PALING ETEN IN SCHOONAARDExml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Met de reis der ton was het anders gesteld, dit was paling eten in Schoonaerde, opgaan per trein en te voet afkomen, de clarinet van Gust moest terug mée, alsook ne piston, speciaal verzorgt door het huis Ducaju Nestor, specialist in t’ klein koper.
Om dit te bespelen moest men conservatoir gedaan hebben, dit hebben ze bij mij thuis ondervonden en op de reis naar Schoonaerde, het instrument wierd altijd geplaatst om aanleiding te geven voor t’ accompagneere bij de clarinet, den eerste die probeerde was zeker er uit te zien als ne clonw uit een cirk Een maal in t’ wit, een andere keer in t’ blauw volgens t’ zicht van de muzikant.

Voor het vertrek uit Schoonaerde waren er al die prijs hadden en we vertrokken met volle muziek, k’ wil zegge de clarinet op kop en al zingend. Bij t’ verlaten van Schoonaerde wierd er een loopkoers ingericht, xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />500 meters voór de café van t’ boerke aan den hooge Appels voerman, een krente brood gift door de Voorzitter der Ton aan den eerste aangekomende

Of er geloopen wierd, moet ge niet vragen met al die paling in de corpus, t’ was er met tomate sauce en witte sauce met champignons, dat lag te zwieren in den buik.

Wie den eerste toe kwam, was Leon Mestag, dus had het broodje verdiend en ontvangen.
voorts al spelend en zingend tot bij Jeanske Pitje, zoo noemde men den Broer van Amedée Verhofstadt, we waren al op t’ zand versukkeld, de piston terug gevuld en op den toog geplaatst, de Gust terug aan t’ spele, Benoni Leys, mijn trombone bij t supportersmuziek, lag al te bed en zei aan zijn vrã: dat is Gustje met zijn mannen, de broek aangetrokke en binne bij Jeanske, zag die piston en t was al: daar kan ik ook op blaze.

Ik had al wel te zeggen: dat ambouchur is kleiner dan dit van ne trombone, den Benne had het al aan de mond en aan t blaze, maar de bloem vloog rond en hij geleek rap aan ne clonw uit een cirk.

T’ was ook ne man die een zwans kon verdragen, vertrok alzoo naar huis, hij woonde rechtover de café en wij naar de stad.

Dat het al donker was, moet ge niet vragen. Van Gool, mijn tamboer, die een fel gehoor hadt, kwam buiten bij t hooren van Gustjes clarinet en t was al: wacht ne minuut, t’ muziek is niet compleet, den trommel opgespannen en Miel was mée tot aan t’ lokaal, doch eerst 3 maal de ronde van de markt en dan binnen.

Zoo verliep de tweede paling reis naar Schoonaerde met dit verschil dat ik den eerste keer de portie van dien zieke mogt opeten en deze maal de 2 porties mogt betalen, eene voor de vrouw en eene voor Tant Irma.