1975 – Donderdag 1, vrijdag 2 en zaterdag 3 mei :

CECILIAFEESTEN met Europees Kampioenschap voor Brass Bands te Leest

De inzet van deze feesten, die plaatshadden in een reuzentent in de Kouter, werd gegeven op donderdag 1 mei met de DOLLE NACHT.

De Nederlandse succesgroep ‘The Rockets’ trad op samen met Peter West en orkest.

Inkom 100 frank (80 frank in voorverkoop).

Op vrijdag 2 mei werd er overgestapt naar de GEKKE NACHT . Een avond met vijf vedetten : het bekende komisch duo Gaston Berghmans-Leo Martin, animator Carlo Bertels, Ann Desender (bekend als winnares van ‘Ontdek de Ster’) met orkest en de Nederlandse popgroep ‘Bien Servi’ met Raymond van het Groenewoud.

De daaropvolgende zaterdag besloot men met de PLEZANTE NACHT ,met de bekende BRT-presentator Jos Baudewijn, met zangeres Ingriani en haar orkest en als ‘clou’ van de avond ‘The Strangers’, de vier Antwerpse spuiters.

Stan Gobien schreef daarover het volgende :

“In 1975 kregen de Ceciliafeesten een ander uitzicht. Omdat de bal- en showavonden zo goed waren meegevallen, werd gehoopt dat de feesttent de

eerste drie dagen van mei zou vollopen. Een heel pak vedetten en pseudo-vedetten was geprogrammeerd : The Rockets of het orkest van Peter

Koelewijn, een zekere Peter West, Leo Martin en Gaston Berghmans, Anneke Desender, Raymond van ’t Groenewoud, Ingriani en nog eens een keer De

Strangers. Jos Baudewijn, de bekende BRT2-producer was een van de presentatoren die tijdens deze ontspanningsavonden optrad.

In een van zijn bekende liedjes zingt Raymond van ’t Groenewoud : ‘Ik heb zalen doen vollopen, ik heb zalen doen leeglopen…’ Naar verluidt heeft de zanger

voor het laatste deel van deze tekstregel voroal inspiratie opgedaan in de feesttent te Leest in 1975. Maar ruim een jaar later wordt hij een enorme

publiekstrekker en onbetaalbaar voor St.-Cecilia Leest…”

Het allereerste ‘Europees Kampioenschap voor brassband vond plaats in Leest

“Op de Ceciliafeesten 1975 werd het eerste Europees Kampioenschap voor Brassbands georganiseerd. Omdat deze orkestvorm op het vasteland, vooral in Nederland en Vlaanderen, ondertussen vrij bekend was geworden, werd besloten een muziekwedstrijd te organiseren waaraan uitsluitend brassbands konden deelnemen.

Stan Gobien had in 1974 voldoende internationale contacten opgebouwd zodat een wedstrijd tot de mogelijkheden behoorde. Het werd vooral op muzikaal gebied een succes en de brassbandbeweging in Vlaanderen kwam door deze muziekwedstrijd in een stroomversnelling.

Een paar maanden na afloop van de Ceciliafeesten ’75 kon een dertigtal leerling-muzikanten worden ingeschreven. Omdat er met plezier werd teruggedacht aan de show- en

drumbandwedstrijd van ’74 besloot de fanfare te starten met een trommelkorps. Voor de opleiding van deze jongeren zou niemand minder dan Jean-Piet Leveugle zorgen.

De meisjes en jongens kregen eveneens lessen notenleer en velen onder hen zouden later naar de muziekacademie of naar het conservatorium gaan.

Na ruim twee jaar, op 2 december 1975, liepen de wegen van dirigent Frans Dierickx en St.-Cecilia Leest uit elkaar. Het ongenoegen bij sommige bestuursleden was al beginnen groeien na de concertwedstrijd van 11 mei te Tisselt, waar 85% en een eerste prijs met grote onderscheiding werd behaald. Gezien de omstandigheden, slechts één week na de organisatie van de Ceciliafeesten, was dit echter niet zo’n slecht resultaat. De sfeer werd nadien negatief beïnvloed omdat sommige Cecilianen langs de neus weg opperden dat de jeugdfanfare beter misiceerde dan de grote fanfare…

Net als bij de vorige dirigentenwisseling had deze evenzeer consequenties voor de samenstelling van de fanfare. Weer verlieten er muzikanten St.-Cecilia Leest om het elders te proberen. Het bestuur drong bij Rik De Bruyn aan om terug de dirigeerstok in handen te nemen. Veeleer met enige tegenzin nam hij de opdracht aan. Hij besefde dat hij nog nuttig werk kon verrichten door op zijn gekende manier te werken aan de eensgezindheid bij de muzikanten. Ook deze keer lukte het. De beroering en de deining na de dirigentenwissel ging stilaan over in rust en vernieuwde eendracht.

Op 1 september 1976 werd Jan-Piet Leveugle dirigent…” (zie verder 1976 – 1 september)

In De Band van juni 1975 vonden we ook een definitie van een Brassband :

“Brass-Bands zijn volksmuziekverenigingen die noch fanfare, noch harmonie zijn. De samenstelling bestaat uit een groep koperblazers met een gewone bezetting van ongeveer 30 muzikanten. Samengesteld uit 5 eerste cornetten, een repianocornet, een bugel, 2 tweede en 2 derde cornetten, 3 althoorns, 2 baritonhoorns, 2 tuba’s, 3 trombonen, 2 es-bassen, 2 bes-bassen en tot 4 slagwerkers. Dit alles geeft een typische klankkleur, de ‘brass-sound’. “

05-07-2012 om 09:21 geschreven door Marcel Van Hoof

Wilfried Hellemans over Sint-Cornelis (Korneel) en zijn begankenis :

“Ook deze heilige is geen parochiepatroon maar al sinds halfweg de negentiende eeuw is hem in Leest de opmerkelijkste verering toebedeeld. Hij kreeg er een beeld, een begankenis op Tweede Paasdag en een altaar in de zuidelijke zijbeuk.

Sint-Cornelis of Korneel (°?, +253), bisschop en eenentwintigste paus (251-253), stierf in ballingschap te Civita Vecchia (Italië).

Zoals elders werd (en wordt) hij in Leest aanroepen tegen de ‘stuipen, de vallende ziekte, de lammigheden en geraaktheden’ of tegen de ‘stuipen, jichtigheden en  vallende ziekten’.

In een anoniem negentiende-eeuws brochuurtje wordt zijn litanie zo aangekondigd : ‘Litanie ter eere van den Heiligen Paus en Martelaar Cornelius. Bijzonderen Patroon tegen de Stuipen, Jichtigheden en vallende ziekten; wiens H. Relikwieën met grooten toeloop en devotie geëerd worden, en wiens bijstand vuriglijk aanroepen wordt in de parochiale kerk van den H. Nicolaus te Leest.’

Zijn in Leest vereerde beeld, gemaakt door de Mechelse beeldhouwer P.J.Tambuyser en gepolychromeerd door Loos, werd aangekocht in 1840. De heilige draagt boven zijn albe een cingel, een stool en koormantel; hij wordt voorgesteld als paus met staf in de rechterhand en een tiara op het hoofd. In zijn linkerhand houdt hij een hoorn.

Het broederschap van de heilige kwam er twintig jaar later onder pastoor A. Joris.

Tien jaar later, in 1870, werd het nieuwe altaar geplaatst. Op deze creatie van de gebroeders Vijt uit Niel staan fragmenten uit het leven van de heilige en ook de zegening met de relikwie wordt er voorgesteld zoals die in Leest nog steeds gebeurt. Dat dit altaar er dat van St-Niklaas ‘verstootte’ zegt veel.

Zijn jaarlijkse begankenis op Tweede Paasdag begon een honderdvijftig jaar geleden. In 1855 bestond ze zeker : op 13 juni 1855 verleent aartsbisschop Engelbertus kardinaal Sterckx ’40 dagen Aflaat aan alle Christen Geloovigen, die met devotie zullen lezen de (…) Litanie ter eere van den voorschreven Heiligen Cornelius’. Dat staat te lezen in het eerder genoemde brochuurtje.

Ca. 1900 en mogelijk al eerder waren de ‘goddelijke diensten’ op paasmaandag te 6, 7, 8 en 9 uur. De ‘plechtige Hoogmis’ was om 10 uur en het lof om 15 uur. ‘Na de Goddelijke diensten vereering der kostbare relikwie van den H. Cornelius.’

Is er sedertdien veel veranderd ? Wel, al meer dan een halve eeuw verloopt de begankenis –naar eigen getuigenis- als volgt.

Van paasmaandag tot Beloken Pasen staat het met bloemen en kaarsen versierde beeld van de heilige net voor het midden van het kerkschip binnen een stevige houten afsluiting (met deurtje) op zijn voetstuk. Op paasmaandag zelf ordende tot voor twintig jaar een houten, hoog en doorzichtig staketsel voor de kerkpoort het vlot binnen-en buitengaan van de kerk.

Nog steeds wonen een respectabel aantal bedevaarders de eucharistie bij. Onder pastoor F. Beuckelaers (1911-1946) waren die te 6, 7, 8, 9 en 10 uur; onder zijn opvolger J.B. Coosemans (1946-1966) om 6, 7, 8, 9 en 10 uur plus de hoogmis om 11 uur. Veel jaren werd die laatste opgedragen door Leestenaar pater K. Emmeregs, alias Sinjoorke. Een plechtig lof met kinderzegen was er op paasmaandag en op Beloken Pasen om 15 uur. Dat alles stond én in de krant én in zwarte en rode inkt op witte affiches. Later verminderde natuurlijk het aantal vieringen : in 1985 bv. vonden ze plaats om 8, 9, 10 en 11 uur en in 2001 nog om 9, 10 en 11 uur en in 2007 om 10 en 11 uur. Voor de plechtige en muzikaal goed verzorgde eucharistieviering om 10 uur zat (en zit) de kerk goed vol. Een plechtig ‘lof met kinderzegen’ bleef behouden op Tweede paasdag om 15 uur.

Voor en na de eucharistie en het lof staan de bedevaarders omheen de afsluiting, kussen de relikwie die de rondgaande priester hun aanbiedt en gooien offergeld op de vloer binnen de omheining. Daarna kan men driemaal biddend rond het beeld en/of rond de kerk stappen. Wat een beperkte groep bedevaarders nog altijd doet.

Blijkbaar ‘beeweegden’ sommige mensen af en toe ook in de loop van het jaar. Ze ‘gaan op de pastorij vragen welke boete ze moeten onderhouden. Er wordt dan een boete opgelegd naargelang ieders devotie.’

Maar ze zijn nog meer blijken van verering.

Zo liet pastoor Beuckelaers door E. Steyaert in 1924 een glasraam plaatsen op het koor met deze voor Leest belangrijke heilige. Het werd aangebracht langs de epistelkant tegenover dat van Sint-Niklaas.

Behalve affiches (minstens twee verschillende) bestaan er ook drie soorten medailles, geslagen op last van de broederschap en/of de kerkfabriek : de kleinste is een zilveren en de twee andere zijn in nikkel.

Eénmalig werd een prentje uitgegeven : ‘Een steentje voor het Parochiehuis van Leest’ met vooraan het beeld van de heilige. Achteraan stond een gebed en informatie over het broederschap. Het was gedrukt in bruine inkt en kostte vijf frank.

Het Davidsfonds gaf in 1975 een sepiakleurig vaantje uit, het eerste en tot nog toe enige. Voor 20 frank ontving men een unieke lino van kunstenaar G. Herregods.

Vijftien jaar later kon men witte kaarsen kopen met een Korneeltekening erop van weer G. Herregods met de tekst : ‘150 j./Begankenis/ h. Cornelius/ 1840 – Leest 1990’.

Dat het Davidsfonds in 1990 een Korneelbier en het ‘Posse-Leest-Comité in 2001 een witte vaan met een voorstelling van de heilige verkocht, mag aanvullend vermeld worden : het bewijst de populariteit van de heilige in het dorp.

Wat in dit boek uiteraard niet besproken wordt is het kermis- en jaarmarktgebeuren. Vooral dit laatste is, onder impuls van de VZW ‘Posse Leest’, uitgegroeid tot een fenomeen waar een massa volk op afkomt. Waar de jaarmarkt tot 1990 rond 13.00 uur afgelopen was en op sterven na dood was, duurt ze sinds 1992 een volle dag en bestrijkt het hele centrum. Op paasmaandagen met zonnig en warm weer kwamen de jongste jaren vijfentwintig à dertigduizend mensen –in 2007 sprak men van veertigduizend- naar Leest-Dorp. ‘Posse Leest’ haalt dan ook jaarlijks de media, tot en met het regionale T.V.-station voor Mechelen-Turnhout (RTV).

Het broederschap van de heilige Cornelius (1860)

Oprichter was pastoor Joris (1854-1864). In het parochiearchief berust een dun schoolschrift waarop geschreven staat ‘Broederschap van den Heiligen Cornelius in de Parochiale Kerk van den H. Nocolaus te Leest’. De eerste persoon werd erin genoteerd in 1860. Tot voor kort liet nog haast jaarlijks een enkel iemand zich inschrijven in het broederschap.

Uiterst zelden werd dit broederschap door de deken opgeschreven en voor het eerst na meer dan vijftig jaar (1913). Van dan af (tot 1931) wel meer en geregeld met het ledenaantal. Zo telde het in 1918 vijfhonderddertig leden, aantal dat zachtjes steeg tot vijfhonderdvierennegentig (in 1927).

Op het prentje (zie afbeelding) met het Leestse Corneliusbeeld, verkocht (in 1950) om de bouw te steunen van de Leestse parochiezaal, staat :  ‘Inschrijving in de Broederschap van de sakristij. Jaarlijkse bijdrage 5 fr. Talrijke Missen worden opgedragen tot de inzichten van de leden’. En nog een verwijzing naar de concrete verering van de heilige in Leest.”

(‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, 2009, Wilfried Hellemans) 

Afbeeldingen :

-De Gotische kevie waarin dieren werden geofferd.

-Het prentje uit 1950.

04-07-2012 om 07:02 geschreven door Marcel Van Hoof

1975 -  31 maart : Tweede Paasdag – Het Davidsfonds pakte uit met een tentoonstelling met als thema “Leest.” In het maandblad van Milac was voordien een oproep verschenen om memorabilia :

“Misschien had u er totaal niet aan gedacht. Doch, in de loop van het jaar 1925 werden te Leest de eerste stenen gelegd voor een plaatselijke Davidsonderafdeling. Ook al zijn de prestaties van deze vereniging op het ogenblik erg gering, tot voor wereldoorlog twee was Davidsfonds Leest één der meest bloeiende verenigingen in de gemeente.

Herinneren we gewoon aan de formidabele 11 juli vieringen die in onze gemeente plaats hadden.

Ondertussen willen we u voorbereiden op de jaarlijkse tentoonstelling op tweede paasdag, die naar we hopen het reusachtige succes van verleden jaar nog zal overschrijden. Als onderwerp kreeg deze zesde paasmaandag tentoonstelling mee : ‘EEN LAATSTE KEER LEEST !!’

Inderdaad in de loop van dit jaar of begin volgend jaar zal Leest als gemeente ophouden te bestaan. Hieraan willen de bestuursleden van uw Davidsfondsafdeling ruchtbaarheid geven.

Doch, voor de zesde keer, vragen wij u medewerking. Wij zoeken: foto’s, afbeeldingen, platen, oude voorwerpen, kortom van alles dat met Leest verband houdt.

Wij zoeken merkwaardige feiten, verhaaltjes van Leest en allerlei merkwaardigheden waaraan wij kunnen bouwen.

Wist u b.v. dat in 1907 Leest 51 café’s kende en nu nog 10 ?  Zou het niet aangenaam zijn van elk van deze zaken foto’s of aandenkens te zien.

Doch, voor de zoveelste  maal moeten wij het herhalen, wij vragen uw medewerking. Wij zijn ervan overtuigd dat deze oude zaken voor u een grote waarde hebben en je ze niet graag zou kwijtgeraken bij een tentoonstelling, daarom garandeert het Davidsfonds u een speciale verzekering voor al wat u in hun handen, voor 1 dag, geeft.

En, wees niet egoïstisch, iedereen ziet graag zijn eigen op iets oud eens terug. Mogen wij er dus op rekenen dat u, die bepaalde merkwaardige zaken over Leest weet, of in uw bezit hebt, contact opneemt met de bestuursleden van het Davidsfonds.

Wij danken u bij voorbaat en beloven u, met uw hulp, een beeld van wat Leest voor ons betekende.

      Verbruggen Tom, Soors Karel, Mollemans Martin.”

In de 1^ste jaargang van ‘het Vaartland’ (1975) publiceerde Jos De Keersmaecker “Paasmaandag te Leest – Volksdevotie tot de H. Cornelius.”

“Eén van de populairste heiligen in het Vlaamse land is wel de H. Cornelius, paus en martelaar. Hij werd afgebeeld met een staf in de ene en een koehoorn in de andere hand. Hij is één der vier Maarschalken, beschermheilige en noodpatroon tegen koorts, kinkhoest, draaiïngen in het hoofd, verlamming, cholera, en het hele gamma van demonische ziekten, zowel van mens als dier.

‘H. Cornelius, paus ende martelaer, bidt voor ons, besondere patroon teghen de stuypen, alle vallende sieckten, draeyinghen van hoofde en gevaerlyck vaeren en meer andere diergelycke sieckten en plaeghen soo menschen als van beesten’, zegt het bedevaartvaantje van Doel.

K. van Nyen ‘H. Cornelius, een volksheilige in ’t Vlaamse land’, vermeldt 99 begankenisplaatsen. Het zijn ze echter nog niet allemaal. Wie bedenkt hoe groot en geducht in vroeger tijden deze kwalen waren –de kindersterften schrikwekkend hoog, toen er nog geen medische wetenschap kon tegenovergesteld worden- en de dood daarom meestal als fatale afloop had, verklaart maar al te wel de grote verspreiding van al die devotieplaatsen en toevluchtsoorden tot Sint Cornelius.

‘Comt tot Cornelius al met een vast betrouwen

Hier is medecyn voor kinders, mans en vrouwen.

Ook alle soort van vee dat ergens is besmet

Wordt door Cornelis, door kracht van syn gebet

door ’t hoogste Majesteyt bevrijd ofte genesen.

Hoopt en betrouwt in hem : hy sal u trooster wesen.’

Reeds van in de 12^e eeuw vindt men ten onzent sporen van de devotie tot St. Cornelius en dan vnl. te Ninove. Dat blijkt uit een verklaring van Nicolaus, bisschop van Kamerijk in 1139. De relieken zijn van uit Rome overgebracht naar Lyon, Compiègne (in 857) en Cornelimünster op de Inde bij Aken. Deze abdij werd het grote uitstralingscentrum dezer verering en waar met bijzondere zorg ook de drinkhoorn van de heilige bewaard werd en waaruit destijds de bedevaarders gewijd water konden drinken. Volgens Mathias Zender zou Ninove en Ronse het vertrekpunt van de Corneliusviering in Vlaanderen zijn geweest. Er bestond ook een Liber Miraculorium S. Cornelii Ninivensis, een mirakelboek. Het is bekend dat de abdij van Cornelimünster hier in Brabant en Vlaanderen belangrijke keizerlijke domeinen bezat, o.a. te Nijvel, Puurs en vnl. Ronse. Volgens de Acta Sanctorum van de Bollandisten schonk zij aan het Kapittel van Ronse een deel der relikwieën van de H. Cornelius. Het is tijdens de tocht met die relikwieën voorbij Ninove dat de Norbertijnen aldaar enkele daarvan bekwamen.

Het bezit van relikwieën was de eerste vereiste voor het ontstaan en de bloei van bedevaarten. Het was ook een lucratieve bron van inkomsten. Een echte handel werd er gedurende de Middeleeuwen in gedreven –zelfs hardhandige strijd werd er voor geleverd. Relikwieën werden ook verhuurd. Zo werd het relikwieschrijn van Ninove tot in het land van Waas processiegewijs gedragen.

Van hieruit verspreidde zich de cultus door heel Vlaanderen, vooral in de parochies die van de abdij afhingen.

Eigenaardige gebruiken kenmerkten de begankenissen tot de H. Cornelius : de tempelslaap (incubatio). Zelfs reeds gekend bij de oude volken. Het opwegen van het eigen lichaamsgewicht in graan, was en vlas, dat moest bijeengebedeld zijn. Dit berust op de primitieve opvattingen dat aan gevonden, gebedelde of gestolen voorwerpen, bijzondere kracht wordt toegeschreven. ‘Soe wat menschen die besmet zijn met Sente Cornelis sieckte, sy moeten hem lieden weghen ende gheven alzoe vele Coorens als sy swaer weghen met wasse, vlasse, goud ende seluere’. Alzo te Ninove, Lier, Aalter, Adinkerke. Zoals dit ook nog elders gebeurde te Brugge voor St. Godelieve ; te Geel bij Sinte Dymfna eveneens was voorgeschreven. De overal voorkomende geplogenheid –ook te LEEST- van het offer van dieren, als konijnen, duiven, kippen, of van vlas en graan, vindt wel zijn oorsprong in de middeleeuwen, toen de cynzen en offers in ‘natura’ betaald of opgedragen werden. Geld was in die tijd schaars en praktisch niet in omloop bij de gewone man. Het paste in dat agrarisch domaniale stelsel.  Ook het vroegere volksgeloof dat stuipen en vallende ziekten aan toverij of aan duivelse machten toeschreef, verklaart het oeroude offer van een ‘Zwarte hen’, het gewone duivelsoffer.

Elders nog kent men de ‘pelgrimshen’ –de geofferde hen die terug mee naar huis genomen wordt- en de ziekten van het hof zal weren. Men kent nog verder ‘het levende hert’.

In de meeste begankenisplaatsen heerste nog tot voor korte tijd het volksgebruik en het offeren van dieren.

Devotie en begankenis tot Sint Cornelius te Leest

In Klein-Brabant en het vaartland waren vooral Leest en Sint Amands bekend als de bijzonderste begankenissen tot Sint Cornelius. Buiten de ‘seskens’ waren deze plaatsen in het bijzonder bekend voor ‘vallende ziekte’. Kleine beewegen, maar minder bekend waren ook : Eikevliet, Ruisbroek, Mechelen, Hellegat.

Evenals te Diegem werd te Leest de H. Cornelius bijzonder aangeroepen tegen de stuipen en de vallende ziekte. De 2^de Paasdag is de grote begankenisdag. Vanaf 5 uur ’s morgens stroomde het volk reeds toe. De Hoogmis is om 10 uur. Eerst gaat men bidden voor het beeld van de heilige – dat bij die gelegenheid midden in de kerk ter verering opgesteld wordt.

Zoals op vele andere plaatsen deed men hierna drie maal al biddend de ommegang rond de kerk, dan driemaal rond het kerkhof. Daarna ging men te zegenen in de kerk. Rond het beeld stond er een ijzeren grille. Binnenin bevond zich de pastoor en die bood de relikwie ter verering aan. Het volk werpt de blauwe briefjes binnen in de afsluiting en deed zelfs de nikkeltjes boven het hoofd van de priester rinkelen.  Ex-voto’s werden niet geofferd, wel levende kippen en duiven, evenals varkenskoppen en hespen. Gedurende de hoogmis werden de offergiften achteraan in ’t gestoelte van de kerkmeesters geplaatst : de dieren in de houten kevie, die nog te zien is.

Op 2^de Paasdag 1935 werden slechts 2 kiekens en een koppel duiven geofferd, vertelt J. Geussens. Na de mis bracht de koster de geofferde kippen en duiven buiten het kerkportaal en vroeg : ‘Zijn er nog liefhebbers voor den offer ?’ Een boer gaf 5 fr., kreeg de kip of de duif even in de hand en gaf ze terug. Hij offerde op die manier.  En vijf boeren offerden op dezelfde wijze achtereenvolgens dezelfde kip tot dat de boer die ze eerst geofferd had, er 20 fr. voor bood  en de kip terug mee naar huis nam, waar ze, zoals hij later vertelde al de andere tegen de kwaal moest vrijwaren. Al drie jaar offerde hij dezelfde kip.

Een zeer oud en merkwaardig gebruik dat nog in onze kinderjaren bestond was het volgende. Kreeg een kind de stuipen, dan liep men, terwijl de kleine in een bad gestoken werd (gewoonlijk de marmit), en zijn voetjes vol mosterd omwikkeld, vliegensvlug naar een beroepsbedevaardster, die daarvoor bekend stond. Bij ons was dat o.a. Mie van Leires. Men huurde er langs de straat of in de dorpsschool negen kleine jongens die de beeweg moesten  meemaken (er waren ook 9 soorten seskens). In de school zaten er in die tijd soms wel veertig en meer in één klas, daarom was men wel eens content er van enkele af te zijn, en men merkte dat zo niet. Onder geleide van het vrouwmens trok de bende op –in de zomer gewoonlijk barvoets. Wellicht berustte deze geplogenheid op de opvatting dat er van onschuldige kinderen een grotere heilkracht uitgaat dan van volwassenen. Bij de terugkeer kregen de kleine mannen dan gewoonlijk een paar koperen centen. Boeten en beloften doen, behoorden eveneens tot een der geplogenheden. Met Paasmaandag eveneens begint de novene en kan men speciaal gewijd water bekomen.

Over de oorsprong in de oudheid van de Cornelius-devotie te Leest hebben we weinig bijzonderheden. Wel vonden we op de pastorij nog een resterend exemplaar van de ‘Litanie ter eere van den Heiligen Paus en Martelaar Cornelius, bijzonderen patroon tegen de stuipen, jichtigheden en vallende ziekte, wiens H. Relikwieën met grooten toeloop en devotie geeërd worden en wiens bijstand vuriglijk aanroepen wordt in de parochiale kerk van de H. Nicolaus te Leest.’

‘Tot troost van degene die aan de stuipen zijn onderworpen en bevangen met lammigheid of vallende ziekte en voor eeneigelijk om door de voorspraak van den Heiligen Cornelius geholpen en behoed te worden.’

Het stuk is van 13 Junius 1855, goedgekeurd en aanbevolen en met 40 dagen aflaat begunstigd door de Kardinaal-Aartsbisschop van Mechelen. Het spreekt vanzelf echter dat die devotie en de toeloop heel wat ouder is. Dat de toeloop tijdens de jaarlijkse begankenis de 2^de Paasdag inderdaad zeer groot was, blijkt uit een brief van 21 maart 1905 van een jaarlijkse Mechelse bedevaarder. Hij heeft het nl. over die grote toeloop van gelovigen, die problemen schiep voor het drukke verkeer op de dorpsplaats. Maar vooral aan de ingang van de kerk, die te nauw was om die massa ineens door te laten in het begin of bij het eindigen der goddelijke diensten. Er moet daar telkens zulk ‘onmenschelyk’ gedrang geheerst hebben, dat er ongelukken moesten van komen. Het was evenmin stichtend met het ‘geschreeuw der kinderen en gehuil van groote menschen, ja zelfs grove woorden en verwenschingen, welke niet stichtend zijn in het portaal eener kerk’.

De volksbeewegen met hun begankenissen, met hun tradities en gebruiken waren eens een stuk kleurrijk en onvervalst volksleven en een kapitaal element in onze cultuurgeschiedenis. En het volksgeloof dat wortelt in eeuwenoude tradities –een bron om de ware volkspsyche te leren kennen. Het traditionele volksgeloof is een van de belangrijkste elementen van de volksmentaliteit en de volksbedevaarten voor ziekten van mens en dier, één van de meest karakteristieke uitingen van het volksgeloof in ons land, zegt M. de Meyer.

Vele begankenissen, bedevaarten en beewegen zijn te niet gegaan omdat ‘het lijdend voorwerp verdwenen is, en het onderwijs de mens ontwikkeld heeft’. Er is een uitgebouwde medische voorziening. Er is ook het teloorgaan van de algemene godsdienstzin en vele geestelijken hebben geen oog meer voor deze devote volkspraktijken. De tijden liggen nu anders, besloten gemeenschappen –zowel socio- als religocultureel zijn in volle afbouw. Het past ook niet meer in het kerkelijk cultus-patroon sinds Vaticanum II, die een Beeldenstorm heeft teweeggebracht waar de Geuzentijd slechts kinderspel bij was. Een onvervangbaar cultuurpatrimonium is verkwanseld, soms voor een bord linzensoep, en jammerlijk teloor gegaan. Zovele kleinodiën van veldkapellekens –die spijts afbraakwoede en rampspoedige tijden nog zo talrijk het sacraal landschap sieren- en waaromheen eeuwen van rust en vrede wieroken, leiden een verkommerd en vereenzaamd bestaan.

Doch de impuls tot de bedevaarten, zegt Prof. De Keyser, komt uit de diepten van de algemene menselijke geest. En zoals het ook in de aard ligt van het Vlaamse volk en de beewegen niet alleen vergezeld zijn van boeten, maar ook van feesten en plezier ; nu ook is het toerisme ingeschakeld, ziet men vele van die vroegere begankenissen herleven. We noemen slechts Beerse, Edegem, Aalter, enz. Alle St. Corneliusbegankenissen met de aloude geplogenheid van het dierenoffer, en het openbaar bij opbod verkopen dezer dieren en andere offeranden.

Het is in die zin dat het Vaartland met enkele enthousiaste lieden van Leest het initiatief genomen heeft om de gekende St. Corneliusviering met zijn religo-volksgeplogenheden terug nieuw leven in te blazen.

Inderdaad op 2^de Paasdag gaat Leest weer zijn Cornelius vieren. De kiekens, duiven en konijnen en varkenskoppen zullen terug in de oude kevie van de kerk kunnen geofferd worden. Het beeld van de heilige zal terug al monkelend zijn ereplaats krijgen. Er zal weerom grote toeloop zijn tijdens de Hoogmis om 10 uur.

Bovendien wordt een tentoonstelling gepland over de geschiedenis en de iconografie der gemeente ‘een spieghel van Leest in ’t verleden’, alsmede een uitbeelding van de devotie tot St. Cornelius.

Tot slot wordt een St.-Corneliusbedevaartvaantje ontworpen, dat zal te verkrijgen zijn.”

Afbeeldingen :

-Ongedateerde affiche van ‘Posse Leest’.

-De Heilige Cornelius.  

04-07-2012 om 06:56 geschreven door Marcel Van Hoof

1975 – 1 februari 1975 : Overlijden van oud-burgemeester Miel Verschueren.

            “De Band” publiceerde in maart een “In Memoriam” :

            “Een goed en geliefd mens ging heen !

            De mare van zijn overlijden op 1 februari l.l., één dag voor zijn geboortedag,

            deed zich als een donderslag gevoelen.

            Daags tevoren bracht hij nog door in familiekring, om in dezelfde nacht, rustig en

            kalm, in den Heer te ontslapen.

            Een dienstvaardig mens was de gemeente Leest ontvallen.

            Hoevelen hebben geen beroep gedaan op hem ; immers stond hij volledig ter

            beschikking van iedereen, en hoevelen werden er niet geholpen ?

            Dienstvaardigheid aanzag hij als de grootste plicht !

            Het werd een grandioze uitvaart , een overtalrijke menigte had er aan gehouden

            hem ter kerke te vergezellen.

            Onder treurmarsen, uitgevoerd door de Koninklijke Fanfare St.-Cecilia, waaraan

            hij gans zijn leven had gewijd, trok de droevige stoet langs de Leestse straten ter

            kerke toe waar de schoolkinderen een haag vormden en meewarig toekeken.

            Bij de intrede van de Sint Nikolaaskerk werd door het zangkoor de Intredezang

            aangeheven...(...)

            Alvorens het huis Gods te verlaten werd door de heer Polspoel, eerste schepen,

            namens de gemeente, en door een afgevaardigde van de Kon.Fanfare St.-Cecilia

            een afscheidswoord gesproken waarin de mens, van wijlen Emiel Verschueren,

            werd belicht. Dit gebeurde mits de toestemming van Z.E.H.Pastoor.

            Bij het verlaten van de kerk werd het TEN PARADIJZE gezongen.

            Op de dodenakker namen de muzikanten en omstaanders afscheid.

            EEN GOED EN GELIEFD MENS GING HEEN!”

1975 – 4 februari : Herbergierster bedreigt

            In de late avond van 4 februari werd Anny Bruylants, Dorpstraat 1, in haar

            herberg bedreigt door een man uit Kapellen-op-den-Bos die zij kende als

            zekere C. Op een bepaald  ogenblik toonde de man een pistool in zijn

            binnenzak. Uit schrik voor gebeurlijke wraaknemingen weigerde ze aangifte

            te doen. Veldwachter Van Hoof kwam er achter dat de man in zijn woonplaats

            zeer ongunstig bekend stond en in staat geacht werd het pistool te gebruiken.

            De garde verwittigde de B.O.B. van Vilvoorde. (VVH)

1975 – 22 maart : Voetbal – Vevoc tegen Pluto op terrein vv leest

            23 maart : idem wedstrijd tegen KLJ Liezele

            29 maart veteranen vevoc tegen veteranen vv leestc

1975 – 11 maart : KVLV – Reisje naar Brussel

            46 KVLV-vrouwen van Leest, Hombeek en Heffen bezochten onze hoofdstad.

1975 – Zaterdag 22 maart : Rudy Van Hoof won nieuwelingenwedstrijd te Leest

Een kille regen maakte de wedstrijd hard en onder de 44 deelnemers waren er twee Leestenaars : Jan Geerts en Rudy Van Hoof.

Voor Van Hoof was het zijn laatste wedstrijd bij de nieuwelingen. Uiteindelijk klopte hij zijn drie medevluchters in de spurt.

Jan Geerts werd vijfde.

Rudy Van Hoof is de jongste zoon van Louis en Elodie Selleslagh en de broer van Eddy die in ’75 een contract zou ondertekenen bij Eddy Merckx.

Zoals zijn broer zou ook Rudy de overwinningen bij de jeugdcategorieën aaneenrijgen.           

Foto ‘s :

-Ere-Burgemeester Miel Verschueren

-Rouwbrief van Miel Verschueren.

-Annie Bruylants in 1980.

-Advertentie in het Leestse Milac-blad.

-Rudy Van Hoof na één van zijn overwinningen tussen familie en supporters.

27-06-2012 om 10:50 geschreven door Marcel Van Hoof

Foto :

De drumband van de Kon. Fanfare St.-Cecilia in 1980  (foto ‘Leest in Feest’ van Stan Gobien)

1975 – De Bleukens in de Zennevallei

            In 1975 publiceerde Leefmilieu Leest in De Band enkele gegevens over de

            Leestse “Bleukens” : (n.a.v. de potentiele woonwijkuitbreiding)

            “Het landschap dat u vanuit de Kouter kan bewonderen, was vroeger een geheel

            van vloeibeemden die ’s winters gans onder water stonden. Vandaar typische

            plantengroei en aangepaste vogels.

            Planten: zeldzame en uiterst zeldzame planten : gele lis, engelwortel,

            vlasleeuwebek, wespenorchie, bereklauw, fluitekruid en dagboekoeksbloem,

            pinksterbloem en vele andere.

            Dieren: rijk aan vogels : de blauwe reiger, groene specht, kievit, torenvalk,

            waterhoen, blokeend, steenuil kun je er dagelijks zien. Zeldzame doortrekkers of

            broeders : kiekendief, sperwer, velduil, buizerd, houtsnip, rietzanger.

            Werden er nog gezien : boomvalk, koekoek, karekiet.

            De laatste visarend werd 20 jaar geleden hier neergehaald. De jager kreeg een

            foto in de krant. Gelukkig zijn de tijden veranderd en worden deze vogels

            beschermd.

            Zoogdieren: haas, konijn, egel, muskusrat, hermelijn, bunzing, wezel.

            Dit landschap wordt bedreigd door een woonwijkuitbreiding te Leest en door een

            stort te Heffen !

            U kunt wel denken dat deze mooie rustige natuur er weldra aangaat ondanks

            protesten van “groencomitees en actiegroepen”.   

1975 – Oprichting Trommelkorps K.Fanfare St.-Cecilia

“…in 1968 werd een fanfarekostuum aangekocht. Toen bestuursleden naar het buitenland op verkenning gingen om een eigen wedstrijd te organiseren en ook bij een deelname aan marswedstrijden werd vastgesteld dat de toonaangevende verenigingen er beschikten over majorettes en dikwijls over een trommelkorps. Voor een majorettenkorps was het bestuur niet gewonnen omdat vermoed werd dat de jongedames na een zekere tijd zouden afhaken en dan moesten vervangen worden. Als gevolg daarvan zouden weer nieuwe uniformen moeten aangekocht worden en de kosten zouden te hoog oplopen. Al in de dirigeerperiode van Theo Fierens werden daarom jonge slagwerkers opgeleid. Later waren er zelfs heel wat voorstanders  om een trommelkorps, destijds een ‘kliek’ genoemd, op te richten. Dat trommelkorps zou ook zonder de fanfare kunnen optreden. Het trommelkorpsproject ging definitief van start toen Jan-Piet Leveugle in 1975 werd aangetrokken als instructeur slagwerk. Er werd gehoopt dat de trommelaars later makkelijker zouden overschakelen naar de fanfare en eventueel een koperblaasinstrument zouden bespelen. Daarom werden er in de slagwerkklas ook lessen notenleer gegeven. Het trommelkorps oefende dikwijls op straat en daardoor zagen en hoorden de Leestenaars dat de fanfare veel ‘buitenkwam’.

De leden van het trommelkorps waren Ingrid en Sonja Alewaeters, Maggy De Borger, Alfons De Hertogh, Patrick De Hondt, Walter De Kunst, Christel De Maeyer, Carla De Prins, Brigitte De Smedt, Christel Huysmans, Bart Lauwens, Ilse Lauwens, Marleen Lauwers, Michel Leveugle, Monique Mees, Carine Peeters, Rudy Peeters, Serge Piessens, Ann Robbens, Yves Robbens, Karin Schillemans, Louis Thijs, Linda Van Alsenoy, Edy Van Asch, Nancy Van Camp, Marc Van de Rasieren, de latere drumbandleider Walter Van de Venne, Ann Van den Vondel, Eric Van den Vondel, Ann Van Roy, Paul Van Roy, Wendy Van Steen, Danny Vercammen, Pascale Vercammen, Krista Verschuren, Nancy Verschuren en Liesbeth Voet.

Toen Jan-Piet Leveugle fanfaredirigent werd, stelde hij alles in het werk om de leden van het trommelkorps zoveel mogelijk om te scholen tot koperblazers. Er is een periode geweest dat heel wat van deze jongeren tegelijkertijd lid van de drumband, daarnaast lessen koperblaasinstrument volgden en zelfs in de fanfare meespeelden. Muzikale wandelingen werden vanaf dat moment voor deze muzikanten doorgaans een karwei. Uit noodzaak werd het trommelkorps omgevormd tot een drumband. Geleidelijk aan ging deze zich specialiseren in het geven van concerten in zalen.

In de eerste afdeling haalde de drumband ‘St.-Cecilia’ Leest op 30 september 1984 op het Belgisch kampioenschap in Landen 90%, een eerste prijs met grote onderscheiding.

Toen Jan-Piet Leveugle het voor bekeken hield om St.-Cecilia Leest te dirigeren, werd er ook geen moeite meer gedaan om de drumband in leven te houden en werd deze opgeheven. Er was nog uitsluitend aandacht voor concertoptredens van de fanfare. De meeste drumbandleden zijn niet naar de fanfare overgekomen. Ofwel hebben ze de muzikale activiteiten stopgezet ofwel zijn ze uitgeweken naar andere muziekverenigingen.”

(Stan Gobien – Leest in Feest)    

1975 – Januari : KVLV Startvergadering

“Op de eerste vergadering van ons nieuw werkjaar mochten we als vormingswerker volksvertegenwoordiger Michel Van Dessel begroeten. In naam van de plus minus 80 aanwezigen werd hij hartelijk verwelkomd door mijnheer pastoor die de vergadering inzette met een kort gebed, om hierna aanstonds het woord te geven aan de spreker.

Bij het onderwerp ‘landelijk milieu’ werden de verschillende vormen van levenswijze van 75 jaar geleden tot op heden aangehaald. Hij maakte ons attent op de snelle evolutie van de laatste jaren. Met tal van voorbeelden wist hij heel en al de aandacht te boeien, zoals :

-voor 75 jaar liepen slechts de besten school tot 11 jaar, tegenwoordig zit 80% van de jeugd op de schoolbanken.

-vroeger huwden de mensen laat : grote kinderen waren een bron van inkomsten voor het gezin, nu zijn ze een bron van grote uitgaven.

-toen leefde men in een afgezonderde gemeenschap : er was weinig relatie tussen stad en dorp. Nu leeft 75% van België verstedelijkt…

Het bleef niet alleen bij woorden over het landelijke : de proost toonde ons een prachtige reeks dia’s over ons eigen dorp. We stonden perpleks over al dat mooie in eigen streek. Ook was onze eigen dorpskerk er op te zien, maar dan geschilderd door een van onze eigen dorpsgenoten. …”

In 1975 organiseerde de KVLV bezoeken aan Brussel, Geel en een reis naar Londen met de Hovercraft.  

1975 – 25 januari : Jaarlijks teerfeest - Breugelavond Vevoc-Chiro. 

            In de parochiezaal in de Kouter. Breugheliaanse avond met pensen, kop, boerenbrood…

            Prijs : 200 frank per persoon.

            Er was gevraagd om zich te kleden ‘gelijk in den tijd van de Heren van Zichem’.

25-06-2012 om 13:07 geschreven door Marcel Van Hoof