.

De zon hing laag, het water schitterde en de bomen vormden een mooi kader rond het licht. Zo'n moment dat je doet stilstaan, gewoon om te kijken en te voelen hoe rustig het even is. Fijn dat ik mijn camera bijhad.

.

Het licht op het water vormt een stille lijn tussen hemel en zee. Minder kleur, meer gevoel. Door de kleuren weg te laten, komt het contrast tussen lucht en water sterker naar voren. De reflectie van het zonlicht op het water is bewust licht gehouden om de aandacht te trekken. De donkere omgeving maakt het lichtspoor nog opvallender. Zo ontstaat een rustige, bijna grafische compositie waarin de belichting het beeld draagt.

.

Deze foto toont een detail van twee Haflingerpaarden. Je ziet de overgang tussen de korte vacht van de rug en de lange manen. Door de foto in zwart-wit te maken, komen de structuren extra goed naar voren.

De schuine lijn van de rug verdeelt het beeld op een rustige manier. De tegenstelling tussen de gladde vacht en de losse haren van de manen zorgt voor diepte en contrast.

Het is een eenvoudig beeld, maar juist daardoor valt de aandacht op de vormen, de lijnen en de textuur van het dier.

.

Tijdens een wandelingetje kwam ik deze stier tegen in een veld net buiten het dorp. Hij stond daar rustig te grazen, maar keek me recht aan zodra ik dichterbij kwam. Ik had geluk: het licht zat goed, de achtergrond was rustig, en de stier bleef net lang genoeg staan om dit portret te maken. De vliegen op zijn kop en de spriet gras uit zijn mond maken het beeld net iets eerlijker—dit is gewoon hoe het is, midden in de natuur.



.

In de weiden in mijn onmiddellijke omgeving zijn de paardenbloemen helemaal aan hun tweede acte begonnen. Ik wilde de overgang vastleggen, die korte fase waarin de zaden zich net beginnen los te maken. Door een kleine scherptediepte te gebruiken kon ik de focus leggen op één pluisbol, terwijl de rest van het veld als een zachte waa blijft hangen. De compositie is bewust gekozen om een zekere rust te brengen in de chaos van zaden en stengels. Soms hoef je niet ver te gaan om fotogenieke momenten te vinden — gewoon goed kijken in je eigen buurt volstaat.

.

Deze foto maakte ik in de onmiddellijke buurt tijdens een korte wandeling. Het paard stond rustig in een weide en liet zich niet storen, zelfs niet door de vliegen rond zijn oog. De warrige manen en de textuur van de vacht trokken mijn aandacht.  Door dicht op het dier te focussen, wilde ik vooral de details en de zachte kleuren benadrukken.



.

Als fotograaf zoek ik vaak naar het onverwachte, het detail dat blijft hangen. Bij deze Halflinger viel mijn oog op de vliegen die zich tussen de haartjes wurmden, bijna alsof ze zich wilden verstoppen in die warme, rossige vacht. Terwijl anderen misschien zouden wegkijken, drukte ik juist op de sluiter. Want dit is wat fotografie voor mij zo boeiend maakt - het alledaagse, vastgelegd in een fractie van een seconde.



.

Geen plan, geen voorbereiding. Ik had net de camera omhoog toen deze meeuw in volle vlucht in mijn bereik kwam. Eén snelle reflex, één klik — en soms heb je gewoon geluk. Fotografie is niet altijd controle, soms is het gewoon toeval op het juiste moment.”



.

In het moerasgebied van de Bourgoyen viel mijn oog op deze eend. Ze had een wat rommelig verenkleed en leek niet bepaald fotogeniek, maar juist daarom trok ze mijn aandacht. De kleuren van het water en de begroeiing maakten het toch een boeiend beeld. Geen spectaculaire actie of zeldzame soort, gewoon een rustig moment in een rommelig maar levendig stukje natuur.



.

De lucht was kraakhelder en het vroege zonlicht viel mooi op deze groep brandganzen. Toen ik ze zag aankomen, kon ik net op tijd mijn camera richten. Bij dit soort momenten probeer ik vooral de eenvoud en stilte van de natuur vast te leggen, zonder veel poespas. Gewoon het juiste licht, een duidelijk onderwerp, en een beetje timing.



.

Deze foto maakte ik in de Bourgoyen, een natuurgebied waar veel mensen naartoe trekken om vogels te fotograferen. Zelf kom ik er meestal vooral voor de rust en de natuur in het algemeen, maar deze keer had ik bewust mijn telelens meegenomen om me wat meer op vogels te richten.Toen deze zwaan laag over het landschap vloog, kwam alles mooi samen: het vroege licht, de zachte kleuren en de timing klopten. Geen toeval, maar wel één van die momenten waarop voorbereiding en geduld beloond worden.

Een eenvoudig beeld, maar voor mij krachtig door de stilte en ruimte die het uitstraalt

.

Gisteren onderweg langs De Lieve, tijdens een zonnig fietstochtje, kwam ik dit prachtige tafereel tegen: twee Canadese ganzen met hun donzige kuikens rustig dobberend tussen het riet. Gelukkig had ik mijn oude Nikon Coolpix P600 nog eens meegenomen, klein genoeg om zonder gedoe mee op de fiets te gaan. Na jaren stof te hebben verzameld, blijkt hij nog steeds zijn mannetje te staan. Misschien wordt dit compacte cameraatje wel mijn nieuwe vaste fietspartner.

.

Ik was op stap in het arboretum van Het Leen voor enkele fotoshoots toen ik deze magnolia’s zag. Ze stonden prachtig in bloei. Toch besloot ik ze om te zetten in zwart-wit. Zo kwamen de vormen en contrasten veel beter naar voren. Soms helpt het weglaten van kleur om de essentie van een beeld sterker te maken. Dit was voor mij zo'n moment.



.

In de vroege ochtend kwamen deze twee prachtige Groenvinken op bezoek aan de voedersilo in mijn tuin. Hun geelgroene verenkleed sprong mooi in het oog tegen de warme houttinten op de achtergrond.
Een kort maar mooi moment van puur tuingenot — en natuurlijk een perfecte gelegenheid om de camera erbij te halen.
Altijd fijn om te zien hoe zelfs kleine stukjes natuur zoveel leven kunnen brengen.

.

Tijdens een wandeling langs geparkeerde auto's viel mijn oog op deze spiegeling in een motorkap. De vormen van de boom en de kleuren van de lucht vervormden zacht in het metaal. Wat normaal onopgemerkt blijft, krijgt plots aandacht door een kleine verandering van perspectief.

Soms laat een simpel detail je even anders kijken naar wat je elke dag voorbijloopt.

.

Met deze foto sluit ik voorlopig mijn reeks bloemen en bloesems af.
Het voelt een beetje alsof ik afscheid neem van een vertrouwde routine — het zoeken naar kleur, naar vorm, naar dat ene moment waarop alles klopt in je zoeker. Deze bloem trok m’n aandacht niet omdat ze perfect was, maar juist omdat ze nog maar half open stond. Net genoeg om haar potentieel te tonen. 

 Dankjewel om mee te kijken de voorbije weken.

.

In het provinciaal domein 'Het Leen' viel mijn oog op deze magnoliabloem. Ze was duidelijk over haar hoogtepunt heen – de blaadjes waren verwelkt en hier en daar gevlekt. Maar juist dat vond ik mooi.

Er zit iets rustgevends in hoe de bloem zich laat zien zoals ze is, zonder perfectie. Het hart van de bloem is nog stevig, en op de achtergrond zie je al de knoppen van nieuwe bloei. 

.

Soms hoef je niet ver te zoeken naar schoonheid. Deze bloeiende aalbes trok meteen mijn aandacht met haar zachte roze tinten en fijne bloempjes. Fotografisch gezien wilde ik vooral de sfeer van een lenteavond vastleggen. Het zachte, warme tegenlicht en de onscherpe gele achtergrond  zorgen voor een dromerig effect dat de fragiele bloempjes nog meer laten spreken. Met een macro-objectief en een groot diafragma creëerde ik die typische zachte bokeh die ik zo graag gebruik bij dit soort close-ups.

.

Deze macrofoto nam ik tijdens een wandeling in het Arboretum van Het Leen. De rododendrons stonden in volle bloei. Met mijn macrolens wilde ik de fijne details van dichtbij vastleggen.

Wat ik leuk vind aan macrofotografie, is dat je dingen ziet die je anders snel voorbijloopt. De structuren van de bloemblaadjes, de vorm van de meeldraden, de subtiele kleurschakeringen – van dichtbij wordt alles net iets specialer.

.

Tot spijt van wie het benijdt, maar ik heb toch nog een paar bloesems en voorjaarsbloeiers in de aanbieding. Misschien heb ik al een handvol gelijkaardige foto's op de blog geplaatst, maar eerlijk: als de natuur zo uitpakt, kan ik moeilijk anders dan blijven klikken. En hoewel ik mezelf niet snel een bloemenfotograaf noem, hebben deze lente-uitbarstingen toch telkens weer een zekere aantrekkingskracht op mijn lens... en op mijn fotografisch gemoed. Zolang de bloei nog niet volledig voorbij is, blijf ik genieten en fotograferen. Want sommige beelden laten zich nu eenmaal niet overslaan.

.

Deze opname toont een bloeiende magnolia, gefotografeerd bij een groot diafragma om een zachte bokeh te creëren. Het tegenlicht werd benut om de bloembladen te accentueren, waardoor hun textuur mooi tot hun recht komen. De achtergrond is bewust onscherp gehouden voor maximale isolatie van het onderwerp.



.

Tijdens een wandeling door het Arboretum van Het Leen in Eeklo trok deze magnolia meteen mijn aandacht. Tussen al het groen sprong de paarse kleur van de bloem er echt uit. Ze stond net open, op het perfecte moment om vast te leggen. Het blijft bijzonder hoeveel schoonheid je onderweg tegenkomt, als je de tijd neemt om goed te kijken.



.

Deze kleine bloempjes — ik denk een soort steenbreek — trokken mijn aandacht niet meteen. Het soort foto dat je niet plant, maar vindt. Pas toen ik hurkte om iets anders te fotograferen, zag ik hoe mooi het contrast was tussen het diepe rood en het zachte groen in de achtergrond, een waas van lichtgroene en goudgele tinten omlijst de bloem zonder te concurreren, Wat me aanspreekt in deze foto is de eenvoud: één bloem in focus, de rest zacht vervaagd. Geen drukte, geen afleiding.



.

Deze bloesem groeide onverwacht rechtstreeks uit de stam, een detail dat ik bijna voorbijliep. Met een telelens en een groot diafragma heb ik de achtergrond bewust onscherp gehouden, om de textuur van het mos en de fragiele bloei te isoleren. Zo komt het contrast tussen ruwe bast en teder leven mooi tot zijn recht.



.

Normaal zouden de kleuren het beeld bepalen, maar dit keer koos ik bewust voor zwart-wit. Zonder kleur komt de structuur van de bloemetjes sterker naar voren: de fijne lijntjes van de meeldraden, de zachte overgang van licht naar schaduw, het contrast met de tak. De achtergrond is bewust onscherp gehouden, zodat alle aandacht naar de bloesem gaat. Het is een simpel beeld, maar juist daardoor spreekt het voor mij. Gewoon een moment in de natuur.

.

Soms zijn het niet de bloemen die recht in het zonlicht staan die de meeste aandacht verdienen.  Geen klassieke schoonheid, niet perfect uitgelicht of fier rechtop, geen volledige bloem, geen strakke compositie, maar een fragment.  Ik hou ervan hoe het zachte bokeh in de achtergrond deze scène bijna dromerig maakt.  Soms moet je bukken, zoeken, of gewoon even stilstaan.



.

De narcissen staan nog net in hun volle glorie.  Ik kon het niet laten om dit moment vast te leggen, nu ze nog hun laatste frisheid tonen.  Dat contrast, tussen het frisse geel en het verweerde bruin maakt het voor mij bijzonder. Even straalt de lente nog in al haar eenvoud. 

Binnenkort maakt deze vrolijke bende plaats voor andere bloemen, andere kleuren. Maar dit beeld hou ik nog even vast.

.

Tussen de kronkelende paadjes van het provinciaal domein Het Leen in Eeklo, ontdek je zomaar een piepklein huisje... gebouwd van boomschors en kabouterdromen. Misschien woont er wel een wijze kabouter, een bosfee of een nieuwsgierige eekhoorn? Wie weet wat voor verhalen zich hier afspelen zodra de mensen weg zijn... 🍄🏡

.

Ik weet niet precies waarom, maar ik blijf vaak hangen bij de kleine dingen. Dit stukje mos bijvoorbeeld — niks spectaculairs op het eerste gezicht. Maar toen ik er met mijn camera dicht op ging, zag ik hoe fijn en fragiel het eigenlijk is.

Ik had mijn macrolens gewoon mee op een wandeling, zonder een groot plan. Maar net dat onverwachte maakt het zo leuk. Je kijkt anders naar de wereld als je weet dat je elk moment iets kleins kan tegenkomen dat toch de moeite is om vast te leggen.

Wat me aanspreekt aan dit soort foto's is de rust. Geen drukte, geen afleiding — gewoon even inzoomen en alles rondom vergeten. Voor mij is dat echt een manier om te vertragen. Even stilstaan, letterlijk en figuurlijk.

.

Tijdens een wandeling viel mijn oog op de perfecte weerspiegeling van deze bomen in het water. Ik besloot de wereld ondersteboven vast te leggen — en daarna weer ‘recht’ te zetten door de foto 180 graden te draaien. De lucht kwam terug bovenaan, maar toch klopt er iets niet helemaal... Die lichte verwarring, dat moment waarop je twijfelt wat je nu precies ziet, vind ik intrigerend. Het is alsof je even in een andere werkelijkheid stapt, waar alles bekend lijkt maar toch net anders is. Dat gevoel wilde ik vangen in dit beeld.

.

Tussen de algen en het stilstaande water stond dit kleine bloempje rechtop. Het viel bijna niet op, maar toch trok het mijn aandacht. Door de zachte onscherpte rondom komt het bloempje nog meer naar voren. Alles eromheen vervaagt, maar dit ene kleine bloempje staat scherp in beeld. Wat in eerste instantie slechts drab leek, bleek bij nader inzoomen een wereld op zich.

Een herinnering dat er overal schoonheid zit — als je maar goed kijkt.

.