De reden waarom in het ziekenhuis van Vail terecht kwam was een hoofdpijn die woensdagmiddag   opeens kwam opzetten en die op korte tijd zodanig toenam dat ik haast niet meer uit bed kon. Anne nam onmiddellijk de juiste beslissing en bracht me naar het ziekenhuis. De snelste manier om bij een dokter terecht te komen, zei ze. Ik kon maar niet begrijpen van waar die toch wel hevige hoofdpijn opeens kwam opzetten.

Op de spoeddienst werd ik onmiddellijk voortgeholpen en amper een klein halfuurtje later lag ik in een bed en stond de dokter naar mijn verhaal te luisteren. Tegen die tijd kon ik mijn ogen niet meer openhouden en had ik zoveel pijn dat het me niets meer kon schelen wat ze met me zouden doen.

Het eerst waar de dokter op grond van de klachten aan dacht was een mogelijke hersenbloeding, waarvoor hij een hersenscan wou uitvoeren. Een kwartiertje later was dat achter de rug. Er waren een aantal letsels te zien die met de ziekte te maken hadden, maar een letsel leek inderdaad verdacht veel op een hersenbloeding. Ik herinnerde me dat bij een hersenscan vorig jaar ook een soortgelijk niet helemaal definieerbaar letsel werd gevonden. Dan moeten we zo snel mogelijk in contact zien te komen met het ziekenhuis in Hasselt zei de dokter. Met de zeven uren tijdsverschil was dit natuurlijk niet zo vanzelfsprekend. We zouden moeten wachten tot 01uur plaatselijke tijd, midden in de nacht dus. Ondertussen zouden de dokters proberen de pijn onder controle te krijgen. Na wat heen en weer getelefoneer werd duidelijk dat de hersenbloeding dateerde van 2011. Er was nauwelijks verschil te merken tussen de twee scans. Waar de pijn vandaan kwam echter konden de dokters onmogelijk vaststellen. Dat bleef een mysterie.

Tegen de ochtend was ik volkomen pijnvrij. Een flinke dosis cortisonen is misschien barslecht maar ze kunnen toch wonderen doen, hoor. Ik voelde me een heel ander mens en kon het haast uitschreeuwen van blijdschap en opluchting. Tegen de middag werd ik uit het ziekenhuis ontslagen, weliswaar met een heel arsenaal geneesmiddelen erbij. Maar ik kon terug naar de vrienden.

Vrijdag en zaterdag bracht ik haast de hele dag in bed door. Ik was doodmoe. En zondag vertrokken we opnieuw naar huis. Van Vail met het busje enkele uurtjes tot Denver. Vandaar een vlucht naar Chicago en tot slot naar Zaventem. een reis die wonder boven wonder zonder haperingen verliep.

Die vakantie was toch weer niet helemaal wat ik ervan verwacht had.

© Karlijn  Koninckx