Wat of wie zouden we zijn als we niet meer konden denken?

In de eerste plaats zouden we ons niet meer kunnen handhaven in deze wereld zonder hulp van de medemens.

Het denken, dat een product, en later het uitgesproken voertuig, van het geheugen is, is het essentiële hulpmiddel om de interactie met de wereld om ons heen te duiden, betekenis te geven en te hanteren.

Daarvoor dient het eigenlijk. Maar de menselijke geest overstijgt deze functie, omdat hij zich met het denken identificeert. Dit creëert de parallelle wereld van het denken, die voor de meesten van ons het allerbelangrijkste wordt, en als het ware als een scherm over de natuurlijke wereld der zintuigen en de natuurlijke lichamelijke functies gelegd wordt.

Toch is dit iets wat heel gemakkelijk te doorprikken is.
In de periodes dat het denken naar de achtergrond verdwijnt: tijdens de diepe slaap, dutjes overdag, tijdens bewuste meditatie (zoals bvb aanbevolen in de yoga sutras), of het meest natuurlijke: tijdens het opgaan in een dagelijkse manuele bezigheid, of hobby, of spel (waarbij het denken weliswaar gebruikt wordt, maar dan in zijn natuurlijke functie).

Het probleem is: het zich hechten aan de parallelle wereld van het denken. Dat creëert een zelfbeeld dat daar totaal afhankelijk van wordt, en zich vastklampt aan, letterlijk, denkbeeldige visies en overtuigingen over hoe de wereld in elkaar zit.

Ik denk hier bvb aan de zogenaamde pseudo-wetenschappen, zoals: de psychoanalyse, de astrologie met zijn vele systemen (hangt af van het land waar je je horoscoop laat trekken) en plethora van handboeken, het duiden van ziektebeelden zoals in de teksten van Louise Hay, Thorwald Dethlefsen, Christiane Beerlandt en nog zoveel anderen, de homeopathie met zijn ongelooflijk gedetailleerde handboeken.

En dan heb je, vanzelfsprekend, nog al die religieuze overtuigingen, politieke overtuigingen, filosofieën.

Het zijn allemaal denkbeeldige wereldbeelden.

Het zich identificeren met een of meerdere van deze wereldbeelden wordt dan de essentie, de kern van wie we denken te zijn.
Of dit wereldbeeld "waar" is, speelt dan geen rol meer. Voor jou, die zich daarmee geïdentificeerd hebt is, het "DE waarheid"!

Toch is dit heel gemakkelijk te doorprikken. Als je je er bewust van wordt dat deze denkbeeldige "waarheden" gewoon verdwijnen in de periodes dat je er niet over nadenkt, dan kun je ze bewust relativeren.

Als blijkt dat je je wereldbeelden niet kunt relativeren, wordt de "parallelle wereld van het denken" de "gevangenis van het denken"!