FRATSEN VAN GUSTJE (2)

Ne andere keer lees ik in een Franse Brusselsche gazet: ne jongman van ne gezette ouderdom zou gaarne in t huwelijk treden met een meisje van dezelfde ouderdom.
aanvraag kwam uit Dendermonde en d’ antwoorde moeste gestuurd worden naar de redactie.

Ik ondervond aan den tekst van wie er spraak was en maakte accoord met mijn vriend, die toen in Brussel woonde en die de rol speelde van het gevraagde meisje.

Over de liefde verklaringen wil ik niet verder uitbreide, want het is altijd langs de redactie der franse gazet gegaan, maar ik was er altijd den eerste op d’ hoogte van.

wat ik wil zeggen: t’ was den dag der fianceering en het was de eerste keer der kennismaking. t’ was in de café au jardin botanique bij Buellens,
mijn vriend had er voor gezorgd: het schoonste meisje van Brussel was de uitverkorene, hadden ze haar in het poppen barak gezet, z’ hadden er niet wille naar smijte en daar voor was onze Dendermondenaar naar Brussel gekomen

t’ wierd gesignaleerd, alles goed verloopen, komt met den trein van 7.30 af en we stonden in de statie aan de aankomst met ne bloemenruiker, duive, bloemetjes en eenige vrienden

ik heb voor nen heelen tijd mijn klieent verloren, maar is toch later terug gekomen.

FRATSEN VAN GUSTJE

ik had ne vriend, ne vioolkrabber, deel uitmakend van de Symphonie M.K. die hun herhalingen hielde bij G.D., lokaalhouder en woonende achter mij.

Die krabber kwam altijd bij mij vóór de repetitie een spelletje kaarten en kwam altijd te laat

ik verwittigde de bestuurder en de muziekanten: de volgende herhaling heeft C. van t’ leer en t’ duurde niet lang of het was zoo laat. Zijn viool wierd altijd in een hoek geplaatst, zoo rap als de bladeren wijen was ik er mée de kelder in, de viool uitgenomen en een beschummeld brood in gedaan en terug op zijn plaats gezet en aan t’ kaarten,

we hielde hem wat langer aan t’ lijntje dan gewoonte, tot wanneer ik zei: gaat ge niet repeteeren, t’ is al zoo laat

de viool onder den arm en weg. De kas open gedaan, het geen hij gewoonlijk dée wanneer hij op zijn plaats zat en t eerste wat hij zei: dat is het werk van die sm… Gust.

Het duurde geen 2 minuten of C. stond bij mij, ik was natuurlijk boven en t’ was: die sm... Gust, waar zit hij, me zoo een affront bakke

wat schilt er, man?

ziet eens en hij liet dat beschumeld brood zien

De vra zei: is dat wel hier gebeurd, dat zal mane Gust toch niet doen, terwijl zocht ze naar die viool en kwam er mee uit de kelder,

dat mijne man zulks zoo doen, kan ik niet geloove nog begrijpe

en met een franse colère trok C. naar de repetitie waar hij op de hoop toe wierd uitgelachen.

GUSTJE LUISTERT BEGRAFENISSEN OP

we konden het volk doen lache, meézingen zooals in ons strijdlied, en verdriet doen maken zooals bij de begrafenis van mijn chef Clairon, Charel Quinze ne stadswerkman, ne volksvriend en een van mijn best oppassers

 ik zeg: daar moet muziek bij zijn en t was er ook. Vier doodmarchen werden aangeleerd, t was onder t bestuur van Frans De Clercq, den afstand was nog al lang, van aan Leopoldlaan tot aan kerkhof, gans den doortocht zag men niets dan weenende personen, die treur marche uitgevoerd met het voltalig muziek, goed aangeleerd niet tegenstaande in de week, en Charel, gekend van iedereen, was een der schoonste en aandoenlijkste begrafenissen die ooit zijn te beurt gevallen aan een stads werkman van Dendermonde.
 Het verslag over deze gebeurtenis is verschenen in de Nieuwe Roskam 15-2-31 waaruit ik deze eenige regels knip. Op gans den doortocht van de stoet (want het was er een echte stoet) verdrong zich op de gaanpaden een dichte menigte en vele der aanschouwers zagen we nen traan wegpinke of weenen wanneer het lijk wordt voorbij gedragen. Vóórafgegaan van minstens 5 vaandels en fanions van vereenegingen waar de afgestorve een ieverig lid was, volgde de supportersmuziek te dier gelegenheid met eenige vriende muziekanten versterkt en voerde onophoudend en onder het bekwaam bestuur van den Heer Frans De Clercq de indruk wekkende treurmarchen uit. We wenschen hier den Heer August Mestag en heeren bestuursleden geluk met hun initiatif en den bestuurder en muziekanten voor de goede uitvoering.

Hier mag ik gerust bijvoegen dat gans de bewerking door mij is geschiedt en stipte aanleering door mijn vriend Frans.

De tweede begrafenis was deze van Jefke Boon te Gremberge, geen supporter, ne vriend, ne voetbal speler van K.A.V.D., toen was er al een K bij gebracht bij die club.
 T’ was ne moeielijke dag, nen eerste mei, dus nen dag der socialiste, en t muziek van Gustje had al lang forfait gegeve en toch besloot ik nog eens: muziek moet er bij Jefkes begrafenis zijn en Gust op de loop en t was er. Ik dierf de socialiste niet vragen, nog voor herhaling die was er geweest, noch voor die begrafenis.

mijn muziek was altijd buiten alle politiek geweest en ik had muziekanten genoeg en we repeteerde en den 1^ste Mei op weg naar Grembergen. We hadden 2 treur marche aangeleerd, dus ik had genoeg parties voor mijn leden en stond gereed te vertrekke, kwamen mijn muziekanten toe die ik niet had durven vragen, we komen nog eens voor u en ons Jefke, zoo wierd hij bij ons genoemd. (…)
er was zoo veel volk op het kerkhof gekomen dat mijn muziek geen doorgang meer vond en ik gaf d’ orders aan mijn goeie vriend Prudent De Corte: bij de nederdaling van de kist steek ik mijn wandelstok omhoog en speelt na de afscheidtsgroet het te velde, dit was mijn laatste en treurigst aandenken van d’ Harmonie Gustje Mestag.

DEN ‘AVD’ EN HET MUZIEK: EEN HAAR IN DE BOTER …

zie hier waarom ik mijn werk heb stop gezet. Op zekere vergadering bij A.V.D. was er voorgesteld: maar waarom kunnen de muziekanten ook hun ingang niet betalen.

Die domme beslissing wierd aangenomen door hun, maar niet bij ons en d’ eerste woorden volgde, er waren onder mijn muziekanten abonnés, we nemen ontslag en nooit zien z’ ons nog op t plein en er zijn er die tot heden nog niet geweest zijn en niet meer zullen komen.

Wat! ze krijge muziek voor niets, we moeten geld verteeren bij herhalingen en uitstappen, muziek koopen en ik die doublurs moest uitschrijve, want mijn muziekanten vermeerderde van week tot week en nooit nen centiem in rekening bracht, ja, we gaven in blok ons ontslag en t was gedaan met supporters muziek ‘vrienden van A.V.D.’

dat ze hun spelers een zekere som deden betalen, die wierden toch na de match betaald, goed. maar hetzelfde willen toepassen aan goed gewillige, die dan nog voor niets kwamen spelen, dit was verkeerd.

Eenige muziekanten van Grembergen die ter plaatse woonden, zegde: wij zulle muziek komen maken, ik weet wel niet of ze ooit hunnen ingang hebben betaald, maar wat ik zeker weet dat het niet lang heeft geduurd en dat ze soms op de plein kwamen met 3 of 4 man en niet konde spelen, hetgeen bij mij nooit is voor gevalle, het minste getal was van 17 tot 18 man (…)

OVER HET MUZIEK ‘VRIENDEN VAN DEN AVD’

Supporters muziek Vrienden van den A.V.D, later Harmonie Gustje Mestag.

Die tijden bestond er maar een supportersclub, lokaal bij mij, ik had rap eenige muziekanten bijeen getrommeld, natuurlijk zonder politiek doel, onze Voorzitter aangesproken, die me zegde: ik bezorg de eerste pas redoublès en Gust naar Brussel bij Verhoeven, waar ik een serie boekjes kocht waar Pas Redoublés in stonden, zoo wel als eenige dansen en dit zonder droit d auteur, nen dag uitgezocht voor d’ herhaling, want dit ging zoo gemakkelijk nog niet, vooral ik had muziekanten van de stad, Grembergen, Appels en St-Gilles, als bestuurder Marcel Kelbaert aangesproken (want ik was toen spelend lid) die zich die taak goed aantrok en de volgende Vrijdag waren we aan den trok.

Daar het licht en gemakkelijk muziek was en mijn eenige mannen die ik bezat, want dit muziek was gemaakt voor een klein orkest, waren we rap klaar om nen uitstap te doen en Ricus die de eerste en volgende herhalingen had altijd bijgewoond, stapte fier achter t’ muziek, zoowel als onze bestuurder en ik, en naar Grembergen footbalplein.

Al de supporters opgetrommeld, reklaam gemaakt in de stad: t’ muziek van Gustje Mestag luistert de match op en om 2 uur stond het muziek, supporters en stadsgenoten die talrijk waren opgekomen klaar om te vertrekken

T’ was ook de eerste maal dat er muziek rond het plein marcheerde, zoo als ik jaren lang heb gedaan.

dien tijd toen er in t’ spel zich een schoon faze voor deed, gelijk van welke partij, wierd er muziek gemaakt, spijtig dat zulks nu niet meer mag gebeuren, zoomin als het op de plein rond gaan al spelende, binds den half time en einde.

Wekelijks herhaling die altijd goed opgepast wierden en waar onze Ricus altijd tegenwoordig was, tot wanneer hij vertrok naar den Tenériff, dien we met eenige muziekanten weg en terug komen hebben geleidt.

Van 1922 tot 1946 hebben we hier te Grembergen alle matchen opgeluisterd alsook verscheidene op de wreemde, ook kreeg ik gestadig vragen: Gustje, mag ik ook bij uw muziek komen en telkens nen uitstap had ik nieuw elementen bij en vermeerde de muziek, Marcel had te veel werk gekregen en gaf zijn ontslag, we waren dus verplicht nen andere chef te nemen en Frans De Clercq nam die taak over.

het was dien tijd dat we dit prachtconcert op de Groote Markt hebben gegeven, waar iedereen van verwondert geweest was over die uitvoeringen en dat er zooveel volk was verscheene geweest.

Frans bezorgde ons die twee schoone marche, door hem gecomposeerd: Charles Quinze marche (dit was onze chef clairon) en de Jefkes en de Jeannekes. Nadien heb ik het bestuurschap overgenomen tot 1948.

GUSTJE WUIFT UIT…

Het gaat over de familie Van Assche, die heb ik alle reizen helpe mee maken, niet naar Congo zulle, maar tot aan de vertrekboot of aan het vertrek met Sabena Melsbroek, en de terugkomst.

Hetgeen me meest is bijgebleve, was de reis per boot in Antwerpen, familie en vrienden waren op gekomen voor het vertrek, ik zal ze maar eerst noemen, wel te verstaan de vriende, Pierke Dierickx en vrouw, Marguerite dochter van çuuke van de Mixter, de Fikke Loret en Gustje Mestag.

Van op den trein waren de boeke al veranderd en t was ik, die naar Congo vertrok en moest mijn vra achter laten in plaats van Den Dize, zóó t verdriet begon van toen af.

Ik had voor den Dize echte massieve havana cigaren méegebracht voor op den boot te rooke, hij kon moeielijk wachte en probeerde er eentje, spijtig dat het op den trein voor viel, want we zijn verplicht geweest de vensters vierkantig open te zette, de reuk van den dender had er niets Aan. Spijtig,  want t overige vloog door de openstaande venster t’ veld in, breng dan eens ne cadeau mée.

In Antwerpen tot aan de boot volle verdriet, ja, mijn vrou hing aan mijnen arm, t was weer voor drie jaar en d’agente dachten zelf dat het echt was, ge moet niet vragen wat verdriet we hadden en t heeft geduurd tot bij t vertrek van den boot waar we zijn op gephotografeerd en ik weet wel niet of ge die tranen kunt zien loopen op die photo, dat moet ik eens aan den Dizze vragen.

Bij t verlaten van de congoboot waar we na zekeren tijd moesten afstijge, zijn we de Wilford binnen gegaan die de boot volgde tot bij de Doel waar de boot de volle zee nam en waar we langs beide kanten ons afscheidsgroet toe zwijde en ons verdriet voorts afspoelde met een goed glasje gerstenbier, die wilford was in alle geval goed voorzien van drank en baf.

Van t laatste hebben we niet geprofiteerd, want we zijn gaan eten op de Groenplaats en nog nen heelen tijd rond gezwierd in Antwerpen en het verdriet was toch verdwenen

Ne volgende kier was het de terugkomst met sabena in Melsbroek, ik vertrok hier met Margueritje, de familie was ginder van daags te voor, t was schromelijk groote mist, er was juist van gans den dag een vlieger toegekomen en nog al uit England, hij kon niet landen en is moeten terug vertrekke

we zaten in de café van t plein en bleven zitten met het gedacht, t’ zal opklaren, t’ wierd al laat in den avond en er wierd aangekondigd: Congo reis is voor morgen om 10 uur beland in Frankrijk.

Ik zeg: Margueritje wat nu gedaan, we zitten hier nu toch ne ganse dag en niets gezien, willen we eens naar de Cinema gaan, ik houdt meer aan tonneel, maar was toch content méegegaan te hebben geweest.

Het was nen doorlopende cinema in de rue Neuf a.u.b., wat er op doek verscheen weten we niet, maar wel t’ spektakel vóor ons, t was Brussel in den donker en we waren al zeer tevreden dat het tijd was om naar Dendermonde te vertrekke.

(…) Ik sprak daar zoo even van t vertrek der Congoboot in Antwerpen en de vriende die de reis tot daar hebben meegemaakt en verdriet en plezier, eh wel, we hadden bij ons onze vriend Fikke Loret en die zegde zoowel ginder dan bij ons in Dendermonde: als ik kom te sterven, mag er geen verdriet gemaakt worde, maar wel plezier, een potje drinke en zelf dansen.

Eh wel, ik en kleinen Trip hebben zijn laatste wil voldaan en volbracht. We zijn regelrecht bij Prudent Philips aan den handwijzer gegaan, dus niet lang gewacht, ik denk zelf niet dat de kist al gedekt was en een potje gedronke in t beirputje, binne 10 centieme in d’ orgel en aan t dansen, t’ zelfde in den Appel, café recht over en voorts tot bij den Backer, ne geweze voerman van Gust Cambier brouwer, 10 centiemen in d’ orgel (5 centiemen zoo genoeg geweest hebben want er waren toonen die bleven haperen). Bij de slinke was het beter muziek, die had een tent en orgel waar hij de kermisse mée afdwijlde, dan in t waffelke, daar was het nog een symphonieke, genre Staaf De Ridder zaliger, en t laatste was recht over Van Gool, café Cadron 2 gezusters uit Aalst en dan naar de Groote Markt bij Gustje Mestag, daar namen we afscheid van malkaar, zeer tevrede omdat we de vriend zijn laatste wil hadden volbracht en de potjes zelf betaald hadden en ware zeker dat hij in vrede mocht rusten

Iets in die genre is me voorgekomen, t’ was op de baan Dendermonde Brussel

t’ was binds den oorlog 14.18. We waren hier in Dendermonde, pasport, ezel vier, ik wil zeggen etappe gebied 4, Brussel was gouvernement gebied, dus daar mochten we niet komen, doch ik kwam dikwijls gesmokkeld over, t was natuurlijk altijd te voet, ik was juist in Opwijck klaar voor den berg naar Assche af te zakke, daar stopt nen doodswagen, 2 lijkbidders stappen er uit en trekke de herberg binnen, op dien hoek was juist ne café, daarna 2 voituren, 8 mans en vrouwen stappen uit en ook binnen, ik was al ver den berg af, toen ik nog altijd het lijk voor de deur zag staan en niemand buite komen.
Zou dit ook een belofte of ne laatste wil van den overlevende geweest zijn, ik weet het niet, maar ik heb zulks toch bestatigt.

MET DE AUTOBUS OP REIS

Rondreis per autobus met d’agenten, hunne damen, commandant Lepage, Jean Van Wiel, Robert De Smet en Gustje Mestag

(…)  lachen van bij het vertrek op der groote Markt s’ morgens vroeg tot na middernacht op dezelfde plaats, met dit verschil aankomst bij Gustje Mestag waar de Damen van d’agenten zelf de bestellingen deden, de vrouw mocht gerust blijve slapen,  z’had niets te doen dan s’ morgens de ontvangst van dien nacht tellen.

Het spel begon maar eerst van in Oudenaerde en de t’ stadhuis bureelen nog gesloten, alleen de concierge die vernam het is t’ politiekorps van Dendermonde en ging aanstonds de secretaris verwittigen.

De mannen en hun damen namen hun ontbijt in ne café rechtover t’ stadhuis, er was een orgel en seffens aan t’ dansen, twee huize voorbij zat een oud manneke hout aan t’ kappen, ik nam zijn postje in en de kleinen Trip classeerde het gekapt hout tot wanneer de secretaris en concierge daar waren.

Al de kamers nagezien totzelf de trouwzaal, waar ik de rol vervulde van Burgemeester en ik nen agent met eene dame trouwde en van daar onze speelreis voorts zette en kwamen terecht op de kemelberg waar we boven op klauterde, per ezel, daar zijn de photos van die er kunnen over mée praten en dan naar de kusten.

Eerst een bad genomen natuurlijk vóór het eten. we hadden bij ons de gebroeders Van Wiel Jef en Jean, vervangende de Gebroeders Tecqmen als photograafs met dit verschil dat ze straver waren in zichten op en in t’ water. Er is maar een die mis lukt was, Jean zet hem in positie, Gust moet getrokke worde met de beenen omhoog en kop op de grond, het duurde te lang en Gust kwam wel 10 meters verder boven.
Ik zeg: Jean, neemt beter uw voor zorgen, als de baar voorbij is, laat ik me zakken, de voete boven en trekke, t’ was gelukt, die photos bestaan nog, dus de remplaçanten van Tecqmen waren op d’hoogte van hun stiel, niet tegenstaande zooveel jaren is alles nog goed zichtbaar op die photos.

Na t’ eten zijn we een desserke gaan nemen bij Lievin De Smet, den broer van Robert, beroemd  in het fabriek en van wafels. t’ is daar ook dat Double Patte en Patachonske zich grimeerde (naar beroemd Deens komisch duo Pat & Patachon, jp) en met Charles Van Gucht onder den arm de kusten afdweilde, gevolgd van d’agenten die wisten dat het hun confraters van Dendermonde waren.

eenige Gentenaarse zwanzers die gaarne onze photos zoude genomen hebben, mochten op voorwaarde een exemplaar op te sturen, mijn adres is wel opgenomen geweest, maar nooit iets van terecht gekomen

De rol van double patte en patachongske heeft geduurd tot we in Dendermonde toe kwamen met dees verschil de neus gans versnoeft en alf doof, gevolg van het turne in de zee.

Ja, ik vergeet nog te zegge onzen arrêt in Schoonaerde, nen agent had verwittigt: ge moet op blijven, we komen langs hier en stappen altijd zeker af, t was tamelijk laat en die mensen waren slapen, maar op den eersten klop licht aan, beneën aan het tappe en dansen (…) en we waren alleman weer aan den trok. Het was alsof het zweet met eemers wierdt uitgedeeld. Ik van mijne kant weet goed dat ik me moest verschoone alvorens in t’ bed te gaan en ben zeker den eenigste niet geweest

Ik was vergeten me te ont’sminke. mijn hoofdkusse was getatoeèerd en Nancy lag met Patachongske nevens haar en zoo was de reis der Dendermonse agenten afgeloopen.

OVER FRATSEN IN DE KARABIJNCLUB ‘CLUB DES DIX’

t’ was banket bij mijn schoonbroer, ik was toen al getrouwd.

na t eten was het gezellig samenzijn, het 1^ste bedrijf: we moeste nog aan den dessert beginnen, petje Camiel hadt op zijne koer ne ganse dierentuin, vogels konijne, kiekes en wat weet ik al, onder andere een kiek met ne lamme puùt

welke charel dat beestje had binne gebracht, weet ik niet, in al geval het liep rond op de tafel en hof zijne puut op over de gateau en liet een eitje vallen, ja, de carabeiners waren niet difficiel, namen een stukje papier, een mes, krabte het eitje schoon af en terug aan t smullen.

2^de bedrijf: tafels en stoelen vlogen door de venster t vestje in, gelukkiglijk t’ was stil water of anders koste ze gaan vissen hebben aan t sluske achterkant van St.-Rochusstrotje, de wonderbare visvangst begon, en d’haken waar Camiel zijn vleesch aan hing, want hij was slachter, en koorde aan hingen, begon de concoer. Dat ze dien nacht in t volkshuis niet geslapen hebben, weet ik zeker, toen woonde er Miel Van Vlemmeren en zijn vrouw Emmerans, er zijn nog afstammelingen die er nog zulle kunnen over mee praten en welk plezier ze hebben er van genoten. t was warm weer, klaar licht, de vensters wijd open en van den over kant konden ze alles goed afzien

3^de bedrijf: we veranderde van plaats van de restaurant naar de café met de 3 reuzen, ik zat in den hals van de reus Mars, t was de kleine Trip en al zingende rond de café, ja, ik had al rap die prop die in het gat stak waar de buis der stoof zat, gezien, rond gedraaidt en getrokke, den eerste keer lukte het niet, ik dacht me achteruit te trekken als ik die prop goed heb en den Trip heeft alles op zijn kadaver, maar t’ was mis. Die schauw was in geen twee jaar gekuist en wel 2 emmers gelijk ploefte het over onze kop de grond op. We kwamen er al erger vóór dan 2 schouw vagers. De club des dix mannen, altijd gedienstig, liepen om eemers water en borstels en op uw oogen open en toe erkende men de café en de mannen niet meer, zoo min dan ik en Robert in plaats van vet of boter te gebruike, zooals we gewoon waren te doen, namen we ook zeep en koud water en wierden we zwarter om zwarter. juist op dien oogenblik kwam de vrouw binnen en alle man was aan t lachen en met Cesar Heessens te zeggen: Gust is hier niet en ze zag me afkomen dacht ze weer een werk van Cesar, na uitleg was de bui over (…),

GUSTJE, DE KARABIJNSCHUTTER

Hier een ander sport waar ik deel van maakte: t‘ was de carabijnschutters Club des Dix, eerst bij den Thure Coppens kerkstraat en later bij mijn schoonbroeder Camiel Moens Brusselsestraat waar we door een buis schoten in zijn slaapkamer om den afstand regelmatig te kunnen zijn.

Ik maakte deel uit dier maatschappij van voor 14, heb er verscheidene feestjes en schietingen bijgewoond tot na 18, einde van den oorlog, met t’ ongelukkig gevolg waar ik nimmer wil over spreken (de dood van Gustjes eerste vrouw, jp) en ben verhuisd naar Londen,

ik wierd buitenlands eerelid gemaakt. De koningschieting greep plaats natuurlijk met een brokske eten er bij. ik wierd uitgenoodigd, mogt mee eten, maar niet mee schieten, t’ mocht geen buitenlands eerelid zijn

Ik kwam toch af, de leden met hun Koning aan t hoofd stonden me af te wachte aan de statie (…)  Het gevolg van die koningschieting zullen we maar daar late, t’is al te lang geleden en ben terug naar Londen gevaren.

Onder de carabijners waren bezondere goeie schutters, onder andere garde civiekmannen zooals R. Vertongen, Jène Vertongen, Cesar Heessens, Jef Heessens, Felix Heyvaert, Louike Lentdecker, Gustje Mestag, den Thuur om maar deze te noemen,

stond de club opgeschreven voor schietinge zooals bij Boeykens Huyvelde nabij den ijzere weg, d’oude en nieuwe kroon Zele of aan den anker café dicht bij t’ strùe huiske, t’ mocht nog naar de vlammende keskes voor paling zijn, allen hadden schrik van ons.

De schieting van Appels wil ik nog eens vernoemen, ik was toen nog in Londen, t’ volgende had zich voor gedaan bij Petje Camiel zooals men mijn schoonbroeder noemde, t’ was Appels kermis, schieting bij Sacré op t zand en kreeg een uitnoodiging om te komen schieten. In Londen bestaan er huizen waar alle sporten gedaan worden en ik daarheen, er waren juist 2 Engelsmans naar blazoen schieten met carabijn, 2 vlak in de roos en 1 dichtbij

ik vroeg me dit blazoen en stuur het op naar Dendermonde: Ge moogt me verwachte, zoo ben ik me hier aan t’ entraineeren, kom met dien trein in Dendermonde en de mannen stonden aan den trein en vertrokke gezaamentlijk naar Appels met bezoek aan eenigte kapelletjes. T’ was den toer aan Club des dix en omdat ik buitenlands eerelid was, moest ik eerst beginnen.

Pardon Heeren, wij in Londen zijn niet gewoon te werken, dit wordt voor ons gedaan, wil zoo goed zijn mijn carabijn te laden, ik was op dien oogenblik niet in staat het zelf te doen. dit wierd seffens gedaan, ik had nog al last om te viseeren, eenige kalseien tegen mijn voeten en ik stond vast en t was roos ook,

Ja, de mannen hadden er moed op, we moeten onze voorman volgen en ze deden het ook. De tweede ronde begon, t was wederom aan Gust, maar ik weigerde, ik zeg: ik ben hier niet gekomen om de boeren hunne centen uit hunne zak te schieten, maar ik wist heel goed dat ik het blazoen niet meer zou geraakt hebben. ten tweede, Cesar Heessens was me in mijn ooren komen blazen, hier over in de danstent is een Engelse en ik daar heen, t was bij Verstraeten, waarlijk er was een engelse die mee gekomen was met haar twee kameraadjes, Marta Geerinck die ze in Londen had leere kennen en Lewiske Huau. T’ was juist nen halve, dus voor niet, t is de moment om te probeere, we draaide rond en bleven ronddraaien en dat er van schieten niets meer in huis, kwam moet ge niet vragen. Maar dat we na dien alle gezaamtlijk naar huis zijn gegaan, was zeker.

Bij ondernemingen zegt men nog al eens: den dien of de geen heeft den eerste steen gelegd en zoo was het met Cesar die de weg tot de liefde heeft getoond en t’ is later mijn vrouw geworde.

GUSTJE, WIELRENNER EN WIELERSUPPORTER

Ik heb in Hamme zelf op de velodrom gereden vóór de beroemde koereurs Van Hauwaert, Stol de vliegende Hollander en de zot Buys, zoo als men toen Leon noemde. Het kuipke was nog niet vol of Gustje Mestag was al met een prim van 2 fr. weg, geschonken door Franske Roels, nen Hamse coereur die nog gekoppeld is geweest met De Neef van Lokeren

Het velorijden was ook mijn geliefkoost sport, vermits ik zelf op de velodroom van kareveld (in Sint-Jans-Molenbeek, jp) heb gereden op die kleine lattekes, er was geen koers of ik was er tegenwoordig

ik heb er Van Hauwaert, Lapize, zoo wel als Karelke Verbist, Aerts achter motors wete rijden en veel andere.

Parijs Brussel: aankomst op Berchem St. Agatha (…) waar ik Van Hauwaert zijn velo heb zien wegsmijten, toen hij op t laatste geklopt was door Lapize Men verkocht er reeds de photo van Van Hauwaert als overwinnaer, gans den doortocht hoorde men door de luidspreker Van Hauwaert, Van Hauw. en nog Van Hauwaert en al met eens op het plein Van Hauwaert met in zijn wiel Lapize, die op t laatste zijn wiel vooruitsmeet en won.

Bij ronde van Belgie reedt ik naar Antwerpen, Brussel en Oostende om de vóór match koersen te zien en terug na de aankomst gezien te hebben naar Dendermonde. Den arrivé in Oostende was gewonnen in de sprint toen ik er was door Vandenberghe.

Om een gedacht te geven dat ik zoo wat in alle sporten dée, is t’ volgende: t’ was de eerste maal dat de concoer in Luchtballonnen in Belgie plaats had, t was op het plein Berchem St. Agatha, t’ regende gans den dag, maar Gust bleef tog altijd daar en kwam maar terug naar Dendermonde, wanneer aangekondigd wierd: vertrek morgen om drie uur. En of ik er weer stond, want ik moest het vertrek zien

Berchem is voor mij een slecht aandenken, t was nen arrivé van de ronde van Belgie op Karreveld t’ was schrommeleik warm en om beschermd te zijn van de zon had ik ne parasol mee genomen, ik was al driemaal plat gevallen, veel tijd verspeeld, ik was geen kwartier voor de aankomst toen de eerste coereurs me voorbij vlogen, en ik kon niets anders doen dan bedrukkelijk naar huis keeren.

GUSTJE, DE KAATSER

Het kaatsspel in Dendermonde meer dan 50 jaar geleden

volgende ploeg wijd en zijt gekend als beste kaatsers ploeg: Veraerts sergeant in den depot, Camiel Moens slachter, Gabriel Baillon zoon der firma Baillon, Raymond Wielants kassier bij Heyvaert (…), Jules De Wolf koloniale waren, Fred Vermeir pachter en Mil Goossens, zoon van De Platte uit de Palais

De volgende ploeg was ook niet te verleggen: Mestag Leon mijn broer, Dieltjens Pierre vertegenwoordiger Firma De Bruyn, Louis De Lentdecker ijzermagazijn, Pierre Van Der Mijns brugge student in t’ Collège en kreeg altijd de toelating om mée te spelen van den Superior Ledoux, ne waal onderofficier bij de piotte, en Adjudant Vandermeir ook ne waal en bij de kanoniers.

En hier mijne ploeg: Gustje Mestag, Paulinus wachtmeester kanonier geboorte Denderbelle, de witte - zoo noemde men Louis De Rakker - brigadier bij de kanoniers, Fonske Goossens, de broer van Mil ook ne Platte uit de palais en onze vervanger, de kilo van St. Gilles stoker Machinist bij den ijzere weg

We zijn ook de ploeg die laatst aangebleven zijn van de 32 ploegen en die laatst gespeeld hebben op de Groote Markt

(naderhand zijn ze verhuisd naar de Kerkstraat vóór t collège)

We bleven dus met drie: Lebbeke, Hofstade en mijne ploeg, er wierd geloten, we komen eerst uit, dan Lebbeke, dus Hofstade viel in den hoed

we speelde dus tegen de ploeg van Hector Dubois, Honoré Mertens, Waegeman van Grembergen doch schoolmeester in Lebbeke, Uitersprot van Buggenhout geleende man, en Jef De Moor van Aalst, dien tijd mogt ge twee geleende mans nemen

We wierde bij t’ Comiteit geroepen die ook jurijleden waren: de Heere Octaaf en Charles De Leije, René Vertongen, René D’Hondt en Raymond Wielants

ze zouden gaarne hebben dat we de prijze konde afspelen tegen Hofstade en zegde: ge moet uw ploeg versterke, in plaats van kilo neemt Rieke Moens van Herdersem, wij zorgen er voor en t’ kost geen centiem.

Het wierd gedaan, we speelde, wonnen en de prijzen wierde afgespeeld. Dendermonde Hofstade.
Het is de laatste maal dat de wijme schermen vóór de vensters van t’ stadhuis zijn geplaatst, als ook deze van de W^we Bijl en dat de stedelijke harmonie op die houte kiosk voor kaatsspele heeft moete blaze.

Er was schrikkelijk veel volk, Hofstade had zich nog versterkt en kwam op met Jef Moreau, Fr. Verheijde (de slinke), Van Nest van Herp, Jef De Moor en de Lep van Aalst en mijn ploeg met Moens.

Fonske die altijd roeiman hadt gestaan, wilde absoluut kleine kier spelen, een plaats die ik gans mijn leven had gedaan, zelf jaren lang als vervanger bij de gebroeders Moortgat uit de boomwijk en waar ik verscheidene prijzen heb mee helpe winnen

ik stond mijn plaats af en t spel begon. Fons speelde slecht, maar wilde van geen verandere weten, we stonden 0-6, mil zijn broer sprong van tussen t volk, nam Fons hupt en geknupt op en zet hem op mijn plaats en ik kleine keer, t’ spel erneemt en we spelen 6-6 toen 7-6 en t 8^ste verliezen we, dus rust.

Moens gaat bij Moreau: in t kaatsspele was dit kat en hond. Jef, durf ge wedde dat Ge verloren zijt, maar Moreau durfde niet, t’ was nog goed afgeloope voor Henri, want we zijn er verloren met 14 spelen gelijk, en de laatste bal ging 2 maal om en weer, de Witte had maar zijn hand tege te legge, de kaats lag achter hem en slaat den bal over de meet, dus mauvaise en we waren verloren.

De stedelijke Harmonie had het lastig voor de laatste maal, want er moest 30 maal gespeeld worden, hetgeen na elk gewonne spel gebeurde, en zoo eindigde de kaatspelen op de Groote Markt tot tijdens den oorlog 14-18

GEVAARLIJKE TOESTANDEN TIJDENS WO II

Zoo was er ne Zondag foetbalmatch te Grembergen, t’ was vóór de middag, zwart Immy (vrouw die Gustje nogal eens inlicht over toekomstige Duitse acties, jp)  komt bij mij: Nonkel Gust, zegt ze, verwittigt uw vrienden, want er wordt control gemaakt door den duits op het plein, (…) ja, ik wist dat er verscheidene zouden gepakt worden, want er waren mannen die regelmatig de match bijwoonde en Gust was weer de velo op en de mannen gaan verwittigen niet naar Gremberegen te komen, er is control vandaag.

Rap geëten en naar Grembergen om deze te verwittigen van buite de stad, binds de match liep ik nog eens rond om te zien of ik geen achterblijvers zag.

De match was maar aan gang of Duits en zwarte deden hun verschijning op het plein en alles wierd afgesloten. (…)
of er mannen genomen zijn, weet ik niet, mijn dienst was gedaan zonder commandement en zonder witte brigade, man alléénlijk, eige voldoening.
En wilt ge nu nog eens weten wat ik nog deed binds den oorlog, wel te verstaan den 2^de, vraagt dan eens aan Victor Goossens, gepensioneerde onderofficier, hoe dikwijls per dag ik naar de radio kwam luisteren en we van kamer zijn moeten verhuizen en er goed nieuws kwam uit Frankrijk, hoe dikwijls Gustje Mestag ‘Ma Normandie’ zong dat men beneden (want we waren al op t’ eerste versukkeld met onze radio) dacht: t’ is Frankrijk dat zingt, kwam ik niet klaar bij de Fikke, ik walste weg naar Jef Bijl, zijn echte naam was Jef Van Damme, maar daar was het gevaarlijker, rechtover woonde Jan Verriest, ne zwarte, maar Jef trok het hem niet aan,

Goed nieuws? hij gaf volle gaz met den brabançone, ik had al wel te zeggen: kom het aan d’oore van Jan, we zitten er allemaal tussen, er was niets aan te doen.

ik dacht niets dan vrienden te tellen en toch was zulks niet waar, op zekeren dag kwam er nen naamlozen brief bij de veldgendarmerie astridlaan over mij, juist zooals binds den eersten oorlog met dit verschil toen wierd ik verwittigt door nen duitsen officier, zekere Bisshofs, die nevens mij zijn appartement had en niet kon lijden dat de belgen naamloze brieven stuurde en nu door nen agent van politie, die zijn orders moest gaan nemen. Den duits (…) had dien brief op zijn pupiter laten liggen en Verhas, want t was hij, had t’ volgende kunnen lezen: Het huis van Mestag moet dag en nacht bewaakt worden, t’ is lokaal der wite brigade en hij staat aan t hoofd

(…) Dus Verhas is direkt naar huis gegaan, zich in burger gezet en me komen verwittigen: Gust, als ge soms t’ een of t ander hebt uit England, maak het weg, want ge kunt al oogen blikke de duitse politseij krijgen

Het verbranden van papieren was het werk van de vrouw, beelde en t overige was het werk van Gust zijn hamer om het zoo klein mogelijk te maken, ne zak in en recht naar t land van den akker, alwaar ik de ransels van de brusselse garde civik mannen hadt ondergedolven die ze bij mij thuis hadden achtergelaten binds den oorlog 14-18.

Al mijn voorzorgen waren dus goed genomen dank zij Charel.

OVER OPERETTEGEZELSCHAP “KENTERING” TIJDENS WO II

Ik durf verzekeren dat Kentering een club is buiten alle politiek en ik er geen deel zou hebben van gemaakt in geval het tegen overgestelde, sedert den oorlog 14 heb ik niets anders deel uitgemaakt dan van onpartijdige maatschappijen en altijd de meeste vriendschap mèe ondervonden, en zóo is Kentering ook

Met hart en ziel was ik spelend lid zoo lang ik kon, en met groot spijt heb ik moeten stop zeggen, er blijven me nog de zoete herinneringen over van herhalingen en vertooningen en ik hoop dat men iemand in de maatschappij zal vinden die Gustje zal kunnen vervangen in geval van tombola en kaarten verkoopen, dit is mijn vurigste en laatste wens.

Ik herinner me nog heel goed ons vertooninge binds den laatste oorlog in Moerzeke, regen, kar en paard, t’ water meer binnen dan buiten, en we moesten er toch door, kaarte verkocht, de zaal bom vol, we speelde ‘Hare Hoogheid wil niet trouwen’, onze naam was ginder gemaakt en hadde ne schromelijke groote bijval en zoo dikwijls we naar Moerzeke vertooning kwamen geven, hoorde men anders niet dan t is de groep van t’ Prinseske en Erna. Het volk was ten uiterste tevrede, maar wij niet, we moesten terug naar de stad met een vlaag regen op onze cadaver.

De volgende keer was het slechter, we waren aan t’ spelen, was het nu ‘Gasparone’ of ‘de Graaf Van De Luxemburg’, juist durf ik het niet zegge, maar wat ik weet dat het den tijd was van de vliegende bommen en de zaal weer stampvol, ik was juist op de koer toen er nen bom overkwam en ontplofte in Baesrode, ik had het goed gehoord, zweeg om geen paniek te verwekken, maar verwittigde toch de spelers en t is maar na het einde dat het publiek geweten heeft wat er voor gevallen was.

Daar kentering de eenigste operette gezelschap hier in de stad was en met eige volk speelde, zoo als George Dierickx, Fredje Lentdecker, de Vander, Antoinette en Celineke De Deijn om maar deze te noemen en onder t’ Voorzitterschap van mijne vriend Willem De Decker, broeder Alexis en Pa Armand en kentering altijd onder de beste vriendsbanden werkten, waren we hier de geliefkoze en overal welkom zoo als in Schoonaerde, Berlaere, Baesrode, Appels, Lebbeke, Zele waar we ook eens van de oorlogsbrokke hebben gedeeld. (…)

Welke moed die maatschappij gehad heeft om den oorlog door te brengen. Vooreerst t’ was om ontspanning te bezorgen voor het volk en door ons volk, we mochte geen ander stukken spelen dan gecensureerde, vooral geen joodse of Franse schrijvers, voor herhalingen moesten we toelating hebben om later op straat te zijn, want we hadden toen twee leden uit Lebbeke, ik zal ze hier maar noemen: t was onze Jan en Hector, t waren onze beste oppassers niet tegenstaande ze begonnen als figuranten en later als acteurs In alle weer en het zij regen, wind, hagel, sneeuw, vorst, ons Lebbekaars waren daar en altijd van de eerste, ik heb ze nog wete komen bij ijzel met hun kousen over hun schoenen zonder morren omdat de leden van de stad niet waren opgekomen

(…) Ne volgende avond waren we terug aan t’ repeteeren, t’ was in de Roxy, toen vliegers overkwamen en hun eitjes liete vallen, juist achter de statie, al ons spelers waren ook verdwenen, ik stond nog alleen in de zaal, ik dacht: de kelders zijn groot genoeg, ze zullen daar wel schuil vinden en ik blijf hier.

Zekeren avond gaven we vertooning in Zele, prachtig weer, t’ was weer t’ zelfde spel met de vliegers, de vertooning liep ten einde, alles was ingepakt en t’ was of Dendermonde stond in brand, schooner vuurwerk kon men zich niet voorstellen, we vertrokken met kloppend hart en buiten Zele (…) vernamen we maar eerst dat het t’ afweergeschut van Antwerpen was dat naar de vliegers der bondgenoten schoot en toch ging kentering zijn weg voort. (…)

De vertooning in schoonaarde t’ was op ne Maandag, een autocar was aangesproken en in pan gevallen, van schoonaarde telefoneerde men gestadig: waar blijft Kentering, t’ volk is ongeduldig en wij van hier zonder nieuws van de garagist, ik stuurde Nancy, mijn vrouw, bij den overste der Engelse - hier waren we al bevrijdt - ons geval uitgelegd en er wierden aanstonds twee chauffeurs gecommandeerd die moesten gratis de reis naar schoonaerde doen. Binds den tijd dat de chauffeurs om de wagens waren, was men bezig met grimeeren aan deze die eerst moesten opkomen, alsook de kostumeering en we kwamen juist in tijds binnen, want ne gewone chauffeur zou in zoo een record tijd dien afstand niet kunnen berijkt hebben. De plank op en aan den trok en alles liep goed van stapel.

BRADERIE IN DE DIJKSTRAAT

De braderij in de Dijkstraat, daar kan M^r De Herde best over mêespreken, hij was toen Voorzitter van het comiteit en is me komen vragen: Gustje, uw harmonie is onpartijdig, zou ik niet mogen rekenen op uwe medewerking
 en mijn antwoord was: welken dag en uur, mijn mannen zullen er tegenwoordig zijn,
tot wanneer moeten ze spelen, moest ik niet vragen, mijn artiste vroegen niet beter zoo lang mogelijk muziek maken, hier moet ik bij voegen M^r De Herde had mijnen tamboerslager, Emiel Van Gool, al aangesproken en was al verzekerd van den uitslag.
Het huis nevens Pier Coppens, ne verkens slachter, stond leeg, wierd ingericht om concert te geven met uitzending per radio, ik en nog eenige vrienden lieten eenige liedjes horen als afwisseling en na ons volledig program uitgevoerd te hebben, maakte we een wandelconcert in de wijk langs alle kanten toegewijfd.

Hoe lang dit heeft geduurd, weet ik niet en aan den Heer Bestuurder van de Banque d’Alost wil ik dit niet gaan vrage, het is toch al zoo lang geleden en sedert dien tijd heeft dien vent al zoo veel aan zijn ooren gehad.

Het heeft niet lang geduurd of ik had weer zijn bezoek, ge moet me nog eens uit den nood helpen, t’ was Mijnheer August, de passerel moet ingehuldigd worden, er zijn volksspelen, zonder muziek gaat dat niet. (…) ik had zelf niet noodig mijn muziekanten te raadplegen, zeg me datum en uur en ge moogt op ons rekenen.

Bij de inhuldiging op gestelde uur kwam Gustje al spelende met de Marche Sambre et Meuse aan bij M^r De Herde waar het comiteit ons stond af te wachten en stoetsgewijze naar de passerel, alwaar Heer Alfons Goossens het lint doorsnee onder t spelen van den brabançon. Na t einde van de ceremonie wierd er door mijn harmonie een aubade aan den Heer Voorzitter en leden van t’ comiteit gebracht, de gevolge kunt ge zelf wel denken, telken male er een potje wierd gedronken met muziek rond astridlaan, dijkstraat en Bogaerdstraat wierd er gesignaleerd voor de volgende café, altijd nieuw leven in de wijk.
In de Veerstraat hadden ze ook volksfeesten ingericht, maar van niets en over niets gesproken en op hun program stond hulde betoon aan Peeke Mertens, den oudsten inwoner van de Veerstraat,
die dachten t is gedaan met de passerel, dat muziek komt bij ons, niemand was aangesproken en ik was in regel met de kant Bogaerdstraat en volgde wat me was opgelegd. Het comiteit met muziekanten waren ons goed aan t amuseeren bij Irène Bal tot Guillaume Pets kwam binne gestormd met een franse coleire: eh wel, waar blijfde, we wachte al zoo lang.

Wat schilt er, man?

waar blijft die serenade van Peeke.

Wie hebt u er voor aangesproken en ik ben in accoord met den Heer Bestuurder voor deze kant. Ik moet nog een aubade geven aan Jean De Groote en t’ word toegestaan; komen we naar de Veerstraat, maar eerst ne kleinen halt Kasteelstraat bij P. Rooms

en alzoo kwam alles in orde en iedereen tevreden.

CONCERT OP DE GROTE MARKT

Het was onder t’ burgemeesterschap van Van Damme Omer, houten kiosk, t’ begin van keur kermis (…). Het was ten tijde der cirk De Jonghe, de kiosk was afgebroken en we waren gewoon alle 14 dagen concert te geven, we waren toen het eerste en eenigste muziek die op de kiosk mochte spelen en t hetgeen gebeurde was S’ Maandags na keur kermis want S’ Zondags moesten we de cafés gaan bezoeken,

ik rapeleer me goed César Aerts, onzen bombardon nevens t’ schoenfabriek, daar mochten we altijd ne pot pakken, hij hield toen café, Wielands Raymond t laatste huis van de stad en een deel op Baesrode, ne champetter en nog andere.

We waren ons goed aan t amuseeren en ik zeg aan de muziekanten: willen we morgen eens een goede farc uitsteken, er zal een goed potje bij zijn Er is geen kiosk, dus geen concert, en wij geven er een bij mij op t platform boven mijn huis, morgen om 9 uur, juist op dezelfde uur zooals wij gewoonlijk geven.

Ik zorg voor alles, maar gij brengt uw instrumenten binnen als we van t’ keur komen en d’overigen morgen maar in den dag, dan heeft niemand er erg op, en allen waren accoord.

Van s’ morgens af aan den trok, gezorgd voor de verlichting, electriek, ballonetjes, een portaal gefabrikeerd - want ik was stielman - dat open en toe ging, natuurlijk verlicht, nen hautparleur in carton voor de spaeker. Na alles in order was, mijn invités verwittigt en tegen 9 uur was alles klaar

Mijn spaeker en knecht, want die had nen dubbele rol te vervullen, hij was terzelvertijd kelderbaas, t was de lange Dermine, die moest van op het dak tot in de kelder gaan om bier dat naar boven gebracht wierd in twee groote waterkruiken bij de muziekanten en mijn inviteés (te brengen), den dienst daar wierd gedaan door mijn vrouw en Julie Glazer, de Lange zijn vrouw.

Klokslag 9 uur alleman klaar, de lichten aangestoken, Frans De Vos mijn tambour sloeg een marche aan, Mantje D’Herd klopte af en de harmonie begon te spelen. Ja, van alle kanten kwam het volk naar de Markt gestroomd, de klank hoorde men tot in de Boomwijk St. Gilles, Appels en Grembergen.
Alleman wist dat er geen kiosk was en toch was er concert en het volk dat van den buiten kwam, hadden last om ne stoel te vinden. (…) Het portaal ne kier of twee open en toe om de aandacht van t publiek naar om hoog te trekken en de Lange was aan den trok, maar in plaats van de program van t’ muziek te geven, waren het altijd de nummers van de cirk De Jonge, hetgeen nog meer de lachspieren in bewerking brachten.

De muziekanten hadden geen lust om t’ einde te blazen, zoo min of t publiek om naar huis te gaan, al was het reeds 11 1/2 uur

t was maar toen er nen invité sprak: laat ons nu eentje gaan pakke bij Janneke Verlackt in den duitsch en dat ik zei: kom morgen om uw instrumenten of Donderdag vóór naar de repetitie te gaan, dat we het aftrapte, maar daarmee was het spel niet gedaan.

onder t’ drinke van een glasje wierd er beslist onder de oudste een loopkoers in te richte: 3 maal de ronde te doen: markt, Kerkstraat, Beurzestraat, Bieste markt, Ridderstraat en aankomst hoek bij Gustje Mestag, Groote Markt.

de kampioen was de Jos, t’is te zeggen Van Driessche, t was wel 2 uur eer de markt leeg geraakte.

GUSTJE, DE ZWEMLERAAR

Den tijd dat ik op de Groote Markt heb gewoond, want ik heb de oudste inwoner geweest, wil ik u eens uitleggen hoeveel ik er heb leeren zwemmen, want ik was hun professor.

Eerst en vooral: ik had de toelating van Lorent De Wilde te zwemmen in zijn forte te Grembergen achter de witte Gijssels aan t kers capelleke

het stond wel gesignaleerd: verboden te visschen, maar ik had altijd bewijs op zak.

Hier volgen de namen. Notaris Van Der Donck, Xavier Jansens en zoon, Broeckaert Pierre, Julien Le Gat, Sylvain Willems, Gustaaf Callebaut, Herman De Cock, Leon Maes en zoon Maurice, Désiré Ringoot en 2 zoons, Robert Christiaens, Leon Mestag en ik, de professor t’ mannelijk geslacht.

Dochters Leon Maes (2) Gezusters Vermeiren (2) Gezusters Steppé (3) Margueritje De Cock, Dochter Désiré Ringoot, Dochter R. Bruynincx, Vr. G. Callebaut 4 Dochters Van De Vijver autobus Dendermonde Gent, vrouwelijk geslacht

Dus 30 die bijna alle dagen zich kwamen oefenen tot rond jaarmarkt en soms tot nadien, want het waren twee oefeningen op t water en alle dagen verschillend. des Zondags was het uitzondering, den ééne keer piknicken, ieder bracht zijn eten mée, de volgende keer bracht men een phonografke of de Gust zijn clarinet en t was bal op het plein of al ne keer café tafel bij de Steppe, de Gust, bij Xavier, bij de Staaf of bij de Christiaens, wel te verstaan bij de moeder.

Dat we geen cabienen hadden, kund U wel verstaan, alles was geregeld, de mans veranderden van kleeren achter den dijk kant der forten en t’ vrouwvolk den anderen kant, nooit wierd er een oogje geriskeerd.

Ik heb madame Xavier vergeten te noemen, die kwamen per auto en kwamen gekleed af en terug en ik had hun toch een farc gebakken (…) had een koord mée gebracht, twee emers gevonden en onder den auto vast gebonden, op het plein hoorde ze dat niet, maar aan de Witte Gijssels en over de rails van de statie gaf dit zulk lawijt dat iedereen op keek. Xavier deedt alsof hij van niets wist en reed naar huis, t’ was juist café tafel bij hem en we moesten zelf de farc uitleggen.

DE LONDENSE BURGEMEESTER (?) OP BEZOEK

Mijn vrienden uit Londen waren me eens komen bezoeken en ik had hier uitgebazuind: ik krijg het bezoek van de Lord Mayor van Londen en zijn Dame Ze komen hier toe in de statie om 8 uur en (ik) moet ze met muziek hafhalen, ik liet mijn muziekanten zoo wel in t’ geloof als d’andere, mijn vrienden had ik op d’hoogte gezet, hun aanradende hun beste dingen aan te doen.

Mijn muziekanten had ik de God Save the King aangeleerd en ze waren op uur en op post. De trein kwam binnen, (ik zei:) mannen pas op, ik geef de maat en spelen tot wanneer ik met de Lord en zijn Dame bij U kom en ga hun verwelkomen.

Ik had hem (= de Lord Mayor) al in zijn ooren geblazen wat hij moest doen: aan mij zeggen of de muziekanten een glas bier wilde drinken en van aan de statie tot op de Markt waren er veel capellekes en t is maar eerst als we dicht bij huis waren dat de Engelse de Dendermondenaers  konden verstaan, en de Dendermondenaers d’ Engelse t’ was alle eentalig (zatte praat)
Komen mijne vrienden eens naar hier overgevlogen of we correspondeere samen, dan komt die zwans van de Lord Mayor van Londen voor den bijtel hij heete wel geen De Keijser of geen Dendermondenaar, maar Rudolf Van Den Bossche van de Bomwijk en zijn vrouw Euphasie Dauwe van Overmeir.

DE HARMONIE SPEELT TIJDENS DE ZESDAAGSE VAN GENT

t was binds de 6 dagekoers van Gent. Er waren drie muzieken gevraagd, een uit Oostende, Gent en t muziek van Gustje Mestag Dendermonde.

Ieder speelde op zijn beurt, maar wie er meest bij val hield, waren wij. Ook was er prime (…) ze was voor den boemer Goossens uit Baesrode, want hij ree ook mée.

Dat het volk met ons mée leefde, ondervonden we best wanneer onzen toer af was en we moesten herbeginnen en tot ons groot spijt toen we s’ morgens buiten vlogen, niet tegenstaande we wilden betalen om binnen te blijven.

Ge zoudt zeggen: die kerels zullen moei zijn zoo ne dag en nacht binne zitte, ge zult gaan horen, van aan de wintervelodroom tot aan zuidstatie is nog al een eind ver, ewel, we zijn vertrokke met muziek à la fil indienne altijd al spelende tot aan den eerste café, t’ was nen Dendermondenaer die daar woonde juist voor den ingang van de glazestraat dat er ons twee favorie marche door vlogen, t’ ros beiaard en Poperingen (…) en daarmee de glaze in.

Ja, in een groote stad hebt ge altijd nachtcavitjes en nachtuile en het wilde nu juist lukke dat we in zulk gezelschap vielen (…) het gezelschap dat binnen zat te slapen, waren zoo dronken dat ze niet wisten welk kleur hun kostuum bedroeg zoo min dit van de vloer. Onze gros caissier, ne goeie jongen, dien tijd noemde ze hem Jefke - t’ ander wil ik niet bij zeggen -, vroeg aan de inwoners: g’hebt toch water borstel en dwijl. t’ zal hier rap opgeklaard zijn,
nen helper die t’ water aanbrengt en Jefke aan t gieten tot de café vol was tot op de straat (…) en wij (…) langs den andere kant buite, zeggende we komen terug, maar t’ was regelrecht de zuid statie binnen, trein op voor Dendermonde.

Den eenen na den andere viel in t slaap, er zijn er altijd die moeielijk in slaap geraken en deze begonnen de poperingse march te spelen. Staaf met zijn instrument aan de mond, ooge toe, speelde mée.

zoo waren de muziekanten van Gustje Mestag.

MET “DEN AVD” NAAR AALST

t was op ne Maandag van Sinxen (…) bij ons in café. t was elf uur en Robert en Raoul De Herde kwamen juist binnen, en spraken van een vrienden match tegen Aalst.

Gust zou het niet kunnen zijn eenige muziekanten bij een te trommelen voor die match, t zijn toch onze vrienden!

kunt U niet wachte voor dit te vragen tot om 2 uur, want de match begon om 3 uur!

Zie, wacht ne minuut. (…) gij doet de stad, schrijft de muziekanten op die kunnen mee gaan en verwittig hun dat we om 2 uur vertrekken en gij, Staaf, doe het zelve maar neemt Grembergen en ik neem St. Gilles en de boomwijk.

Robert wachte tot den uitslag, verwittigde de garage Van den Abbeele, t’ was toch op zijne weg, en om 2 uur stond de caravaan klaar, chauffeur, voetballers, supporters en harmonie van Gustje Mestag.

Ja, er waren zooveel muziekanten opgekomen dat het buske te klein was en de Gust en de Staaf geen plaats meer hadden, gelukkiglijk was er een porte bagage met galerie, met de ladder van mij en wij er boven op

t’ was nog al wind en we hielden malkaar vast tot aan de café Den Uil in Gijsegem, daar vloog de Staaf zijne strooihoed af, onmogelijk de chauffeur te verwittigen, laat hem maar vliegen ik zorg voor nen anderen in Aalst (zei ik, jp).

Het was op t oud plein omtrent t’ park en met de sterke Capit als keeper, hoe dikwijls hij heeft moeten vissen, weet ik niet meer, maar dat we van aan t plein tot aan t lokaal van den eendracht niets anders hadden gespeeld dan t’ strijdlied en t ros beiaard, we waren immers gewonnen. D’historie van t verliezen van den hoed kwam te berde, eenige airkes van t’ muziek, de Gust aan t zingen opgevolgd door den Berthos en zijn Julie en een omhaling en hadden genoeg rondgehaald om nen nieuwen hoed te koopen.

Alzoo bleef het geld in Aalst en wij met de overwinning en nen nieuwen hoed naar Dendermonde.