1983 – Zaterdag 19 en zondag 20 maart : Toneel met Rust Roest “Greenwich” in de zaal Ste Cecilia.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Na een schitterend voorseizoen waarin we tweemaal voor een bomvolle zaal en éénmaal voor een goed bezette zaal (telkens met een enthousiast publiek)  ‘De Koord van Spinoza’ in aanwezigheid van de auteur gespeeld hebben, kondigen wij nu ons tweede toneelstuk aan :

‘GREENWICH’ – toneelstuk in 4 bedrijven van Walter Van den Broeck.

Wederom een auteur van eigen bodem en wederom een toneelwerk van en over ‘onszelf.’

Toneelvrienden, aan dit reuzestuk dat ongetwijfeld het succes van de voorgaande tegemoet gaat, werken mee als spelers, decorbouw, belichting, kledij, muziek, grime, enz…: Renild Polfliet, Jan Emmeregs, Nicole Van Gindertaelen, Hilde De Kock, Marcel Verwerft, Fik Diddens, Stefan De laet, Werner De Nijn, Tony Baarendse, Kris De Laet, Karel en Milou Mertens, Vera Moernhout, Karl Casteels, Wendy Van Steen, Hilde Van Dam, e.a.

Onze toneelvoorstellingen zijn de laatste jaren ware gebeurtenissen geworden in de zin dat er degelijk gewerkt wordt, en dat de kijkers zichzelf aan de lijve betrokken voelen in het spel.

…”

(Guido Hellemans in ‘De Band’ februari 1983)

In het daaropvolgende nummer van ‘De Band’ (maart ’83) schreef voorzitter, regisseur, acteur, manusje-van-alles van de Leestse toneelkring Guido Hellemans, zijn visie neer over toneel :

TONEEL ZIEN EN BELEVEN

“De aanleiding van dit artikel is het beluisteren van een LP waarop fragmenten  staan van het tien jaar geleden opgevoerde toneelstuk ‘Mistero Buffo’ van Dario Fo in een regie van Arturo Corso door de ‘Nieuwe Scene’. Die voorstelling was de toneelrevelatie in mijn leven tot hiertoe. We kregen daar een homogeen geheel van totaal-toneel; t.t.z. beweging, zang, dans, humor, kolder, tragiek, enz. in een zowel ruwe als verfijnde vormgeving. Dit alles in een weergaloze stijl en meeslepende ambiance waar een ganse groep eensgezind als één brok leven (energie) naar voren trad.

Ik geloof dat dit gebeuren de start is geweest na de tweede wereldoorlog voor een nieuwe toneelbeoefening. Terug naar de bron, naar het volk (dit zijn wij allen ontdaan van kunstmatige franjes), naar de oergegevens van het leven. Het was een stuk over honger, uitbuiting, oorlog en vrede, liefde en geluk (dat voor weinigen is weggelegd), over geloof en ongeloof, over verdraagzaamheid en revolutie.

Ik heb twee opvoeringen gezien, nog 10 zou ik er willen zien, 50 maal heb ik de LP reeds beluisterd, wat hopelijk nog dikwijls kan.

Toneel hoeft geen boodschap in te houden, tenzij een boodschap van leven. Toneel biedt een stuk leven eenzijdig belicht (elke visie is onvolledig). En de kijker laat het over zich komen en neemt er uit wat hem geschikt voorkomt. En dit is de grondhouding om toneel te genieten dunkt mij, nl. ontvankelijk en open staan waardoor de vonk (de goddelijke vonk) van spelers naar publiek overslaat. En eens die kortsluiting tot stand gebracht kan er iets beleefd worden. En alle vooroordelen als : wie speelt, wat speelt men, waar, hoe enz. zijn bijkomstig.

Het basisgegeven blijft er bij te zijn ‘als het ijs breekt en het kind sterft; en kijken naar de takken die langzaam verder leven’ (Carel Swinkels).

Onlangs zag ik twee dagen na elkaar ‘Eindspel’ van Samuel Beckett door de hoofdrolspelers Julien Schoenaerts en Jo De Meyere. Een tragisch, luguber, aangrijpend spel over het zielige leven van oude mensen die aan hun ‘laatste spel’ toe zijn.

De eerste maal zat ik achteraan en was meer een afstandelijk toeschouwer. ’s Anderendaags zat ik vooraan en kroop op de acteurs hun huid. Ik heb samen met hen gezweet, gehuiverd, angst doorstaan en heb met hen mijn einde voelen naderen. Het einde was in ’t zicht, en wat komt er na de dood ? Dit is afwachten. Zo vroeg de Nederlandse dichter Roland Holst aan zijn collega Jacques Bloem : ‘Zou jij het levenselexir om nooit meer te sterven opdrinken ?’

Het antwoord was een panische angst.

Zondag zag ik in de Antwerpse KNS een voorstelling over de ‘Ierse onlusten’. Ik heb met de Ierse bevolking gerild van schrik omwille van de folteringen, ik heb met hen geschimpt op de vreemde heersers, getriomfeerd om een overwinning door de bevolking, en ik heb ineengeslagen gewacht op de executie der vrijheidsstrijders.

‘Toneel’, zegt Van Dale, ‘is elke plaats waar iets belangrijks gebeurt, waar alle ogen op gevestigd zijn.’

Toneel is voor mij iets sacraals, is gewijd. De handelingen der spelers zijn gewijde handelingen. Met zijn rituelen waar niet genoeg zorg kan aan besteed worden. Toneelspelers zijn zichzelf en hun publiek verplicht een metamorfose te ondergaan tot een brok authentiek leven.

Telkens ik naar een toneelvoorstelling ga (amateur of beroeps) ga ik met hoge verwachtingen, dan bibbert mijn bloed. Want daar, daar tussen die drie wanden op de scene, daar gebeurt het, daar heeft de gedaanteverandering plaats, daar worden wij weggerukt uit dit leven en meegesleurd naar een ander leven. Vaak veel krachtiger dan de fletse rommel die ons als leven wordt voorgeschoteld. Maar helaas als ik zoete koek en slappe voorgekauwde kost te verteren krijg : mijn TV-kast heeft veel van dit. Beter was ik bij mijn boekenkast gebleven, daar ze oneindig meer te bieden heeft.

Niemand vraagt perfectie (dit is niet van hier zegt Paulus), maar we vragen inzet, bezieling, geestdrift, en…leven.

Hopelijk is er wat te beleven met : GREENWICH…”  

                              De Mechelse Week 24 maart 1983 :

“Naast de komische situaties, bemerken we steeds een tragische achtergrond. Nicole Van Gindertaelen, in de rol van de oudste dochter Andrea, een mentaal gehandicapt meisje, was voortreffelijk.

Eveneens de andere acteurs Renild Polfliet als de vrouw, Hilde De Kock als de jongste dochter en Jan Emmeregs als Saturnino, verdienen een speciale vermelding.

Tijdens deze twee voorstellingen was de zaal werkelijk te klein voor alle toeschouwers.

“Rust Roest” heeft beslist een naam die op zichzelf reeds een massa mensen aantrekt. Niet voor niets trouwens.
Tenslotte willen we nog alle medewerkers achter de schermen een woordje van dank geven, o.a. Marcel Verwerft voor de teksthulp, F. Diddens, Stefan en Kris De Laet, Werner De Nijn voor de dekorbouw.
Stefan De Laet voor de dekoraankleding. Fik Diddens voor een professionele belichting. Vera Moernaut voor de grime. Karel Mertens voor de bandmontage en Milou Van Stijvoort voor de kostumering.

Rust Roest zorgde de twee dagen voor een schitterende vertolking van “Greenwich”, een toneelstuk van Walter Van den Broeck.
Deze Leestse toneelkring heeft dit weekend bewezen dat amateurtoneel dikwijls meer is dan een vrijetijdsbesteding. De spelers waren zo in hun rol en op elkaar ingespeeld dat een lovende kritiek hier zeker op zijn plaats is.
We kunnen ons best indenken wat het moet betekenen om wekenlang, na een dagtaak of na drukke huishoudelijke bezigheden, ’s avonds en de weekends een toneelstuk te repeteren.

De regie voor dit stuk stond onder leiding van Guido Hellemans, die dan ook niet enkel van zijn spelers, maar ook van zichzelf het beste heeft weten te geven.

Het stuk zelf, op het eerste zicht een blijspel, bezit een diepere inhoud : het thema is het “vadercomplex”, aldus Walter Van den Broeck zelf.

In het stuk worden de kinderen gedomineerd door de vaderfiguur, in dit stuk schitterend vertolkt door Guido Hellemans, de regisseur.”

                                    Gazet van Mechelen van 22 maart ’83 :

“Hoewel wij aannemen dat het grote publiek zaterdagavond jl. bij de premiére van ‘Greenwich’ niet voor auteur WalterVan den Broeck, maar wel voor de plaatselijke toneelgroep ‘Rust Roest’ buitenkwam, geloven we toch dat de toneelliefhebber niet op het appel ontbrak.

Regisseur Hellemans heeft voor een sobere aanpak geopteerd. Geen overbodige theaterattributen, noch gemaakte theatercharges. Wel een aanpak volledig conform aan het theater van Van den Broeck : volks, d.w.z. met een directe taal, zonder veel franjes.

De symboliek zorgt ervoor dat achter het gewone verhaal nog een tweede zit.

Zo o.m. het vadercomplex en het sociale element. Renild Polfliet, als vrouw van Robert Verachtert, gaf gestalte aan haar rol, hoewel zij zich heel de tijd in een rolstoel beweegt, staat zij heel natuurlijk, ongekunsteld bij momenten hard-meedogenloos, soms aangrijpend-ontroerend.

Nicole Van Gindertaele in de rol van Andrea, de oudste dochter, bewijst dat ze de figuur aanvoelt.

Hilde De Kock en Jan Emmeregs zijn aan mekaar gewaagd.

Blijft Guido Hellemans in het hoofdpersonage van Robert Verachtert de metaalarbeider. Gaaf, puntzuiver en puik, zoals we het van hem gewoon zijn.

Een tiental mensen achter de scène maakte de voorstelling tot een waardig avondje uit. Wat we ook naar zijn volle waarde schatten is de keuze van de opeenvolgende producties. Geen overjaarse boerenkluchten, (bedenkelijke) billenkletsers of pseudo-psychologisch geleuter, maar een ernstige poging om goed theater te brengen. (D.D.S.)”

-De aankondigingsfolder van het volkstoneelstuk ‘Greenwich’ van Walter Van den Broeck.

-Een scène uit ‘Greenwich’.