Ik ben Josephine of Joke
Ik ben een vrouw en woon in Waasmunster (Belgie) en mijn beroep is Genieter.
Ik ben geboren op 10/08/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Zwemmen,wandelen in de natuur,
en natuurlijk fietsen.
Fotograferen, fotobewerking.
Op internet surfen en bloggen.
Maar ook een gezamelijke hobby
van mij en mijn echtgenoot is dat we
graag varen over verschillende wateren.
Rond de Doornse Kaap wemelt het deze weken van de paddestoelen, met de meest vreemde namen. Hé, een giftige vezelkop!
Hé kleine stinkzwam, loop eens even door! Ach, meelkop, hou je mond. Giftige vezelkop! Gordijnzwam! Bloeddruppelstekelzwam! Varkensoor! Deze wandeling dreigt helemaal uit de hand te lopen. Met een paddestoelengids in de hand gaat het door de heuvels van Doorn, en elke keer als er iets kleurigs uit de bodem is geschoten, vertelt het boekje welke naam de schimmel heeft.
Kale knoflooktaailing bijvoorbeeld, ridderzwam, of dennenslijmkop. Stobbezwammetje is ook zo´n mooie. Hoe meer namen je leest, hoe sterker de behoefte wordt deze als een scheldwoord door het bos te gooien. Parasolzwam! Wie zou al die prachtige namen hebben bedacht?
De auto is op de parkeerplaats van uitspanning Helenaheuvel in Doorn blijven staan, de plek waar vroeger de paarden letterlijk werden uitgespannen. Ze kregen een bak haver en wat water, terwijl de ruiter binnen aan de maaltijd ging. Van de heuvel gaat het naar beneden, het oude stroomdal in. En meteen dienen de paddestoelen zich aan. We rennen van rode plukjes naar witte kringen, en vergeten het pad helemaal. Wat een goed paddestoelenjaar! Wat zijn er veel, en zo groot. Er staan veel soorten, maar de vliegenzwam lijkt het meest voor te komen.
Paddestoelen spreken tot de verbeelding. In Nederland komen ze vooral voor in kinderboeken, als huisje voor kabouters. Maar de Romeinen vereerden de paddestoel, omdat deze in hun ogen zo geheimzinnig was. Ze leken vooral s nachts te verschijnen en hadden geen voedsel nodig. In Midden- en Zuid-Amerika worden de paddestoelen gegeten door plaatselijke genezers die er licht van in het hoofd worden. Ze hallucineren, noemen ze dat, en krijgen allemaal waanbeelden die ze gebruiken bij de genezing van anderen of voorspellingen van de toekomst. Hetzelfde gebeurt nu nog in Europa. Jongeren eten soms hallucinerende paddos uit speciale winkels om een lekker gevoel te krijgen. Maar sommigen worden er zo gek van dat ze uit het raam springen. Afgelopen jaren zijn er in Nederland al diverse mensen aan paddos overleden.
In de Middeleeuwen dachten de mensen in Nederland dat paddestoelen met hekserij te maken hadden. Soms groeien ze in cirkels en in die tijd dachten ze dat heksen op die plaatsen hun kunsten hadden vertoond. Daarom noemden ze die cirkels van paddestoelen ook heksenkringen. In Engeland waren ze minder bang, en noemden ze zon cirkel fairy-ring, in het Nederland vertaald: feeënkring. Ze dachten dat de paddestoelen de voetstappen van in een kring dansende feeën volgde. Dat klinkt al een stuk vriendelijker.
Eerst het pad maar eens terugvinden, want zo lukt het nooit om bij de uitzichttoren op de Doornse Kaap uit te komen. Kun je paddestoelen nou eten, gewoon als voedsel, is de vraag op het zandpad naar boven. Ja en nee. Sommige wel, en sommige beslist niet. De champignon bijvoorbeeld is verheven boven alle twijfel, zeker als ie in het blauwe bakje in de koelvitrine van de supermarkt ligt. En de oesterzwam en shiitake ook. In het bos zul je eerder eekhoorntjesbrood tegenkomen, kastanjeboleten en cantharellen. Allemaal eetbaar. Alleen is steeds de vraag: hoe weet je nou zeker dat je een kastanjeboleet te pakken hebt, en geen kleverige knolamaniet? Want die laatste is weer hartstikke giftig. Misschien is het beter om alleen maar paddestoelen van de markt of uit de winkel te eten. Dan blijven de wilde uit het bos staan voor de volgende wandelaar. Ha, daar is de toren. Al honderd jaar draagt de heuvel een uitzichttoren, maar deze stamt uit 2005 en is van hout en staal. Hij is maar liefst 25 meter hoog daarboven is natuurlijk geen paddestoel te zien.
Deze route van ongeveer 3 kilometer begint bij uitspanning Helenaheuvel, St Helenalaan 2, 3941 EH Doorn. Bereikbaar met buslijn 82 Amersfoort - Doorn, halte Maarten Maartenhuis, dan bergafwaarts lopen richting Doorn, links afslaan bij twee stenen leeuwen, 500 meter bospad volgen. De route is niet gemarkeerd, maar het rondje naar de toren kan via verschillende paden. Paddestoelen zoeken kan het beste op een zonnige middag.
Na alle gekke paddestoelen-namen uit het boekje kun je ook namen voor niet bestaande soorten gaan verzinnen. Zo bedachten wij roderegenjaszwam, giftige tictacs, Spongebobboleet en rioollarfje. Maar dat kan veel beter!
Bij de hoge uitzichttoren kun je niet al te zware voorwerpen naar beneden gooien en dan de tijd meten. Hoelang zal een blaadje over de afstand naar de grond doen, hoe lang een muntje, hoe lang een stokje, en hoeveel tijd zal je muts erover doen om naar beneden te komen? Kijk wel uit dat er niemand geraakt wordt.
Voor deze wandeling is een paddestoelengids noodzakelijk.
De Grote paddenstoelengids voor onderweg is zeer geschikt, uitg. Tirion, auteur E. Gerhardt, prijs: euro 29,95. Of Paddestoelen in beeld, uitg. KNNV, auteur Frank Bos, prijs: euro 4,95. Recreatiepark Het Rosarium dankt zijn naam aan de beroemde rozentuin van de laatste Duitse Keizer Wilhelm II, die van 1919 tot aan zijn dood in 1941 in Doorn gewoond heeft. Het park heeft een van de mooist aangelegde midgetgolfbanen, en trampolines, een trapskelterbaan en een speeltuin. Open september: wo t/m zo 10.00 - 18.00 uur, oktober: wo, za en zo 10.00 - 18.00 uur. Adres: Molenweg 4, 3941 PT Doorn. Prijzen op www.rosarium.nl.
Bij al dit enthousiasme voor paddestoelen en de consumptie ervan past zeker ook een, niet triviaal, woord van waarschuwing. Paddestoelen plukken en eten is gevaarlijk.
Het gaat niet goed met de egels. Misschien haalt de egel zelfs het einde van deze eeuw niet meer, zegt Jenny Kleve, directeur van de Egelbescherming Nederland. Het aantal zieke egels neemt onrustwekkend snel toe.
"We zien veel meer zieke egels en dieren met bijvoorbeeld abcessen", zegt Kleve in de Nederlandse media. De Egelbescherming in Nederland telt de laatste jaren maar half zoveel dode egels meer. Dat is echter geen goed nieuws, want het duidt erop dat de populatie al behoorlijk klein is geworden. Er zijn ook minder opvangcentra voor de egels, waardoor gewonde en zieke egels aan hun lot worden overgelaten.
Kanker Waarom hebben de egels het dan zo moeilijk om te overleven? De Egelbescherming heeft er niet meteen een verklaring voor. Wel neemt de mens steeds meer van hun leefgebied in en in Nederland wordt ook meer en meer gif gebruikt. Veel zieke egels hebben blijkbaar last van symptomen die op kanker lijken.
Prehistorisch dier Vrijwilligers binden zich minder vaak voor langere tijd aan de organisatie. Door een strengere wetgeving neemt ook het aantal opvangcentra af. De Egelbescherming heeft komend weekend alvast uitgeroepen tot het Nationale Egelweekend en hoopt dat veel Nederlanders naar het dier komen kijken. "De egel is een prehistorisch dier en liep hier al rond in de tijd van de dinosaurussen. Dat dier moeten we beschermen."
(anp/gb) bron; demorgen.be
Categorie:Weetjes- Dieren
Berghuthoppen in Tirol tussen schnaps en alpenweiden
Berghuthoppen in Tirol tussen schnaps en alpenweiden Wandelen in de berglucht heeft iets verkwikkends. Het maakt je wakker en brengt je dicht bij de natuur, weg van alle zorgen. Je zou er zowaar van gaan zingen. Zeker na een lekker glaasje schnaps.
Luie bergwandelaars kunnen ook naar boven met de skilift, die in Alpbachtal het hele jaar door werken. Geen cream-colored ponies gezien daar in de bergen, wat ze in The sound of music ook mogen beweren. Wel een hoop koeien, natuurlijk, die er grazen op de met weelderige alpenweiden bezaaide bergflanken van Tirol. We trokken vier dagen door het Alpbachtal en het Zillertal, in het westen van de regio. Twee heel verschillende ervaringen.
Wie op zoek gaat naar schattige dorpjes met typische houten chalets is in het Alpbachtal aan het goede adres. In het dorp Alpbach, dat zijn naam heeft geschonken aan het hele dal, werd al in de jaren vijftig van de vorige eeuw beslist dat nieuwe huizen alleen in de houtenchaletstijl opgetrokken mochten worden, waardoor de betonmolens hier geen kans kregen. Het leverde Alpbach een houten uitzicht en de titel 'mooiste dorp van Oostenrijk' op.
'Alles in het Alpbachtal is kleinschalig en dat willen we ook zo houden', legt onze gids, Leo Meixner, uit. 'In de zomer houden de boeren zich bezig met de koeien en de boerderij; in de winter komen de toeristen op de eerste plaats.' Dat beide elkaar in evenwicht houden, illustreert hij met een flatterend rekensommetje: elke inwoner is goed voor één toerist en één koe.
Leo is geboren en getogen in het Alpbachtal, en dat merk je aan zijn passie voor de streek. In een charmant Nederduits nimmt hij ons mit naar Reith, het centraal gelegen stadje in het dal. De mist hangt er melkachtig wit tegen de bergflanken en ontneemt ons het zicht op de Alpen, maar dat laten we niet aan ons hart komen. Na een stevige koude vleesschotel met allerlei varkensbereidingen, waaronder het heerlijk knisperige maar o zo calorierijke Schweinemalz (varkensreuzel), trekken we op pad.
De regio telt drie kloven, waarvan we er de Kaiserklamm uitkiezen. Die enge kloof boort zich een kilometer in de bergwand en was vroeger het toneel van de Holztrift, zeg maar het oogsten van het hout uit de hogerop gelegen bossen. In de winter werden de bomen gekapt, waarna boomstammen langs een traject van houten goten naar beneden gleden en opgestapeld werden langs de rivier. In de zomer vond de eigenlijke 'houtdrift' plaats: met een enkele zwaai werd de stut die de stapel boomstammen op zijn plaats hield, weggehamerd en denderden de boomstammen de rivier in op weg naar het dal. Dat werk was zo gevaarlijk dat alleen ongehuwde mannen dit mochten doen, vertelt Leo erbij. Bij een ongeluk lieten die immers geen vrouw en kinderen achter.
De vorige dagen heeft het hier fel geregend en dat merk je niet alleen aan het wild razende water, ook langs de rotswanden gutst en drupt het water naar beneden en de droppels lekken tot in onze nek. Het pad is smal, maar veilig afgebakend met een afwering van staaldraad, en over de moeilijke passages liggen staproosters. Wie met kinderen door de kloof wil, kan daarvoor veiligheidsharnassen lenen in ruil voor een pand.
Slapen als keizerin Sissi Na het water is het tijd voor een schnaps. Het robuuste Kaisershaus aan de ingang van de kloof is genoemd naar de Oostenrijkse keizer Frans Jozef, die kwam jagen in de streek. Ook keizerin Sissi kwam een keertje mee. Ze overnachtte bij die gelegenheid in een van de kamers die sinds dat moment - hoe kan het ook anders - tot Sissikamer omgedoopt werd. De kamer is in originele staat bewaard, maar stel u daar geen suikerzoete taferelen bij voor. Een noest bed met rood-wit geblokte beddensprei en dito hoofdkussen, daarmee moest de keizerin het doen. Wie dat wil, kan in de Sissikamer overnachten, al moet je het, net als Sissi destijds, zonder verwarming stellen.
Wandelen kun je naar hartenlust in de bergen rond het Alpbachtal, en wie de klim naar boven niet wil maken, zoekt gewoon een van de skiliften die ook in de zomer blijven werken. Maar het kan wel heel mistig zijn als de wolken laag hangen. In dat geval kun je kiezen voor ander vertier, zoals het Museum Tiroler Bauernhöfe, een lokale versie van Bokrijk, met oude boerderijen van allerlei slag, of het kleine stadje Rattenberg, dat langs de Inn ligt. Wie er verzeild raakt, moet beslist het Augustiner Museum bezoeken, dat in een oud klooster is ondergebracht. Niet zozeer voor zijn kunstcollectie - een verzameling aardige schilderwerkjes en houten beelden - maar om het gebouw op zich. Zo kun je er boven op het gewelf van de kloosterkerk lopen, tussen het grauwgrijze, eeuwenoude stukwerk dat aanvoelt als in een grot. Het lijkt wel speleologie, maar dan vijftien meter boven de grond. Het besef dat onder je voeten het eeuwenoude plafond van een barokke kerk hangt, maakt het zelfs een beetje spannend.
Met het Zillertal snijden we een vallei van een heel ander kaliber aan. Dit dal is toeristisch gesproken een van de belangrijkste van heel Oostenrijk. Het is er ook het hele jaar door aardig druk en het kent een volwaardig winter- en zomerprogramma.
Diep in het dal ligt Mayrhofen, eindstation van de stoptrein en ideaal vertrekpunt om straks de bergen in te duiken. Eerst nemen we nog een duik in het openluchtzwembad van het hotel en trekken baantjes met zicht op de witbepoederde bergpieken. Twee dagen voor onze aankomst heeft het opnieuw gesneeuwd, maar de sneeuw zal niet lang blijven liggen, zegt Peter Habeler ons 's avonds. Habeler, een kwieke zestiger die geboren is in het Zillertal, overwon in 1978 samen met zijn kompaan Reinhold Messner als eerste zonder zuurstofflessen de Mount Everest. Nu verdeelt hij zijn tijd tussen Europa en Nepal en zet hij zich in voor de bewustmaking rond de opwarming van de aarde. 'Dat er een klimaatsverandering aan de gang is, kun je in de Alpen zien aan het verdwijnen van de gletsjers', vertrouwt Habeler ons toe. 'Nog niet zo lang geleden waren er in het Zillertal verschillende plaatsen waar je het hele jaar door kon skiën, nu is er nog maar eentje over.'
Bij de gloed van een schnaps maakt hij ons warm voor het klimdoel van morgen: de Berliner Hütte. 'Die berghut is perfect gesitueerd en ligt midden in een dramatisch landschap. Je zult versteld staan van het decor', zegt Habeler.
Het wordt een stevige bergwandeling die start aan het educatieve Naturparkzentrum, waar de jeugd via een 'doe en ontdek'-parcours meer te weten komt over de Alpen. Buiten op het muurtje spannen we onze bergschoenen een laatste keer aan. Het zonnetje prijkt al hoog, maar tegelijk voel je ook de kou die van de bergen afstraalt. Rondom liggen groen begroeide flanken, met daarachter de witte bergtoppen. We wandelen voorbij een boer die zijn koeien naar de almen brengt, waar ze de hele zomer zullen grazen. Half september worden de koeien met bloemen en blinkwerk getooid en daarna terug naar beneden gebracht, het startsein voor de vele oogstfeesten.
Spektakelterras De vier uur durende wandeling naar de berghut is stevig, maar haalbaar voor iedereen met een basisconditie. Het pad is meestal breed en klauteren komt er nergens aan te pas. Halverwege houden we halt voor nog een schnaps en een Almdüdler, een verfrissende kruidenlimonade van de lokale soort, en dan gaat het recht naar de berghut. Al is 'berghut' misschien een te bescheiden woord voor de Berliner Hütte, een stevig gebouw met plaats voor 180 bedden, opgedeeld in kamers en slaapzalen. De Berliner Hütte is ook de enige berghut in Oostenrijk die als monument is beschermd.
De hut is een stukje geschiedenis en stamt uit de tijd dat het alpinisme door de beau monde als toeristisch tijdverdrijf ontdekt werd. Vooral de 'Berlijnse' club was welgesteld en dat merk je aan de hut. De hal is royaal bemeten en de gelagzaal is opgewerkt met houtsnijwerk en brede lusters. Bij elke stap kraakt en piept het hout gezellig onder je voeten en geeft je een geborgen gevoel. Maar het spektakelstuk is het ruime terras dat uitkijkt op de Hornspitze, een bergtop met drie achter elkaar gelijnde spitsen tot 3.253 meter hoog. Links en rechts rond de Hornspitze schuiven twee gletsjers, die vlak voor de Berliner Hütte samenkomen en afglijden naar het dal.
Ook al hebben de gletsjers zich in de zomer danig teruggetrokken en zien we vooral een spoor van steengruis en smeltwater, het zicht is indrukwekkend. We vieren onze beklimming met een maaltijd van Graukäsesuppe, een soep op basis van Tiroolse kaas, en een stevige lamsbout. En schnaps, natuurlijk.
Op de laatste dag staat nog een andere beklimming naar een berghut op het programma, dit keer hebben we de Rastkogelhütte in het vizier. Het busje brengt ons tot op 2.000 meter hoog, vanwaar een glooiend pad ons door de alpenweide leidt. We wandelen langs lage struikjes, waarvan de taaiheid het harde natuurleven op de berg verraadt. Rondom zien we in een breed panorama de witte kroon van de Alpen, terwijl een zacht briesje voorbijglijdt. Verder weg achter de pieken zit een wolkenpak klaar, maar de wind zit goed en van die wolken zullen we vandaag geen last hebben. Langs alpenklokjes, blauwe gentiaan en smeltende sneeuwresten die ons uitnodigen tot een zomers sneeuwballengevecht, bereiken we de Rastkogelhütte, die iets bescheidener is dan zijn Berlijnse broertje, maar opnieuw over een schitterend terras beschikt. Laat de schnaps maar komen.
Bernd Ritschel Klaas Debacker bron; nieuwsblad.be
Categorie:Natuur-Reizen-Tips
Geen ijs meer: 100.000 walrussen
Geen ijs meer: 100.000 walrussen overspoelen stranden in Alaska
Naar schatting 100.000 walrussen zijn gestrand in de buurt van Point Lay in Alaska. De dieren zijn op de dool omdat het poolijs deze zomer weer aan recordtempo is gesmolten. Ook in 2007 en 2009 was dat het geval, en ook toen moesten tienduizenden walrussen op de vlucht. Verschillende honderden jonge dieren kwamen toen om omdat ze verpletterd werden op de veel te kleine stranden.
De afgelopen dagen ontdekte bioloog Anthony Fischbach, aan de slag in de afgelegen regio, dat het proces van 2007 en 2009 zich opnieuw aan het voltrekken is. Naar schatting 20.000 walrussen zijn al gestrand en liggen op elkaar gepakt in clusters van 600 à 800 dieren. Naar schatting 80.000 walrussen zijn op weg, of bevinden zich in de wateren voor de kust.
Normaal gezien trekken de walrusmannetjes deze tijd van het jaar naar de Beringzee, terwijl de vrouwtjes met hun kleintjes (die vaak tot een leeftijd van vier jaar bij hun moeder blijven) vanop ijsschotsen in de Chukchibaai op zoek gaan naar voedsel, voornamelijk schelpdieren en zeewormen. Net zoals in 2007 en 2009 is er echter geen ijs en moeten de dieren op zoek naar een alternatieve verblijfplaats.
Vliegverbod De plaatselijk Inuit, een 240-tal, mogen jagen op de walrussen, maar de dierenbescherming heeft hen verzocht geen misbruik van de situatie te maken. Er wordt ook bekeken of er een vliegverbod kan worden uitgevaardigd. In 2007 en 2009 bleek dat het geluid van overvliegende toestellen de dieren in paniek bracht, waardoor ze en masse naar het water vluchtten en daarbij kleintjes verpletterden. 40 procent minder ijs in 40 jaar Mark Serreze van het National Snow and Ice Data Center in Boulder zegt dat het poolijs op het recordjaar 2007 na nog nooit zo hard is gesmolten als deze zomer. Half september stopt de dooi doorgaans. Volgens Serreze is er geen teken dat daar de volgende jaren verandering in komt. Momenteel drijft er 40 procent minder ijs aan de noordpool dan veertig jaar geleden en de ijskap is in die periode geslonken met bijna drie miljoen km², of bijna honderd keer de oppervlakte van België. Daardoor zijn zeker 17 diersoorten nu met uitsterven bedreigd.
(mvl)bron; demorgen.be
Categorie:Weetjes- Dieren
Dolfijnen verzamelen schelpjes op zoek naar vis
Dolfijnen verzamelen schelpjes op zoek naar vis
De dolfijnen van het Australische Shark Bay hebben een opvallende eigenschap ontwikkeld. Ze verzamelen schelpjes die ze met hun snuit oppikken. De dolfijnen zijn op zoek naar vis die zich onder de schelpen verstoppen.
Mogelijk zijn de vissen onder de schelpen juist op de vlucht voor jagers als dolfijnen. Vroeger was zo'n schelp de ideale schuilplaats, nu hebben dolfijnen geleerd hoe ze de schelpen naar het wateroppervlak moeten brengen. En daar kunnen ze hun prooi tevoorschijn toveren en opeten. Volgens onderzoekers is de tactiek van de dolfijnen "vrij spectaculair". "De dolfijnen van Shark Bay staan bekend als slimme uitvinders", zegt bioloog Dr. Michael Krützen van de Universiteit van Zürich aan BBC.
Creatief vissen De dolfijnen beschikken over nog meer innovatieve manieren om vis te vangen. Zo jagen ze vis naar heel ondiep water waar de dolfijnen met hun krachtige staart hevig in het water slaan om voort te bewegen. Die vis heeft het echter lastiger in het ondiepe water en zo worden ze een gemakkelijke prooi voor de dolfijnen. Ook onder water bewijzen de dolfijnen dat ze slimmer zijn dan hun prooien. Ze slaan met hun staart op zeebedden zodat er bubbels ontstaan die visjes uit hun schuilplaats lokken.
Maar de meest opmerkelijke techniek is misschien wel deze waarbij de dolfijnen gebruik maken van sponzen. Die nemen ze in hun bek waarna ze hun snuit in de zeebedden duwen. De spons dient als een soort schild waardoor ze de vis veilig kunnen verorberen. De technieken worden door moeders aan hun jongen aangeleerd, en ook dat is al bijzonder.
Schelpjes Ondanks hun kennis over de dolfijnen van Shark Bay vroegen onderzoekers af zich waarom de dolfijnen zo geïnteresseerd waren in schelpen. Ze maakten foto's van dolfijnen die schelpjes naar het wateroppervlak brengen. Daaruit bleek dat onder de schelpen meestal visjes verstopt zaten, iets wat de dolfijnen dus duidelijk geleerd hadden.
De onderzoekers vermoeden dat de dolfijnen hun prooi achtervolgen tot ze onder de schelpen kruipen. Vervolgens stijgen ze met een hoge snelheid naar het wateroppervlak waar de schelpen door elkaar worden geschud zodat het water en de prooi eruit vallen.
(gb) bron; demorgen.be
Categorie:Weetjes- Dieren
Speurhond Cliff spoort ziekenhuisbacterie op
Speurhond Cliff spoort ziekenhuisbacterie op
Het VUmc in Amsterdam.
Speurhond Cliff gaat het Amsterdamse ziekenhuis VU Medisch Centrum (VUmc) bijstaan in de strijd tegen de ziekenhuisbacterie clostridium difficile. Die kan bij patiënten ernstige diarree veroorzaken. De tweejarige beagle is getraind om patiënten op te sporen die met de bacterie zijn besmet, zodat die kunnen worden geïsoleerd voor de ziekte zich verder verspreidt.
Hoogleraar Het idee om een speurhond op te leiden, is afkomstig van hoogleraar interne geneeskunde Yvo Smolders. "Tijdens een grote visite vroegen we ons af of een patiënt clostridium had en een verpleegkundige merkte op dat het wel zo rook." De arts bedacht dat als een mens de aanwezigheid van de darmbacterie kan ruiken, een hond dat nog beter en vooral eerder zou moeten kunnen.
90 procent Internist Marije Bomers en hondendeskundige Hotsche Luik hebben de afgelopen maanden hard getraind met Cliff. De hond is al een paar keer op de afdeling interne geneeskunde van het VUmc op 'snuffelstage' geweest. Tot nu toe wist hij daar 90 procent van de besmette patiënten op te sporen. In twee gevallen sloeg hij aan terwijl de laboratoriumtest negatief was. "Maar wie weet heeft de hond gelijk, want de laboratoriumtest is niet 100 procent betrouwbaar", aldus Bomers. Het is de bedoeling dat ook andere zorginstellingen op termijn van Cliffs diensten gebruik kunnen maken.
Een Californisch koppel zet de deur al jaren open voor wolven. Ze vrezen de sterke roofdieren niet en delen zelfs hun zetel met de wolven. Het begon met eentje, maar intussen is het gezin reeds met tien wolven bevriend.
Het begon allemaal met een wolf die Paul Pondella en Colette Duvall van de dood hebben gered. De wolf in kwestie heet Shadow en is het resultaat van een paring tussen een mannelijke hond en een vrouwelijke wolf. Shadow leeft al jaren in het huis in Studio City, nabij Los Angeles, en is de oudste wolf van het gezin.
Geen angst Het koppel besloot nog meer van deze gemengde wolven binnen te halen. Allie en Takoda kregen samen zeven welpjes. Maar uiteindelijk blijven deze dieren wolven en het kostte Paul en Colette duizenden uren training om de wolven te laten gehoorzamen. "Naarmate dieren aan mensen gewend raken, zullen ze hun angst verliezen. Zeker als ze de link tussen mensen en voedsel leggen. Maar net als andere roofdieren zijn wolven perfect in staat om mensen te doden", zegt Paul.
Mythen ontkrachten Paul en Colette zijn echter niet bang van de wolven. Ze zijn zelfs van plan om naar een ranch te verhuizen zodat de wolven meer ruimte hebben. Sinds de komst van Shadow hebben ze het bovendien hun plicht gemaakt om kinderen over deze prachtige dieren te vertellen. Zo hopen ze enkele hardnekkige mythen over wolven te ontkrachten.
In Noorwegen was het meest spectaculaire natuurfenomeen gisteren weer in volle glorie te zien. Enorme explosies op de zon deden het Noorderlicht verschijnen, ook bekend als aurora borealis.
Het Noorderlicht wordt veroorzaakt door enorme explosies in de zon waarbij elektrisch geladen deeltjes bijna vijf miljoen kilometer in de richting van de Aarde afleggen. In het noorden van Noorwegen zorgt dat regelmatig voor een uniek spektakel.
Op het eiland Vesterålen heeft een inwoner het spektakel gisteren met de camera vastgelegd.
(gb)bron; hln.be
Categorie:Berichten-Dieren-Natuur
Slang zet Filipijns eiland halve dag zonder stroom
Slang zet Filipijns eiland halve dag zonder stroom
Het paradijselijke eiland Bohol.
Een compleet Filipijns eiland is zonder stroom komen te zitten door een slang. Het reptiel was een elektriciteitscabine binnengeslopen en heeft daar een kortsluiting veroorzaakt. Dat meldt de tv-zender ABS-CBN.
Het incident deed zich voor op het eiland Bohol dat erg in trek is bij toeristen. Het duurde een halve dag eer de panne hersteld was.
Arbeiders van de elektriciteitsmaatschappij vonden de dode slang in de stroomcabine. Het dier was geëlektrocuteerd.
(eb)bron; hln.be
Categorie:Berichten-Dieren-Natuur
Koen Vanmechelen showt z'n kippen in Poznan
Koen Vanmechelen showt z'n kippen in Poznan
In het centrum van Poznan staan vanaf vandaag 2 torens uit kippengaas, gevuld met honderden eieren. Het kunstwerk van Koen Vanmechelen (rechts op de foto) is een van de blikvangers van de biënnale over hedendaagse kunst in de stad.
Belga
Aan de torens, 12 meter hoog, hangen de foto's van 13 generaties kippenrassen. "Door de internationale rassen te kruisen, krijg je een steeds veranderend en verrassend amalgaam", zegt de kunstenaar.
"Dit werk is als het ware een genetische ark waarin wordt getoond dat het samenbrengen van diversiteit kan leiden tot wederzijds begrip. Kiezen voor diversiteit is juist een verrijking."
De eieren liggen onder 4 broedlampen en zullen na 21 dagen uitkomen. "Dat staat symbool voor het verlaten van een positie van onvruchtbare isolatie."
Vanmechelen maakt al jaren furore in de kunstwereld met zijn werken rond kippen (foto boven). Hij startte al in 2000 met zijn broedproject, toen in Watou. Doorheen de jaren raakte hij bekend door zijn schilderijen, tekeningen, installaties met opgevulde kippen, enzovoort.
De Biënnale van Poznan is een van de grootste tentoonstellingen voor hedendaagse kunst.
bron; deredaktie.be
Categorie:Natuur-Reizen-Tips
Hagedis zit in overgang van eieren leggen naar bevallen
Hagedis zit in overgang van eieren leggen naar bevallen
Wetenschappers hebben een opmerkelijk staaltje evolutie ontdekt bij een Australische hagedissensoort. Een soort skink zit namelijk middenin de evolutie van eieren leggen naar echte bevallingen. Het gaat om de saiphos equalis, een soort met een gele buik en drie tenen, meldt National Geographic.
De slangachtige diertjes met kleine pootjes leggen eieren aan de kust van deelstaat New South Wales, maar blijken - zoals zoogdieren - hun nakomelingen levend ter wereld te brengen in de koudere berggebieden.
Er bestaan slechts twee gekende soorten hedendaagse reptielen die beide soorten van voortplanting gebruiken, namelijk een andere skinksoort en een Europese hagedis. Slechts een slang of hagedis op vijf werpt levende nakomelingen, en uit onderzoek blijkt dat er een evolutie van eieren leggen naar bevallingen is geweest bij bijna honderd takken van de reptielenstamboom.
Uniek Het gaat om een unieke ontdekking, zegt onderzoeker James Stewart, een bioloog aan de Amerikaanse East Tennessee State University, aan National Geographic. "Door de verschillen te onderzoeken bij populaties die in verschillende stadia van dit proces zitten, kan je een beeld krijgen van wat eruitziet als de overgang van de ene manier naar de andere."
Zoogdieren worden in de baarmoeder gevoed via de placenta, die ook afvalstoffen afvoert. Embryo's van eierenleggende dieren halen voedingsstoffen uit de eierdooier en calcium uit de poreuze schaal, die hen ook beschermt voor de buitenwereld.
Calcium Sommige vissen en reptielen gebruiken echter een mengeling van de twee methoden. Moeders vormen een ei dat ze in hun lichaam houden tot het laatste stadium van ontwikkeling. De schaal wordt dan veel dunner, waardoor de dieren kunnen ademen. De kleintjes komen vervolgens ter wereld, gehuld in een dun membraan, al wat dan nog overblijft van de schaal. Volgens wetenschappers vormt deze methode een mogelijk probleem, omdat het dier veel minder calcium krijgt omwille van de dunne schaal.
Deze ontdekking zette Stewart en zijn collega's ertoe aan die toevoer van voeding te onderzoeken in de structuur en de chemie van de baarmoeder van de Australische hagedis. "We zien nu dat de uterus calcium afscheidt die de embryo opneemt. Het zijn eigenlijk de eerste stappen in de evolutie van een placenta bij reptielen", zegt de onderzoeker.
Evolutionair voordeel Beide manieren van voortplanting hebben voor- en nadelen. Volgens Stewart kan de overgang mogelijk gelinkt worden aan de manier waarop pasgeborenen worden gevoed, of gaat het mogelijk om een manier om de jongen beter te beschermen in ruigere klimaten.
Moeders in milde klimaten kiezen er mogelijk voor hun eigen lichaam te sparen door eieren op de grond te leggen voor de laatste week of zo van de ontwikkeling. Moeders in zwaardere bergklimaten daarentegen vinden het misschien efficiënter hun jongen te beschermen door ze langer in hun lichaam te houden.
Simpel Stewart voegt eraan toe dat het omschakeling van eieren leggen naar bevallingen historisch gezien vaak voorkomt, daar de omschakeling relatief gemakkelijk verloopt. "We neigen te denken dat het gaat om een heel ingewikkelde overgang, maar het is in sommige gevallen misschien toch veel simpeler dan we dachten."
(sam) bron; hln.be
Categorie:Berichten-Dieren-Natuur
09-09-2010
Het 'vlooien' van apen
"Het 'vlooien' van apen is niet echt zoeken naar vlooien. Wat ze wel doen is zoeken naar plantenresten, huidschilfers en zoutkorrels."
In een sloot zag ik een waterjuffer eitjes afzetten. Ze stipte met haar kont telkens de waterspiegel aan. Een houtpantserjuffer was ze dus niet. Houtpantserjuffers zetten hun eitjes niet af in het water, maar in de bast van loofboomtakken. Die moeten wel boven het water hangen, want de larven laten zich van de tak af in het water plonzen.
Daar vervellen ze meteen, want hun eerste velletje is waterafstotend. In de boom is dat handig als verdediging tegen regen en dauw, maar in het water ondoenlijk, dus ontdoen ze zich ervan. Als larve vervellen ze nog negen keer. Ondertussen jagen ze op muggenlarven. Van juni tot oktober kruipen ze uit het water en sluipen ze uit hun huid. Eind augustus vliegen de meeste houtpantserjuffers rond.
Van de week kreeg ik bezoek van een oude schoolvriend, die ik meenam naar de Hortus botanicus in Haren. Hortus botanicus betekent botanische tuin. Dat u niet denkt dat we in een beeldentuin waren of in de dierentuin.
Toch keken we er naar dieren. Als de zon door de regenbuien brak, scheen hij fel en werd het warm boven het beschutte heideveldje. Het gonsde er van de houtpantserjuffers. Ze streken neer in door de namiddagzon beschenen bomen en hielden zich roerloos voor onze cameras. De bomen stonden niet aan het water. De juffers zetten er ook geen eitjes af, maar namen een zonnebad, rustten uit of waren op jacht naar prooien en partners. Alleen voor de eitjes hebben ze bomen aan een oever nodig.
De eitjes roepen een afweerreactie op in de boombast, een soort gal. Daarin kunnen de eitjes strenge vorst overleven. In de lente komen ze uit.
Veel gebouwen in New York schakelen 's nachts de verlichting uit om rondtrekkende vogels deze herfst niet te storen. Vaak vliegen de verwarde dieren zich ten pletter tegen de wolkenkrabbers.
Het project van NYC Audubon loopt tot nog 1 november. Dan zou het seizoen van de trekvogels voorbij zijn. Steeds meer gebouwen steunen actie, zoals ook de bekende gebouwen Empire State en Chrysler. Jaarlijks zouden naar schatting 90.000 vogels de dood vinden tegen de ramen van de reusachtige constructies.
De vogels raken hun navigatievermogen kwijt door de verlichting van de wolkenkrabbers. De initiatiefnemers roepen eigenaars van gebouwen op om de lichten te doven. Ze vragen ook nachtelijke werknemers om een bureaulamp te gebruiken in plaats van de gewone verlichting van het gebouw.
Naast New York City heeft ook Toronto een gelijkaardig project lopen. Daar stelt men zelfs dat de verlichting jaarlijks meer dodelijke slachtoffers bij vogels eist dan de olieramp met Exxon Valdez. Daarbij kwamen destijds zeker 250.000 vogels om het leven. Een eerste studie zou bovendien uitwijzen dat het doven van de lichten het aantal slachtoffers met 83 procent doet dalen.
(gb)bron; demorgen.be
Categorie:Berichten-Dieren-Natuur
Foto's van een vaartocht via de haven van Willemstad naar Stellendam.
Foto's van een vaartocht in 2009 via de haven van Willemstad naar Stellendam Nederland.
Muizen op Schots eiland zijn twee keer groter dan normaal
Muizen op Schots eiland zijn twee keer groter dan normaal
Op het Schotse eiland Saint Kilda zijn de muizen twee keer zo groot als elders ter wereld. Onderzoekers willen daarom nagaan hoe het komt dat de veldmuizen enkel op dat eiland zijn geëvolueerd tot reuzenmuizen.
Het Schotse Saint Kilda werd in 1930 door de mens verlaten.
De muizen van Saint Kilda wegen meer dan 50 gram en zijn ongeveer twee keer zo groot als hun soortgenoten op het vasteland. Gedurende drie jaar zullen wetenschappers het gedrag van de dieren bestuderen.
"We denken dat de muizen zich hebben aangepast omdat ze hier weinig hinder hebben van roofdieren", zegt onderzoeker Tom Black. "Daardoor konden ze groter en groter worden en het helpt om in de koude weersomstandigheden te overleven."
Saint Kilda werd in 1930 verlaten door de menselijke bewoners. Veldmuizen trokken daarop vanuit de heuvels naar de onbewoonde huizen op het eiland. Terwijl de ene muis profiteerde van de situatie, werd het de andere muis fataal. Huismuizen stierven gek genoeg al na twee jaar uit.
(gb)bron; hln.be
Categorie:Weetjes- Dieren
Jaarlijks kosten windmolens het leven aan 30.000 vogels
Jaarlijks kosten windmolens het leven aan 30.000 vogels in Nederland alleen!
bron; seniorennet.be
Categorie:Weetjes- Dieren
06-09-2010
Schapen trekken Limburgse nazomer op gang
Schapen trekken Limburgse nazomer op gang
Met de intocht van een kudde schapen neemt de nazomer in Limburg een wel erg opmerkelijke start.
Een week lang trekt een 600-tal schapen door Limburg, op weg naar Brussel, met in haar kielzog een animatiekaravaan.
De Europese schapentrektocht is op 5 juni in Berlijn gestart en eindigt op 17 oktober in Trier. Een tocht van 1 200 km. Ze wil aandacht vragen voor het Internationaal Jaar van de Biodiversiteit. Want rondtrekkende schapen zorgen voor de verspreiding van allerlei zaden, sporen, insecten en kleine diersoorten.
Van 1 tot 14 september trekken de schapen en herders door Vlaanderen. Voorlopig einddoel is het Terkamerenbos in Brussel. De doortocht van de schapenkudde in Limburg brengt iedere avond animatie in telkens een andere gemeente.
Iedere dag rond 17 à 18 uur komt de kudde schapen aan.Van 18.30 tot 20.30 uur is er een ontspannende infoavond, waar de herder en andere specialisten de tocht kaderen, met verhalenvertellers en andere praatgasten, zoals veearts Theo Martens van het populaire tv-programma Dieren in nesten.
