Een terrasje aan de Graslei, mijn favoriete plek om even niks te moeten. Kopje koffie, camera bij de hand, en gewoon kijken naar wat voorbij komt. Mensen flaneren, keuvelen, snellen — allemaal onderweg, terwijl ik gewoon zit te genieten van het moment. De oude gevels kijken mee, zoals altijd.

Soms hoef je niet ver te gaan om iets moois te zien. Je hoeft alleen maar te blijven zitten en even te kijken.

.

Een mistige ochtend aan de kust, met de zon verscholen achter een zwaar wolkendek. Het licht breekt net genoeg door om een smalle reflectie op het water te tekenen. Zwart-wit benadrukt de stilte, de dreiging in de lucht, en het moment waarop de zee en hemel in elkaar lijken over te gaan.



.

Instagram mag dan vol staan met paarden, maar probeer ons maar eens te negeren met deze looks.



.

Tijdens een fietstocht door het Meetjesland viel mijn oog op dit tafereel: twee indrukwekkende zwarte paarden die rustig staan te grazen in een weide vol geelbloeiende kruiden. Een beeld dat kracht én rust uitstraalt – typisch voor dit landelijke stukje Vlaanderen.

Wat me opvalt de laatste jaren is dat er steeds meer paarden in de streek te zijn. Elk dorp heeft wel meerdere weides met edele viervoeters, soms zelfs op plekken waar vroeger runderen graasden. Mooi om te zien, maar ik vraag me stilaan af of dit geen spanningsveld zal worden. Want de druk op graslanden neemt toe, zeker nu ook de rundveehouders hun plaats opeisen in hetzelfde landschap.

Een beeld om van te genieten, en tegelijk een aanleiding om stil te staan bij hoe we onze open ruimte gebruiken.

.

Deze macrofoto toont het hart van een witte calla of aronskelk, een bloem die me telkens weer aanspreekt door haar eenvoudige vorm en elegante lijnen. Door van dichtbij te fotograferen, wilde ik de textuur van het bloemblad en de zachte kromming van de kelk benadrukken.
Het zachte natuurlijke licht hielp om de subtiele overgang van wit naar geel mooi in beeld te brengen.
Macro laat je stilstaan bij details die je met het blote oog vaak overslaat.



.

Twee aronskelken in het ochtendlicht. De zachte lijnen en het spel van licht en schaduw trokken mijn aandacht.  Ik koos bewust voor een kleine scherptediepte om de voorste bloem te laten spreken, terwijl de tweede op de achtergrond zweeft.



.

Voor deze foto combineerde ik twee beelden, de bladeren en de bloem van een aronskelk. Door te experimenteren met dubbele belichting, ontstond dit samenspel van vormen en tinten. Het abstract resultaat toont meer dan wat één beeld kan laten zien.

.

Tijdens een avondwandeling op de dijk viel het licht me op – de zon die net door een donkere wolkenband brak en het water zacht liet oplichten. De schepen aan de horizon lagen stil, bijna als schaduwen. Ik koos bewust voor zwart-wit om de sfeer van dat moment te versterken: het contrast tussen licht en donker, de stilte, de weidsheid. In kleur was het mooi, maar in zwart-wit werd het gevoel sterker.



.

Een strakke blauwe lucht, een rechte compositie, en lijnen die het beeld leiden. Ik koos bewust voor een centrale kadrering, met de mast als aslijn in het beeld. De horizontale draden versterken de structuur. Geen spectaculaire scène, maar net die eenvoudige combinatie van vorm, licht en timing .

.

Gisteren lukte het niet om de snavel van de ooievaar vast te leggen. Hij was volop bezig met het voeden van zijn jongen, en bleef daardoor deels verscholen in het nest.Vandaag had ik meer geluk. De jongen waren even rustig, en de ooievaar stond mooi in het licht boven op het nest. Voor het eerst had ik een duidelijk zicht op zijn hele houding, inclusief die opvallende rode snavel. Een geslaagd moment na wat geduld en observatie.

.

Tijdens een fietstocht in Ursel zag ik deze ooievaar op een hoogspanningspaal haar jongen voederen. Ik probeerde het moment vast te leggen waarop ze haar snavel ophief, maar ze bleef diep in het nest. Toch toont het beeld mooi hoe deze vogels menselijke infrastructuur benutten voor hun broedplaats.



.

Tijdens een fietstocht wilde ik toch even stoppen toen ik deze tractor zag ploegen door het veld. terwijl de meeuwen er massaal achteraan vlogen. Het stof, de beweging, het contrast tussen natuur en machine — alles viel op z’n plek.



.

.

Op een stille avond langs het Schipdonkkanaal komt de rust van het water samen met het licht van de ondergaande zon. Het Sas van Schipdonk in Merendree toont zich hier van zijn meest poëtische kant. De zon werpt haar laatste stralen over het kanaal. Deze plek, waar techniek en natuur elkaar ontmoeten, blijft verrassen. Een moment van eenvoud, gevangen in licht en reflectie.



.

De zon hing laag, het water schitterde en de bomen vormden een mooi kader rond het licht. Zo'n moment dat je doet stilstaan, gewoon om te kijken en te voelen hoe rustig het even is. Fijn dat ik mijn camera bijhad.

.

Het licht op het water vormt een stille lijn tussen hemel en zee. Minder kleur, meer gevoel. Door de kleuren weg te laten, komt het contrast tussen lucht en water sterker naar voren. De reflectie van het zonlicht op het water is bewust licht gehouden om de aandacht te trekken. De donkere omgeving maakt het lichtspoor nog opvallender. Zo ontstaat een rustige, bijna grafische compositie waarin de belichting het beeld draagt.

.

Deze foto toont een detail van twee Haflingerpaarden. Je ziet de overgang tussen de korte vacht van de rug en de lange manen. Door de foto in zwart-wit te maken, komen de structuren extra goed naar voren.

De schuine lijn van de rug verdeelt het beeld op een rustige manier. De tegenstelling tussen de gladde vacht en de losse haren van de manen zorgt voor diepte en contrast.

Het is een eenvoudig beeld, maar juist daardoor valt de aandacht op de vormen, de lijnen en de textuur van het dier.

.

Tijdens een wandelingetje kwam ik deze stier tegen in een veld net buiten het dorp. Hij stond daar rustig te grazen, maar keek me recht aan zodra ik dichterbij kwam. Ik had geluk: het licht zat goed, de achtergrond was rustig, en de stier bleef net lang genoeg staan om dit portret te maken. De vliegen op zijn kop en de spriet gras uit zijn mond maken het beeld net iets eerlijker—dit is gewoon hoe het is, midden in de natuur.



.

In de weiden in mijn onmiddellijke omgeving zijn de paardenbloemen helemaal aan hun tweede acte begonnen. Ik wilde de overgang vastleggen, die korte fase waarin de zaden zich net beginnen los te maken. Door een kleine scherptediepte te gebruiken kon ik de focus leggen op één pluisbol, terwijl de rest van het veld als een zachte waa blijft hangen. De compositie is bewust gekozen om een zekere rust te brengen in de chaos van zaden en stengels. Soms hoef je niet ver te gaan om fotogenieke momenten te vinden — gewoon goed kijken in je eigen buurt volstaat.

.

Deze foto maakte ik in de onmiddellijke buurt tijdens een korte wandeling. Het paard stond rustig in een weide en liet zich niet storen, zelfs niet door de vliegen rond zijn oog. De warrige manen en de textuur van de vacht trokken mijn aandacht.  Door dicht op het dier te focussen, wilde ik vooral de details en de zachte kleuren benadrukken.



.