|
Een eeuwigheid geleden
lijkt het, sinds ik nog iets op de blog heb geschreven. Geen nieuws, goed
nieuws, wordt gezegd, maar dat is daarom niet altijd zo.
Zenuwpijnen zijn
moeilijk te harden weet ik nu uit ondervinding. Het blijft stevig op de tanden
bijten, ondanks de vele pijnstillers. Het is een pijn die niet aflaat, dag en
nacht, uur na uur, zonder ophouden. Een echte uitputtingsslag. Wat me recht houdt
is de hoop dat de bestralingen wat soelaas zullen brengen. Donderdag zijn de
bestralingen begonnen. Vijf dagen opeenvolgend, met uitzondering ven het
weekeinde, want dan moeten de machines rusten J.
Dinsdagmorgen, de
vierde bestralingsdag werd ik wakker met een aangenaam gevoel, haast zonder
pijn! Eerst dacht ik dat ik nog droomde en durfde me haast niet te bewegen uit
vrees dat de pijn dan zou terugkomen. Maar neen, zelfs toen ik opstond bleef de
pijn stilletjes zeurend op een verre achtergrond. Ik stapte voorzichtig naar de
badkamer en kroop onder de douche. Daar betrapte ik mezelf erop dat ik zowaar
aan t zingen was. Ach wat is het leven schoon zonder pijn! Diezelfde dag had
ik een afspraak met de radiotherapeute. Zij was opgetogen met het goede nieuws. Ik voelde me
als een renpaard dat zopas de eerste prijs had gewonnen, terwijl ik eigenlijk
niets in de pap te brokken had.
De nieuwe chemo maakt
me niet zo blij. Hij veroorzaakt een tweetal dagen koortsachtige toestanden en
maakt me ook zeer misselijk. Zonder Litican zou ik het niet redden. Bijgevolg
is de eetlust ook ver te zoeken, zodat de kilootjes en weer zachtjes vanaf
glijden. Elke dag voel ik me
meer moe dan de dag voordien. Gisteren ben ik de ganse dag niet uit bed geweest.
Moe, futloos, uitgeput.
De bloedwaarden doen
het niet zo goed. Ik hang altijd tegen de grens van bloedarmoede aan en de witte
bloedcellen staan op een dieptepunt waar ze niet bovenuit geraken. De oncologe
schrijft Neupogen inspuitingen voor om de aanmaak van witte bloedcellen te
stimuleren. Ben benieuwd hoe het verder gaat lopen. Zolang die bloedwaarden
niet op peil komen zal er niet veel veranderen. Ach, ik wou dat ik verlost was
van die ellendige vermoeidheid. Een mens is nooit tevreden he? Nu zou ik blij
moeten zijn dat die zenuwpijnen onder controle zijn, en in plaats daarvan ben
ik alweer over iets anders aan het klagen. Foei!
Ik wou echt dat ik
eens wat beter nieuws zou kunnen vertellen, maar dat zit er voorlopig niet in.
We zullen nog maar wat geduld oefenen en de werking van de Navelbine afwachten.
Wie weet
© Karlijn
Koninckx
|
ontboezemingen
