Ik had het onlangs, met mijn goede vriend, over problemen met de milt: zoals het verwijderen ervan na een ongeval, of bij een pancreasoperatie, waar hij meestal standaard verwijderd wordt.

Zoals gebruikelijk kwam er weer een duiding van een van zijn geliefde schrijvers, deze keer van Christiane Beerlandt.
Ik wil daar het volgende over zeggen:

Iedereen kan lezen wat de biologische en fysiologische functies zijn, van de milt: https://nl.wikipedia.org/wiki/Milt

Maar je vindt in dit artikel ook een verwijzing naar de milt als "zetel van de melancholie".
Duidelijk uitgelegd in het Engelse wikipedia artikel:

[...]There has been a long and varied history of misconceptions regarding the physiological role of the spleen, and it has often been seen as a reservoir for juices closely linked to digestion. In various cultures, the organ has been linked to melancholia, due to the influence of ancient Greek medicine and the associated doctrine of humourism, in which the spleen was believed to be a reservoir for an elusive fluid known as "black bile" (one of the four humours). The spleen also plays an important role in traditional Chinese medicine, where it is considered to be a key organ that displays the Yin aspect of the Earth element (its Yang counterpart is the stomach). In contrast, the Talmud (tractate Berachoth 61b) refers to the spleen as the organ of laughter while possibly suggesting a link with the humoral view of the organ.

Etymologically, spleen comes from the Ancient Greek σπλήν (splḗn), where it was the idiomatic equivalent of the heart in modern English. Persius, in his satires, associated spleen with immoderate laughter.

In English, William Shakespeare frequently used the word spleen to signify melancholy, but also caprice and merriment. In Julius Caesar, he uses the spleen to describe Cassius's irritable nature:

Must I observe you? must I stand and crouch
Under your testy humour? By the gods
You shall digest the venom of your spleen,
Though it do split you; for, from this day forth,
I'll use you for my mirth, yea, for my laughter,
When you are waspish.

The spleen, as a byword for melancholy, has also been considered an actual disease. In the early 18th century, the physician Richard Blackmore considered it to be one of the two most prevalent diseases in England (along with consumption). In 1701, Anne Finch (later, Countess of Winchilsea) had published a Pindaric ode, The Spleen, drawing on her first-hand experiences of an affliction which, at the time, also had a reputation of being a fashionably upper-class disease of the English. Both Blackmore and George Cheyne treated this malady as the male equivalent of "the vapours", while preferring the more learned terms "hypochondriasis" and "hysteria". In the late 18th century, the German word Spleen came to denote eccentric and hypochondriac tendencies that were thought to be characteristic of English people.

In French, "splénétique" refers to a state of pensive sadness or melancholy. This usage was popularised by the poems of Charles Baudelaire (1821–1867) and his collection Le Spleen de Paris, but it was also present in earlier 19th-century Romantic literature.[...]

De Amerikaanse filosofieprofessor John Martin Fischer toont in zijn boekje "Death, Immortality, and Meaning in Life" duidelijk aan hoe we als mens behoefte hebben aan feitelijke duiding van de dingen: de rationele benadering; en - niet minder belangrijk - een gevoelsmatige duiding van diezelfde dingen, waarbij we verhalen verzinnen die ons emotioneel raken en ons verlangen naar zingeving bevredigen.

In het wikipedia-fragment hierboven zie je al verschillende van die verhalen, die soms tegenstrijdig zijn.

Christiane Beerlandt's duiding is voor mij één van die verhalen, die mensen emotioneel kunnen aanspreken, moed geven, en vooruit helpen.

Ik veroordeel dat niet.
Maar historisch gezien is haar verhaal gebaseerd op de Griekse humorenleer, die - het spijt me - wetenschappelijk geen betekenis heeft.

Elk verhaal, dat mensen vooruit helpt of troost geeft, heeft emotioneel ongetwijfeld zijn nut.

De "orenmaffia" is bedacht door mensen die vinden dat schrijvers als Hay, Dethlefsen en Beerlandt, mensen opzadelen met onnodige schuldgevoelens, en zo meer schade veroorzaken dan hulp bieden.
Dat is een interpretatie van die mensen, die dat als zodanig ervaren. En dat is ook een realiteit waar rekening mee gehouden moet worden.

Het soort schrijvers, zoals hierboven vermeld, heeft een verantwoordelijkheid, die ze niet zomaar aan hun laars mogen lappen.
En je hebt soms de indruk dat ze dat doen!