... Bij mijn plechtige communie kreeg ik van een nonkel een klein handspiegeltje, zo eentje waarin je jezelf kon zien, jezelf spiegelen aan je eigen ik.

Op een mooie zomerse zondag wandelde ik naar mijn grootouders die even voorbij de kerk woonden. De 11-urenmis was volop aan de gang, dat kon ik zien van op straat, want de kerkdeuren stonden wagenwijd open, zó warm was het. De priester was bezig met de consecratie, hij hield de 'heilige hostie' met beide handen hoog in de lucht. En toén kon ik me niet beheersen. Deze unieke gelegenheid was véél te mooi om voorbij te laten gaan. Ik liet de schitterende zonnestralen op mijn spiegeltje schijnen en richtte het op het altaar. Het spiegeltje weerkaatste de lichtstralen naar binnen. De wondere witte gloed baande zich een weg door de kerkdeuropening naar voren, naar de priester aan het altaar. De kerkgangers kreunden in koor: "Hooooo!!!!"... De kudde dacht aan een mirakel van hierboven, of misschien aan een verschijning van een overledene die in het hiernamaals niet tot rust kon komen. De bijgelovigen, goedgelovigen, simpelen van geest, daar zaten ze samen allemaal bijeen, en de meest hypocrieten op de eerste rij, helemaal vooraan.

Deze belevenis gaf me een geweldige voldoening, in ruil voor de kostbare tijd die de kerk van mij gestolen heeft tijdens mijn kinderjaren. Ik was mijn spiegeltje erg dankbaar en bewaar het nu nog altijd als een kostbare relikwie.