiem, maar ge moet er hem zelf afdoen en wees op den lantaarn

En weet u wat zijn bedanking was: f… sm… en vloog door de Dijkstraat, recht binne bij moeir in het prisonstrotje,

hij heeft me nooit nog over ne solinger gesproken, maar nadien heeft hij genoeg moeten horen op den Trein allé en retour Brussel.

GUSTJE HELPT SOLDAAT ONTSNAPPEN

(…) de laatste oorlog, t was ten tijde toen de Engelse en Belgische krijgsgevangen naar onze casernen wierden gebracht er nen halt wierd gemaakt casernestraat, kerkstraat tot voorbij t gasthuis, de gentselaan op.

De Engelse wierden fel bewaakt, er mogt niets aan gegeve worden, nog eten, nog drank, dit kon niet belette dat mijn vrouw die van Engels afkomst was, er in t geheim voor zorgde, de belgen mochten in afwachting op cafè komen.

Ik had verscheiden officieren bij mij, alsook 2 soldaten en 2 chauffeurs, den eene, ne Luikenaer die zei: ik ga niet meer verder, en vroeg me een burgers kostuum, rap t zijne uitgedaan, door zijn kameraad in de foergon gesmeten (lange, overdekte legerwagen, jp), de hand komen drukke aan officieren van wien hij zelf de velo kreeg en kameraden - het moest ne gekende vriend zijn, want allen moeste nen traan wegvagen, van allen wierd de kleine Luikenaer omhelst en gelukkige reis gewenst.

Daar ben ik getuige van geweest, want t was in mijn café bij Gustje Mestag, Ouden Tinne Pot, 35, Dendermonde.

Hij was schoon geekipeerd: mijn werkkostuum, ne slechte strooien hoed, ne roode zakdoek, hande wat zwart gemaakt zooals ne werkman, uitleg langs waar hij moest rijden, eerste straat lings, beurzestraat, het brugske over den dender, dan rechts langs de forten (begijnhoflaan) tot aan de statie en dan recht door tot in Brussel, daar zal men U wel de weg wel wijze voor Luik.
Eerst goed uitgekeke, de hand gedrukt en buite ken ik u niet meer, een ding wat ik van U vraag, goed toekomen in Luik, stuur me een kaartje: coli bien arrivé, dus weet ik genoeg

eenige dagen later kreeg ik een kaartje: colie bien arrivé signé le petit chauffeur.

na den oorlog kreeg ik jaarlijks op nieuwjaar een kaartje: le petit chauffeur du temps de la guerre, tot wanneer hij naar Frankrijk is gaan wonen, sinds heb ik geen nieuws meer vernomen.

Ik vergeet nog iets te zegge over het soldaatje, want het was ne kleine, dien ik in burger had gezet. Hij had zijn nummer de matricul in mijn pompbak gesmete zonder me te verwittige, ik kon geen water meer trekke, t slot uitgenomen en zoo kwam ik tot de ondervinding, maar dit was rapper in den dender dan die ransels van die brusselse garde civik helden naar het land van den akker doen (zie verhaal over WO I, jp).

HERINNERINGEN AAN LONDEN

t was concert in de Queensole (Queen’s Hall, jp), grootste theater van Londe, ik was uitgenoodigd door ne vriend uit Parijs om t concert bij te wonen, zonder uitnoodeging geraakte ge niet binnen.

in de tapijte 5 centiemeters dik, symphonie 100 eerste prijze van t conservatorie zoowel Engelse, Franse, Duitsers, Italianen en Belgen.

 onder de zangeressen, een duitsche die primeerde en bestuurder Woodt

de orgel was zoo groot dan de oppervlakte der zaal en anphiteater.

Bij t intreden van bestuurder stond al de muziekanten recht, Woodt aan den pupiter de maatstok in de hand, en t concert begon.

Verscheidene stukken die ik ten gehore kreeg: onder andere Rapsodie Hongroise van List die we zoo dikwijls hadden gespeeld onder M^r Hilgé en dachten het meesterlijk konden spelen, eh wel, we waren er kinders tegen, zoowel als te horen van de andere uitgevoerde stukke, dit is me altijd bijgebleve.

van Richmond gesproken, dat is de Donck maar in t groot, de plage waar d’ Engelse gaan campeere en slapen in de booten bij zomer seizoen, bij regen hebben ze hun tenten, langs de waterkant bars waar er gezongen wordt en waar ze Gustje zijn stem ook hebben gehoord.

Den 1^ste keer dat ik er was henen geweest met mijn broer Jules een motorbootje genomen, den volgende maal breng ik mijn hautbois mee, we moeten ook muziek maken zooals d’ Engelse met die pistons clarinette, harmonicas, nen hobo hadt ik nog niet gehoordt en ne volgende keer was Gustje er ook bij, nog al eens afgestapt, gezongen, gespeeld en gedronken en veel bijval gehad, gephotografeerd met ne groote pot, t was toen geen wisky.

EEN BLINDE IN WO I

Hier nog iets binds den oorlog 14.18

 in de stad was nen blind geworden man, die zijn rol beter heeft gespeeld dan nen acteur, die dagelijks voorbij mijn huis kwam

hij moest zich komen aanmelden bij de duitsers, café Alcazar, ik zien hem nog de trappen opkruipen, want hij was blind, vergezeld door ne kleine jongen of een meisje. iedereen had medelijden met de Pr., in alle geval ik was op d’ hoogte en kon zwijge.

We kwamen s’ avonds nog al eens bij een bij Hortens, de vrouw van nen Belgische Onderofficier die in oorlog was en een nicht van mij.

Op zekeren avond zegde hij me: Gustje, ik zien beter dan gij, g’hebt caoutchou sletze aan, sportkousen aan, een sporthemd in beige en korte broek in zwart en gij, Hortense, een rok rood en bloes wit, ge zijt de eenigste die het weet, verraadt ge me, ge leeft niet lang meer

en w’ hebben gezwegen tot na den oorlog, wanneer hij miraculoos was genezen, en zoo heb ik ook gezwegen voor ne patroon uit Hamme, ijzersmederij die met zijn 3 knechten moest naar Duitsland vertrekken en door mij zijn thuis gebleve.

zoo was ik, altijd de leuze van ‘de ton’: doe wel en zie niet om, altijd bij voegende die aan mij twijfelde: O Heer, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.

GUSTJE, KUNSTENAAR (naar eigen zeggen)

In Dendermonde zijn vele kunstenaers geboren, ne Willems, ne Spanoghe, Mantje Broeckaert, ne Courtens die schilderde zichte langs de boorde van den Dender en Schelde, maar ne Gust Mestag die moet nog geboren worde.

die maakte muziek op den Dender, op de schelde, langs de schelde en in t water van de schelde.

De klank van zijn clarinet kon men s’ morgens vroeg van om 6 uure horen tot aan de melkerij Grembergen, wanneer hij tros beiaard, de Groote mannen - voorafgegaan door ne ceremoniemeester die toen Desiré Ringoot was - speelde, binds de zwemoefening, mijn zwemclub mannen kunnen zulks nog getuigen, neen, die komen er niet meer en die nooit den hoogmoed heeft gehad om decoraties aan te vragen niet tegenstaande hij 5 mensens leven heeft gered, want t was ne zwemmer, hij was 13 jaar, toen ik een meisje uit den Dender haalde van 11 jaar.

PALING ETEN IN SCHOONAARDE

Met de reis der ton was het anders gesteld, dit was paling eten in Schoonaerde, opgaan per trein en te voet afkomen, de clarinet van Gust moest terug mée, alsook ne piston, speciaal verzorgt door het huis Ducaju Nestor, specialist in t’ klein koper.
Om dit te bespelen moest men conservatoir gedaan hebben, dit hebben ze bij mij thuis ondervonden en op de reis naar Schoonaerde, het instrument wierd altijd geplaatst om aanleiding te geven voor t’ accompagneere bij de clarinet, den eerste die probeerde was zeker er uit te zien als ne clonw uit een cirk Een maal in t’ wit, een andere keer in t’ blauw volgens t’ zicht van de muzikant.

Voor het vertrek uit Schoonaerde waren er al die prijs hadden en we vertrokken met volle muziek, k’ wil zegge de clarinet op kop en al zingend. Bij t’ verlaten van Schoonaerde wierd er een loopkoers ingericht, 500 meters voór de café van t’ boerke aan den hooge Appels voerman, een krente brood gift door de Voorzitter der Ton aan den eerste aangekomende

Of er geloopen wierd, moet ge niet vragen met al die paling in de corpus, t’ was er met tomate sauce en witte sauce met champignons, dat lag te zwieren in den buik.

Wie den eerste toe kwam, was Leon Mestag, dus had het broodje verdiend en ontvangen.
voorts al spelend en zingend tot bij Jeanske Pitje, zoo noemde men den Broer van Amedée Verhofstadt, we waren al op t’ zand versukkeld, de piston terug gevuld en op den toog geplaatst, de Gust terug aan t’ spele, Benoni Leys, mijn trombone bij t supportersmuziek, lag al te bed en zei aan zijn vrã: dat is Gustje met zijn mannen, de broek aangetrokke en binne bij Jeanske, zag die piston en t was al: daar kan ik ook op blaze.

Ik had al wel te zeggen: dat ambouchur is kleiner dan dit van ne trombone, den Benne had het al aan de mond en aan t blaze, maar de bloem vloog rond en hij geleek rap aan ne clonw uit een cirk.

T’ was ook ne man die een zwans kon verdragen, vertrok alzoo naar huis, hij woonde rechtover de café en wij naar de stad.

Dat het al donker was, moet ge niet vragen. Van Gool, mijn tamboer, die een fel gehoor hadt, kwam buiten bij t hooren van Gustjes clarinet en t was al: wacht ne minuut, t’ muziek is niet compleet, den trommel opgespannen en Miel was mée tot aan t’ lokaal, doch eerst 3 maal de ronde van de markt en dan binnen.

Zoo verliep de tweede paling reis naar Schoonaerde met dit verschil dat ik den eerste keer de portie van dien zieke mogt opeten en deze maal de 2 porties mogt betalen, eene voor de vrouw en eene voor Tant Irma.

FRATSEN VAN GUSTJE (2)

Ne andere keer lees ik in een Franse Brusselsche gazet: ne jongman van ne gezette ouderdom zou gaarne in t huwelijk treden met een meisje van dezelfde ouderdom.
aanvraag kwam uit Dendermonde en d’ antwoorde moeste gestuurd worden naar de redactie.

Ik ondervond aan den tekst van wie er spraak was en maakte accoord met mijn vriend, die toen in Brussel woonde en die de rol speelde van het gevraagde meisje.

Over de liefde verklaringen wil ik niet verder uitbreide, want het is altijd langs de redactie der franse gazet gegaan, maar ik was er altijd den eerste op d’ hoogte van.

wat ik wil zeggen: t’ was den dag der fianceering en het was de eerste keer der kennismaking. t’ was in de café au jardin botanique bij Buellens,
mijn vriend had er voor gezorgd: het schoonste meisje van Brussel was de uitverkorene, hadden ze haar in het poppen barak gezet, z’ hadden er niet wille naar smijte en daar voor was onze Dendermondenaar naar Brussel gekomen

t’ wierd gesignaleerd, alles goed verloopen, komt met den trein van 7.30 af en we stonden in de statie aan de aankomst met ne bloemenruiker, duive, bloemetjes en eenige vrienden

ik heb voor nen heelen tijd mijn klieent verloren, maar is toch later terug gekomen.

FRATSEN VAN GUSTJE

ik had ne vriend, ne vioolkrabber, deel uitmakend van de Symphonie M.K. die hun herhalingen hielde bij G.D., lokaalhouder en woonende achter mij.

Die krabber kwam altijd bij mij vóór de repetitie een spelletje kaarten en kwam altijd te laat

ik verwittigde de bestuurder en de muziekanten: de volgende herhaling heeft C. van t’ leer en t’ duurde niet lang of het was zoo laat. Zijn viool wierd altijd in een hoek geplaatst, zoo rap als de bladeren wijen was ik er mée de kelder in, de viool uitgenomen en een beschummeld brood in gedaan en terug op zijn plaats gezet en aan t’ kaarten,

we hielde hem wat langer aan t’ lijntje dan gewoonte, tot wanneer ik zei: gaat ge niet repeteeren, t’ is al zoo laat

de viool onder den arm en weg. De kas open gedaan, het geen hij gewoonlijk dée wanneer hij op zijn plaats zat en t eerste wat hij zei: dat is het werk van die sm… Gust.

Het duurde geen 2 minuten of C. stond bij mij, ik was natuurlijk boven en t’ was: die sm... Gust, waar zit hij, me zoo een affront bakke

wat schilt er, man?

ziet eens en hij liet dat beschumeld brood zien

De vra zei: is dat wel hier gebeurd, dat zal mane Gust toch niet doen, terwijl zocht ze naar die viool en kwam er mee uit de kelder,

dat mijne man zulks zoo doen, kan ik niet geloove nog begrijpe

en met een franse colère trok C. naar de repetitie waar hij op de hoop toe wierd uitgelachen.

GUSTJE LUISTERT BEGRAFENISSEN OP

we konden het volk doen lache, meézingen zooals in ons strijdlied, en verdriet doen maken zooals bij de begrafenis van mijn chef Clairon, Charel Quinze ne stadswerkman, ne volksvriend en een van mijn best oppassers

 ik zeg: daar moet muziek bij zijn en t was er ook. Vier doodmarchen werden aangeleerd, t was onder t bestuur van Frans De Clercq, den afstand was nog al lang, van aan Leopoldlaan tot aan kerkhof, gans den doortocht zag men niets dan weenende personen, die treur marche uitgevoerd met het voltalig muziek, goed aangeleerd niet tegenstaande in de week, en Charel, gekend van iedereen, was een der schoonste en aandoenlijkste begrafenissen die ooit zijn te beurt gevallen aan een stads werkman van Dendermonde.
 Het verslag over deze gebeurtenis is verschenen in de Nieuwe Roskam 15-2-31 waaruit ik deze eenige regels knip. Op gans den doortocht van de stoet (want het was er een echte stoet) verdrong zich op de gaanpaden een dichte menigte en vele der aanschouwers zagen we nen traan wegpinke of weenen wanneer het lijk wordt voorbij gedragen. Vóórafgegaan van minstens 5 vaandels en fanions van vereenegingen waar de afgestorve een ieverig lid was, volgde de supportersmuziek te dier gelegenheid met eenige vriende muziekanten versterkt en voerde onophoudend en onder het bekwaam bestuur van den Heer Frans De Clercq de indruk wekkende treurmarchen uit. We wenschen hier den Heer August Mestag en heeren bestuursleden geluk met hun initiatif en den bestuurder en muziekanten voor de goede uitvoering.

Hier mag ik gerust bijvoegen dat gans de bewerking door mij is geschiedt en stipte aanleering door mijn vriend Frans.

De tweede begrafenis was deze van Jefke Boon te Gremberge, geen supporter, ne vriend, ne voetbal speler van K.A.V.D., toen was er al een K bij gebracht bij die club.
 T’ was ne moeielijke dag, nen eerste mei, dus nen dag der socialiste, en t muziek van Gustje had al lang forfait gegeve en toch besloot ik nog eens: muziek moet er bij Jefkes begrafenis zijn en Gust op de loop en t was er. Ik dierf de socialiste niet vragen, nog voor herhaling die was er geweest, noch voor die begrafenis.

mijn muziek was altijd buiten alle politiek geweest en ik had muziekanten genoeg en we repeteerde en den 1^ste Mei op weg naar Grembergen. We hadden 2 treur marche aangeleerd, dus ik had genoeg parties voor mijn leden en stond gereed te vertrekke, kwamen mijn muziekanten toe die ik niet had durven vragen, we komen nog eens voor u en ons Jefke, zoo wierd hij bij ons genoemd. (…)
er was zoo veel volk op het kerkhof gekomen dat mijn muziek geen doorgang meer vond en ik gaf d’ orders aan mijn goeie vriend Prudent De Corte: bij de nederdaling van de kist steek ik mijn wandelstok omhoog en speelt na de afscheidtsgroet het te velde, dit was mijn laatste en treurigst aandenken van d’ Harmonie Gustje Mestag.

DEN ‘AVD’ EN HET MUZIEK: EEN HAAR IN DE BOTER …

zie hier waarom ik mijn werk heb stop gezet. Op zekere vergadering bij A.V.D. was er voorgesteld: maar waarom kunnen de muziekanten ook hun ingang niet betalen.

Die domme beslissing wierd aangenomen door hun, maar niet bij ons en d’ eerste woorden volgde, er waren onder mijn muziekanten abonnés, we nemen ontslag en nooit zien z’ ons nog op t plein en er zijn er die tot heden nog niet geweest zijn en niet meer zullen komen.

Wat! ze krijge muziek voor niets, we moeten geld verteeren bij herhalingen en uitstappen, muziek koopen en ik die doublurs moest uitschrijve, want mijn muziekanten vermeerderde van week tot week en nooit nen centiem in rekening bracht, ja, we gaven in blok ons ontslag en t was gedaan met supporters muziek ‘vrienden van A.V.D.’

dat ze hun spelers een zekere som deden betalen, die wierden toch na de match betaald, goed. maar hetzelfde willen toepassen aan goed gewillige, die dan nog voor niets kwamen spelen, dit was verkeerd.

Eenige muziekanten van Grembergen die ter plaatse woonden, zegde: wij zulle muziek komen maken, ik weet wel niet of ze ooit hunnen ingang hebben betaald, maar wat ik zeker weet dat het niet lang heeft geduurd en dat ze soms op de plein kwamen met 3 of 4 man en niet konde spelen, hetgeen bij mij nooit is voor gevalle, het minste getal was van 17 tot 18 man (…)

OVER HET MUZIEK ‘VRIENDEN VAN DEN AVD’

Supporters muziek Vrienden van den A.V.D, later Harmonie Gustje Mestag.

Die tijden bestond er maar een supportersclub, lokaal bij mij, ik had rap eenige muziekanten bijeen getrommeld, natuurlijk zonder politiek doel, onze Voorzitter aangesproken, die me zegde: ik bezorg de eerste pas redoublès en Gust naar Brussel bij Verhoeven, waar ik een serie boekjes kocht waar Pas Redoublés in stonden, zoo wel als eenige dansen en dit zonder droit d auteur, nen dag uitgezocht voor d’ herhaling, want dit ging zoo gemakkelijk nog niet, vooral ik had muziekanten van de stad, Grembergen, Appels en St-Gilles, als bestuurder Marcel Kelbaert aangesproken (want ik was toen spelend lid) die zich die taak goed aantrok en de volgende Vrijdag waren we aan den trok.

Daar het licht en gemakkelijk muziek was en mijn eenige mannen die ik bezat, want dit muziek was gemaakt voor een klein orkest, waren we rap klaar om nen uitstap te doen en Ricus die de eerste en volgende herhalingen had altijd bijgewoond, stapte fier achter t’ muziek, zoowel als onze bestuurder en ik, en naar Grembergen footbalplein.

Al de supporters opgetrommeld, reklaam gemaakt in de stad: t’ muziek van Gustje Mestag luistert de match op en om 2 uur stond het muziek, supporters en stadsgenoten die talrijk waren opgekomen klaar om te vertrekken

T’ was ook de eerste maal dat er muziek rond het plein marcheerde, zoo als ik jaren lang heb gedaan.

dien tijd toen er in t’ spel zich een schoon faze voor deed, gelijk van welke partij, wierd er muziek gemaakt, spijtig dat zulks nu niet meer mag gebeuren, zoomin als het op de plein rond gaan al spelende, binds den half time en einde.

Wekelijks herhaling die altijd goed opgepast wierden en waar onze Ricus altijd tegenwoordig was, tot wanneer hij vertrok naar den Tenériff, dien we met eenige muziekanten weg en terug komen hebben geleidt.

Van 1922 tot 1946 hebben we hier te Grembergen alle matchen opgeluisterd alsook verscheidene op de wreemde, ook kreeg ik gestadig vragen: Gustje, mag ik ook bij uw muziek komen en telkens nen uitstap had ik nieuw elementen bij en vermeerde de muziek, Marcel had te veel werk gekregen en gaf zijn ontslag, we waren dus verplicht nen andere chef te nemen en Frans De Clercq nam die taak over.

het was dien tijd dat we dit prachtconcert op de Groote Markt hebben gegeven, waar iedereen van verwondert geweest was over die uitvoeringen en dat er zooveel volk was verscheene geweest.

Frans bezorgde ons die twee schoone marche, door hem gecomposeerd: Charles Quinze marche (dit was onze chef clairon) en de Jefkes en de Jeannekes. Nadien heb ik het bestuurschap overgenomen tot 1948.

GUSTJE WUIFT UIT…

Het gaat over de familie Van Assche, die heb ik alle reizen helpe mee maken, niet naar Congo zulle, maar tot aan de vertrekboot of aan het vertrek met Sabena Melsbroek, en de terugkomst.

Hetgeen me meest is bijgebleve, was de reis per boot in Antwerpen, familie en vrienden waren op gekomen voor het vertrek, ik zal ze maar eerst noemen, wel te verstaan de vriende, Pierke Dierickx en vrouw, Marguerite dochter van çuuke van de Mixter, de Fikke Loret en Gustje Mestag.

Van op den trein waren de boeke al veranderd en t was ik, die naar Congo vertrok en moest mijn vra achter laten in plaats van Den Dize, zóó t verdriet begon van toen af.

Ik had voor den Dize echte massieve havana cigaren méegebracht voor op den boot te rooke, hij kon moeielijk wachte en probeerde er eentje, spijtig dat het op den trein voor viel, want we zijn verplicht geweest de vensters vierkantig open te zette, de reuk van den dender had er niets Aan. Spijtig,  want t overige vloog door de openstaande venster t’ veld in, breng dan eens ne cadeau mée.

In Antwerpen tot aan de boot volle verdriet, ja, mijn vrou hing aan mijnen arm, t was weer voor drie jaar en d’agente dachten zelf dat het echt was, ge moet niet vragen wat verdriet we hadden en t heeft geduurd tot bij t vertrek van den boot waar we zijn op gephotografeerd en ik weet wel niet of ge die tranen kunt zien loopen op die photo, dat moet ik eens aan den Dizze vragen.

Bij t verlaten van de congoboot waar we na zekeren tijd moesten afstijge, zijn we de Wilford binnen gegaan die de boot volgde tot bij de Doel waar de boot de volle zee nam en waar we langs beide kanten ons afscheidsgroet toe zwijde en ons verdriet voorts afspoelde met een goed glasje gerstenbier, die wilford was in alle geval goed voorzien van drank en baf.

Van t laatste hebben we niet geprofiteerd, want we zijn gaan eten op de Groenplaats en nog nen heelen tijd rond gezwierd in Antwerpen en het verdriet was toch verdwenen

Ne volgende kier was het de terugkomst met sabena in Melsbroek, ik vertrok hier met Margueritje, de familie was ginder van daags te voor, t was schromelijk groote mist, er was juist van gans den dag een vlieger toegekomen en nog al uit England, hij kon niet landen en is moeten terug vertrekke

we zaten in de café van t plein en bleven zitten met het gedacht, t’ zal opklaren, t’ wierd al laat in den avond en er wierd aangekondigd: Congo reis is voor morgen om 10 uur beland in Frankrijk.

Ik zeg: Margueritje wat nu gedaan, we zitten hier nu toch ne ganse dag en niets gezien, willen we eens naar de Cinema gaan, ik houdt meer aan tonneel, maar was toch content méegegaan te hebben geweest.

Het was nen doorlopende cinema in de rue Neuf a.u.b., wat er op doek verscheen weten we niet, maar wel t’ spektakel vóor ons, t was Brussel in den donker en we waren al zeer tevreden dat het tijd was om naar Dendermonde te vertrekke.

(…) Ik sprak daar zoo even van t vertrek der Congoboot in Antwerpen en de vriende die de reis tot daar hebben meegemaakt en verdriet en plezier, eh wel, we hadden bij ons onze vriend Fikke Loret en die zegde zoowel ginder dan bij ons in Dendermonde: als ik kom te sterven, mag er geen verdriet gemaakt worde, maar wel plezier, een potje drinke en zelf dansen.

Eh wel, ik en kleinen Trip hebben zijn laatste wil voldaan en volbracht. We zijn regelrecht bij Prudent Philips aan den handwijzer gegaan, dus niet lang gewacht, ik denk zelf niet dat de kist al gedekt was en een potje gedronke in t beirputje, binne 10 centieme in d’ orgel en aan t dansen, t’ zelfde in den Appel, café recht over en voorts tot bij den Backer, ne geweze voerman van Gust Cambier brouwer, 10 centiemen in d’ orgel (5 centiemen zoo genoeg geweest hebben want er waren toonen die bleven haperen). Bij de slinke was het beter muziek, die had een tent en orgel waar hij de kermisse mée afdwijlde, dan in t waffelke, daar was het nog een symphonieke, genre Staaf De Ridder zaliger, en t laatste was recht over Van Gool, café Cadron 2 gezusters uit Aalst en dan naar de Groote Markt bij Gustje Mestag, daar namen we afscheid van malkaar, zeer tevrede omdat we de vriend zijn laatste wil hadden volbracht en de potjes zelf betaald hadden en ware zeker dat hij in vrede mocht rusten

Iets in die genre is me voorgekomen, t’ was op de baan Dendermonde Brussel

t’ was binds den oorlog 14.18. We waren hier in Dendermonde, pasport, ezel vier, ik wil zeggen etappe gebied 4, Brussel was gouvernement gebied, dus daar mochten we niet komen, doch ik kwam dikwijls gesmokkeld over, t was natuurlijk altijd te voet, ik was juist in Opwijck klaar voor den berg naar Assche af te zakke, daar stopt nen doodswagen, 2 lijkbidders stappen er uit en trekke de herberg binnen, op dien hoek was juist ne café, daarna 2 voituren, 8 mans en vrouwen stappen uit en ook binnen, ik was al ver den berg af, toen ik nog altijd het lijk voor de deur zag staan en niemand buite komen.
Zou dit ook een belofte of ne laatste wil van den overlevende geweest zijn, ik weet het niet, maar ik heb zulks toch bestatigt.

MET DE AUTOBUS OP REIS

Rondreis per autobus met d’agenten, hunne damen, commandant Lepage, Jean Van Wiel, Robert De Smet en Gustje Mestag

(…)  lachen van bij het vertrek op der groote Markt s’ morgens vroeg tot na middernacht op dezelfde plaats, met dit verschil aankomst bij Gustje Mestag waar de Damen van d’agenten zelf de bestellingen deden, de vrouw mocht gerust blijve slapen,  z’had niets te doen dan s’ morgens de ontvangst van dien nacht tellen.

Het spel begon maar eerst van in Oudenaerde en de t’ stadhuis bureelen nog gesloten, alleen de concierge die vernam het is t’ politiekorps van Dendermonde en ging aanstonds de secretaris verwittigen.

De mannen en hun damen namen hun ontbijt in ne café rechtover t’ stadhuis, er was een orgel en seffens aan t’ dansen, twee huize voorbij zat een oud manneke hout aan t’ kappen, ik nam zijn postje in en de kleinen Trip classeerde het gekapt hout tot wanneer de secretaris en concierge daar waren.

Al de kamers nagezien totzelf de trouwzaal, waar ik de rol vervulde van Burgemeester en ik nen agent met eene dame trouwde en van daar onze speelreis voorts zette en kwamen terecht op de kemelberg waar we boven op klauterde, per ezel, daar zijn de photos van die er kunnen over mée praten en dan naar de kusten.

Eerst een bad genomen natuurlijk vóór het eten. we hadden bij ons de gebroeders Van Wiel Jef en Jean, vervangende de Gebroeders Tecqmen als photograafs met dit verschil dat ze straver waren in zichten op en in t’ water. Er is maar een die mis lukt was, Jean zet hem in positie, Gust moet getrokke worde met de beenen omhoog en kop op de grond, het duurde te lang en Gust kwam wel 10 meters verder boven.
Ik zeg: Jean, neemt beter uw voor zorgen, als de baar voorbij is, laat ik me zakken, de voete boven en trekke, t’ was gelukt, die photos bestaan nog, dus de remplaçanten van Tecqmen waren op d’hoogte van hun stiel, niet tegenstaande zooveel jaren is alles nog goed zichtbaar op die photos.

Na t’ eten zijn we een desserke gaan nemen bij Lievin De Smet, den broer van Robert, beroemd  in het fabriek en van wafels. t’ is daar ook dat Double Patte en Patachonske zich grimeerde (naar beroemd Deens komisch duo Pat & Patachon, jp) en met Charles Van Gucht onder den arm de kusten afdweilde, gevolgd van d’agenten die wisten dat het hun confraters van Dendermonde waren.

eenige Gentenaarse zwanzers die gaarne onze photos zoude genomen hebben, mochten op voorwaarde een exemplaar op te sturen, mijn adres is wel opgenomen geweest, maar nooit iets van terecht gekomen

De rol van double patte en patachongske heeft geduurd tot we in Dendermonde toe kwamen met dees verschil de neus gans versnoeft en alf doof, gevolg van het turne in de zee.

Ja, ik vergeet nog te zegge onzen arrêt in Schoonaerde, nen agent had verwittigt: ge moet op blijven, we komen langs hier en stappen altijd zeker af, t was tamelijk laat en die mensen waren slapen, maar op den eersten klop licht aan, beneën aan het tappe en dansen (…) en we waren alleman weer aan den trok. Het was alsof het zweet met eemers wierdt uitgedeeld. Ik van mijne kant weet goed dat ik me moest verschoone alvorens in t’ bed te gaan en ben zeker den eenigste niet geweest

Ik was vergeten me te ont’sminke. mijn hoofdkusse was getatoeèerd en Nancy lag met Patachongske nevens haar en zoo was de reis der Dendermonse agenten afgeloopen.

OVER FRATSEN IN DE KARABIJNCLUB ‘CLUB DES DIX’

t’ was banket bij mijn schoonbroer, ik was toen al getrouwd.

na t eten was het gezellig samenzijn, het 1^ste bedrijf: we moeste nog aan den dessert beginnen, petje Camiel hadt op zijne koer ne ganse dierentuin, vogels konijne, kiekes en wat weet ik al, onder andere een kiek met ne lamme puùt

welke charel dat beestje had binne gebracht, weet ik niet, in al geval het liep rond op de tafel en hof zijne puut op over de gateau en liet een eitje vallen, ja, de carabeiners waren niet difficiel, namen een stukje papier, een mes, krabte het eitje schoon af en terug aan t smullen.

2^de bedrijf: tafels en stoelen vlogen door de venster t vestje in, gelukkiglijk t’ was stil water of anders koste ze gaan vissen hebben aan t sluske achterkant van St.-Rochusstrotje, de wonderbare visvangst begon, en d’haken waar Camiel zijn vleesch aan hing, want hij was slachter, en koorde aan hingen, begon de concoer. Dat ze dien nacht in t volkshuis niet geslapen hebben, weet ik zeker, toen woonde er Miel Van Vlemmeren en zijn vrouw Emmerans, er zijn nog afstammelingen die er nog zulle kunnen over mee praten en welk plezier ze hebben er van genoten. t was warm weer, klaar licht, de vensters wijd open en van den over kant konden ze alles goed afzien

3^de bedrijf: we veranderde van plaats van de restaurant naar de café met de 3 reuzen, ik zat in den hals van de reus Mars, t was de kleine Trip en al zingende rond de café, ja, ik had al rap die prop die in het gat stak waar de buis der stoof zat, gezien, rond gedraaidt en getrokke, den eerste keer lukte het niet, ik dacht me achteruit te trekken als ik die prop goed heb en den Trip heeft alles op zijn kadaver, maar t’ was mis. Die schauw was in geen twee jaar gekuist en wel 2 emmers gelijk ploefte het over onze kop de grond op. We kwamen er al erger vóór dan 2 schouw vagers. De club des dix mannen, altijd gedienstig, liepen om eemers water en borstels en op uw oogen open en toe erkende men de café en de mannen niet meer, zoo min dan ik en Robert in plaats van vet of boter te gebruike, zooals we gewoon waren te doen, namen we ook zeep en koud water en wierden we zwarter om zwarter. juist op dien oogenblik kwam de vrouw binnen en alle man was aan t lachen en met Cesar Heessens te zeggen: Gust is hier niet en ze zag me afkomen dacht ze weer een werk van Cesar, na uitleg was de bui over (…),

GUSTJE, DE KARABIJNSCHUTTER

Hier een ander sport waar ik deel van maakte: t‘ was de carabijnschutters Club des Dix, eerst bij den Thure Coppens kerkstraat en later bij mijn schoonbroeder Camiel Moens Brusselsestraat waar we door een buis schoten in zijn slaapkamer om den afstand regelmatig te kunnen zijn.

Ik maakte deel uit dier maatschappij van voor 14, heb er verscheidene feestjes en schietingen bijgewoond tot na 18, einde van den oorlog, met t’ ongelukkig gevolg waar ik nimmer wil over spreken (de dood van Gustjes eerste vrouw, jp) en ben verhuisd naar Londen,

ik wierd buitenlands eerelid gemaakt. De koningschieting greep plaats natuurlijk met een brokske eten er bij. ik wierd uitgenoodigd, mogt mee eten, maar niet mee schieten, t’ mocht geen buitenlands eerelid zijn

Ik kwam toch af, de leden met hun Koning aan t hoofd stonden me af te wachte aan de statie (…)  Het gevolg van die koningschieting zullen we maar daar late, t’is al te lang geleden en ben terug naar Londen gevaren.

Onder de carabijners waren bezondere goeie schutters, onder andere garde civiekmannen zooals R. Vertongen, Jène Vertongen, Cesar Heessens, Jef Heessens, Felix Heyvaert, Louike Lentdecker, Gustje Mestag, den Thuur om maar deze te noemen,

stond de club opgeschreven voor schietinge zooals bij Boeykens Huyvelde nabij den ijzere weg, d’oude en nieuwe kroon Zele of aan den anker café dicht bij t’ strùe huiske, t’ mocht nog naar de vlammende keskes voor paling zijn, allen hadden schrik van ons.

De schieting van Appels wil ik nog eens vernoemen, ik was toen nog in Londen, t’ volgende had zich voor gedaan bij Petje Camiel zooals men mijn schoonbroeder noemde, t’ was Appels kermis, schieting bij Sacré op t zand en kreeg een uitnoodiging om te komen schieten. In Londen bestaan er huizen waar alle sporten gedaan worden en ik daarheen, er waren juist 2 Engelsmans naar blazoen schieten met carabijn, 2 vlak in de roos en 1 dichtbij

ik vroeg me dit blazoen en stuur het op naar Dendermonde: Ge moogt me verwachte, zoo ben ik me hier aan t’ entraineeren, kom met dien trein in Dendermonde en de mannen stonden aan den trein en vertrokke gezaamentlijk naar Appels met bezoek aan eenigte kapelletjes. T’ was den toer aan Club des dix en omdat ik buitenlands eerelid was, moest ik eerst beginnen.

Pardon Heeren, wij in Londen zijn niet gewoon te werken, dit wordt voor ons gedaan, wil zoo goed zijn mijn carabijn te laden, ik was op dien oogenblik niet in staat het zelf te doen. dit wierd seffens gedaan, ik had nog al last om te viseeren, eenige kalseien tegen mijn voeten en ik stond vast en t was roos ook,

Ja, de mannen hadden er moed op, we moeten onze voorman volgen en ze deden het ook. De tweede ronde begon, t was wederom aan Gust, maar ik weigerde, ik zeg: ik ben hier niet gekomen om de boeren hunne centen uit hunne zak te schieten, maar ik wist heel goed dat ik het blazoen niet meer zou geraakt hebben. ten tweede, Cesar Heessens was me in mijn ooren komen blazen, hier over in de danstent is een Engelse en ik daar heen, t was bij Verstraeten, waarlijk er was een engelse die mee gekomen was met haar twee kameraadjes, Marta Geerinck die ze in Londen had leere kennen en Lewiske Huau. T’ was juist nen halve, dus voor niet, t is de moment om te probeere, we draaide rond en bleven ronddraaien en dat er van schieten niets meer in huis, kwam moet ge niet vragen. Maar dat we na dien alle gezaamtlijk naar huis zijn gegaan, was zeker.

Bij ondernemingen zegt men nog al eens: den dien of de geen heeft den eerste steen gelegd en zoo was het met Cesar die de weg tot de liefde heeft getoond en t’ is later mijn vrouw geworde.

GUSTJE, WIELRENNER EN WIELERSUPPORTER

Ik heb in Hamme zelf op de velodrom gereden vóór de beroemde koereurs Van Hauwaert, Stol de vliegende Hollander en de zot Buys, zoo als men toen Leon noemde. Het kuipke was nog niet vol of Gustje Mestag was al met een prim van 2 fr. weg, geschonken door Franske Roels, nen Hamse coereur die nog gekoppeld is geweest met De Neef van Lokeren

Het velorijden was ook mijn geliefkoost sport, vermits ik zelf op de velodroom van kareveld (in Sint-Jans-Molenbeek, jp) heb gereden op die kleine lattekes, er was geen koers of ik was er tegenwoordig

ik heb er Van Hauwaert, Lapize, zoo wel als Karelke Verbist, Aerts achter motors wete rijden en veel andere.

Parijs Brussel: aankomst op Berchem St. Agatha (…) waar ik Van Hauwaert zijn velo heb zien wegsmijten, toen hij op t laatste geklopt was door Lapize Men verkocht er reeds de photo van Van Hauwaert als overwinnaer, gans den doortocht hoorde men door de luidspreker Van Hauwaert, Van Hauw. en nog Van Hauwaert en al met eens op het plein Van Hauwaert met in zijn wiel Lapize, die op t laatste zijn wiel vooruitsmeet en won.

Bij ronde van Belgie reedt ik naar Antwerpen, Brussel en Oostende om de vóór match koersen te zien en terug na de aankomst gezien te hebben naar Dendermonde. Den arrivé in Oostende was gewonnen in de sprint toen ik er was door Vandenberghe.

Om een gedacht te geven dat ik zoo wat in alle sporten dée, is t’ volgende: t’ was de eerste maal dat de concoer in Luchtballonnen in Belgie plaats had, t was op het plein Berchem St. Agatha, t’ regende gans den dag, maar Gust bleef tog altijd daar en kwam maar terug naar Dendermonde, wanneer aangekondigd wierd: vertrek morgen om drie uur. En of ik er weer stond, want ik moest het vertrek zien

Berchem is voor mij een slecht aandenken, t was nen arrivé van de ronde van Belgie op Karreveld t’ was schrommeleik warm en om beschermd te zijn van de zon had ik ne parasol mee genomen, ik was al driemaal plat gevallen, veel tijd verspeeld, ik was geen kwartier voor de aankomst toen de eerste coereurs me voorbij vlogen, en ik kon niets anders doen dan bedrukkelijk naar huis keeren.

GUSTJE, DE KAATSER

Het kaatsspel in Dendermonde meer dan 50 jaar geleden

volgende ploeg wijd en zijt gekend als beste kaatsers ploeg: Veraerts sergeant in den depot, Camiel Moens slachter, Gabriel Baillon zoon der firma Baillon, Raymond Wielants kassier bij Heyvaert (…), Jules De Wolf koloniale waren, Fred Vermeir pachter en Mil Goossens, zoon van De Platte uit de Palais

De volgende ploeg was ook niet te verleggen: Mestag Leon mijn broer, Dieltjens Pierre vertegenwoordiger Firma De Bruyn, Louis De Lentdecker ijzermagazijn, Pierre Van Der Mijns brugge student in t’ Collège en kreeg altijd de toelating om mée te spelen van den Superior Ledoux, ne waal onderofficier bij de piotte, en Adjudant Vandermeir ook ne waal en bij de kanoniers.

En hier mijne ploeg: Gustje Mestag, Paulinus wachtmeester kanonier geboorte Denderbelle, de witte - zoo noemde men Louis De Rakker - brigadier bij de kanoniers, Fonske Goossens, de broer van Mil ook ne Platte uit de palais en onze vervanger, de kilo van St. Gilles stoker Machinist bij den ijzere weg

We zijn ook de ploeg die laatst aangebleven zijn van de 32 ploegen en die laatst gespeeld hebben op de Groote Markt

(naderhand zijn ze verhuisd naar de Kerkstraat vóór t collège)

We bleven dus met drie: Lebbeke, Hofstade en mijne ploeg, er wierd geloten, we komen eerst uit, dan Lebbeke, dus Hofstade viel in den hoed

we speelde dus tegen de ploeg van Hector Dubois, Honoré Mertens, Waegeman van Grembergen doch schoolmeester in Lebbeke, Uitersprot van Buggenhout geleende man, en Jef De Moor van Aalst, dien tijd mogt ge twee geleende mans nemen

We wierde bij t’ Comiteit geroepen die ook jurijleden waren: de Heere Octaaf en Charles De Leije, René Vertongen, René D’Hondt en Raymond Wielants

ze zouden gaarne hebben dat we de prijze konde afspelen tegen Hofstade en zegde: ge moet uw ploeg versterke, in plaats van kilo neemt Rieke Moens van Herdersem, wij zorgen er voor en t’ kost geen centiem.

Het wierd gedaan, we speelde, wonnen en de prijzen wierde afgespeeld. Dendermonde Hofstade.
Het is de laatste maal dat de wijme schermen vóór de vensters van t’ stadhuis zijn geplaatst, als ook deze van de W^we Bijl en dat de stedelijke harmonie op die houte kiosk voor kaatsspele heeft moete blaze.

Er was schrikkelijk veel volk, Hofstade had zich nog versterkt en kwam op met Jef Moreau, Fr. Verheijde (de slinke), Van Nest van Herp, Jef De Moor en de Lep van Aalst en mijn ploeg met Moens.

Fonske die altijd roeiman hadt gestaan, wilde absoluut kleine kier spelen, een plaats die ik gans mijn leven had gedaan, zelf jaren lang als vervanger bij de gebroeders Moortgat uit de boomwijk en waar ik verscheidene prijzen heb mee helpe winnen

ik stond mijn plaats af en t spel begon. Fons speelde slecht, maar wilde van geen verandere weten, we stonden 0-6, mil zijn broer sprong van tussen t volk, nam Fons hupt en geknupt op en zet hem op mijn plaats en ik kleine keer, t’ spel erneemt en we spelen 6-6 toen 7-6 en t 8^ste verliezen we, dus rust.

Moens gaat bij Moreau: in t kaatsspele was dit kat en hond. Jef, durf ge wedde dat Ge verloren zijt, maar Moreau durfde niet, t’ was nog goed afgeloope voor Henri, want we zijn er verloren met 14 spelen gelijk, en de laatste bal ging 2 maal om en weer, de Witte had maar zijn hand tege te legge, de kaats lag achter hem en slaat den bal over de meet, dus mauvaise en we waren verloren.

De stedelijke Harmonie had het lastig voor de laatste maal, want er moest 30 maal gespeeld worden, hetgeen na elk gewonne spel gebeurde, en zoo eindigde de kaatspelen op de Groote Markt tot tijdens den oorlog 14-18