In deze extreme close-up ontvouwt zich een bijna abstract spel van lijnen, structuren en subtiele kleurovergangen. De stam van de aronskelk, doorgaans over het hoofd gezien, toont zich hier als een sculpturale vorm: ruw, glad en levendig tegelijk.



.

In deze foto zie je een paardenbloem in verschillende fases: nog gesloten, in volle bloei met pluizen, en bijna helemaal uitgebloeid. Zo vertelt de natuur haar eigen verhaal over groei en vergankelijkheid. Het warme avondlicht en de zachte achtergrond zorgen voor een rustige sfeer. De fijne lijnen van het groen maken het beeld speels en levendig.

.

De foto maakt gebruik van een minimalistische compositie met een beperkte scherptediepte.
De onscherpe elementen op de achtergrond versterken de diepte en leiden subtiel naar het hoofdonderwerp.
Door de keuze voor zwart-wit ligt de nadruk volledig op vorm, lijn en contrast, zonder afleiding van kleur.



.

Deze ochtend viel mijn oog op deze ekster, hoog in de top van een conifeer. Hij zat daar rustig, met een helderblauwe lucht als achtergrond, alsof hij alles in de gaten hield. Niet alleen de vogel zelf, maar ook de scherpe lijnen van de takken en het frisse groen vormen een mooi contrast met het blauw van de lucht.



.

De aronskelk is een bloem die me blijft boeien. Ze is eenvoudig van vorm, maar toch heel elegant. In deze collage toon ik verschillende kanten van deze mooie bloem: van heel dichtbij, met aandacht voor de lijnen en kleuren, tot een beeld tegen de heldere lucht. Ik hou van de zachte overgang van wit naar groen, en van het warme licht dat door de bloembladeren schijnt. Elke foto laat iets anders zien, maar samen vormen ze één geheel: rustig, puur en sierlijk.

Soms zijn het net zulke eenvoudige onderwerpen die het mooist spreken voor de camera.

.

Deze foto toont fluitenkruid in zwart-wit, met de nadruk op de fijne structuur van de bloemen. Door de donkere achtergrond komt het lichte scherm van bloemetjes sterk naar voren. De scherpte ligt op het middelste bloemenscherm, terwijl de rest zacht vervaagt, wat diepte en rust geeft aan het beeld. De keuze voor zwart-wit maakt de vormen en het contrast extra zichtbaar, zonder afleiding van kleur.



.

Op een wandeling lans de Lieve kwam ik deze klaprozen tegen in een grasveld. Het zonlicht viel mooi op de bloemen en liet de rode kleur extra opvallen. Ik maakte de foto met een kleine scherptediepte zodat enkele bloemen scherp zijn en de rest vervaagt. Zo komt de hoofdonderwerp beter naar voren. Het zachte licht en de rustige achtergrond zorgen samen voor een natuurlijk en rustig beeld.

Een terrasje aan de Graslei, mijn favoriete plek om even niks te moeten. Kopje koffie, camera bij de hand, en gewoon kijken naar wat voorbij komt. Mensen flaneren, keuvelen, snellen — allemaal onderweg, terwijl ik gewoon zit te genieten van het moment. De oude gevels kijken mee, zoals altijd.

Soms hoef je niet ver te gaan om iets moois te zien. Je hoeft alleen maar te blijven zitten en even te kijken.

.

Een mistige ochtend aan de kust, met de zon verscholen achter een zwaar wolkendek. Het licht breekt net genoeg door om een smalle reflectie op het water te tekenen. Zwart-wit benadrukt de stilte, de dreiging in de lucht, en het moment waarop de zee en hemel in elkaar lijken over te gaan.



.

Instagram mag dan vol staan met paarden, maar probeer ons maar eens te negeren met deze looks.



.

Tijdens een fietstocht door het Meetjesland viel mijn oog op dit tafereel: twee indrukwekkende zwarte paarden die rustig staan te grazen in een weide vol geelbloeiende kruiden. Een beeld dat kracht én rust uitstraalt – typisch voor dit landelijke stukje Vlaanderen.

Wat me opvalt de laatste jaren is dat er steeds meer paarden in de streek te zijn. Elk dorp heeft wel meerdere weides met edele viervoeters, soms zelfs op plekken waar vroeger runderen graasden. Mooi om te zien, maar ik vraag me stilaan af of dit geen spanningsveld zal worden. Want de druk op graslanden neemt toe, zeker nu ook de rundveehouders hun plaats opeisen in hetzelfde landschap.

Een beeld om van te genieten, en tegelijk een aanleiding om stil te staan bij hoe we onze open ruimte gebruiken.

.

Deze macrofoto toont het hart van een witte calla of aronskelk, een bloem die me telkens weer aanspreekt door haar eenvoudige vorm en elegante lijnen. Door van dichtbij te fotograferen, wilde ik de textuur van het bloemblad en de zachte kromming van de kelk benadrukken.
Het zachte natuurlijke licht hielp om de subtiele overgang van wit naar geel mooi in beeld te brengen.
Macro laat je stilstaan bij details die je met het blote oog vaak overslaat.



.

Twee aronskelken in het ochtendlicht. De zachte lijnen en het spel van licht en schaduw trokken mijn aandacht.  Ik koos bewust voor een kleine scherptediepte om de voorste bloem te laten spreken, terwijl de tweede op de achtergrond zweeft.



.

Voor deze foto combineerde ik twee beelden, de bladeren en de bloem van een aronskelk. Door te experimenteren met dubbele belichting, ontstond dit samenspel van vormen en tinten. Het abstract resultaat toont meer dan wat één beeld kan laten zien.

.

Tijdens een avondwandeling op de dijk viel het licht me op – de zon die net door een donkere wolkenband brak en het water zacht liet oplichten. De schepen aan de horizon lagen stil, bijna als schaduwen. Ik koos bewust voor zwart-wit om de sfeer van dat moment te versterken: het contrast tussen licht en donker, de stilte, de weidsheid. In kleur was het mooi, maar in zwart-wit werd het gevoel sterker.



.

Een strakke blauwe lucht, een rechte compositie, en lijnen die het beeld leiden. Ik koos bewust voor een centrale kadrering, met de mast als aslijn in het beeld. De horizontale draden versterken de structuur. Geen spectaculaire scène, maar net die eenvoudige combinatie van vorm, licht en timing .

.

Gisteren lukte het niet om de snavel van de ooievaar vast te leggen. Hij was volop bezig met het voeden van zijn jongen, en bleef daardoor deels verscholen in het nest.Vandaag had ik meer geluk. De jongen waren even rustig, en de ooievaar stond mooi in het licht boven op het nest. Voor het eerst had ik een duidelijk zicht op zijn hele houding, inclusief die opvallende rode snavel. Een geslaagd moment na wat geduld en observatie.

.

Tijdens een fietstocht in Ursel zag ik deze ooievaar op een hoogspanningspaal haar jongen voederen. Ik probeerde het moment vast te leggen waarop ze haar snavel ophief, maar ze bleef diep in het nest. Toch toont het beeld mooi hoe deze vogels menselijke infrastructuur benutten voor hun broedplaats.



.

Tijdens een fietstocht wilde ik toch even stoppen toen ik deze tractor zag ploegen door het veld. terwijl de meeuwen er massaal achteraan vlogen. Het stof, de beweging, het contrast tussen natuur en machine — alles viel op z’n plek.



.

.