|
1985 – Vrijdag 6 december : CSC-Interwijkenkwis te Leest
In de gymzaal van de Sted.Basisschool, Ten Moortele Leest.
1985 – Vrijdag 6 december : Felix en Clementine 40 jaar getrouwd.
Felix Van der Hasselt 45 jaar kerkzanger.
“Wat vrijdag 6 december 1985 in onze parochiekerk heeft plaatsgehad is wel een unicum in Leest en verre omstreken. ‘Terloops’ van de BRT had het moeten weten ! Een plechtige eucharistieviering leidde de feestviering in van Felix en zijn Clementine ’40 jaar in dezelfde boot’. Niet zo uitzonderlijk op zichzelf, ware het niet dat het familiekoor Vanderhasselt de H. Mis opluisterde. Inderdaad, hun zeven kinderen zongen voor hun ouders, familie en vrienden. En naar we vernamen deden Frans, Marcel, Ferdinand, Emiel, Willy, Denise en Imelda het prachtig. Een Vlaamse familie Trap !
Felix en Clementine wisten er eigenlijk niets van, want dat was het geheim van hun kinderen, ze zouden hun ouders verrassen door hun zang, en of ze het voor mekaar kregen !
En ge moet niet denken dat ze het daarbij lieten, want tijdens het feest hebben zij nog voor een verrassing gezorgd, want, door een orkest begeleid zongen zij het lievelingslied van hun ouders (het ‘Wolga-lied’ van Franz Lehar) en om te sluiten het mooie lied van vader Abraham ‘bedankt lieve ouders’. Wat Felix en Clementine toen van binnen gewaar werden zal wel niemand kunnen beschrijven.
Voorbije zaterdagavond zijn we bij Felix eens langs gegaan. Hij was alleen thuis, Clementine was bij de kinderen op bezoek.
-Wel, Felix, voor ons alleen thuisgebleven ?
-Ja, natuurlijk, een afspraak kom ik altijd na. En ’s zaterdags ’s avonds ga ik nooit weg, ik ken mezelf en ik wil zondagsmorgens fris en monter zijn om de hoogmis te zingen. Dat doe ik al vanaf ik voorzanger ben geworden. Weet ge, ‘k heb in de Bist gewoond, op Oxdonck en nu al 9 jaar in Heffen, maar waar ook, als ik de kerkklokken van Leest hoor, voel ik mij ineens tien jaar jonger !
-Ben je dan een echte Leestenaar Felix ?
-Mijn grootvader boerde in Oppem-Brussegem, op het ‘Hemelhof’, de prachtige hoeve die als decor dienst doet in de televisieserie ‘Een mens van goede wil’. Mijn vader is zo geboortig van Asse, heeft mijn moeder leren kennen die in Leest op de Withoeve opgroeide als kind van de familie De Boeck – Daelemans. Vader is er ingetrouwd. Ik werd als jongste geboren op de Withoeve op 29 januari 1915. Ik had 3 zusters en één broer.
-En hoe verliep uw jeugd Felix ?
-Als kleine knaap ging ik tot mijn tiende jaar naar de lagere school in Leest. Achtereenvolgens zat ik bij meesters Hellemans, Selleslagh en De Leers.
Als kleuter reeds verloor ik mijn moeder, daardoor en een beetje door toedoen van de toenmalige onderpastoor Cleeren kwam in in ’t pastoorsfabriekske (Klein Seminarie) van Hoogstraten terecht. ‘k Was er samen met pater Emmerechts en Charelke Lamberts, beiden reeds overleden. Een plezante vis in een pastoorsfabriek dat botert niet en op mijn dertiende hield ik het er voor bekeken en schreef ik vader, via een gesmokkelde brief, dat ik het er beu was en hij kwam me er dan ook weghalen.
Dan ben ik naar de St. Barbara Landbouwschool van Wetteren getrokken, maar daar ben ik ziek geworden tegen Kerstmis aan en moest naar huis met reumatische gewrichtsontsteking.
Het heeft een gans jaar geduurd eer ik daar van genezen was en zo was de school voor mij afgelopen en ik ben dan tot aan de oorlog op de boerderij gebleven.
-Genezen zult ge wel geweest zijn, want ge waart ook voetballer, is het niet ?
-Ah, ja, ik speelde toen bij F.C. Winkelstraat, een ploeg die uit acht gezinnen was samengesteld. Een vast terrein hadden we niet, zat er wat sleet op ons veld, dan trokken we een andere wei in…We waren aangesloten bij ‘Het Mechels Verbond’ en bij de derby Winkelstraat-Leest Heide liep ik er een beenbreuk op…en zo was dat voetbalhoofdstuk ook afgeschreven…
-En de oorlog goed doorgekomen Felix ?
-Wel, soldaat was ik in 1936 al, als mitrailleur. Ik werd de oorlog ook alrap gewaar als op de 10e mei 1940 een zeeschip op de vaart in Kapellen-op-den-Bos werd beschoten. ’s Anderendaags moest ik samen met onze Frans optrekken om onze eenheid, het 15e linie te vervoegen. En dat was niet simpel, want ’t heeft dagen geduurd eer we die tenslotte bij Aalst konden terugvinden. Alles bijeen is ’t goed afgelopen, ‘k heb de eerste Duitser gezien in Gistel bij de wapenstilstand.
-En hoe zijt ge nu feitelijk kerkzanger geworden ?
-Wel, vooral in Hoogstraten heb ik Gregoriaans leren zingen. Tijdens de mobilisatie in 1939 lag ik een tijd in Lixhe, tussen Luik en Nederlands Limburg, en daar hadden we een fanfare en een zangkoor opgericht. In die maatschappij was ik ‘grosse-caise slager’ en in dat zangkoor voelde ik me als herboren en weer zanger als in ’t Klein Seminarie.
Op een maandag in juni ’40 fiets ik, pas terug uit de oorlog, naar den Apers aan de brug om meel te bestellen. De mannen van ’t kerkkoor stonden daar aan Dore om te gaan
‘repeteren’ : koster Rheinhard, Bère Huys, Louis Verbruggen, meester Hellemans, Fons Verbruggen, meester Selleslagh, Charel Van Linden…Toen ik in ’t voorbijrijden riep : ‘moet ik komen helpen ?’ kreeg ik nog te horen : ‘waar zoude gij da geleerd hebben ?’
De zondag daarop stond ik op het hoogzaal. Na de Mis vroeg de koster me op zijn Mechels :
‘Wa hedde ga da gelierd ?’ ‘In Hoogstraten’. ‘Hedde ga in Hoogstrate gewest ? Kunde ga alle zondagen kommen ?’
En zo ben ik kerkzanger geworden. Van in 1940 ben ik dat blijven doen. Na meester Selleslagh ben ik dan voorzanger geworden, en ben nu zelf ook een voorzanger aan ’t opleiden en ik
ben ondertussen al aan de 8e koster toe.
-Wat is er sinds toen vooral veranderd ?
-Wel, de vervlaamsing is wel de grootste verandering geweest. Vroeger, voor onze huidige pastoor, was alles Gregoriaans en hadden we iedere week repetitie, nu enkel nog voor de hoogdagen. De Vlaamse mis mag er zijn voor mij maar ik vind dat wat eentonig, een hoogmis moet voor mij gezongen en Latijns zijn. Hoogdagen van de zang zijn die waar de Lauda Sion en Te Deum in komt.
Felix staat op en plaatst een bandje in de cassettespeler, een opgenomen solonummer van hem in de leefkamer ‘Te Deum Laudamus…’ Dat is tegen dat ik het niet meer kan, zegt Felix, en met ‘hoogweerdig’ gaan ze heel de mis opnemen.
Terwijl Felix de cassettespeler afzet, zien we eens rond en we bemerken twee foto’s : één van Kardinaal Daneels met onderschrift : ‘Aan Felix Vanderhasselt…,Kerkzanger vanwege Godfried Daneels – 26/6/1983’ en een mooie foto van de Leestse kerktoren…
Klaar om te hangen, ligt er een mooi versje, tijdens de familieviering voorgedragen door zijn lieve kleinkinderen :
‘Negen kindjes hier te saam
Zijn de trots van uw bestaan
Mogen wij nog vele jaren
Met uw bootje mede varen.’
Negen kleintjes op een rij, met in hun handjes elk een mooie rode roos, die ze dan mochten afgeven aan hun moemoe en vava, nadat ze hun mooi gedichtje hadden voorgedragen, dat door hun ouders zelf was samengesteld…dan hebben wij geen tranen gelachen, maar tranen geweend. De hulde die onze kinderen die dag ons hebben gebracht, was fantastisch, wij danken hen daarvoor, en wij zullen het blijven onthouden, ons hele leven lang, en geloof mij, het was om er koud van te worden.
Achter glas hangt er ook het ‘Huldegedicht’ samengesteld en geschreven door de ‘Pater’ en gezongen door onze kinderen :
‘Wie besloot ‘over veertig’ jaar te trouwen hand in hand ?
En wie bracht er zodoend in hun woning : kinderklank ?
’t Was de ‘Fee’
’t Was Felix met zijn vrouw Clementine.
Beiden brachten de vreugde van ’t leven in ’t gezin.
Ja, wie reed er te paard met de melkkar : ’t allenkant ?
Wie probeerde de zang voor de hoogmis in de stal ?
’t Was de ‘Fee’
Van Felix, met zijn zangers-talent.
En hij zingt nu nog steeds in ons kerkje : ‘Te De-um’ – (Lau-da-mus)
En wie bracht er de pot aan ’t koken, jarenlang ?
Wie bewerkte de was van zovelen, met gezang.
’t Was ‘ons Moe’, Clementin, voor haar kroostrijk gezin.
Zij bezorgde alzo echte vreugde te bestaan.
En wie keert steeds nog door met de borstel huis en gang ?
En wie lust er nog telkens ‘zijn biertje’ na de zang ?
’t Is daarom, ’t is daarom, ons gejubel en zang.
Hij betracht nu met haar ‘Gouden Jaren’
‘Le-ve lang’.
-Felix, waar hebt ge uw Clementine leren kennen ?
-Ongeveer dezelfde mensen als die van ’t zangkoor speelden ook toneel in Rust-Roest. Toen we eens aan ’t repeteren waren bij meester Hellemans, die een piano bezat, was er ook een jong meiske bij die daar voor ’t eerste kwam zingen. Het was geloof ik voor de Filosoof van Hagem. ‘k Heb toen gezegd, maar niet gedacht : ‘dat wordt mijn vrouw, en zo is ’t gebeurd, op 12 december 1945.’
-En hoe gaat het nu in ’t kerkkoor Felix ?
-Ik zou graag wat meer zangers zien, zeker meer mannenstemmen kunnen we gebruiken. Mannen die graag zingen en willen leren beter te zingen. Zelf heb ik veel gezongen, in de kerk, maar ook op ’t straat, op ’t veld, in de stal en in ’t café !
De avond liep ondertussen ten einde, ons interview ook.
Felix vertrouwde ons nog toe dat het hem veel deugd gedaan heeft. ‘Te weten dat ge nog zoveel vrienden hebt’.
Naast de viering in familiekring van 6 december was er ook een receptie door het kerkfabriek de daaropvolgende zondag, gevolgd door een avondlijk feestje voor de vrienden (die ons wisten te vertellen dat Felix en Clementine er verstand van hebben en het een gezellige avond was).
We wensen Felix en Clementine nog het allerbeste ! en tot binnen 5 jaar bij het gouden zangers-jubileum !” (‘DB’)
Felix Van der Hasselt was te Leest geboren op 29 januari 1915 en hij overleed thuis in familiekring op 14 augustus 1994 :
“Hem was gegund een sterk gestel met bovendien een stem die klonk.
“Talenten…en iemand van ’t volk’, voelde zich goed in zulk een vel.
Hij boerde voor den boterham, maar zong bijna zijn leven lang en meestal was het God ter ere.
Hij zong op zondag en bij Requiem; hij zong vooral latijns gezang.
Vereerd met ‘goud’ werd zulke stem.
Zij die achterblijven verloren een mens, een unieke mens. Maar de geest in hem, waardoor hij dacht en sprak en zong en kon beminnen, blijft leven in zijn nabestaanden.
Wie in de geest gelooft, hij leeft, al gaat zijn lijf ten onder.
En wie zo leeft, hij sterft nooit; en dat is : ‘eeuwig’.”
(Uit zijn gedachtenisprentje)
Clementine Selleslagh was te Leest geboren op 29 november 1924 en overleed op 28 februari 2004 in het A.Z. Sint-Augustinus te Wilrijk.
“Moe, levenslustig-, plichtsgetrouw, hardwerkend voor je gezin, altijd tevreden en nooit moe. Zo hebben wij je gekend. Je hebt in al je werk en zorgen zo weinig voor jezelf gevraagd, maar stil je eigen leed verborgen in je moederhart dat zwijgt en draagt.
Een moeder om U tegen te zeggen. Je was een voorbeeld voor ons en zovele anderen, tot op die éne dag, want onze va was niet meer. Je werd ziek, kwam er gedeeltelijk weer bovenop maar…weg was je glimlach, weg was de moed, om nog voor iets te vechten.
We herkenden je niet meer. Gesloten, stil en gelaten, starend door het venster hadden wij geen vat meer op jou. Je werd zo verschrikkelijk moe maar eindelijk kan je rusten, voorgoed.”
(Pakkende woorden uit haar doodsprentje)
Foto’s :
-De ploeg van FC Winkelstraat in 1937 met als vierde van links bovenaan Felix Van Der Hasselt.
-Felix Van Der Hasselt.
-Clementine Selleslagh
|
