Niet alleen in de snelheidsnummers maar ook in de koppelkoersen kon André Van Heule zijn mannetje staan.
Met ploegmaats zoals Camille Blomme, Firmin Van Kerrebroeck, Achiel De Backer of Marcel Rijckaert behoorde hij tot de absolute top.
Tijdens de winter 1941-1942 belandde André echter in het sukkelstraatje en die slechte wintercampagne
zorgde ervoor dat hij opnieuw actiever werd op de weg.
Als lid van de ‘Brugsche Velosport’ presteerde hij zo knap dat hij in 1943 de overstap naar de profs waagde.
Heel vlot verliep die overgang echter niet.
Enkele dichte ereplaatsen in Gent-Gent en Dwars door Vlaanderen lieten uitschijnen dat André wel over de nodige klasse beschikte,
maar een echte doorbraak kwam er niet.
Toen hij even later thuis een tube aan het herstellen was werd hij verrast door de Duitse Gestapo.
Als werkweigeraar werd hij stante pede opgepakt en naar Duitsland gestuurd, waar hij zou tewerkgesteld worden in een vliegtuigfabriek.
Daar zou zijn gezondheid een zware knauw krijgen.
En een sterke gezondheid is nu eenmaal één van de absolute voorwaarden om te kunnen slagen in de harde wielersport.

In 1945 maakte hij zijn wederoptreden op de velodroom van Maldegem. Samen met Camille Blomme die ook net teruggekeerd was uit Duitsland.
Maar algauw bleek dat ‘Van Heuleken’ niet meer over die mogelijkheden van weleer beschikte en hij legde er dan maar het bijltje bij neer.

Na zijn actieve wielerloopbaan vond hij een goede betrekking in de Eeklose wolkammerij, de Peignage,
waar hij tot zijn pensionering op de loonlijst zou blijven.
In de modelluchtvaart vond hij later een nieuwe passie. Uren aan een stuk kon hij er zich mee boeien.
André Van Heule kende het geluk om tot hoge leeftijd over een goede gezondheid te mogen beschikken.
Hij overleed te Eeklo op 4 augustus 2009.

(Tekst en foto Mark Van Hamme)