Ik zat gisteravond wat doelloos te zappen en kwam uit op de match België-Italië. Italië had al 2 doelpunten gemaakt. En toen stampte zwarte Lukaka een penaltybal pardoes in het net.

De commentator sprak in superlatieven, waarom weet ik niet. Hij riep luid en klonk euforisch. 'k Zal maar verder zappen. Voetballers zijn kunstenaars met hun voeten en benen maar voetbal kan me toch niet echt boeien. 'k Heb al genoeg regenboogvlaggen en andere Belgische vlaggen gezien.

Het EK Voetbal doet me wel denken aan vroeger, aan een EK Voetbal halverwege jaren 90, in het precoronatijdperk.

Het was een warme maand juni, deliberatietijd lyceum Hasselt. Op een zwoele namiddag zaten alle leerkrachten samen in een muf en duf klaslokaaltje om de schoolresultaten te bespreken van alle leerlingen. Ik denk niet dat dat tegenwoordig nog gebeurt. Met corona en zo mogen alle leerlingen toch probleemloos overgaan naar het volgende schooljaar? Bestaan er nu nog wel examens of criteria om te slagen? Ik denk het niet. En aan de universiteiten zijn ze dan verbaasd over de 'ongeletterdheid en ongecijferdheid' van onze Vlaamse studenten,  

Directeur R.V. leidde de vergadering. De man wist blijkbaar niet dat er op dat moment een rechstreekse tv-uitzending was van een voetbalmatch waarin België het opnam tegen...? Het gemoed van de leraren vervulde zich met heimwee, heimwee naar het café om de hoek waar de match gevolgd zou kunnen worden in het gezelschap van frisse pintjes en andere vrienden.

Een jonge leraar, pas afgestudeerd, kwam het klaslokaaltje binnen en zette zich strategisch helemaal achteraan op de laatste rij. Hij hield een raar machientje in zijn handen waarop hij af en toe iets intikte en het dan tegen zijn oor hield. Soms fluisterde hij er ook iets in. Eigenaardig... Algauw begrepen zijn collega's dat ze live op de hoogte gehouden werden van de piekmomenten van de match. "Zw... zw..." ging het van oor tot oor. Het jonge kereltje met zijn 'machientje' verstopte zich achter de brede rug van een collega en was toen de stille held van de dag. Op een gegeven moment onderdrukte hij een juichkreet toen de Belgische ploeg een eerste doelpunt scoorde. Een golf van dolle vreugde bewoog zoch onder de aanwezigen. Van pure blijdschap schoven ze heen en weer op hun stoel en knipperden met hun pennen. Er heerste algemene wanorde en niemand was met zijn aandacht bij de agendapunten, behalve enkele hielenlikkers op de voorste rij.

Directeur R.V. riep herhaaldelijk de vergadering tot de orde. Hij trachtte te achterhalen wat er gaande was, maar dat lukte hem niet, hij wist immers niet wat een gsm was en dat die bezig was met zijn vergadering te verstoren...