Het is halftien. Zus en ik kijken tegelijk op van ons ontbijt wanneer we een eigenaardige geur opsnuiven die we niet direct kunnen thuisbrengen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Broer is wakker!’ roept zus uit, net op het ogenblik dat onze slaapkop de eetkamer binnenstapt.

Hij vult meteen de ganse kamer met een overweldigend aroma. Het is een samenraapsel van nachtelijk zweet, verdoefte mondlucht en een vleugje Axe Vice. Hij kijkt ons aan met zijn onschuldig blauwe oogjes en begrijpt niet waarom wij opeens met ademen gestopt zijn.

‘Broer, je stinkt!’ zegt zus, alle takt en diplomatie aan de kant geschoven.

‘Ja, ik weet het’ antwoordt broer, helemaal niet van zijn stuk gebracht. ‘Ik ga me straks wel douchen hoor’. ‘Ik heb er trouwens zelf last van ook!’ voegt hij er op meelijwekkende toon aan toe.

‘Probeer alleszins zo weinig mogelijk met uw armen te wapperen’ vraagt zus nog op strenge toon, ‘we zijn wel aan het eten hoor’.

De rest van het ontbijt verloopt betrekkelijk rustig, behalve wanneer broer zijn arm uitstrekt om de melk te pakken bijvoorbeeld. Dan moeten we even op onze tanden bijten tot de walm weer wat is weggeëbd.

Na het eten sleurt broer zich met grote inspanning recht en laat zich met een diepe zucht languit in de zetel vallen. ‘Even uitrusten’ zegt hij. Maar zijn rust is van korte duur, want hij wordt meteen de badkamer ingejaagd. Zus en mams hebben al genoeg afgezien.

Wat later zitten we op het terras van het zonnetje te genieten. Het is er windstil, maar met een temperatuur van amper 12 graden is het toch wel wat frisjes om stil te zitten. De kinderen liggen beiden in hun slaapzak weggekropen, en ik heb dikke sokken aan en een warme fleece om niet teveel af te koelen.

Zus heeft één van haar indrukwekkend dikke cursussen voor zich liggen en probeert vol ijver een aantal moeilijke formules in haar hersenpan te proppen. Ze heeft zich voorgenomen om de ganse dag te studeren. Duidelijk signaal aan mama, dat ze niet moet afkomen met stomme vragen zoals ‘Ruim uw kamer eens wat op’ of ‘Gaan we eens wandelen?’ of nog erger ‘Loop eens gauw naar de winkel …’

Broer heeft zich verdiept in de Pegasus Connectie, een historische thriller. Om zich zeker niet te vervelen met dat dikke boek heeft hij zijn Ipod-oortjes ingestoken.  Ikzelf hou me ledig met het oplossen van sudoku’s. Zo schuift de morgen langzaam voorbij. De zon warmt al goed en het is zalig genieten, maar af en toe schuift er zo’n dunne nevel witte wolkjes voor de zon en dan is het even rillen.

Als het middageten dampend op hun bord ligt en ik ze al driemaal heb geroepen aan tafel te komen, kunnen de kinderen zich eindelijk losrukken uit hun bezigheden en schuiven mee aan tafel.

Nadien herhaalt zich hetzelfde tafereel. Zus heeft deze week tafeldienst, maar broer heeft geluk met zijn beestendienst! Alle viervoeters zijn immers thuis gebleven. Hij sleurt zichzelf dus weer de zetel in en vraagt of hij nog eens een dvd mag opzetten. Dat is wel wat moeilijk want zus wil studeren, maar ze slagen erin tot een akkoord te komen. Broer kruipt in zijn slaapzak, installeert zich met een heleboel kussens knusjes in de zetel en geniet van the Matrix. Ik vertrek voor een wandeling. Wanneer ik twee uur later thuiskom, is de film net afgelopen en verdiept onze zoon zich verder in zijn lectuur.

Tegen zessen gaan we alweer eten en ons Stinkerke moet zich noodgedwongen uit de zetel hijsen wil hij ook nog een paar van de lekkere pannepotjes kunnen eten.

Stinkerke aan zee, een loodzwaar programma.

Wat kan het leven hard zijn voor een zeventienjarige.

© Karlijn Koninckx