"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
30-11-2011
Reisverhaal Canal du Midi. Deel 10.
Zaterdag 10 september 2011.
Tussen La Douce en Carcassonne.
10. Van trouwe herdershond en eenzame wolf tot vergeetachtige pitbull.
Tot mijn opperste verbazing werden we alleen wakker, Jef Mast was nergens te zien. En ik had mijn boze woorden al zo goed gerepeteerd! Dat hij de naam van zijn boot best kon veranderen in LArrogance en nog iets over de lengte van zijn mast in tegenstelling tot zijn piemel en zo
We wilden proberen om voor de middagpauze zoveel mogelijk sluizen voorbij te raken zodat we in de namiddag rustig het rechte kanaal naar Bram zouden kunnen afvaren.
Met nuchtere maag vaarden we de kilometer tot La Douce en de sluis was geopend, we versasten, helemaal alleen, op nog geen 10 minuten! Er was geen kat op het kanaal. Aan de sluis van Herminis hetzelfde verhaal, zodanig dat ik Paul maar zijn ontbijtboterhammetjes aan t roer bracht, want ook de dubbele sluis van Lalande vlogen we door.
Gisteren had ik veel plezier beleefd aan goed voor mijn groepje te zorgen. Als eerste de sluis checken, zien met hoeveel we er in konden, de info doorgeven aan de collegas, netjes wachten op de laatsten en dan iedereen zo compact en veilig mogelijk in de sluis laten aanleggen zodat kleintje er zich kon tussen proppen. Ik voelde me helemaal niet De Godin van de Sluizen zoals de Amerikaansen me noemden, eerder De Herdershond van het Kanaal. Ik was gelukkig mijn groepje bij mekaar te houden. Het waren ook allemaal zon toffe mensen. Tot Jef Mast erbij kwam natuurlijk, dan was de lol er af. Dan kreeg de herdershond eerder pitbull-neigingen.
Vandaag was mijn totem eerder Eenzame Wolf dan Trouwe Herdershond, maar dat vond ik al even plezant. Helemaal alleen op mijn hoge toren het kanaal afvaren, met mijn kop tussen de bladeren. De ochtend was grijzig begonnen en ik zat daar met een dik vestje, maar al tijdens het versluizen werd het daar te warm voor en verruilde ik het voor een topje. De zon brak door, het zweet brak uit. Met ons tweetjes alleen in diepe sluizen was niet makkelijk, we gooiden onze touwen omhoog in de hoop een meerpaal te strikken maar ik ben daar echt hopeloos in. De natte koorden zijn voor mij te zwaar om een paar meter hoog te gooien, en mijn gevoel voor richting is ook niet wat het zou moeten zijn. Ik begrijp waarom ik nooit goed ben geweest in balsporten. Paul daarentegen kan binnenkort als cowboy een job vinden. Na een derde poging had hij meestal zijn meerpaal gevangen. Het is hier heel kalm, dus de sluiswachters zijn de eenzame wolven zeer behulpzaam, een babbeltje is in deze rustige zone blijkbaar welkom. De meeste mensen schijnen niet verder te varen dan Carcassonne.
Het enige dat een beetje tegenviel was dat ik mijn beste oordoppen mislegd had. Normaal doe ik ze na het aanmeren uit, maar gisterenavond, met al die treinen, had ik ze rond mijn nek laten hangen en nu vond ik ze niet meer. Dus moest ik versassen met de oorverkrachters, mijn op maat gemaakte harde monsters. Het voordeel is dat het zware geluid van het water verzacht wordt maar ik nog wel woorden kan verstaan. Och, alles heeft zijn voor- en nadelen.
Eén van de sluiswachters vertelde dat het kanaal amper anderhalve meter tot twee meter diep is. Maar het is wel tussen de 20 en 30 meter breed. Er was dus wel wat graafwerk nodig om met primitieve middelen op 15 jaar aan 280 kilometer te geraken. Daarbovenop dan nog de bruggen bouwen, de gecompliceerde sluizen construeren, en niet te vergeten het pad waarlangs de paarden de boten moesten voorttrekken aanleggen. En natuurlijk die 45.000 platanen planten met een afstand van ongeveer 7 meter (alhoewel we later van een kennis hoorden dat het Napoleon Bonaparte was die langs de Franse wegen platanen liet planten, om zijn legers in de schaduw te laten marcheren). Het kanaal is dan ook met recht en reden door de UNESCO geklasseerd en beschermd als een van de grootse werken der mensheid. Vandaar dat de zieke platanen zeker en vast zullen vervangen worden, zij het dan over een periode van 15 jaar. Ik vraag me af hoe het er hier in de herfst moet uitzien Als de plataan in ons tuintje zijn bladeren laat vallen dan ziet ge onze gazon niet meer. Laat staan wat er gebeurt als dit regiment afscheid neemt van zijn bladerdak. Zou het dan het gevoel geven of ge met uw boot over een brede bewegende bruine dreef van bladeren glijdt? En al die platanenbollen die naar beneden vallen!!! Dat moet ook zijn charme hebben. Alleszins, elk jaar wordt eind oktober het kanaal gesloten en laat men sectie per sectie leeglopen om de nodige onderhoudswerken uit te voeren. Hier zullen nogal wat bladerenblazers aan te pas komen. Misschien wel bulldozers?
Paul blijft bij hoog en laag beweren dat deze bladeren kleiner zijn dan die van onze plataan. Ik geloof er niks van. Hier lijken ze kleiner omdat alles zo weids is. Alleszins, ik pak een blad mee zodat we thuis kunnen vergelijken.
Alles ging deze ochtend zo ongelofelijk vlot dat we al pal op de middag in Bram arriveerden, waar we bij het Nicols-station water konden tanken en, zij het zeer moeizaam, mail konden versturen. De plaatselijke Nicols-gerant baatte hier een brasserietje uit met terras. Echt een zalig bruin café uit de jaren stillekes. Met een speelse jonge kater. Een streelzachte pels, gouden oogjes en een kort staartje. Hij deed me helemaal aan mijn geliefde Ming denken, die nu al bijna een jaar overleden is. Ik hielp enkele mensen om een foto te maken en raakte in gesprek met de bejaarde dame van het gezelschap. Ze woont aan het kanaal, in een beschermde site, net op de plek waar het kanaal zijn water krijgt uit een reservoir met bergwater, en waar destijds de schippers hun goederen overlaadden. Ze zei dat het er prachtig was, maar voor ons is het niet haalbaar want het is nog 27 kilometer, voorbij Castelnaudary en talloze sluizen verderop. Ze leerde me ook dat de felle wind hier de normaalste zaak is. Hete zomers, zachte winters, weinig regen, (maar als het regent dan giet het), en heel veel wind. Zo verloopt het leven hier. Haar kinderen, Parijzenaars, gaven ons verschillende tips over de fijnste abdijen en kastelen van de Katharen die we hier kunnen bezoeken. Ze vertelden over de abdij van Fontfroide, het kasteel van Peyrepertuse en de Gorges de Galamus. Het klonk allemaal even aantrekkelijk. We nodigden hun even uit aan boord, want ze hadden zon ding nog nooit van binnen gezien. Ook zij keken hun ogen uit naar de ruimte in ons Duo-ke.
De boot nog langer dan woensdag huren gaat niet, dus moesten we hier wel de terugtocht aanvangen. Uiteindelijk moeten we toch een dertigtal sluizen door om ten laatste woensdagochtend terug in Le Somail te geraken. Jammer wel, ik had er best nog een weekje aan willen breien.
En dus keerden we, met spijt in ons hart, onze Olonzac met zijn boeg weer noordwaarts.
Na enkele kilometers zagen we onze piepkleine lieveling aangemeerd liggen. Op het dekje van de boot met een naam die langer is dan het vaartuig zelf Charinne II Marennes hielden de twee Fransen hun siësta. Meneer lag te slapen en madame was aan t breien. We keerden even terug om een afscheidsbabbeltje te maken. Ze vertelden dat ze al zoveel eekhoorns gezien hadden. Ik heb er nog maar ééntje gezien. Maar wij zagen dan weer veel bever-achtigen (beverratten ofte Myocastor Coypus). Een dier dat hier in de 20er jaren van vorige eeuw uit Zuid-Amerika geïmporteerd is voor zijn pels, maar sommige dieren ontsnapten of werden later in de natuur losgelaten omdat pelsenmantels out waren. Nu vormen ze een probleem omdat ze gaten in de oevers graven We namen voor t laatst afscheid van Charinne II, over twee weken zullen zij weer thuis zijn. Ze doen het rustig aan, ze leggen maximum 30 kilometer per dag af. Twee gelukkige dobberende gepensioneerden met alle tijd van de wereld. Zalig.
De eerste sluis op onze terugweg was een makkie. Naar beneden versassen is zo veel eenvoudiger. Geen geworstel tegen het binnenstormende water, want de sluis loopt leeg, geen getrek aan touwen, gewoon bootje met de losse pols aan een touw rond een meerpaal laten zakken, en vooral geen lawaai, want het water spuit achter de nog gesloten sluispoort het kanaal in. Ge kunt het bij manier van spreken met uw handen in uw zakken.
Toen ik de sluiswachter ging roepen sprak ik met zijn buurvrouw, die had een boom vol vijgen. De meesten lagen te rotten op de grond. Zo zonde. Ik vroeg of ik er wat van haar mocht kopen maar ze liet me er gewoon een paar handenvol plukken. Lekker voor bij onze pannenkoekenpauze die we na het versluizen gepland hadden.
Aan de sluis stond een blauwe bidon en daar kunt ge uw piketten in ontsmetten om de platanenziekte niet verder te verspreiden. Het was de eerste die ik zag, jammer dat ze er niet meer de aandacht op vestigen.
De pannenkoeken met stroop smaakten heerlijk. Zoiets is veel lekkerder op een koelere dag. Na een zoete hap begint de stuurman meestal te soezelen en dan grijp ik mijn kans om te varen. Mijn nieuwe spelletje is om net naast de overhangende takken te scheren, en zo goed te mikken dat ik ze op 30 cm van mijn hoofd passeer. Het is een prima vaaroefening. Mijn passagier wordt dan wel wat van links naar rechts gerold, maar in t slaap gewiegd worden is gezellig.
Aangezien ik nu toch aan het stuur zat besloot ik daar maar ineens te blijven en alle sluizen zelf te nemen. De wind was heel hevig en het was een kwestie van goed te mikken, maar na mijn zelf uitgevonden vaaroefening lukte het heel goed. Wel fijn om zo hoog op uw boot te zitten en uw matroos het gesleur en gesukkel met de natte touwen te zien doen.
En toen kwamen we aan de eerste etappe van de dubbele sluis van Lalande, en het weerzien met de vriendelijkste sluiswachter van de Midi. Ook daar ging alles perfect, de wind blies me wel weg, maar met een paar keer terug gas geven en wat achteruit waaien kwam ik wel aan de kant. Ik was toch alleen in de sluis, dus het maakte niet uit bij welke paaltjes ik aanmeerde. Ik zag wel dat er in de onderste etage boten lagen, maar daar maakte ik me geen zorgen over, die zouden wel weg zijn tegen dat ik een verdieping lager moest.
Het water kwam op het laagste punt en traag zwaaiden de sasdeuren open. Wat ik toen zag deed me haast van mijn stuurzetel vallen Ik zag een horizontale mast
Jef Mast himself. Een déjà-vu van t zuiverste water. De sassenier gaf opdracht om die rotzeilboot eerst mijn sluis binnen te laten varen en vervolgens zijn plaats in te gaan nemen. Dat impliceerde dat ik met die hevige wind op amper 10 meter afstand van stuurboord naar bakboord moest maneuvreren en dat zonder snelheid, wat het beest kompleet onbestuurbaar maakt. Op zich nog niet het allerergste, maar ik moest mezelf dan ook nog naast een heel groot schip vol Amerikanen mikken. Een boot die ook lekker door wind tegen de stuurboordmuur geklemd zat. Met de dood op mijn neusgaten begon ik aan mijn maneuver. Ik was panisch dat ik die kerel zijn mast zou beschadigen die meer dan een meter achter zijn schip uitstak. Enfin, ik geraakte zonder ongelukken gepasseerd, doordat Paul met zijn volle gewicht aan de touwen bleef hangen tot ik er voorbij was. Maar dan moest ik op die paar meter afstand me zien te lanceren naar de overkant. Ik geraakte er net toen een windvlaag mijn boot richting Amerikanen duwde. Ik gaf wat gas, trachtte terug een meter achteruit te geraken om opnieuw te beginnen, meer dan een meter dierf ik niet want daar lag het sexsymbool van Jef Mast. Uiteindelijk kwam ik weer naast de Amerikanen te liggen maar Paul kreeg de meertouwen niet bijtijds rond de meerpalen gezwierd, dus daar ging ik weer richting Amerika. Ik zag alle sterren van de Amerikaanse vlag. Op dat moment begonnen de 8 Amerikanen te juichen als bij een rugbymatch : Let her go girl! Dont worry! Youre doing fine! Youre going real great!!! Zachtjes vleide de wind me tegen hun schip, kon Paul zijn touwen gooien en me naar de bakboordmuur trekken. Na hun vriendelijke woorden smolten mijn zenuwen weg als sneeuw voor de zon. Ik begon direkt een praatje te maken en ze snapten onmiddellijk dat ik zo bang was geweest voor die zeiler. Eén van hen merkte al op : Hes not a nice guy, isnt he?... Neeje! Neeje! Nog veel erger!!! Hes a real pain in the ass!!! Toen moesten zij mijn plaats in nemen in het bovenste sas en sloten de deuren zich tussen ons. Door mijn getetter met mijn Amerikanen was ik toch wel vergeten om Jef Mast uit te schelden zeker!! En ik had zo geoefend op mijn tekst verdomme! Pfffft, op 48 uur van trouwe herdershond tot eenzame wolf tot vergeetachtige pitbull. Wat een hondenleven. Maar niet zo erg als dat van die Amerikanen want die hadden nog vele, vele versassingen met Jef Mast voor de boeg
Ik kon zonder aanleggen direct het wachtbekken doorvaren en kwam zonder problemen in Herminis te liggen. Alleen. Oef.
Mijn doel was om terug La Douce - de laatste sluis voor Carcassonne - te halen, om op dezelfde plek als vannacht te slapen, zodat we morgenvroeg direct aan de hel van Carcassonne konden beginnen, om in die lawaaitoestand zéker niet te moeten stranden voor de lunchpauze van de sasseniers. En dat doel haalde ik 10 minuten voor de sluis van La Douce sloot. Perfect.
We vaarden verder langs de 200 à 300 jaar oude platanen waarvan er sommige de vorm hebben van een kandelaar met 6 kaarsen. Toch zo erg dat ze weg moeten. We vonden moeiteloos onze mooie plek van vanmorgen terug, maar deze keer was er geen zonsondergang - bij gebrek aan zon - en besloten we het aperitief op onze voorplecht te houden. Een dag met alle soorten weer eindigde weer in een dofgrijze tint. Ons voorterras had een natuurlijk dak van platanentakken. We zaten er met zijn tweeën als in een knus nestje.
Het avondmaal werd geserveerd op het achterterras. Cassoulet met gebakken patatjes en als dessert enkele van de versgeplukte vijgen.
Ik ben blij dat we het stuk van Carcassonne tot Bram nu toch ook gezien hebben. De vegetatie was hier al een beetje anders dan in het stuk net boven Béziers, omdat we hier een stuk hoger zaten. Hier zagen we niet alleen wijngaarden maar ook af en toe weiden, maïsvelden en vee. Tussen de platanen groeiden ook al eens enkele eiken en naaldbomen. Zelfs het water had hier een andere groentint. Nergens maar dan ook nergens heb ik mensen in het Canal zien zwemmen. Dat werd ook afgeraden. In zekere zin is het een open riool Het afvalwater van de dorpjes komt er in terecht, en dat van de duizenden boten die hier per jaar rondvaren ook. En uiteindelijk is hier niet echt stroming, want het is geen rivier maar een kanaal. De enige waterbeweging die hier voorkomt is die van de wind en van de talloze versluizingen. Ik zou wel eens graag in de winter een leeggelopen segment zien, wat daar allemaal op de bodem moet liggen En toch is hier veel leven in en op het water, want regelmatig zien we vissers, en de eenden zijn ook niet bepaald mager.
En wij zijn ook zeker niet meer mager dankzij de goede keuken van Oud Sluys.
We besloten op tijd te vertrekken, eerst één
kilometer te varen en te ontbijten, voor we de driedubbele sluis van Fonfile
zouden nemen. Daar konden we netjes aanschuiven, want we konden toch maar met
de tweede shift mee naar boven. Tijd genoeg voor een licht gekookt eitje en
daarna eens langs de sluis in aktie te wandelen. Dit soort van sassen, met
sluizeniers, zijn ideale plekken om te verbroederen met de collegas. Eén van
de boten is bemand door Amerikanen van onze leeftijd, en er ligt altijd een
gitaar aan boord. Bleek dat het muzikanten uit San Francisco waren. Héél fijne
mensen, jammer genoeg zijn ze vandaag gehaast want ze moeten voor 7 uur in
Carcassonne geraken om hun boot in te leveren Dat zal niet simpel worden.
Gelukkig konden ze met de eerste shift mee. De vrouw kwam nog snel teruggelopen
om ons mailadres te vragen en ons het hunne te geven. Ietwat gegeneerd gaf ze
hun knotsgekke adres hellobugguts at Yahoo. Ze bleken als punkgroep begonnen
te zijn Tja, dat draagt ge natuurlijk de rest van uw leven mee, als ge uw
mailadres niet verandert.
Na een dik half uurtje was het onze beurt. We mochten
eigenlijk maar met drie boten het sas in, maar we zorgden ervoor dat het
kleintje van het Franse koppel er toch nog bij kon. De sassenier was zelfs zo
vriendelijk om mijn toegeworpen touw aan te nemen. Met wat gewring vonden we
met zijn vieren een plekje in het sas. Dicht bijeen is warm. Zeker hier, en nu,
in de gloeiende zon. Een zon waarvan mijn leraar Frans zou gezegd hebben, in
zijn smakelijke zuid-franse dialect : Le soleij qui sjangte danj le cjiel!
In Marseillette was het ondertussen 33° en dat was
toch wat te warm voor mijn dikke jogbroek. Ik trok ze uit, wou aan land
springen, tot Paul gilde : Ge hebt uw bikinibroek niet aan, ge staat daar in
uw onderbroek! Dat had helemaal mooi geweest, in onderbroek, met doppen en
leren handschoenen De sluiswachter van La Marseillette was ook
alweer zo een lieverd die begreep dat ik dat kleine Franse bootje er echt bij
wou, en hij hielp mee de indeling van de sluis te organiseren zodat we niemand
van ons groepje moesten achterlaten. Hij nam zelfs de touwen aan!
Na de sluis haalden we stilaan een supersjieke, 30 meter lange zeer traag varende
aak in. De Allouette. Paul zag het niet zitten dat enorme ding voorbij te
steken, maar om daar nu 6 km
achter te gaan hangen vond ik ook maar niks. Uiteindelijk was de schipper zelf
zo charmant om ons aan te bieden voorbij te varen. Duidelijk een zeer ervaren
man. Aan 8 per uur een inhaalmanoever doen, we voelden ons net
vrachtwagenchauffeurs. Het duurde en duurde maar het lukte. Alhoewel het een
Pyrrhus-overwinning bleek. De volgende sluis, in Trèbes, ging net dicht, dus
wij moesten wachten tot na de middagpauze. Niet erg want het was bloedheet, we
zochten een wachtplek in volle zon en ik ging me een uurtje laten braden.
LAllouette kwam er aan en voor zijn 30 meter werd de middagpauze even onderbroken.
Een schip van 30 meter
in een sluis van 32 meter,
het leek geen makkie. Maar nee hoor! Met amper twee man kregen ze het ding op
zijn plaats, met 1 poging slingerde de koord zich om de meerpaal en de zaak was
gepiept. Het blijkt een schip van de Orient Express te zijn. Het is af te huren
voor vier of 12 personen voor een week, aan de ronde prijs van 17.000 euro. All-in.
Gids en excursies. Mja. Wel stom om zon boot te huren en dan met een taxi
rondgereden te worden naar de bezienswaardigheden Geef mij dan maar onze
plastiek wastobbe.
De toffe sluiswachter legde eindelijk het zieke
platanenraadsel uit. De bomen gaan over een periode van 15 jaar systematisch
gerooid worden. Het nieuwe, dure, resistent exemplaar wordt net tussen de twee
gerooide geplant en eens die groeit dienen de verrottende wortels van de oude
exemplaren als voeding. De wortels uitdoen is onmogelijk want dan is de oever
van het kanaal weg. Actuele begroting van de operatie: 50 miljoen Euro
Omdat we toch moesten wachten begonnen we zelf ook
aan onze lunchpauze. Op het bovendek en het terras scheen de zon bloedheet,
maar onze tafel op de voorplecht lag in de schaduw. Dankbaar maakte Paul daar
gebruik van om er slaatje van tomaten en komkommers met tonijn en ananas te
serveren. Een restaurant met zicht op de sluis! Toch wel geweldig, een boot waar ge over maar liefst vier
eetzalen beschikt.
Op minder dan een half uur waren we de drie
verdiepingen door, we konden aan een zalig recht stukje beginnen. Spiegelglad
water met heerlijke reflecties van de reuzenbomen. Paul moest zich even beneden
met zonneolie gaan bezig houden dus kon ik varen. Zalig! Ik begin ondertussen
terug een echte te worden. Ik stuur door bochten met de sigaret in mijn mond
en mijn Nikon voor mijn neus. Gemakkelijk is het niet, en een zicht is het zeker
niet, maar mijn jongenszieltje jubelt. Plots sprong er een piepkleine kikker
aan boord. Daar zat ik dan : 1 hand nodig om te sturen en twee handen om mijn
lens af te stellen Maar met knieën kunt ge ook sturen. Ik zwalpte van links
naar rechts, en aangezien we altijd vooraan varen, vraag ik mij af welke
bedenkingen achterop komend verkeer weer moet gehad hebben betreffende vrouwen
aan het stuur. Maar ja, die konden mijn klein prachtig kikkertje ook niet zien
natuurlijk! Gelukkig kwam Paul snel terug boven en kon ik me met mijn nieuwste
huisdier bezighouden. Het heeft toch enkele fascinerende fotos opgeleverd.
Eindelijk zagen we overdag een bever! Het blijkt een
muskusrat te zijn. Hij zwom het kanaal over met een tak in zijn bek in het
midden van het dorpje Trèbes, en er zwommen ook nog witte zwanen langs de
zomerse terrassen.
Een tegenligger had een tuintje op zijn boot, met
vooraan twee standbeelden van zwanen en daartussenin een koppel zeer levendige
hondjes. Prachtige boegbeelden. Ge ziet soms echt kabouterhuisjes voorbijvaren.
Op dit traject zagen we ook de eerste gerooide
platanen. De oever wordt tegelijk met het rooien versterkt maar gelukkig op een
diervriendelijke manier. Er wordt een soort kippengaas langs gelegd waar de
planten na een tijdje doorgroeien en het metaal verbergen. Ik zag enkele nieuwe
plataantjes staan maar ik hoop maar dat het wilde scheuten waren en geen nieuw
geplante. Anders zou het wel zielig zijn want het waren sprieteltjes van nog
geen meter hoog Op die manier gaat het lang duren eer ze in hun volwassen
glorie het kanaal gaan omzomen
Ondertussen passeerden we nog de sluizen van Villedubert
en lEveque, heel gezellig met onze vier boten, de vrolijke Fransen, de lieve
Amerikanen en het avontuurlijke franse gepensioneerde koppel uit de Charente in
hun klein bootje.
In Fresquel begon de eerste fase van de versassing
van de hel. We meerden aan om te wachten op het openen van de sluis en voor ons
lag een zeilboot. Met gestreken mast vanzelfsprekend. De man kwam onmiddellijk op
ons af en begon een warrige uitleg dat hij als eerste moest versassen en steeds
de stuurboortkant moest krijgen. Omdat zijn gestreken mast, die horizontaal
over heel de lengte van zijn boot lag (en vooraan en achteraan er nog een flink
stuk uitstak) anders zeker de wanden zou raken. Bovenop vond hij ook nog dat we
een meerpaal verder moesten gaan wachten. OK, ik maak mijn touwen terug los
maar glijd daarbij met één been van de oever, eindelijk hing ik dan toch weer
eens tussen wal en schip. Ik had geen houvast meer op het riet en daar ging ik.
Allemaal voor een totaal nutteloos maneuver, want binnen de paar minuten ging
de sluis open. Zonder die vent zijn gedoe had het een fijne plek
geweest want de Amerikanen waren op hun didgeridoos en mondharpjes aan t
spelen. Echt lieve mensen. Maar het arrogante kereltje ging bij elk schip zijn
uitleg doen over hoe hij het allemaal wou georganiseerd hebben.
De man met de grote zeilboot kreeg zonder probleem zijn
stuurboordzijde in de sluis En toch werd
het nog een ellende van jewelste. Hij maakte zijn boot in het midden van de
sluismuur vast zodanig dat wij aan bakboord lagen met de grote Amerikanenboot
achter ons. Die zeilboot wou niet één meerpaaltje naar voor schuiven om het
kleine bootje erbij te laten! Dégoutant. Enfin, op de duur heeft hij het toch
gedaan, ik vreesde dat hij aan al onze snuiten zag dat we niet akkoord waren om
onze kleine achter te laten. De eigenaar van het jacht is een verdraaid
arrogante kerel en hij moet met zijn sjiek zeilschip nog helemaal tot La Rochelle in Bretagne
Vervolgens wisten we niet of we in het wachtbekken moesten
wachten of ineens naar de volgende dubbele sluis doorvaren, in tegenlicht
konden we de gebaren van de sluiswachter
in zijn hoge toren niet zien. Dus beklom ik maar zijn toren en kreeg ik van die
kerel ook nog eens mijn bak vol. Ik sleepte de boord aan touwen het volgende
sas in, om toch maar zeker goed te liggen voor die snob met zijn zeilboot. Het
laatste wat ik wou was een schadeclaim omdat we zijn piemel beschadigd hadden. Ik kon dan ook de boot nog niet houden hij legde zich
dwars in de sluis op amper 20 centimeter voor de boeg van superman.
Vreselijke momenten.
In het laatste sluisje van Fresquel waren we er als
eerste in maar daar kwam het luxe jacht al aan Wéér hetzelfde scenario!
Opnieuw geen plaats laten voor het kleine bootje. Dus de twee grote logge boten
moesten zich weer herschikken en op mekaar stompen zodat kleintje toch nog
mee kon.
Als ik hem in de volgende sluis nog aan mijn been heb
dan zaag ik zijn mast doormidden en rijg die vent aan t spit en maak ik
Cochon à lArrogantaise. Weer was de sluiswachter een toffe mens, maar hier
begon een drukke baan vlak naast de oever en werden mijn oren al zwaar
geteisterd.
De sluis van St.Jean bevond zich op amper 10 meter van twee
autobanen met voorbijbrullend verkeer, het voorgeborchte van Carcassonne. Het
geraas van water, motos en autos kwam van overal en zonder doppen was er geen
beginnen aan. Het versluizen duurde nu ook veel langer omdat we die ellendeling
met zijn mast altijd moesten dwingen zich een paar meter verder te leggen om
onze kleine er bij te laten. Onze lieve Amerikaanse buurvrouwen wilden graag
een babbeltje maken terwijl we daar allemaal op de kant onze boten met volle
kracht stonden tegen de houden, maar ik verstond geen woord. Ik voelde me
hopeloos verloren. Een uur geleden hadden ze nog gezegd dat ze zo enorm veel
respect voor me hadden dat ik zon avontuurlijke reizen nog ondernam met mijn
hyper-acusis en dat ze zoveel plezier aan me beleefden omdat ik altijd lachte.
Ze vonden dat ik geweldig met mijn idiote handicap omging en noemden me Our
Goddess of the Lock. Ikke, de godin van de sluis??? Bleek dat ze me onderling zo
waren gaan noemen omdat ik er altijd voor probeerde te zorgen de schikking in
de sluis zo te organiseren dat heel onze bende mee kon, ook het kleintje. Wij
proberen altijd vooraan in de sluis te gaan liggen, zo dicht als toegelaten
tegen de poorten, op die manier is er nog veel plaats voor anderen die zo dicht
bij het binnen stuwende water niet durven te gaan liggen. We vangen op die
manier wel de volle pot van de stroming op, maar dat is best verfrissend. Het
lijkt wel een reuzendouche.
Maar aan deze lawaaierige hellesluis konden ze dan
eens zien hoe goed ik met mijn verrotte ziekte omging Als een komplete,
hulpeloze stuntel! Ik had kunnen bleiten van ellende, vooral omdat ik toch zo
graag die zeilbootkwiet eens had uitgekafferd, maar dat gaat moeilijk met
oordoppen in, want ge hoort niet wat ze antwoorden en ge kunt uw scheldkanonnade
dan niet aanpassen.
Gelukkig was ook deze sluizenier een man met een hart
voor zijn beroep, hij zag mijn problemen, nam een touw over, en ik kon even in
de kajuit gaan zitten om mijn kop wat relatieve rust te gunnen. Nu niet dat het
onderin een voldonderende sluis stil is, maar kom, het hielp toch iets.
En ik die dacht dat we de hel gehad hadden. Maar nee,
alles kan erger, Fresquel en St.Jean bleken slechts een lauw vagevuur. Ineens
zaten we midden in Carcassonne! In onze zwembroek. De laatste sluis ligt net in
het midden van de stad aan het treinstation. Mijn kop was ondertussen veranderd
in een stoomketel onder druk. En daar kwam arrogante La Rochelle ook weer aangetuft
Het gepensioneerde Franse koppel uit de Charente nam
afscheid, ze bleven midden in de stad liggen. Wij sasten verder, weg uit de
waanzinnige drukte. Paul had op de kaart een bocht gezien waar we enkel konden
gestoord worden door de trein. De volgende sluis konden we toch niet meer halen
want het was ondertussen bijna 7 uur, dus vaarden we maar verder tot de bocht
met het kasteel. Het was er prachtig! In een zeer wild stukje natuur legden we
aan en begonnen we op het dak aan een maaltje van dolmades, olijven en
kip-taboulé. In de laatste stralen van de zon begonnen we onze verhuis naar
beneden. Het was inderdaad een heel fijne plek, zeker omdat we amper twee
kilometer van de stad lagen. De treinen zijn weliswaar oorverdovend. Maar
aangezien al mijn onderdelen, van knieën, tot ellebogen, tot schouders en rug
pijn doen en moe zijn, zal ik zeker goed slapen.
Canal Du Midi, ergens tussen sluis 49 van St. Martin
en sluis 48 van Fonfile.
8. Een kleuter op wandel met
een Sint Bernard, genaamd Don Quichote.
Wakker worden op een idyllische plek, het is niet
iedereen gegeven. Misschien is gegeven ook niet het juiste woord want we
hadden er gisteren flink voor gewerkt. De wind leek vandaag iets minder, maar
wat we vergeten waren was dat we speciaal een luwe plek voor de nacht gekozen
hadden. Na het ontbijt gooiden we de trosjes los, zaten alweer midden in de
wind en kregen we ons bakske weer amper onder controle. Ik moest denken aan het
jonge koppel dat ik gisterennamiddag een boot zag huren bij Nicols in Le Somail,
die op de vraag van de verhuurder doodleuk antwoordden dat ze buiten met een
klein motorbootje nog nooit gevaren hadden. De man wou hen een instructie-dvd
geven (waarom hebben wij die in mei trouwens niet gekregen???) maar ze hadden
geen computer. Ze zouden hun plan wel trekken. Jaja, dat zal wel. Ik wil die
arme mensen vandaag niet tegenkomen want ik vrees dat die jankend aan de oever
gaan liggen, al dan niet met averij. Voor de eerste keer varen met een boot die
groter is dan de onze, én maar met zijn tweetjes zijn, én in deze wind. O-oh.
Maar wij, wij kenden het klappen van de zweep
ondertussen, we hadden zelfs al geleerd om aan te waaien in plaats van aan te
leggen, ons kon niks meer gebeuren. Griet Piraat en Kapitein Haddock hadden hun
zaakjes mooi voor mekaar. We passeerden de engte van het Pont Canal de Répudre
(een overloop van het Canal voor het geval het flink regent), al zwierend en
zwaaiend en draaiend, als een soort windmolen die vaarde. We kunnen de naam van
de boot al beter van Olonzac in Don Quichote omtoveren. Maar kom, we
geraakten de hindernis toch weer zonder schade voorbij. Mja, die wind maakt het
toch wel moeilijk. Blij dat we er weer heelhuids doorgekomen waren zaten we
terug als twee Roi Soleils op ons dak aan het stuur en bekeken we de vaarkaart
nog eens grondig. Hm, vanaf hier begon het sluizen-traject
De eerste sluis was die van Argens-Minervois. Na vier dagen zonder sluizen rondgetoerd te hebben
was ik het bestaan van zoiets als sluizen eigenlijk al vergeten. En och, in mei
waren we zoveel sluizen gepasseerd en we waren daar op de duur heel handig in
geworden. Het zou wel loslopen. Niets was echter minder waar.
De sluizen op het Canal du Midi zijn niet rechthoekig
maar ovaal, maar bovenal, niet automatisch. We voeren de sluis binnen, ik
probeerde de wegwaaiende boot met vrouw en macht met een touw langs een
meerpaal te leiden, maar ik kon zo hoog niet gooien. De wind blies mijn lasso
naar alle kanten behalve over die paal. Ondertussen was er zoveel geraas van
water dat ik mijn doppen moest insteken. Ik hoorde Paul roepen dat ik op een
knop moest drukken, maar ik had geen flauw benul van waar die knop dan wel zou
te vinden zijn. Ondertussen klom ik langs de sluisladder naar boven, met mijn
boot aan zijn leiband - een kleuter die een Sint Bernard of een Deense dog in
goede banen tracht te leiden - zwierde mijn koord rond een meerpaal en zocht
een knop. De bewuste knop bleek zich aan de overkant van de sluis te bevinden
Pijnlijk. Ondertussen was er een levensechte sluiswachter uit het huisje
gekomen en die stond met zijn handen in zijn zakken op de Comedy Capers toe
te kijken. Inderdaad, dat had ik ergens gelezen, sluiswachters dienen niet om
uw touwen op te vangen, hun job bestaat uit het openen en sluiten van de sluis,
meer niet. We overleefden die sluis. We vroegen de sluiswachter of de sluizen op
het Canal du Midi niet geautomatiseerd zijn, maar nee, hier zijn overal
sluiswachters die zelf op de knop duwen. Dat wisten we dan ook alweer. Van pure alteratie door heel de operatie vergaten we
gewoon aan te leggen om het kasteel te bezoeken
Nog geen twee kilometer verder zagen we de volgende
sluis al opdagen, die van Pechlaurier. Hier hadden we pech, we konden er niet
direct invaren.
Aangezien de sluis in werking was moesten we even
aanleggen en wachten tot de boten die van de bovenloop kwamen de sluis zouden
verlaten.
We geraakten niet aangelegd, we waaiden alle kanten
op, behalve naar de verplichte wachtoever. Ik was ondertussen al aan land kunnen
springen, had al het voortouw en achtertouw van de boot vast, maar ik kon hem
niet tegenhouden. Zonder wind kan een kind die boot voorttrekken, maar met wind
begint ons gevaarte een heel eigen leven te leiden. Voor ons lag een soortgelijke boot met twee Duitsers
te wachten. De man schoot ons ter hulp. Hij kende het gevoel, hij vond ook dat
hij niet met een boot maar met een wastobbe op weg was.
Toen we de sluis mochten invaren begon het letterlijk
oeverloze gesukkel opnieuw. Probeer met die wind maar recht in het gat van de
sluis te varen Aan de andere kant van de sluis, 50 meter stroomopwaarts,
zag een Amerikaanse schipper ons gestuntel en besloot een pootje toe te steken.
Hij leerde me hoe bij veel wind een touw te gooien (niet meer dan drie lussen,
dat geeft gewicht genoeg om niet weg te vliegen en is niet te zwaar om te
kunnen mikken), hij sleepte de boot mee tot vooraan in de sluis. Ik was de man
eeuwig dankbaar. Hij legde ook uit niet te proberen de sluis op de motor uit te
varen eens we er door konden, maar de boot er handmatig uit te slepen, op die
manier hebt ge meer controle. (En krijgt ge heel ruwe handen. Maar kom, t is
vakantie, ge moet er iets voor over hebben.) Overbodig te zeggen dat er van al
onze heldendaden weer fotos noch film bestaan, want we hebben onze vier handen
broodnodig om ons avontuur tot een goed einde te brengen.
Aan de oever zagen we verscheidene boten wiens
bemanning ook maar uit twee personen bestond en waarvan de vrouw met de touwen
op de oever stond te worstelen en de man boven aan het stuurwiel stond te
draaien als komplete nitwit. In deze omstandigheden zijn boten met een
bemanning van vier of zes man wel in het voordeel. Boten met een bemanning van
twee zijn gedoemd tot ofwel een slappe lachbui ofwel een echtscheiding. Het
Duitse koppel was ondertussen al duidelijk aan de voorbereidingen van dat
laatste bezig
De volgende was de dubbele sluis van Oignon. Verschillende
boten lagen aangemeerd in de verbreding voor de gesloten sluis. Maar de sluis
blééf maar gesloten en op de boot voor ons werd de tafel gedekt, kwam de obligate
fles wijn op tafel, en voor de schipper een Tourtel. We vroegen wat ze van plan
waren, hier blijven liggen of versluizen, en toen kregen we de uitleg
De sluiswachter nam zijn lunchpauze dus zou er niet
al te snel versast worden. Fransen lunchen niet met een broodtrommeltje. Die
maken warm eten. Als ge hier werkmannen laat komen dan brengen die hun
gasvuurtje mee en nemen een middagpauze om gedurende anderhalf of twee uur hun
kostje te koken en te verorberen, om dan pas terug de slijpschijf en de
boormachine ter hand te nemen.
Dat hebben we dan noodgedwongen ook maar gedaan. Niet
de slijpschijf ter hand genomen, maar Paul avocados met ananas en garnaaltjes
laten bereiden en ik onze avonturen van de ochtend noteren. Ik moet wel, want
tegen vanavond ben ik alles toch al weer vergeten. Een fijne bezigheid, wat
huiselijke arbeid, in bikini in de zon, op ons onderste terrasje uit de wind.
Er konden maar drie bootjes tegelijk in de dubbele
sluis, dus wij moesten wachten op de tweede shift. Helemaal niet echt erg om nog
eens een half uurtje extra in de zon te moeten liggen.
De versluizing in twee verdiepingen was weer de
gewone georganiseerde chaos, maar iedereen sukkelt even erg, dus er is niets om
zich voor te generen. De meeste mensen zijn heel relax en kunnen er ook goed
mee lachen. De Duitsers hun boot is wel aan alle hoeken al zwaar beschadigd.
Die heeft er echt al danig de kantjes afgevaren zoals ze in Antwerpen zeggen.
Vanaf nu zouden om de paar kilometer sluizen met 1, 2
of 3 verdiepingen moeten passeren. Maar ook deze speciale manier werd al rap
een gewoonte, hoewel het nog altijd rondspringen was als vlooien in een
vlooiencircus.
Homps bleek een lieflijk stadje en jachthaventje,
maar wij komen om te varen, dingen gaan bezichtigen kunnen we even goed met de
auto doen. Wij willen varen, varen, varen
De sasseniers wonen in de schitterende sashuizen en
sommigen hebben er ook een klein handeltje rond gebouwd. Ze verkopen
zelfgemaakte confituren, wijn, souveniertjes, kruiden, water Een echt
gezellige boel. Ondertussen ging de nieuwe manier van versluizen me al zo goed
af dat ik tijdens de aktie met het boottouw in mijn handen alvast eens naar het
kraampje ging om een beschilderde kei en een kadertje uit te kiezen. Gaan
shoppen met uw boot aan de hand. Het was een heel nieuwe ervaring. Tegen dat de
sluis vol was en we moesten uitvaren had de weegschaal in mij vanzelfsprekend
haar keuze nog niet kunnen maken, dus waaiden we achter de sluis even aan voor
de uiteindelijke aankoop.
Twee plezante beschilderde keien, eentje met een
lavendelplant en eentje met een olijfboom, die als presse-papier konden dienst
doen. Een oprecht noodzakelijke aankoop want ons vaarplan vloog altijd weg, en
dat zou met deze zware stenen erop alvast niet meer gebeuren. Mijn oog was ook
nog op enkele naïeve schilderijtjes gevallen. Prints op stukjes multiplex, geen
grote kunst, maar wel geestig en voor ocharme 3 euro t stuk. Echt een heel
plezante manier van neringdoenerij hebben die sasseniers gevonden. Hoe
primitief hun kraampjes dan ook mogen zijn, hun draagbare computer om de
sluizen te bedienen is dat zeker niet. Er komt geen mankracht meer aan te pas,
gewoon kijken of alle boten veilig in het sas liggen en op de juiste knopjes
drukken.
In Jouarres verkochten ze tekeningen op houten
plankjes, de volgende sluizenier zijn bijverdienste bestond uit metaal gemaakte
dieren aan de man te brengen. Gelukkig stond ik aan de verkeerde kant van de
sluis, dus daar kon ik me alvast niet door laten verleiden. Onze boot lag ook
vooraan in de sluis en ik kreeg als eerste de volle lading water voor de boeg
dus ik moest echt wel al mijn kracht gebruiken om de boot in toom te houden.
Shoppen was er deze keer echt niet bij.
Onderweg zagen we verscheidene aqueducs, plaatsen
waar het canal over een brug over een rivier loopt en veel overlopen. Als het
kanaal vol is kunnen ze moeilijk de stop er uit trekken dus zijn er af en toe
voorzieningen getroffen om het desgewenst te laten overlopen in een
onderliggende waterloop. Sommigen overlopen zijn voorzien van een geplaveide
brug waarover de paarden met droge hoefjes konden lopen terwijl ze de boten
voorttrokken. Het graven van het kanaal heeft amper 15 jaar geduurd,
van 1665 tot 1681 - tijdens de regering van Louis XIV - het was op dat ogenblik
de grootste bouwwerf ter wereld.
In de meeste sluizen was plaats voor vier boten, als
ge het een beetje handig aanpakte. Eén heel klein, heel laag bootje raakte er
altijd nog bij. Het behoorde toe aan een man die al van juni onderweg was. Het
was een pezige, gepensioneerde Fransman uit de Charentes, die in de zomer de
mast en het zeil van zijn bootje haalde en een paar maanden de kanalen ging
bevaren. Hij bleek ook nog in het mini-dingetje te slapen én te koken.
Ongelofelijk! Terwijl we praatten, (versassen is altijd verbroederen met
iedereen omdat ge allemaal samen gehokt ligt en haast op mekaars schoot terecht
komt, gewild of ongewild) volgde mijn oog zijn meertouw. Tot mijn opperste
verbazing bleek dat vastgehouden te worden door een dame van makkelijk 100 kilo! Dus die moest
ook nog in dat kleine bootje slapen!!! Een sluis later kregen we te horen dat
ook de dochter al eens op bezoek kwam om een traject mee te varen, maar dat
daarvoor de boot eigenlijk iets te klein was In het overdekte gedeelte kunt ge
niet rechtop staan, ge kunt er enkel als mummies uzelf in schuiven. Hoe ge daar
nog kunt koken, ik snap er niks van. Ik veronderstel dat ze zoals vele mensen
op de oever hun eten klaarmaken op barbeques.
Het is grappig om de verschillen te bestuderen tussen
de vaarders. De meesten hebben gehuurde boten, in polyesther, log, breed, met
grote ramen en terrassen op verschillende niveaus. Anderen hebben een eigen
luxe jacht. Sommigen hebben heuse tot loodzware woonboten omgebouwde ellenlange
aken, met planten op het dek, zelfs tuintjes met prieeltjes waarin vredig een
poes of hond op het kunstgras ligt. En weer anderen hebben eigenhandig een
gedrocht uit oud metaal en hout ineengeflanst waar ge zelfs nog geen kippenhok
van zou durven maken. En toch blijft dat drijven.
Sommigen, zoals wij, vertrekken met voldoende
proviand voor enkele dagen en meren aan met piketten aan de oevers van het
kanaal, (waar enkele moedigen na de zware werkdag zelfs nog proberen hun eigen
vis te vangen!!) anderen kiezen resoluut om geparkeerd te liggen in de dure jachthavens
(25 euro per nacht) waar ze hun vaartuig op electriciteit en water kunnen
aansluiten, en op restaurant kunnen gaan dineren.
Maar één ding hebben ze allemaal gemeen : het zijn
echte levensgenieters. Iedereen wuift naar mekaar, of roept een bonjour, of
iets grappigs, en op alle franse boten staat de fles wijn op tafel.
Op deze hete dag hadden ook veel boten boegbeelden.
Zonnende mensen die lekker loom op de voorplecht liggen te soezen terwijl de
schipper stuurt. Leven aan 8
kilometer per uur, het is zalig. Alhoewel het ook zijn
stressy momenten kent, nog afgezien van het gejakker aan de sluizen. Door een
winderig, ietwat ongelukkig uitgevallen maneuver, sloeg plots onze glazen
terrasdeur dicht. Op slot. We waren buitengesloten uit onze kajuit gelukkig
had ik een keukenraampje openstaan langs waar ik naar binnen kon klimmen. En
nog gelukkiger was ik toen bleek dat het aanrecht deze keer niet vol afwas
stond. Zonder kleerscheuren raakte ik terug binnen en begon direct een systeem
te ontwerpen om in de deurrail te steken, zodat dit voorval ons alvast niet
meer kon gebeuren.
Vandaag konden we heel de dag in zwemkledij varen,
enkel voor het versassen draag ik een dikke winterse jogbroek. Een ietwat idioot
zicht zon dikke broek onder een bikinitopje, maar op die manier verzamel ik
veel minder schrammen en blauwe plekken op mijn benen. Mijn handen werden op de
duur heel pijnlijk van al het getrek aan touwen, dus was mijn outfit op de duur
gecompleteerd door een paar werkmanshandschoenen. Ik ben niet direct het toppunt
van elegantie, maar het is hier wel de ideale versas-kledij.
Net toen we de dubbele sluis van Saint Martin
uitvoeren bleek het 7 uur. Dan zit de sluiswachters hun dag er op en moet ge
wel blijven slapen op het stuk kanaal voor de volgende sluis die pas om 9 s
ochtends terug begint te werken. We zijn dus gestrand voor de driedubbele sluis
van Fonfile. Een mooi stuk kanaal met aan de rechteroever alleen maar
uitgestrekte wijnvelden, achter de andere oever loopt echter een baan. Gelukkig
geen drukke.
De zes boten die in dit traject ingesloten raakten
zochten allemaal een slaapplek. Sommigen kozen vlak voor de sluis te gaan
liggen, zodat ze morgenvroeg als eerste weg kunnen. Anderen gingen langs de
oever met de baan liggen om van de laatste zonnestralen te genieten. Wij kozen
de wijngaardenoever zodat ik enkele druifjes kon gaan plukken voor bij de
kaastafel.
In een wip stonden onze tafel en stoelen op het
bovenste terras en konden we onze tomates crevettes zitten oppeuzelen tussen de
takken van een eikenboom, waar doorheen het laatste zonlicht viel. Als dessert
verorberden we een assortiment Franse kazen met sla en olijven. De kok van Oud Sluys was weer in grootse vorm
vandaag.
Ik vraag me af waar de beginners vandaag naartoe
gewaaid en eventueel gestrand zijn, en of het Duitse koppel ondertussen al
gescheiden is. Niks beter voor een ongelukkig huwelijk dan samen te gaan varen.
Bij thuiskomst is er geen twijfel meer en zet ge direct de scheiding in gang.
Nu is het 10 uur, op de baan passeert om het kwartier
een auto, ik hoor wat bladeren ritselen en af en toe een waterwezentje plonzen.
De schipper/kok is een welverdiende douche aan het nemen en ik, de matroos en
boottrekker, zit op mijn terras met enkele motten op mijn vestje, een
alcoholvrij biertje binnen handbereik, te typen met handen die zo ruw zijn als
schuurpapier. Oh, wat kan het leven zalig zijn.
Op de Olonzac. Canal du Midi. Ergens achter Le Somail.
7. Mosselen in de bomen.
Na een geaccidenteerde nacht, met talloze toiletbezoeken, toch zalig wakker geworden op onze verlaten plek van het kanaal. (Ben ik blij met het nieuwe electrische toilet op dit type boot, de tijd van het met de hand vol- en leegpompen van de toiletpot is voorgoed voorbij.) Nog voor de ontbijttafel gedekt was kregen we al bezoek. Vijf eenden die duidelijk iets van ons verwachtten. Het leken wel onze poezen op zondag, als ze weten dat er hesp wordt uitgedeeld. Ik vond het veel te ongezond om die dieren ons zwaar zelfgebakken brood te voeren, hier is geschikt voedsel genoeg te vinden. Na een half uur bedelen besloten ze zich maar aan de ochtendwas te begeven. Dan ziet ge letterlijk het gezegde : De zorgen van u laten afglijden als water van een eendenrug, uitgebeeld worden. Het water glijdt in afgeronde plasjes van hun verenkleed zonder ook maar een pluimpje nat te maken. Op de duur waren ze ons gierige gezelschap zo beu dat ze besloten op de oever in het gras hun ontbijt te gaan opdissen.
Het was een ochtend vol zon maar we werden weggeblazen door een fikse wind. Die maakt het varen er niet makkelijker op. Zolang er geen tegenliggers zijn en er niet moet aangemeerd worden is het sportief varen. Maar ons aanlegmaneuver in de haven van Capestang zal wel in de vaargeschiedenis vermeld worden, vrees ik.
Er lagen veel boten en de vrije plekjes waren smal. We lagen in het midden te beslissen waar we ons tussen zouden wringen en onze boot besloot naar de wind te luisteren in plaats van naar zijn kapitein. Tot onze opperste verbazing, en afschuw, werden we naar het allerkleinste plekje geblazen. We hadden amper twee meter over en die moesten we proberen te verdelen om de oude schuit achter ons, en het moderne jacht voor ons, geen halve meter korter te maken. Ik sprong als een jonge geit met mijn enterhaak van boeg naar steven om de schade zoveel mogelijk te beperken. Als bij wonder lagen we plots aangemeerd. Ik stond daar met de boot aan zijn leiband en toen zag ik dat het een betalende haven was en dat we eerst de capitainerie moesten bezoeken. Dat was puur tijdverlies want we stopten hier gewoon even om water te kopen en onze mail te verzenden. Dit haventje had WiFi. Dus besloten we ons maneuver nog eens te herhalen om aan de overkant aan te leggen waar geen bordjes stonden. Ook daar lanceerden we ons, dreven in een smal plaatsje, en slaagden er in om zonder averij aan te leggen. En inderdaad op deze oever stonden die bordjes niet, hier plakten ze van de overkant onzichtbaar op de grond Ik zag dat er achter de brug geen kade was maar gewone, natuurlijke oever en we besloten daar dan maar even de piketten in de grond te gaan slaan.
Ik installeerde me op de achterplecht en begon vrolijk te typen terwijl Paul de oude stenen brug overwandelde om in de dienst van toerisme te gaan vragen waar we water en muggenmelk konden kopen en hoe het zat met de internet dienst. Bleek dat die pas om twee uur beschikbaar was. De Lidl was 2 kilometer fietsen, dus besloten we Nicols in Le Somail te bellen, misschien waren daar ook wel winkels. En inderdaad daar bleek op enkele kilometer een grote supermarkt, maar daar hebben we onze auto tot onze beschikking, en moest Paul niet met 12 flessen water balancerend op zijn fiets terug naar de boot rijden. Een veel comfortabelere oplossing. Internet dachten we te vinden in het kleine haventje vlak voor Le Somail, in Port la Robine. Fijn, op die manier hadden wij in het grote Capestang niets te zoeken. Voor de derde keer besloten we terug af te meren, de wind hielp ons een handje. Zij het in de verkeerde richting. Enfin, in Capestang zullen ze ons en onze Olonzac niet snel vergeten want ze hebben hem uitgebreid langs alle kanten kunnen bekijken.
We voeren verder langs de eindeloze, gedoemde, platanen - 42.000 van de 45.000 zullen alvast gerooid vanwege hun schimmelziekte - met daarachter uitgestrekte wijngaarden. We passeerden Port La Robine maar dat haventje bleek afgesloten met een bareel, dus vaarden we maar verder. In een ondertussen razende wind.
We vaarden onder één van de zeldzame ezelsrug-bruggetjes (uitgedacht door Leonardo da Vinci), recht Le Somail binnen. Het kleine mooie dorpje waar het bootverhuurbedrijf zich bevindt. We hadden geluk, de mensen die ná ons gehuurd hadden, hadden blijkbaar afgezegd en we mochten de boot, zoals oorspronkelijk gewenst, nu toch de volle 10 dagen huren! Tot onze grote vreugde moesten we ons bootje dus niet nu zaterdag al terug binnenbrengen en hebben we nog een week tijd om het kanaal richting Carcassonne te gaan verkennen.
We sloegen water in, sloten de batterij aan op het electriciteitsnet, en reden naar een supermarkt om onze etensvoorraad nog wat uit te breiden. Verse avocados, mosselen, een Chinois-taart, een meloen en enkele pakken drinkwater. Bij de apotheek haalden we een muggenspray, want heel soms komt er een mug aan te pas.
Paul mocht in het kantoortje van Nicols onze reisverhalen versturen en ondertussen redde ik hun hond van zijn ellendige, veel te lange, en in de war geraakte touw.
In Le Somail waaide het zo mogelijk nog harder dan elders omdat het dorp in een vlakte ligt. We besloten nog een uurtje verder te varen in de hoop een plek in de luwte te vinden. Onderweg zagen we andere boten zich voor de nacht nestelen. Aanmeren werd niet meer gedaan, iedereen liet zich gewoon aan-waaien. Tegen deze wind was geen boot, hoe groot ook, opgewassen. Paul zocht op de vaarkaart een bocht uit de wind en met zicht op de zonsondergang. Ondertussen passeerden we een koppel prachtige zwarte zwanen die blijkbaar wél konden navigeren bij sterke wind. Een kilometer verder vonden we een droomplekje, we lieten ons naar de oever waaien, ik maakte de boot voorlopig vast aan enkele platanen, en we konden gaan genieten van onze nieuwe thuis. Omdat er langs de oever een rudimentair bospaadje liep konden we de boot niet aan de bomen laten liggen. Te gevaarlijk moest er iemand het paadje gebruiken en over de touwen struikelen. Snel sloeg Paul de pikketten in de grond, ik legde de knopen, en klaar was kees. Ondertussen hadden de twee zwarte zwanen ons ingehaald, ze kwamen nieuwsgierig rond onze boot dobberen.
We sleepten onze terrastafel en twee stoelen naar ons dak en binnen het kwartier zaten we daar prinsheerlijk te aperitieven met zicht op de bergen in de verte en de zwanen die rond onze boot allerlei groen opvisten, en met de bewegingsloze platanentakken op nog geen 30 centimeter boven ons hoofd, als een natuurlijke luster. Paul maakte de uien en de look schoon en ik schreef ondertussen mijn reisverhaal.
Het gerecht dat op tafel verscheen was lekkerder dan we in eender welk gastronomisch restaurant onderweg hadden kunnen eten. Ja, ons Oud Sluys heeft er weer een ster bij! De piepkleine moules de bouchot (sommige amper een centimeter groot) in hun soepje van ui en look, geserveerd met zacht vers brood en gezouten boter, waren méér dan verrukkellijk. Ik viel er op aan zoals op de vlierbesjes gisteren. Het decor was natuurlijk ook met geen woorden te beschrijven. Van tussen onze bladstille bladeren zagen we de zon ondergaan en de maan opkomen. In ons vrij duistere decor zwommen nog twee bevers of otters voorbij. Deze keer maakten ze zelfs geluidjes.
De eenzame fietser die over de andere oever naar huis fietste zag ons niet eens zitten in ons hoge nest. Dat is ook één van de voordelen van dit model boot, het is enorm hoog, we torenen boven alle boten uit. We mogen dan klein zijn, we hebben alleszins overal het beste uitzicht. Natuurlijk hoge boten vangen veel wind Maar met deze boot zou ik wel het hele Canal du Midi willen afvaren, de volle 240 kilometer lang, van Toulouse tot Marseillan aan de Middellandse zee. Het kanaal, dat nu 300 jaar oud is en er destijds voor zorgde dat er via de Garonne in Toulouse een verbinding kwam tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan, is waarschijnlijk nog even belangrijk voor de economie als het toen was. Zij het nu niet meer door de commerciële vaart maar dankzij de duizenden boottoeristen die van de schoonheid komen genieten en voor een bloeiende toeristische sector zorgen. Dat zou wel eens kunnen veranderen eens de platanen gerooid zijn...
Zo mogelijk werd ik vandaag nog ongelukkiger wakker dan gisteren. Aan al de stress heb ik een flinke buikloop overgehouden en een kop als een ketel. Het Canal du Midi bleek heel mooi, maar in mijn ogen, of beter gezegd, in mijn oren, heel lawaaierig. De wind, het klotsen van het water, het grotere aantal boten als tijdens onze vorige tocht in de Elzas, Ik besloot me maar terug onder mijn dons te stoppen in de kajuit met mijn doppen diep in mijn geteisterde oren gepropt. Niet direct de manier om van een kanaaltocht te genieten Alles samen leidde dit tot een reuze onweer. Deze keer niet buiten, maar binnen in de boot.
Alles was gelopen zoals ik al twee weken verwacht en voorzien had, als we per se de Belgische vrienden zouden moeten gaan bezoeken alvorens we aan de boottocht begonnen. Ik was het eigenlijk allemaal kots, kotsbeu.
De orkaan raasde uiteindelijk over, mijn oren waren er nu nog een pak slechter aan toe, maar we vaarden dan toch maar verder. De natuur was mooi, de zon straalde, maar ik voelde me rotter dan ooit. Om uiteindelijk aan het lawaai van de boot te ontsnappen besloot ik, na de tunnel du Malpas, even aan land te gaan en het oppidum van Ensérune te gaan bezoeken. De oude Keltische en Gallische resten van een 12de eeuws dorpje lagen boven op een heuvel. Te sudderen in de zon. De lucht rook heerlijk naar kruiden en warmte. De droge kruiden leken in bloei te staan. Allemaal witte ronde bloemetjes. Tot ik ze nader ging bekijken. Het bleken helemaal geen bloemen te zijn! Het waren huisjesslakken. Wit met roze schelpen van amper een centimeter groot. De dode sprietels zaten er vol van. Waar de diertjes van in leven bleven was me een raadsel.
De door cypressen omringde archeologische opgraving was interessant, maar nog veel boeiender was het museum. Er lag werkelijk een schat aan gebruiksvoorwerpen en juwelen tentoongesteld die er werden - en nog steeds worden - opgegraven. Het mooie was ook dat in elke kast een foto lag van het ogenblik dat de voorwerpen ontdekt werden - nog half bedolven met aarde - en telkens een inventarisje van wat er op die plek allemaal opgegraven was (tot en met de insekten), en daarachter stonden of lagen dan de betreffende, mooi gerestaureerde en opgepoetste, vondsten te pronken. Aardewerk, maar ook Romeins glas, parels, zwaarden, gespen, tegels, spingerief, weegschaaltjes, Indrukwekkend. Zo fijn, zo intact.
In het winkeltje kocht ik een grappige verkleur-ring met een Keltisch symbooltje. In het doosje was hij donkerblauw, vanaf het moment dat ik hem aan mijn vinger schoof veranderde hij in roze en daarna in goud. Iets later zag hij al terug blauw. Echt een speelgoedje voor het-negertje-in-mij. Er lag ook een houten doosje met een bomentarot. Stuk voor stuk kaarten met fijn getekende bomen met daarrond runen en keltische motieven. Kortom : onweerstaanbaar.
In de tuin voor het museum kon ik me neerploffen op een stoeltje en een cola drinken. Mijn ogen en oren deden pijn, ik was doodmoe, en na de flinke klim was het een verademing even te kunnen zitten in de rust van een enkele krekel, en de schitterende bomenkaarten één voor één in het zonlicht te kunnen bekijken. Bomen waarvan de blaadjes niet konden ritselen.
Wat deze heuvel extra speciaal maakte was het uitzicht op het uitgedroogde meer van Montadis. Een droge vijver waaruit stervormige kanalen vertrokken. Een zeer bizarre constructie uit de 13de eeuw. Al maar goed dat Von Däniken deze hoogst mysterieuze plek nooit gezien heeft, want ik mag er niet aan denken aan welke ruimtewezens hij dit kunstwerk zou toegeschreven hebben.
De weg naar beneden ging veel sneller, een warme bries streelde het landschap en verdampte ons zweet. Ik zou na dit fijne uitje wel weer tegen het lawaai van de boot en het water kunnen.
Niets was minder waar. We voeren tot aan de 9 sluisjes van Fonserannes, vlak voor Béziers, en maakten daar rechtsomkeer. Het had geen zin verder te varen want de dame van de dienst voor Toerisme had verteld dat hier het mooie, met platanen omzoomde deel, van het canal eindigde. Na Béziers zouden we toch maar door fabrieksterreinen varen. En trouwens, we hadden de sluizenreeks twee dagen geleden al van op het land bezichtigd.
En inderdaad, het deel voor Béziers is wondermooi, dat zag ik nu ik hetzelfde traject met mijn ogen open vaarde. De oevers van het kanaal zijn hier niet met beton of hout afgewerkt, de oevers zijn natuurlijk en de enorme wortels van de platanen reiken tot in het water. De bermen zijn meestal vrij hoog maar op het bovendek van onze Duo kunnen we er overheen kijken. Mensen in lage bootjes zien alleen maar gras en dat lijkt me vrij saai. Alhoewel, als ze naar boven kijken kunnen ze wel genieten van de enorme kruinen van de platanen, die zo groot zijn dat ze op smalle stukken van het kanaal mekaar bijna raken. Soms lijken we door een tunnel van groen te varen.
Ik wou per se dit najaar het kanaal nog zien, ten eerste omdat ik niet weet of ik volgende lente het lawaai van een boot nog zal kunnen verdragen, en ten tweede omdat de platanen ziek zijn. Ze zullen moeten gerooid worden. En dan is de charme van het Canal du Midi hopeloos verloren. Er is al een boel protest tegen het rooien van de prachtige, oude bomen gerezen, en president Sarkozy zelf zou zich er nu achter scharen om de bomen alsnog te redden. Toch zijn er al veel waar 1 of 2 groene strepen rond hun stam geschilderd zijn. Die zijn alvast ten dode opgeschreven. Zo triest. Platanen zijn weliswaar snelle groeiers, maar om deze bomenpracht te evenaren zal het toch makkelijk 20 of 30 jaar vergen. En dan nog...
Alleszins, hoe slecht ik me ook voel, ik heb deze schoonheid toch nog kunnen zien alvorens ze zal verdwijnen. Hopelijk wordt er een manier gevonden om de meeste bomen te redden
Omdat mijn kop vol zat met lawaai zijn we vroeg aangemeerd. Een mooie verlaten bocht in het kanaal, de meertouwen rond twee enorme plataanstammen, en we hadden onze thuis gevonden. Ik liep de steile oever op en stond aan de voet van de heuvel waarop het oppidum lag dat we eerder op de dag bezochten. De vegetatie was kruidig en haalde mijn benen open, maar de roerloze stilte was als kalmerende zalf op mijn oren. Ik dwaalde verder en verder tot aan de voet van de heuvel, en kwam terecht in een aards paradijs vol wilde perenbomen, amandelbomen en vlierstruiken. De vlierbessen waren overrijp. Ofwel waren ze verdroogd, ofwel was het bessenmoes. Ik kon ze niet plukken, ik moest gewoon in de trossen bijten. Wel uitkijken dat ik geen spinnetjes of andere insecten verzwolg. Ik stopte mijn kop in de bessen en vrat als een wild dier besjes. Nog nooit had ik zon zoete vlier gegeten! Ik vergat mijn pijnlijke ogen, mijn geteisterde oren en werd alleen nog mond. Ik ben er zeker van dat ik wat spinnen mee verorberd heb, maar ik heb ze alleszins niet geproefd. Toen ik de terugweg aanvatte was mijn rechterhand plakkerig paars en fotos nemen was er niet meer bij. Toen ik uiteindelijk terug aan boord sprong schrok Paul zich een hoedje. Hij dacht dat Dracula aan boord stapte. Mijn tanden waren oranje, heel de omgeving van mijn mond was paarsrood gekleurd, elk rimpeltje was een rood riviertje geworden. Ik zag er uit alsof ik net een dier verscheurd had. Hoe mijn handen er uit zagen wist ik wel, maar aan hoe mijn snuit er na dit zalige avontuur zou uit zien had ik natuurlijk niet gedacht.
De stilte van onze ligplaats was een zegen. De wind was gaan liggen, geen geruis, geen geklots. We aten vis uit blik met groenten en gebakken aardappeltjes op ons terrasje. Uit plastic borden met plastic bestek. Heerlijk. In de oeverrand hoorden we diertjes ritselen, op het water zagen we kringen, leven zit er hier genoeg. Plots zwom er zelfs een bever of een otter voorbij. Geluidloos. Alleen zijn neus, ogen en rug staken boven water, en zacht gleed hij verder, een lange V in het spiegelgladde wateroppervlak achter zich latend.
Op ons bovendek genoten we van een zonsondergang achter de platanen. Hun bladeren werden scherp zwart afgetekend tegen de oranje lucht. Een verkleurende Japanse pentekening. In een oorverdovende stilte. Geen huis of boot in de verste verte te zien. Alleen natuur en dan plots alles pikzwart met enkel een zwijgende halve maan die doorheen het gebladerte glimlachte.
Na enkele uren temidden van het gesnurk stapte ik verdrietig en uitgeput uit mijn bed. Zo triest dat ik me net op deze langverwachte dag zo slecht en moe moest voelen. Na een ontbijt buiten op de koele berg vertrokken we terug richting kust. Ik was zo moe dat ik heel de weg sliep. Ik werd even half-wakker om in Le Somail mee de boot in te laden en ook dat viel dik tegen want er stond een felle wind, die de miljoenen bladeren van de platanen aan de rand van het water liet ratelen als mitraillettes. Zonder oordoppen was er geen beginnen aan. De uitleg van de botenman kon ik niet volgen. Gelukkig wist ik alles nog van de vorige keer.
Dit Nicols-filiaal werkte duidelijk efficiënter als het vorige, hier zag ik dat ze mensen knopen leerden leggen, en alleen al hoe de touwen opgerold waren maakte duidelijk dat het er hier veel strikter aan toe ging. We kregen een gloednieuwe boot toevertrouwd. Er waren enkele verbeteringen aan het nieuwe model aangebracht. Een grote extra bergplaats onder de vloer, een ijskast op electriciteit (i.p.v. op butaangas) Kortom, hij was nog comfortabeler geworden.
Ik probeerde op het achterdek te zitten maar het klotsen van het water in combinatie met het geratel van het gebladerte en mijn vermoeide kop van het gedoe van de vorige avond maakten het me onmogelijk. Er vlogen een hoop kleine insecten die me overal beten, dus duffelde ik me in een trainingspak in, ik ging even in de kajuit op mijn bed liggen en viel alweer pardoes in slaap.
Om half negen s avonds (ik had heel de namiddag gemist ) werd ik gewekt om spaghetti te eten, ik vreesde dat ik nu wel klaar wakker zou zijn (na ongeveer 20 uur slaap in totaal), maar geen uur later lag ik al terug in een soort coma. De laatste twee maanden thuis had ik al vermoed dat mijn hyper-acusis was verergerd en dat blijkt nu ook wel degelijk het geval. Hetzelfde type bootje waar ik in mei totaal geen last van had geeft me nu flinke problemen. Oordoppen dragen haalt niets uit want dan hoor ik de bladeren en de wind niet meer, maar voel en hoor ik het gedaver van de motor nog erger. Dit keer zag de boottocht er niet veelbelovend uit.
Heel de nacht heeft het gegoten. De mensen
hier zijn er best gelukkig mee want ze hadden de laatste maand geen druppel
zien vallen. We ontbeten binnen in de heel ruime lichte living. De perzen waren
niet gelukkig omdat ze niet buiten mochten en ze lagen als plukken wol opgerold
in de zetel.
Ik vond het triest om al na twee nachten
mijn oase te moeten verlaten maar ons bootje is gereserveerd voor maandag dus
moeten we nu wel stilaan in de richting van Narbonne gaan evolueren. We pakten
ons boeltje in, ik schreef nog rap iets naar mijn Amerikaanse Facebook speelkameraden
(die het natuurlijk héél exotisch vinden dat ik in Frankrijk zit), en we laadden
de auto vol.
Jacqueline gaf me bij het afscheid een
zelfgemaakt tasje naar het model waar men vroeger in deze streek het brood in
warm hield. Lief! Ze maakt alle gordijnen en tafellakens zelf. De vijf
gastenkamers zijn elk in een eigen stijl en een aparte kleur ingericht en alle
textiel is door haar ontworpen. Ik ben toch zo verliefd op dat reuze,
smaakvolle L-vormige huis met de enorme geheime, discrete tuin. Ik verliet de
plek met veel spijt in mijn hart.
Paul wou per se oude vrienden bezoeken in
de Montagne Noires dus reden we richting Narbonne. Onderweg, net voor Béziers
kruisten we de canal du Midi net op de plaats waar de 9 sluizen van Fonserannes
en de afgedankte scheeplift liggen. (Die laatste zou een Belgische uitvinding
kunnen zijn want hij is nutteloos. Tegen dat hij klaar was was hier geen
commerciëel verkeer meer, gebeurde alle vervoer met grote zeeschepen, en moest
hij dus ook nooit gebruikt worden.) We besloten even van onze route af te
wijken om de kunstwerken van nabij te gaan bekijken want de lucht was
indrukwekkend mooi om te fotograferen. We kwamen er aan op het tijdstip waarop
versluisd werd. Het was een drukte van belang, wel 30 bootjes moesten versast
worden. Elke sluis is ovaal en er kunnen een zestal pleziervaartuigen tegelijk
in. Het was dikwijls een heel gewurm maar het lukte. Dat neemt echter niet weg
dat heel het proces toch wel makkelijk een uur zal duren. Maar plots gingen de
andere sluizen open, die van hierboven. De prachtige wolk besloot dat ze er
genoeg van had om haar regen op te houden en enkel maar een decoratieve rol te
spelen. We kregen een vlaag van jewelste op onze kop. Stom genoeg was Paul op
de terugweg naar de auto het kaartje van een bed and breakfast aan de haven
van le Somail verloren Hij kon dus door de stortregen terug, bergop langs alle
sluisjes, naar het winkeltje waar ik het kaartje meegenomen had. Nat tot op
zijn ziel, en onderbroek, kwam hij terug. Om de autozetel te sparen ging hij op
het eerste halfdroge plekje zijn kliedernatte kleren uittrekken om in zijn
onderbroek verder rijden. De razende regen op het autodak had mijn kop
ondertussen in een oorlogszone veranderd.
Onderweg belden we die toffe B en B op die
aan het kanaal in Somail lag, maar die bleek tot mijn grote spijt net zijn
laatste kamer verhuurd te hebben. We konden echter wel bij een collega boeken. Maar eerst moesten we nog de bergen in om
de Belgische vrienden te bezoeken.
Op 700 meter boven de
zeespiegel, nog 200 meter
hoger dan Saint Pons, lag hun arendsnest, omringd door steile weiden voor hun
paarden en schapen. Het uitzicht vanuit hun tuin was machtig,
heel in de diepte zagen we de kathedraal (in mijn ogen het kerkske) van Saint
Pons liggen. Zoals te verwachten en te voorzien stonden ze er op dat we bij hen
bleven logeren wat de onvermijdelijke slemppartij tot een gat in de nacht ten
gevolge had. En dat nét de avond voor ik wou dat we s morgens fit zouden zijn
om onze zo verlangde boottocht van vijf dagen aan te vatten
Als enige nuchtere mens zat ik daar
gevangen op die donkere berg. Mijn kop nog vol geratel van de helse regenbui
moest ik proberen het door mekaar gebral van een paar zatte mannen te volgen.
Niet prettig. Helemáál niet prettig. Uiteindelijk ben ik alleen in de stilte
van de auto gaan zitten die ik dan nog pas terug vond door met mijn gsm-lichtje
het bos af te zoeken. Mijn beste maatje was telefonisch niet te bereiken en
daar werd mijn eenzame nacht niet prettiger door. s Nachts kwam gelukkig mijn
vriendin nog voorbij om haar hond in haar bos uit te laten, zij had ook een
excuus gevonden om de ladderzatte mannen achter te laten. We hebben dan om één
uur s nachts met een zaklamp een boswandeling gemaakt. Allebei lekker zielig
onze wanhoop uitstortend over ons miserabele gezelschap. Iets na twee kwam er
dan een zatte beer de logeerkamer ingezwalpt die zich vrolijk snurkend naast
mij in bed liet rollen. Tot zover de stilte, van wat er nog overschoot, van deze
nacht. De nacht waarvan ik mijn rust zo nodig had.
Het franse ontbijt was heel verzorgd, maar
wij zijn nu eenmaal geen zoetebekken op dat uur van de dag. Gelukkig hebben we
onze eigen ijskast bij, gevuld met salamis en kaas, waar onze Franse vrienden
met afgrijzen naar kijken als we zoiets op onze nuchtere maag naar binnen
zitten te werken.
Na het ontbijt was het nog een beetje
grijzig dus besloot ik een tukje te gaan doen in mijn vorstelijke bed. Net na
de middag brak de zon in volle glorie door en verhuisde ik van bed. Nu was
eentje naast het zwembad beter geschikt. Lekker met de poezen liggen zonnen.
Hopen eindelijk eens een tintje te geven aan dat spierwitte vel van me.
Heerlijk om een hele dag in de grote
ommuurde tuin door te brengen en u afgesloten te voelen van al wat er zich in
de wereld afspeelt. Als ik daar zou wonen zou ik net als Jacqueline niet meer
op reis willen.
Het diner was iets te rijkelijk. Het was
zo lekker dat ik me schandelijk overeten heb. Ik ben dat natuurlijk niet meer
gewoon om op restaurant te eten. Eerst een slaatje met gevulde champignons,
vervolgens een flinke loze vink gemaakt van kippewit gevuld met tapenade en
omwikkeld met lapjes spek, met aardappeltjes, vervolgens vier stukjes
delicieuze kaas en daarna toen nog een mega-vullend mascarpone-dessert. Toen
Jacqueline en ik ons naar onze privé rooktafel begaven wou mijn buik niet meer
mee. Ik liep gewoon krom. God in Frankrijk, maar dan zwanger. Jacqueline en ik
zijn vier handen op 1 buik en nu hadden we dus zeker plaats om onze handen te
leggen.
Op de glazen tafel had ze vanavond een
tafelkleed gelegd om mijn oortjes te sparen, jammer genoeg hield het
dorpsbestuur minder rekening met de rust. Onze oase van stilte werd geteisterd,
ook hier in deze uithoek, door een boenke-boenke feest. Rond 23 uur vielen de
eerste dikke druppels, het Belgische weer had ons met enige vertraging
ingehaald. Natuurlijk is er geen bui te erg die ons twee er van zou kunnen
weerhouden om al lachend onze sigaret te blijven zitten roken onder de parasol
Na een kort nachtje een rijkelijk ontbijt
opgepeuzeld in de haast lege eetzaal van de Campanile. De akoestiek was weer
gruwelijk voor me en het terras jammer genoeg gesloten. Maar de pannenkoekskes
smaakten.
De eerste taak bestond uit een Aldi te
zoeken waar we une Therèse konden kopen, anders gaan er nog veel fotokes van
onze auto getrokken worden vrees ik. Een Medion GPS was nergens te vinden, dus
zullen we onze weg maar traag voortzetten. Zoals gisteren, geflitst worden aan
112 als ge 110 moogt, is echt te onnozel. Ondertussen ging ik in een Gifi op
zoek naar een beeldje van een kip omdat Jacqueline die verzamelt, maar ook ik
kwam van een kale reis terug.
Flink dutje gedaan. Sinds we onze eigen
kopkussens meenemen kan ik me een gezellig nestje bouwen op de achterbank. Rug-
en voetsteuntjes en nachtkastjes genoeg. Met al de rommel die tussen de zetels
staat raak ik bijna aan een tweepersoonsbed. Voor korte mensen dan wel.
Wakker geworden op de Autoroute du Soleil,
en ze maakte haar naam waar. Hier was het al 32°! Hm, misschien had ik toch
niet al die lange onderbroeken en damart t-shirts van de Spitsbergenreis moeten
inpakken?...
Onderweg stopten we aan het monument van la Porte du Soleil. Een
optisch heel interessant kunstwerk dat ideaal ligt aan deze autostrade van de
zon. Een ronde opening in een dikke cirkelvormige stenen schijf, waar een
trapje doorheen loopt, dat u naar een stenen pad leidt van waaruit ge een
kolossale ronde glanzende steen ziet. Van wel 10 meter doorsnede!
Naarmate ge afstand van het monument neemt ziet ge de enorme stenen zon door
het gat van de eerste schijf opkomen of ondergaan. Heel knap gevonden. Over een
paar eeuwen zullen ze hier wel een nieuwe Stonehenge van maken, of minstens
iets dat de Mayas hier geplant hebben om het einde van de wereld aan te
kondigen.
Toch wel fijn, nu de grote vakantie en het
lawaaiseizoen voorbij is, dat het mijn beurt is om mijn kop terug uit te laten.
Na een doorregende zomer binnen gezeten te hebben is het zalig om tussen de
rotsen te rijden, bossen en dalen te zien, en af en toe uit te stappen en een
hete zon te voelen. Mijn vakantieseizoen is nu wel beperkt tot het kalme
voorjaar en najaar, en het is fijn te weten dat het dan ook nog echt mooi weer
kan zijn. De weersvoorspelling voor vandaag in Frankrijk was : stormen over het
hele land. Nochtans rijden we al heel de dag in volle zon. Ik had dus helemaal
niet zo bang moeten zijn dat mijn kop kierewiet ging worden van de knallende
regen op de ruiten, het geklets van de ruitenwissers en het geraas van autos
op kletsnatte wegen. Een mens mag al eens chance hebben.
De verwelkoming in Le Canepière door
Jacqueline en Gilles was meer dan hartelijk. Hun oude poes was dit jaar
gestorven en nu lagen er twee dikke bollen wol, die bij nader inzien, twee perzische
poezen bleken. Coco en Chanel. Op de schaal van raskat een 10, in vergelijking waarmee
onze Cadfael die we vorig jaar uit Nîmes meenamen een 1 is. Oh, wat waren dat
toch zalige dagen die we hier vorig jaar met onze jonge vondeling doorbrachten
Het voelde als thuis komen. Er logeerden
twee Belgische dames uit Doornik in de kamer die we vorig jaar hadden betrokken,
dus werden we nu naar de Chambre Rouge geleid. Prachtig! Ik voelde me
Koningin Marie Antoinette! Sjieke, stijlvolle decoratie, alles in rood en
beige. De bedsponde bestond uit een Thais houtsnijwerk. De aanpalende grote
hypermoderne badkamer voelde zich perfect thuis in het oude zuiderse landhuis.
Hoewel het avond werd was het nog 28°, en
de temperatuur van het zwembad voelde heerlijk. Na onze maanden van regen was
de aankomst hier een verademing voor onze verkleumde botten. Alleen, en in een openluchtzwembad, kan ik
nog goed zwemmen zonder oordoppen. Wat me in het Zwarte Woud in het
binnenzwembad niet lukte vanwege de griezel-akoestiek.
Bij het aperitief zaten we allemaal samen
te praten in de enorme ommuurde tuin waar de twee jonge perzen speelden en in
de bomen klommen. Ook hier hebben ze kragen rond de stammen moeten aanbrengen
om de poezen te verhinderen de tuin te verlaten. Echte kattenliefhebbers zijn
allemaal hetzelfde, welke nationaliteit ze ook hebben.
Het diner aan de lange tafel buiten was
weer heel lekker. Vijf heerlijke gangen verorberen terwijl we met zijn zessen
zachtjes konden babbelen was voor mij weer feest. Alleen van het glazen
tafelblad hadden mijn oren last. Maar dat zou Jacqueline morgen wel oplossen.
Ze waakt over mijn oortjes als over een nest jonge katten.
Och, waarom alles beginnen te vertellen. Ik laat u gewoon stukjes reisverhaal lezen... Ik had ze meer als dagboek geschreven omdat ik me zo slecht voelde, maar sommige stukken kunnen evengoed als reisverhaal dienst doen.
Dus hier gaan we weer!
Donderdag 1 september 2011.
Campanile, Vandoeuvre-lès-Nancy.
1. Paintball met aardbeismaak.
Na een maand volgepropt met ellende - een poetsvrouw die 5 jaar bij u werkt en plots blijkt te stelen als de raven (als een hele vlucht raven zelfs) en die ge dan wel moet ontslagen ; de bangelijkste overstroming die we ooit al meemaakten, waarbij het water zelfs over het voetpad onder de winkeldeur binnenstroomde en die de kelder blank zette (alhoewel blank niet het juiste woord was, maar grijsbruin beter geschikt zou zijn) ; een huurder die overhaast wou intrekken nog voor de loodgieters en dakwerkers klaar waren met de renovaties ; mijn oudste vriendin die me mijne congé gaf omdat ik in haar ogen enkel nog een bron van ergernis en een vat vol zelfmedelijden ben ; en daarbovenop nog wat kleinere ellende - brak dan toch de lang verwachte zaterdag aan. De eerste dag zonder werkvolk, mét droge kelders én gerepareerde daken, een dag om heerlijk te rusten om zondag in te pakken en maandag, zoals al lang gepland, naar Frankrijk te vertrekken. Maar nee, er ging nog een staartje aan de miserie gebreid worden. Een poezestaartje.
Zaterdagavond in bed voelde ik tranen op mijn hand vallen, deze keer eens niet van mezelf, wel van Laathi. Dikke druppels rolden uit haar rechteroog. De volgende dag bleek het al een etterende oogontsteking geworden. De dierenarts raadde telefonisch Teramysine zalf aan, Paul rende naar de apotheek van wacht, en we begonnen de verzorging. Ze zou haar geneesmiddel moeten krijgen tot 3 dagen na de genezing... Wat nu?
Geen poetsvrouw meer die voor de poezen kwam zorgen, en de in nood opgetrommelde poespasser - woont achter de hoek, ziet dolgraag katten, is 100% betrouwbaar - maar is hyper-allergisch voor katten! Hij krijgt ademnood als hij ze aanraakt. Een ware heldendaad dat die vriend ons uit de nood wou helpen. Voedstervader spelen lukt nog net, maar Laathi verzorgen zou hij echt niet kunnen zonder zelf te stikken.
Maandag namen we Laathi mee naar de dierenarts en kreeg ze gerichtere oogdruppels. Om de twee uur moest ik ze toedienen en dan zou ze op enkele dagen genezen zijn. Mijn lieve Laathi ging overal met me mee en elke twee uur liep mijn gsm af : druppeltijd!. Al snel was mijn schuchtere beestje aan de behandeling gewend, ze werd door al de aandacht zelfs minder en minder schuw. Maar de vraag bleef wel : wie ging haar druppels geven als ik weg was?...
We besloten de reis alvast tot dinsdag uit te stellen en haar dan bij de dierenarts in het hospitaal (een kooi in een kelder) achter te laten, om ocharme 4 oogdruppels per dag toegediend te krijgen! Geen prettig vooruitzicht om mijn meest timide diertje in een kooi te laten opsluiten in een onbekende omgeving bij onbekende mensen, dus stelden we de reis maar weer een dag uit. Ik zocht ondertussen een alternatief in mijn - sinds die hyper-acusis toesloeg - flink ingekrompen vriendenkring, maar vond niemand die de mogelijkheid zag haar voor die twee dagen op te vangen en die dagelijkse vier druppels te geven. We besloten dan maar de hospitalisatie uit ons hoofd te zetten en pas te vertrekken als haar oog helemaal in orde was en ze nog haar laatste 8 extra druppels had gekregen. Dinsdagnacht bood een vriendin, die erg ver weg woont, spontaan aan om ze bij haar te komen brengen, maar daar was het ondertussen te laat voor. Desalniettemin ontdooide haar vriendelijke en gemeende aanbod mijn enigszins verbitterde hart.
Om donderdag 6 uur s avonds konden we eindelijk vertrekken. Laathis oog was sinds 48 uur weer in perfecte staat, de laatste druppels waren gegeven, en mijn lieverd was aanhankelijker dan ooit. Al het picknickgerief werd ingeladen, tot en met een onderlaken voor op de matras in de boot. We waren ons stadje nog niet uit of de aardbeien vlogen ons al om de oren. Paul had twee open doosjes op de hoedenplank gezet en bij de eerste coup de frein veranderden die in losgeslagen projectielen (paintball met aardbeismaak), die natuurlijk eerst terug bijeen moesten gezocht worden, want aardbeien die gemalen worden door vestjes en fototassen en nog wat andere bagage op de achterbank Nee, echt interessant zou dat niet worden. Zeker niet voor de pels van Irma.
Al vóór Hasselt noteerden we het eerste ding dat we vergeten waren : onze mobiele Trees. Om ons voor flitspalen te waarschuwen. Vervolgens hadden we harde eitjes om te knabbelen maar bleek het potje geen zoutvat maar een zoutmolentje. Probeer maar eens in één hand een ei te houden en met de andere hand aan zon ding te draaien. Overal verkruimeld ei en zout. Maar het gesukkel loste zichzelf snel op want na twee eitjes bleek de zoutpot al leeg.
Een beter voorteken was dat we al in Limburg een hele vlucht ooievaars over de autostrade zagen vliegen. Waarom nog verder rijden? We zouden al evengoed hier onze tenten kunnen opslaan. Maar ja, dat is waar, we hebben een bootje gehuurd en gaan op het Canal du Midi varen.
Door ons veel te late vertrek zouden we nu in twee dagen naar Narbonne moeten racen, in plaats van rustig 5 dagen langs mooie streken te rijden. Jammer, zon lang traject zal voor mijn kop geen pretje worden, maar de gezondheid van mijn poes gaat voor.
We stopten in Luxemburg, Paul ging mijn sigaretten kopen en ik probeerde een waanzinnig mooie zonsondergang te fotograferen met als voorgrond een gigantische electriciteitsmast en enkele tientallen geparkeerde vrachtwagens. Echt wel een indrukwekkende foto om de reis mee te beginnen. We zullen dit maar best niet als een voorteken zien want dan vaart onze boot volgende week tegen een zuidfranse ijsberg.
Na een uur misten we onze Trees wel degelijk want we kregen de eerste lichtflits in onze ogen Ik vrees dat er morgen onderweg een nieuwe gaat gekocht worden.
De pas gewassen auto is vuil, kleurig vuil, van aardbeirood tot eigeel, de achterbank is al tot een chaos herschapen door het zoeken naar rondgeslingerd fruit, de eerste slechte foto is genomen. Dus de vakantie is begonnen! En dat op de dag dat we vroeger terug naar school hadden gemoeten. Wat een luxe!
Tot onze verbazing geraakten we zelfs nog om 22h tot een Campanile hotel in Nancy. En nog beter : vlak ernaast was een Quick die nog een half uurtje open bleef en waar we helemaal alleen op het terras konden eten! Ik kon mijn geluk niet op! Eindelijk nog eens op restaurant, al is het dan maar een hamburgertent, voor mij is dat al feest!
Met een stoeltje voor mijn kamerdeur, in volle rust onder een flinke eikenboom, kon ik mijn eerste reisverhaaltje schrijven. Het enige dat ik hoorde was het plop plop plop van de vallende eikels op het gras. Een heerlijk geluid dat waarschijnlijk niemand anders dan ik kan horen. Zalig!
De zielige foto-oogst van deze dag is te zien op :
Het leven zit toch wel gek in mekaar. Vanochtend gingen we bankpapieren in orde maken en waar gebeurde dat?... Op de plek waar wij vroeger onze eerste winkel hadden! Er is sinds 20 jaar een nieuw gebouw gezet en daarin bevindt zich onder andere een bank. Het was er groot en we werden in een kamer links achter ontvangen. Toch wel nét op de plek waar vroeger onze winkeltoog stond zeker!!! Wij zaten daar papieren te ondertekenen op exact dezelfde plaats waar we vroeger onze eerste centjes zo moeizaam verdiend hadden. Het was echt een surrealistisch gevoel. Mijn eerste reactie was naar het plafond kijken of het hier ook overal zou binnen regenen, maar dat was natuurlijk te gek want dit was een nieuw gebouw.
Door de behandelingen die ik in Frankrijk ondergaan heb is mijn "ongeneeslijke" ziekte een beetje verbeterd... Ze beweren dat ze me helemaal goed gaan krijgen. Dat zou pas een wonder zijn, maar kom, wonderen bestaan.
Ik heb nooit van mijn leven nog maar in de verste verte overwogen om in Frankrijk te gaan wonen, en toch, op vier dagen tijd was de beslissing om het huis te kopen genomen en hadden we het compromis ondertekend. Zonder naar iets anders te gaan kijken.
Het was allemaal stomweg begonnen op ons boottochtje op het Canal du Midi. Ik was heel triest. De platanen aan de oevers zijn ziek en moeten grotendeels gerooid worden. Het is het laatste seizoen dat ze er nog allemaal staan en ik wou ze per se zien. Maar het is enorm droevig om die prachtige oude bomen met geverfde cirkels rond hun stam te zien staan. Hun terdoodveroordeling af te lezen aan een lik rode verf. Ik voelde me net een plataan. Ik was van plan te sterven met hen.
De weken voorafgaand aan dit tripje waren heel ellendig geweest.
Mijn poetsvrouw, die meer als een zus voor me was, en mijn totale toeverlaat, was hier onder andere de oorzaak van.
Ze had de sleutels van ons huis, ze deed alles, ook voor de poezen zorgen als we weg waren, kortom ik vertrouwde haar voor 1000%. We hadden haar zelfs geld geleend om een tweedehandswagen te kopen, maar... ze kocht een nieuwe. Och, ik gunde haar dat van harte. Dan zou ze er alvast geen problemen mee krijgen. Plots ging ze op reis om haar oude moeder te bezoeken. Ik vond dat heel fijn voor haar, en heel lief dat ze zo om haar ma bekommerd was. Maar nog geen maand later boekte ze alweer een reis! Een all-in reis naar Spanje met haar kleinkind.
In de vijf jaar dat ze bij ons werkte had ze nooit vakantie genomen dus ik vond het prima. Ze moest maar wat van haar leven genieten.
Naïeve trut die ik ben.
Paul en ik kregen de laatste maanden regelmatig ruzie omdat we geld "verloren". We beschuldigden mekaar van onachtzaamheid, oud worden, vergeetachtigheid....
We vertrokken op weekend naar Duitsland, wisten dat er 500 euro in de portefeuille zat, en bij het eerste tankstation bleek er nog maar 200 in te zitten... Weer vielen er woorden over slordigheid. We vertrokken naar Spitsbergen, weer met 500 euro cash op zak, en in Zaventem wilden we iets te drinken kopen en alweer... nog maar 200 euro op zak. Om de reis niet te vergallen spraken we er verder maar niet meer over.
Naderhand thuis raakte er wéér geld zoek. Ik kon echt niet meer bedenken hoe zoiets mogelijk was! We waren zo oplettend geworden! En er kwam hier niemand anders dan onze huishoudster in huis en dat was als een zus voor me! Die kwam zelfs niet eens in aanmerking om te verdenken. In míjn ogen althans.
Paul had al langer zijn bedenkingen maar die had me dat, toen in Zaventem, niet willen vertellen omdat hij wist dat ik dan stante pede terug naar huis zou rijden omdat ik dat mens geen 10 dagen in meer in mijn huis zou willen.
Op haar poetsdag zette hij, zonder dat ik het wist, hij een val op. Hij ging naar de bank, haalde 5 briefjes van 100 euro. Fotografeerde ze. Stak de biljetten in zijn portefeuille, stak die in zijn jaszak en hing de vest over de burostoel waar hij altijd hangt. Hij ging boven eten, en zij ging ondertussen beneden het bureau stofzuigen. Toen ze beneden klaar was kwam ze naar boven om een sigaretje te roken op het terras en vertelde honderduit over haar geweldige vakantie! Nog nooit zo'n luxe meegemaakt, en zo'n lekker eten!... Inderdaad ze was bijgekomen want bij het binnenkomen had ik haar ook geknuffeld en gezegd dat ze er zo stevig en gezond uit zag. Paul aanhoorde heel het verhaal en ging toen naar beneden. En inderdaad 3 van de 5 briefjes waren uit zijn portefeuille verdwenen.
Hij riep haar erbij maar ze viel uit de lucht, tot ze uiteindelijk toch de opgefrommelde briefjes uit haar zak te voorschijn toverde, en inderdaad de nummers van de biljetten klopten met die op de foto...
's Avonds kwam ik terug thuis en moest hij me het droevige nieuws wel vertellen. Ik was er kapot van. De wereld viel in stukken uit mekaar.
Vanzelfsprekend vond ik het erg van het geld, maar wat ik veel en veel erger vond was dat de vrouw die ik altijd verwend had als een zus, kadootjes voor haar verjaardag, centen met Nieuwjaar, alle mogelijke kleding gegeven had, haar het geld voor een auto geleend had, dat uitgerekend zíj me zo bedrogen had. En god weet hoe lang al...
Maar wat ik nóg erger vond was dat ik nu geen hulp meer had... Niemand meer om op het huis en de poezen te letten als we er eens met de auto op uit trokken, niemand meer die zelfstandig het huis aan kant kon houden. Ik was er kapot van. Mijn leven was al een zielig zooitje en dit maakte het er niet beter op.
Maar alles kan altijd erger.
Nog geen twee weken later liet mijn oudste schoolvriendin me vallen. In een zatte bui kreeg ik aan de telefoon midden in de nacht te horen dat ik toch maar een waardeloze vriendin was, die alleen maar medelijden had met zichzelf en geen recht had zich te beklagen omdat ze toch maar lekker de centen had om op reis te gaan...
Op reis?... Naar bed and breakfasts in de buurlanden zodat ik kon picknikken omdat ik niet meer in restaurants kan eten, of naar hotelletjes waar ik buiten kon eten. Op reis met mijn eigen auto-diepvriesje en handdoeken om aan de rand van een beek te picknikken. Op reis zonder in steden te kunnen komen. Welja, echt iets om jaloers op te zijn als ge heel uw leven gewerkt hebt, geen kinderen gemaakt hebt en zuinig geleefd hebtmet als doel later alle uithoeken van de wereld te kunnen gaan bekijken...
Ik heb uiteindelijk gezegd dat als ze mijn kop wou overnemen ze al mijn centen kreeg. En dat was het dan.
Het allerlaatste waar ik zin in had was om in deze stemming die boottocht op het Canal du Midi te gaan maken. Een vertrouwensbreuk met mijn huishoudster, mijn oudste vriendin kwijt, de hele zomer geen mens gezien op twee vrienden na... Nee, ik was niet echt "in the mood". Maar de boot was al maanden geleden geboekt en betaald dus vertrokken we toch maar...
De ten dode opgeschreven platanen maakten me alleen nog droeviger. Ik had echt geen zin meer om nog verder te leven.
En toen nam alles ineens een andere wending... Het vergde 1 telefoontje...
Maar dat verhaal is voor een van de volgende dagen!
Schitterende film over" Cat House on the Kings". Een opvangplaats in de buurt van Los Angeles voor poezen en honden. Ze gaan er gewoon op pensioen en worden niet gedood. Het is echt een geweldig project!
Het laatste jaar is niet zo fijn voor me geweest en ik had nog maar weinig te vertellen.
Ik heb niet zoveel meer geschreven behalve een gedichtje dat ik niet durfde te publiceren omdat ik vreesde dat ik sommige mensen een hartstilstand zou bezorgen.
Mijn leven heeft sinds anderhalve maand een totaal onverwachte wending genomen en ik heb nu terug goede vooruitzichten. Vandaar dat ik onder dit artikel het gedichtje toch maar ga posten.
De laatste maanden waren eenzaam. Het slechte weer van deze zomer maakte het zelfs niet mogelijk om met ons fotogroepje af te spreken om in de stille natuur te gaan wandelen. Er was alleen maar natte natuur en warme café's waar ik niet meer in terecht kan vanwege mijn hyper-acusis.
Ik heb me dan maar geamuseerd met on-line social games te spelen zodat ik al chattend toch direct contact met mensen had, op een geluidloze manier. Die contacten hielden me in leven. Via een blog heb je nooit echt instant contact met mensen en deze virtuele spelwereld werd voor mij echt een verademing. Er kon gelachen worden, verteld, getroost, gespeeld, geholpen en ik kreeg altijd direct respons. Het was als praten zonder te praten.
Vanzelfsprekend vervangt dit het echte leven niet. Maar het was voor mij wel een heel fijne noodoplossing.
Na onze laatste "grote" reis, met een ijsbreker rond Spitsbergen, ben ik heel ziek terug gekomen vanwege het geluid van het vliegtuig en de oververmoeidheid van elke dag lange wandelingen te maken en bergen te beklimmen. Ik wou het leven weer eens tot op het bot uitpersen en ik ben er lang niet goed van geweest.
Gedaan met vliegreizen dus. Zelfs korte. In het najaar reden we naar Zuid Frankrijk om met een bootje het Canal du Midi te gaan afvaren. En daar zijn enkele wonderen gebeurd.
Om een heel lang verhaal kort te maken : we hebben op vier dagen tijd beslist een lieflijk huis midden in Frankrijk te kopen. Midden in een prachtige natuur, op een halve kilometer van een onooglijk klein dorpje. Het was liefde op het eerste gezicht.
De stilte is er te drinken! De lucht zo zuiver als glas! Het zit er vol dieren! In mijn bos wonen uilen en spechten en als ik voor mijn dakraam zit dan hoor ik in de verte, om het half uur, beneden in het dal, het lieflijk klokje van de dorpskerk.
Het is een waar paradijs voor me. Ik kan er buiten leven en de natuur is zo weids dat de geluiden zich verspreiden, dus kan ik terug met mensen praten!
Ondertussen zijn we er al 10 dagen geweest om kattenomheiningen aan te leggen. First things first. We hebben ook al vaste een vaste telefoonaansluiting en internet. Ook niet onbelangrijk als ge wegkruipt in het diepste putteke van Frankrijk.
Momenteel zit ik in België begraven tussen kartonnen dozen... Lege, halfvolle en volle. Niet zo prettig, maar het vooruitzicht om tussen de planten en de dieren te kunnen gaan leven maakt dat allemaal meer dan goed.
Bedankt aan mijn trouwe lezers die hier toch af en toe nog kwamen kijken. Het zullen er niet veel zijn, maar jullie worden ten zeerste gewaardeerd. Nogmaals, dank hiervoor.
Ik zal zeker nog van me laten horen!
Hieronder het gedichtje dat ik niet durfde te laten zien omdat het euh, "nogal somber", was. ;-)
On. Begrijpe. Lijk.
Ik leef
niet.
Ik overleef
niet.
Leven is
geven. Er is niets meer te geven.
Leegte kun
je niet geven.
Mededelen.
Wat delen? Wat mee-delen? Met wie?
Deelnemen.
Nemen? Als je niet kan mee delen
Geen woord.
Een hoofd als een verloren oord.
Woorden
worden niet geboren zonder bevrucht te zijn.
Heb je er wel eens aan gedacht wat er gebeurt als je achterstevoren zou leven? Lijkt me veel leuker. Om te beginnen sta je op uit de dood, een spectaculair begin...
Als je uit de kist stapt word je verwelkomt door je familie en beste vrienden, die hoef je dus niet meer uit te zoeken... en ze hebben allemaal een bloemetje meegenomen.
Dan mag je een jaar of 20 lekker doen waar je zin in hebt, kaarten, tuinieren, af en toe een uitstapje aan halve prijs, iedere dag een paar borrels en elke maand pensioen.
Op een dag staat er ineens een vent voor je deur met een gouden horloge. Die biedt je meteen een goed betaalde job.
Naarmate de jaren voorbijgaan,krijg je ook steeds meer zin om te werken, je voelt je ook steeds beter, je kan zoveel roken als je wil, want je longen worden steeds schoner.
Je kan drinken wat je wil, de katers worden steeds kleiner en je raakt je buik kwijt zonder dat je er iets voor hoeft te doen.
In het begin heb je maar 1 keer sex per jaar, maar op 't laatst 10 keer per week.
Op een bepaald moment moet je naar school maar je weet alles al, dus je doet geen flikker.
En de laatste jaren van je leven kan je lekker in de zandbak spelen, zeuren en ambetant zijn, en je kan snoepen wat je maar wil want al je tanden ben je toch weer kwijt.
Dan nog een paar maanden aan een vrouwenborst sabbelen, nog 9 maanden in de warme moederschoot, en daarna verdwijn je in één allesverzwelgend, gelukzalig orgasme.
8. Een burcht vol bejaarden. Ga daar mee naar de oorlog
Inpakken en wegwezen. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet op een plek waar ge u ondertussen zo thuis voelt. Rustig ontbeten, heel onze verhuis ingeladen en nog wat zitten schrijven in de heerlijke tuin. Mijn kinder-annex-bomma-ziel verlangde dan ook nog naar wat fotos van mij tussen al de nieuwe, half-vergane, en rudimentaire resten van de tuinbeeldjes. Tot overmaat van mijn geluk kwam de rosse poes er ook nog bijzitten. Dat maakte het zoekplaatje volledig. Wie is echt en wie niet? Al die kippen niet, de poes wel, maar what about Irma?.
Na een uitvoerig afscheid van de hele familie togen we in volle 28° op weg. Naar huis. Maar niet in rechte lijn natuurlijk.
Vlakbij lag Rhoden, waar boven een enorm slot uittorende dat onze aandacht al enkele dagen trok. Het bleek een bejaardentehuis. Voor slechts 65 bejaarden! Hier was echt nog wel Lebensraum. Op de binnenkoer kronkelde een overdekte buitentrap zich langs de hoge muur. Ik zie hem nog niet direkt door bejaarden gebruikt worden. Achter het kasteel lagen terrastuinen, erg verwilderd, en dat maakte de plek nog fascinerender. Aan de voet van het solide gebouw lag een dorpje waarvan het motto beslist was : Ge kunt nooit, maar dan ook nooit, te veel versiering aanbrengen. Net als in ons hotel stond op elk morzeltje tuin, elke vensterbank, kortom alles waar maar een plek was een versiering. In metaal, in steen, plastic, grijs, kleurig, alles bleek goed. Tot zelfs elk glaasje van de straatlantaarns was met een verschillende tekening versierd. Op sommige gevels waren tekstregels geschreven over de geschiedenis van het huis en de rol die God daar in gespeeld had. Een wel zeer gelovige gemeenschap.
De lappendekens van velden doen me hier denken aan tekeningen die ik op de kleuterschool maakte. We trokken met een witte kaars kris-kras strepen over een wit blad tekenpapier, en de vlakken die zo ontstonden kleurden we in met verf. Ons ma was destijds zo opgetogen over mijn kunstwerk dat ze het jaren aan de muur van de living laten hangen heeft. Persoonlijk vond ik het een draak van jewelste. Mijn moeder moet mij wel heel graag gezien hebben. Ofwel vond ze het een goedkope wandversiering, dat kan ook natuurlijk.
Diemelstadt is een vreemd iets. Het is helemaal geen stad, het is een samenvoegsel van een 20-tal wijd verspreid liggende gehuchten die rond de Diemel liggen. Op slechts twee plaatsen in Duitsland is dit systeem van administratieve samenbrenging gebruikt. Het is hier dan ook niet eenvoudig om een adres te vinden. Het is dan ook 80 km² groot.
Ober Marsberg was een oord van rust. Een eenvoudig Romaans kerkje met achthoekige toren en prachtig glaswerk, iets verder kwamen we terecht in de tegengestelde wereld : een super barokkerkje midden in een kerkhof. Waar alweer elk graf netjes onderhouden was en propvol bloemen stond. In de kerk leek het net alsof ze net opgeleverd was. Alles was zo goed onderhouden, elk engeltje, elk bloemetje was gekleurd. Op de kerkbanken waren de namen van de gelovigen gebeiteld en het kerkorgel was één en al houtsnijwerk, in kleur. De motieven waren hier lieflijk : druiventrossen, bloemen, weldoorvoede engelen. Aan het altaar was met een lap blauwe stof een watervalletje gemaakt, waarop bordjes met de namen van de communicanten lagen. Ze hadden ook hun wensen kenbaar gemaakt. Triest wel, jonge kinderen die vragen ik wou dat iemand me aanvaardde zoals ik was en laat er altijd iemand bij me zijn als ik bang ben. Het geloof in deze dorpen is nog zeer levend. Ook hier zagen we weer veel huizen met aan God gerichte teksten op de gevel. Iets lager op de heuvel stond een restje van een toren. Hier werden destijds alweer zogenaamde heksen opgesloten en aan hun lot overgelaten. Een ander aspect van gelovig zijn
Midden in het dorpje stond weer een stenen schandpaal. Ge moest destijds helemaal niet zoveel mispeuterd hebben om aan de kaak gesteld te worden. Een bakker die te licht brood gebakken had werd met de broden rond zijn nek door het stadje meegenomen en aan de paal vastgebonden. Op het stelen van een stuk spek stond dezelfde straf. Het moet aanschuiven geweest zijn aan die paal.
Ondertussen keken we hongerig uit naar wegwijzers naar de Diemelsee, het werd tijd voor een picknick. Hoewel het nog steeds 28° was pakten zich ondertussen dikke grijze wolkenproppen samen. Aan de oever van het meer vonden we een ideale bank voor onze picknick. Terwijl we onze boterhammetjes bereidden keken we naar de bootjes. Plots kapseisde er eentje. Vier man plonsde in het water in hing hulpeloos te zwalpen naast zijn omgekeerde boot. Plezanter als tv kijken tijdens het eten. Een voorbijvarend bootje kwam helpen maar die kon die vier man ook niet aan boord nemen zonder zelf omver getrokken te worden. Er moest gewacht worden op een hulpzodiac. Ondertussen hingen ze daar aan de rand van de boot, met handtassen en al, en ik vrees dat het water lekker fris was. Eerst werden de drenkelingen aan land gebracht, ze zagen er de humor best van in, vervolgens werd de omgekeerde boot naar de oever gesleept. Toen ze met het papierwerk begonnen werd hun glimlach al iets minder.
Ondertussen werden de wolken dikker en donkerder, de eerste druppels vielen. Wij pakten onze restjes in en wandelden naar de auto. Tot plots tijdens het inladen de bliksem 100 meter verder insloeg met een oorverdovende knal. Ik dacht dat mijn kop uit mekaar vloog. Hoog tijd om "richting thuis" in ons Trees in geven. Haar commentaar was kort maar krachtig : route berekenen is mislukt. De landkaarten werden dus bovengehaald. Na een tiental kilometer besloot Trees toch weer wat activiteit aan de dag te leggen. Ze zorgde voor een zeer komische show. Het scherm was voor de helft wit en de andere helft bestond uit een drukke wegenkaart. Het autotje stond in het onderste witte gebied en slingerde van links naar rechts alsof het aan het berekenen was hoe ze Duitsland ging innemen. Ze wist echt niet hoe ze aan die grote lap land moest beginnen, ze was er zich blijkbaar niet van bewust dat ze hier al een week rondreed Modern times. Als er ten tijde van Hitler een gps had bestaan, hadden we nooit een tweede wereldoorlog meegemaakt, denk ik. Ze waren er nooit geraakt.
Na een degelijk duits ontbijt hebben we ons met ons potje thee in de tuin genesteld. Ik ben er pardoes in slaap gevallen. Zalig in de zon.
Onze gastvrouw had aangeraden de Edersee eens te gaan bezoeken. Voor de rest schijnt alles hier vooral in het teken van de oorlog te staan en dat kan ons niet zo boeien. De weiden staan hier helemaal niet droog, alles is frisgroen. Roggevelden bespikkeld met klaprozen, korenbloemen en margrieten. Heelder wilde boeketten zou men hier kunnen plukken. Vanuit de verte ziet ge soms een bloedrode vlek en dat blijkt dan een plek barstensvol papavers te zijn.
We probeerden een jagende buizerd te fotograferen maar het was weer niet simpel. Ook als ze jagen hangen ze helemaal niet stil. Gisteren vertelde de dokter dat er hier tegenwoordig zoveel zitten dat hij nooit meer gaat joggen zonder een stok mee te nemen. Vorig jaar is hij op 1 mei aangevallen door een buizerd, waarschijnlijk een dier met jongen, en hij heeft zich een vol uur met een stok moeten verdedigen tegen de roofvogel die constant op hem bleef neerduiken en aanvallen. En mijn dokter ziet er echt alles behalve een nietige muis uit.
We kwamen door Bad Arolsen, een barokke stad met pastelkleurige huizen met veel bogen en krullen en haast geen vakwerkhouten gebouwen. Middenin het stadje stond een enorm paleis. Maar bij 28° is het niet aantrekkelijk om iets binnen te gaan bezichtigen. We gingen op weg naar ons rustig meer.
Op de landkaart stond de weg rond het meer in groen aangeduid. Mooi is hij beslist, maar vooral druk. Héél druk. Vooral op zaterdag. Een gegrauw van honderden motos die aan idiote snelheden de bochtige oevers van het water volgden. Vreselijk. Naast die drukke baan lag een voetpad, tegelijk fietspad, en wat daar de lol van was begreep ik niet. Tussen razende autos en een ijzerdraad gaan wandelen?... Elke parking aan de baan stond volgepropt met wagens. We reden door tot aan de stuwdam in de hoop zo aan de andere, hopelijk rustigere, zijde van het meer te geraken, maar het bleek een voetgangersbrug. Uiteindelijk konden we onze auto toch ergens kwijt en daalden direct af naar het water. Hier was het geluid van de baan al minder hinderlijk. Het meer zag wit van de zeilbootjes, dappere zwemmers waagden zich in het frisse water, zonnekloppers zaten op de strandjes, en voor duikers scheen het hier ook zeer boeiend, die kunnen de verdronken dorpen gaan bekijken. Het was allemaal veel te druk naar onze zin, tot we zagen dat ze bootjes verhuurden. We namen een bescheiden pick-nick uit de auto en huurden het kleinste bootje met electrische motor. Wat vanop die ellendige baan de hel was, werd vanop het water plots de hemel. Een zalige wind maakte de talloze zeilers gelukkig en gaf ons na de hitte van de auto wat afkoeling. Het was prettig te spelevaren tussen al die verschillende soorten vaartuigen. Alles voer kriskras door mekaar : jachten, mini-zeilbootjes, windsurfers, roeiboten, vissersbootjes, zodiacs, en een grote excursieboot. Het origineelst waren de pedalos. ze waren uitgevoerd in de vorm van autos. Soms kwam er dan opeens een rode Ferrari voorbijgetrappeld, dan weer kruisten we een een groene Volkswagen. Voor kinderen moet dit geweldig zijn. Op één van de bootautos zat zelfs een glijbaan zodat de kinderen van bovenop het vaartuig in het water konden plonsen. Ik had deze grappige dingen nog nergens gezien.
Vanop het meer hadden we een mooi uitzicht op het slot van Waldeck. Een stoere burcht op een knoert van een rots. Dat zou ons volgende doel worden. Na een uurtje, braaf op tijd, leverden we ons bootje terug af. In het winkeltje verkochten ze, totaal naast de kwestie, een pluchen ijsbeertje. Ik kocht hem alvast, dan heb ik ineens mijn souvenir uit Spitsbergen, hij zal hier alvast een pak goedkoper zijn dan dat ik er ginder een over een maand moet kopen. Wie zegt trouwens dat souvenirs uit het land waarop ge in vakantie geweest zijn moeten komen? Paul doopte hem Björn, beer in het Noors, in de hoop dat dat een naam was die we zouden kunnen onthouden. Bjorn zat vanaf nu knus naast Irma op de achterbank. Ik vroeg me nu wel af of ik hem mee naar Spitsbergen ga nemen
De frisse boottocht had ons terug wakker gemaakt en al snel ontdekten we een ouderwetse kabelbaan uit de jaren zestig. Een hel charmant ding! Kleine platte cilinders waar ge met moeite met twee personen in kon. Ik voelde me net een dinky toy in een modelspoorbaanlandschap. Erg ver voerde het schijfje ons niet, maar het was best plezant.
Boven op de rots leidde een smalle, steile steeg naar de burcht. Hoewel we er alleen aangekomen waren werden we plots overspoeld door letterlijk een buslading toeristen. De lol was ineens ver zoek. Op het binnenplein van de burcht, dat nu het uitkijkterras was, hadden we een zicht op het meer en de dam maar vooral op mensenhoofden. Midden op het plein stond een stenen middeleeuwse schandpaal (in het duits ook een kaak, van aan de kaak gesteld) op een verhoog. Als ze u aan de juiste kant vastbonden hadt ge wel een schoon uitzicht. De burcht was ooit als gevangenis gebruikt en ook hier hadden ze zich weer met heksen beziggehouden. Een plek met een onfrisse geschiedenis. Om weg te zijn van het volk besloten we op het hotelterras iets te gaan drinken. Daar was het rustig, winderig en iets koeler, de frisse pint smaakte als goud. Op de terugweg naar beneden konden we wel genieten van de, nu verlaten, middeleeuwse steeg die zich rond de rots kronkelde. Het rammelende kabelbaantje bracht ons terug naar beneden en onze tocht door de schitterende velden kon weer beginnen, in een zacht avondlicht deze keer.
De tractorlijnen in de velden maken er abstracte schilderijen van, bovendien is elk vlak dan nog gekleurd in een andere tint groen naargelang het gewas dat er groeit. Thuis is alles zo dor, in Monschau was het ook veel te droog, maar hier schijnt alles te bloeien als in een normale lente. Misschien zijn er in deze streek minder bezienswaardigheden, maar het land op zich is hier zo mooi. Niets dan zachte glooiïngen bekleed met weiden vol vee en enorme akkers omzoomd met verschillende soorten bomen. Alles is hier zoveel grootser dan bij ons. Hier kunt ge nog kilometers rijden zonder iets meer dan een enkele boerderij te zien.
Rond ons hotel zijn niets dan wuivende roggevelden en paardeweiden. Het dichtstbijzijnde huis is een boerderij en ze ligt dan nog minstens 100 meter verder naar het dorpje toe. Ik had een zeker voorbehoud om thuis te eten na de grill-ervaring, maar er stonden asperges op de kaart en daar kan weinig verkeerd mee gebeuren. Ze waren zelfs zo lief ze op Flämischer Art te maken nadat Paul had uitgelegd hoe dat in mekaar zat, want asperges met hollandse saus en Schinken is echt niet aan mij besteed. Paul verorberde tot onze gastvrouws verbazing ook nog een spie van haar pasgebakken overheerlijke taart. Ondertussen ging de zon onder over de velden en baadde de wereld onder een dek van pastelkleurige wolken. Een droomlandschap.
Dit hotelgebouw is onmogelijk mooi te noemen, het is een conglomeraat van bijbouwsels in verschillende stijlen. Ik denk niet dat er in twee kamers dezelfde vloerbeddeking ligt, alleszins als ge de gangen doorloopt komt ge al aan vier soorten vloertegels, ook alle plafonds zijn anders, en de zestigerjaren glastegel is alom tegenwoordig. Alhoewel er slechts 15 kamers zijn hebben wij nummer 17. Waarschijnlijk zijn er twee kamers opgeofferd om het binnenzwembad te bouwen. De enorme tuin is een dorp van diertjes en kabouters, elke dag ontdek ik er meer, soms twijfel ik zelfs even of het een levend wezen of een beeldje is, vooral in de avondschemering. Te meer omdat er ook nog drie levende katten tussen de talloze beeldjes van eendjes, zwijnen, herten, dolfijnen, kraaien, lammeren, totempalen, lantaarns, kippen, vlinders, wolven, en wat al meer rondlopen. De feitelijke lelijkheid is zo ontroerend dat ze lieflijk wordt en dat ge al na twee dagen een gevoel van thuis-zijn krijgt. Mijn bomma-ziel wordt hier ten zeerste aangesproken. In elk hoekje van de reuzentuin staan zetels met daarnaast een kist met tuinkussen, iedereen richt zijn plek in naar believen en wordt niet meer gestoord. Zalig. Meer dan wat bijtjes hoort ge niet.
Ik heb de laatste avond dan ook genoten van tot laat in de nacht alleen op het terras te zitten met mijn typdoos, een liter alcoholvrije Erdinger en drie poezen. De koning te rijk.
