De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
16-05-2022
Mijn toerenteller
Iemand heeft aan mijn toerenteller zitten prutsen. De teller hier rechts in de marge van m'n blog is op hol geslagen. Het aantal paginaweergaves schoot pijlsnel de hoogte in. De dader maakt zich niet kenbaar. Geheimzinnig. Laat ons hopen dat dit geen onheilspellend voorteken is van een nare gebeurtenis, zoals vroeger toen het Spionnencentrum m'n blog doorbladerde...
Antwerpse scholen hebben problemen om voldoende bussen te vinden voor schooluitstappen. Er zijn te weinig bussen om leerlingen te vervoeren naar allerlei leuke bestemmingen buiten de schoolmuren, behalve naar de saaie klas waar vervlogen leerstof, voorgoed weggewaaide leerstof, verloren in de wind, nooit zal weerkeren.
Vele scholen willen uitstappen organiseren nu het weer mag van corona. Busmaatschappijen kunnen de aanvragen van de scholen niet meer bijbenen. Sterker nog: scholen willen alle gemiste corona-uitstappen inhalen.
Scholieren gaan daarom heerlijke tijden beleven in het derde trimester, van de ene bus naar de andere, van het ene pretpark naar het andere. Goed voor hun mentale welzijn dat in postcorona belangrijker lijkt dan schools presteren.
Niemand hoor je nog klagen over leerachterstanden of over krakende onderwijskwaliteit. De lat zakt steeds lager, maar niemand maalt erom. Eindtermen en examens? Geen probleem, er zal mild beoordeeld worden. Geen wispelturige scholensluitingen meer, geen wazige online-leerstof, gewoon lesgeven alsof er nooit corona geweest is. Als we maar schooluitstapjes kunnen maken.
De strijd tegen leerachterstanden is verloren. En wat is er gebeurd met de 10 miljoen euro die de Vlaamse regering vrijmaakte om leerachterstanden weg te werken? Het was de tijd dat leerachterstanden wegwerken nog een prioriteit was. Nu staat het welbevinden van de scholier voorop. Plezier en vertier, lachen en amuseren, vrolijke schooluitstapjes en snoepreisjes, flierefluiten en pret beleven, veel jolijt met de uitbundigheid van wilde verjaardagfeestjes, om de geestelijke gezondheid van scholieren wat op te krikken... Hoezo leerachterstand?
Tranen sprongen in m'n ogen toen ik gisteravond op tv de ontroerende afscheidsrede van Wouter Beke hoorde. Ik kon niet stoppen met snotteren. Hij betokkelde alle gevoelige snaren bij heel wat Vlamingen. Met een onzekere stem en de krop in de keel rammelde hij alle goede dingen af die hij in zijn loopbaan presteerde. En met een spiekbriefje kon hij de nodige emoties in zijn stem leggen.
De oudjes die eenzaam stierven in de rusthuizen vergat hij te vermelden. Ook de kindermishandelingen in de crèches kwamen niet aan de beurt.
Nauwelijks bekomen van zijn aangrijpende ontboezemingen volgde er nog een smartlap, een soort mislukte apotheose om zijn verzuchtingen meer te belichten. We zagen een vertederend prentje van Wout samen met vrouwtje en dochtertje. Echt aandoenlijk. Je hart krimpt ervan.
... Lege straten en verlaten pleinen. Het was muisstil buiten, toen Wouter Beke op tv kwam. Iedereen zat gekluisterd aan het scherm om niets te missen van de pathetische zelfverheerlijking van Wout, van zijn eigenwaan en zelfgenoegzaamheid.
De zeer besmettelijke huidziekte 'schurft' duikt steeds vaker op in Antwerpen. Apothekers komen zalf tekort, zoveel vraag is ernaar.
Wetenschappers hebben geen verklaring voor de recente opmars van schurft in Vlaanderen. Zal ik ze eens helpen met het zoeken naar een verklaring...
Sinds de invasie van hele horden bruine gelukzoekers is er een ongebreidelde massa-immigratie op gang gekomen in heel Europa. Een opengrenzen- en welkomstpolitiek geven allerhande infectieziekten vrije toegang in een samenleving waarvan wij dachten dat die ziektes allemaal uitgeroeid waren.
De voorbije jaren werden er ook al gevallen van schurft gesignaleerd, in parken en gevangenissen, in stations en asielcentra, en op alle plaatsen waar asielzoekers zich verzamelen.
"Vluchtelingen brengen gevaarlijke ziektes mee", we mogen het niet luidop zeggen, maar toch doe ik het. Epidemieën liggen te sudderen, verspreid over heel Europa, om binnenkort volop uit te breken: tuberculose, polio, dysenterie, cholera, kinkhoest, luizen, hersenvliesontsteking, waterpokken, syfilis, HIV, cholera, tyfus... en ebola! Dankzij de 'verrijkers' die hier hartelijk welkom zijn geheten en niet allemaal medisch gescreend werden.
Om dit verhaaltje smeuïg te beëindigen plak ik er een stukje bij over 'zwerfvuil' dat we vinden langs wegen en in wateren. 'Zwerfvuil' krijgt een heel andere dimensie in deze turbulente tijden van grenzeloze immigratie en islamitische overrompeling. Transmigranten, vluchtelingen... zijn zwervers die zich als rondzwervend zwerfvuil over Europese wegen verspreiden en uitzaaien. Heel Afrika en het Midden-oosten zijn aan het sluikstorten in Europa. Vreemd zwerfafval maakt een knoeiboel van onze beschaving. Europa zal ooit een stinkende vuilnisbelt worden!
Op zijn doortocht naar het Verenigd Koninkrijk heeft een Afrikaanse illegaal in ons land ergens een kraslotje gekocht. En hij won er warempel 250.000 euro mee.
Wat is er met die geluksvogel gebeurd? Niets meer over vernomen. We weten enkel dat hij te rade ging bij een advocaat om zijn fortuin te kunnen binnenrijven. Het probleem was echter dat de man zonder papieren geen bankrekening kon openen.
Tot hier de feiten. En nu zal ik het einde van het kraslotjesverhaal erbij fantaseren. Beste lezer, het wordt een happy end!
De advocaat van de fortuinlijke illegaal adviseerde zijn cliënt om het integrale bedrag van 250.000 euro aan een goed doel te schenken. De man volgde de goede raad op en gaf zijn hele rijkdom weg aan... het Vlaams Belang!
Als beloning voor zijn nobele daad werd hij onmiddellijk gearresteerd en op een vliegtuig gezet richting Algerije, zijn thuisland. Illegaliteit is strafbaar. Illegalen zijn spoken, zij bestaan niet, zij moeten strafrechterlijk vervolgd worden.
De media overspoelen ons dagelijks met gevallen van 'grensoverschrijdend gedrag'. Dat is hun stokpaardje tegenwoordig. Alsof ze er zelf van oververhit raken.'Grensoverschrijdend gedrag' is een hol begrip. Zo hol als een holle ton. En wie bepaalt die grenzen die niet overschreden mogen worden? Misschien komen er wel grensrechters in de regering?
En zo kom ik bij migrantenleerlingen die vroegervrouwelijke leerkrachten seksistisch beledigden. Als er iets niet naar hun zin was, riepen Turkse leerlingen seksistische scheldwoorden, in het Turks. Het groepsgevoel manifesteerde zich toen al: "Wij Turken, wij zijn hier de baas", zo leek het. Samen voelden ze zich sterk.
Met die seksistische beledigingen overschreden Turkse leerlingen grenzen. Maar hun grensoverschrijdend gedrag werd bedekt met de mantel des verdraagzaamheids, zoals dat vroeger altijd gebeurde bij alle misstapjes van migranten.
Als Turken vieze woorden gebruikten, moesten WIJ daar begrip voor opbrengen, het mocht hen niet kwalijk genomen worden omdat ze zogezegd nog volop bezig waren met te integreren, omdat ze zich hier nog niet thuisvoelden, omdat... ja er werd vanalles verzonnen om hen te pardonneren. En hun gevoel van straffeloosheid werd er flink door gesterkt.
De miljarden-solidariteit met Oekraïne is wel abnormaal en verdacht groot. Het is géén EU- of NAVO-lid. Het klopt gewoon niet. En vooral: u beslist NIET mee.
Sporza-journalist Eddy Demarez werd vorige zomer door de VRT-directie op non-actief gezet na 'ongepaste' uitspraken over de seksuele geaardheid en uiterlijk van de vrouwelijke basketbalploeg Belgian Cats... Terwijl hij alleen maar zei wat iedereen dacht over manwijven in de sport.
Zijn microfoon stond nog aan. Eddy wist het niet. Als mannen ondereen werd er gegrapt over de uit de kluiten gewassen vrouwelijke basketballers. Zonder scrupules. Kleedkamerpraat... Oei! Meteen ontbrandde er een hevige heisa, buiten alle proporties, alsof hij ze allemaal één voor één verkracht had.
Demarez werd verbannen. Na zijn afscheid van de VRT ging hij op een soort retraite, om zich te bezinnen over zijn 'misdaden'. Hij volgde een traject 'Vrouwensport en diversiteit'. Misschien wel aanbevolen door het Spionnencentrum. En nu mag hij van de VRT-directie zijn vroegere taak als sportcommentator weer opnemen.
Zijn comeback op het scherm zal niet van een leien dakje lopen. Hij zal voortaan over gebarsten eieren moeten lopen, zijn woorden wikken en wegen en overal gefrustreerd vrouwvolk omzeilen. Unia en alle overgevoelige vrouwen zullen op het puntje van hun stoel zitten met een vergrootglas in de hand om 'ongepaste' opmerkingen op te sporen en om de journalist als vrouwenhater te ontmaskeren.
Het project dat Demarez volgde na zijn uitsluiting heeft van hem een heel andere man gemaakt. Geïndoctrineerd en op politiek correcte rails gezet, zal hij nu de sport becommentariëren, met glazige ogen, zonder persoonlijke touch, zonder luchtige cafépraat, geen gezellige onderonsjes meer met andere mannen om al het leuks van vrouwen pikant in te kleden.
Demarez bood zijn excuses aan bij de Belgian Cats: "Ik heb er geen excuus voor. Je kunt duizend keer sorry zeggen, maar dat maakt het niet oké. Noem het normvervaging in humor of hersenloze cafépraat: er is geen excuus voor... Iemand in de ogen kijken, sorry zeggen, toegeven dat je een fout hebt gemaakt, dat verrijkt je leven." .
De psycholoog die Demarez consulteerde heeft zijn huiswerk niet goed gemaakt. Hij had van Demarez een vechter moeten maken, iemand met een ruggengraat die het vertikt om zich te excuseren voor eerdere uitspraken. Johan Derksen excuseerde zich toch ook niet na zijn 'kaarsverhaal'. Excuseren? Neen! "Lik m'n reet"!... Demarez is te slap bevonden om "Lik m'n reet" te durven spreken.
Uit een nieuw rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie blijkt dat één op de vier kinderen in ons land kampt met overgewicht. Er komen steeds meer zwaarlijvige kinderen bij, ook extreem zwaarlijvigen, de cijfers blijven escaleren naar alarmerende hoogten.
Kinderen spelen minder, sporten minder, kijken meer televisie, tokkelen langdurig op hun smartphone, slapen langer, drinken meer frisdrank en eten meer zoet. Al die factoren samen leveren ons een generatie dikkerdjes op die een ongezonde toekomst tegemoet gaan.
Ik zag ze vroeger naar het medisch onderzoek komen, een lange rij kinderen, de ene al wat dikker dan de andere, onder begeleiding van de leerkracht. Sommigen gedroegen zich erg nerveus, het was dan ook een niet-alledaagse belevenis, dat medisch onderzoek waarbij je bijna in je blootje bij een 'boze' dokter moest komen. Ja, PMS-dokters waren nooit vriendelijk en altijd gehaast om hun onderzoekjes af te haspelen, nietwaar dokter Kelchtermans?... De verpleegsters stelden de kinderen gerust, ze susten hier en daar een traantje weg bij de kleinsten.
Op een mooie dag zag ik de verpleegsters Eulalie en Eufrasie zich letterlijk uitsloven om in de gunst te komen van dokter Zhivago, een schoolarts die zo nu en dan inviel voor een collega-arts. Hij was de beninnelijkste van het hele nurkse zootje schoolartsen. Niet Eulalie, niet Eufrasie, maar wel verpleegster Zulma werd betrapt in het kabinet van dokter Zhivago, waar de tortelduifjes in innige verstrengeling op de onderzoekstafel lagen te flikflooien... Stilletjes het tafereeltje in me opnemen en het stel verder laten genieten...
Wat een afgrijselijke afbeelding van moslims die schransen en schrokken bij het suikerfeest! 'k Zal zeker niet goed wakker geweest zijn vanochtend toen ik m'n blog ontsierde met die islamitische gulzigaards.
Ik maak liever nachtelijke bloguitspattingen, wanneer niemand over m'n schouder meeleest. Maar mijn muze wil geen donkere afspraakjes meer met mij maken. Ze maande me aan om mijn berichtjes bij daglicht te schrijven, en dat ik mij moet intomen en het wat kalmer aan moet doen. Zij voerde aan dat de ongesluierde zon aan de wolkeloze staalblauwe hemel toch ook zit te niksen, terwijl ze toch haar hete stralen over de hele aardbol kan laten schijnen... Daarom hou ik het nu kort en beperk ik me tot een mijmerijtje over vroeger toen huisvrouwen de ondankbare taak hadden om met een minimum aan comfort maaltijden te bereiden in de keuken.
Vroeger, dat was bidden vóór het eten. Het gebed vóór het eten was er om onze dankbaarheid te tonen aan hogere machten die geurige en smakelijke gerechten op tafel toverden. Vroeger, dat was toen we aan tafel God dankten voor onze maaltijd. "Heer zegen ons en ook deze spijzen, die uw milde hand ons geeft. Amen"... Maar ondertussen had moeder, en niet God, een héle voormiddag staan zweten en zwoegen in de keuken achter dampende potten en kissende pannen!
Waarom? Omdat ze hun seksuele afwijking willen normaliseren, uit frustratie. En bloedgeven is één van de vele middelen.
Om te beginnen geef ik mijn gedacht over anale seks bij homo's. Deze mannen zijn blijven plakken aan de anale fase van hun leven toen ze als peuter de sluitspier van hun anus ontdekten. Als 2- of 3-jarige ondervonden ze een zekere 'stoelgangslust' bij het zindelijk worden, toen de infantiele libido als basis gelegd werd voor het latere seksleven. Die basis is niet tot volle ontplooing kunnen komen en daarom slagen ze er niet in om een normale relatie op te bouwen waarin mannelijke kracht en vrouwelijke overgave domineren.
Meer en meer lees ik over versoepelingen in het toestaan van bloeddonatie door homo's. In eigen land, in buurlanden, en recent in Canada mogen homomannen bloed geven met kortere wachttijd, mits ze een monogame relatie hebben zonder anale seks. Dan mogen ze hun besmette bloed doorgeven aan nietsvermoedende patiënten die ondertussen zelf aids krijgen.
Zo is men stilaan bezig met het loskoppelen van de seksuele geaardheid van het bloeddoneren. Om homo's en hetero's evenwaardig te maken. Dat homo's verspreiders zijn van het hiv-virus doet er dan niet toe.
Holebi-vereniging Çavaria helpt mee met de virusverspreiding door homoseks te pushen bij bloedgeven, omdat meerdere homo's zich uitgesloten voelen van donatie. 'k Zou zeggen dat ze dan zoals iedereen normaal de liefde bedrijven met een partner van het andere geslacht. Dan hoeven ze zich niet op te werpen als gediscrimineerde bij het bloedgeven.
Er zijn dus voorwaarden aan verbonden voor homo's die bloed willen geven: geen anale seks, een monogame relatie... Maar hoe wordt er gecontroleerd op de integriteit van de aanmelder die zijn bloed, inclusief hiv-virussen, wil afstaan aan onbekenden? Er zal niemand binnendringen in de intimiteit van gore slaapkamers om tussen beddelakens te speuren naar bedgeheimen of om andere delicatessen te onthullen...
MR-voorzitter Bouchez wil jongeren tussen 18 en 25 jaar 25.000 euro geven: "We moeten investeren in de talenten van de jeugd... Geef alle jongeren 25.000 euro"
Waar komt al dat geld vandaan? En waar gaat het heen? En wie steekt het ondertussen in zijn zakken?
Voetbalanalist Johan Derksen biechtte op tv een jeugdzonde op... DOINK! Geschokte en gekwetste vrouwen steigerden meteen een heel eind de lucht in.
Die bewusteloze madam mag blij zijn dat het maar een kaars was. Het had evengoed een knuppel van vlees en bloed kunnen zijn.
Onbegrijpelijk hoe de omvang van consternatie over een kaars kan aanzwellen, een kaars die nog eens niet brandde, maar op de verkeerde plek belandde.
Misschien komt er wel weer een nieuwe #MeToo-rage, waarbij gekrenkte vrouwen met gelijkaardige kaars-ervaringen hun misnoegdheid de vrije loop laten gaan en hun belevenissen met elkaar uitwisselen... vrouwen zonder gevoel voor humor, het soort dat in elke man een sekshongerige belager ziet, of een potentiële verkrachter.
Derksen is een man van de wereld, staat er met beide voeten stevig in, met een stel gezonde hersenen die problemen en toestanden kan relativeren door er een scheutje humor over te gieten. Humor! Laat die man een man zijn, laat hem vertellen over zijn jeugdzonde, laat hem het kaarsverhaal smeuïg maken en aandikken.
Het is aan óns om zijn verhaal intelligent te interpreteren door naarstig te zoeken naar de humor die verscholen zit achter zijn bekentenis. Want het is niet voorniks dat iedereen in de studio bulderde van het lachen. Lachen doe je niet zomaar, waar zit de humor? Om dat uit te vissen gaan we nu even op de Freudiaanse toer.
Met een beetje verbeelding zien we in een kaars een fallussymbool. Een kaars als surrogaat voor een penis. Recht, fier, krachtig, en mikken op doel. De fallus als symbool van een erecte penis kan bij vrouwen leiden tot 'penisnijd', tot frustraties en wrok omdat ze geen penis hebben. Zij voelen zich ondergeschikt aan mannen en kunnen niet accepteren dat de penis een bewijs van meerderwaardigheid is... Hun opstand dijt dan alras uit tot nationale verontwaardiging waarbij kreten van walging en afkeuring luid klinken.
Toen het bewusteloze vrouwtje met de kaars tussen de benen wakker werd na het wilde nachtje, besefte ze: "Gelukkig is het maar een kaarsje"...
"Vooruit-voorzitter Conner Rousseau "voelt zich niet in België als hij door Molenbeek rijdt", uitspraak lokt kritiek uit."
De uitspraak van Conner Rousseau verdient respect omdat hij zijn gevoelens verwoordt. En die verwoording van gevoelens valt onder vrije meningsuiting.
De man heeft groot gelijk wanneer hij uiting geeft aan wat hij voelt als hij door Molenbeek rijdt. Gevoelens zijn er, en die kunnen niet weggemoffeld worden, die mogen uitgesproken worden.
Als ik in een winkel met gehoofddoekte vrouwen ben, voel ik mij ook niet in Vlaanderen. Net zoals ik vroeger in multiculturele scholen mij ook niet thuis voelde. Maar toen mocht ik er niets over zeggen. Censuur op vrije mening en vrije gevoelens!
Hokjesonderwijs: een nieuwe Aanval op Kwaliteitsonderwijs
We gaan een paar nachten terug in de tijd. In het holst van de nacht zag ik Xavier Taveirne zich in bochten wringen om 'gediagnosticeerde' kinderen met extra noden professioneel te presenteren aan de kijkers.
Het ging over zorgkinderen waarvoor scholen meer financiële middelen krijgen. Voorwaarde is dat er een diagnose gesteld wordt. Een diagnose, een label, een etiket... Hokjes dus.
Het systeem van financiering van scholen met gelabelde kinderen had nooit mogen bestaan! Het werkt fraude in de hand, want hoe meer kinderen gekweld worden door een of andere stoornis, hoe meer geld de scholen krijgen.
Vroeger was er het klassikale onderwijs, doorweven met sporadische individuele aanpak. Het was de tijd dat goede leerlingen zich ten volle konden ontplooien zonder gehinderd te worden door buitenbeentjes en zorgkinderen die extra ondersteuning nodig hadden in de klas, terwijl normale leerlingen zonder label zichzelf moeten redden en achtergesteld worden.
De farmaceutische wereld juicht, nu er extra gezócht wordt naar stoornissen : een pilletje hier, een pilletje daar, een pilletje voor elk hokje. Hokjesonderwijs en farmacie verlossen ouders meteen van alle verantwoordelijkheid.
In het land van de Hollanders maakt men zich zorgen over de belabberde basisvaardigheden bij scholieren. Schrijven, lezen en rekenen vallen er uit de toon. Dat hoorde ik vorige week op de Nederlandse tv. En hoe de onderwijsinspectie alle alarmbellen tegelijk aan het luiden waren.
De essentie is me niet ontgaan, maar 't was moeilijk om te volgen omdat Hollanders heel veel woorden gebruiken om niets of bijna niets te zeggen.
Die geweldige leerachterstand voor taal en rekenen is er ook in Vlaanderen, met dat verschil dat Hollanders onomwonden de werkelijke oorzaak durven aan te wijzen, terwijl hier in Vlaanderen de diversiteit van de schoolbevolking weggemoffeld wordt, onzichtbaar gemaakt in de media, en zeker een taboe is om erover te spreken. Racisme en zo...
De aanwezigheid van allochtonen in de klas heeft onmiskenbaar een negatieve invloed op de prestaties van Vlaamse leerlingen. Dat is niet te weerleggen. In mijn blogverleden heb ik het er vaak genoeg over gehad, over multicultureel onderwijs als ondergraver van het welzijn van Vlaamse leerlingen.
De accenten liggen teveel op creativiteitszin, welbevinden, gelijke kansen, en nog wat van die softe dingen.... ten koste van basisvaardigheden als taal en rekenen.
Ggemixte klassen met een onoverzichtelijke diversiteit van etnische variëteiten en ander vreemd gepeupel doen Vlaamse leerlingen slechter presteren, maar die mix is tevens ook de oorzaak van het lerarentekort. Wie wil er nu nog lesgeven aan een klas met allochtonen? In Nederland zeggen ze eerlijk dat leerkrachten niet willen lesgeven aan een klas met allochtone leerlingen. Is het nu echt zo moeilijk om ook hier in Vlaanderen toe te geven dat niemand nog les wil geven aan bruine taalgehandicapten?
Zelfs het Vlaams Belang draait in een artikel over het lerarentekort rond de pot. Nergens was er een woord te bespeuren over de échte oorzaak van het lerarentekort en van het slechte prestatieniveau van de leerlingen.
Uit een nieuw rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie blijkt dat één op de vier kinderen in ons land kampt met overgewicht. Er komen steeds meer zwaarlijvige kinderen bij, ook extreem zwaarlijvigen, de cijfers blijven escaleren naar alarmerende hoogten.
