OVER OPERETTEGEZELSCHAP “KENTERING” TIJDENS WO IIxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik durf verzekeren dat Kentering een club is buiten alle politiek en ik er geen deel zou hebben van gemaakt in geval het tegen overgestelde, sedert den oorlog 14 heb ik niets anders deel uitgemaakt dan van onpartijdige maatschappijen en altijd de meeste vriendschap mèe ondervonden, en zóo is Kentering ook

Met hart en ziel was ik spelend lid zoo lang ik kon, en met groot spijt heb ik moeten stop zeggen, er blijven me nog de zoete herinneringen over van herhalingen en vertooningen en ik hoop dat men iemand in de maatschappij zal vinden die Gustje zal kunnen vervangen in geval van tombola en kaarten verkoopen, dit is mijn vurigste en laatste wens.

Ik herinner me nog heel goed ons vertooninge binds den laatste oorlog in Moerzeke, regen, kar en paard, t’ water meer binnen dan buiten, en we moesten er toch door, kaarte verkocht, de zaal bom vol, we speelde ‘Hare Hoogheid wil niet trouwen’, onze naam was ginder gemaakt en hadde ne schromelijke groote bijval en zoo dikwijls we naar Moerzeke vertooning kwamen geven, hoorde men anders niet dan t is de groep van t’ Prinseske en Erna. Het volk was ten uiterste tevrede, maar wij niet, we moesten terug naar de stad met een vlaag regen op onze cadaver.

De volgende keer was het slechter, we waren aan t’ spelen, was het nu ‘Gasparone’ of ‘de Graaf Van De Luxemburg’, juist durf ik het niet zegge, maar wat ik weet dat het den tijd was van de vliegende bommen en de zaal weer stampvol, ik was juist op de koer toen er nen bom overkwam en ontplofte in Baesrode, ik had het goed gehoord, zweeg om geen paniek te verwekken, maar verwittigde toch de spelers en t is maar na het einde dat het publiek geweten heeft wat er voor gevallen was.

Daar kentering de eenigste operette gezelschap hier in de stad was en met eige volk speelde, zoo als George Dierickx, Fredje Lentdecker, de Vander, Antoinette en Celineke De Deijn om maar deze te noemen en onder t’ Voorzitterschap van mijne vriend Willem De Decker, broeder Alexis en Pa Armand en kentering altijd onder de beste vriendsbanden werkten, waren we hier de geliefkoze en overal welkom zoo als in Schoonaerde, Berlaere, Baesrode, Appels, Lebbeke, Zele waar we ook eens van de oorlogsbrokke hebben gedeeld. (…)

Welke moed die maatschappij gehad heeft om den oorlog door te brengen. Vooreerst t’ was om ontspanning te bezorgen voor het volk en door ons volk, we mochte geen ander stukken spelen dan gecensureerde, vooral geen joodse of Franse schrijvers, voor herhalingen moesten we toelating hebben om later op straat te zijn, want we hadden toen twee leden uit Lebbeke, ik zal ze hier maar noemen: t was onze Jan en Hector, t waren onze beste oppassers niet tegenstaande ze begonnen als figuranten en later als acteurs In alle weer en het zij regen, wind, hagel, sneeuw, vorst, ons Lebbekaars waren daar en altijd van de eerste, ik heb ze nog wete komen bij ijzel met hun kousen over hun schoenen zonder morren omdat de leden van de stad niet waren opgekomen

(…) Ne volgende avond waren we terug aan t’ repeteeren, t’ was in de Roxy, toen vliegers overkwamen en hun eitjes liete vallen, juist achter de statie, al ons spelers waren ook verdwenen, ik stond nog alleen in de zaal, ik dacht: de kelders zijn groot genoeg, ze zullen daar wel schuil vinden en ik blijf hier.

Zekeren avond gaven we vertooning in Zele, prachtig weer, t’ was weer t’ zelfde spel met de vliegers, de vertooning liep ten einde, alles was ingepakt en t’ was of Dendermonde stond in brand, schooner vuurwerk kon men zich niet voorstellen, we vertrokken met kloppend hart en buiten Zele (…) vernamen we maar eerst dat het t’ afweergeschut van Antwerpen was dat naar de vliegers der bondgenoten schoot en toch ging kentering zijn weg voort. (…)

De vertooning in schoonaarde t’ was op ne Maandag, een autocar was aangesproken en in pan gevallen, van schoonaarde telefoneerde men gestadig: waar blijft Kentering, t’ volk is ongeduldig en wij van hier zonder nieuws van de garagist, ik stuurde Nancy, mijn vrouw, bij den overste der Engelse - hier waren we al bevrijdt - ons geval uitgelegd en er wierden aanstonds twee chauffeurs gecommandeerd die moesten gratis de reis naar schoonaerde doen. Binds den tijd dat de chauffeurs om de wagens waren, was men bezig met grimeeren aan deze die eerst moesten opkomen, alsook de kostumeering en we kwamen juist in tijds binnen, want ne gewone chauffeur zou in zoo een record tijd dien afstand niet kunnen berijkt hebben. De plank op en aan den trok en alles liep goed van stapel.