Het was zaterdag een hoogdag voor horeca en dorstige klanten. Euforische toestanden. Uitbundigheid en uitzinnigheid. Tafeltjes dicht bijeen, met wel acht of tien mensen die het uitschaterden van plezier. En met de middenvinger naar de kl*teregeltjes.
Mensen waanden zich eindelijk vrij... Maar het is een schijnvrijheid! De échte vrijheid is die van pre-corona, de zalige tijd die nooit meer terugkomt, toen we zonder regeltjes overal vrij mochten bewegen, met wie en waar we wilden, met hoeveel we wilden, tot hoe laat we wilden, zonder mondkapje, zonder afstand, zonder enige eender welke controle... Terwijl nu om de hoek van elke straat een agent zit te loeren naar mensen die hun mondkapje wat scheef op hun snoet hebben staan.
Annelies van Binnenlandse Zaken, alweer met opgeheven vingertje en dreigende taal, komt de terrasvreugde grondig verstoren. Ze zet een domper op de verwachtingen over de heropening van de binnenhoreca, het is te vroeg om er een datum op te plakken, zegt ze, eerst moeten er voldoende inentingen gebeurd zijn.
Eigenlijk wil ze zeggen dat we blij mogen zijn dat we nu al buiten in de regen een pintje mogen drinken. En als de wind de bierviltjes in de lucht doet dwarrelen, mogen we ook niet mopperen. En een parasol die wegwaait, dat moeten we erbij nemen.
Annelies houdt niet van mensen, ze begrijpt hen niet, ze wil alsmaar dat virus onderdrukken en de mensen uit elkaar houden. Na de heisa omtrent de plexiwanden zegt ze dat de politie "zacht zal handhaven, maar als er te veel mensen te dicht bij elkaar zitten, wordt er ingegrepen, want dan is er een risico voor de volksgezondheid." Alweer dreigen en bang maken. Annelies blijft koppig volhouden in haar aanpak die ze op tv aframmelt als een puber die niet weet van ophouden en door de interviewer gedwongen wordt om te stoppen met ratelen.
Misschien overweegt ze wel een nieuwe opleiding bij de politie: terraspolitie!