Op termijn kan dit stadsblog een historisch of heemkundig archief vormen over het wel en wee in de regio Waregem. U kunt hieraan meewerken door zelf historische bijdragen of informatie door te geven voor bijdragen over gebouwen, oude herbergen, belangrijke en/of volksfiguren, gebeurtenissen, volksgebruiken, geschiedenis van uw vereniging of wijk, enz. Aanvullingen en verbeteringen zijn dus hartelijk welkom zodat uiteindelijk zo waarheidsgetrouw mogelijke bijdragen overblijven.

Waregem kreeg er met Alice Nuyttens uit Desselgem een nieuwe honderdjarige bij. Dat werd gisteren gevierd in Salons Leieburcht in Sint-Eloois-Vijve. Hierbij werd ze ook officieel gehuldigd door een delegatie van het schepencollege.  Alice was fabriekarbeidster, voor de Tweede Wereldoorlog nog als één van de honderden pendelaars dagelijks naar de spinnerij in Tourcoing. Ze leeft nog gelukkig thuis in de omgeving van haar dochter, drie kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen.  

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Alice Nuyttens werd geboren op 3 juli 1909 in de Wetstraat te Desselgem en was het derde kind uit een gezin van 10 kinderen (4 jongens en 6 meisjes).  Een broer overleed reeds op 8 jarige leeftijd en een ander aan 7 maanden.  Momenteel heeft ze nog 2 zussen in leven. Haar vader, Remi Nuyttens, werkte eerst als steenbakker en vervolgens als vlasbewerker.  Haar moeder Eufrasie Brugghe  had haar handen vol met het opvoeden van haar 10 kinderen.

Haar lagere school doorliep ze in “Spriete” te Desselgem.  Aan haar 12^de moest ze vervolgens nog 2 jaar middelbare school volgen op “Plaatse”, eveneens te Desselgem. Vanaf haar 14^de moest ze zoals velen in de regio gaan werken in de spinnerij in Tourcoing (Frankrijk).  Na enkele maanden daar gewerkt te hebben hadden ze een bijkomende tijdelijke (enkel voor de zomer) kracht nodig bij haar vader in de steenbakkerij.  Indien zij dit wilde doen mocht ze een eerste fiets hebben van haar vader. 

Maat na die zomer moest ze terug gaan werken  naar Frankrijk. De verplaatsingen elke dag was een hele karwei op zich. Eerst ging het te voet naar Harelbeke, waar ze de trein konden nemen naar Moeskroen. Vandaar werd het traject tot de werkplaats in Tourcoing opnieuw te voet afgelegd. Dit was een groot uur stappen. ’s Avonds moesten ze dan dit traject doen in omgekeerde zin maar konden ze dan wel afstappen in het station te Desselgem.  Ze vertrokken ’s morgens om 4u30 om vervolgens 9u te werken en terug thuis te komen om 19u30. Vanuit Desselgem en omgeving waren honderden werknemers en werkneemsters in het geval van Alice Nuyttens.

Toen de oorlog begin ’40 uitbrak stopte Alcie noodgedwongen met werken.  In 1946 nam ze opnieuw de draad op maar dit keer iets dichter bij huis, in Stasegem.  Ook dit was een spinnerij.  Ze deed dit werk tot op haar 55^ste , wanneer ze op welverdiende rust kon.

Alice huwde op 16 november 1931 met Felix Debusschere.  Algauw kregen ze een zoontje Emile, die jammer genoeg stierf bij de geboorte.  Enkele jaren later kregen ze dan uiteindelijk toch een dochter, Liliane. Deze werd geboren te Kortrijk in het jaar 1944 en daar maakte Alice de zware bambardementen op de stad mee. In het jaar 1959 werd ze veel te vroeg weduwe. Haar dochter Liliane was toen amper 16 jaar. 

Ook toen Liliane huwde met Roger Seynaeve bleven ze als een hecht gezinnetje samenwonen en dit tot op de dag van vandaag.  Haar kleinkinderen, Gerrit, Henk en Steven werden geboren en zo had Alice weer de handen vol met het opvoeden van hen. In 1975 begon ze ten volle van het leven te genieten.  Reizen met haar 3 zusters naar onder andere Lourdes, Oostenrijk, Italië, Duitsland, Provence enz… waren keer voor keer onvergetelijke avonturen.

Tot aan haar 95^ste bleef ze uiterst actief in het huishouden. Ook haar tuintje en dat van haar buurman (kleinzoon Steven) lagen er steeds piekfijn bij. Op haar 88^ste toen één van haar kleinzonen aan het bouwen was kwam ze elke dag wel een handje toesteken.  Zo gaf ze veelvuldig stenen aan en als de metsers gedaan hadden begon ze algauw met de opkuis van hun materiaal. 

Ook met haar 7 achterkleinkinderen Wout, Lieze, Jan , Marie, Sil, Eve en Lauruns kan ze het enorm goed vinden.  Wel dagelijks komt er iemand langs en vindt ze het heel leuk om een verhaaltje te vertellen van in den ouden tijd of een spelletje met hen te spelen. Op dit ogenblik verkeert ze nog altijd in een hele goeie gezondheid al laat haar gehoor haar soms wel wat in de steek.  Ook is ze nog altijd heel goed te been.  Met een stokje lopen doet ze niet graag want dit vindt ze voor de oude mensen. 

Ze blijft van nabij volgen wat er reilt en zeilt in de wereld. Zo leest ze, zonder bril, dagelijks de krant en haar favoriete serie ‘Mooi en Medogenloos’ op tv  wil ze voor geen geld van de wereld missen. Een feestje of een restaurantbezoek is iets waar ze nog enorm kan van genieten. Met enkele buren houden ze op regelmatige basis nog een koffiekrans en ook daar is ze er graag bij voor een dreupelke en een stukje taart.

Thuis geniet ze nog dagelijks van haren porto met wat chips erbij en als ze dorst heeft in de namiddag zou ze er nog een bruin pintje bier drinken ook. Op de klassieke vraag wat haar geheim is om 100 jaar te worden kan ze moeilijk antwoorden.  “Het komt vanzelf, zonder dat je het weet. Belangrijk is dat ge u amuseert in uw leven” is haar gouden tip. Gewoon leven van dag tot dag en van alles met mate genieten.  Zien dat je kinderen, klein- en achterkleinkinderen gelukkig zijn is voor haar het allerbelangrijkste.

(met dank aan Steven)