Veel vrouwen krijgen te maken met borstkanker. Al 18 jaar ben ik aan het vechten tegen die vervloekte ziekte. Genezing zit er helaas niet in. Wel proberen we de tijd zo lang mogelijk te rekken. Tijd die ik wil doorbrengen met mijn kinderen en mijn man, met familie en goede vrienden. Gewoon tijd om te leven, want ik geniet zo graag van het leven.

Drie en vijf waren mijn kinderen toen het verdict viel. Dat was meteen mijn grote drijfveer om te vechten en zeker niet op te geven. Ik moest en zou mijn kinderen zien opgroeien, ondanks de slechte prognose. Tien jaar, smeekte ik. Ik wil er alles aan doen om er nog minstens tien jaar te zijn voor mijn kinderen. Ik heb zo lang op kinderen moeten wachten. Ik was al 35 toen onze dochter werd geboren, en 37 toen onze zoon er aankwam. Ik kon ze nu niet achterlaten. Dat was ondenkbaar.

Zo sukkelde ik verder, van de ene behandeling naar de andere, met een aantal ingrepen en paniekmomenten onderweg. Maar tussen die kritieke fasen door, kon ik genieten van mijn kinderen, en van het leven in al zijn facetten. De tiende verjaardag van mijn strijd hebben we gevierd, stilletjes in vertrouwde kring maar met veel dankbaarheid.

Tegen alle verwachtingen in heb ik ook de vijftiende verjaardag kunnen vieren. Bij die gelegenheid ben ik begonnen het verhaal van mijn vijftien jaar leven met kanker neer te pennen. Vlak daarna keerde mijn geluk. Er werden verschillende botuitzaaiingen vastgesteld. Sindsdien ben ik haast voortdurend in chemobehandeling. Daardoor draait het leven wel wat minder vlotjes, maar ik blijf vechten. Want hoewel mijn kinderen nu al 20 en 22jaar zijn kan ik ze toch niet achterlaten. Ik wil graag oma worden. Ik wil graag nog vaak op reis gaan, op stap gaan met vriendinnen … ik wil graag zoveel nog …

De tijd begint nu echt te korten. Maar dat besef is opnieuw een stimulans, een aanmoediging om vol te houden en te blijven vechten, want wie weet …

Blog als favoriet !
Inhoud blog
  • inleiding
  • nog eens gevallen
  • eerste valpartij
  • slecht nieuws!
  • bestralingen van de schedel
  • Opnieuw schele hoofdpijn
  • Wat scheelt er?
  • Jerry
  • Klaar voor vakantie
  • Mis poes!
  • wiskunde
  • feestje
  • Jarig
  • het betert weer
  • Flink en moedig zijn?
  • Driekoningen
  • Welkom 2012 !
  • onverwachte opname
  • Ongelijke strijd
  • uitputtingsslag
  • maandag
  • Mysteries opgeklaard
  • Dipje & Brats
  • Pijn!
  • rotweek
  • weerslag van de feesten
  • tweede dosis
  • Onmacht
  • Mestreech
  • Ongeluksdag?
  • terug feest
  • dank u wel!
  • 24 jaar
  • Provence
  • het betert!
  • pijnlijke voetjes
  • bijtanken
  • oorlog
  • Ander nieuws
  • goed nieuws
  • mooie woorden
  • Communicatie
  • geduldoefening
  • bloed nodig
  • vakantieverwarring
  • een geloofskwestie
  • morfine, zegen of kwaal?
  • het betert niet!
  • gewoon geen zin
  • afkicken?
  • minder pijn
  • Nieuwe start
  • Kotsmisselijk
  • Slokdarmontsteking
  • Misselijk
  • Bedenkingen
  • Veel reacties
  • Libelle ‘mijn verhaal’
  • Tulpen Troost
  • IJsjes testen
  • een telefoontje
  • Nieuwe chemo met Capecitabine
  • afscheid van Marie-Rose
  • Vier weken extra
  • Vier weken vrijaf
  • Volkomen uitgeput
  • chemo op een lager pitje
  • infiltratie tegen de pijn
  • tweede kuur met EPO
  • pechvakantie
  • Nieuwe chemo Adriamycine
  • vier goede dagen
  • beterschap
  • de dag nadien
  • schedel aangestast
  • einde taxolbehandeling
  • voortdoen of stoppen
  • bospassen
  • vergiftigd geschenk
  • Kankerbrigade
  • permanente opmaak
  • Pink Ribbon
  • een grijze duif
  • Geen fut
  • een wondermiddel
  • opnieuw doodmoe
  • chemokwaaltjes
  • ¡ Ola Buenos Aires !
  • Moeilijke bevalling
  • wanneer gaat Spinneke jongen?
  • de reis gaat toch door !
  • Bloeddrukschommelingen
  • Geen chemo - wel scan
  • Spinneke zwanger
  • meer pijn
  • tumormerker sluipt omhoog
  • scanresultaten
  • pruik of kletskop ?
  • hoofdpijn
  • behandeling tegen misselijkheid
  • super opvang
  • kwaaltjes
  • bijwerkingen
  • hoe verloopt een chemodag?
  • start Taxolbehandeling
  • poortcatheter
  • de eerste bestralingen
  • de aftekening
  • de tweede dag in Hasselt
  • opname in Virga Jesse
  • die vervloekte kanker
  • tweede advies
  • toenemende pijn
  • botuitzaaiingen
  • geen kankerpatiënt?
  • nieuwe reisplannen
  • onrustige ribben
  • met vakantie
  • het zomert
  • mijmeringen
  • wat is er mis?
  • start Faslodex®
  • Meer Tijd Graag
  • alleen maar uitstel
  • stilletjes dromen ...
  • doodmoe
  • tumormerker schiet omhoog
  • het verhaal vloeit uit mijn pen
  • schrijfkriebels
  • Stinkerke aan zee
  • Veraplex bijwerkingen
  • start Veraplex
  • tweede advies
  • tumormerker blijft stijgen
  • tumormerker stijgt
  • geen buit vandaag
  • Feest
  • Nieuwe hormonale behandeling
  • Mannen van het Licht
  • ringvinger gebroken
  • kleuren
  • Weerbericht
  • boeken op zolder
  • Mont Ventoux
  • Start Tamoxifen
  • Derde ingreep
  • Tweede ingreep
  • nieuw recidief
  • depressionistisch
  • een leerrijk gesprek
  • bloeduitslag
  • de volmaakte dag
  • berusten of alert blijven?
  • eierstokkanker
  • narcose met een hamertje
  • niemand weet hoe laat het is
  • plaatselijk recidief
  • alles gaat goed
  • mosselen
  • domme dingen
  • wachten op stralen
  • een reuze paddenstoel
  • een vergissing
  • nood aan rust
  • een ongelukje tussendoor
  • verkeerd beroep gekozen
  • oncodokter
  • Allah, help!
  • de kankerbrigade
  • mijn eerste chemo
  • wachthuisberg
  • wachten op de chemo
  • mooi litteken
  • één op tien
  • pour les Flamands la même chose
  • geluk bij een ongeluk
  • moeilijke nachten
  • deugddoend bezoek
  • invasief ductaal adenocarcinoma
  • Schuld, opluchting, angst
  • Schijngeluk
  • Hoe het allemaal begon
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Zoeken in blog

    ontboezemingen
    kankerdagboek: al 18 jaar leven met borstkanker
    14-11-2004
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.geen buit vandaag

    Het is half november en rond deze tijd van 't jaar komen de muizen weer door alle mogelijke en onmogelijke kieren de huizen binnengeslopen op zoek naar een warmer winterverblijf.  Zeker op de boerenbuiten en dus ook bij ons.

    Onze man heeft overal in huis vallen geplaatst en gaat trots elke morgen zijn trofeeën bewonderen.  Zo krijgen we de laatste dagen bij het ontbijt een kleurrijke beschrijving van het binnenhalen van de jacht.  Als afdoende dieetmethode een echte aanrader!

    Vanmorgen kwam de echtgenoot, voor het eerst na een paar glorierijke dagen, van een kale jacht thuis:

    "Amaai, vandaag geen enkele muis in de val gelopen! " verzuchtte hij mismoedig aan de ontbijttafel. 

    Waarop een spontaan antwoord volgde: "Oei,  en wat gaan we dan eten vandaag?"

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (0)
    17-03-2004
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Feest

    Ik voel me dit jaar heel gelukkig. Ik heb immers de tien jaar gehaald. Niemand had het durven hopen. Ik heb tien jaar extra tijd gekregen om mijn kinderen te zien opgroeien. Daar ben ik enorm blij om.

     

    Wie had het ooit gedacht? Ik had erop gehoopt, maar ik was er bijlange niet zeker van dat ik het zou halen.

    Precies tien jaar geleden, dag op dag kreeg ik te horen dat ik borstkanker had, met uitzaaiingen in de okselklieren. Invasief ductaal adenocarcinoma luidde het verdict. De vooruitzichten waren verre van rooskleurig. Het heeft de slechtste prognose van alle types ductale carcinomen.

    Maar de eerste tien jaar hebben we overleefd. Het was een beetje een “koers met hindernissen”, maar achteraf bezien viel het allemaal best mee. Ik mag me gelukkig prijzen.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    03-03-2004
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwe hormonale behandeling

        In 2004, wanneer de tumormerker opnieuw gaat stijgen, onderga ik het ganse ‘grote onderhoud’: RX van longen, mammografie en echo van de borst, echo van boven- en onderbuik, scan van thorax en scan van de onderbuik en tot slot een botscan. Er kunnen ook deze keer met de medische beeldvorming bij mij geen tumoren worden vastgesteld.

    Toch moet de hormonale behandeling worden aangepast. De oncoloog schrijft me een geneesmiddel van een heel ander type voor: anastrozole (Arimidex ®), een aromataseremmer die de oestrogeenconcentraties verlaagt.

    Enkele maanden later begint het middel effect te hebben. De tumormerkerwaarde zakt naar de grenswaarde. We zijn opnieuw een tijdje gerust.

    Wat later begin ik lichamelijke bijwerkingen te ondervinden. Ik krijg veel last van spier- en gewrichtspijnen. Het voelt als reuma of artrose, voor zover ik me daarbij iets kan voorstellen. Met wat beweging vermindert de pijn, maar telkens nadat ik even stilgezeten heb voelen alle gewrichten weer pijnlijk, stram en stijf. Startpijnen noemt de dokter het. Er zijn ogenblikken dat ik kreunend van een stoel recht strompel, krom en gebogen als een oud moedertje van 95jaar. Voor omstaanders moeilijk te geloven. Ik zie op hun gezicht dat ze denken dat ik me aanstel. Ik doe ook geen moeite meer om het uit te leggen.

     

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    15-12-2003
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mannen van het Licht

    De straatlichting brandt vandaag de ganse dag. Milieubewust, en vooral bewust van het feit dat ons belastingsgeld wordt  verkwist, stuur ik een briefje naar de milieudienst van onze gemeente:

     

     

    Aan de Mannen van het Licht,

     

    Beste Mannen van het Licht

           ‘k voel het als mijn burgerplicht

    u te melden, dit bericht:

     

    De lichten in de Binkomstraat

            blijven heel de dag door schijnen,

    ik voel dan mijn belastingsgeld

            in een duister gat verdwijnen.

     

    Als de Man van 't Licht heel gauw

            aan de knop zou willen draaien,

    zou er op zo'n klare dag

            niet nodeloos veel geld verwaaien...

     

                                                                          

    Even later krijg ik van een eveneens dichterlijk bezielde gemeentebeambte het volgende antwoord:

     

    Geachte mevrouw,

     

    Al zijn wij zelf ook burgers die evenveel als jou betalen

    Toch kunnen wij hier niks besparen

    De mannen van het licht bevinden zich in Linden

    Waar je ze op de PBE kan vinden.

     

    Onze mensen van OW (Openbare Werken)

    zullen nu wel eens naar ginder bellen,

    maar indien ze ‘t daar vergeten

    laat het hen dan rechtstreeks weten.

     

    Alvast bedankt.

     

    Namens de milieudienst

    N.J.

     

    Leuk he?

     

    © Karlijn Koninckx



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    » Reageer (0)
    14-09-2003
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ringvinger gebroken

    Welja, dacht ik zo, een mens moet niet altijd zijn voet breken. 

    Dus heb ik deze keer mijn vinger gebroken ...  Hoe ik dat geflikt heb?  Met korfbal te spelen dinsdagavond.  Het was superleuk (de korfbal bedoel ik), we waren met velen en het spel was bijzonder spannend. Ik was in topvorm, had reeds vijf doelpunten gescoord, en bereidde me (in alle bescheidenheid) voor om uitgeroepen te worden tot topscoorder van het jaar.  Op het hoogtepunt van het succes, onze ploeg stond duidelijk voor, sloeg het noodlot toe.  We grabbelden met twee naar dezelfde bal, de bal is weliswaar ontsnapt, maar we hoorden beiden een duidelijke "krak".  Terwijl mijn tegenspeelster nog volop aan 't zoeken was waar die krak vandaan kwam, voelde ik aan de pijnscheuten in mijn ringvinger onmiddellijk dat er daar iets mis was gegaan.  Nog steeds in de euforie van de nakende overwinning speelde ik nog even verder, maar bij een volgend balcontact hield ik het niet meer van de pijn.  Ben dan maar afgedropen naar de cafetaria en heb daar mijn hand in een zak ijs gestopt.

        Om een lang verhaal kort te maken:  er is een stuk van het onderste kootje van mijn ringvinger afgebroken, en dat stukje kan door de tractie van de vingerstrekker die erop aanhecht onmogelijk vanzelf terug aan zijn oorspronkelijke plaats vastgroeien.  Dus volgt er een ziekenhuisopname (er was enkel nog een bed vrij op de materniteit, maar ik heb er geen extra kindje aan overgehouden ...), en een volledige narcose voor een chirurgisch ingrijpen waarbij een stuk ijzerdraad dwars door mijn vinger heen werd geboord.  Aan boven- en onderkant van de vinger is het ijzeren pinnetje met een loodje verzekerd, zodat het niet per ongeluk uit de vinger schuift. Met die ijzerdraad wordt het losgeslagen stukje bot weer netjes op zijn plaats gehouden gedurende de eerstvolgende vijf weken. Daarna, als alles weer naar behoren aan mekaar is gegroeid, mag ik nog eens naar het ziekenhuis om die ijzerwinkel er terug uit te halen!

    Afijn, waartoe een balletje leiden kan ...

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    » Reageer (0)
    10-02-2003
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kleuren

    Kleuren

     

     

    Groen

             is de kleur van het gras

             waarop ik lig

     

    Blauw

    de hemel op een zalige lentedag

     

    Geel

    klinkt als de zon

    zo helder in je oren

     

    Rood

    geurt naar het ziekenhuis

     

    Grijs

    het gevoel bij het horen

    dat de ziekte alweer de kop opsteekt

     

    Wit

    de kleur van de donkere leegte

    waarin een gouden bloem voor mama

    ieder weer de moed geeft

    om te geloven dat ze ooit

    weer beter wordt

     

     

     

    © Sofie   -  febr 2003

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    » Reageer (0)
    30-11-2002
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Weerbericht

    Dit najaar zou de geschiedenis ingaan als een van de natste ooit. Het regende nu al weken onophoudelijk. De grijze luchten vormden een gesloten gordijn waar geen enkele zonnestraal doorheen kon. De overstromingsberichten volgden elkaar op. Het water kon geen kant meer op. De aarde was verzopen. Was de grote zondvloed destijds ook zo begonnen?

    Ik keek door het keukenraam naar al die natte ellende en dacht aan de mensen die niet het geluk hadden in een warme keuken te zitten, en aan diegenen die zelfs geen dak boven hun hoofd hadden om hen droog te houden. Het gaf me koude rillingen en ik werd overspoeld door een gevoel van triestheid over de wantoestanden en tegelijk de onmacht om iets te veranderen aan dat rottige weer.

    Door de radio klonk het weerbericht waar je alleen maar neerslachtiger van werd en ik draaide de knop om.

    Terwijl ik me warmde aan een hete kop thee brouwde ik zelf een weerbericht:

     

    “We verwachten vandaag voorbijtrekkende regenvlagen, afgewisseld met buien en vochtige neerslag die plaatselijk zeer nat kan neerkomen. Na het optrekken van nevel en mist blijft elke vorm van opklaringen uit en genieten wij van een onophoudelijk betrokken wolkenhemel in alle tinten grauw en grijs, die plaatselijk het zicht op de zin van het leven kan beperken tot vrij nabije verten en die kan aanzetten tot buien van diepe neerslachtigheid en hier en daar zelfs wanhoop. Voor de volgende dagen wordt weinig verandering verwacht.”

     

    (opgesteld na nauwkeurige waarnemingen doorheen het keukenraam)

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    18-11-2002
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.boeken op zolder

    Vol energie was ik begonnen aan het opruimen van de zolder. Door de jaren was de oorspronkelijk lege zolder uitgegroeid tot een overvolle stapelplaats waar een kat haar jongen niet meer kon terugvinden. Er ligt onder meer een enorme verzameling boeken. Van de allereerste kinderboekjes tot volwassenenromans, allerlei naslagwerken, studieboeken, je vindt het er allemaal. Als ik de zolderopruiming zou beginnen met een aantal boeken weg te geven, dan was er al een groot werk gedaan. Ik maakte stapels per leeftijd en onderwerp en was in gedachten aan het nagaan welke gezinnen in onze kennissenkring ik er misschien mee kon plezieren. Dan kleefde ik er een briefje op en droeg ze naar beneden.

    Op een avond stapte ik met mijn armen vol boeken van de steile zoldertrap. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar het volgende ogenblik hing ik met één arm aan de leuning, het hoofd naar beneden, terwijl mijn benen ergens bovenaan bleven haperen. De boeken donderden met veel gedruis de trap af. Ik slaakte een gil toen ik een scherpe pijn door mijn enkel voelde schieten. Ons zoontje van amper twaalf probeerde mij tegen te houden opdat ik niet verder de trap zou afschuiven. Met het hoofd naar onderen zou dat nooit goed aflopen. Ik slaagde er niet in mijn benen te verplaatsen. Ze leken als verlamd van de pijn. Ik voelde stilaan de kracht in mijn armen afnemen. Zo zou ik het niet meer lang volhouden.

    Als bij wonder kwam toen, als een ware redder in nood, mijn man thuis van het werk. Hij slaagde erin me heelhuids van de trap te takelen.

    Ondanks de ijscompressen bleef mijn enkel de ganse avond fel pijn doen. Op aandringen van mijn man zijn we dan toch maar naar de spoed gereden om een fotootje te laten nemen. En ja, het onderste stukje van het kuitbeen, aan de buitenenkel, was afgebroken. Ik kreeg een open gips. Die moest een week blijven tot gevaar op zwelling verdwenen was, en daarna kreeg ik een gesloten gips voor de volgende vijf weken. Ik was voor zes weken ‘gepleisterd’. Het opruimen van de zolder zou een tijdje op de wachtlijst komen te staan.

    Pas naderhand bedacht ik welk een ongemak zo’n gips aan de voet met zich meebracht. Ik zou namelijk zes weken lang niet met de auto kunnen rijden! Wie zou de boodschappen doen? En wie zou de kinderen van en naar de sportclubs brengen? En zou ik niet een beetje gek worden met zes weken huisarrest?

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    23-07-2002
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mont Ventoux

       Goede vrienden van ons nodigen ons uit om samen met hen een weekje door te brengen in de Provence. Het voorstel is zeer welkom na de pas doorstane emoties en ik hap gretig toe.

       We maken grote wandelingen, genieten van het schitterende landschap, het mooie weer en het lekkere eten. Op een dag beslissen Paul en mijn man om de Mont Ventoux op te gaan. Ze vragen me of ik mee wil. Ik twijfel er sterk aan of ik het wel zal halen, ik heb ook niet het gepaste schoeisel, maar uiteindelijk neem ik de uitdaging aan. Ik vertrek met veel enthousiasme, maar Paul, die een geoefend wandelaar is, maant me aan het wat kalmer aan te doen. De weg is nog lang.

    We zouden het slingerende paadje kunnen nemen, dat loopt gemakkelijker, maar we kiezen voor de rechte weg naar boven. Halverwege begin ik last te krijgen van een pijnlijke blaar op mijn rechter hiel. Gelukkig heeft Paul het nodige in zijn rugzakje en met een stevige Compeed pleister kan ik weer verder. Naarmate de tocht vordert vallen de gesprekken stil. Ieder van ons stapt in gedachten verzonken verder met alle concentratie op het stappen. Links rechts, links rechts. We kijken naar de beste plekjes om onze voeten neer te zetten. Adem in, adem uit. Ik draai volledig op automatische piloot. Ik denk nog alleen aan verder stappen, niet opgeven, we komen er wel, nog even doorbijten. Het is zwaar. Opeens komen we uit de struiken op een open helling terecht met grote witte grillige rotsen. Het waait er verschrikkelijk. We happen even naar adem en trekken onze jassen wat dichter. De wind is ijskoud. We kunnen nu de top van de berg zien, maar het wordt nog een moeilijk stuk. Ik ben echter aan het eind van mijn krachten. Die koude, strakke wind is er teveel aan. Ik wil de andere twee niet ophouden en zeg dat ze zonder mij verder moeten gaan. Ik ga wat neerzitten in de beschutting van de laatste struiken en besluit te wachten tot ze terugkomen.

       Door de rust kom ik weer wat op adem. Ik kijk naar boven, maar van de mannen is niets meer te zien. Ze zijn elk een eigen weg uitgegaan. Het wachten in mijn eentje duurt lang en ik besluit om toch nog een stukje verder te klimmen. Het gaat zeer moeizaam. De kalkrotsen zijn grillig en ik sla regelmatig mijn voeten om. Maar ik kijk niet teveel omhoog en klim stapje voor stapje verder, vaak op handen en voeten. Ik moet en zal boven geraken. Ik ben nu al zo ver, het grootste stuk is achter de rug, ik kan nu niet opgeven.

        Langzaam maar zeker komt de lelijke top dichterbij. Wat vinden de mensen eraan om naar zo’n lelijk gebouw te gaan kijken, vraag ik me af. Van het landschap kan ik niet genieten. Ik ben volkomen uitgeput, zie haast niet meer waar ik mijn voeten moet zetten. Ik strompel meer dan ik ga. Opeens hoor ik mijn man roepen.

    ‘Joehoe, hierheen!’

    Dat geeft me net voldoende moed om de laatste meters af te leggen. Me vastklampend aan zijn arm struikel ik op trillende benen het cafeetje binnen, waar Paul op ons wacht. Er staat een cola voor me klaar. Ik laat me op de houten zitbank neervallen en reik dankbaar naar het glas, maar mijn arm trilt zodanig dat ik er niet in slaag het glas op te nemen. Ook mijn benen daveren en alle kracht lijkt eruit verdwenen te zijn. Mijn ganse lichaam trilt en davert oncontroleerbaar. Het is een ongekende ervaring. Nooit eerder in mijn leven heb ik zoveel van mijn lichaam gevergd. Nooit eerder ben ik zo tot het uiterste van mijn mogelijkheden geweest. Mijn verziekte lichaam is volkomen uitgeput. Het maakt me zelfs wat ongerust. Noodgedwongen moet ik een kwartiertje rusten eer ik armen en benen opnieuw onder controle krijg. Tegelijk ervaar ik een onbeschrijfelijk gevoel van voldoening bij het besef dat ik de top heb bereikt.

    Dat gevoel maakt alles goed.

    Ik begrijp nu wat die vrouwen moeten gevoeld hebben toen ze in de Andes gingen klimmen na hun borstkanker. De Mont Ventoux kan weliswaar niet vergeleken worden met de Andes, maar ik ben dan ook borstkankerpatiënt, ik ben geen ervaren bergwandelaar en ook helemaal niet getraind. Ik ben dus best tevreden met mijn prestatie. Die klim is een onvergelijkbare overwinning op mezelf. Mijn dag kan niet meer stuk.

     

     © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    05-05-2001
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Start Tamoxifen

    De hormonale behandeling wordt opgedreven. De oncoloog schrijft me Tamoxifen voor (Nolvadex-20 ®), een oestrogeenremmer, die ik dagelijks moet innemen. Die moet verhinderen dat er door de bijnierschors oestrogenen worden aangemaakt uit het buikvet. Het lichaam streeft immers altijd naar evenwicht en probeert het oestrogeentekort dat ontstaan is door het wegnemen van de eierstokken te compenseren door de bijnierschors in te schakelen. Die oestrogeenremmer maakt de menopauzeverschijnselen alleen nog maar erger.

    Wanneer de grootste oestrogeenproducent, de eierstokken, wordt uitgeschakeld, brengt het lichaam een vervangend mechanisme op gang om het oestrogenentekort aan te vullen. Er wordt een extra vetlaag aangelegd ter hoogte van de lenden. Uit dat buikvet kan de bijnierschors nieuwe oestrogenen aanmaken. Vandaar dat vele vrouwen na de menopauze een appeltjesmodel krijgen. De natuur zit goed in mekaar.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (0)
    26-04-2001
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Derde ingreep

       De draadjes zijn amper verwijderd wanneer het onderzoeksresultaat binnenkomt. Er moet een derde keer ingegrepen worden. Er zitten nog steeds actieve kankercellen, onder de oksel. Daar zit genoeg huid, zegt de dermatologe in een poging mij de positieve kant van de zaak te doen inzien. Aan de voorkant durf ik echt niet meer te snijden, voegt ze er aan toe. De huid is daar door de veelvuldige ingrepen zondanig opgerekt dat ze doorschijnend is geworden. Je ziet er het onderliggende spierweefsel rozig doorheen. De grens van de huidrekbaarheid is bereikt.

       Wat als er later toch nog een lokaal recidief optreedt? Moeten ze de kanker dan laten zitten? Of moet ik dan voorovergebogen gaan lopen omdat de huid anders niet meer dichtgemaakt kan worden? Nu nog niet aan denken.

    Twintig dagen later wordt de derde ingreep uitgevoerd. Deze keer zijn alle snijranden kankervrij! Eindelijk goed nieuws.

       Ook al voelt de voorkant van mijn borst hard opgespannen aan, ik heb toch het gevoel dat ik weer makkelijker kan ademen. Na al die gespannen weken van geduld oefenen kan ik me eindelijk rustig toeleggen op herstel en op revalidatie. Er is deze keer heel wat kinesitherapie nodig om de beweeglijkheid van mijn bovenlichaam te herstellen.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    07-04-2001
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tweede ingreep

       Na de ingreep is er slecht nieuws. De sectieranden zijn niet kankervrij. Er moet een groter deel worden weggenomen. De oncoloog raadt aan om meteen een strook over de gehele lengte van het litteken weg te nemen.

    Zo komt het dat ik zeventien dagen na die eerste ingreep een tweede maal onder het mes ga. De dermatologe zet deze keer merktekens op al het weggenomen weefsel, zodat ze ingeval van onzuivere sectieranden precies kunnen bepalen waar de overblijvende kankercellen zitten.

    Opnieuw geduld oefenen.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    22-03-2001
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nieuw recidief

    Mijn voorgevoel blijkt jammer genoeg juist. In maart 2001 schiet de tumormerker verder de hoogte in. Naar de oncoloog voor nader advies, zegt de huisarts.

    Tijdens het onderzoek ontdekt de oncoloog opnieuw een vlekje op het litteken, dat ik zelf niet had opgemerkt.

       ‘Laat het veiligheidshalve maar weghalen, dan zijn we gerust’, zegt hij deze keer op een toon alsof het totaal onbelangrijk is.

       ‘Moet ik dan naar Gasthuisberg terug?’

       ‘Dat is niet nodig’, zegt de arts, ‘een dermatologe met wat chirurgische ervaring kan dat even goed’.

    Een reden te meer om me niet ongerust te maken. Het is wellicht maar een prulletje.

     

    Het vlekje wordt door de huidarts vakkundig weggehaald en voor onderzoek doorgestuurd naar een gespecialiseerd labo. Veiligheidshalve heeft de dermatologe voldoende omliggende huid en onderliggend spierweefsel mee weggenomen.  Zodoende zit ik toch weer met een litteken van een zestal cm. Het zal wel twee weken duren eer het onderzoeksresultaat eraan komt, waarschuwt ze me.

    Geduld. Ik moet geduld oefenen, tegen wil en dank.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    11-02-2001
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.depressionistisch

       ‘Ben je een beetje depressionistisch, mama?’

    Sofieke heeft altijd al haar eigen variaties gemaakt op de vele vreemde woorden die onze taal binnenglijden. Zo jong als ze is, ze voelt de veranderingen in mijn gezondheidstoestand en de daarmee samenhangende stemmingswisselingen steeds haarfijn aan. Vaak zelfs voor ik zelf doorheb dat er iets aan de hand is.

    Haar vraag overvalt me wat.

       ‘Euh, neen, waarom?’

       ‘Zomaar, omdat je terug zo moe bent en wat vaker slecht gezind. Net zoals de vorige keer.’

    Ze lijkt wel voelsprietjes te hebben op haar kleine hoofdje. Ik bedenk dat ik me moet herpakken, maar tegelijk herinner ik me dat het weeral tijd wordt voor de volgende tumormerkerbepaling. Er zal toch weer niets aan de hand zijn?

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    16-01-2001
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een leerrijk gesprek

    We zitten samen aan de ontbijttafel als onze twaalfjarige dochter zonder enige aanleiding stelt dat het gat in de ozonlaag alsmaar groter wordt.  Jongere broer knikt ijverig mee en beaamt overtuigend “Ja, da’s waar”.

    Papa kijkt zijn jongste verbaasd aan en vraagt: “Weet jij dan wat het gat in de ozonlaag is?”

    “Ja hoor”, antwoordt onze wijsneus opgewekt: “Het is langs daar dat de regen naar binnen valt!”

    We kunnen amper ons gezicht in de plooi houden.

    “Maar neen, zotteke”,  gaat zus belerend verder, “De ozonlaag filtert normaal gezien de schadelijke zonnestralen vóór ze de aarde bereiken. Maar als de ozonlaag te dun wordt kan er een gat ontstaan waardoor de zonnestralen rechtstreeks op de aarde vallen, en dan kunnen die stralen kanker veroorzaken.”

    Broer is overbluft door zoveel kennis en denkt na over wat zijn slimme zus zonet vertelde.

    Wat later vervolgt ons manneke vol medeleven met een diepe zucht:  "Amaai, dat is wel erg eh, als je dan toevallig juist onder dat gat staat!".


    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    09-12-2000
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bloeduitslag

    Een raar woord, bloeduitslag. Net alsof er uitslag zit op je bloed.   Bloedonderzoeksresultaat is natuurlijk een juistere verwoording, maar dat neemt zoveel plaats in.

    Vrijdagavond heb ik mijn tumormerkerwaarde al gekregen, bliksemsnel deze keer.

    Hij is vervaarlijk aan het stijgen, dunkt me en hoewel de dokter nog steeds zegt dat alles stabiel blijft,  begin ik wel te twijfelen. Ik heb er vorige nacht zowaar slecht van geslapen. Nochtans heb ik het al eerder meegemaakt, maar misschien ook precies daarom?

    Zodra die merkerwaarde gaat stijgen duiken allerlei doemscenario’s op en spookt er vanalles door mijn hoofd:  ‘dáárom ben ik de laatste tijd weer zo moe’, dáármee voel ik me zo lusteloos en futloos. De angst knijpt om mijn keel. Het zal toch niet waar zijn he?

    Kalm! Nuchter blijven is de boodschap. Zeker niet gaan paniekeren.

    Ik heb de waarden in grafiek uitgezet want dan krijg je een beter overzicht. En zie,  nu is het nog duidelijker, nog confronterender.  Enige maanden na de laatste ingreep waren de waardes gelijkmatig in een mooie curve gedaald tot een dankbaar dieptepunt in december 1999. Toen hebben we wel feest gevierd!  Nadien zijn de waarden bijna een jaar lang rond hetzelfde punt blijven hangen.  Maar nu opeens zijn ze zomaar eventjes vijf punten gestegen.  Ik vrees dus dat we weer in de lift zitten. Wat hangt er nu weer aan te komen? Eigenaardig hoe een mens van zo een klein cijfertje helemaal overstuur kan raken.  

    In allerlei wetenschappelijke artikels  heb ik al meer dan eens gelezen dat  tumormerker-tellingen enkel maar een benadering zijn, dat ze altijd met een voldoende dosis zout moeten geïnterpreteerd worden, dat ze nooit echt nauwkeurig zijn en dat er steeds rekening moet worden gehouden met een foutenmarge van minstens vijf punten...

    Die specialisten mogen ervan zeggen wat ze willen, toch kan ik me niet van het idee ontdoen dat er deze keer écht iets mis is. Ik kan niet verklaren waarom. Ik vóél het gewoon en ik zou het willen uitschreeuwen van ambetantigheid! 

    Gisterenavond toen Erik thuiskwam van de squash heb ik het hem verteld en ook dat ik er niet gerust in was. Hij heeft mijn naargeestige gedachten met zijn gebruikelijke nuchterheid en berustende instelling meteen weggewuifd.  Deze morgen in bed zei ik hem dat ik haast niet kon ademen van de schrik.  ‘Schrik?’ vroeg hij slaperig,  ‘waarvan hebt ge schrik?’. Natuurlijk dacht hij nu al van geen kanten meer aan die stomme CA15.3 en eer ik kon antwoorden draaide hij zich om en snurkte lustig verder. Het was tenslotte zaterdagochtend.

    Ik ben dan maar opgestaan en pannenkoeken gaan bakken.  Schotse pannenkoekjes, die eten de kinderen héél graag.  Dat houdt me tenminste bezig en stillekes denk ik tegelijk van ‘ik zal dat nu nog maar eens doen, nu het nog kan…’, terwijl ik overloop van zelfmedelijden. Ik weet dat ik vandaag wat kort van humeur zal zijn,  wegens de spookbeelden in mijn hoofd en wegens de slechte nacht.  Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de pannenkoekjes nuttig zullen zijn als vooruitwerkende pleister op mogelijk komende wondes?  Zo probeer ik mijn geweten te sussen….

    Alleen maar omdat die éne stomme bloeduitslag niet is zoals je gehoopt had.

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    25-04-2000
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de volmaakte dag

    De volmaakte dag

     

    De wit wollige bloesem

    van kerseboom en pruimelaar

    staat prachtig te pronken

    tegen de (b)lauwe lentelucht

     

    De witte kelkblaadjes

    dwarrelen dansend neer

    als zomerse sneeuw

    op het golvend groene gras

     

    Tegen een verse achtergrond

    van kunstig geploegde akkers

    grazen de lammetjes vredig

    in het voetspoor van hun moeder

     

    De zachte zon warmt aaiend

    koesterend plant en dier en mens

    Soezelend genietend aanschouw ik de volmaakte dag

    Mij rijst daarbij één enkele wens:

    dat ik nog vaak dit grenzeloos genieten weer beleven mag

     

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (0)
    15-03-2000
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.berusten of alert blijven?

    Het is echt moeilijk om een evenwicht te vinden tussen berusting en vertrouwen in de artsen enerzijds, en voldoende alertheid anderzijds. Als je teveel blijft piekeren verhoog je de stress, wat absoluut moet vermeden worden. Als je bij het minste lichamelijke ongemak gaat denken dat het iets met de kanker heeft te maken, dan heb je geen leven meer.

    Vaak heb ik last van hoofdpijnen, die soms dagenlang aanhouden. Dan is er altijd een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: ‘het zal toch geen hersentumor zijn zeker?’

    Als ik last heb van maagpijn, die ondanks de medicatie nu al meer dan twee jaar aanhoudt, dan vraag ik me af of er toch niets anders aan de hand kan zijn.

    Wanneer je zo blijft doemdenken word je gek.

    Maar als je teveel je verstand op nul zet en de zaken niet met voldoende aandacht opvolgt, dan loop je de kans dat een of ander belangrijk feit over het hoofd wordt gezien. Had ik eerder aangedrongen op een biopsie, dan had de kanker zich niet kunnen verspreiden doorheen de okselklieren en zich elders in mijn lichaam nestelen. Dan waren mijn levenskansen veel hoger geweest.

    Na de eerste kankerdiagnose werd me gevraagd of ik de laatste tijd geen last had van grote vermoeidheid. Natuurlijk was ik moe. Ik was ronduit uitgeput, maar geen haar op mijn hoofd had er aan gedacht dat die vermoeidheid met kanker te maken had. Je moet dus alert zijn op alles. Maar welke symptomen zijn belangrijk en welke niet? De patiënt moet zijn klachten overmaken aan de arts. Maar als je om de haverklap met andere klachten bij de dokter aanklopt, dan is het de arts die dreigt gek te worden en misschien zijn ernst in de zaak verliest.

    Ik vind het bovendien erg vervelend wanneer ik met een of andere klacht bij de huisarts of de oncoloog kom en dat die klacht dan meteen van tafel wordt geveegd. Dan voel ik me zo onnozel, een echte hypochonder.

    Evenwicht vinden is altijd moeilijk. En erg vermoeiend.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (0)
    05-07-1998
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.eierstokkanker

    Door het wegnemen van de eierstokken beland ik van de ene dag op de andere in de menopauze.

    ’s Nachts meerdere keren opstaan om droog nachtgoed aan te trekken, slapen tussen twee handdoeken om het nachtelijk zweten op te vangen voor ik erin verdrink. Overdag opvliegers op de meest ongelegen momenten. De onderbroken nachten putten me volledig uit. Hoe lang gaat dit nog duren vraag ik de oncoloog bij de volgende raadpleging. Nuchter en zakelijk, zoals dokters kunnen zijn, antwoordt hij dat daar geen eenduidig antwoord op kan gegeven worden. Soms duurt het enkele maanden, soms meerdere jaren, soms gaat het nooit over.

    Ik ben begonnen aan een hormonale behandeling. Dat laat zich voelen.

     

    Tijdens de controle twee weken na de ingreep vertelt de chirurg me dat er kankergezwellen zijn gevonden op de rechter eierstok en dat er ook metastasen zitten op de rechter diafragmakoepel.

    Gezwellen op de eierstok en op het middenrif? Heb ik dan eierstokkanker? Als er één woord is dat ik ken in verband met kanker en dat me grote angst inboezemt, dan is dat het woord ‘metastasen’ of ‘uitzaaiingen’. Dat betekent immers dat de kanker niet meer ter plaatse blijft, maar zich doorheen het lichaam aan het verspreiden is.

       ‘Dat is geen goed teken’

    Hij knikt.

       ‘Hoe moet het nu verder?’

    Ik kan de waarheid nog steeds niet bevatten.

       ‘De eierstokkanker, daar ben ik vanaf, maar hoe zit het met dat middenrif? Hoe kan ik daarvan genezen?’ vraag ik met kinderlijke goedgelovigheid.

    Nu is het de beurt aan de dokter om verbaasd en ietwat geschrokken te kijken.

       ‘Maar mevrouw, heeft men u dat dan nog niet verteld?’

    Ik schud van neen, terwijl ik iets onheilspellends op me voel afkomen.

       ‘De kanker is uitgezaaid en dan is genezing zo goed als uitgesloten’

    Zijn toon is zacht, zijn woordkeuze voorzichtig, maar wat hij zegt valt niet te rijmen. Het wil niet doordringen. Hoezo, niet te genezen? Ga ik dan dood? Dat kan toch niet waar zijn?

       ‘Ben je daar wel helemaal zeker van, dokter?’

    De woorden komen amper over mijn lippen. Er zit een dikke krop in mijn keel.

    Zijn stilzwijgende knikken maakt dat alles op slag stilvalt. Ik adem niet meer, mijn hart klopt niet meer, ik ben niet meer op deze wereld. Ik verzeil in een luchtbel, helemaal alleen, opgesloten in een eindeloze stilte, weg van deze wereld. Zoals een duiker onder water zweeft, zonder beweging, gedragen door het troostende water, weg van alle zorgen, zonder enig geluid. Zoals een astronaut gewichtloos zweeft in zijn ruimtepak, alleen in de eindeloze uitgestrektheid van het heelal.

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)
    25-06-1998
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.narcose met een hamertje

    De teruggekeerde kanker blijkt een mutant te zijn van het oorspronkelijke borstcarcinoom en matig sterk hormoongevoelig. De oncoloog acht het daarom aangewezen om een hormonale behandeling te starten. Hij stelt me voor de keuze. Ofwel een dagelijkse medicatie met oestrogeenremmers, ofwel een bilaterale ovariëctomie, waarmee hij het wegnemen van beide eierstokken bedoelt. Ik struikel bijna over dat lelijke woord. Maar dokters houden van zulke woorden. Ze krijgen er meer aanzien door.

    Gezien mijn leeftijd, ik ben intussen 45 geworden, en mijn opgeborgen kinderwens, besluit ik de eierstokken te laten wegnemen.

    Eierstokken kunnen laparoscopisch verwijderd worden, waardoor het aantal littekens beperkt blijft tot een paar kleine sneetjes. Een geruststelling. Ik blijf toch ietwat ijdel wat mijn uiterlijk betreft en littekens heb ik al wel genoeg, vind ik.

     

    Wanneer ze me na de ingreep terugrijden naar mijn kamer komen we onderweg de anesthesist tegen die even aan mijn arm schudt en vraagt hoe ik me voel. Ik ben nog erg versuft en antwoord dat alles ok is. Het is de eerste keer dat ik een anesthesist terugzie na een ingreep. Wat een vriendelijke dokter denk ik nog, terwijl ik weer wegdoezel.

    Later word ik wakker met een zware hoofdpijn. Zodra ik mijn hoofd even beweeg gaat de kamer aan een ongeoorloofd tempo rondtollen. Wat is er aan de hand? Ik bel de verpleegster en vertel haar dat ik zoveel hoofdpijn heb. Dat komt wel meer voor na een narcose, zegt ze. Ik heb het echter bij geen van de vorige vijf ingrepen meegemaakt. De hoofdpijn wordt steeds zwaarder en de dokter wordt erbij geroepen. Ik duw me wat meer rechtop in bed en vouw mijn handen achter mijn pijnlijke hoofd om het te ondersteunen zodat ik de dokter beter kan aankijken. Op dat ogenblik voel ik een kanjer van een buil op mijn achterhoofd.

       ‘Aha, nu weet ik het,’ probeer ik te lachen, ‘jullie hebben een hamertje gebruikt om me te verdoven’.

    De chirurg komt verbaasd voelen aan de buil en zegt dat hij eens zal informeren wat er gebeurd zou kunnen zijn. Het antwoord kom ik echter nooit te weten en de anesthesist krijg ik nooit meer te zien. De angst voor processen zit er hier ook al diep in.

    Wellicht heeft men, bij het verplaatsen van mijn verdoofde lichaam van de operatietafel naar het bed, mijn hoofd niet gesteund en is het achterover geslagen op een van de metalen onderstellen.

    Kan gebeuren.

    Een later onderzoek, op advies van de huisarts, wijst erop dat ik een whiplash heb opgelopen. Door de slag zijn de steentjes in het oor, die voor het evenwicht zorgen, door elkaar geschud, waardoor ik bij het minste draaien van mijn hoofd de wereld om me heen zie tollen. Ik krijg er medicatie voor en kan niet autorijden tot het probleem verholpen is. Ook moet ik wekenlang kine volgen en met een nekkraag rondlopen eer het geheel genezen is.

    Een eierstokontruiming met een gratis kadootje bovenop.

     

    © Karlijn Koninckx

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (0)




    Archief per jaar
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1998
  • 1997
  • 1995
  • 1994

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Laatste commentaren
  • even schrikken ! (Chrisje)
        op nog eens gevallen
  • hey Karlijn (Carla )
        op nog eens gevallen
  • eerste val (karl)
        op eerste valpartij
  • labradors (CHRISTIANE)
        op nog eens gevallen
  • catherine (catherine)
        op inleiding
  • rot ! (Carla )
        op slecht nieuws!
  • moed (Patricia Maes)
        op slecht nieuws!
  • spijtig (Chrisje)
        op slecht nieuws!
  • mis poes (paula)
        op Mis poes!
  • catherine (catherine)
        op Mis poes!
  • Foto

    Mijn favorieten
  • Meer tijd graag.
  • borstkanker informatiepagina's
  • borstkanker.startpagina.nl
  • tegenkanker.be
  • Borstkanker [gezondheid.be]
  • Boezemblues
  • permanente opmaak


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!