|
NK 7 – (adrena)Line Nijs gaat Recht voor dienstbetoon
LINE NIJS was van de eersten om te reageren op ons aanbod in juni , maar we ontvingen pas onlangs haar publiceerbare tekst. Ze stelt zich voor als ‘recht voor de raap’. We kunnen hier spijtig genoeg haar inzicht voor lay-out niet volledig volgen. (pd 18 aug)
 
Ik ben geboren en getogen in Desselgem als dochter van Frans Nijs (†) en Marie-Madeleine Duprez, zus van Carl Nijs (†).
Trotse mama van Tuur (20/11/2003). Onze gemeenschappelijke hobby: actief musiceren.
ONDERWIJS
Ik liep school in het O.-L.-Vrouw Hemelvaartinstituut en vervolgde mijn studies in het Viso in Mariakerke, richting reproductiefotografie.
Ik verdien de kost als grafisch ontwerper.
Zoon Tuur start in september in het Muda in Evergem (muziekonderwijs).
LEVENSPAD
Ik zag op 8 april 1972 het levenslicht en groeide op in een mooi gezin, met een helaas bewogen levenspad.
Broer Carl stierf in 1978 op 8-jarige leeftijd ten gevolge van acute leukemie. Het verdict kwam op vrijdag, Carl stierf datzelfde weekend op zondag. De geneeskunde stond machteloos.
In 1985 stierf papa, een hartaderbreuk werd hem fataal. Het wereldje van mama en mezelf werd nogmaals door elkaar geschud. We bleven met 2 over. Maar ons mama ploegde verder.
Ze nam haar verantwoordelijkheid in de zaak, zorgde ervoor dat alle klanten nog afgewerkt werden, met hulp, maar toch. En daarbij was ze nog eens een topmams! Een madam met een groot, maar gevoelig hart, respect en waarden hoog in het vaandel dragend. En ook voor familie, buren en vrienden bleef/blijft ze steeds maar zorgen. Petje af.
MOTIVATIE
Ik vind het belangrijk om m’n levensloop te vermelden, want bovenstaande heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Dergelijke gebeurtenissen hebben me getekend, maar hebben me reeds op vroege leeftijd bewuster in het leven doen staan.
Papa was gekend als “Fransie den temmerman”, ne goeien stielman. Een kwinkslag alhier, een vrolijk woord aldaar.
Spijts tegenslagen was hij nog de eerste om een ander op te beuren. Een eerlijk man in zijn zaak, op hem kon je rekenen. Een mensenvriend, die voor minderbedeelden veel goed deed.
Kleine herstellingen, de moeite niet om te rekenen, hij zou het wel eens regelen…
En laat het nu net deze kwaliteiten zijn die ik wil inzetten als kandidaat. Zo kan ik een beetje in papa’s voetsporen treden.
Een groot politicus worden is dan ook niet m’n ambitie. Ik wil vooral een luisterend oor zijn voor mijn medeburgers. En als het even kan voor hen een meerwaarde zijn.
Dienstbetoon, daar wil ik dus voor gaan. Mensen die met een vraag zitten, groot of klein, vinden niet altijd de weg naar een oplossing voor een probleem. Graag ben ik hun aanspreekpunt, het duwtje in de rug om tot een resultaat te komen. Dat ik daarbij voor iedereen een oplossing zal kunnen bieden zal ik zeker niet beloven, maar wel dat ik hiervoor mijn uiterste best zal doen.
HOE BEN IK IN DE POLITIEK TERECHT GEKOMEN?
Ik volg reeds jaren de lokale politiek van dichtbij.
Ik stond onze burgemeester Kurt bij tijdens de voorbije campagnes en zetel in het bestuur van Kurt Koestert Waregem.
Kurt is reeds jaren een goede vriend aan huis en peter van mijn zoon Tuur. Op zijn vraag om me kandidaat te stellen op de lijst kreeg Kurt steeds een nee. Ik vond het ok om achter de schermen wat mee te werken.
Maar nu Tuur “een grote jongen” aan het worden is ben ik er uiteindelijk voor gegaan. Het is het juiste moment, laat ons zeggen: nu of nooit. Vrienden waren helemaal niet verbaasd toen ik dit nieuws meldde, integendeel, ze vonden dit wel een logische stap.
En toegegeven, het is wel een eer om op de lijst te staan van onze burgie.
Naast dienstbetoon werk ik uiteraard ook graag mee aan het beleid in Waregem. Wat goed is kan altijd beter (met uiteraard een extra boontje voor Desselgem).
Specifieke thema’s zal ik niet voorop stellen, alle facetten zijn noodzakelijk om een goede stad/gemeente te zijn. Al ga ik niet uit de weg dat thema’s als jeugd, senioren en mensen met een beperking mij nauw aan het hart liggen.
Ik kijk met spanning uit naar 14 oktober 2018. Het is absoluut geen sinecure om verkozen te geraken. Het blijft de keuze van de kiezer, maar ik hoop toch wat gekleurde bolletjes naast m’n naam te verzamelen.
Laat de kiezer maar beslissen, ik blijf ondertussen de luisterende burger onder de burgers.
Ik blijf in ieder geval mezelf, Line Nijs, Nijzie of hoe je me ook noemt.
We zien wel wat 14 oktober voor mij in petto heeft.
Wie niet waagt…
Tot kleurs! 
|
