Tijdens een wandeling viel mijn oog op de perfecte weerspiegeling van deze bomen in het water. Ik besloot de wereld ondersteboven vast te leggen — en daarna weer ‘recht’ te zetten door de foto 180 graden te draaien. De lucht kwam terug bovenaan, maar toch klopt er iets niet helemaal... Die lichte verwarring, dat moment waarop je twijfelt wat je nu precies ziet, vind ik intrigerend. Het is alsof je even in een andere werkelijkheid stapt, waar alles bekend lijkt maar toch net anders is. Dat gevoel wilde ik vangen in dit beeld.
Tussen de algen en het stilstaande water stond dit kleine bloempje rechtop. Het viel bijna niet op, maar toch trok het mijn aandacht. Door de zachte onscherpte rondom komt het bloempje nog meer naar voren. Alles eromheen vervaagt, maar dit ene kleine bloempje staat scherp in beeld. Wat in eerste instantie slechts drab leek, bleek bij nader inzoomen een wereld op zich.
Een herinnering dat er overal schoonheid zit — als je maar goed kijkt.
Voor deze opname ben ik letterlijk de grond opgegaan, de madeliefjes stonden mooi in het tegenlicht van de namiddagzon, wat hielp om een dromerige sfeer te creëren. De foto is gemaakt met een groot diafragma om een zeer geringe scherptediepte te bekomen. Hierdoor vervaagt zowel de voor- als achtergrond mooi tot een kleurrijke waas, waardoor het onderwerp als vanzelf naar voren komt. Door gebruik te maken van natuurlijk aanwezige bladeren en grassprieten vlak voor de lens, kreeg het beeld extra zachtheid en gelaagdheid. Geen filters, enkel licht en lenswerking en het plastiekzakje ;-) Nikon | 90mm macro | f/2.8 | 1/320s | ISO 100
Soms hoef ik niet ver te gaan om iets moois te zien. Tijdens een wandeling in de lentezon viel mijn oog op dit ene takje. Soms heb je van die dagen waarop alles even stilvalt. Geen grootse landschappen, geen spectaculaire luchten — gewoon een takje, een paar bloesems.
De eerste tekenen van het voorjaar bieden altijd een dankbaar onderwerp voor macrofotografie. Deze bloeiende aalbes trok mijn aandacht door haar subtiele kleuren en de structuur van de bloemtrosjes. De combinatie van knoppen en net geopende bloempjes bood een mooie kans om te spelen met scherptediepte en lichtval. Ik koos bewust voor een groot diafragma om de achtergrond zo zacht mogelijk te houden. Technisch gezien is dit een beeld dat draait om subtiliteit: kleur, licht en scherpte op het juiste punt, zonder overdaad. Precies dat maakt macrofotografie voor mij zo boeiend – de uitdaging zit vaak in het weglaten.
Ik merk dat mijn tuin steeds meer een toevluchtsoord wordt voor vogels. Een voedertafel hier, een paar inheemse struiken daar, en plots zie ik steeds meer soorten langskomen. De groenlingen zijn een van mijn favoriete bezoekers, misschien juist omdat ze niet elke dag verschijnen. Als ze er wél zijn, voelt het als een klein cadeautje.
De eerste tekenen van de lente zijn altijd bijzonder, maar soms komt er een extra vleugje magie bij kijken. Deze narcis, gevangen in een zachte waas, lijkt haast uit een droom te komen. De intense gele kleur doorbreekt de mistige gloed op de voorgrond, waardoor de bloem als een lichtpunt verschijnt. Soms is het niet de helderheid die een foto kracht geeft, maar juist de subtiliteit van wat vervaagd is.
Bij deze opname wilde ik een zachte, dromerige sfeer creëren zonder nabewerking. De truc? Een simpel broodzakje! Door het plastic voorzichtig voor de lens te houden, kreeg ik een diffuus effect in de voorgrond, waardoor het licht zich zacht verspreidt en de roos als middelpunt extra opvalt.
Naast dit creatieve hulpmiddel heb ik een groot diafragma (f/2.8) gebruikt om de achtergrond mooi te vervagen. Het tegenlicht door de bladeren zorgt voor een natuurlijke gloed, terwijl het broodzakje de harde contrasten tempert en een schilderachtig effect geeft.
Na een maand op pad te zijn geweest met straatfotografie, was het fijn om weer de natuur in te trekken—dit keer gewoon in de tuin. Daar trof ik dit roodborstje aan, balancerend tussen de takken. De zachte achtergrond laat het vogeltje mooi uitkomen.
Deze charmante bloemenwinkel brengt kleur en leven in de smalle steegjes. Tussen de historische gevels bloeien lentegevoelens op in een speelse mix van bloemen, planten en decoratieve accenten.
De stad biedt voortdurend nieuwe scènes aan wie tijd neemt om te kijken. Hier, aan het Huis van Alijn, botsen realiteit en kunst op een speelse manier. De geschilderde figuren op de deuren lijken bijna deel uit te maken van het straatbeeld—de slapende man herstelt, terwijl de wandelaar met rugzak energiek voorbijsnelt.
Een vrouw lijkt haar kind uit te leggen hoe het zich moet wassen, net naast een geschilderde figuur die zich wast met verse melk.
Terwijl ik door de stad wandelde, trok deze scène meteen mijn aandacht. Een steiger tegen een statig herenhuis, een groot reclamebanner voor dak- en gevelrenovaties – en daarbovenop, alsof het zo bedoeld was, echte arbeiders die haast naadloos overgaan in de getekende figuren op het doek. Alsof de arbeiders van het doek naar de realiteit zijn gestapt, of omgekeerd.
Soms vangt een foto precies het gevoel van een moment. Ik wandelde hier en werd getroffen door de reflecties, een bijna perfecte spiegeling van de gevels in de Leie. Mijn blik bleef hangen bij de man die me tegemoet kwam. Zijn ontspannen tred, de boodschappentas losjes in de hand, een pet schuin op zijn hoofd. Een alledaags tafereel, en toch had het iets bijzonders.
Elke keer als ik door het Patershol wandel, voelt het alsof ik een stukje verleden betreed. De smalle steegjes, de kasseien, de warme baksteengevels, alles ademt geschiedenis. In deze foto werd ik vooral getroffen door het samenspel van licht en schaduw. De late zon verlicht zachtjes de gevels, terwijl de steeg in de schaduw gehuld blijft, waardoor een bijna mysterieuze sfeer ontstaat.
Soms is straatfotografie niet alleen het vastleggen van een plek, maar ook van een gevoel. Dit was zo’n moment.
De Graslei in Gent. Een plek waar het verleden in de gevels en het heden weerklinkt in het geroezemoes van de stad. In deze foto een moment van rust in de drukte, drie silhoueten op de voorgrond, diep in hun eigen wereld terwijl de stad achter hen voortleeft. Straatfotografie draait om het vangen van het alledaagse. Geen grote gebeurtenissen, geen samengestelde poses, enkel een flard van het leven zoals het zich ontvouwt. Een moment, onbewaakt en echt.
In deze sfeervolle straat in Gent botsen twee werelden op elkaar: een muur vol kleurrijke kinderlijk naïeve tekeningen. Het spel van licht en schaduw versterkte de dynamiek tussen speelsheid en melancholie. De felblauwe poort op de achtergrond lijkt bijna een doorgang naar een andere tijd. Een beeld dat niet alleen een plek, maar ook een verhaal vastlegt.
De wereld verandert, en zij veranderen mee. Twee heren, misschien wel gewend aan een tijd van handgeschreven brieven en telefoons met draaischijf, nu verdiept in de kleine schermen die hun aandacht opeisen. Vroeger klaagden ze over jongeren die altijd met hun telefoon bezig waren. Ach ja, tijden veranderen... en zij scrollen vrolijk mee.
In het hart van Gent, op een zonnige dag, vult muziek de straat. Een straatmuzikant achter zijn keyboard speelt vol overgave, en zijn melodieën lijken de sfeer van het plein te kleuren. Voorbijgangers verplaatsen hun pas, glimlachen, en blijven zelfs zelfs staan om te luisteren.
Ik ben Martin
Ik ben een man en woon in Lievegem (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, sport.
Ik pin mij niet vast in één genre fotografie, ik noem mijzelf een universeel hobby fotograaf maar mijn voorkeur gaat toch naar natuur en straatfotografie.
Ik ben Martin