Het vorige artikel was een knipoog naar "pen pal", die mij waarschijnlijk als een soort "Sammy" beschouwt. Mutatis muntandis, natuurlijk.

Van Krishnamurti leerde ik al vroeg (ik was 19): dat het allerbelangrijkste, wat je kunt doen om jezelf te leren kennen, is: jezelf zo onbevooroordeeld als mogelijk innerlijk observeren.

Je ontdekt dan je "innerlijke dialoog" - de conversatie met jezelf - waarmee je de wereld om je heen benoemt en er commentaar op geeft. En het komen en gaan van dit fenomeen.

Je ontdekt voor jezelf wat het betekent om aandacht aan dingen te schenken.
Wat diezelfde aandacht triggert. wat je doet opgaan in een interesse.
Wat je bewust maakt van wat er lichamelijk en zintuiglijk in je omgaat. Wat je angstig maakt of weerstand in je oproept.
De unieke positie waarin je je bevindt. Namelijk: hoe je jezelf innerlijk beleeft, in tegenstelling tot de "andere", die je als buiten jezelf ervaart en bij wie je enkel de uiterlijke gedragingen in daad en woord kunt duiden, en zo communicatie mogelijk maakt.

Je ontdekt het mysterie van je "innerlijk gewaar-zijn". Denk aan de kinderlijke vraag, die iedereen zich wel ooit stelde: "Waarom ben ik "Ik"?!"
Je innerlijke "voorstelling", zoals Schopenhauer het noemde, of je "egotunnel", zoals Thomas Metzinger het noemt, en waar je onmogelijk uit kunt. (Enfin: mij is dat vooralsnog nog niet gelukt.)

Je ontdekt, op een bepaalde leeftijd, dat je bestaat en een wereld buiten jezelf ervaart.
Een wereld waarin je "ongevraagd" terecht gekomen bent, door een geboorte waar je geen herinnering aan hebt, en niet bewust beleefd hebt.
De overtuiging in new-age kringen: dat je "vóór je geboorte", "vóór je incarnatie", omstandigheden kiest om bepaalde ervaringen te kunnen ondergaan, is in mijn ogen fantasie, wishful thinking!
Maar wie dat wil geloven: dat hij het gelove! Ik geloof dat in geen geval.

Maar het totale gebeuren van dit alles voelt wel degelijk voor mij aan als een ondoorgrondelijk mysterie.

Ik ga er bvb ook van uit dat ik mijn fysieke dood niet bewust kan meemaken.
Dat weet ik natuurlijk niet absoluut zeker.
Maar de waarheid hierover zal zich te zijner tijd spontaan openbaren.

Tot dan houd ik het bij de witz van Mark Twain:

“I do not fear death. I had been dead for billions and billions of years before I was born, and had not suffered the slightest inconvenience from it.”