|
We vernemen het overlijden van Aureel Vandendriessche (Anzegem 4 april 1932 – 17 okt 2023). Aureel Vandendriessche zal steeds een plaats blijven innemen onder de grootste sportidolen van Waregem. Zijn ijzeren wilskracht, zijn natuurlijke kracht en zijn innemende persoonlijkheid typeren de man die op het lokale, nationale en wereldforum grote bekendheid en een onovertroffen populariteit heeft verworven. Op nationaal domein had hij in zijn specialiteit -de marathon - geen concurrentie. Hij won negen opeenvolgende jaren van 1956 tot 1964 de titel van kampioen van België, het toonbeeld waarnaar velen opkeken. Op Europees niveau was Aureel een absolute topper en op het wereldforum kon hij met wat meeval, of anders gezegd zonder tegenslag, de grootste wedstrijden bij de wereldvedetten winnen. Hij won onder meer tweemaal de marathon van Boston.
Hij huwde op 13 september 1959 met Lea Verschuere uit Wortegem. Ze kregen drie zoons : Tony, Patrick en Rik.
Aureel Vandendriessche was een natuurloper, iemand die het deed op zijn manier. Atleten zoals Puttemans, Lismont, Roelants en anderen sidderden toen zij vernamen hoe Aureel Vandendriessche in zijn glorieperiode trainde: “Ik wipte om 4u.'s morgens uit de veren en vooraleer ik ging werken liep ik op mijn nuchtere maag gedurende bijna drie uur. Ik legde een grote omloop af. ver van huis, zodat ik wel verplicht was de hele omloop te volbrengen. Na het ontbijt trok ik per fiets naar mijn werk (Etexbel Ruien tot 1963, econoom KA Waregem) . want een wagen kon ik me niet veroorloven, 's Middags tijdens de schaftijd liep ik opnieuw 35 minuten.'s Avonds reed ik per fiets huiswaarts en voor het slapen gaan liep ik nog eens een uur. Er waren dagen dat ik per dag 60 km afmaaide. Om 8 uur lag ik al doodvermoeid in bed. Mijn buren hadden bewondering voor mij. Zij zouden het niet gewaagd hebben me met enig lawaai te wekken. Als ik er nu aan terugdenk, huiver ik. In die periode was ik wel : bezeten door de sport en de marathon”.
Aureel werd beloond voor zijn dwangarbeid en naarstig streven. Hij werd geselecteerd voor de marathons van de Zeslandenwedstrijd, marathon die hij won te Parijs en Duisburg. Maar er was vanzelfsprekend meer. Driemaal werd hij aangewezen voor Olympische marathons, die hij door omstandigheden met afwisselend succes liep: In 1956 in Melbourne zat hij half wedstrijd nog in spoor van Zatopek, maar kreeg dan klop van hamer. In Rome (196) moest hij opgeven wegens schoenprobleem en in Tokio (1964) werd hij zevende. Telkens liep er iets mis.
Aureel Vandendriessche heeft wel medailles gehaald tijdens de Europese kampioenschappen. Te Belgrado in 1982 was hij tweede na de Brit Kilby, vier jaar later te Boedapest opnieuw zilver. Maar de grootste triomfen beleefde Aureel op Amerikaanse bodem. Hij werd driemaal uitgenodigd om deel te nemen aan de vermaarde Boston-marathon. In 1965 miste Aureel het vliegtuig en belandde dus niet tijdig ter plaatse. De andere twee jaren waren het schoten in de roos. In 1963 en 1964 won hij immers de wedstrijd.
Op 3 oktober 1962 was het Regenboogstadion gevuld met een 5000 supporters voor een aanval van Aureel op het wereldrecord van de 30 km voor zijn eigen trouwe publiek. Waregem Atletiek Club kende toen topdagen met naast Aureel Vandendriessche nog enkele talenten als uitblinkers gekend, zoals o.m. een Roger Deweer, Frans Herman, René Herpol, Etienne Demeyer, Lieve Ducatteeuw, Anja De Brabant. De piste lag die dag echter zeer zwaar en delen onder water door de neerplensende regen. Aureel zelf geloofde er ook niet meer in maar nam toch de start nemen om zijn supporters niet teleur te stellen. En Aureel en W.A.C. kregen hun wereldrecord: de 30 km in 1 u 34' 41" of volle 20 seconden beter dan het vorige record. Wat zou het niet gegeven hebben op een droge en lichtlopende piste ?
Een jaar later op 2 oktober 1963 beletten stortregens dat Aureel hetzelfde huzarenstukje zou herhalen. Intussen had de Rus Baikov het wereldrecord op de 30 km met 9 sec verbeterd. Na 15 km had Aureel reeds 50" voorsprong op de tijd van de Rus in zijn recordren maar. . . dan gebeurde het, een hevige stortvlaag veranderde in enkele ogenblikken de atlethiekpiste in een vijver en .... Aureel kon niet anders dan de strijd staken. Enkele dagen nadien werd hij derde in de pre-Olympische marathon te Tokio waar hij de wereldrecordman op de 30 km Baikov meer dan 3 min achter zich liet. Van Japan trok hij naar Rome en won er met meerdere minuten voorsprong de Ronde van Rome. Als beloning voor dit alles kreeg Aureel dat jaar de 'Nationale Trofee voor Sportverdienste'. In 1962 kreeg hij de Gouden Spike.
|
