Op termijn kan dit stadsblog een historisch of heemkundig archief vormen over het wel en wee in de regio Waregem. U kunt hieraan meewerken door zelf historische bijdragen of informatie door te geven voor bijdragen over gebouwen, oude herbergen, belangrijke en/of volksfiguren, gebeurtenissen, volksgebruiken, geschiedenis van uw vereniging of wijk, enz. Aanvullingen en verbeteringen zijn dus hartelijk welkom zodat uiteindelijk zo waarheidsgetrouw mogelijke bijdragen overblijven.

Mooi initiatief om in de naamgeving van het parcours aandacht te geven aan Waregemse wielerkampioenen. Daarbij moest zeker Briek Schotte horen, die weliswaar nooit de Belgische titel kon behalen maar driemaal tweede werd in 1946, 1948 en 1950. Het kampioenschap brengt ook André Defoort terug op de actualiteit. De Beverse wielerheld werd kampioen van België in 1941 in Namen. Maar we zijn toch niet vergeten dat Paul Haghedooren in 1985 kampioen van België werd in Halanzy?

Wij hebben alvast nog mooie herinneringen aan die 23 juni 1985, toen Desselgemnaar Paul Haghedooren op het selectieve parcours in Halanzy de wedstrijd naar zijn hand zette en de spurt won tegen wereldkampioen Claude Criquielion, Rudy Dhaenens en Paul Wellens. Rudy Pevenage werd toen vijfde op 7’’.  Eerder dat jaar had Haghedooren ook al de Grote Prijs Pino Cerami gewonnen in Wasmuel, was tweede in de Memorial José Samyn en derde in La Marseillaise (Bessèges). In de kampioenentrui won hij dat jaar nog in Hasselt-Spalberg en was tweede in Wielsbeke.

Met de verovering van de kampioenentrui bezorgde hij het Briek Schottedorp opnieuw enige wielerberoemdheid. We volgden de geboren Oostrozebekenaar eigenlijk al in de jeugdreeksen. Mijn broer had hem leren kennen als een eenvoudige kerel met karakter, die toen nog dagelijks naar school fietste naar VTI-Waregem. Hij was een werker in de koers, die trouwens als profrenner buiten koersseizoen nog werkte op fabriek. Zijn inzet werd uiteindelijk beloond met de titel van kampioen van België.

Die zondagavond stonden we hem met een hele groep wielerfans en enkele journalisten op te wachten aan zijn woning aan de garage Bossuyt langs de Gentstraat in Desselgem. Voor die bijzondere gelegenheid hadden we na de wedstrijd nog een speciaal nummer gestencild van het plaatselijke soldatenmaandblad ’t Piotje en dat kende natuurlijk veel bijval. Er werd zelfs uit dit gelegenheidsnummer geciteerd in de sfeerreportages in de maandagkrant en in de interviews met de nieuwe kampioen de week na het legendarische kampioenschap. Natuurlijk volgde voor het maandnummer van ’t Piotje nog een uitgebreider “ten huize van onze kampioen van België” met een foto van Paul Haghedooren in de kampioenentrui. Die nummers van Piotje zijn ondertussen opgeslagen in het stadsarchief.

Op zijn palmares staan 14 overwinningen. In 1987 won hij de Grote Prijs Raymond Impanis en de vierde etappe van de Kellogg’s Tour of Britain. Hij blijft in de herinnering als een vechter, een werker die altijd bereid was om koers te maken. Hij was ook een niet onverdienstelijk ronderenner, al bleef hij steeds een bescheiden ploegrenner. Hij had bijvoorbeeld het potentieel om een klassement te rijden in de Ronde van Frankrijk, in mindere jaren werd hij zelfs eerste Belg. Hij nam deel aan de Tour in 1983 (49e), 1985 (33e), 1986 (67e) en 1990 (106e). In 1988 werd hij 34^e in Ronde van Spanje. Hij behaalde tal van ereplaatsen in klassiekers zoals de Ronde van Vlaanderen (6^e in 1983, 12^e in 1987), Parijs-Roubaix (11^de in 1985), Milaan-SanRemo (19^e in 1988), Amstel GoldRace (18^e in 1986), Luik-Bastenaken-Luik (18^e in 1983), Parijs-Tours (19^e in 1986, 16^e in 1988), Brabantse Pijl (2^e in 1991, 3^e in 1983, 5^e in 1989, 9^e in 1984, 17^e in 1990), Waalse Pijl (3^e in 1982, 16^e in 1988, 19^e in 1985).

Op het strand van Knokke-Heist  bezweek Paul Haghedooren tijdens een strandloopje op zondag 9 november 1997 aan een plots hartfalen. Hij was net 38 jaar geworden en was na twaalf jaar profbestaan (1982-1994) nog altijd actief bij de elite zonder contract. Hij woonde in Nieuwenhove, waar zijn vrouw een kapperszaak had. Daar ging al een wielerwedstrijd georganiseerd ten zijne ere. Van 2005 tot 2009 werd op het Leeuwke in Waregem nog een Paul Haghedooren derny-criterium georganiseerd.

Paul Rigolle schreef in 1981, toen Haghedooren nog bij de beloften reed, al een ode aan Paul Haghedooren. Die werd later opgenomen in zijn dichtbundel 'De hel van het Noorden' (Vers, 1982). Het gedicht werd de dichter toen ingegeven door het temperament van de jonge renner die door gebrek aan snelheid aan de aankomst vrijwel altijd geklopt werd, maar zich vooraf toch nooit verloren gaf.

Paul Haghedooren in concert

De renner is zijn pijn

Niets loopt spaak als hij rijdt en op dun metaal

zijn wereld bouwt. Hij waagt en woedt,

schiet als een bebrilde duivel kurkdroog

van zijn belagers weg. Opstand snijdt hij

met het grootste mes. Achter hem vloekt het,

draait het vierkant als de wereld. Men schuift

het decorum in, men brandt en sterft voortdurend

in het wiel. Wat in hem herkenbaar wordt:

Elke ren is een soloren en voorbij de pijn

haalt hij ultiem de weelde in en lijdt alleen.

Zo total-losgelaten jongleert de renner met zijn pijn.

Als een dichter over de kinderkoppen van het blad.

Steeds is er wel iemand die, in zijn spoor geklit,

in het zicht van de aankomst daaruit te voorschijn komt.

Zodat hij zich opricht reeds, zich opmaakt om

zijn overwinnaar alleen en verloren achter

te laten met meisjes en schaamte in ruikervorm.

Paul Rigolle

Uit 'De Hel van het Noorden' - Vers, 1982

http://www.blog.seniorennet.be/wareber2/archief.php?ID=587