1983 – Vrijdag 30 september : Landelijke Ruiters Leest : Mosselavond

            van 18 tot 22 uur : mosselen+brood = 220 frank.

            In de parochiezaal.

            (voor wie geen mosselen lustte was er ook stoofvlees verkrijgbaar)

1983 – Oktobernummer “De Band’ : Soep van de troep brief van SM Johan De Laet

“Ik was dus voortbestemd om chauffeur te worden, maar ja, een adjudant vond dat ik niet kon rijden en buisde me dus. Rijbewijs of niet, ge moet naar Duitsland. Op den DVT is het zeven uur sporen en we moesten 4x van wagon veranderen met pak en zak, wat geen zottigheid is, in de nauwe gangen en ze wegen zwaar vooral met al het eten en drinken dat ge meesleurt. Na nog een half uur bus waren we dan in Brakel (plus minus 500 km). En we troffen het weer, het was juist actieve fetch (of zoiets). Dat is een grote alarmoefening : dan ziede hier kamions, bussen, jeeps enz als dollen rondrijden, soldaten in volledige uitrusting van hier naar ginder rijden en lopen, en worden de raketten volledig paraat gemaakt. ’t Is hier namelijk een raketbasis met hawks (raketten van 2,5 miljoen ’t stuk) en ’t zijn er een heel pak. ’t Heeft hier geduurd tot een kot in de nacht (en ’t was van ’s morgens bezig) en ze waren daarachter natuurlijk te moe om ons n’een doop te geven. Maar uitgesteld is niet verloren en ’s anderendaags kregen we dan n’een doop in de kantine. Vier pinten drinken en een bifiworst opeten in twee minuten tijd. Als ge ’t niet kunt moet ge ne ronde geven aan uw kamer. Ge krijgt normaal nog een doop in de kamer, maar daar ik van kamer moest verhuizen hebben ze dat maar niet gedaan.

Nu een woordje over de kazerne. Het is hier maar klein (300 miliciens) maar een echte sterrenwinkel. Zoveel sterren bijeen ziede niet dikwijls. Maar ja, we hebben  daar niet zoveel last van, behalve als we vergeten te groeten, en dan is ’t verslag met alle gevolgen vandien.

Ja, ik moet hier zeven maanden met mijn achterste op een bureau gaan zitten in ’t planton BSM. Wat het wil zeggen weet ik niet maar ik moet verlofbrieven invullen en karweien verdelen. En ’t belangrijkste is, ik krijg er 2 latten bij =8 fr. meer soldij = bijna 1 pint meer.

Voor de rest is de omgeving hier prachtig. Met nog een bos uit de tijd van Ambiorix (bijna 100 km2 in Brakel alleen) en natuurlijk vele heuvels (geen echte bergen) waar de boeren grote stukken land hebben. In de winter kunde zelfs skieën (de sneeuw kan hier gaan tot 1,5 m).

Zo, tot volgende keer.

     Recruut Johan.”

In hetzelfde nummer stond ook een bericht van Gino De Leeuw :

“Op één februari moest ik naar ’t Klein Kasteeltje. Na ongeveer zes maanden kreeg ik bericht om op 1 augustus mijn opleiding te doen in Heverlee. Dat waren zeven weken.

Het waren drie vliegen in één klap. Om niet te vergeten ! Het was mijn verjaardag, mijn overgang naar de liefhebbers en het begin van mijn legerdienst.

Ik was de benjamin van de kamer van 10 man.

Kans om wat te trainen zat er niet in. Het was : refterdienst, wachtpiket en spuitjes.
Na veel zweten ben ik geslaagd in mijn examen voor zwaar vervoer.

Op maandag 19 september vertrek ik naar Peutie, en nu maar verder afwachten.

     Recruut Gino De Leeuw.” 

1983 – Oktober : Leestenaars treden zo uit de oude doos (verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Marcel VERBRUGGEN van 11 september 1955 :

Een week te Warnant

“In de vacantie ben ik met de Chiro mee op bivak geweest naar Warnant. Ik trachtte al lang naar de dag van het vertrek. Eindelijk was die dag aangebroken. ’s Morgens gingen we eerst naar de mis en naderden allen ter Heilige Tafel. Na de mis gauwgauw naar huis eten en dan…vertrekken.

De kamion, waarmede we zouden vervoerd worden, stond al klaar. Plots bestormden we allen samen de auto. Nog een laatste groet aan moeder en we bolden weg, naar de Ardennen.

Toen we in Warnant aankwamen brak er een groot gejuich los. Het eerste wat we deden was gaan eten. Ons bivak was juist gelegen tegen een kapelleken en daarnaast was een fontein. Het water van de fontein was helder als kristal en zeer fris. Een man, die daar woonde, zei ons dat dit water geschikt was voor zieke ogen.

De tweede dag trokken we de bergen in, waar we een hol ontdekten. Het hol was onder een berg en misschien wel honderd meter lang. In de verte zagen we een andere grote mooie berg. We trokken er naartoe, maar als we er opklommen, stond hij vol doornen gegroeid. We konden met moeite er een weg door banen. Van op die berg zagen we een geschikt terrein liggen om te voetballen. Maar nee, dat ging niet door, we moesten terug naar de boerderij. Als we daar aankwamen konden we onze handen wassen en dan begonnen we te eten. We hadden grote honger.Na het eten een uurtje rusten. En zo ging het bivak altijd voort, alle dagen wat anders, tot we terug naar Leest zouden vertrekken. De valiezen en rugzakken lagen al op de auto. Eerst nog een foto nemen en dan ook de auto op; nog even wuiven en de auto scheerde weg, terug naar huis, naar ons moeder.

En zo was dit mooie bivak ook weer spoedig voorbij.”

Toelichtende nota’s bij dit opstel :

-Warnant ligt in het hart van de provincie Namen, niet ver van de Maas en van het riviertje de Molignée, ruim 15 km ten zuiden van de stad Namen.

-Op mijn vraag naar de toenmalige leiders in de Chiro noemt Marcel : Eddy Beterams en Louis Vloebergh.

-Een paar jaar terug heeft Marcel nog een bezoekje gebracht aan Warnant en wel ter plekke van de boerderij bij het toenmalige bivak. Een nieuwe boer en een nieuwe boerin vormden de enige verandering (verjonging).

De schrijver Marcel VERBRUGGEN :

-Tijdens het schooljaar 1955 –’56 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Leest op 24 februari 1944.

-Zoon van VERBRUGGEN Jan en LAMBERTS Maria (+1981), Tiendeschuurstraat 19 (gezin met 7 kinderen).

-Gehuwd met Maria PEETERS, verpleegster H. Hartziekenhuis (Lier).

-Wonende te 2508 Kessel (deelgemeente van Nijlen), Heidestraat 32.

-Beroep : Directeur PMS te Willebroek (Psycho-Medisch-Sociaal centrum).

-Kinderen : Elke (9) en Wim (7).

-Studies na 7^de leerjaar : Grieks-Latijnse Humaniora (Klein Seminarie Mechelen), daarna 4 jaar Psychologie (Universiteit Leuven). Titel : Licenciaat in psychologie.

-Hobby’s : lezen en tennissen.

-In verlof geweest dit jaar, Marcel ?

-Ja, waarom niet ? Af en toe moet men toch eens uit zijn gewone doening treden. Graag wordt het jaarlijks verlof mooi meegenomen. Dit jaar kwamen de Franse Alpen aan de beurt.

Inderdaad Marcel, de boog mag niet altijd gespannen staan, want dan verliest hij zijn veerkracht. De mens moet al eens een paar weken zijn lied van toon veranderen, en zijn molen naar de frisse verjongende vakantiewind zetten, want de toon maakt de muziek, en de goede manier van leven creëert en verrijkt het mooie levenspel.

Langs deze weg doet Marcel graag de groeten aan zijn medeleerlilngen 7^de leerjaar en dat waren toen : De Wit Herman, Geerts Jan, Gobien Lucien, Huysmans Leo, Nuytkens Albert, Polspoel Alfons, Spoelders Jan, Verbeeck Henri en Vloebergh Jozef.

Ach die mooie tijd van toen…

      Stan Huysmans.

(‘DB’, oktober ’83)