xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag begint mijn vijfde chemomaand en het is al na drie uur. Ze zijn deze keer wel bijzonder laat met het toedienen van de infusen.
Eindelijk komt de verpleegkundige.
Ziezo, mevrouw De Koninck zegt ze opgewekt, we kunnen eraan beginnen.
Hoewel ik op dat ogenblik druk in gesprek ben met een vriendin die me gezelschap houdt, gaat er ergens een alarmklokje luiden. De naam, de naam klopt niet! Ik ben mevrouw Koninckx en niet De Koninck. Ik herinner me de vele zondagen dat de bakker de broodjes voor de familie De Koninck, die twee straten verder woont, bij ons is komen afzetten. Ik ken het probleem.
Mijn naam is Koninckx zeg ik haar klaar en duidelijk.
Jazeker, mevrouw De Koninck zegt ze, terwijl ze mijn arm begint af te binden om het infuus te prikken.
Niet De Koninck, maar Koninckx, met "ckx" achteraan en zonder "De" vooraan herhaal ik met nadruk.
Ze kijkt naar het etiket op de baxter.
Maar hier staat duidelijk De Koninck op zegt ze, alsof ik mijn eigen naam niet meer zou kennen.
Klopt antwoord ik maar dan is dit mijn baxter niet.
Ze verdwijnt met de infusenkar en komt enkele ogenblikken later terug.
Het is in orde, hoor zegt ze, terwijl ze verder gaat met het plaatsen van het infuus. De dokter heeft gezegd dat het goed is. Het etiket is van het zakje gescheurd.
Wat er nu precies aan de hand is zal ik wel nooit te weten komen. Is dit inderdaad mijn infuus en staat er enkel een foute naam op het etiket of krijg ik het infuus van mevrouw De Koninck en heeft zij het mijne gekregen? Het kan moeilijk anders, want de mensen die de infusen klaarmaken zijn al lang naar huis, en mevrouw De Koninck is eveneens uit de wachtzaal verdwenen. Het is te hopen dat wij een beetje zelfde grootte en gewicht hebben. In het andere geval zal de lichtste onder ons kotsmisselijk zijn van haar te zware chemo en zal de zwaarste een lichtere chemo krijgen die niet zo effectief is als verhoopt.
© Karlijn Koninckx
|