"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
13-11-2011
Reisverhaal Canal du Midi. Deel 6.
Dinsdag 6 september 2011.
Op de Olonzac.
6. Bladstille en lawaaierige bomen.
Zo mogelijk werd ik vandaag nog ongelukkiger wakker dan gisteren. Aan al de stress heb ik een flinke buikloop overgehouden en een kop als een ketel. Het Canal du Midi bleek heel mooi, maar in mijn ogen, of beter gezegd, in mijn oren, heel lawaaierig. De wind, het klotsen van het water, het grotere aantal boten als tijdens onze vorige tocht in de Elzas, Ik besloot me maar terug onder mijn dons te stoppen in de kajuit met mijn doppen diep in mijn geteisterde oren gepropt. Niet direct de manier om van een kanaaltocht te genieten Alles samen leidde dit tot een reuze onweer. Deze keer niet buiten, maar binnen in de boot.
Alles was gelopen zoals ik al twee weken verwacht en voorzien had, als we per se de Belgische vrienden zouden moeten gaan bezoeken alvorens we aan de boottocht begonnen. Ik was het eigenlijk allemaal kots, kotsbeu.
De orkaan raasde uiteindelijk over, mijn oren waren er nu nog een pak slechter aan toe, maar we vaarden dan toch maar verder. De natuur was mooi, de zon straalde, maar ik voelde me rotter dan ooit. Om uiteindelijk aan het lawaai van de boot te ontsnappen besloot ik, na de tunnel du Malpas, even aan land te gaan en het oppidum van Ensérune te gaan bezoeken. De oude Keltische en Gallische resten van een 12de eeuws dorpje lagen boven op een heuvel. Te sudderen in de zon. De lucht rook heerlijk naar kruiden en warmte. De droge kruiden leken in bloei te staan. Allemaal witte ronde bloemetjes. Tot ik ze nader ging bekijken. Het bleken helemaal geen bloemen te zijn! Het waren huisjesslakken. Wit met roze schelpen van amper een centimeter groot. De dode sprietels zaten er vol van. Waar de diertjes van in leven bleven was me een raadsel.
De door cypressen omringde archeologische opgraving was interessant, maar nog veel boeiender was het museum. Er lag werkelijk een schat aan gebruiksvoorwerpen en juwelen tentoongesteld die er werden - en nog steeds worden - opgegraven. Het mooie was ook dat in elke kast een foto lag van het ogenblik dat de voorwerpen ontdekt werden - nog half bedolven met aarde - en telkens een inventarisje van wat er op die plek allemaal opgegraven was (tot en met de insekten), en daarachter stonden of lagen dan de betreffende, mooi gerestaureerde en opgepoetste, vondsten te pronken. Aardewerk, maar ook Romeins glas, parels, zwaarden, gespen, tegels, spingerief, weegschaaltjes, Indrukwekkend. Zo fijn, zo intact.
In het winkeltje kocht ik een grappige verkleur-ring met een Keltisch symbooltje. In het doosje was hij donkerblauw, vanaf het moment dat ik hem aan mijn vinger schoof veranderde hij in roze en daarna in goud. Iets later zag hij al terug blauw. Echt een speelgoedje voor het-negertje-in-mij. Er lag ook een houten doosje met een bomentarot. Stuk voor stuk kaarten met fijn getekende bomen met daarrond runen en keltische motieven. Kortom : onweerstaanbaar.
In de tuin voor het museum kon ik me neerploffen op een stoeltje en een cola drinken. Mijn ogen en oren deden pijn, ik was doodmoe, en na de flinke klim was het een verademing even te kunnen zitten in de rust van een enkele krekel, en de schitterende bomenkaarten één voor één in het zonlicht te kunnen bekijken. Bomen waarvan de blaadjes niet konden ritselen.
Wat deze heuvel extra speciaal maakte was het uitzicht op het uitgedroogde meer van Montadis. Een droge vijver waaruit stervormige kanalen vertrokken. Een zeer bizarre constructie uit de 13de eeuw. Al maar goed dat Von Däniken deze hoogst mysterieuze plek nooit gezien heeft, want ik mag er niet aan denken aan welke ruimtewezens hij dit kunstwerk zou toegeschreven hebben.
De weg naar beneden ging veel sneller, een warme bries streelde het landschap en verdampte ons zweet. Ik zou na dit fijne uitje wel weer tegen het lawaai van de boot en het water kunnen.
Niets was minder waar. We voeren tot aan de 9 sluisjes van Fonserannes, vlak voor Béziers, en maakten daar rechtsomkeer. Het had geen zin verder te varen want de dame van de dienst voor Toerisme had verteld dat hier het mooie, met platanen omzoomde deel, van het canal eindigde. Na Béziers zouden we toch maar door fabrieksterreinen varen. En trouwens, we hadden de sluizenreeks twee dagen geleden al van op het land bezichtigd.
En inderdaad, het deel voor Béziers is wondermooi, dat zag ik nu ik hetzelfde traject met mijn ogen open vaarde. De oevers van het kanaal zijn hier niet met beton of hout afgewerkt, de oevers zijn natuurlijk en de enorme wortels van de platanen reiken tot in het water. De bermen zijn meestal vrij hoog maar op het bovendek van onze Duo kunnen we er overheen kijken. Mensen in lage bootjes zien alleen maar gras en dat lijkt me vrij saai. Alhoewel, als ze naar boven kijken kunnen ze wel genieten van de enorme kruinen van de platanen, die zo groot zijn dat ze op smalle stukken van het kanaal mekaar bijna raken. Soms lijken we door een tunnel van groen te varen.
Ik wou per se dit najaar het kanaal nog zien, ten eerste omdat ik niet weet of ik volgende lente het lawaai van een boot nog zal kunnen verdragen, en ten tweede omdat de platanen ziek zijn. Ze zullen moeten gerooid worden. En dan is de charme van het Canal du Midi hopeloos verloren. Er is al een boel protest tegen het rooien van de prachtige, oude bomen gerezen, en president Sarkozy zelf zou zich er nu achter scharen om de bomen alsnog te redden. Toch zijn er al veel waar 1 of 2 groene strepen rond hun stam geschilderd zijn. Die zijn alvast ten dode opgeschreven. Zo triest. Platanen zijn weliswaar snelle groeiers, maar om deze bomenpracht te evenaren zal het toch makkelijk 20 of 30 jaar vergen. En dan nog...
Alleszins, hoe slecht ik me ook voel, ik heb deze schoonheid toch nog kunnen zien alvorens ze zal verdwijnen. Hopelijk wordt er een manier gevonden om de meeste bomen te redden
Omdat mijn kop vol zat met lawaai zijn we vroeg aangemeerd. Een mooie verlaten bocht in het kanaal, de meertouwen rond twee enorme plataanstammen, en we hadden onze thuis gevonden. Ik liep de steile oever op en stond aan de voet van de heuvel waarop het oppidum lag dat we eerder op de dag bezochten. De vegetatie was kruidig en haalde mijn benen open, maar de roerloze stilte was als kalmerende zalf op mijn oren. Ik dwaalde verder en verder tot aan de voet van de heuvel, en kwam terecht in een aards paradijs vol wilde perenbomen, amandelbomen en vlierstruiken. De vlierbessen waren overrijp. Ofwel waren ze verdroogd, ofwel was het bessenmoes. Ik kon ze niet plukken, ik moest gewoon in de trossen bijten. Wel uitkijken dat ik geen spinnetjes of andere insecten verzwolg. Ik stopte mijn kop in de bessen en vrat als een wild dier besjes. Nog nooit had ik zon zoete vlier gegeten! Ik vergat mijn pijnlijke ogen, mijn geteisterde oren en werd alleen nog mond. Ik ben er zeker van dat ik wat spinnen mee verorberd heb, maar ik heb ze alleszins niet geproefd. Toen ik de terugweg aanvatte was mijn rechterhand plakkerig paars en fotos nemen was er niet meer bij. Toen ik uiteindelijk terug aan boord sprong schrok Paul zich een hoedje. Hij dacht dat Dracula aan boord stapte. Mijn tanden waren oranje, heel de omgeving van mijn mond was paarsrood gekleurd, elk rimpeltje was een rood riviertje geworden. Ik zag er uit alsof ik net een dier verscheurd had. Hoe mijn handen er uit zagen wist ik wel, maar aan hoe mijn snuit er na dit zalige avontuur zou uit zien had ik natuurlijk niet gedacht.
De stilte van onze ligplaats was een zegen. De wind was gaan liggen, geen geruis, geen geklots. We aten vis uit blik met groenten en gebakken aardappeltjes op ons terrasje. Uit plastic borden met plastic bestek. Heerlijk. In de oeverrand hoorden we diertjes ritselen, op het water zagen we kringen, leven zit er hier genoeg. Plots zwom er zelfs een bever of een otter voorbij. Geluidloos. Alleen zijn neus, ogen en rug staken boven water, en zacht gleed hij verder, een lange V in het spiegelgladde wateroppervlak achter zich latend.
Op ons bovendek genoten we van een zonsondergang achter de platanen. Hun bladeren werden scherp zwart afgetekend tegen de oranje lucht. Een verkleurende Japanse pentekening. In een oorverdovende stilte. Geen huis of boot in de verste verte te zien. Alleen natuur en dan plots alles pikzwart met enkel een zwijgende halve maan die doorheen het gebladerte glimlachte.
Na enkele uren temidden van het gesnurk stapte ik verdrietig en uitgeput uit mijn bed. Zo triest dat ik me net op deze langverwachte dag zo slecht en moe moest voelen. Na een ontbijt buiten op de koele berg vertrokken we terug richting kust. Ik was zo moe dat ik heel de weg sliep. Ik werd even half-wakker om in Le Somail mee de boot in te laden en ook dat viel dik tegen want er stond een felle wind, die de miljoenen bladeren van de platanen aan de rand van het water liet ratelen als mitraillettes. Zonder oordoppen was er geen beginnen aan. De uitleg van de botenman kon ik niet volgen. Gelukkig wist ik alles nog van de vorige keer.
Dit Nicols-filiaal werkte duidelijk efficiënter als het vorige, hier zag ik dat ze mensen knopen leerden leggen, en alleen al hoe de touwen opgerold waren maakte duidelijk dat het er hier veel strikter aan toe ging. We kregen een gloednieuwe boot toevertrouwd. Er waren enkele verbeteringen aan het nieuwe model aangebracht. Een grote extra bergplaats onder de vloer, een ijskast op electriciteit (i.p.v. op butaangas) Kortom, hij was nog comfortabeler geworden.
Ik probeerde op het achterdek te zitten maar het klotsen van het water in combinatie met het geratel van het gebladerte en mijn vermoeide kop van het gedoe van de vorige avond maakten het me onmogelijk. Er vlogen een hoop kleine insecten die me overal beten, dus duffelde ik me in een trainingspak in, ik ging even in de kajuit op mijn bed liggen en viel alweer pardoes in slaap.
Om half negen s avonds (ik had heel de namiddag gemist ) werd ik gewekt om spaghetti te eten, ik vreesde dat ik nu wel klaar wakker zou zijn (na ongeveer 20 uur slaap in totaal), maar geen uur later lag ik al terug in een soort coma. De laatste twee maanden thuis had ik al vermoed dat mijn hyper-acusis was verergerd en dat blijkt nu ook wel degelijk het geval. Hetzelfde type bootje waar ik in mei totaal geen last van had geeft me nu flinke problemen. Oordoppen dragen haalt niets uit want dan hoor ik de bladeren en de wind niet meer, maar voel en hoor ik het gedaver van de motor nog erger. Dit keer zag de boottocht er niet veelbelovend uit.
Heel de nacht heeft het gegoten. De mensen
hier zijn er best gelukkig mee want ze hadden de laatste maand geen druppel
zien vallen. We ontbeten binnen in de heel ruime lichte living. De perzen waren
niet gelukkig omdat ze niet buiten mochten en ze lagen als plukken wol opgerold
in de zetel.
Ik vond het triest om al na twee nachten
mijn oase te moeten verlaten maar ons bootje is gereserveerd voor maandag dus
moeten we nu wel stilaan in de richting van Narbonne gaan evolueren. We pakten
ons boeltje in, ik schreef nog rap iets naar mijn Amerikaanse Facebook speelkameraden
(die het natuurlijk héél exotisch vinden dat ik in Frankrijk zit), en we laadden
de auto vol.
Jacqueline gaf me bij het afscheid een
zelfgemaakt tasje naar het model waar men vroeger in deze streek het brood in
warm hield. Lief! Ze maakt alle gordijnen en tafellakens zelf. De vijf
gastenkamers zijn elk in een eigen stijl en een aparte kleur ingericht en alle
textiel is door haar ontworpen. Ik ben toch zo verliefd op dat reuze,
smaakvolle L-vormige huis met de enorme geheime, discrete tuin. Ik verliet de
plek met veel spijt in mijn hart.
Paul wou per se oude vrienden bezoeken in
de Montagne Noires dus reden we richting Narbonne. Onderweg, net voor Béziers
kruisten we de canal du Midi net op de plaats waar de 9 sluizen van Fonserannes
en de afgedankte scheeplift liggen. (Die laatste zou een Belgische uitvinding
kunnen zijn want hij is nutteloos. Tegen dat hij klaar was was hier geen
commerciëel verkeer meer, gebeurde alle vervoer met grote zeeschepen, en moest
hij dus ook nooit gebruikt worden.) We besloten even van onze route af te
wijken om de kunstwerken van nabij te gaan bekijken want de lucht was
indrukwekkend mooi om te fotograferen. We kwamen er aan op het tijdstip waarop
versluisd werd. Het was een drukte van belang, wel 30 bootjes moesten versast
worden. Elke sluis is ovaal en er kunnen een zestal pleziervaartuigen tegelijk
in. Het was dikwijls een heel gewurm maar het lukte. Dat neemt echter niet weg
dat heel het proces toch wel makkelijk een uur zal duren. Maar plots gingen de
andere sluizen open, die van hierboven. De prachtige wolk besloot dat ze er
genoeg van had om haar regen op te houden en enkel maar een decoratieve rol te
spelen. We kregen een vlaag van jewelste op onze kop. Stom genoeg was Paul op
de terugweg naar de auto het kaartje van een bed and breakfast aan de haven
van le Somail verloren Hij kon dus door de stortregen terug, bergop langs alle
sluisjes, naar het winkeltje waar ik het kaartje meegenomen had. Nat tot op
zijn ziel, en onderbroek, kwam hij terug. Om de autozetel te sparen ging hij op
het eerste halfdroge plekje zijn kliedernatte kleren uittrekken om in zijn
onderbroek verder rijden. De razende regen op het autodak had mijn kop
ondertussen in een oorlogszone veranderd.
Onderweg belden we die toffe B en B op die
aan het kanaal in Somail lag, maar die bleek tot mijn grote spijt net zijn
laatste kamer verhuurd te hebben. We konden echter wel bij een collega boeken. Maar eerst moesten we nog de bergen in om
de Belgische vrienden te bezoeken.
Op 700 meter boven de
zeespiegel, nog 200 meter
hoger dan Saint Pons, lag hun arendsnest, omringd door steile weiden voor hun
paarden en schapen. Het uitzicht vanuit hun tuin was machtig,
heel in de diepte zagen we de kathedraal (in mijn ogen het kerkske) van Saint
Pons liggen. Zoals te verwachten en te voorzien stonden ze er op dat we bij hen
bleven logeren wat de onvermijdelijke slemppartij tot een gat in de nacht ten
gevolge had. En dat nét de avond voor ik wou dat we s morgens fit zouden zijn
om onze zo verlangde boottocht van vijf dagen aan te vatten
Als enige nuchtere mens zat ik daar
gevangen op die donkere berg. Mijn kop nog vol geratel van de helse regenbui
moest ik proberen het door mekaar gebral van een paar zatte mannen te volgen.
Niet prettig. Helemáál niet prettig. Uiteindelijk ben ik alleen in de stilte
van de auto gaan zitten die ik dan nog pas terug vond door met mijn gsm-lichtje
het bos af te zoeken. Mijn beste maatje was telefonisch niet te bereiken en
daar werd mijn eenzame nacht niet prettiger door. s Nachts kwam gelukkig mijn
vriendin nog voorbij om haar hond in haar bos uit te laten, zij had ook een
excuus gevonden om de ladderzatte mannen achter te laten. We hebben dan om één
uur s nachts met een zaklamp een boswandeling gemaakt. Allebei lekker zielig
onze wanhoop uitstortend over ons miserabele gezelschap. Iets na twee kwam er
dan een zatte beer de logeerkamer ingezwalpt die zich vrolijk snurkend naast
mij in bed liet rollen. Tot zover de stilte, van wat er nog overschoot, van deze
nacht. De nacht waarvan ik mijn rust zo nodig had.
Het franse ontbijt was heel verzorgd, maar
wij zijn nu eenmaal geen zoetebekken op dat uur van de dag. Gelukkig hebben we
onze eigen ijskast bij, gevuld met salamis en kaas, waar onze Franse vrienden
met afgrijzen naar kijken als we zoiets op onze nuchtere maag naar binnen
zitten te werken.
Na het ontbijt was het nog een beetje
grijzig dus besloot ik een tukje te gaan doen in mijn vorstelijke bed. Net na
de middag brak de zon in volle glorie door en verhuisde ik van bed. Nu was
eentje naast het zwembad beter geschikt. Lekker met de poezen liggen zonnen.
Hopen eindelijk eens een tintje te geven aan dat spierwitte vel van me.
Heerlijk om een hele dag in de grote
ommuurde tuin door te brengen en u afgesloten te voelen van al wat er zich in
de wereld afspeelt. Als ik daar zou wonen zou ik net als Jacqueline niet meer
op reis willen.
Het diner was iets te rijkelijk. Het was
zo lekker dat ik me schandelijk overeten heb. Ik ben dat natuurlijk niet meer
gewoon om op restaurant te eten. Eerst een slaatje met gevulde champignons,
vervolgens een flinke loze vink gemaakt van kippewit gevuld met tapenade en
omwikkeld met lapjes spek, met aardappeltjes, vervolgens vier stukjes
delicieuze kaas en daarna toen nog een mega-vullend mascarpone-dessert. Toen
Jacqueline en ik ons naar onze privé rooktafel begaven wou mijn buik niet meer
mee. Ik liep gewoon krom. God in Frankrijk, maar dan zwanger. Jacqueline en ik
zijn vier handen op 1 buik en nu hadden we dus zeker plaats om onze handen te
leggen.
Op de glazen tafel had ze vanavond een
tafelkleed gelegd om mijn oortjes te sparen, jammer genoeg hield het
dorpsbestuur minder rekening met de rust. Onze oase van stilte werd geteisterd,
ook hier in deze uithoek, door een boenke-boenke feest. Rond 23 uur vielen de
eerste dikke druppels, het Belgische weer had ons met enige vertraging
ingehaald. Natuurlijk is er geen bui te erg die ons twee er van zou kunnen
weerhouden om al lachend onze sigaret te blijven zitten roken onder de parasol
Na een kort nachtje een rijkelijk ontbijt
opgepeuzeld in de haast lege eetzaal van de Campanile. De akoestiek was weer
gruwelijk voor me en het terras jammer genoeg gesloten. Maar de pannenkoekskes
smaakten.
De eerste taak bestond uit een Aldi te
zoeken waar we une Therèse konden kopen, anders gaan er nog veel fotokes van
onze auto getrokken worden vrees ik. Een Medion GPS was nergens te vinden, dus
zullen we onze weg maar traag voortzetten. Zoals gisteren, geflitst worden aan
112 als ge 110 moogt, is echt te onnozel. Ondertussen ging ik in een Gifi op
zoek naar een beeldje van een kip omdat Jacqueline die verzamelt, maar ook ik
kwam van een kale reis terug.
Flink dutje gedaan. Sinds we onze eigen
kopkussens meenemen kan ik me een gezellig nestje bouwen op de achterbank. Rug-
en voetsteuntjes en nachtkastjes genoeg. Met al de rommel die tussen de zetels
staat raak ik bijna aan een tweepersoonsbed. Voor korte mensen dan wel.
Wakker geworden op de Autoroute du Soleil,
en ze maakte haar naam waar. Hier was het al 32°! Hm, misschien had ik toch
niet al die lange onderbroeken en damart t-shirts van de Spitsbergenreis moeten
inpakken?...
Onderweg stopten we aan het monument van la Porte du Soleil. Een
optisch heel interessant kunstwerk dat ideaal ligt aan deze autostrade van de
zon. Een ronde opening in een dikke cirkelvormige stenen schijf, waar een
trapje doorheen loopt, dat u naar een stenen pad leidt van waaruit ge een
kolossale ronde glanzende steen ziet. Van wel 10 meter doorsnede!
Naarmate ge afstand van het monument neemt ziet ge de enorme stenen zon door
het gat van de eerste schijf opkomen of ondergaan. Heel knap gevonden. Over een
paar eeuwen zullen ze hier wel een nieuwe Stonehenge van maken, of minstens
iets dat de Mayas hier geplant hebben om het einde van de wereld aan te
kondigen.
Toch wel fijn, nu de grote vakantie en het
lawaaiseizoen voorbij is, dat het mijn beurt is om mijn kop terug uit te laten.
Na een doorregende zomer binnen gezeten te hebben is het zalig om tussen de
rotsen te rijden, bossen en dalen te zien, en af en toe uit te stappen en een
hete zon te voelen. Mijn vakantieseizoen is nu wel beperkt tot het kalme
voorjaar en najaar, en het is fijn te weten dat het dan ook nog echt mooi weer
kan zijn. De weersvoorspelling voor vandaag in Frankrijk was : stormen over het
hele land. Nochtans rijden we al heel de dag in volle zon. Ik had dus helemaal
niet zo bang moeten zijn dat mijn kop kierewiet ging worden van de knallende
regen op de ruiten, het geklets van de ruitenwissers en het geraas van autos
op kletsnatte wegen. Een mens mag al eens chance hebben.
De verwelkoming in Le Canepière door
Jacqueline en Gilles was meer dan hartelijk. Hun oude poes was dit jaar
gestorven en nu lagen er twee dikke bollen wol, die bij nader inzien, twee perzische
poezen bleken. Coco en Chanel. Op de schaal van raskat een 10, in vergelijking waarmee
onze Cadfael die we vorig jaar uit Nîmes meenamen een 1 is. Oh, wat waren dat
toch zalige dagen die we hier vorig jaar met onze jonge vondeling doorbrachten
Het voelde als thuis komen. Er logeerden
twee Belgische dames uit Doornik in de kamer die we vorig jaar hadden betrokken,
dus werden we nu naar de Chambre Rouge geleid. Prachtig! Ik voelde me
Koningin Marie Antoinette! Sjieke, stijlvolle decoratie, alles in rood en
beige. De bedsponde bestond uit een Thais houtsnijwerk. De aanpalende grote
hypermoderne badkamer voelde zich perfect thuis in het oude zuiderse landhuis.
Hoewel het avond werd was het nog 28°, en
de temperatuur van het zwembad voelde heerlijk. Na onze maanden van regen was
de aankomst hier een verademing voor onze verkleumde botten. Alleen, en in een openluchtzwembad, kan ik
nog goed zwemmen zonder oordoppen. Wat me in het Zwarte Woud in het
binnenzwembad niet lukte vanwege de griezel-akoestiek.
Bij het aperitief zaten we allemaal samen
te praten in de enorme ommuurde tuin waar de twee jonge perzen speelden en in
de bomen klommen. Ook hier hebben ze kragen rond de stammen moeten aanbrengen
om de poezen te verhinderen de tuin te verlaten. Echte kattenliefhebbers zijn
allemaal hetzelfde, welke nationaliteit ze ook hebben.
Het diner aan de lange tafel buiten was
weer heel lekker. Vijf heerlijke gangen verorberen terwijl we met zijn zessen
zachtjes konden babbelen was voor mij weer feest. Alleen van het glazen
tafelblad hadden mijn oren last. Maar dat zou Jacqueline morgen wel oplossen.
Ze waakt over mijn oortjes als over een nest jonge katten.
Och, waarom alles beginnen te vertellen. Ik laat u gewoon stukjes reisverhaal lezen... Ik had ze meer als dagboek geschreven omdat ik me zo slecht voelde, maar sommige stukken kunnen evengoed als reisverhaal dienst doen.
Dus hier gaan we weer!
Donderdag 1 september 2011.
Campanile, Vandoeuvre-lès-Nancy.
1. Paintball met aardbeismaak.
Na een maand volgepropt met ellende - een poetsvrouw die 5 jaar bij u werkt en plots blijkt te stelen als de raven (als een hele vlucht raven zelfs) en die ge dan wel moet ontslagen ; de bangelijkste overstroming die we ooit al meemaakten, waarbij het water zelfs over het voetpad onder de winkeldeur binnenstroomde en die de kelder blank zette (alhoewel blank niet het juiste woord was, maar grijsbruin beter geschikt zou zijn) ; een huurder die overhaast wou intrekken nog voor de loodgieters en dakwerkers klaar waren met de renovaties ; mijn oudste vriendin die me mijne congé gaf omdat ik in haar ogen enkel nog een bron van ergernis en een vat vol zelfmedelijden ben ; en daarbovenop nog wat kleinere ellende - brak dan toch de lang verwachte zaterdag aan. De eerste dag zonder werkvolk, mét droge kelders én gerepareerde daken, een dag om heerlijk te rusten om zondag in te pakken en maandag, zoals al lang gepland, naar Frankrijk te vertrekken. Maar nee, er ging nog een staartje aan de miserie gebreid worden. Een poezestaartje.
Zaterdagavond in bed voelde ik tranen op mijn hand vallen, deze keer eens niet van mezelf, wel van Laathi. Dikke druppels rolden uit haar rechteroog. De volgende dag bleek het al een etterende oogontsteking geworden. De dierenarts raadde telefonisch Teramysine zalf aan, Paul rende naar de apotheek van wacht, en we begonnen de verzorging. Ze zou haar geneesmiddel moeten krijgen tot 3 dagen na de genezing... Wat nu?
Geen poetsvrouw meer die voor de poezen kwam zorgen, en de in nood opgetrommelde poespasser - woont achter de hoek, ziet dolgraag katten, is 100% betrouwbaar - maar is hyper-allergisch voor katten! Hij krijgt ademnood als hij ze aanraakt. Een ware heldendaad dat die vriend ons uit de nood wou helpen. Voedstervader spelen lukt nog net, maar Laathi verzorgen zou hij echt niet kunnen zonder zelf te stikken.
Maandag namen we Laathi mee naar de dierenarts en kreeg ze gerichtere oogdruppels. Om de twee uur moest ik ze toedienen en dan zou ze op enkele dagen genezen zijn. Mijn lieve Laathi ging overal met me mee en elke twee uur liep mijn gsm af : druppeltijd!. Al snel was mijn schuchtere beestje aan de behandeling gewend, ze werd door al de aandacht zelfs minder en minder schuw. Maar de vraag bleef wel : wie ging haar druppels geven als ik weg was?...
We besloten de reis alvast tot dinsdag uit te stellen en haar dan bij de dierenarts in het hospitaal (een kooi in een kelder) achter te laten, om ocharme 4 oogdruppels per dag toegediend te krijgen! Geen prettig vooruitzicht om mijn meest timide diertje in een kooi te laten opsluiten in een onbekende omgeving bij onbekende mensen, dus stelden we de reis maar weer een dag uit. Ik zocht ondertussen een alternatief in mijn - sinds die hyper-acusis toesloeg - flink ingekrompen vriendenkring, maar vond niemand die de mogelijkheid zag haar voor die twee dagen op te vangen en die dagelijkse vier druppels te geven. We besloten dan maar de hospitalisatie uit ons hoofd te zetten en pas te vertrekken als haar oog helemaal in orde was en ze nog haar laatste 8 extra druppels had gekregen. Dinsdagnacht bood een vriendin, die erg ver weg woont, spontaan aan om ze bij haar te komen brengen, maar daar was het ondertussen te laat voor. Desalniettemin ontdooide haar vriendelijke en gemeende aanbod mijn enigszins verbitterde hart.
Om donderdag 6 uur s avonds konden we eindelijk vertrekken. Laathis oog was sinds 48 uur weer in perfecte staat, de laatste druppels waren gegeven, en mijn lieverd was aanhankelijker dan ooit. Al het picknickgerief werd ingeladen, tot en met een onderlaken voor op de matras in de boot. We waren ons stadje nog niet uit of de aardbeien vlogen ons al om de oren. Paul had twee open doosjes op de hoedenplank gezet en bij de eerste coup de frein veranderden die in losgeslagen projectielen (paintball met aardbeismaak), die natuurlijk eerst terug bijeen moesten gezocht worden, want aardbeien die gemalen worden door vestjes en fototassen en nog wat andere bagage op de achterbank Nee, echt interessant zou dat niet worden. Zeker niet voor de pels van Irma.
Al vóór Hasselt noteerden we het eerste ding dat we vergeten waren : onze mobiele Trees. Om ons voor flitspalen te waarschuwen. Vervolgens hadden we harde eitjes om te knabbelen maar bleek het potje geen zoutvat maar een zoutmolentje. Probeer maar eens in één hand een ei te houden en met de andere hand aan zon ding te draaien. Overal verkruimeld ei en zout. Maar het gesukkel loste zichzelf snel op want na twee eitjes bleek de zoutpot al leeg.
Een beter voorteken was dat we al in Limburg een hele vlucht ooievaars over de autostrade zagen vliegen. Waarom nog verder rijden? We zouden al evengoed hier onze tenten kunnen opslaan. Maar ja, dat is waar, we hebben een bootje gehuurd en gaan op het Canal du Midi varen.
Door ons veel te late vertrek zouden we nu in twee dagen naar Narbonne moeten racen, in plaats van rustig 5 dagen langs mooie streken te rijden. Jammer, zon lang traject zal voor mijn kop geen pretje worden, maar de gezondheid van mijn poes gaat voor.
We stopten in Luxemburg, Paul ging mijn sigaretten kopen en ik probeerde een waanzinnig mooie zonsondergang te fotograferen met als voorgrond een gigantische electriciteitsmast en enkele tientallen geparkeerde vrachtwagens. Echt wel een indrukwekkende foto om de reis mee te beginnen. We zullen dit maar best niet als een voorteken zien want dan vaart onze boot volgende week tegen een zuidfranse ijsberg.
Na een uur misten we onze Trees wel degelijk want we kregen de eerste lichtflits in onze ogen Ik vrees dat er morgen onderweg een nieuwe gaat gekocht worden.
De pas gewassen auto is vuil, kleurig vuil, van aardbeirood tot eigeel, de achterbank is al tot een chaos herschapen door het zoeken naar rondgeslingerd fruit, de eerste slechte foto is genomen. Dus de vakantie is begonnen! En dat op de dag dat we vroeger terug naar school hadden gemoeten. Wat een luxe!
Tot onze verbazing geraakten we zelfs nog om 22h tot een Campanile hotel in Nancy. En nog beter : vlak ernaast was een Quick die nog een half uurtje open bleef en waar we helemaal alleen op het terras konden eten! Ik kon mijn geluk niet op! Eindelijk nog eens op restaurant, al is het dan maar een hamburgertent, voor mij is dat al feest!
Met een stoeltje voor mijn kamerdeur, in volle rust onder een flinke eikenboom, kon ik mijn eerste reisverhaaltje schrijven. Het enige dat ik hoorde was het plop plop plop van de vallende eikels op het gras. Een heerlijk geluid dat waarschijnlijk niemand anders dan ik kan horen. Zalig!
De zielige foto-oogst van deze dag is te zien op :
Het leven zit toch wel gek in mekaar. Vanochtend gingen we bankpapieren in orde maken en waar gebeurde dat?... Op de plek waar wij vroeger onze eerste winkel hadden! Er is sinds 20 jaar een nieuw gebouw gezet en daarin bevindt zich onder andere een bank. Het was er groot en we werden in een kamer links achter ontvangen. Toch wel nét op de plek waar vroeger onze winkeltoog stond zeker!!! Wij zaten daar papieren te ondertekenen op exact dezelfde plaats waar we vroeger onze eerste centjes zo moeizaam verdiend hadden. Het was echt een surrealistisch gevoel. Mijn eerste reactie was naar het plafond kijken of het hier ook overal zou binnen regenen, maar dat was natuurlijk te gek want dit was een nieuw gebouw.
Door de behandelingen die ik in Frankrijk ondergaan heb is mijn "ongeneeslijke" ziekte een beetje verbeterd... Ze beweren dat ze me helemaal goed gaan krijgen. Dat zou pas een wonder zijn, maar kom, wonderen bestaan.
Ik heb nooit van mijn leven nog maar in de verste verte overwogen om in Frankrijk te gaan wonen, en toch, op vier dagen tijd was de beslissing om het huis te kopen genomen en hadden we het compromis ondertekend. Zonder naar iets anders te gaan kijken.
Het was allemaal stomweg begonnen op ons boottochtje op het Canal du Midi. Ik was heel triest. De platanen aan de oevers zijn ziek en moeten grotendeels gerooid worden. Het is het laatste seizoen dat ze er nog allemaal staan en ik wou ze per se zien. Maar het is enorm droevig om die prachtige oude bomen met geverfde cirkels rond hun stam te zien staan. Hun terdoodveroordeling af te lezen aan een lik rode verf. Ik voelde me net een plataan. Ik was van plan te sterven met hen.
De weken voorafgaand aan dit tripje waren heel ellendig geweest.
Mijn poetsvrouw, die meer als een zus voor me was, en mijn totale toeverlaat, was hier onder andere de oorzaak van.
Ze had de sleutels van ons huis, ze deed alles, ook voor de poezen zorgen als we weg waren, kortom ik vertrouwde haar voor 1000%. We hadden haar zelfs geld geleend om een tweedehandswagen te kopen, maar... ze kocht een nieuwe. Och, ik gunde haar dat van harte. Dan zou ze er alvast geen problemen mee krijgen. Plots ging ze op reis om haar oude moeder te bezoeken. Ik vond dat heel fijn voor haar, en heel lief dat ze zo om haar ma bekommerd was. Maar nog geen maand later boekte ze alweer een reis! Een all-in reis naar Spanje met haar kleinkind.
In de vijf jaar dat ze bij ons werkte had ze nooit vakantie genomen dus ik vond het prima. Ze moest maar wat van haar leven genieten.
Naïeve trut die ik ben.
Paul en ik kregen de laatste maanden regelmatig ruzie omdat we geld "verloren". We beschuldigden mekaar van onachtzaamheid, oud worden, vergeetachtigheid....
We vertrokken op weekend naar Duitsland, wisten dat er 500 euro in de portefeuille zat, en bij het eerste tankstation bleek er nog maar 200 in te zitten... Weer vielen er woorden over slordigheid. We vertrokken naar Spitsbergen, weer met 500 euro cash op zak, en in Zaventem wilden we iets te drinken kopen en alweer... nog maar 200 euro op zak. Om de reis niet te vergallen spraken we er verder maar niet meer over.
Naderhand thuis raakte er wéér geld zoek. Ik kon echt niet meer bedenken hoe zoiets mogelijk was! We waren zo oplettend geworden! En er kwam hier niemand anders dan onze huishoudster in huis en dat was als een zus voor me! Die kwam zelfs niet eens in aanmerking om te verdenken. In míjn ogen althans.
Paul had al langer zijn bedenkingen maar die had me dat, toen in Zaventem, niet willen vertellen omdat hij wist dat ik dan stante pede terug naar huis zou rijden omdat ik dat mens geen 10 dagen in meer in mijn huis zou willen.
Op haar poetsdag zette hij, zonder dat ik het wist, hij een val op. Hij ging naar de bank, haalde 5 briefjes van 100 euro. Fotografeerde ze. Stak de biljetten in zijn portefeuille, stak die in zijn jaszak en hing de vest over de burostoel waar hij altijd hangt. Hij ging boven eten, en zij ging ondertussen beneden het bureau stofzuigen. Toen ze beneden klaar was kwam ze naar boven om een sigaretje te roken op het terras en vertelde honderduit over haar geweldige vakantie! Nog nooit zo'n luxe meegemaakt, en zo'n lekker eten!... Inderdaad ze was bijgekomen want bij het binnenkomen had ik haar ook geknuffeld en gezegd dat ze er zo stevig en gezond uit zag. Paul aanhoorde heel het verhaal en ging toen naar beneden. En inderdaad 3 van de 5 briefjes waren uit zijn portefeuille verdwenen.
Hij riep haar erbij maar ze viel uit de lucht, tot ze uiteindelijk toch de opgefrommelde briefjes uit haar zak te voorschijn toverde, en inderdaad de nummers van de biljetten klopten met die op de foto...
's Avonds kwam ik terug thuis en moest hij me het droevige nieuws wel vertellen. Ik was er kapot van. De wereld viel in stukken uit mekaar.
Vanzelfsprekend vond ik het erg van het geld, maar wat ik veel en veel erger vond was dat de vrouw die ik altijd verwend had als een zus, kadootjes voor haar verjaardag, centen met Nieuwjaar, alle mogelijke kleding gegeven had, haar het geld voor een auto geleend had, dat uitgerekend zíj me zo bedrogen had. En god weet hoe lang al...
Maar wat ik nóg erger vond was dat ik nu geen hulp meer had... Niemand meer om op het huis en de poezen te letten als we er eens met de auto op uit trokken, niemand meer die zelfstandig het huis aan kant kon houden. Ik was er kapot van. Mijn leven was al een zielig zooitje en dit maakte het er niet beter op.
Maar alles kan altijd erger.
Nog geen twee weken later liet mijn oudste schoolvriendin me vallen. In een zatte bui kreeg ik aan de telefoon midden in de nacht te horen dat ik toch maar een waardeloze vriendin was, die alleen maar medelijden had met zichzelf en geen recht had zich te beklagen omdat ze toch maar lekker de centen had om op reis te gaan...
Op reis?... Naar bed and breakfasts in de buurlanden zodat ik kon picknikken omdat ik niet meer in restaurants kan eten, of naar hotelletjes waar ik buiten kon eten. Op reis met mijn eigen auto-diepvriesje en handdoeken om aan de rand van een beek te picknikken. Op reis zonder in steden te kunnen komen. Welja, echt iets om jaloers op te zijn als ge heel uw leven gewerkt hebt, geen kinderen gemaakt hebt en zuinig geleefd hebtmet als doel later alle uithoeken van de wereld te kunnen gaan bekijken...
Ik heb uiteindelijk gezegd dat als ze mijn kop wou overnemen ze al mijn centen kreeg. En dat was het dan.
Het allerlaatste waar ik zin in had was om in deze stemming die boottocht op het Canal du Midi te gaan maken. Een vertrouwensbreuk met mijn huishoudster, mijn oudste vriendin kwijt, de hele zomer geen mens gezien op twee vrienden na... Nee, ik was niet echt "in the mood". Maar de boot was al maanden geleden geboekt en betaald dus vertrokken we toch maar...
De ten dode opgeschreven platanen maakten me alleen nog droeviger. Ik had echt geen zin meer om nog verder te leven.
En toen nam alles ineens een andere wending... Het vergde 1 telefoontje...
Maar dat verhaal is voor een van de volgende dagen!
Schitterende film over" Cat House on the Kings". Een opvangplaats in de buurt van Los Angeles voor poezen en honden. Ze gaan er gewoon op pensioen en worden niet gedood. Het is echt een geweldig project!
Het laatste jaar is niet zo fijn voor me geweest en ik had nog maar weinig te vertellen.
Ik heb niet zoveel meer geschreven behalve een gedichtje dat ik niet durfde te publiceren omdat ik vreesde dat ik sommige mensen een hartstilstand zou bezorgen.
Mijn leven heeft sinds anderhalve maand een totaal onverwachte wending genomen en ik heb nu terug goede vooruitzichten. Vandaar dat ik onder dit artikel het gedichtje toch maar ga posten.
De laatste maanden waren eenzaam. Het slechte weer van deze zomer maakte het zelfs niet mogelijk om met ons fotogroepje af te spreken om in de stille natuur te gaan wandelen. Er was alleen maar natte natuur en warme café's waar ik niet meer in terecht kan vanwege mijn hyper-acusis.
Ik heb me dan maar geamuseerd met on-line social games te spelen zodat ik al chattend toch direct contact met mensen had, op een geluidloze manier. Die contacten hielden me in leven. Via een blog heb je nooit echt instant contact met mensen en deze virtuele spelwereld werd voor mij echt een verademing. Er kon gelachen worden, verteld, getroost, gespeeld, geholpen en ik kreeg altijd direct respons. Het was als praten zonder te praten.
Vanzelfsprekend vervangt dit het echte leven niet. Maar het was voor mij wel een heel fijne noodoplossing.
Na onze laatste "grote" reis, met een ijsbreker rond Spitsbergen, ben ik heel ziek terug gekomen vanwege het geluid van het vliegtuig en de oververmoeidheid van elke dag lange wandelingen te maken en bergen te beklimmen. Ik wou het leven weer eens tot op het bot uitpersen en ik ben er lang niet goed van geweest.
Gedaan met vliegreizen dus. Zelfs korte. In het najaar reden we naar Zuid Frankrijk om met een bootje het Canal du Midi te gaan afvaren. En daar zijn enkele wonderen gebeurd.
Om een heel lang verhaal kort te maken : we hebben op vier dagen tijd beslist een lieflijk huis midden in Frankrijk te kopen. Midden in een prachtige natuur, op een halve kilometer van een onooglijk klein dorpje. Het was liefde op het eerste gezicht.
De stilte is er te drinken! De lucht zo zuiver als glas! Het zit er vol dieren! In mijn bos wonen uilen en spechten en als ik voor mijn dakraam zit dan hoor ik in de verte, om het half uur, beneden in het dal, het lieflijk klokje van de dorpskerk.
Het is een waar paradijs voor me. Ik kan er buiten leven en de natuur is zo weids dat de geluiden zich verspreiden, dus kan ik terug met mensen praten!
Ondertussen zijn we er al 10 dagen geweest om kattenomheiningen aan te leggen. First things first. We hebben ook al vaste een vaste telefoonaansluiting en internet. Ook niet onbelangrijk als ge wegkruipt in het diepste putteke van Frankrijk.
Momenteel zit ik in België begraven tussen kartonnen dozen... Lege, halfvolle en volle. Niet zo prettig, maar het vooruitzicht om tussen de planten en de dieren te kunnen gaan leven maakt dat allemaal meer dan goed.
Bedankt aan mijn trouwe lezers die hier toch af en toe nog kwamen kijken. Het zullen er niet veel zijn, maar jullie worden ten zeerste gewaardeerd. Nogmaals, dank hiervoor.
Ik zal zeker nog van me laten horen!
Hieronder het gedichtje dat ik niet durfde te laten zien omdat het euh, "nogal somber", was. ;-)
On. Begrijpe. Lijk.
Ik leef
niet.
Ik overleef
niet.
Leven is
geven. Er is niets meer te geven.
Leegte kun
je niet geven.
Mededelen.
Wat delen? Wat mee-delen? Met wie?
Deelnemen.
Nemen? Als je niet kan mee delen
Geen woord.
Een hoofd als een verloren oord.
Woorden
worden niet geboren zonder bevrucht te zijn.
Heb je er wel eens aan gedacht wat er gebeurt als je achterstevoren zou leven? Lijkt me veel leuker. Om te beginnen sta je op uit de dood, een spectaculair begin...
Als je uit de kist stapt word je verwelkomt door je familie en beste vrienden, die hoef je dus niet meer uit te zoeken... en ze hebben allemaal een bloemetje meegenomen.
Dan mag je een jaar of 20 lekker doen waar je zin in hebt, kaarten, tuinieren, af en toe een uitstapje aan halve prijs, iedere dag een paar borrels en elke maand pensioen.
Op een dag staat er ineens een vent voor je deur met een gouden horloge. Die biedt je meteen een goed betaalde job.
Naarmate de jaren voorbijgaan,krijg je ook steeds meer zin om te werken, je voelt je ook steeds beter, je kan zoveel roken als je wil, want je longen worden steeds schoner.
Je kan drinken wat je wil, de katers worden steeds kleiner en je raakt je buik kwijt zonder dat je er iets voor hoeft te doen.
In het begin heb je maar 1 keer sex per jaar, maar op 't laatst 10 keer per week.
Op een bepaald moment moet je naar school maar je weet alles al, dus je doet geen flikker.
En de laatste jaren van je leven kan je lekker in de zandbak spelen, zeuren en ambetant zijn, en je kan snoepen wat je maar wil want al je tanden ben je toch weer kwijt.
Dan nog een paar maanden aan een vrouwenborst sabbelen, nog 9 maanden in de warme moederschoot, en daarna verdwijn je in één allesverzwelgend, gelukzalig orgasme.
8. Een burcht vol bejaarden. Ga daar mee naar de oorlog
Inpakken en wegwezen. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet op een plek waar ge u ondertussen zo thuis voelt. Rustig ontbeten, heel onze verhuis ingeladen en nog wat zitten schrijven in de heerlijke tuin. Mijn kinder-annex-bomma-ziel verlangde dan ook nog naar wat fotos van mij tussen al de nieuwe, half-vergane, en rudimentaire resten van de tuinbeeldjes. Tot overmaat van mijn geluk kwam de rosse poes er ook nog bijzitten. Dat maakte het zoekplaatje volledig. Wie is echt en wie niet? Al die kippen niet, de poes wel, maar what about Irma?.
Na een uitvoerig afscheid van de hele familie togen we in volle 28° op weg. Naar huis. Maar niet in rechte lijn natuurlijk.
Vlakbij lag Rhoden, waar boven een enorm slot uittorende dat onze aandacht al enkele dagen trok. Het bleek een bejaardentehuis. Voor slechts 65 bejaarden! Hier was echt nog wel Lebensraum. Op de binnenkoer kronkelde een overdekte buitentrap zich langs de hoge muur. Ik zie hem nog niet direkt door bejaarden gebruikt worden. Achter het kasteel lagen terrastuinen, erg verwilderd, en dat maakte de plek nog fascinerender. Aan de voet van het solide gebouw lag een dorpje waarvan het motto beslist was : Ge kunt nooit, maar dan ook nooit, te veel versiering aanbrengen. Net als in ons hotel stond op elk morzeltje tuin, elke vensterbank, kortom alles waar maar een plek was een versiering. In metaal, in steen, plastic, grijs, kleurig, alles bleek goed. Tot zelfs elk glaasje van de straatlantaarns was met een verschillende tekening versierd. Op sommige gevels waren tekstregels geschreven over de geschiedenis van het huis en de rol die God daar in gespeeld had. Een wel zeer gelovige gemeenschap.
De lappendekens van velden doen me hier denken aan tekeningen die ik op de kleuterschool maakte. We trokken met een witte kaars kris-kras strepen over een wit blad tekenpapier, en de vlakken die zo ontstonden kleurden we in met verf. Ons ma was destijds zo opgetogen over mijn kunstwerk dat ze het jaren aan de muur van de living laten hangen heeft. Persoonlijk vond ik het een draak van jewelste. Mijn moeder moet mij wel heel graag gezien hebben. Ofwel vond ze het een goedkope wandversiering, dat kan ook natuurlijk.
Diemelstadt is een vreemd iets. Het is helemaal geen stad, het is een samenvoegsel van een 20-tal wijd verspreid liggende gehuchten die rond de Diemel liggen. Op slechts twee plaatsen in Duitsland is dit systeem van administratieve samenbrenging gebruikt. Het is hier dan ook niet eenvoudig om een adres te vinden. Het is dan ook 80 km² groot.
Ober Marsberg was een oord van rust. Een eenvoudig Romaans kerkje met achthoekige toren en prachtig glaswerk, iets verder kwamen we terecht in de tegengestelde wereld : een super barokkerkje midden in een kerkhof. Waar alweer elk graf netjes onderhouden was en propvol bloemen stond. In de kerk leek het net alsof ze net opgeleverd was. Alles was zo goed onderhouden, elk engeltje, elk bloemetje was gekleurd. Op de kerkbanken waren de namen van de gelovigen gebeiteld en het kerkorgel was één en al houtsnijwerk, in kleur. De motieven waren hier lieflijk : druiventrossen, bloemen, weldoorvoede engelen. Aan het altaar was met een lap blauwe stof een watervalletje gemaakt, waarop bordjes met de namen van de communicanten lagen. Ze hadden ook hun wensen kenbaar gemaakt. Triest wel, jonge kinderen die vragen ik wou dat iemand me aanvaardde zoals ik was en laat er altijd iemand bij me zijn als ik bang ben. Het geloof in deze dorpen is nog zeer levend. Ook hier zagen we weer veel huizen met aan God gerichte teksten op de gevel. Iets lager op de heuvel stond een restje van een toren. Hier werden destijds alweer zogenaamde heksen opgesloten en aan hun lot overgelaten. Een ander aspect van gelovig zijn
Midden in het dorpje stond weer een stenen schandpaal. Ge moest destijds helemaal niet zoveel mispeuterd hebben om aan de kaak gesteld te worden. Een bakker die te licht brood gebakken had werd met de broden rond zijn nek door het stadje meegenomen en aan de paal vastgebonden. Op het stelen van een stuk spek stond dezelfde straf. Het moet aanschuiven geweest zijn aan die paal.
Ondertussen keken we hongerig uit naar wegwijzers naar de Diemelsee, het werd tijd voor een picknick. Hoewel het nog steeds 28° was pakten zich ondertussen dikke grijze wolkenproppen samen. Aan de oever van het meer vonden we een ideale bank voor onze picknick. Terwijl we onze boterhammetjes bereidden keken we naar de bootjes. Plots kapseisde er eentje. Vier man plonsde in het water in hing hulpeloos te zwalpen naast zijn omgekeerde boot. Plezanter als tv kijken tijdens het eten. Een voorbijvarend bootje kwam helpen maar die kon die vier man ook niet aan boord nemen zonder zelf omver getrokken te worden. Er moest gewacht worden op een hulpzodiac. Ondertussen hingen ze daar aan de rand van de boot, met handtassen en al, en ik vrees dat het water lekker fris was. Eerst werden de drenkelingen aan land gebracht, ze zagen er de humor best van in, vervolgens werd de omgekeerde boot naar de oever gesleept. Toen ze met het papierwerk begonnen werd hun glimlach al iets minder.
Ondertussen werden de wolken dikker en donkerder, de eerste druppels vielen. Wij pakten onze restjes in en wandelden naar de auto. Tot plots tijdens het inladen de bliksem 100 meter verder insloeg met een oorverdovende knal. Ik dacht dat mijn kop uit mekaar vloog. Hoog tijd om "richting thuis" in ons Trees in geven. Haar commentaar was kort maar krachtig : route berekenen is mislukt. De landkaarten werden dus bovengehaald. Na een tiental kilometer besloot Trees toch weer wat activiteit aan de dag te leggen. Ze zorgde voor een zeer komische show. Het scherm was voor de helft wit en de andere helft bestond uit een drukke wegenkaart. Het autotje stond in het onderste witte gebied en slingerde van links naar rechts alsof het aan het berekenen was hoe ze Duitsland ging innemen. Ze wist echt niet hoe ze aan die grote lap land moest beginnen, ze was er zich blijkbaar niet van bewust dat ze hier al een week rondreed Modern times. Als er ten tijde van Hitler een gps had bestaan, hadden we nooit een tweede wereldoorlog meegemaakt, denk ik. Ze waren er nooit geraakt.
Na een degelijk duits ontbijt hebben we ons met ons potje thee in de tuin genesteld. Ik ben er pardoes in slaap gevallen. Zalig in de zon.
Onze gastvrouw had aangeraden de Edersee eens te gaan bezoeken. Voor de rest schijnt alles hier vooral in het teken van de oorlog te staan en dat kan ons niet zo boeien. De weiden staan hier helemaal niet droog, alles is frisgroen. Roggevelden bespikkeld met klaprozen, korenbloemen en margrieten. Heelder wilde boeketten zou men hier kunnen plukken. Vanuit de verte ziet ge soms een bloedrode vlek en dat blijkt dan een plek barstensvol papavers te zijn.
We probeerden een jagende buizerd te fotograferen maar het was weer niet simpel. Ook als ze jagen hangen ze helemaal niet stil. Gisteren vertelde de dokter dat er hier tegenwoordig zoveel zitten dat hij nooit meer gaat joggen zonder een stok mee te nemen. Vorig jaar is hij op 1 mei aangevallen door een buizerd, waarschijnlijk een dier met jongen, en hij heeft zich een vol uur met een stok moeten verdedigen tegen de roofvogel die constant op hem bleef neerduiken en aanvallen. En mijn dokter ziet er echt alles behalve een nietige muis uit.
We kwamen door Bad Arolsen, een barokke stad met pastelkleurige huizen met veel bogen en krullen en haast geen vakwerkhouten gebouwen. Middenin het stadje stond een enorm paleis. Maar bij 28° is het niet aantrekkelijk om iets binnen te gaan bezichtigen. We gingen op weg naar ons rustig meer.
Op de landkaart stond de weg rond het meer in groen aangeduid. Mooi is hij beslist, maar vooral druk. Héél druk. Vooral op zaterdag. Een gegrauw van honderden motos die aan idiote snelheden de bochtige oevers van het water volgden. Vreselijk. Naast die drukke baan lag een voetpad, tegelijk fietspad, en wat daar de lol van was begreep ik niet. Tussen razende autos en een ijzerdraad gaan wandelen?... Elke parking aan de baan stond volgepropt met wagens. We reden door tot aan de stuwdam in de hoop zo aan de andere, hopelijk rustigere, zijde van het meer te geraken, maar het bleek een voetgangersbrug. Uiteindelijk konden we onze auto toch ergens kwijt en daalden direct af naar het water. Hier was het geluid van de baan al minder hinderlijk. Het meer zag wit van de zeilbootjes, dappere zwemmers waagden zich in het frisse water, zonnekloppers zaten op de strandjes, en voor duikers scheen het hier ook zeer boeiend, die kunnen de verdronken dorpen gaan bekijken. Het was allemaal veel te druk naar onze zin, tot we zagen dat ze bootjes verhuurden. We namen een bescheiden pick-nick uit de auto en huurden het kleinste bootje met electrische motor. Wat vanop die ellendige baan de hel was, werd vanop het water plots de hemel. Een zalige wind maakte de talloze zeilers gelukkig en gaf ons na de hitte van de auto wat afkoeling. Het was prettig te spelevaren tussen al die verschillende soorten vaartuigen. Alles voer kriskras door mekaar : jachten, mini-zeilbootjes, windsurfers, roeiboten, vissersbootjes, zodiacs, en een grote excursieboot. Het origineelst waren de pedalos. ze waren uitgevoerd in de vorm van autos. Soms kwam er dan opeens een rode Ferrari voorbijgetrappeld, dan weer kruisten we een een groene Volkswagen. Voor kinderen moet dit geweldig zijn. Op één van de bootautos zat zelfs een glijbaan zodat de kinderen van bovenop het vaartuig in het water konden plonsen. Ik had deze grappige dingen nog nergens gezien.
Vanop het meer hadden we een mooi uitzicht op het slot van Waldeck. Een stoere burcht op een knoert van een rots. Dat zou ons volgende doel worden. Na een uurtje, braaf op tijd, leverden we ons bootje terug af. In het winkeltje verkochten ze, totaal naast de kwestie, een pluchen ijsbeertje. Ik kocht hem alvast, dan heb ik ineens mijn souvenir uit Spitsbergen, hij zal hier alvast een pak goedkoper zijn dan dat ik er ginder een over een maand moet kopen. Wie zegt trouwens dat souvenirs uit het land waarop ge in vakantie geweest zijn moeten komen? Paul doopte hem Björn, beer in het Noors, in de hoop dat dat een naam was die we zouden kunnen onthouden. Bjorn zat vanaf nu knus naast Irma op de achterbank. Ik vroeg me nu wel af of ik hem mee naar Spitsbergen ga nemen
De frisse boottocht had ons terug wakker gemaakt en al snel ontdekten we een ouderwetse kabelbaan uit de jaren zestig. Een hel charmant ding! Kleine platte cilinders waar ge met moeite met twee personen in kon. Ik voelde me net een dinky toy in een modelspoorbaanlandschap. Erg ver voerde het schijfje ons niet, maar het was best plezant.
Boven op de rots leidde een smalle, steile steeg naar de burcht. Hoewel we er alleen aangekomen waren werden we plots overspoeld door letterlijk een buslading toeristen. De lol was ineens ver zoek. Op het binnenplein van de burcht, dat nu het uitkijkterras was, hadden we een zicht op het meer en de dam maar vooral op mensenhoofden. Midden op het plein stond een stenen middeleeuwse schandpaal (in het duits ook een kaak, van aan de kaak gesteld) op een verhoog. Als ze u aan de juiste kant vastbonden hadt ge wel een schoon uitzicht. De burcht was ooit als gevangenis gebruikt en ook hier hadden ze zich weer met heksen beziggehouden. Een plek met een onfrisse geschiedenis. Om weg te zijn van het volk besloten we op het hotelterras iets te gaan drinken. Daar was het rustig, winderig en iets koeler, de frisse pint smaakte als goud. Op de terugweg naar beneden konden we wel genieten van de, nu verlaten, middeleeuwse steeg die zich rond de rots kronkelde. Het rammelende kabelbaantje bracht ons terug naar beneden en onze tocht door de schitterende velden kon weer beginnen, in een zacht avondlicht deze keer.
De tractorlijnen in de velden maken er abstracte schilderijen van, bovendien is elk vlak dan nog gekleurd in een andere tint groen naargelang het gewas dat er groeit. Thuis is alles zo dor, in Monschau was het ook veel te droog, maar hier schijnt alles te bloeien als in een normale lente. Misschien zijn er in deze streek minder bezienswaardigheden, maar het land op zich is hier zo mooi. Niets dan zachte glooiïngen bekleed met weiden vol vee en enorme akkers omzoomd met verschillende soorten bomen. Alles is hier zoveel grootser dan bij ons. Hier kunt ge nog kilometers rijden zonder iets meer dan een enkele boerderij te zien.
Rond ons hotel zijn niets dan wuivende roggevelden en paardeweiden. Het dichtstbijzijnde huis is een boerderij en ze ligt dan nog minstens 100 meter verder naar het dorpje toe. Ik had een zeker voorbehoud om thuis te eten na de grill-ervaring, maar er stonden asperges op de kaart en daar kan weinig verkeerd mee gebeuren. Ze waren zelfs zo lief ze op Flämischer Art te maken nadat Paul had uitgelegd hoe dat in mekaar zat, want asperges met hollandse saus en Schinken is echt niet aan mij besteed. Paul verorberde tot onze gastvrouws verbazing ook nog een spie van haar pasgebakken overheerlijke taart. Ondertussen ging de zon onder over de velden en baadde de wereld onder een dek van pastelkleurige wolken. Een droomlandschap.
Dit hotelgebouw is onmogelijk mooi te noemen, het is een conglomeraat van bijbouwsels in verschillende stijlen. Ik denk niet dat er in twee kamers dezelfde vloerbeddeking ligt, alleszins als ge de gangen doorloopt komt ge al aan vier soorten vloertegels, ook alle plafonds zijn anders, en de zestigerjaren glastegel is alom tegenwoordig. Alhoewel er slechts 15 kamers zijn hebben wij nummer 17. Waarschijnlijk zijn er twee kamers opgeofferd om het binnenzwembad te bouwen. De enorme tuin is een dorp van diertjes en kabouters, elke dag ontdek ik er meer, soms twijfel ik zelfs even of het een levend wezen of een beeldje is, vooral in de avondschemering. Te meer omdat er ook nog drie levende katten tussen de talloze beeldjes van eendjes, zwijnen, herten, dolfijnen, kraaien, lammeren, totempalen, lantaarns, kippen, vlinders, wolven, en wat al meer rondlopen. De feitelijke lelijkheid is zo ontroerend dat ze lieflijk wordt en dat ge al na twee dagen een gevoel van thuis-zijn krijgt. Mijn bomma-ziel wordt hier ten zeerste aangesproken. In elk hoekje van de reuzentuin staan zetels met daarnaast een kist met tuinkussen, iedereen richt zijn plek in naar believen en wordt niet meer gestoord. Zalig. Meer dan wat bijtjes hoort ge niet.
Ik heb de laatste avond dan ook genoten van tot laat in de nacht alleen op het terras te zitten met mijn typdoos, een liter alcoholvrije Erdinger en drie poezen. De koning te rijk.
Na de vroeg ochtendlijke behandeling door de ostheopaat was ik kompleet groggy. Ik viel in volle zon in slaap op mijn zetel op mijn terras en werd na mijn dutje niet rood maar purper wakker. Na een knabbeltje vonden we het toch nodig om nog iets te doen vandaag. Dus reden we naar een driehoekig kasteel dat Paul gisteren onderweg op de autostrade had zien staan.
Een stevige brok kasteel die momenteel het cultuur-historisch museum herbergt. Het had best interessant kunnen zijn als ze de tentoongestelde zaken iets beter uitgelicht hadden. Om een kleine archeologische vondst te kunnen bekijken moest ge er ongeveer met uw neus gaan staan, één van de vele, lange, teksten lezen was helemaal onbegonnen werk. Jammer, want ze hadden best boeiende spullen.
Iets interessants, en vooral groot, dus zichtbaar, was de kar met de huwelijksuitzet van een boerenfamilie uit de vorige eeuwen. Wat een vrouw toen allemaal moest bezitten om te kunnen trouwen Het was een hele verhuiswagen vol : kasten, stoelen, kruisbeeld, koffers met linnengerief, spinnewiel En dat lag allemaal opgestapeld op een platte wagen die door paarden getrokken werd.
Andere zaken waar men ook weinig licht voor nodig had waren de heksenkelder waar de vermoede heksen door de priesters verhoord werden vanuit een hoge loggia. Daarachter lagen enkele kerkers waar in de oorlog nog Joden opgesloten zaten, voor hun transport naar Buchenwald. Voor de rest waren er binnen nog maar weinig authentieke elementen bewaard. De zalen waren modern en vrij onlogisch ingedeeld, plots stond men tussen oude boerenwerktuigen, dan weer tussen kerkbeelden, om dan te belanden in een kamer vol mysterieuze boeken, die vanzelfsprekend te weinig belicht waren. Ik voelde me nog altijd niet lekker en vond het veel aangenamer om op het terras aan het slot te gaan zitten. Met een koele halve liter Erdinger alcoholfrei in 26°. En de drankenkaart kon ik hier tenminste lezen.
Op de terugweg probeerde we nog enkele hunebedden te vinden maar dat lukte niet. Ik slaagde er zelf niet in om wakker te blijven. Nog totaal van de wereld door mijn behandeling van de ochten viel ik alweer in slaap en stonden we voor ons hotel nog voor ik het besefte. Ik plofte op bed en sliep verder. Paul wekte me na een uurtje om deel te nemen aan de barbecue. Dit leek wel het laatste wat ik nodig had, maar men moet toch eten De patron legde nog enkele vleesjes op het vuur en als bijgerechten waren er zielige groenten uit blik. Een triest geheel. Vooral omdat er talloze potjes met sauzen waren behalve mayonaise. Het kwam er op neer dat ik worst met gebakken patatjes en koude patatjes in mayonaise verorberd heb. De enige mogelijkheid die ik zag om mayonaise bij mijn gebakken patatjes te versieren. Als dessert werd er wat gesmost met fruit onder een chocolade-fontein. We hadden dat nog nooit gedaan dus mijn aardbei lag al snel onder in de fontein en het werd vissen. Achteraf bleek dat de verschillende vruchten op houten spiezen gerijgd moeten worden als satés en dat ge echt niet elk klein druifje apart onder de lopende chocolade moet houden. Het is waarschijnlijk het vreemdste maal dat ik al, buiten Azië, gegeten had. Maar erg vond ik het niet want ik was toch te suf om er me in te verdiepen, het enige waar ik me vandaag nog in kon verdiepen was mijn donsdeken.
5. Een adelaar laten vliegen en een uiltje vangen.
Gisterenavond, na onze thuis-picknick had Paul heel ons boeltje al ingepakt. Een hele job want de keukendoos en voorraadkamer waren dringend aan reorganisatie toe na al wat we al opgegeten hadden, maar vooral na al onze nieuwe oogst breekbare voorwerpen die dringend aan een veilige opbergplaats toe waren. Ik richtte naderhand de kamer terug in zoals we haar betrokken hadden. Kussens, kanten liflafjes, siervoorwerpen, alles terug uit de kast en weer op zijn plaats. De meubels waar ze oorspronkelijk stonden, hoe onpraktisch dat ook was.
Dankzij deze voorbereidende werken konden we na het ontbijt dan ook snel vertrekken om vroeg aan onze werkdag als roofvogeltrainer te beginnen. Ondanks het lange weekend (Hemelvaartsdag) was er geen kip op de baan, al snel betraden we - zingend als dokwerkers die aan hun shift beginnen - het dierenpark. Mijn gehoortoverstaf had ik veiligheidshalve niet aangehangen, in plaats daarvan bengelden maar liefst twee sets oordoppen rond mijn hals.
Gisteren raakte ik niet in slaap door de angst voor het gekras en gekrijs van de vogels waarvan ik vreesde het geen hele dag te kunnen verdragen, zelfs met doppen in, dus nam ik een flinke pil. Meestal draag ik daar qua gehoorgevoeligheid wel 24 uur de vruchten van.
Het park lag er om half negen nog verlaten bij, maar de drie dierenverzorgers en een reeks vaste vrijwilligers waren al volop bezig met het buiten zetten en voeren van de vogels. Onze eerste taak bestond er in om mee vogels uit hun nachtkooien te halen en ze vast te leggen op het vliegveld, een groot centraal gelegen grasland. Onder de schaduw van de bomen hadden ze elk hun eigen stekje. De vogels stapten gewillig uit hun kooi op onze valkeniershandschoen en lieten zich meevoeren naar hun buitenverblijf. Duidelijk tevreden dat er vliegen op het programma stond. We probeerden van mekaar wat fotos te nemen en te filmen, maar dat bleek een onmogelijke klus. Ten eerste vanwege de enorme stijve lederen handschoen aan uw linkerhand en ten tweede door de vogel die daar op zat. De Nikon bedienen met 1 hand gaat niet, daarvoor is hij te zwaar, en zoomen door de lens tussen uw benen te klemmen en ze op die manier langer of korter te maken is ook niet echt handig. Met mijn mond kon ik er niet rond, dat had ik natuurlijk ook al geprobeerd. Qua fotos zou het niet mijn beste dag worden, dat had ik al door.
Ondertussen werden in de keuken driftig ééndagskuikens van hun ingewanden ontdaan door een stel tieners. De kleine brokjes kuiken mochten wij dan met pincetten gaan voeren aan babyvogels die door verschillende redenen niet in het ouderlijke nest hadden kunnen blijven. Een heel prettig klusje. Het enige waar we op moesten letten was geen voer op de grond te laten vallen, want dan moesten we de keitjes en de aarde van het vlees halen, de jongelingen hun eten moest zo zuiver mogelijk zijn. We namen de vogels uit hun nesten, of vanonder hun lampen, en zetten hen lekker in de zon in buitenkooien. Ondertussen werden de nesten vernieuwd met lagen verse zachte dennentakken. Het is moeilijk te geloven dat uit zon hulpeloos wezentje van een maand oud - een driehoekig zakje met platvoeten en een mini kopje, dat ontworpen lijkt door Walt Disney tijdens een wel heel humoristische bui - binnen het jaar een American Bald Eagle zal gegroeid zijn. Ze moeten wel, want ze moeten kunnen vliegen binnen 6 maand, en na 8 maanden worden ze door hun ouders verstoten.
Wij mochten de nu lege binnenkooien gaan gritselen en de braakballen verwijderen. Het was er allemaal héél proper. Elk wit poepstreepje tegen de muren werd weggesponsd, maar dat was meestal niet eens nodig. Het was duidelijk dat de kooien elke dag een onderhoud kregen.
Eens alle karweitjes geklaard was er een korte rustpauze voor het personeel. Om 10 uur zou de eerste vliegshow plaatsvinden. Het was de bedoeling dat we gewoon toekeken. We liepen wat rond om te filmen en te fotograferen, terwijl de roofvogels en uilen af en aan naar hun trainers vlogen om gretig de beloning uit hun hand te pikken. Het eerste deel van de vliegshow speelde zich af op het grasplein waarrond we de vogels hadden vastgemaakt, hier vlogen de uilen en de kleinere roofvogels.
Iets lager lag een tweede vliegveld, dat sprekend leek op een plek om te gaan para-sailen. Een schuine helling met daarachter een dal van bossen en een groot meer. Hier konden alle mogelijke arenden en tal van andere roofvogels met een vleugelwijdte tussen de 1,5 en 3 meter genieten van de thermiek en zo hun vluchtplan bepalen. De kleinere vogels werden met een beweging van de arm in gang gezwierd, de groten kozen zelf wanneer ze opstegen om het goede opstijgend vleugje wind te kiezen. Sommigen vlogen honderden meters weg tot ze voor ons onzichtbaar werden, en kwamen pas na 10 minuten terug, anderen kozen voor kortere vluchten om telkens terug hun snoepje te komen halen. Het gebeurt regelmatig dat een vogel er voor een paar dagen op uit trekt (een gezelllig vistochtje op het meer) alvorens terug te komen. Zo ook vandaag de gier, die duidelijk vond dat hij recht had op een lang weekend. Hij zou tijdens de laatste shift opstijgen en we zouden hem niet meer terug zien. Er werden totaal geen moeilijkheden rond gemaakt.
Na de show gingen we samen met 5 jonge trainers een wandeling door het park maken, elk met een vogel op zijn handschoen. Ik had de charmante buizerd Diego gekozen, een rustig dier dat braaf bleef zitten, Paul had zijn broer en die had een vinniger karakter en ook veel meer noten op zijn zang, of beter gezegd op zijn kras. Ik vond het redelijk onnozel om met een vogel op uw arm door een park te gaan wandelen, ik dacht dat we een soort attractie waren om de bezoekers van het wildpark (waar ze dus mee in ruzie liggen) te overtuigen om ook het vogelpark te bezoeken. We werden ook een beetje aan ons lot overgelaten vond ik, we kregen maar weinig uitleg. Uiteindelijk kregen we dan toch de bedoeling van deze gekke parade te horen, en die was eigenlijk heel simpel. Al deze volwassen, maar vrij jonge vogels, moesten leren wennen aan het park en zijn bewoners (herten, beren en andere inheemse zoogdieren), maar vooral aan de bezoekers (kinderen, honden ). Eens ik het nut van de stoet inzag was het al veel plezanter, toen begon voor mij de lol. Ik begon mijn leerling het verschil uit te leggen tussen Duitsers en Denen, en honden en herten. Ik nam hem mee naar de beren, aaide hem geruststellend toen het treintje voorbij ratelde, hield hem ver van honden, liet hem aan kinderen zien, die hem met grote ogen aanstaarden. Had me nog een uurtje gegeven en ik was aan zijn eerste wiskundeles begonnen. Ik had een perfecte leerling. Paul had duidelijk de rebelse leerling van de klas op zijn handschoen zitten, die was voornamelijk geïnteresseerd in de lessen lichamelijke opvoeding, zijnde vliegen, die stond konstant turnoefeningen te doen op zijn arm. We amuseerden ons enorm.
Op de middag werd er gegeten, personeel en vrijwilligers keerden ons de rug toe en verdwenen, en daar stonden we dan. Uiteindelijk zei iemand dat wij een bon hadden om in het grote restaurant aan de ingang te gaan eten. Ik vroeg wanneer we dan terug aan het vogelstation verwacht werden, maar daar werden we vrij in gelaten Ik had gedacht met het personeel mee te mogen lunchen, om iets bij te leren, maar dat bleek niet het geval. Met zijn twee gingen we dan maar een steak eten op het zonnige terras van het Adlerhof. Beiden zo suf als wat - Paul door de zon, ik door mijn pil - vielen we haast in slaap boven ons bord.
Toen we terugkwamen mochten we allebei leren om een vogel te lanceren en hem terug op onze hand te laten landen, maar langer dan 10 minuten duurde de les niet want ondertussen werd aan het vogelcentrum de derde show al voorbereid, en door het personeelstekort werd daar alle hens aan dek geroepen. Vogels werden gekozen (ieder dier moet dagelijks aan de beurt komen), lederen handschoenen aangetrokken, de trainers haalden hun beest van hun stok en wij stonden daar Aangezien ik toch overal achter de schermen mocht rondneuzen kon ik daar wat fotos gaan nemen. De dieren in volle vlucht fotograferen was niet zo simpel gebleken. Die grote vogels vliegen zo enorm snel, dat als ze recht op u toe vliegen, ge ofwel een stip op uw foto hebt staan ofwel een gewarrel van veren. Ge hebt ook nog de keuze tussen een vage streep met een haarscherp publiek, of totaal niks, in t geval de vogel van zijn koers afweek. Niet simpel.
Totaal onverwacht kregen we toch een taak, elk apart mochten we op het veld komen en een grote Amerikaanse arend laten vliegen. Dat gaf wel een enorm gevoel! Zon enorm beest op uw arm voelen landen, een waaier van anderhalve meter pluimen voor uw gezicht en een gretige bek die naar het stukje kuiken dat tussen uw vingers geklemd zit zien happen. Ge voelt het ook zitten, zon beestje van een kilo of vijf, zes. Aangezien ik toen nog niet geleerd had dat ge enkel de kleine vogels met een armzwaai moest lanceren, katapulteerde ik mijn reuze arend de lucht in. Die was enigszins van de wijs door het onverwachte gedwongen vertrek maar hij herpakte zich snel. Toen pas kreeg ik de les dat de grote vogels zelf aanvoelen en kiezen wanneer ze willen opstijgen. Een beetje te laat dus. Alleszins, mijn vogel was niet boos en hij bleef vertrekken en landen op mijn hand tot hij als finale beloning een volledig kuikentje kreeg waar hij met veel genoegen stukken uit begon te trekken. De beloningen voor de show worden eerst van hun ingewanden ontdaan omdat het niet zo prettig is voor het publiek om de bloedspetters in het rond te zien vliegen. Ze krijgen het al hard genoeg te verduren want de grote dieren vliegen rakelings over hun hoofden.
Ik had s ochtends vroeg al gevraagd de condor op zijn minst van dichtbij te mogen zien, aangezien ik hem toch niet zou mogen vasthouden, maar het was nog erger. Ik kon hem in zijn kooi zien zonnebaden met gespreide vleugels, dat was alles. Het bleek een dier dat door mensen was opgevoed, en hij haatte vliegen. Er stond dan ook een bord bij zijn kooi : Condor uit de Andes. De vogel die weigert te vliegen. Eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik zon dier met een vleugelspan van bijna drie meter op mijn hand zou kunnen houden.
Ik had graag enkele fotos in de kooien van de uilen genomen, maar daar was momenteel geen tijd voor Iedereen was dan ook echt heel druk bezig, het is een serieuze klus om bijna 100 vogels goed te verzorgen. De dochter van de eigenaar, Claudia, die ons min of meer begeleidde, stond onder grote stress en was duidelijk overwerkt en doodmoe.
Na de vliegshow - waarbij de gier dus op vakantie vertrok - verliet het publiek stilaan het park en kon het voederen en het binnenbrengen van de vogels terug beginnen. Toen viel de stress een beetje van Claudia af en nam ze ons mee naar terreinen achter het park die we nog niet eens opgemerkt hadden. Achter houten schuttingen, bewaakt door stevige rottweilers zaten nog tientallen vogels in enorme ruimtes! Dit was de streng bewaakte afdeling van de broedende vogels. De dieren werden zoveel mogelijk met rust gelaten, door kleine luikjes werden hun porties kuikens geserveerd, dagelijks werd hun water verschoond, maar voor de rest liet men hun ongestoord met hun eieren of jongen. Hun nest werd gemonitord via tv-schermen. Gestresste ouders kunnen hun kroost doden en hier werd geen enkel risico genomen. Er leek geen einde aan de volledig beschutte reuze-hokken te komen. Het was een waar labyrinth van donkere smalle houten gangen met kijkgaatjes en voederluikjes. Nu pas besefte ik de volle omvang van het werk dat hier gebeurde. Hun vogels worden ook gebruikt in films en documentaires. Het is echt wel een groots project van vogel-instandhouding dat hier aan de gang is. Nog niet eens gesponsord door de staat, gelukkig wel door verschillende firmas uit de buurt. Toen ze merkte hoeveel respect ik voor haar werk had, werd Claudia nog meer ontspannen en vertelde er op los. Morgen was haar vrije dag (en dan moest ze, ocharme, nog naar een begrafenis) en dan begon haar zesdaagse werkweek opnieuw. Het park is het hele jaar geopend, logisch aangezien de dieren toch dagelijks verzorgd moeten worden, elke dag een keer vliegen, en twee keer per dag gevoederd worden. Tussen de 800 en 1000 kuikens worden hier dagelijks verorberd. En door het personeel tussen de 30 en 50 koffiekoeken veronderstel ik.
In een koelhuis staan de dozen kuikens opgestapeld. De eendagshaantjes komen van broederijen voor legkippen, de vrouwelijke kuikens komen van bedrijven die enkel hanen kunnen gebruiken. Die overtollige diertjes worden allemaal vergast en door een centraal bedrijf opgekocht en gekoeld om dan gedistribueerd te worden naar de verschillende dierentuinen. Af en toe krijgen de vogels ook ratten, muizen en jonge konijntjes, naargelang het seizoen. Ze eten alle vlees, behalve varkensvlees. De ingewanden van de beloningskuikens worden aan de varkens gevoerd. Niets gaat hier verloren.
Claudia heeft een mooie job, maar een heel zware, geen mens zou dit volhouden als hij niet met hart en ziel van die dieren houdt. Als laatste gingen we de uilen voeren, maar niet in elke kooi mochten we mee binnen. In één kooi zat een uil op eitjes. Zitten is het verkeerde woord, ze ligt er plat op haar buik op. Een heel gek zicht, zon broedende uil. Als ze platliggen lijken ze helemaal op een platsmoelhondje. En in andere kooien beginnen de uilen te vliegen als ze eten krijgen, en dat vinden ze nu net het ideale moment om zich te ontlasten. Ik had verwacht om vanaf de eerste minuten van de dag onder de stront en het bloed te zitten, maar ik zou hier even proper buiten gaan als ik binnen gekomen was. Zelfs in hun kooien waren amper veren te zien, de vogels verliezen hun overtollige veren tijdens het vliegen. Er is totaal geen vergelijking met een vogelkooi in een dierentuin (waar het dier nooit uitvliegt) of een papegaaienkooi, dat een chaos van schilfers en pelletjes van zaadjes kan zijn. Een vleeseter eet alles op, en wat niet verteerd wordt komt terug als een braakbal. Een langwerpige droge prop, die lijkt op katoen. Een beetje te vergelijken met braakballen van poezen. De braakballen hebben een reinigende werking op de ingewanden. Op de dieren zit ook totaal geen ongedierte, hun pluimage is om te zoenen. Ze glanzen!
Eigenlijk wilden we om drie uur vertrekken, aangezien we nog bijna drie uur moesten rijden naar ons volgende hotel om zo dicht mogelijk bij de dokter te slapen waar we de volgende ochtend al om half acht moesten zijn. Maar eens het grote publiek weg was, werd de sfeer zoveel meer ontspannen en alles bleef interessant, zodat we toch weer bleven plakken tot half zes.
Het was een prettige, leerzame dag (OK, met tijgers spelen en olifanten in een stromende rivier wassen is een stuk sensationeler) maar wat voor mij ongelofelijk zalig was geweest, was dat ik van de hele dag de oordoppen die grijpklaar aan mijn nek bengelden geen enkele maal heb moeten gebruiken!! Het gekras van de vogels deed geen pijn aan mijn oren, de kinderen waren hier niet luidruchtig (ze stonden met hun monden open van verbazing naar de vliegende reuzen te kijken), en alle actie gebeurde in de wijdse natuur van het Eifel heuvelland waar het geluid zich verspreidde. Het was alleszins zeer zinvol gebleken dat ik mijn pilletje-voor-als-t-echt-nodig-is gisteren had ingenomen. Jammer dat ik het niet dagelijks mag nemen, maar ik moet er zuinig op zijn of het werkt niet meer.
In de auto viel de vermoeidheid als een blok op me, ik kon zelfs mijn ogen niet meer openhouden om eens te zien of er nu toch niet een paar zinnige fotos tussen zaten. Ik viel zowaar in coma. Ik knapte geen uiltje, ik ving een dozijn oehoes. Twee uur en een half later hoorde ik ons Trees mompelen : U bent aangekomen op uw bestemming, ik trok mijn ogen open en zag ons tot mijn opperste verbazing voor de deur van het hotelletje midden in de velden in Diemelstadt staan!
De kamer - die we via de dokter geboekt hadden - bleek heerlijk stil, een gelijkvloers met een tuintje, een salonnetje, ijskast en tv. We konden lekker thuis eten. Allerlei soorten vis uit blik met verse citroen en smakelijk Duits pumpernickelbrood. Vervolgens een hete douche en dan tijd en rust om mijn reisverhaaltje van vandaag in de tuin in te tikken.
4. Een stapje in het stadje waar Abraham de mosterd haalde.
Na een stille nacht, en een super rustig ontbijt met ons tweetjes in de ontbijtkamer met zicht op de enorme tuin, vertrokken we met ons hoofd vol plannen. We zouden eerst gaan informeren hoe dat nu eigenlijk met de training van de Greifvögel zit, vervolgens zouden we het geheim van de mosterdmolen gaan ontdekken, dan als lunch een forel verschalken, daarna een Energiestäbchen en de mooie steen gaan kopen, en tot besluit het Rot Haus bezoeken. Mannen maken plannen
We reden naar het vogelpark en kwamen al direct in een schermutseling tussen de cassière en twee leerkrachten terecht. Die mensen waren nog niet op de hoogte van de ruzie tussen het dierenpark en het Greifvögelcentrum en snapten niet dat ze nu twee keer inkom moesten betalen. Ondertussen stonden 30 kinderen rond hen kabaal te maken. In die situatie moest ik dus in mijn Pfaff-duits gaan uitleggen dat ik hier een dag mee de vogels wou komen trainen, en of dat ik dan toch zeker de condor op mijn arm kon laten zitten. Niet simpel. De vrouw belde met het vogelhoofdkwartier en vereenvoudigde de zaak voor zichzelf : we mochten gratis binnen en tot daar lopen om het geval te komen bespreken. Goddank, dan was ik alvast van het gekwetter van die kinderen af. Waar ik natuurlijk in mijn enthousiasme nog geen minuut bij had stilgestaan was dat die vogels waarschijnlijk evenveel lawaai zouden maken Ik kan nog niet tegen een zingende vogel in mijn eigen tuin, en ik zou dan even met gigantische exemplaren gaan zitten rommelen. Tja.
De baas van de afdeling legde ons uit wat de bedoeling was : om half negen hier aankomen, dan een 60-tal vogels mee uitlaten, verzorgen en voeden, en ze dan mee vliegles geven. De condor was off-limits, die liet zich slechts verzorgen door 1 bepaalde persoon. Hij zou ook te zwaar zijn om op mijn arm te kunnen zitten. Hm. Meer dan 6 kilo vliegbeest zou ik volgens hem niet op mijn arm kunnen houden.
Ondertussen liep het personeel af en aan met bakken dode kuikens en muizen. Braakballen en ondergescheten worden leek ineens het minste van de problemen. Ik had kunnen weten dat die beesten niet gevoerd gingen worden met vogelzaad. Ik zal morgen beslist moeten proberen om niet te denken aan Mickey de witte muis, of Poly mijn haantje, of Dora mijn witte rat, de troeteldieren uit mijn kinder- en jeugdjaren
Maar het grootste probleem gaat het geluid worden. Hoe onbegrijpelijk ook, in stille situaties vergeet ik totaal dat ik ziek ben. Op zon momenten neem ik dan ook beslissingen die eigenlijk op niks slaan. Ik had eergisteren al last van de vogeltjes in de tuin van het hotel tijdens het diner, en toch sleept mijn enthousiasme me dan weer mee in dit roofvogelavontuur. Hier zullen massieve oordoppen aan te pas moeten komen
Alleszins, we betaalden de 250 euro (niet mis, maar de lunch is inbegrepen. Een overschotje muizen en kuikens geserveerd in de vorm van een braakbal?) en beloofden morgenvroeg paraat te staan.
Vervolgens ondernamen we een poging om toch nog op tijd voor de rondleiding aan de mosterdmolen te geraken. Op de valreep mochten we nog mee.
De molens stonden in een betegelde plaats waar het geluid van een gids met haar loeiende stem van muur tot muur weergalmde. Door mijn doppen heb ik weer de helft van de uitleg niet begrepen. De mosterdzaadpasta wordt samen met azijn, alcohol en kruiden in een vat geroerd en vervolgens passeert deze pasta twee molens bestaande uit grote molenstenen. Uit de laatste molen vloeit de oer-mosterd. We mochten met lepeltjes van de pasta in elke fase proeven en inderdaad, hij werd straffer naarmate hij meer gemalen was. Tja, mosterd proeven, het is wel een speciale bezigheid. Op een kast stonden een 30-tal mosterdpotjes gevuld met alle mogelijke mosterdmengsels. Met honing, met look, met tomaat, met Rieslinger, met gember, ge kon het zo gek niet bedenken of het stond ertussen. Iedereen kreeg telkens een kwakje op zijn eigen plastic lepeltje geserveerd. Na het proeven van een soort of tien kunt ge geen mosterd meer ruiken of zien. Het zal heel lang duren eer ik nog eens mosterd ga eten. Paul daarentegen kocht direct een pot oermosterd om thuis zijn eigen speciallekes te gaan mengen. Er staat me wat te wachten
Nu we de weg weten reden we vlot terug naar de parking aan de rand van de oude stad. Vandaag baadden de vakwerkhuizen in volle zon. Als ochtendwandeling beklommen we de berg om vanuit de burcht een overzicht over Monschau te hebben. Mooi, maar alweer een beschoolreisde plek, waar geen oordoppen tegen opgewassen waren.
Beneden in het stadje was het gelukkig vandaag al even rustig als gisteren, er reden zelfs minder autos rond. Het was er heel plezant om al de winkeltjes te bekijken. Was het maar bij bekijken gebleven Om twee uur hadden we onze afspraak bij Edel und Stein om onze labradoriet steen te kiezen. De man was heel behulpzaam we mochten de stenen mee naar buiten nemen om hun kleurschakeringen rustig te kunnen bezien.
Labradoriet is mijn lievelingssteen omdat hij zijn kleur niet zomaar prijs geeft. Ge hebt er wat geduld voor nodig eer hij in zijn ziel laat binnenkijken, maar wat ge dan te zien krijgt!! De mannenvuistgrote grijze steen wordt zo kobaltblauw als een tropische vlinder! Een kleine platte wordt aquamarijn als ge zijn geheime hoek vindt en de kleinste is maar aan één zijde geslepen, de onderkant is de ruwe grijze kei, maar het afgezaagde en gepolijste bovenvlak wordt naargelang de kijkrichting geel, oranje, paars, turquoise en zachtgroen. En alle tinten er tussen in. Ze waren alle drie prachtig. Dus mochten ze alle drie mee. Voor onze dove Phineas, die zo graag met lichtschitteringen speelt, kochten we een inox-spiraal met een glazen bol er in verwerkt. Het ding draait met de wind en verspreidt zijn kleuren. Hopelijk gaat hij er evenveel plezier aan beleven als wij aan onze labradorieten.
De energie-staven, langwerpige gezaagde stenen met bovenaan een bol en onderaan een kwarts, waren heel geestig, maar als ge niet in zon dingen gelooft nogal nutteloos. Maar er bestond ook zoiets in het klein, als hangertje, en dat vond ik wel geestig. Het staafje is uit Indische gele steen vervaardigd en op de voorzijde zijn steentjes in de zeven kleuren van de chakras ingewerkt. De basissteen zou een goede nachtrust moeten geven (ik zie me er nog niet direct mee in bed kruipen), zou goed zijn voor de knoken, en hij zou ook nog een beter gehoor geven. Ja, dat laatste is echt wel iets dat ik nodig heb. Gelukkig dat ik er niet in geloof of ik zou het ding nooit durven dragen. Paul kreeg ook nog een massagering in de gaten en die moest ook mee. Het is een spiraalvormige ring die rond uw vinger klemt en die ge op en neer beweegt om uw vingers te masseren. Overbodig te zeggen dat op deze manier heel uw lichaam geacht wordt gestimuleerd te geraken. Alleszins, het is een prettig ding om mee te spelen als ge tv zit te kijken. Gelukkig mochten we onze kilos in het winkeltje laten staan tot s avonds.
Rond drie uur maakten we ons volgende plan al waar : een forel eten aan de rivier. We vonden een leeg terras in volle zon waar ze als specialiteit gebakken forel op de kaart hadden staan. Aan de voet van de kerk, met de Rur kabbelend zon 10 meter onder onze voeten, zaten we, met ons bolletje in de zon, te smullen. In de verte zagen we zelfs de watermolen die destijds de mosterdmolen aangedreven had draaien.
Een uurtje later stapten we weer de brug over om het Rote Haus te gaan bezoeken. Het werd tijd voor een snuifje cultuur. Het is een neusvol geworden.
Wat een prachtig, en gigantisch huis! De kolos is maar liefst 33 meter hoog en 23 breed en telt 6 verdiepingen. Beneden had de stoffenkoopman zijn kantoren (de kleurige stalenboeken van zijn stoffen uit 1806, ze leverden indertijd tot in China!- en zijn boekhouding zijn zelfs bewaard gebleven), in de kelderkamers waren de keukens en de stoffenververijen, en in het gigantische dak leefde het personeel met zijn gezinnetje van maar lieft 10 kinderen. Zijn zoon kreeg er zelfs 15. en ook die hadden allemaal hun eigen nanny. Het huis werd dus bewoond door 60 mensen. Onbegrijpelijk hoe het er nog zo mooi kan uitzien.
De muren van de vestibules zijn in trompe loeil marmer beschilderd en een benedenkamer lijkt op het eerste zicht de kunstkamer, tot blijkt dat de tientallen schilderijen die de muren sieren ook trompe loeils zijn! Tot en met de haakjes waarmee ze zogenaamd aan de muur bevestigd zijn.
Het meubilair was speciaal voor de familie van de stoffenkoopman vervaardigd, tot zelfs in sommige kasten was hun wapenschild uitgewerkt. De trap was een majestueuze, zwaar bewerkte, zelfdragende brede houten draaitrap over drie verdiepingen. Hij kronkelde zich naar de volgende verdieping waar de feestzaal en zitkamers waren. Eveneens met het authentieke meubilair er nog in, tot en met de serviezen. De volgende etage waren allemaal slaapvertrekken voor de ouders en de gasten. Hier waren zelfs bidet, wiegjes en bedverwarmer (een koperen pan met een lange steel) nog aanwezig. Tot op deze verdieping was de gevel rood geschilderd, daarboven was hij bekleed met leisteen. Dit was de afdeling van de kinderen. Momenteel woont de huisbewaarder er, vandaar dat die verdiepingen niet voor het publiek geopend zijn. Voor de verzekering moet er een inwonende concierge zijn
Om de vier jaar moeten alle 90 ramen geschuurd en geschilderd worden. De onkostenraming was momenteel 480.000 euro Het ministerie van cultuur is al heel blij dat ze met de inkomgelden deze kosten kunnen betalen. Op geld voor de verwarming rekenen ze niet eens en de stookkosten zijn enorm aangezien alle ramen nog uit het oude enkele glas bestaan. Zelfs het houtwerk is nog origineel. Dubbel glas steken is onmogelijk want de koude brug die zo gevormd wordt zou de trompe loeuil-muren aantasten. Dus blijven ze jaarlijks 40.000 liter stookolie erdoor jagen, om constant 18° te bereiken.
Het Rote Haus is gebouwd in 1760, en na de bouwheer is het steeds in handen van dezelfde familie gebleven. Wel een dure hobby om dit huis als privé-bezit te behouden, maar de staat doet nu het beheer en staat in voor het onderhoud.
Na een lange babbel met de zeer vriendelijke huisbewaarder, die ons speciaal wat langer binnen liet omdat hij vond dat ik fotos vanuit zeer zinnige invalshoeken aan het maken was, hadden we nog wat tijd over. Dus beklommen we nog even de heuvelwand naar de kleine ruïne om het stadje eens van de andere zijde te kunnen zien liggen. Het Rote Haus bleef domineren. Waar ge ook stond. Deze familie had echt wel haar stempel op het stadje gedrukt op niet mis te verstane wijze.
Beneden, op de laatstje restjes van onze voeten, haalden we ons vrachtje op bij de stenen-winkel. Zo moe als een hond, sleepten we ons - bijna letterlijk - terug naar boven, naar onze auto. We waren zo blij dat we thuis op ons eigen terras konden gaan zitten uitpuffen en niet meer buiten moesten om nog warm te gaan eten.
Ik denk dat het een van de zeldzame reisdagen van ons leven is waarop we s ochtends een plan gemaakt hadden en het nog waargemaakt hadden ook. Ongelofelijk maar waar, we hadden ons niet laten afleiden, en uitgevoerd wat we gepland hadden. Zij het met iets meer stenen dan verwacht. OK, en die poezenhandtas was ook niet voorzien. Maar wel heel nuttig om die stenen in te verslepen.
Vanaf vandaag elke dag een hoofdstuk van het Duitse reisverhaaltje, want... ik kom vandaag net (totaal groggy) terug van een véél spannendere reis... Geniet maar verder van deze reeks vertelsels zodat ik tijd heb om wat te rusten en foto's te selecteren van de uithoek van de wereld waar ik nu net vandaan kom... En ja, er zaten beestjes. En wat voor beestjes...
3. De neringdoeners van Monschau : Luiheid is in geen geval het oorkussen van de duivel.
Het regende!! Voor het eerst in lange tijd. Rustig van ons ontbijt genoten, de gastheer van ons hotel was zelfs zo attent geweest om voor ons in een aparte kamer te dekken. De eigenaresse heeft enorm veel begrip voor mijn ziekte, van het ogenblik dat ze in mijn buurt komt spreekt ze stiller en klettert ze niet met bestek. Met spijt namen we afscheid.
Wat doet ge op een regendag?... Beslist geen stuwdam gaan bezoeken of proberen roofvogels te trainen. We kozen richting Monschau, daar zouden we wel wat binnen-dingen kunnen doen. Ik had nog steeds mijn geliefd Pumpernickelbrot niet en onderweg kwamen we voorbij een winkel die gevaarlijk veel op een Aldi of een Lidl leek. Een Norma. En inderdaad het bleek iets soortgelijk. Paul zijn oogjes begonnen te glinsteren bij de slijpschijfjes, nieuwste tuinslangsystemen, en alle andere spullen die hij nog niet in zijn verzameling heeft. Toch zijn we, behalve met wat voedingswaren, enkel met de laatste nieuwe tuinsproeier buitengekomen. Persoonlijk had ik graag nog een plastic onderlegger van 2 op 1,5m meegebracht om de vloer in mijn nieuwste kamer niet te beschadigen met mijn bureaustoel, en twee prachtige Japanse acaciaboompjes, maar dat was lichtjes moeilijk. De auto zit namelijk al erg vol en om nu nog een paar dagen in Duitsland rond te gaan rijden met een paar door waterflessen en schoenen gestutte bomen op onze achterbank Hm, nee
In Monschau gingen we op zoek naar de Alte Senfmühle. Een oude mosterdmolen. We hadden geen idee wat we ons daarvan moesten voorstellen. Ons Trees leidde ons in eindeloze loopjes. Echtgenoot en Trees gingen zwaar in de clinch en Trees werd de nek omgedraaid. We zouden ons plan wel trekken. Beneden, waar we dachten dat de oude stad zou liggen, vonden we een groot gebouw waarin handenarbeid en glaswerk verkocht werd. Bij regenweer een ideale plek om wat soelaas te vinden. Het werd best boeiend. We kwamen eerst terecht op een grote afdeling waar allerlei miniatuurspul om poppenhuizen en treinlandschappen te bouwen verkocht werd. Ook alle mogelijke autos op schaalmodel barstten haast uit de vitrinekasten. Zonder regen was ik nooit in deze wondere wereld terecht gekomen. Een aparte zone kon mits betaling bezocht worden en daar bevond zich een treintjeslandschap. Wel ja, waarom niet?
Het eerste wat we in de zaal zagen was een landschap waar ge met afstandsbediening een tank in een lastig landschap kon laten rondrijden. Mijn jongensziel greep naar dat kastje en begon met my little tank te spelen. Dat was eigenlijk nog zo simpel niet. Maar wel héél grappig. Gelukkig zijn tanks ontworpen om tegen een stootje te kunnen. Alleszins, om een oorlog te winnen zal ik nog veel moeten oefenen. Paul deed het stukken beter. Die zou de oorlog op zijn sokken winnen.
Iets verderop was een heel groot treinlandschap gebouwd. Bergen, weiden met schapen, bomen, struiken, dorpen, een kabelbaan, stations vanzelfsprekend, een stad, een drive-in cinema, een bouwwerf met diepe putten en kranen, een viaduct, een plek in de struiken waar een zwarte mis werd opgedragen, een ambulance, een feestmarkt, een doe-het-zelf zaak, ge kon het niet noemen of het stond daar. Kompleet met piepkleine mensjes en al! Machtig. Meestal zien zon dingen er heel stoffig uit, maar dit bleek nog vrij recent, er werd duidelijk ook nog aan bijgebouwd. Wel stom dat ze de muren in ruwe steen hadden gelaten en daar wat sukkelachtig wolkjes op geschilderd hadden, die zou ik toch eerst mooi glad gemaakt hebben.
In het enorme gebouw was ook nog een soort markt opgebouwd. Allemaal kraampjes met juwelen, heel fijne tafelbekleding, half-edelstenen, houten speelgoed, glaswerk, handgemaakte tassen en riemen, en nog veel meer, alles opgetrokken rond een terras met watermolen. Het leek een zootje, maar de spullen die ze verkochten waren veelal echt fijn afgewerkt en origineel.
Naast de overdekte markt lag een grote zaal met handgeblazen vasen, glazen en siervoorwerpen. In alle kleuren en tinten, soms zelfs alle kleuren in één voorwerp. Persoonlijk vond ik ze niet mooi, maar de afwerking was superbe. Om het uur was het mogelijk een demonstratie van glasblazen te volgen, maar Paul was vooral geïnteresseerd in een andere blaas.
Uiteindelijk staken we onze neus buiten, speurend naar een rustige zaak om iets te drinken, maar buiten een grote parking was er niets dat open was We besloten dus richting stadskern te stappen. Nog geen 100 meter verder gaven we het al op. Paul in zijn hemd en korte broek was ondanks onze paraplu al helemaal verkleumd. De wind striemde de regen tegen zijn blote benen. Gelukkig maar, want ik zag de lol van een wandeling in zon ellendig weer niet in. Mijn oog viel op een ouderwets restaurant dat eenzaam aan de oever van een beek stond. Het was al drie uur, dus er zou nu wel geen volk meer zitten eten. En inderdaad, we konden onze steak met fritjes in alle rust opeten. Echt knus, met de regen tikkend tegen de ramen, zitten genieten van een warme maaltijd.
Uiteindelijk besloten we Monschau-dorp maar niet te gaan zoeken en die demonstratie glasblazen te gaan volgen. Daar was het tenminste lekker warm. Terug in het Römer Glashaus bleken we de enige geïnteresseerden en voor twee man wilden ze hun show niet opvoeren
Ze zullen hier niet snel moe worden. Ik besloot me dan maar te troosten met wat fotos van het glaswerk te nemen. Een opgave waar ik weer iets mee kon bijleren.
Ik dwaalde stilaan terug naar de overdekte marktplaats en trachtte wat zinnige fotos te nemen van de glazen kunstwerkjes die aan nylondraden aan het plafond bengelden. Een regen van gekleurde glazen druppels, diertjes, hartjes, plantenhouders, bollen,
Vooral de handgeblazen glazen bollen trokken mijn aandacht. Ik kreeg er plots één voor mijn lens waar mijn hart een slag van oversloeg. Die moest ik eens met mijn eigen ogen van dichtbij gaan bekijken. Liefde op het eerste gezicht. Na een grondige studie van zijn bengelende collegas (elke bol was kompleet verschillend) bleek ik toch bij mijn eerste liefde te blijven.
Mijn bol is echt een toverbol! Het lijkt of de oerknal er in gevangen zit! Allemaal kleurige draden van glas, als spinrag, die vanuit het centrum naar de rand van de bol getrokken zijn. Ik had zo graag gezien hoe ze zoiets maakten, maar ook deze man werkte vandaag niet. De neringdoeners van Monschau het is een ras apart.
Een kraam verder vond ik nog een magnifieke stenen hanger en enkele kleine plaatjes versteend hout. Eén van de stukjes had een tekening die in mijn verbeelding onmiddellijk veranderde in een Japans dorpje dat een tsunami over zich heen kreeg. Prachtig! We moesten hier dringend weg of onze Musée de la Poussière, thuis, zou uit zijn voegen kunnen barsten.
We besloten nog eens een poging ontdek-de-mosterdmolen te wagen en met de aanwijzing van de restaurantuitbaatster slaagden we er in. Ondanks het gemekker van ons Trees die maar bleef vragen om terug te draaien, welke richting we ook uitreden.
De molen kon vandaag niet bezocht worden! Alleen op woensdag en in t weekend. Ook dat nog! Het leek echt wel onze zalmdag te worden : tegen de stroom opzwemmen, elke hindernis trotseren en uiteindelijk toch nog in de pan van een visser eindigen.
Zo vlot alles gisteren liep, zo moeizaam ging het vandaag.
De shop van de mostermolen (waarvan we nu dus nog altijd niet wisten hoe zoiets er zou uitzien) was echter wel zeer open. Buiten diverse soorten mosterd, verkochten ze ook de meest onmogelijke dranken. Wat denkt ge van Champagner Trüffel Sahne Likör? Ge kon dat daar dan ook nog allemaal proeven als ge er zin in had. Wat 10 soorten Grappa met Duitsland, en zeker met mosterd, te maken hebben, ik zou het niet weten, maar toch stond dat daar allemaal in een gesloten mosterdmolen. Ge zou er in de buurt geen sigaret hebben durven opsteken of het hok ging de lucht in door de alcoholwalm alleen al. Er kwam een schoolreis aan, wat die kinderen daar kwamen zoeken begreep ik ook al niet, dus werd het tijd voor ons om de weg verder te zetten. Naar waar? Joost mocht het weten. Dus we reden gewoon rechtdoor.
Ineens stonden we tot onze grote verrassing pal aan de rand van de oude stadskern, en bovenal : de regen was opgehouden! Een ideaal moment om zonder veel volk door het glimmend natte Monschau te gaan wandelen.
De scheefgezakte vakwerkhuizen aan de kabbelende rivier waren echt de moeite. Tussen de huizen liepen bergop en bergaf steile smalle trappen om de straten met mekaar te verbinden. Puur postkaartmateriaal als ge er een blauwe vuilniszak af photoshopt. Niet het mooiste, maar wel het meest imposante gebouw was het Rote Haus. Zoals de naam al zegt een rood huis, maar dan één van reuzenformaat. Het behoort nog steeds tot dezelfde familie van rijke stoffenkooplui/fabrikanten die het honderden jaren geleden bouwde. Onze gastvrouw had vanochtend gezegd dat het zeker een bezoek verdiende omdat ge er nog kon zien hoe de superrijken destijds leefden. Dat hadden we dan ook heel graag gedaan. Overbodig te zeggen dat het al gesloten was.
Een sierlijke brug leidde naar een al even schilderachtig stadsdeel aan de overzijde van het watertje. Vooral de winkeltjes, waarvan de meesten gesloten waren, staken onze ogen uit. Ze verkochten hier de meest waanzinnige dingen zoals energie-staven uit half-edelsteen, het leken wel toverstaffen van Perkamentus uit Harry Potter. In dezelfde etalage stond ook een erg mooie labradoriet mijn ogen te verblinden met zijn afwisselend blauwe, groene, gele schijn... De winkel was in deze periode dicht (vanzelfsprekend, wie werkt er nu in het voorjaar en zeker als het regent?) maar er werd via een bordje aan de ruit verzocht op te bellen indien men iets wou kopen. Ja, zelfstandigen, ge hebt ze toch in soorten.
Paul greep onmiddellijk de telefoon. We kregen een afspraak voor de volgende dag want de eigenaresse bleek net op weg naar haar moeder die in het ziekenhuis terecht gekomen was. Vreemd, zoveel energiestaafjes, geluksbrengers en aanverwanten in huis hebben en dan toch nog pech hebben. Dat vind ik geen goede reclame voor uw marchandise.
In een andere winkel vond ik kleurige stenen armbandjes en werd Paul verliefd op een beeld van de ark van Noë. Een Farmville op een boot! Schitterend ding. Het mocht uiteraard mee. Als in deze winkel ooit een verzamelaar van koeien- of kippenbeeldjes terecht komt dan kan die mens zijn benzine om terug thuis te raken beslist niet meer betalen. Wat een geweldige verzamelingen! Moderne beeldjes, heel fijn afgewerkt, en met zoveel zin voor humor ontworpen! Vooral de Heilige Koe voorzien van acht armen was hilarisch.
Tegen dat ons boeltje ingepakt was en we terug buiten kwamen was het terug flink aan het regenen. Tijd om naar de auto te strompelen. Paul dus nog altijd in hemd en korte broek, geladen met fototas en paraplu, en ik die krampachtig probeerde de grote papieren zak vruchteloos droog te houden. Ik denk dat we vanaf nu best met een plakkaat breekbaar op onze auto gaan rondrijden Glazen bollen, Ark van Noë, glazen armbanden
Door de plensende regen bolden we naar Gerda Wollgartens pension in Simmerath.
We sleepten onze halve inboedel naar binnen onder het wakend oog van onze zeventig-plus jarige huisbazin. Een oog dat hoe langer hoe groter werd naargelang er gerief uit de auto bleef komen. Spijtig genoeg heeft ze geen wakend oor, ze is bijna zo doof als een pot. Ze roept als een brandweersirene. Wat een combinatie toch weer met mijn hyperacusis-hoofdje.
Nu hadden we eindelijk een kamer met terras en nu was het te koud om buiten te picknicken. Gisteren liepen we te zweten in 28°, vandaag zaten we te kleumen in nog amper 7°. Paul begon onze kamer dan maar om te toveren in ons privé-restaurant. We hadden gekozen voor een Griekse avond. Tsatziki, olijven, tomaten, komkommer (ja, komkommer die we ondanks al het gezeur dat we op de radio gehoord hadden dat er op Spaanse exemplaren al wel eens een Emec-bacterie dierf zitten waar ge dood van viel), tomaatjes en nog wat extra kazen. Voor Paul een wijntje, voor mij een Erdinger. Goddank kwam onze oude hospita niet naar boven want die zou haar kamer niet meer herkend hebben. De tafel stond nu centraal, alle stoelen waren verplaatst en het bed deed dienst als serveerstation. Onze ijskast stond al lang vredig te brommen in de badkamer. Plaats om de syrtaki te dansen hadden we niet meer over, en tot besluit van de maaltijd op Griekse wijze borden kapot gooien is ook vrij moeilijk met plastic borden. Desalniettemin was onze Griekse avond zeer geslaagd en geen uur later lagen wij lekker vroeg onder onze dons.