Amelie Portael, in 2009 :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Toen mijn man Fons (nvdr : Alfons Hellemans) en ik in 1960 de bakkerij overnamen van Albert Piessens, wisten we niet wat ons te wachten stond. “De bakkerij van de Blekken was overgegaan in handen van de Sussen”, dat ging onmiddellijk rond in het dorp.

Bij Fons waren ze inderdaad Sussen. Al die heisa kreeg nog een staartje want de vaste brooddrager van “Beire” Piessens, Julleke Vloeberghen, weigerde voor ons te rijden.

Hij wilde niet voor “Sussen” werken. Wij zaten direct met een levensgroot probleem.

Onze volgende gast, een jonge Mechelaar, viel serieus tegen en uiteindelijk is Vic Verschuren ons uit de nood komen helpen. Maar dat was ook een Blek en toen is “Maria van Finne” (noot Maria Verschuren)  als een razende furie onze winkel binnengevallen :

“Waarom smijtte gij nen Blek buiten voor nen anderen Blek ?...”

Wist ik veel van Sussen en Blekken, ik kwam van Peulis...

“Nieke Frut”, ook een Blekken-sympathisante, kwam altijd om de asse van onze oven en die zeefde ze dan uit en met al wat bruikbaar was bakte ze haar fritten op het Dorpsplein.

Wij kregen van andere Blekken in de “Root” het verwijt dat de Sussen (wij dus)  putten veroorzaakten aan de achterkant van die huizen en toen hebben we die met onze asse wijselijk gedempt, maar toen deden we Nieke te kort...

Ooit kregen we van Blekken een vraag om patekens te bakken voor het teerfeest van St. Cecilia. Gaarne gedaan. Maar toen Gobien, de bakker uit de Juniorslaan dat vernam begon hij dat ook te doen. Dat jaar zaten de Blekken met een dubbele portie patekens op hun teerfeest...

Ik weet ook nog dat de garde afgesproken had met de ongeduldig wachtende Blekken buiten het gemeentehuis. Van achter het raam in het gemeentehuis trok hij een aantal keer ostentatief aan zijn sigaret, het aantal zetels dat de Blekken hadden veroverd...

Ik heb ooit nog de woning van Nest De Win zien bekogelen met tomaten...”

Emiel Polfliet vertelde in 1977 :

“Ik herinner het mij als was het gisteren, het was in ’52, de dag van de verkiezingen, in de mis van halfzeven en pastoor Coosemans stond op de preekstoel. Plots begon hij over de verkiezing te praten en vroeg tamelijk rechtstreeks niet voor de “Blekken” te stemmen. Toen is mijn grootmoeder (Colette Van Praet-De Prins)            verontwaardigd rechtgesprongen en heeft letterlijk gevraagd : “Mijnheer Pastoor, zijn wij dan geen kristelijke mensen ?”     

Waarop de pastoor het antwoord schuldig bleef en hij verliet de kansel en zette de mis verder alsof er niets was gebeurd. Nog even was er spanning in de kerk toen mijn grootmoeder ter communie ging. Heel de kerk keek ademloos toe, maar de pastoor behandelde haar net zoals

de andere communicerenden en legde de H. Hostie op haar tong.

Onmiddellijk na die mis staken enkele “Blekken” spontaan de koppen bij elkaar en verzamelden in een mum van tijd enkele tientallen muzikanten van hun fanfare  St.-Cecilia. Die zijn dan dezelfde dag uit dankbaarheid bij mijn grootmoeder  thuis, in de Alemstraat, een serenade gaan spelen.”

Stan Gobien  daarover in zijn boek “Leest in Feest” :

“Op zondag 12 oktober 1952, de dag van der verkiezingen, deed er zich een incident voor dat een grote weerklank kreeg en niet alleen in Leest. Een van de twistpunten was de herstelling van het dak van de kerk geweest. De pastoor, toen Z.E.H.Coosemans, had zich moeten uitsloven en smeken om het dak hersteld te krijgen. Eerst wou de Kerkfabriek van Leest tussenkomen voor 75.000 frank maar die zag daar van af en uiteindelijk moest de gemeente opdraaien voor het totale bedrag. De pastoor kon het vermoedelijk niet langer verdragen dat de Blekken nu rondbazuinden dat zij prima hadden gezorgd voor de herstelling van het dak van de kerk. In de vroegmis tijdens de preek vloog hij uit naar de kandidaten op de lijst van St.-Cecilia en hij noemde de kandidaten van de “Ware Leestenaar”, “ware leugenaars”. In die tijd waren de meeste Leestenaars trouwe kerkgangers en deze uitspraak vanaf de preekstoel viel niet in goede aarde bij de Blekken. De mannen zaten bleek van woede hun kwaadheid te verbijten, maar ze bleven als versteend zitten. Slechts één vrouw, in Leest “Peit Klet” genoemd, de moeder van Nante De Prins, stond recht en onderbrak de pastoor. Ze zei dat de pastoor het recht niet had haar zoon, die op de lijst van de Blekken stond, een leugenaar te noemen. De pastoor was een ogenblik verbouwereerd maar dat was genoeg om een hele chaos te ontketenen in de kerk. De mannen die daar een paar ogenblikken geleden stilletjes en met schrik op hun stoel zaten, wisten maar al te goed wat er ging gebeuren  als ze niet handelden. Ook zij stonden recht en begonnen hardop te protesteren. De aanhang van de Blekken deed mee en ook de neutrale kerkgangers vonden het ongehoord wat de pastoor zei. De Sussen daarentegen waren het met de pastoor eens en er ontstond een echt tumult.  Waarschijnlijk zag de pastoor in dat hij de zaak niet meer baas kon. Hij stopte zijn preek. Een groot aantal Blekken verliet uit protest de kerk. Ze gingen niet naar huis maar verwittigden onmiddellijk alle medestanders. Velen onder hen gingen de volgende missen bijwonen. Naar verluidt hadden heel wat Blekken aardappelen op zak gestoken en hadden ze afgesproken deze naar de preekstoel te gooien indien de pastoor deze netelige kwestie nog ter sprake durfde te brengen. De pastoor zweeg in de volgende missen in alle talen over het maar langzaam hersteld dak van de kerk…

Pastoor Coosemans moest ook zijn stem gaan uitbrengen en deed dat na de hoogmis. Heel wat Blekken stonden hem op te wachten. Bij zijn tocht naar de gemeenteschool waar de verkiezing werd georganiseerd, werd hij gehoond en beschimpt. Vanaf toen werd hij door de Blekken beschouwd als een Sus…

Na de verkiezingen is hij zijn verontschuldigingen gaan aanbieden bij de kopmannen van de Blekken. Hij verklaarde dat hij zich het hoofd op hol had laten brengen door de pamfletten van de Sussen en dat hij het niet zag zitten dat er ooit ‘socialisten’ in het Leestse gemeentebestuur zouden zetelen. Later heeft hij zich niet meer gemengd in de dorpspolitieke strijd.”