|
Momenteel loopt in het Koetshuis in park Casier een tentoonstelling, dat elke cultuurminnaar moet boeien. We kunnen hierop beelden bewonderen van de uit Anzegem afkomstige Stone Sculptor Renate Verbrugge, woonachtig in Nieuw-Zeeland, in combinatie met dipping doeken van onze color constructor Denis Degloire. Beide hebben al internationale erkenning verworven met tal van buitengewone tentoonstellingen over de ganse wereldbol. De tentoonstelling is nog open tot 25 september.
Het valt al onmiddellijk op dat we hier te doen hebben met kunst van internationale allure. Het werk van Renate Verbrugge en Denis Degloire stimuleert op een verrassende manier de waardering voor beide. The Art Couch Belgium verwoordt het als volgt : “Waar Renate Verbrugge met haar zachtglooiende, elegante sculpturen een zweem van sensualiteit uitstraalt, weekt Denis met zijn action painting en dripping-techniek een meer primitief instinct in je los -in de zin van direct, ontdaan van alle franjes. Hoe verschillend ook, beide kunstenaars delen een aantal eigenschappen. Beide gaan zonder gedetailleerd voorafgaand plan aan het werk. Zelfs Renate, wiens werk het resultaat lijkt van een zorgvuldig uitgekiend opzet, werkt van meet af aan zuiver op intuïtie en gevoel.”
Renate Verbrugge emigreerde naar Nieuw Zeeland in september 1995. Het sculpteren begon als een hobby maar het werd al vlug een passie, ja een roeping. Ze heeft thuis een atelier, waar ze zich volledig kan uitleven in haar werk. Ze is lid van de ISSA, International Sculpture Symposium Alliance en de Te Kupenga Stone Sculpture Society. Tweejaarlijks komt ze tijdelijk terug naar haar geboortestreek hier. Ze heeft voor haar tentoonstelling in het Koetshuis een aantal van haar nieuwe beelden meegebracht. Meestal werkt ze met arduin, marmer en vulkanisch gesteente uit Nieuw-Zeeland. Ze houdt van het harde labeur, handenarbeid met de slijpschijf en andere tools nodig voor de afwerking en polijsten van het beeld.
“Ik start met een heel los idee en laat dan gewoon los. Geen schema, geen uitgewerkt plan, geen model. Vaak teken ik zelfs niet op mijn steen. Gewoon beginnen met een lijn te snijden met de slijpschijf en die verder laten uitgroeien. Dat vind ik ook het boeiendste moment aan het beeldhouwen, het creatie process zelf, waar ik bijna als een toeschouwer bij sta“, vertelt ze ons. Beide kunstenaars zijn tevens, elk op hun eigen manier, niet ontdaan van humor, een vleugje frivoliteit, een lichtzinnige toets die wellicht voortkomt uit de spontaneïteit waarmee ze hun kunstpraktijk beoefenen.
Maar het ligt vooral in de zuiver esthetische impact waar beide kunstenaars zich vinden. Bij Denis vormt de uitspatting van kleur een ongedwongen, verrassende harmonie waar je kan blijven naar staren om er de kleinste details van op te nemen. Bij Renate uit de esthetiek zich op verschillende niveaus. In de sensuele vormen en de poses van haar figuren. In de onmogelijke evenwichtsoefening waarin ze soms verschijnen. In de onvolmaaktheden die haar werken op het eerste oog bevatten -je ziet er bijvoorbeeld nooit handen, voeten of hoofden-, maar bij nader inzien de werken juist ‘af’ maken, gestroomlijnd, als zou een menselijk lichaam volmaakter zijn zonder deze attributen. Het heeft misschien enige inspanning gevergd, maar hoe meer ik me verdiep in het werk van Renate, hoe meer ik er de elegantie en de serene balans van leer te waarderen.”
Renate Verbrugge toont in het Koetshuis kleinere beeldhouwwerken, maar houdt vooral van het grote werk. Dit jaar werd haar werk “Histoire d’O” met afmetingen 180 x 70 x 70 cm nog ingehuldigd in Béziers. Eerder kwamen er al beelden in een tiental andere plaatsen in Frankrijk. Andere werken staan ondermeer in Teheran (3 m), Udaipur India, Pingtan China, Baku Azerbaijan, Makrana India, Turkije, Italie, Australië, Nieuw Zeeland, Albanië, Argentinië, enz.
Er zijn plannen om al in mei volgend jaar terug te komen voor een internationaal beeldhouwsymposium in het park Casier in Waregem. Ze deed al ervaring op in meer dan 50 beeldhouwsymposia wereldwijd. Daarbij deed zij de nodige expertise op om in Waregem een schitterend beeldhouwsymposium te organiseren. Het is een kunstevenement waar internationale beeldhouwers een beeld creëren voor de ogen van het publiek. In drie weken wordt een blok arduin van ongeveer twee kubieke meter omgevormd tot een monumentaal beeldhouwwerk. Gedurende deze tijd heeft het publiek een unieke kans om het proces te volgen.
Renate Verbrugge: “Ik start met een heel los idee en laat dan gewoon los. Geen schema, geen uitgewerkt plan, geen model. Vaak teken ik zelfs niet op mijn steen. Gewoon beginnen met een lijn te snijden met de slijpschijf en die verder laten uitgroeien. Dat vind ik ook het boeiendste moment aan het beeldhouwen, het creatie process zelf, waar ik bijna als een toeschouwer bij sta“, vertelt ze ons. Beide kunstenaars zijn tevens, elk op hun eigen manier, niet ontdaan van humor, een vleugje frivoliteit, een lichtzinnige toets die wellicht voortkomt uit de spontaneïteit waarmee ze hun kunstpraktijk beoefenen.
Maar het ligt vooral in de zuiver esthetische impact waar beide kunstenaars zich vinden. Bij Denis vormt de uitspatting van kleur een ongedwongen, verrassende harmonie waar je kan blijven naar staren om er de kleinste details van op te nemen. Bij Renate uit de esthetiek zich op verschillende niveaus. In de sensuele vormen en de poses van haar figuren. In de onmogelijke evenwichtsoefening waarin ze soms verschijnen. In de onvolmaaktheden die haar werken op het eerste oog bevatten -je ziet er bijvoorbeeld nooit handen, voeten of hoofden-, maar bij nader inzien de werken juist ‘af’ maken, gestroomlijnd, als zou een menselijk lichaam volmaakter zijn zonder deze attributen. Het heeft misschien enige inspanning gevergd, maar hoe meer ik me verdiep in het werk van Renate, hoe meer ik er de elegantie en de serene balans van leer te waarderen."
Ook Denis Degloire toont in het Koetshuis nieuw werk. Hij is sinds enkele maanden met zijn atelier verhuisd naar een nieuw gebouw in de Stormestraat, waar hij een uitstalraam heeft voor zijn recent werk. Zijn stijl blijft evolueren als color constructor. Er zijn duidelijk invloeden uit diverse registers, van het nouveau réalisme en de Pop Art tot de geometrische abstractie,het minimalisme en de color field painting. Hij kent internationaal succes met zijn drip paintings, een knipoog naar de ritmische, vibrerende schilderijen van zijn illustere voorganger Jackson Pollack. Denis De Gloire ziet zijn werk schatplichtig aan de action painting van deze ‘cowboy-arties’ uit de Midwest.
Sofie Crabbé stelt : “In De Gloire schuilt geen zelfdestructie in tegenstelling met Pollack. Het lijkt of de geest van Miles Davis of Herbie Hancock in De Gloire’s atelier waait. Koortsige jazz, kilkend, draaiend en funky. Ongrijpbaar onorthodox en explosief. Zijn werk leest als een soort polyfonie voor meerdere stemmen. Het brengt hem in een soort trance-achtige trip waarmee hij de taal van de schilderkunst oprekt en uit het onbevangene schoonheid puurt, vol liefde voor het vak.”
https://www.renateverbrugge.com
http://www.denisdegloire.be/en/denis-de-gloire-actionpainter-color-constructor
|
