Op een mooie zomerdag kwam het echtpaar C. op bezoek bij directeur Wijsneus, lyceum Hasselt einde jaren 90. Zij hadden twee kinderen, een meisje en een jongen, beiden leerling aan het lyceum. Broer en zus, samen in dezelfde school. Virginie en Laurent.

Het meisje was een briljante leerling met een veelbelovende toekomst. Later won ze zelfs nog een schoonheidswedstrijd. De wereld lag aan haar voeten. De jongen scoorde minder goed, kampte met schrijf- en leesproblemen, en daarover kwamen zijn ouders praten met Wijsneus. Op zoek naar hulp.

De familie C. genoot aanzien in de wijk waar ze woonden en daarom vond directeur Wijsneus het nodig om hen een voorkeursbehandeling te geven. Dat betekende hen doen neerploffen in fauteuils om diep in weg te zinken, heel veel slijmen en luisteren naar hun gezaag, en hen voorzien van hele sloten koffie-met-borrel en kleffe koekjes.

Wijsneus had echter de laffe gewoonte om zijn verantwoordelijkheden door te schuiven naar anderen telkens er beslissingen genomen moesten worden of knopen doorgehakt moesten worden. Zo werden er leerkrachten en hulpverleners opgetrommeld om hen te betrekken bij het gesprek, om de ouders te beloven dat alles wel goed zou komen.

Het kwam niet goed met Laurent. De schrijfoefeningen wierpen geen vruchten af. Hij had iets van een verwaaide sloddervos, een losbol die nonchalant omging met letters en woorden zonder gevoel voor precisie, schrift en spelling bagatelliserend.

Virginie en Laurent, de ene een schoonheidskoningin en de andere een dyslecticus.

Heel veel later, ik had de arena allang verlaten, merkte ik een krantenbericht op over het echtpaar C. in Hasselt. O drama! Tijdens een echtelijke ruzie diende mevrouw C. haar man een aantal messteken toe... En zo viel het idyllische prentje van het ideale gezin compleet aan diggelen.