GUSTJE EN DEN DOLLExml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nu wil ik nog iets vertellen van voor den oorlog 14.18, toen ik nog jongman was, meubelmaker en sculpteursgast in Brussel, Chaussée d’ Haecht

den Dolle, zooals men in dien tijd De Klippel noemde, was werkzaam bij nen antikeir eenige huizen voorbij ons magazijn. Het toeval wilde dat we s’ avonds na t werk bij een vielen, dus we trapte naar de Nord, Rue Botaniek, af

onder weg zegt Den Dolle: mijn moeir heeft een occasie gedaan - onder ons gezegd die kocht alle oude brol op en woonde in t prison strotje - nen ouden velo, maar zonder licht.
O, zei Gust, is het anders niet. ik zal u uit den nood helpen. ik heb nog ne solinger die met carbure gevuld wordt, ik gebruik hem niet meer, ge moogt er om komen

 en De Clippel die nog al ne lieppe was, liet zich vangen, wachte me af aan den uitgang en ging mee met mij. We spraken niet meer over dit licht of lantaarn, ik wil zeggen Solinger,

mijn ouders woonde op de koornaert aan de denderbrug, hoekhuis, den overkant koning Van Haeltert, aan zijn huis hing ne lantaarn die s’ avonds wierd aangestoken en s morgens uitgedaan, den eene keer door Tolfte Van Goetem. die kon moeielijk een D uitspreke, daarom noemde ze hem Van Toetem, nen andere keer was het den Houte Viool,

ik zeg zoo flegmatik: Dolle, neemt uw solinger maar mee, het kost u geen centiem, maar ge moet er hem zelf afdoen en wees op den lantaarn

En weet u wat zijn bedanking was: f… sm… en vloog door de Dijkstraat, recht binne bij moeir in het prisonstrotje,

hij heeft me nooit nog over ne solinger gesproken, maar nadien heeft hij genoeg moeten horen op den Trein allé en retour Brussel.