1905 – Gazet van Mechelen – 4 oktober :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            Maria Theresia “Moederke” DIDDENS – 100 jaar.

 “Zij die gedurig zeggen dat zij geen honderd jaar zouden willen worden, moeten zondag eens naar genoemde gemeente gaan, om te zien hoe zwakweg nog, moeder Diddens hare tien kruiskens draagt.

Dt is geen honderdjarige, dat is iemand die hoogstens tachtig lenten heeft beleefd, ja lenten, want zooveel winters kunnen er onmogelijk over haren omgebogen rug zijn gekomen.

Zij gaat en staat nog, bezoekt wekelijks de woon van O.L.Heer haren besten vriend, de Eenigste die haar overleefde.

Haar verstand is nog zo frisch en jeugdig, haar gestel zoo ongedeerd, dat de tijd die er zijnen tand aan waagde, de moeite toedroeg.

Rond 1 uur gisteren belden wij aan het renteniershuisken, krakend van netheid binnen en buiten, waar de brave eeuwelingen eene welverdiende rust geniet in het zoo zorgvuldig gezelschap van hare twee overgebleven kinderen.

Moeder was slapen, zegde mij juffer Serafiene, dat deed ze dagelijks : reeds voorzagen wij een mislukte reis, maar als de eerzame dochter hoorde dat het moeders “Gazet” betrof, moesten wij ons zetten en er hielp geen tegenstribbelen om uitstel, wij zouden moeder zien en spreken.

Een ogenblik later stond ze daar, met klinken en navorschenden blik den journalist aankijkend en hem eindelijk een hand toestekend bij een vriendelijk woord van welkom.

Vertrouwelijk, genietend onze kerschversche maar toch innige genegenheid, hebben we dan saam gelachten, verteld, gefilosofeerd en, rechtzinnig gezeid, vergeten dat de vrouw die voor ons zat meer dan tweemaal zoo een lange levensdraad werd toegemeten dan ons

tot nu toe werd verleend, en wij die dikwijls over onze jaren pruttelen !

Zij deed haar eerste communie in ’t jaar 16, ’t ellendigste jaar der verleden eeuw.

“De patatten rotteden op ’t veld en ’t koorn schoot op,” zegt ze, “dan was ’t hongersnood, de mensen liepen ’t veld op en vielen dood van honger !”

Nog dieper daalt zij in den voorraad harer herinneringen :

“In ’t jaar 14 waren de Pruisen hier, ’t was ruw volk, ze sprongen in den stal met blooten sabel en kapten en kerfden als duivels... en als Pius VI gevangen was door Napoleon dat hij door de koude werd gesleurd en de soldaat die bij hem was zijnen mantel op hem lei.”

Als wij haar vragen of zij het kasteel van Antwerpen heeft weten beschieten, lacht zij ons spottend toe, alsof wij nieuws van over 14 dagen zouden gevraagd hebben.

“Wel, wel, ’t kasteel van Antwerpen en gehoord ook, de kanonschoten : drie jaar heeft er Chasse opgezeten, maar de Franschman heeft hem weggejaagd.”

- Het doet me toch plezier dat ge gekomen zijt, zegt de oude, en vat onze hand.

Wat ik liefst lees in uwe gazet, dat is van Keizer Frans Jozef en weet gij waarom ? Omdat hij ook bieën houdt.

Zij is er altijd voor geweest voor de bieën, haar vader hield er, haar man heeft er gehouden, zelfs weet ze nog een dichtje, dat ze zong op tienjarigen ouderdom, gerucht makende met eenen ketel, om den beoogden zwerm te doen in den korf dalen, hoor :

En ik bezweer u, koning der bieën,

Dat gij zult komen vullen in ’t gras.

Om te geven honig en was

Om Gods altaar te versieren.

Dit alles werd zoo klaar uitgedrukt, zoo gemakkelijk in der ouderlingen geest ontworpen, dat wij verschoonbaar zijn, zoo wij soms de vrouw die voor ons zat, van “haarzakkerij en kerstzaken” hebben verdacht.

Maar hare hooge jaren zijn vastgesteld niet door de kerven die de tijd op de schors haren levensboom sneed, de engel der vernieling behandelde haar als een troetelkind, maar door het doopboek van haar geboortedorp LEEST  waar zij op 8 october van ’t jaar 1805 het eerste levenslicht aanschouwde.

Hare ouders waren landbouwers. Zij trouwde op 32-jarige leeftijd den vader harer twee overgebleven kinderen en leefde er 48 jaar mede in vree, geluk en trouwe plichtsbekrachtiging.

De landbouwstiel die nu, zoowel als in Abel’s tijd, de aangenaamste is in Gods oogen, verschafte haar brood.

Zij won vijf kinderen waarvan nog twee leven, Melanie en Serafiene, die moeder, zij verklaren het ons in allen eenvoud, “veel liever zien dan hun eigen leven”.

“Gezond is moeder altijd geweest, buiten eens dat zij door den wreden typhus aan den boord van ’t graf werd gebracht”.

En nochtans hebben wij gewerkt, verzekert de brave eeuwelinge denkend op die talrijke binnengehaalde oogsten, op die duizenden ketels melk in den stal gewonnen, over dat gedurig kampen tegen regen en wind, tegen de grillen van elk seizoen en de wisselvalligheden der zoo angstvolle broodwinning.

Het werk, integendeel, deed haar goed zekert ons die moedige bespiedster harer huiswegen, de sterke vrouw van het evangelie, de moeder die goed geweest zijnde voor hare ouders, in hare twee kinderen – mijn twee kwezelkens blaast ze ons in ’t oor – twee engels treft.

“Voor ’t overige zijn wij altijd christelijk geweest mijnheer,” zegt ons ’t moederke. “Altijd hebben wij samen den rozenkrans gebeden, ons volk naar de diensten laten gaan, langs daar ben ik gerust.”

Zij toont ons haren leidsman van over tientallen jaren, haren zwartgebeierden stevigen rozenkrans die haar noch onder dag of nacht verlaat.

Zondag – de goede ziel is er wat bang voor- komt de burgemeester van Leest haar gelukwenschen en zal de geestelijkheid en de wet van Duffel medefeesten met het heele dorp, dat algemeen moeder Diddens eert en acht.

In ’t klooster werd zij al ontvangen en wij moeten mede met haar tot de slaapkamer, waar de reeds verkregen geschenken staan te pronken.

Bij het vertrek heeft moeder haar glas dubbel garsten tegen onzen beker gestooten en gedronken op het heil van ons blad.

Zelfs heeft zij ons beloofd erbij te zijn als de Gazet haar eeuwfeest viert. Want grappig is zij wel moeder Diddens. Zoo vertelde mij iemand dat zij hem verleden week nog had gezegd : “Nu spoed ik mij naar huis om te zien of mijne kinderen reeds te huis zijn, de dag van heden kan men er geene zorg genoeg voor dragen.”

Wij vragen hier die drij zo voorkoomende hertelijke lieden verschooning, door ons gazetgebabbel aan meer dan honderd duizend lieden verteld te hebben, hoe braaf zij zijn.

Eene zoo wondere eeuwelinge als degene die wij heden bezochten, daarmede moesten onze lezers kennis maken.”

1905 – Gazet van Mechelen  - 9 oktober 1905 :

HET HONDERDSTE JAAR VAN MOEDER DIDDENS,

TE DUFFEL GEVIERD.

“Van verre reeds, toen wij heden naar deze bevolkte gemeente stoomden, kwam de gepaleerde kerktoren ons tegemoet geloopen en zwaaiden de vlaggen en wimpels zijner gothieke spits ons welkom toe.

Zoo stond hij daar in feestdos, en zag men thans in het zoo vaak door partijen verdeeld en gesplitst Duffel eene eendrachtige gemeente : allen, van minst tot meest, wilden moeder Diddens huldigen op den eersten dag van de tweede eeuw, die sinds deze morgen voor haar is aangevangen.

Overal staken nationale, Duffelsche (rood en geel) of pauselijke vlaggen uit venster of dak. Jaarschriften waren er bij dozijnen, dichten bij de macht, en daarmede niet tevreden, hadden vele lieden hunne gevels met gemaakte – of veldbloemen versierd.

Langs de Waarloos- Kerk- en Kiliaanstraten, langswaar de stoet in den nanoen moest voorbijkomen, had men sperren gepland, verbonden door ringen van gekleurd papier en veldgroen.

Het weer verdient een pluimken, maar de zonne die nu en dan een pruilend gezichtje zette, deed regen vreezen, en zelfs kwamen tweemaal de regenschermen voor den dag. Doch alles bepaalde zich bij dat dreigement en enkele druppeltjes, die den milden gouden zonnelach, welke tijdens den heelen stoet aanhield, zoveel te hartelijker een aangenamer maakten.

Wij gingen nogeens moederken groeten en werden er ontvangen als een harer kinderen : geerne vergaf zij ons dat wij verleden Woensdag heel haar leven aan het klokzeel hadden gehangen, en de eenvoudige schuchterheid van haar verdienstelijk bestaan haaden schuw gemaakt.

Om elf ure, bij kanongebulder en klokgelui, werd de eeuwelinge naar Gods huis gevoerd, in een prachtig rijtuig met twee paarden.

Voor haar gingen de heren gemeenteraadsleden van Leest – haar geboorteplaats – en Duffel, de flink gekostumeerde pompiers, en een vijftigtal onschuldige blonde kinderkopjes, als van engeltjes opgesierd, gekruld met moederlijke zorg en moederlijken trots.

Zij deden bloemen regenen waar zij voorbijzweefden en schenen om ter schoonst met de zon te doen, welker stralen alles in goud en schittering zetteden.

De kerk kon met moeite de aanwezigen bevatten : heel Duffel was daar om God te danken om die uitmuntende weldaad, in den persoon van moeder Diddens het dorp verleend.

De hoogmis werd met zes heeren gezongen, en voltrokken te midden der diepste ingetogenheid.

De Eerw. Heer Pastoor, na het Evangelie richtte van den stoel der waarheid het woord tot de jubilarisse.

Hij verklaarde het woord Salomon’s : “De ouderdom ligt op den weg der

rechtveerdigheid “ –en wist zijne parochianen en aanhoorders te ontroeren door de toepassing welke hij aan deze spreuk gaf, en de les die hij er voor ouders en kinders wist uit te halen.

Na een Te Deum, den Heere uit volle borst toegezongen, en door die kerk vol geloovigen beaamd, werd de gevierde terug naar hare woon gereden, terwijl hare levensloop op het aria der Brabaconne voor de kerk vertolkt, aan 5 centen te krijgen was.

Om half vier, brachten al de steen- en aardewegen die tot Duffel leiden, ongelooflijk veel volk aan. Ook de treins en stoomtrams losten er ontelbaren af, en toen de stoet in beweging kwam, waren koppen in plaats van kasseien te zien ter Kerkplaats, Kerk en Killiaanstraten.

De stoet was uit een 70-tal maatschappijen samengesteld, en oneindig beter dan ’t geen men gewoonlijk te zien krijgt.

De klassieke wagen van den landbouw ontbrak er weliswaar, maar in plaats van die verbeelde dorschende, boterende en drinkende boeren, had men ’t huwelijk van moeder Diddens over 68 jaar en de vier wagens der vier jaargetijden.

De TROUW, een opgediende tafel, waar bruid en bruidegom, benevens een tiental genoodigden, het zich heerlijk lieten smaken, en zongen als om spijs, deed iedereen hartelijk lachen, maar wat nog meer opziens baarde, waren dat veertigtal prachtig uitgedoste deernen, zoo lief van uitzicht als blakende van gezondheid, die, gravinnen en

Hertoginnen verbeeldende, daar zoo statig voorbijreden als waren zij voor die waardigheid in de wieg gelegd...

Een woord over de prachtige rossen die zij bereden : peerden van duizenden frank.

Vooral boer Delaet met zijne vier gemedailleerde hengsten, kreeg ongelooflijk veel bijval.

De lentewagen werd voorafgegaan door maagdekens die seringen droegen, de wagen zelf was bijzonder gelukkig opgevat en verbeeldde eene meersch in hellend vlak met natuurlijke zoden belegd, en duizenden lentebloemen bestipt.

Voor den zomerwagen droegen maagdekens rozen ; ook de leden van de flinke turnafdeling, broederlijk aaneengesnoerd door kransen van rozen, leverden het aangenaamst vertoon op : dat was nieuw en waarlijk “gevonden”.

Vergeten wij niet dat een drietal muzieken van Duffel en Leest dat alles vervroolijkten met hunne opwekkendste deuntjes, en het volk op ieder ogenblik zijne vreugd door handgeklap te kennen gaf.

Voor den Herfstwagen droegen lieve meisjes, in processiekostuum, chrysantemums, en op het gerij werd de wijnoogst verbeeld.

De winter werd voorafgegaan door meisjes die sparretakken droegen, en op het gerij zaten een twintigtal kabouterkens van tussen 3 en 8 jaar.

Als gedacht en opvatting, rekening houdend van de beperkte middelen, overtroffen die wagens al hetgeen wij tot hiertoe zagen, en gelijk wie dat alles ineen heeft gezet, hij haalt er de meeste eere van.

Volgden nog de reuzen. Cupido, de Vier Heemskinderen en het rad van avontuur.

Van policie of gendarmen spreken wij niet, de orde die nergens gestoord werd, moest dus niet ter hulp gekomen worden.

Op ’t raadhuis, waarvan moeder Diddens flink de 15 treden beklom, waren de gemeenteraden van Duffel en Leest vergaderd.

Drie schoone treffende redevoeringen werden er uitgesproken die alle drij iets beduidden, en zich niet bepaalden bij zeggende woorden.

Burgemeester Bernaerts van Leest, bracht haar een vergulde hanglamp, en zegde hoe blij haar geboortedorp was haar te mogen als eeuwelinge groeten.

Dokter D’Hoog gaf haar, in naam der commissie, een zilveren theeblad met bijhoorigheden, en roemde haare braafheid en het deftig voorbeeld dat heel hare levensloop opleverde.

Als het handgeklap een weinig bedaard was, stond moederken, die men zooëven den titel van “moeder der gemeente” gaf, recht, en de handen saamleggend, sprak ze :

“’t Is te veel, en veel te schoon, en al hetgeen dat ge komt te zeggen, maar..dat ik toch maar de vrede hier in Duffel kon brengen...”

Gouden wensch, moeder Maria-Theresia. Indien hij verhoord wordt, is de schoone gemeente van 8.000 zielen – een stad gelijk – waar de twistappel, eilaas, in te vele hoven bloeit, u veel verschuldigd.

Toen moederken weer buiten kwam en op de verheven stoep de bevolking groette, lachend, bevallig, vriendelijk, gelijk zij dat over 99 jaar zou gedaan hebben op den arm harer moeder, ontstond eindeloos gejuich en geroep uit de menigte welke de ruime plaats zoo dicht bezette dat men slechts nog hoofden zag.

Om 7 ure was het verlichting en om 8 ure vuurwerk.

Alles is ten allerbest afgelopen en zeker staat den dag van gisteren aangetekend bij de gevierde nevens haren eersten communiedag als de twee schoonste dagen der 36.500 die God haar verleende.

Eere aan Duffel, die haar op zoo eene voorbeeldige manier eene plicht wist te kwijten. Eere aan de gevierde, en hare twee bewaarengels, die God voor eene hele eeuwigheid bij moeder mogen laten.”