Deze foto nam ik laag bij de grond, omhoog kijkend naar de verwelkte resten van bloemen. Wat me opviel, was hoe mooi de vormen waren – kronkelend, zwierig, bijna dansend tegen de lucht. Ik heb de foto omgezet naar zwart-wit om de lijnen en het contrast beter te laten uitkomen. Zonder kleur zie je pas echt de structuur van de bladeren en hoe het licht speelt op de randen.



.

In deze extreme close-up ontvouwt zich een bijna abstract spel van lijnen, structuren en subtiele kleurovergangen. De stam van de aronskelk, doorgaans over het hoofd gezien, toont zich hier als een sculpturale vorm: ruw, glad en levendig tegelijk.



.